Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 719/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 5 sierpnia 2024 r. sygn. akt II K 35/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. M.

1.uprzednia karalność oskarżonego;

2. skazanie oskarżonego na karę 2 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim w sprawie sygn. akt II K 48/18 który objął m.in. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie sygn. akt II K 456/16 Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim za czyny z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 190a § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k. – którą to karę łączną oskarżony odbył w okresie od 14.10.2017 r. do 10.02.2020 r.;

3. opuszczenie zakładu karnego przez oskarżonego w dniu 10.02.2020 r., ponowne osadzenie go w zakładzie karnym do odbycia kolejnej kary w dniu 13.01.2022 r.

Dane o karalności oskarżonego;

wydruki z systemu Noe – Sad.

k. 278 – 288,

k. 289 - 291

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Dane o karalności oskarżonego;

wydruki z systemu Noe – Sad

Dokumenty wiarygodne, uzyskane z wiarygodnych systemów.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1 Obraza przepisów postępowania która miała wpływ na treść orzeczenia a to jest art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. polegająca na oczywiście błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonanej w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym wskazaniami wiedzy i logiką poprzez przyjęcie iż zeznania świadków W. B., K. K. (1), M. W., P. Z. są niewiarygodne, zaś świadkowie nie posiadali żadnej istotnej wiedzy w zakresie zarzutów stawianych oskarżonemu, podczas gdy zeznania ich wzajemnie ze sobą korespondują a także są zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego, a także uznaniu – wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego – za wiarygodne zeznań K. K. (2), M. F., K. K. (3), M. J., K. S., B. S., A. S. a także zeznań samych pokrzywdzonych które to depozycje pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków oraz wyjaśnieniami oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia polegający na nieprawidłowym przyjęciu iż J. M. popełnił zarzucane mu przestępstwa;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. Naruszenie prawa materialnego a to jest art. 190a § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k., art. 245 k.k. , art. 193 k.k. i art. 279 § 1 k.k. poprzez ich zastosowanie wskutek błędnego uznania iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona tychże przestępstw;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

3.Rażąca niewspółmierność kary i środków karnych wymierzonych oskarżonemu J. M. kar jednostkowych wymierzonych w punktach I, II , III, IV, V oraz kary łącznej pozbawienia wolności dwóch lat i ośmiu miesięcy ( punk VI ) poprzez nieuwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. co doprowadziło do tego iż wymierzona oskarżonemu kara jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą, jej dolegliwość znacznie przekracza stopień winy, a nadto jest rażąco niewspółmierna do stopnia społecznej szkodliwości, podczas gdy cele kary i warunki osobiste wskazują, iż w realiach niniejszej sprawy adekwatne byłoby wymierzenie kary w niższym wymiarze, która również spełni cele kary w znaczeniu prewencji szczególnej i ogólnej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1 - 3

Wszystkie podniesione zarzuty zostaną omówione łącznie, jako że są ze sobą powiązane i w części są zasadne.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez brak wyczerpania ustawowych znamion przypisanych oskarżonemu przestępstw jest zasadny w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w zakresie kwalifikacji prawnej z art. 190a § 1 k.k. Przepis ten sankcjonujący karalność zachowań polegających na uporczywym nękaniu innej osoby przez sprawcę, zakłada przewagę, dominację tego ostatniego nad pokrzywdzonym ( czy też jak w niniejszej sprawie pokrzywdzoną ) powodującą poczucie osaczenia, zagrożenia, udręczenia, brak możliwości uwolnienia się od sprawcy, z którym pokrzywdzony nie chce pozostawać w jakiejkolwiek relacji. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Oskarżony J. M. który jest osobą wielokrotnie karaną przez sądy, pozostawał w relacji z S. K. , osobą pochodzącą z tego samego środowiska, w trakcie postępowania przed Sądem I instancji także odbywającą karę pozbawienia wolności ( k. 80 ). Pokrzywdzona S. K. już w postępowaniu przygotowawczym zeznawała niekonsekwentnie na temat relacji z oskarżonym, z jednej strony twierdziła że nie pozostawała z nim w związku, że „przyczepił się” do niej wbrew jej woli, był nachalny i zazdrosny, groził jej pozbawieniem życia gdy nie chciała się z nim spotykać ( k. 61 – 64, odpis k. 105 - 107 akt II K 435/20 SR w Lwówku Śląskim ) ), z drugiej przyznawała, że chodziła z nim do znajomych i co najmniej raz współżyła z nim, przy czym z zeznań nie wynika aby czyniła to wbrew swojej woli ( k. k.136 – 137 w/w akt ). Na rozprawie przed Sądem I instancji S. K. zeznawała natomiast pozytywnie o relacji z oskarżonym, twierdziła, że darzyła go uczuciem, że było tak także w okresie objętym zarzutem i że to zazdrość była powodem kłótni między nimi ( k. 81 odwrót ). Mając na uwadze tak zmienne zeznania pokrzywdzonej, przy jednoczesnym zaprzeczaniu oskarżonego aby nękał pokrzywdzoną, wskazywaniu przez niego na zażywanie przez nią narkotyków ( wyjaśnienia k. 102, k. 51 odwrót ) oraz braku innych jednoznacznych dowodów na zachowania znamionujące nękanie ( w ocenie Sądu Okręgowego np. analiza treści wiadomości sms nie przesądza o nękaniu pokrzywdzonej, może świadczyć o chęci podtrzymywania relacji i zwykłych kłótniach stron - k. 133 – 135 ), zasadny jest zarzut skarżącego obrońcy o braku wyczerpania wszystkich ustawowych znamion przestępstwa z art. 190a § 1 k.k.

