Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Anna Rej-Żuk

Protokolant:Anna Delestowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2013 r. w J.

odwołania K. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 24.04.2012r. , znak: (...)/15

w sprawie K. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 24.04.2012r., znak: (...)/15 w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni K. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 marca 2012r. do dnia 28 lutego 2014r.

Sygn. akt VII U 695/12

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni K. B. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 24.04.2012r, znak (...)/15 którą, odmówiono jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu opisała przebieg swoich schorzeń i ich wpływ na niezdolność do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie wskazując, iż wnioskodawczyni nie spełniła przesłanek z art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych [Dz. U. tekst jedn. z 2009 Nr 153, poz. 1227], ponieważ nie została uznana za niezdolną do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni K. B. urodzona (...), technik ekonomii, pracowała jako bieliźniarz, specjalista ds. księgowości. Była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do lutego 2012r.

[bezsporne]

Wnioskodawczyni złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik stanął na stanowisku, iż wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Takiej samej treści orzeczenie wydała komisja lekarska. Rozpoznano u odwołującej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatią C5/C6, L2-S1, nadciśnienie tętnicze, organiczne zaburzenia depresyjne. Wskazano, iż stwierdzone schorzenia nie utrudniają podejmowania czynności potrzebnych przy wykonywaniu pracy w ramach posiadanych kwalifikacji.

Dowód: wniosek z dnia 06.02.2012r - k. 215 akt ZUS, orzeczenie LO z dnia 28.02.2012r - k. 217 akt ZUS, orzeczenie KL z dnia 11.04.2012r. – k.225 akt ZUS , opinia lekarska komisji lekarskiej z dnia 11.04.2012r – k. 237-235 akt orzeczniczych ZUS.

Z punktu widzenia psychologicznego wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy na okres dalszych 2 lat. Rozpoznano u niej zaburzenia depresyjne lękowe mieszane oraz osobowość usposabiającą. Biegli uznali, iż u wnioskodawczyni nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia w porównaniu z okresem poprzednim kiedy miała przyznana rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy właśnie z przyczyn psychiatrycznych. Dolegliwości ujawniane przez wnioskodawczynię mają charakter przewlekły. Zaburzenia depresyjne i lękowe mają swoje źródło w osobowości usposabiającej. Ujawnione dolegliwości w postaci napięcia, leku, nieadekwatności społecznej, skłonności do reagowania dolegliwościami somatycznymi na pojawiające się trudności życia codziennego, skutecznie uniemożliwiają jej wykonywanie pracy zarobkowej. W sytuacjach niekorzystnych ujawnia mechanizmy obronne w postaci reakcji lękowych i depresyjnych. Objawy te skutkują długotrwałą niezdolnością do pracy.

Dowód: opinia biegłych psychiatry i psychologa – k. 35-37 akt sprawy.

Same schorzenia natury neurologicznej nie powodują u wnioskodawczyni niezdolności do pracy. Rozpoznano u niej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z radiologicznymi cechami dyskopatii na poziomie C5/6, L2/3, L3/4, L4/5 z podmiotowym zespołem bólowym w wywiadzie. Wykazane w badaniach obrazowych zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne nie skutkują obecnie istotnym ograniczeniem gibkości kręgosłupa, mimo wieloletniego przebiegu choroby, poza z niesieniem odruchów skokowych nie stwierdzono obecności objawów ubytkowych – korzeniowych czucia, neurogennego zaniku mięśni, zaburzenia sprawności chodu oraz objawów korzeniowych rozciągowych.

Dowód: opinia biegłego neurologa – k. 47 akt sprawy

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Dokonując oceny zasadności odwołania wnioskodawczyni, w kontekście z kolei oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji ZUS, Sąd zważył, iż stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. tekst jedn. z 2009r. Nr 153, poz. 1227), renta z tytułu niezdolności do prac przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w art. 57 pkt 3 cytowanej ustawy.

Pojęcie niezdolności do pracy definiuje art. 12 ustawy o emeryturach i rentach, zgodnie z treścią którego: niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Ust. 2 stanowi, iż całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast ust. 3, że częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sąd zważył, że bezspornie wnioskodawczyni technik ekonomii, pracowała jako bieliźniarz, specjalista ds. księgowości. Była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do lutego 2012r. Ostatnio podstawą uznawania niezdolności do pracy była stan psychiczny wnioskodawczyni.

Spór między stronami sprowadzał się zatem jedynie do kwestii, czy obecnie występujące naruszenie sprawności organizmu czyni ją nadal co najmniej częściowo niezdolną do pracy. Z uwagi na powyższe Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii i neurologii tj. specjalności odpowiadających wiodącym schorzeniom wnioskodawczyni. Biegły neurolog nie dopatrzył się u wnioskodawczyni niezdolności do pracy. Wskazał, iż jej stan neurologiczny jest dobry. Zwrócił uwagę na to, że wykazane w badaniach obrazowych zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne nie skutkują istotnym ograniczeniem gibkości kręgosłupa, a sama choroba pomimo wieloletniego przebiegu poza z zniesieniem odruchów skokowych nie powoduje obecności objawów ubytkowych – korzeniowych czucia, neurogennego zaniku mięśni, zaburzenia sprawności chodu oraz objawów korzeniowych rozciągowych. Nie mniej zwrócił uwagę, iż to nie schorzenia natury neurologicznej były w ostatnim okresie podstawą uznawania u odwołującej niezdolności do pracy.

Natomiast biegli psychiatra i psycholog ocenili w zakresie swoich specjalizacji, iż wnioskodawczyni powinna być nadal - na okres 2 lat uznana za osobę częściowo niezdolną do prac z przyczyn psychiatrycznych. W ocenie tych biegłych nie doszło u odwołującej się do poprawy stanu zdrowia, który uprzednio był podstawą orzeczenia niezdolności do pracy. Według spostrzeżeń i wiedzy biegłych dolegliwości ujawniane przez wnioskodawczynię mają charakter przewlekły. Zaburzenia depresyjne i lękowe mają swoje źródło w osobowości usposabiającej. Ujawnione dolegliwości w postaci napięcia, leku, nieadekwatności społecznej, skłonności do reagowania dolegliwościami somatycznymi na pojawiające się trudności życia codziennego, skutecznie uniemożliwiają wnioskodawczyni, zdaniem biegłych, wykonywanie pracy zarobkowej. W sytuacjach niekorzystnych ujawnia ona mechanizmy obronne w postaci reakcji lękowych i depresyjnych, które skutkują długotrwałą niezdolnością do pracy

Zdaniem Sądu wszystkie opinie wydane w niniejszej sprawie zasługiwały na wiarygodność, ponieważ zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, a wskazane wnioski były logiczne i rzeczowe.

Zdaniem Sądu zastrzeżenia składane przez strony do opinii biegłych nie zasługiwały na uwzględnienie. Z jednej strony subiektywna ocena dokonana przez samą wnioskodawczynię o stanie neurologicznym jej zdrowia oraz możliwościach świadczenia pracy z uwagi na dolegliwości natury neurologicznej, nie może mieć decydującego znaczenia. Zgodnie z utrwalonym, a w pełni akceptowanym przez Sąd orzekający, stanowiskiem Sądu Najwyższego: subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia stwierdzony w toku postępowania, w kontekście zachowanej zdolności do pracy, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (analogicznie: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.10.1968r., III PRN 66/68, LEX nr 13987).

Organ rentowy natomiast składał zastrzeżenia do opinii biegłych psychiatry i psychologa wskazując, iż stwierdzony u wnioskodawczyni stan psychiczny ma wprawdzie przebieg wieloletni jednakże jest stabilny. Argumentowano, iż osoby takim typie osobowości jaki prezentuje wnioskodawczyni, świadczą pracę i skłonność do podporządkowywania się innym może być plusem w pracach zespołowych czy na niższych stanowiskach co byłoby zgodne z kwalifikacjami odwołującej się, która ma wykształcenie średnie i jest predysponowana do niżej kwalifikowanych prac biurowych.

Sąd nie podzielił oceny dokonanej przez organ rentowy. Żadna ze stron postępowania nie może oczekiwać i domagać się aby w sprawie byli powoływani kolejni biegli lub było prowadzone postępowanie dotąd, aż zostaną wydane przez biegłych opinie zgodne z ich stanowiskiem. W ocenie Sądu biegli w sposób dokładny opisali stan zdrowia wnioskodawczyni i przekonywująca uzasadnili swoje stanowisko o zasadności uznania jej za osobą o częściowej niezdolności do pacy. Sąd uznał wnioski i argumentację zawartą w opinii biegłych psychiatry i psychologa za logiczne i przekonująco uzasadnione. Biegli wydali opinię po zbadaniu wnioskodawczyni i po zapoznaniu się z całą dokumentacją medyczną. W opiniach biegli odnosili się do dolegliwości wnioskodawczyni, szczegółowo je opisali i uzasadnili ich wpływ na zdolność do pracy.

Reasumując stwierdzić należało, iż skoro ubezpieczona została uznana za częściowo niezdolną do pracy na okres dalszych 2 lat, to jej odwołanie zasługiwało na uwzględnienie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc.