Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Mirella Andrzejewska (spr)

Sędziowie: SSO Izabela Głowacka-Damaszko

SSR Ryszard Sułtanowski

Protokolant: Joanna Pajorska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2013 r. w J.

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w B.

o ustalenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub pracy o szczególnym charakterze

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy w B.

z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt IV P 70/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że powództwo oddala,

II.  nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej za obie instancje.

Sygn. akt. VII Pa 12 / 13

UZASADNIENIE

Powód E. S. wniósł o ustalenie, że w trakcie zatrudnienia u strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w B. w okresie od dnia 02.01.1995 r. do dnia 04.06.2009 r. na stanowisku operatora węzła betoniarskiego jego praca wykonywana była w trudnych warunkach lub o szczególnym charakterze oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda poniesionych kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód podał, że pracował u poprzednika pracodawcy Przedsiębiorstwie (...) w B.od dnia 01.02.1978 r. do dnia 20.12.1991 r. na stanowisku operatora urządzeń betonowych, a okres zatrudnienia przez pracodawcę został potwierdzony jako praca w szczególnych warunkach. (...)zostało przejęte przez (...) Sp. z o.o.w B.z dniem 17.04.1994 r. Powód z dniem 02.01.1995 r. został zatrudniony na tym samym stanowisku i wykonywał taką samą pracę tj. operatora węzła betoniarskiego zgodnie z wpisem w świadectwie pracy wystawionym przez I. (...)z dnia 04.06.2009 r. Mając powyższe na uwadze powód wniósł niniejsze powództwo.

W odpowiedzi na pozew (...) Sp. z o.o. w B. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Strona pozwana wskazała, że jedną z niezbędnych przesłanek zmierzających do ustalenia, że dana praca wykonywana była w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jest konieczność występowania stanowiska pracy, zajmowanego przez pracownika, w jednym z wykazów zawartych w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a nazwa stanowiska powinna w pełni odpowiadać nazwie wymienionej w powyższych wykazach. Stanowisko powoda operator węzła betoniarskiego nie zostało uwzględnione w przedmiotowym rozporządzeniu, zatem roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. S.był zatrudniony u poprzednika pracodawcy w Przedsiębiorstwie (...) w B.od dnia 01.02.1978 r. do dnia 20.12.1991 r. na stanowisku betoniarz – zbrojarz oraz operator urządzeń betonowni. Okres zatrudnienia przez pracodawcę został potwierdzony jako praca w szczególnych warunkach.

W okresie od 02.01.1995 r. do 04.06.2009 r. E. S. został zatrudniony przez (...) Sp. z o.o. w B. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku operatora węzła betoniarskiego i wykonywał taką samą pracę jak w (...) tj. pracował przy produkcji betonu kruszywowego, polegającej na obsłudze maszyny – węzła betoniarskiego, która mieszała składniki betonu – żwir, piasek, popioły, pospółkę, cement, barwniki niezbędne przy produkcji kostki brukowej i dachówki. Po rozwiązaniu umowy o pracę powód zwracał się do kadrowej o wydanie świadectwa, że pracował w szczególnych warunkach, jednak nie otrzymał takiego świadectwa. Obecnie powód zamierza wystąpić do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o emeryturę.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że podstawową przesłanką umożliwiającą wystąpienie z roszczeniem ustalenia rzeczywistej treści stosunku pracy jest istnienie interesu prawnego po stronie pracownika. Istotą sporu jest dążenie powoda do usunięcia obiektywnej – w jego ocenie – niezgodności treści zawartej z nim umowy o pracę z rzeczywistym rodzajem wykonywanej przezeń pracy zaliczanej do rodzaju pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. SN wypowiedział się w wyroku z dnia 5 grudnia 2002 r. (I PKN 629/01), stwierdzając, że pracownik ma interes prawny w ustaleniu rzeczywistej treści realizowanego stosunku pracy, jeżeli dochodzone ustalenie ma charakter niemajątkowy lub oparte na nim potencjalne roszczenia majątkowe mogą się zaktualizować dopiero w przyszłości. Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd nie tylko istnienia stosunku prawnego, ale również prawa wynikającego z niespornego istnienia określonego stosunku prawnego. Żądanie ustalenia treści stosunku pracy nie ulega przedawnieniu (por. wyrok SN z 6 października 2006 r., V CSK 183/06).

W ocenie Sądu powód E. S. ma interes prawny w ustaleniu, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach, bowiem zamierza on ubiegać się o przyznanie emerytury przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i postanowił zebrać w tym celu niezbędne dokumenty.

Na podstawie dokumentacji zebranej w sprawie i zeznań powoda Sąd ustalił, że powód pracował w (...) Sp. z o.o. w B. w okresie od 02.01.1995 r. do dnia 04.06.2009 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku operatora węzła betoniarskiego tj. przy produkcji betonu kruszywowego, polegającej na obsłudze maszyny – węzła betoniarskiego, która mieszała składniki betonu – żwir, piasek, popioły, pospółkę, cement, barwniki niezbędne przy produkcji kostki brukowej i dachówki.

Zgodnie z § 2 ust.1 Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązujący na danym stanowisku pracy. Prace w szczególnych warunkach zostały wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do w/w Rozporządzenia. W wykazie A Dziale V wskazano prace w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych. Pod numerem 15 tego działu wskazano prace przy produkcji betonu kruszywowego. Zdaniem Sądu praca powoda na stanowisku operatora węzła betoniarskiego była pracą przy produkcji betonu kruszynowego. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W związku powyższym Sąd uznał, że praca powoda była wykonywana w szczególnych warunkach.

Sąd nie podzielił argumentacji strony pozwanej, że nazwa stanowiska powoda powinna w pełni odpowiadać nazwie wymienionej w powyższych wykazach, aby uznać, że praca była wykonywana w szczególnych warunkach. Sąd stwierdził, że w wykazie A Dział V są wymienione rodzaje pracy (rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych), a nie stanowiska, na których zatrudniani są pracownicy. Przedmiotem badań sądu było zatem ustalenie, jakie prace na swoim stanowisku wykonywał pracownik i czy są one ujęte w wykazie, a nie czy wymieniono nazwę jego stanowiska.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. Zgodnie z art. 96 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – E. S.nie miał obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w sprawie, w związku z czym Sąd na mocy art. 113 ust 1 cytowanej powyżej ustawy obciążył stronę pozwaną tymi kosztami nakazując pobrać od niej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w B. kwotę 30 zł tytułem opłaty sądowej, od której powód był zwolniony.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności

a) § 2 ust.1 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.1983/8/43) przez przyjęcie, że powód wykonywał pracę w szczególnych warunkach, w sytuacji kiedy nazwa stanowiska, na którym była przez niego świadczona pracy nie jest zgodna z określoną w wykazie A,

b) § 1 ust.3 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.1983/8/43) przez przyjęcie, że do powoda mają zastosowanie ww. przepisy rozporządzenia, w sytuacji kiedy strona pozwana nie jest objęta tymi przepisami i nie stosowała ich do stanowiska pracy, na którym zatrudniony był powód, a nadto strona pozwana tylko nabyła mienie po Przedsiębiorstwie (...) w B.i nie jest jego następcą prawnym;

2. sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego przez przyjęcie, że pozwany „I. — POLSKA”, Spółka z o.o. przejął zakład Przedsiębiorstwo Produkcji (...) w B., w sytuacji kiedy mienie po tym zakładzie pozwany nabył od Skarbu Państwa-Wojewody (...);

Wskazując na powyższe zarzuty wniosła o :

3. zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych;

4. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana podniosła, iż sąd błędnie przyjął, że pozwany przejął zakład, w którym wcześniej pracował powód, tj. Przedsiębiorstwo Produkcji (...) w B. albowiem pozwany kupił mienie po zlikwidowanym przedsiębiorstwie państwowym, co wynika z KRS pozwanego. Nie jest on jego następcą prawnym, a więc nie miał obowiązków stosowania przepisów ww. rozporządzenia Rady Ministrów.

Następnie pozwany podniósł, że dla uznania konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma to, czy jest to praca wymieniona w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, póz. 4 ze zm.) oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia, a stanowisko pracy powoda (operator węzła betoniarskiego) nie jest wymienione w ww. załącznikach do rozporządzenia.

Ponadto pozwany podnosił, że podmiotami uprawnionymi do wystawiania świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach byli i są ci pracodawcy, którzy stosowali i nadal stosują resortowe wykazy stanowisk pracy w szczególnych warunkach. Pozwany nie stosuje do tego rodzaju pracy, jaką wykonywał powód resortowych wykazów stanowisk pracy w szczególnych warunkach. Dlatego też pozwany nie wystawił powodowi świadectwa pracy o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach.

Na marginesie strona pozwana wskazała, że wyrok Sądu I instancji nie może być i nie będzie podstawą dla powoda do uzyskania przez niego wcześniejszej emerytury w związku z pracą w szczególnych warunkach, albowiem prawo do niej przysługuje tylko tym pracownikom, którzy świadczyli pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, póz. 43 ze zm.). Sąd orzekający w swoim wyroku nie orzekł w tym zakresie, a zatem wyrok ten jest wewnętrznie ze sobą sprzeczny lub co najmniej niepełny.

W tych okolicznościach pozwany wniósł jednak przede wszystkim o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja strony pozwanej zasługiwała na uwzględnienie, chociaż z innych przyczyn niż zarzuty w niej podniesione i argumentacja przytoczona na ich poparcie.

W tej mierze zważyć bowiem należało, iż jakkolwiek w myśl art. 378 § 1 kpc ; sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji i w granicach zaskarżenia bierze z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, co jednak nie oznacza , iż przepis ten zwalnia Sąd Odwoławczy od oceny trafności zastosowania przez Sąd I instancji materialnoprawnej podstawy spornego żądania.

W kontekście powyższego Sąd Okręgowy zważył, iż w istocie – tak jak wskazał to Sąd Rejonowy – podstawę prawną oceny żądania powoda mógł stanowić w pierwszej kolejności, albowiem mający w niniejszym sporze charakter prejudycjalny, tylko art. 189 kpc, zgodnie z treścią którego ; powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Jak wynika z powyższej regulacji; warunkiem zastosowania tej instytucji prawnej jako materialnoprawnej podstawy rozstrzygnięcia jest istnienie po stronie powoda interesu prawnego.

Jakkolwiek Sąd I instancji na uzasadnienie istnienia po stronie powoda takiegoż interesu prawnego i wydanego w konsekwencji na tej podstawie, a zaskarżonego przez stronę pozwaną, rozstrzygnięcia powołał się na stanowisko Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2002 r. (I PKN 629/01), przytoczone w części wstępnej uzasadnienia, i - trzeba przyznać - wyrażone w stanie faktycznym adekwatnym do niniejszego sporu pomiędzy stronami , to jednak Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę stanowiska tego jako incydentalnego na tle stosunkowo bogatego orzecznictwa tegoż Sądu na niwie spornej instytucji art 189 kpc w kontekście przedmiotowego sporu, nie podziela, akceptując natomiast i podzielając w całości ugruntowany już co do zasady pogląd, w myśl którego: skoro kwalifikacja określonej pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach dla celów emerytalno – rentowych ( a taka była motywacja w wytoczeniu powództwa przez powoda , co wynika wprost z uzasadnienia Sądu Rejonowego ) może być dokonywana wyłącznie w postępowaniu przed organem rentowym w sprawie o przyznanie świadczenia z ubezpieczeń społecznych ( ewentualnie w postępowaniu sądowym wywołanym wniesieniem odwołania od decyzji organu rentowego ), to pracownik wytaczający w tej materii przed sądem pracy powództwo o ustalenie nie wykazuje w ogóle interesu prawnego w rozumieniu art. 189 kpc, niezależnie od tego przeciwko komu ( pracodawcy , czy organowi rentowemu ) skierował pozew.

( porównaj : uzasadnienie Postanowienia SN z dnia 19. stycznia 2012 r., I PK 108 / 11 i powołane tam orzecznictwo, pkt 5 tezy Wyroku SN z dnia 20. 05. 2011 r., II PK 295 / 10, LEX nr 898699, oraz per analogiam : Wyrok SN z dnia 07. 04. 2011, I UK 363 / 10, LEX 863948 ).

Mając na uwadze powyższe oraz treść art. 189 kpc, a kontestując jednocześnie powołane przez Sąd Rejonowy jako podstawę swojego rozstrzygnięcia orzeczenie Sądu Najwyższego z 2002 r. , Sąd Odwoławczy zważył, iż w realiach przedmiotowej sprawy nie sposób przyjąć, iż pomiędzy powodem jako byłym pracownikiem i stroną pozwaną – byłym pracodawcą istniał i istnieje jakikolwiek spór co do charakteru łączącego ich stosunku prawnego, skoro okolicznością bezsporną przecież było, że strony te łączył stosunek prawny w formie stosunku pracy na warunkach określonych w zawartej uprzednio przez nich umowie o pracę, zawierającą essentialia negotii jej realizacji i dla bytu prawnego której nie jest wymagane zastrzeżenie, że praca będzie bądź też nie, wykonywana w warunkach szczególnych. Nie sposób również przyjąć, iż nawet pozytywne w spornej materii dla powoda rozstrzygnięcie ( ustalenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych ) będzie w jakikolwiek sposób determinowało jakiegokolwiek jego prawa ( roszczenia ) względem byłego pracodawcy, skoro dochodził on jego ustalenia dla celów emerytalnych ani też, na tym etapie i w tej konfiguracji podmiotowej tj. pracownik – pracodawca , że będzie także mógł skutkować uzasadnionym – w ocenie powoda – a skierowanym już wobec organu rentowego, żądaniem przyznania prawa do tzw. wcześniejszej emerytury, albowiem swój zakres wiążący, o którym mowa w art. 365 §1kpc odnosi się do rozstrzygnięcia sporu pomiędzy stronami, których on dotyczy, zaś - jak wskazano wyżej- przy tak określonym żądaniu pozwu brak jest podstawy prawnej w rozumieniu art. 189 kpc do przypisania powodowi interesu prawnego w żądaniu ustalenia charakteru wykonywanej pracy u byłego pracodawcy , zwłaszcza że orzeczenie takie ( pozytywne ) w niczym nie pozbawiałoby organu rentowego możliwości kwestionowania jego treści w sprawie zainicjowanej przez powoda w trybie postępowania ubezpieczeniowego o prawo do emerytury, którego stroną sporu dla powoda ( tamże – wnioskodawcy ) będzie już zupełnie inny podmiot ( Zakład Ubezpieczeń Społecznych ), co z kolei oznacza, że już we własnym zakresie i samodzielnie organ rentowy na podstawie przepisów w tej mierze obowiązujących, zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13. 10. 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, ustali okresy przebyte w ubezpieczeniu społecznym jak również i wszystkie inne przesłanki, w tym także min. :okres pracy wykonywanej przez powoda (wnioskodawcę )w warunkach szczególnych, jej wymiar i „stałość „, warunkujące nabycie prawa do emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym. I w tym akurat zakresie trafna jest argumentacja strony pozwanej, podniesiona na marginesie apelacji, co do braku znaczenia prawnego zaskarżonego a korzystnego dla powoda orzeczenia Sądu I instancji w kontekście uzyskania tegoż jedynie jako środka dowodowego dla potrzeb emerytalnych, skoro sam fakt ustalenia nawet w wyroku sądowym w sporze z pracodawcą, że dana osoba wykonywała pracę w warunkach szczególnych nie wyczerpuje jeszcze w pełni oceny spełnienia pozostałych przymiotów charakteryzujących jej wykonywanie w świetle obowiązujących przepisów z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Reasumując tę część zważeń, mając na uwadze powyżej przytoczone okoliczności, skonkludować należało, iż w tym stanie rzeczy i sprawy brak było po stronie powoda interesu prawnego w ustaleniu dochodzonego w istocie faktu, albowiem nie – prawa w rozumieniu art 189 kpc co, pomimo nie przystających do podstawy wydanego przez Sąd II instancji rozstrzygnięcia zarzutów apelacji, z uwagi na wadliwość zastosowania przez Sąd Rejonowy materialnoprawnego przepisu, skutkowało na podstawie art. 386 § 1 kpc zmianą zaskarżonego orzeczenia w całości poprzez oddalenie powództwa.

Odnosząc się natomiast już na marginesie , jako że to nie one miały istotne znaczenie dla reformatoryjnego rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd Odwoławczy, do dwóch podstawowych zarzutów strony pozwanej rozwiniętych w uzasadnieniu apelacji, to zważyć należało, że były one bezzasadne o tyle, że dla oceny pracy wykonywanej w warunkach szczególnych – już w procesie pomiędzy właściwymi podmiotami – nie ma żadnego znaczenia ani status własnościowy pracodawcy, ani też, co jest konsekwencją tego, objęcie tegoż ostatniego przepisami branżowymi ( resortowymi ) w zakresie ustalenia wykazu stanowisk prac zaliczanych do wykonywania ich w szczególnym charakterze lub warunkach szczególnych, jako że w tej mierze przepisy rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze mają charakter przepisów powszechnie obowiązujących, a zatem odnoszących się do każdego podmiotu zatrudniającego pracowników. W tym kontekście nie ma również większego znaczenia, na co trafnie co do zasady wskazał Sąd I instancji w swoim uzasadnieniu, określenie przez pracodawcę nazwy zajmowanego przez pracownika stanowiska pracy albowiem o jej zakwalifikowaniu decyduje nie tyle sama nazwa stanowiska określona w umowie o pracę, czy też poszczególnych angażach ile rodzaj i charakter pracy faktycznie przez niego wykonywanej, których ocena w spornej sytuacji pozwala na przypisanie jej wykazowi stanowiącemu załącznik do powoływanego rozporządzenia, zwłaszcza że godzi się zauważyć, iż poza wyjątkowymi przypadkami , określającymi w tymże załączniku konkretne z nazwy stanowiska pracy, w zdecydowanej większości tamże ustawodawca posługuje się znacznie częściej formułą : „ prace przy .... „ lub „... związane z ... „, wskazując zatem dla oceny ich charakteru bardziej opisowy charakter aniżeli sformalizowane nazewnictwo konkretnych stanowisk.

Jak już wskazano wyżej, jakkolwiek powód uległ tak merytorycznie jak i procesowo stronie pozwanej, to jednak mając na względzie całokształt okoliczności sprawy, w tym również niejednolite stanowisko Sądu Najwyższego w spornej materii prawnej, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 102 w zw. z art. 391 § 1 i 108 kpc nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.