Powyższe nie oznacza że poszczególne zachowania oskarżonego wobec S. K. nie wyczerpywały znamion innych przestępstw. Czyn przypisany w pkt I części dyspozytywnej kwalifikowany był także jako groźba karalna z art. 190 § 1 k.k. i przynajmniej co do jednego zdarzenia mającego miejsce w maju 2022 r. w mieszkaniu M. F. materiał dowodowy ponad wszelką wątpliwość wskazuje na wyczerpanie przez oskarżonego znamion groźby karalnej. Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji S. K. przebywała wtedy w mieszkaniu tego świadka, oskarżony kierując się zazdrością wtargnął tam wbrew woli właściciela z przedmiotem przypominającym maczetę i trzymając go w ręce groził S. K. pozbawieniem życia, był tak agresywny że obydwoje pokrzywdzeni musieli uciekać przez okno. Wynika to zarówno z zeznań S. K. ( k. 61, odpis k. 105 odwrót akt II K 435/20 SR w Lwówku Śląskim ) jak i M. F. ( k. 57 – 58 w/w akt ). Czyn przypisany oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej wyroku powinien być więc zakwalifikowany tylko z art. 190 § 1 k.k. Oskarżony wyczerpał także znamiona przestępstwa z art. 193 k.k., którym pokrzywdzony był M. F. ( czyn przypisany w pkt IV części dyspozytywnej ). Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo ustalił także na podstawie swobodnie ocenianego materiału dowodowego, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów kwalifikowanych z art. 157 § 1 k.k. i art. 245 k.k. ( czyny przypisane w pkt. II i III części dyspozytywnej wyroku ). Wprawdzie także odnośnie tych czynów S. K. zeznawała w sposób zmienny, jednak jej zeznania z postępowania przygotowawczego obciążające oskarżonego znajdują w tym przypadku potwierdzenie w innych dowodach. Co się tyczy przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. mającego miejsce w dniu 30.05.2020 r. na klatce schodowej jednego z budynków zeznania pokrzywdzonej S. K. z postępowania przygotowawczego ( k. 61, odpis k. 105 odwrót akt II K 435/20 SR w Lwówku Śląskim ) znajdują potwierdzenie m.in. w zeznaniach bezpośredniego świadka zdarzenia A. S. ( k. 54 – 55 w/w akt ) a także świadka K. K. (3) ( k. 43 – 44, odpis k. 108 – 110 w/w akt, k. 162 - 163 ). W szczególności świadek A. S. potwierdziła wersję pokrzywdzonej ze śledztwa, że oskarżony intencjonalnie a nie przypadkowo zepchnął ją ze schodów powodując w rezultacie obrażenia ciała w postaci złamania kości skokowej prawej ( opinia biegłego lekarza chirurga k 158a w/w akt ) a także powierzchowną ranę ciętą prawego ramienia posiadanym nożem. Ponadto w trakcie jazdy do szpitala oskarżony groził S. K. że jej „poderżnie gardło” jak zgłosi na policji o zdarzeniu, zeznania pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego w tym zakresie ( k. 62, k.105 odwrót w/w akt ) co do zasady zgodne są z zeznaniami świadka K. K. (3). Wyczerpuje to znamiona przestępstwa z art. 245 k.k. W zakresie tych czynów nie są zasadne zarzuty obrońcy zawarte w apelacji odnośnie obrazy prawa materialnego i przepisów postępowania dotyczących oceny zebranego materiału dowodowego.

Zasadnie Sąd Rejonowy uznał że czyny przypisane oskarżonemu J. M. w pkt I ( kwalifikowanym jednak tylko z art. 190 § 1 k.k. ), II , III i IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku zostały przez niego popełnione w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k., Sąd ten jednak nieprawidłowo, powielając błąd z aktu oskarżenia opisał przesłanki warunkujące kwalifikację z art. 64 § 1 k.k. Opis tzw. „recydywy” zawarty w akcie oskarżenia, przyjęty przez Sąd I instancji powodował, iż zaskarżony wyrok był wewnętrznie sprzeczny, skoro przyjęto m.in. że oskarżony miał odbywać jedną z uprzednio orzeczonych kar w wymiarze 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności w sprawie II K 456/16 Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim w okresie od 12.04.2019 r. do 6.11.2020 r., a wyżej wymienione czyny w niniejszej sprawie popełnił w maju 2020 r., czyli jakoby w okresie odbywania kary pozbawienia wolności. Przeprowadzone w postępowaniu odwoławczym, opisane wyżej dowody z aktualnych danych o karalności oskarżonego J. M. i wydruku z systemu Noe – Sad przekonują, że oskarżony w istocie opuścił zakład karny w dniu 10.02.2020 r. po odbyciu kary łącznej 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności ( którą odbywał od 14.10.2017 r. ) orzeczonej wyrokiem łącznym w sprawie II K 48/18 Sądu Rejonowego w Lwówku Śląski obejmującym m.in. karę jednostkową 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną za czyny z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 190a § 1 k.k. oraz art. 91 § 1 k.k. w sprawie II K 456/16 Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim. Zdaniem Sądu Okręgowego zmiana zaskarżonego wyroku w tym zakresie nie jest zmianą na niekorzyść oskarżonego a jedynie dostosowuje opisy wyżej wymienionych czynów do przyjętych kwalifikacji prawnych.

Zasadnie natomiast skarżący obrońca zarzucił obrazę art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w odniesieniu do czynu przypisanego w V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku kwalifikowanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w przekonaniu Sądu Okręgowego jest niewystarczający do przypisania J. M. sprawstwa i winy w tym zakresie i zastosowanie znajduje art. 5 § 2 k.p.k. Spośród rzeczy które niewątpliwie skradzione zostały w wyniku kradzieży z włamaniem do komórki gospodarczej pokrzywdzonego B. T. odzyskany został jedynie rower górski marki R. (...) ujawniony w miejscu zamieszkania K. K. (2) współoskarżonego, objętego tym samym aktem oskarżenia następnie skazanego w odrębnym postępowaniu za czyn z art. 291 § 1 k.k. K. K. (2) wyjaśniał co następuje: ”Przyznaję że wczoraj wieczorem przyjąłem do swojego domu rower R. (...). Wczoraj w moim domu miała miejsce impreza. Było mnóstwo znajomych z M., G., Ś. i okolic. Ktoś tym rowerem do mnie przyjechał i ja go przechowywałem. Byłem dość poważnie pijany i nie kojarzyłem faktów…Ja nie wiem kto włamał się po ten rower i nie wiem gdzie jest reszta rzeczy z tej kradzieży…” ( k.18 akt II K 435/20 SR w Lwówku Śląskim ). Zeznając jako świadek w niniejszej sprawie K. K. (2) mówił: „…Była u mnie kiedyś impreza alkoholowa, to było w okresie kiedy zginął rower. Na następny dzień była u mnie policja. Było u mnie około 20 osób. Pamiętam J. M., E. B., M. – nie pamiętam nazwiska. Ktoś na tą imprezę przyjechał rowerem i zostawił na tarasie domu. Po całej imprezie byłem pijany, nie kontrolowałem tego i rano zapukali do mnie policjanci i uświadomili mnie że u mnie jest kradziony rower. Ten rower z balkonu wstawiła E. B. zam. L.”. Na podstawie tego dowodu nie sposób przyjąć sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie dokonania kradzieży z włamaniem, takie rozstrzygnięcie oparte byłoby tylko na domysłach. Sam oskarżony nie przyznawał się do dokonania tej kradzieży z włamaniem, pokrzywdzony B. T. nic nie wiedział o sprawcy kradzieży, w szczególności nie miał wiedzy aby był nim J. M. ( k. 80 – 81 ). Wbrew przekonaniu Sądu Rejonowego niewystarczające w tym zakresie są także zeznania S. K.. W zeznaniach z postępowania przygotowawczego w których obciążała oskarżonego J. M. zeznała ona w tym zakresie: „…dowiedziałam się że J. ukradł rower który policja znalazła u T. w M.. Ja się o tym dowiedziałam od J.. On jak się o tym dowiedział że rower zabrała policja mówił mi że ukradł go z jakiegoś podwórka. Ja będąc u T. w domu widziałam ten rower…Był to rower męski. On stał na dole w przedpokoju a potem na górze. J. powiedział że on przyjechał na tym rowerze ze Ś., ale nie wiem czy to prawda. J. w tym dniu gdy pokazał mi rower, pokazał mi też jakieś elektronarzędzia jak wiertarkę, flecę i klucze nasadowe w plastikowym pudełku. To wszystko było u T.. Ja nie wiem co J. z tym zrobił” ( k. 63, odpis k. 105 odwrót – 107, k.137 akt II K 435/20 SR w Lwówku Śląskim ). Na rozprawie przed Sądem S. K. nie podtrzymała tej części zeznań ( k. 81 odwrót ). Jej zeznania ze śledztwa są niewystarczające do przyjęcia ponad wszelką wątpliwość że oskarżony J. M. dokonał przypisywanej mu przez Sąd I instancji kradzieży z włamaniem chociażby dlatego że w zeznaniach S. K. odwołującej się do relacji przekazanej przez oskarżonego jest szereg sprzeczności z innymi dowodami dotyczącymi tego zdarzenia. Według jej zeznań oskarżony miał zabrać rower z „jakiegoś podwórka” tymczasem B. T. zeznał ponad wszelką wątpliwość że rower był w komórce gospodarczej z której sprawca wyrwał z muru skobel w drzwiach ( k. 6 w/w akt ). Włamanie to miało miejsce w M., tymczasem według zeznań S. K. oskarżony miał jej powiedzieć że przyjechał na tym rowerze ze Ś.. Ponadto wbrew zeznaniom pokrzywdzonej u (...) czyli K. K. (2) nie ujawniono innych przedmiotów pochodzących z tej kradzieży z włamaniem. Wszystkie powyższe zeznania należy uznać za rozproszone, nie pozostające w logicznym ciągu poszlaki na podstawie których Sąd Rejonowy poczynił nieprzekonywujące pozostające w sprzeczności z art. 5 § 2 k.p.k. ustalenia co do sprawstwa i winy oskarżonego J. M. odnośnie przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Zarzuty apelacji w tym zakresie są zasadne.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary był w tej sytuacji częściowo zasadny w kontekście potrzeby istotnej zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, o czym mowa będzie poniżej.

Wniosek

1.o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego J. M. od wszystkich zarzucanych mu czynów;

2. ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej orzeczenia o karze przy zastosowaniu przepisu art. 37a k.k. wymierzenie oskarżonemu kar łagodniejszego rodzaju w postaci kar grzywny bądź kar ograniczenia wolności, ewentualnie wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze nieprzekraczającym 1,5 roku.

--------------------------------------------------------------------------------------------

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności wskazane powyżej pierwszy z wniosków był zasadny częściowo, a to odnośnie czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., drugi był także zasadny tylko w części, gdyż uprzednia, wielokrotna karalność oskarżonego i charakter popełnionych przez niego przestępstw wykluczał wymierzenie mu kar wolnościowych, a karę łączną pozbawienia wolności należało wymierzyć mu w niższym wymiarze, jednakże wyższym niż wnioskowane do 1 rok i 6 miesięcy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. M. w części w której nie doszło do jego zmiany tj. odnośnie sprawstwa i winy oskarżonego co do przestępstw z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 193 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy zmienionym opisie przesłanek z art. 64 § 1 k.k., wymiaru kar pozbawienia wolności za te czyny i zwolnienia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie pierwszoinstancyjne.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej w wyżej wymienionej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wobec oskarżonego J. M. wyrok w znacznej części, a to: w pkt I części dyspozytywnej zmieniając istotnie opis czynu uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy jednoczesnej zmianie opisu przesłanek warunkujących przyjęcie powrotu do przestępstwa, wymierzył oskarżonemu za ten czyn karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, w pkt II, III i IV części dyspozytywnej przyjął opis przesłanek warunkujących przyjęcie art. 64 § 1 k.k. jak w pkt. I, uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego w pkt. V części dyspozytywnej kwalifikowanego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i w tej części kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa oraz stwierdził, że kara łączna pozbawienia wolności z pkt VI części dyspozytywnej straciła moc i na podstawie art. 85 § 1 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt II , III i IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz za czyn z art.190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. opisany w pkt. I1.wyroku Sądu Okręgowego i wymierzył J. M. karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. M. w wyżej wymienionej części.

Sąd Okręgowy uznał że kara 8 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. będzie adekwatna do wszystkich istniejących okoliczności przedmiotowych i podmiotowych. Nową karę łączną pozbawienia wolności Sąd Okręgowy mógł orzec w wymiarze od 11 miesięcy do 2 lat i 4 miesięcy. Sąd Okręgowy uznał że kara łączna 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona na zasadzie asperacji spełni swoje wymogi w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

Zasada ne peius

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego przebywającego obecnie w zakładzie karnym Sąd Okręgowy zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana