Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 832/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 11 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt
II K 418/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

J. R.

Oskarżony od wieku nastoletniego jest osobą uzależnioną od środków odurzających, psychotropowych oraz alkoholu, z krótkimi fazami abstynencji.

Kwestionar- iusz zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień

182-186

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Kwestionariusz zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień

Dokument sporządzony przez specjalistę psychoterapii uzależnień, brak jest jakichkolwiek zastrzeżeń co do rzetelności i wiarygodności zawartych w nim informacji. Przedstawione w nim spostrzeżenia korespondują ponadto
z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku niniejszego postępowania.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Rażącej obrazy przepisów postępowania karnego
w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez przeprowadzenie przez Sąd bezkrytycznej i tendencyjnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z całkowitym pominięciem lub zbagatelizowaniem dowodów, przemawiających na korzyść J. R., przy jednoczesnym uwypukleniu dowodów niekorzystnych, przejawiające się w przyjęciu przez Sąd I instancji, iż zeznania oskarżonego złożone w toku prowadzonego dochodzenia przez polskimi organami ścigania nie zasługiwały na uwzględnienie z uwagi na ich znaczną odległość czasową, podczas gdy istniały uzasadnione powody, dla których oskarżony przedstawiał różne wersje wydarzeń z dnia 25.03.2022 r., oskarżony z jednej strony obawiał się o życie swoich najbliższych i dalsze prowadzenie swojej działalności gospodarczej, a z drugiej strony został namówiony aby przyznać się do zarzucanego mu czynu, co miało uchronić go przed zastosowaniem tymczasowego aresztowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na niewłaściwym przyjęciu, iż J. R. dokonał zakupu środków psychotropowych na terenie Polski, podczas gdy faktycznie dokonał zakupu na terenie Republiki Czeskiej, co sam wskazał w swoich zeznaniach a nadto okoliczność tą potwierdził świadek A. S.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na niewłaściwym przyjęciu, że czyn zarzucany oskarżonemu charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości, podczas gdy szkodliwość popełnionego przestępstwa doznaje złagodzenia wobec przechwycenia środków odurzających przez organy ścigania, a tym samym unicestwienia zamiaru wyprowadzenia ich do obrotu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4.  rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego J. R. kar 5 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29/07/2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w stosunku do ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego sprawy w szczególności stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2

Najdalej idące były zarzuty apelacyjne odnoszące się do naruszenia przez sąd rejonowy art. 7 k.p.k., 410 k.p.k. i 424 § 1 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na niewłaściwym przyjęciu, iż J. R. dokonał zakupu środków psychotropowych na terenie Polski, bowiem kwestionują winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Wymienione zarzuty pozostają spójne, zasadnym jest zatem odnieść się do nich łącznie.

Podkreślić należy, że sąd rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w jasny i całościowy sposób dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów wskazując, którym z nich nadał walor wiarygodności, a którym wiarygodności odmówił. Przeprowadzona ocena dowodów odpowiadała zasadom wiedzy, prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, toteż nie ulega wątpliwości iż czyniła zadość wymogom wynikającym z art. 7 k.p.k. Poszczególne zebrane
w niniejszej sprawie dowody miały rozbieżną wymowę, prawidłowo zatem sąd rejonowy dokonywał wnikliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nie można skutecznie podnieść zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. przez wskazanie, że sąd rejonowy oparł się na dowodach obciążających oskarżonego, a nie uwzględnił zaś dowodów dla niego korzystnych, jeżeli całościowa ocena materiału dowodowego była swobodna.

Skarżący wskazywał ponadto naruszenie przez Sąd Rejonowy prawa procesowego w zakresie art. 410 k.p.k. Wskazany zarzut może być skutecznie podniesiony jedynie
w sytuacji gdy orzekający sąd ustalenia faktyczne opierał na dowodach, które nie zostały formalnie ujawnione w toku postępowania albo zostały pominięte przy procesie odtwarzania stanu faktycznego. Wskazana sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, toteż zarzuty apelacyjne zmierzały w rzeczywistości do zakwestionowania dokonanej oceny dowodów i poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy,
że sąd rejonowy wyraźnie wykazał w jakim zakresie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, jak również zeznaniom świadka A. S.. W toku postępowania czeskie organy zgromadziły materiał dowodowy, z którego wynika,
że oskarżony podczas przesłuchania wskazał, że znaleziona przy nim substancja została zakupiona w Polsce. Wyjaśnienia oskarżonego składane przed czeskimi organami tuż po zdarzeniu były spontaniczne, z tego względu jawią się jako najbardziej wiarygodne. Twierdzenia jakoby treść wyjaśnień składanych w Czechach była zmanipulowana w celu uniknięcia tymczasowego aresztowania nie ma potwierdzenia w jakichkolwiek dowodach i przeczy zasadom logiki i doświadczenia życiowego. Brak jest jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania działania czeskich organów ścigania zgodnego z prawem. Ponadto wobec oskarżonego toczyło na terenie Czech postepowanie karne dotyczące innego czynu zabroniony przez tamtejszą ustawę karną. Forsowaną w apelacji tezę, iż oskarżony złożył nieprawdziwe wyjaśnienia w obawie
o życie swoich najbliższych i dalsze prowadzenie swojej działalności gospodarczej uznać należy za bezzasadną.

Wskazać dodatkowo należy, że powoływana przez oskarżonego okoliczność zakupu znalezionej przy nim substancji psychotropowej od sprzedawcy pochodzenia romskiego przed sklepem prowadzonym przez Wietnamczyka na terenie Czech słusznie została przez sąd rejonowy uznana jedynie za przyjętą linię obrony. Świadek A. S. w zeznaniach potwierdził obecność oskarżonego przed wskazanym sklepem, jednak treść zeznań pozostaje w rozbieżności odnośnie istotnych twierdzeń oskarżonego. Świadek zeznał, że nie widział, aby oskarżony wręczał jakąkolwiek zapłatę odbierając nieustaloną rzecz oraz dodatkowo na rozprawie wskazał, że towar został odebrany bezpośrednio od Wietnamczyka, nie zaś od osoby pochodzenia romskiego. Powstałe w ten sposób niespójności wskazują, że oskarżony w toku niniejszego postępowania przyjął linię obrony mającą zaprzeczyć aby znaleziona substancja została przywieziona z Polski. Dodatkowo w toku postępowania wykazano, że ich pobyt
w Czechach miał incydentalny charakter i był związany jedynie z przewozem pojazdu lawetą dla klienta. Okoliczności zdarzenia pozostają zatem spójne z pierwszą wersją wskazaną przez oskarżonego w toku przesłuchania przed czeskimi organami, w której wskazywał znaleziony przy nim towar został przewieziony przez granicę.

Ponadto w toku postępowania apelacyjnego przeprowadzony dowód
z kwestionariusza zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień bezsprzecznie wykazał, że oskarżony jest uzależniony m.in. od substancji psychotropowych, które zażywa w znacznych ilościach, z krótkimi okresami abstynencji. Powyższa okoliczność potwierdza, że oskarżony posiada stały dostęp do takich środków, natomiast ich zakup w Czechach tuż przed zatrzymaniem go przez czeską policję stanowi niewiarygodną okoliczność, która nie ma potwierdzenia w jakichkolwiek obiektywnych dowodach. Słusznie zatem sąd rejonowy uznał za wiarygodną uprzednią wersję wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego, zgodnie z którą metamfetaminę nabył w związku
z imprezą firmową i substancja pozostała w kieszeni jego bluzy. Podzielić należy stanowisko sądu rejonowego odnośnie braku możliwości nadania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, dążących do wykazania, iż znaleziona przy nim substancja nie została przewieziona przez granicę.

Powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, że dokonana przez sąd rejonowy ocena dowodów była prawidłowa. Materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania
wykazał, że oskarżony swoim działaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. toteż prawidłowo uznano jego winę i sprawstwo
w zakresie zarzucanego mu czynu. Powoływane w apelacji okoliczności stanowiły jedynie polemikę z prawidłowym ustaleniami poczynionymi przez sąd rejonowy. Apelujący nie wykazał bowiem we wniesionym środku odwoławczym jakichkolwiek uchybień po stronie sądu I instancji w zakresie oceny dowodów przeprowadzonej
z uwzględnieniem prawidłowego i logicznego rozumowania popartego ponadto zasadami doświadczenia życiowego i dokonanych prawidłowych ustaleń stanu faktycznego. Poczynione przez sąd rejonowy ustalenia znalazły odzwierciedlenie
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku czyniąc niewątpliwie zadość ustawowym wymaganiom wynikającym z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.

Ad. 3 i 4

Apelujący w podniesionym zarzucie dopatrywał się po stronie sądu rejonowego niesłuszności w zakresie rozstrzygnięcia o karze, wskazując na zaistnienie zarówno błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie zważenia stopnia społecznej szkodliwości czynu jak również rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Zasadnym jest zatem odnieść się do obu zarzutów łącznie.

Na wstępie podkreślić należy, że nie każda różnica w ocenie wysokości wymierzonej kary stanowi o skuteczności zarzutu znajdującego oparcie w treści przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k., lecz tylko taka, która jest dysproporcją znaczną; zachodzi różnica tak zasadniczej natury iż karę dotychczas wymierzoną należałoby nazwać "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25.04.2018r. sygn. II AKa 72/18, Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28.01.2014r., sygn. II AKa 264/13, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 13.05.2015r., sygn. II AKa 101/15).

Brak jest podstaw do poparcia wyrażonego w apelacji stanowiska odnośnie rażąco surowego wymiaru kary. Zarzucany oskarżonemu czyn z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożony jest kumulatywną karą grzywny oraz pozbawienia wolności do 5 lat. Orzeczone przez sąd rejonowy kary 100 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda oraz 5 miesięcy pozbawienia wolności są zatem zbliżone do ustawowego minimum. Sąd odwoławczy aprobuje rozwiązanie w zakresie konieczności orzeczenia wobec oskarżonego kary bezwzględnego pozbawienia wolności, albowiem jego postawa i właściwości nie pozwalają także na warunkowe zawieszenie jej wykonania. Zaznaczyć należy, że oskarżony był wielokrotnie karany, również za podobne przestępstwa, a wykonywanie kar o charakterze izolacyjnym nie pozwoliło wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego. Przy wymiarze kary starannie rozpatrzone zostały wszystkie okoliczności o jakich stanowi art. 53 k.k., co wynika wprost z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary mógłby być skuteczny jedynie w sytuacji gdy orzeczona kara pomimo, iż mieści się w ustawowych graniach określających jej wymiar nie uwzględniłaby okoliczności odnoszących się do dyrektyw jej wymiaru. Musi zatem dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Okoliczność taka nie zaistniała w niniejszej sprawie.

Wskazać należy, że sąd rejonowy prawidłowo zważył stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Ustawodawca przewidział, że omawiane przestępstwo zagrożone jest karą surowszą, niż chociażby samo posiadanie zabronionych substancji. Nie można tracić z pola widzenia, że znaleziona przy oskarżonym ilość substancji była relatywnie wysoka – starczyła bowiem na więcej, niż doraźne jej zażycie. Nie umniejsza szkodliwości zarzucanego czynu forsowane
w apelacji twierdzenie, że znalezienie przez czeską policję substancji psychotropowej uniemożliwiło potencjalne wprowadzenie jej do obrotu. Z perspektywy ustawowych znamion zarzucanego oskarżonemu czynu bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy nielegalne substancje trafią do użytku kolejnych osób. Na marginesie wskazać należy, że wprowadzenie substancji do obrotu podlega odrębnej penalizacji.

Powyższe ustalenia przeczą zasadności zastosowania przy wymiarze kary wskazanego we wniosku apelacji art. 37a § 1 k.k. Zarówno w stanie prawnym obowiązującym w inkryminowanym czasie, jak i w znowelizowanym brzmieniu ustawodawca przewidział możliwość zastosowania powołanego przepisu jedynie
w sytuacji, gdy czyn zabroniony jest wyłącznie karą pozbawienia wolności do 8 lat. Skoro bowiem chodzi o przestępstwa zagrożone wyłącznie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, to zakres zastosowania tego przepisu nie obejmuje takich konfiguracji sankcji jak sankcja alternatywna czy kumulatywna. (art. 37a KK red. Stefański 2023, wyd. 6/Kosonoga-Zygmunt). Z tego powodu art. 37a § 1 k.k. nie mógł zostać skutecznie zastosowany w niniejszej sprawie. Ponadto wskazać należy, że
w rozpoznawanym przypadku brak było podstaw do orzeczenia wyłącznie kar wolnościowych. Wymierzona kara bezwzględnego pozbawienia wolności wyraża niezbędną prawnokarną reakcję na lekceważącą postawę oskarżonego wobec porządku prawnego. Choć skarżący nie kwestionował słuszności wymiaru orzeczonej kary grzywny, należy również podzielić stanowisko sądu rejonowego w omawianej kwestii. Jej wymiar jest adekwatny do stopnia winy i uwzględnia sytuację życiową i możliwości finansowe oskarżonego i czyni zadość wymaganiom wynikającym z art. 53 k.k.

W świetle powyższych ustaleń zarzuty apelującego kwestionujące prawidłowość zważenia stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego czynu, jak również wskazujące na rażącą surowość orzeczonej kary są niezasadne i w konsekwencji nie wpłynęły na zmianę zaskarżonego wyroku.

Wniosek

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 10 miesięcy ograniczenia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda w myśl art. 37a k.k. zamiast pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na względzie stanowisko sądu okręgowego szerzej opisane w poprzedniej części uzasadnienia i uznaniu za niezasadne podniesionych zarzutów apelacyjnych brak było realnych podstaw do uwzględnienia wniosków skarżącego o zmianę wyroku zarówno w zakresie winy jak i orzeczonej kary. W konsekwencji oba wnioski należało uznać za niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymany w całości w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności zarzutów apelacyjnych należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok był w pełni zasadny, a samo postępowanie nie jest obarczone żadną wadą, która winna skutkować jakąkolwiek ingerencją w jego treść z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Ze względu na sytuację materialną oskarżonego sąd okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi skarb państwa. Oskarżony co prawda prowadzi własną działalność gospodarczą, nie posiada jednak składników majątkowych znacznej wartości a na utrzymaniu ma czworo dzieci.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwa, względnie rażąco surowy wymiar orzeczonej kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana