Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 709/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 29 lipca 2024r. w sprawie II K 944/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. S.

Czyn opisany w punkcie I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku

Informacje z jednostek penitencjarnych

396-397

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. S.

Znajomość oskarżonego i K. S. z jednostki penitencjarnej

Informacje z jednostek penitencjarnych

396-397

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

i

Informacje z jednostek penitencjarnych

Dowód pochodzi z miarodajnego źródła

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obraza przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie :

a) art. 4 kpk, art. 7 k.p.k., art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadka K. S. oraz wyjaśnień oskarżonego M. S. w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconych mu czynu wyłącznie na podstawie domniemania, iż wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego są prawdziwe wbrew materiałowi dowodowemu zgromadzonemu w sprawie i przede wszystkim wbrew zeznaniom świadka K. S., który przyznał się do popełnienia

zarzucanego czynu oskarżonemu i szczegółowo opisał przebieg zdarzenia; co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych polegającym na uznaniu:

> iż M. S. w dniu 29 kwietnia 2022 r. w B. kierując pojazdem osobowym marki M. z przytwierdzonymi tablicami rejestracyjnymi (...) pochodzącymi od innego pojazdu, nie zatrzymał się do kontroli i kontynuował jazdę pomimo użycia przez funkcjonariuszy policji poruszających się oznakowanym radiowozem marki T. (...), sygnałów świetlnych i dźwiękowych nakazujących zatrzymanie się i tym samym uciekając przez około 3 km przed radiowozem nie zważając na warunki drogowe jadąc z nadmierną prędkością środkiem drogi zajeżdżał drogę swoim pojazdem i utrudniał wyprzedzanie oraz zastosował przemoc w ten sposób, że w trakcie wyprzedzania gwałtownie skręcił kierowanym pojazdem i umyślnie uderzył w prawy bok radiowozu zmuszając kierowcę radiowozu do zatrzymania się i zaprzestania pościgu, w wyniku czego doszło do zniszczenia mienia w postaci wgnieceń i uszkodzeń powłoki lakierniczej drzwi prawych przednich i tylnych, błotnika i zderzaka oraz progu z prawej strony radiowozu oznakowanego marki T. (...) nr. Rej (...), a następnie porzucił pojazd i zbiegł z miejsca zdarzenia podczas gdy ponad wszelką wątpliwość zostało ustalone, iż pojazdem kierował K. S. oraz doszło do nieumyślnego naruszenia zasad w ruchu drogowym co doprowadziło do kolizji z radiowozem;

> funkcjonariusze Policji w trakcie trwającego pościgu za pojazdem marki M. z przytwierdzonymi tablicami rejestracyjnymi (...) używali sygnałów świetlnych i dźwiękowych podczas gdy z prawidłowej analizy materiału dowodowego wynika, iż funkcjonariusze posługiwali się tylko i wyłącznie sygnałami świetlnymi;

b) art. 167 kpk poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu przesłuchania świadka J. podczas gdy zeznania wskazanego świadka były kluczowe dla ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego, poprzez ustalenie okoliczności ujawnienia przez świadka rzeczy należących do oskarżonego w postaci portfela i innych rzeczy ruchomych, a które to ustalenia poczynione samodzielnie przez sąd były podstawą przypisania sprawstwa w zakresie zarzucanego czynu M. S.;

c) art. 167 kpk w zw z art. 2 § 2 kpk poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z urzędu w postaci zbadania śladów biologicznych zabezpieczonych w pojeździe marki M. z przytwierdzonymi tablicami rejestracyjnymi (...)

2. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

a) art. 46 § 1 kodeksu karnego w zw z art. 96 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw z art. 49 § 3 kodeksu postępowania karnego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na orzeczeniu na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego obowiązku naprawienia szkody w całości przez oskarżonego pomimo, iż Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny nie jest pokrzywdzonym w niniejszej sprawie oraz nie zostały ustalone przesłanki uprawniające Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny do żądania zwrotu wypłaconego odszkodowania, jak i również Ubezpieczeniowy Fundusz

Gwarancyjny nie złożył wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody.

3. obraza przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie :

> art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegających na ustaleniu, iż działanie oskarżonego M. S. polegało na udzieleniu pomocy w ukryciu skradzionego quada pomimo, iż materiał dowodowy pozwala jedynie na ustalenie, iż M. S. przewoził wskazanego quada na zlecenie innej osoby;

> Art. 167 kpk poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadka B. T. podczas gdy zeznania wskazanego świadka były kluczowe dla ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego, poprzez ustalenie okoliczności związanych z przewozem quada oraz udziału wskazanego świadka w tych czynnościach.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Częściowo zasadny jest zarzut 1 apelacji obrońcy. Spostrzeżenie to odnosi się jednak wyłącznie do sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy w ruchu lądowym. Rozważania w tym zakresie wyprowadzić należy od zacytowania trafnego rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego, który w postanowieniu z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie V KK 326/13 (LEX nr 1396498 ) stwierdził, że sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy polega na spowodowaniu sytuacji, która niezależnie od dalszej ingerencji człowieka może w każdej chwili przekształcić się w katastrofę w ruchu lądowym. Powinnością Sądu jest zatem ustalić, czy skutkiem opisanej wyżej działalności oskarżonego, polegającej na dokonywanej w taki, jak w realiach przedmiotowej sprawy sposób ucieczce przed ścigającymi go policjantami była opisana w cytowanym judykacie sytuacja. Słusznie przy tym Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 października 2013 r. w sprawie II AKa 305/13 (LEX nr 1392144) naprowadził, że w przepisie art. 174 § 1 k.k. katastrofa, której bezpośrednie niebezpieczeństwo sprowadza sprawca, nie jest określona jako zagrażająca życiu lub zdrowiu wielu osób lub mieniu w wielkich rozmiarach. Jednakże przepis ten ściśle wiąże się z ochroną wartości chronionych w art. 173 k.k. to jest życiem, zdrowiem wielu osób oraz mieniem w wielkich rozmiarach oraz że pod pojęciem katastrofy zagrażającej życiu lub zdrowiu wielu osób należy przyjąć, iż "wiele osób" to nie mniej jak dziesięć osób. Pojęcie ,,wielu osób” nie jest wprawdzie w literaturze i orzecznictwie rozumiane jednolicie (por. szerzej Budyn-Kulik, Umyślność, s. 154), gdyż podaje się tu ilość „więcej niż kilka pojedynczych osób, ale mniej niż kilkanaście”, przyjmuje się niekiedy, że znamię to realizuje sześć osób (Marek, Komentarz, s. 358–400); dziesięć (Stefański, Wypadek, s. 47 i n.; Stefański [w:] Stefański, Kodeks, s. 1069–1070; Lachowski [w:] Konarska-Wrzosek, s. 858) a nawet kilkanaście osób (Przyjemski [w:] Górniok i in., t. 2, s. 86). Należy jednak podzielić coraz częściej akceptowany przez orzecznictwo pogląd, że jest to co najmniej 10 (por. wyrok SA w Szczecinie z 5.07.2018 r., II AKa 104/18, LEX nr 2547712; wyrok SA we Wrocławiu z 13.06.2017 r., II AKa 129/17, LEX nr 2344210, Szeleszczuk [w:] Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 439). Odwołać się w tej materii należy także do Słownika języka polskiego PWN pod red. W. Doroszewskiego, gdzie ,,kilka” to ,,zaimek oznaczający w sposób przybliżony liczbę równą co najmniej dwa i co najwyżej dziesięć”. Bez wątpienia przy tym słowo ,,kilka” to mniej, niż ,,wiele”. Skoro tak, to w realiach przedmiotowej sprawy w ramach zarzuconego w punkcie 1 czynu zagrożeniem życia lub zdrowia nie zostało objętych 10 a nawet 6 osób. Nie zostało również zagrożone mienie w wielkich rozmiarach. Pojęcie to należy bowiem wykładać w odniesieniu do przestrzennych wymiarów mienia, a nie do jego wartości (tak Stefański, Pojęcie, s. 129; Marek, Komentarz, s. 400; Piórkowska-Flieger [w:] Bojarski, Komentarz, s. 377; Petasz [w:] Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 35–316; wyroki SN: z 27.01.1972 r., IV KR 312/71, OSNPG 1972/4, poz. 65; z 31.01.1973 r., I KR 404/72, OSNPG 1973/7, poz. 95; z 8.10.1985 r., III KR 348/85, OSNPG 1986/4, poz. 49; wyrok SA w Rzeszowie z 3.08.1993 r., II AKr 69/93, OSA 1994/3, poz. 13; wyrok SA w Warszawie z 13.10.1998 r., II AKa 316/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999/11–12, poz. 14; wyrok SA w Krakowie z 14.10.1998 r., II AKa 198/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999/4, poz. 18; wyrok SA w Lublinie z 29.10.1998 r., II AKa 110/98, Apel.-Lub. 1999/1, poz. 5; postanowienie SA w Katowicach z 2.12.1998 r., II AKz 336/98, OSA 1999/7–8, poz. 50; wyrok SA we Wrocławiu z 24.05.2000 r., II AKa 149/00, „Wokanda” 2000/10, s. 48; uchwała SN z 19.02.2003 r., I KZP 49/02, OSP 2003/11, poz. 146; Śliwowski, Prawo, s. 337; Górniok, Glosa, s. 612; Kulesza, Glosa do wyroku SA w Warszawie, s. 216 i n.; odmiennie Buchała [w:] Zoll, 1999, s. 331; podobnie Bogdan [w:] Wróbel, Zoll II/1, s. 442). W orzecznictwie znany jest pogląd, że wartość zagrożonego mienia może mieć pewne znaczenie dla ustalenia, czy stanowi ono mienie w wielkich rozmiarach. Słusznie jednak podkreśla się, że jego wartość może stanowić tylko kryterium pomocnicze (tak SN w wyroku z 7.12.1976 r., VI KRN 369/76, OSNKW 1977/4–5, poz. 37; podobnie SA w Lublinie w wyroku z 29.10.1998 r., II AKa 110/98, Apel.-Lub. 1999/1, poz. 5, a także Kulesza, Glosa do wyroku SA w Lublinie, s. 77, i Petasz [w:] Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 316). ( Budyn-Kulik Magdalena i in., Kodeks karny. Komentarz aktualizowany LEX/el. 2020 - komentarz , stan prawny : 8 czerwca 2020r.). W przedmiotowym zdarzeniu uczestniczyły tylko dwa pojazdy a co za tym idzie ani kryterium przestrzenne, ani też pomocnicze kryterium wartościowe nie wskazuje, by zachowanie się oskarżonego mogło spowodować katastrofę w ruchu lądowym. Z tych powodów powinnością Sądu było wyeliminowanie elementu zagrożenia taką katastrofą zarówno z opisu czynu, jak tez z kwalifikacji prawnej.

W zakresie sprawstwa M. S. podnieść należy, że do popełnienia czynu, opisanego w punkcie I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku oskarżony się przyznawał (k.46, 53, 80-81), przy czym ostatni raz ostatni raz w lipcu 2024r a zatem wówczas, gdy już wiedział, że nie będzie wobec niego stosowane tymczasowe aresztowanie. Co więcej, podstawowe zasady doświadczenia życiowego wskazują na to, że nikt nie będący sprawcą nie przyznaje się po to, żeby nie zostać pozbawiony wolności. Wszak realne zagrożenie wymierzenia kary o charakterze izolacyjnym, zwłaszcza wobec osoby działającej w warunkach recydywy istnieje wyłącznie wobec sprawcy przestępstwa, zaś konsekwentne, jak w przypadku oskarżonego, potwierdzanie własnego sprawstwa jest w tej materii istotnym dowodem. Oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany, wiec ta oczywista prawda nie była mu obca. Faktem jest, że M. S. ujawnił jako sprawcę osobę K. S.. Zupełnie jednak nie wiadomo, dlaczego uczynił to dopiero w jurysdykcyjnej fazie postepowania (k.237-238), choć bez przeszkód mógł to zrobić znacznie wcześniej. Podnieść przy tym należy, że gdyby istotnie to ów osobnik kierował pojazdem, to nieracjonalne byłoby dokonywanie przez oskarżonego ucieczki. Nie wiadomo również, dlaczego K. S. miałby go wieźć, skoro samochód był własnością oskarżonego a także nie wiadomo, jak oskarżony znalazł się w kasynie, skąd miał być później odwożony. Ów K. S. zeznał, że (podobnie jak oskarżony) nie ma prawa jazdy i że spotkał M. S. krytycznego dnia przypadkowo. Tym bardziej czyni to przedstawioną wersję o jego sprawstwie nieracjonalną a przez to nieprawdziwą. Dodatkową w tym zakresie poszlaką jest to, że obaj wymienieni mężczyźni przez pewien czas odbywali kary o charakterze izolacyjnym w tej samej jednostce penitencjarnej (k.396). Nie jest również prawdą, jakoby prowadzący pościg funkcjonariusze policji podawali tylko sygnały świetlne. Gdyby bowiem nie były podawane również sygnały dźwiękowe, to nie byłaby możliwa dokonana przez oskarżonego konstatacja o pościgu. Obaj uczestniczący w nim policjanci w osobach M. N. (k. 250) i W. S. (k. 250-251) zgodnie podali, że prócz świetlnych używane były w krytycznym czasie również sygnały dźwiękowe. Żaden z nich nie miał przy tym interesu w zeznawaniu nieprawdy. Dobitnym przejawem wiarygodności ich zeznań jest to, że żaden z nich nie powołał się na rozpoznanie w kierującym oskarżonego, przy czym W. S. konsekwentnie zeznawał, że w pojeździe znajdowała się tylko jedna osoba- kierujący. Jeśli zważyć, że w pobliżu miejsca zdarzenia ujawnione zostały zagubione lub porzucone dokumenty oskarżonego, to wykluczyć należy sprawstwo innej, niż M. S. osoby. Wiarygodne twierdzenia W. S. wykluczają też, by na miejscu zdarzenia przebywał znany oskarżonemu z jednostki penitencjarnej J. K. (1), którego w toku postepowania odwoławczego Sąd nie zdołał przesłuchać z uwagi na brak aktualnego adresu. Podnieść przy tym należy, że oskarżony na tę osobę powołał się dopiero w postepowaniu odwoławczym, choć bez przeszkód mógł to uczynić już w początkowej fazie prowadzonego postepowania. Okoliczności powyższe jednoznacznie wskazują, że poza opisanym wyżej elementem Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w punkcie I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku sprawstwo oskarżonego a także kwalifikację prawną popełnionego przezeń przestępstwa. Skoro bowiem M. S. zajeżdżał ścigającym go policjantom drogę swoim pojazdem a w pewnej chwili w trakcie wyprzedzania gwałtownie skręcił kierowanym pojazdem i umyślnie uderzył w prawy bok radiowozu zmuszając kierowcę radiowozu do zatrzymania się i zaprzestania pościgu, to bez wątpienia wyczerpał on ustawowe znamiona występku z art. 224 § 2 kk. Opisana w tym przepisie przemoc jako znamię charakteryzujące zachowanie sprawcy nie została bowiem zawężona - jak to ma miejsce przy niektórych typach przestępstw (np. art. 280) - do tych jej przejawów, które są stosowane wobec osoby. Wynika stąd wniosek, że w rachubę wchodzi także przemoc skierowana na rzecz [tak również O. Górniok, Przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych i społecznych (art. 233-237 k.k.), Wrocław 1970, s. 33; O. Górniok (w:) Kodeks karny..., red. A. Wąsek, t. 2, 2004, s. 29; A. Barczak-Oplustil (w:) Kodeks karny..., red. A. Zoll, t. 2, 2013, s. 1105]. Jako że w wyniku działań oskarżonego doszło do uszkodzenia radiowozu na kwotę 28 308,43 złotych, to w kwalifikacji prawnej tego czynu niezbędne było ujęcie także i art. 288 § 1 k.k., zaś niedostosowanie się do polecenia zatrzymania pojazdu wyczerpało ustawowe znamiona, opisane w art. 178 b kk. Podnieść także należy, że przesłuchanie J. K. (2) było zbędne, jako że oskarżony potwierdził pozostawienie na miejscu zdarzenia swoich dokumentów i aparatów telefonicznych a co za tym idzie okoliczność ta jest udowodniona zgodnie z twierdzeniami M. S..

W zakresie kolejnego z zarzucanych mu czynów apelacja jest niezasadna. Także i w tym zakresie oskarżony się początkowo przyznał (k.138), aktualne pozostają zatem przedstawione wyżej wywody co do tej okoliczności. Wbrew późniejszym twierdzeniom oskarżonego zleceniodawca przewozu skradzionego quada nie dysponował kluczykami ani dokumentami od tego pojazdu (vide k.121). Z wiarygodnych w tym zakresie twierdzeń A. I. wynika z kolei, że to oskarżony prosił o przewiezienie quda,i mówił, że pojazd ten mu się zepsuł, co oznacza, że prezentował go jako swoja własność. Świadek ów potwierdził również, że oskarżony nie dysponował kluczykami, zaś podczas przewożenia tegoż nikt nie wskazywał ani drogi, ani tez miejsca, do jakiego quad miał zostać przewieziony. W świetle miarodajnej relacji świadka to oskarżony miał mu powiedzieć, dokąd jechać co oznacza, że złożone przez M. S. wyjaśnienia są nieprawdziwe. Podnieść przy tym należy, że przedmiotowy quad został skradziony dzień przed zatrzymaniem transportującego ten pojazd oskarżonego, przy czym nie posiadał on ani kluczyków, ani też dokumentów quada. M. S. wyjaśnił przy tym, że zlecenie transport owego pojazdu otrzymał od nieznanej mu osoby, której nie jest w stanie rozpoznać wywodząc, że nie zna B. T. (k.301). Osobnik ten poruszał się w dniu 8 kwietnia 2022r. za prowadzonym przez A. I. samochodem z lawetą, na jakiej przewożony był skradziony poprzedniego dnia quad, nie mógł zatem wskazywać drogi. W tej sytuacji jego przesłuchanie było w ocenie Sądu zbyteczne, skoro w ogóle nie wiadomo, aby osobnik ten miał jakikolwiek związek z przedmiotowym zarzutem. Konkludując stwierdzić należy, że skoro oskarżony nie dysponował kluczykami, ani też dokumentami skradzionego dzień wcześniej quada, nieprawdziwie wskazywał, że stanowi on jego własność i że jest zepsuty, nie transportował go do warsztatu mechanicznego i nie ujawnił A. I. miejsca, w jakie zamierza go przewieźć, składając w tej materii nieprawdziwe wyjaśnienia przed Sądem Rejonowym, to wyprowadzony wniosek co do jego świadomości pochodzenia przedmiotowego pojazdu z przestępstwa słusznie został przez Sąd I instancji wyprowadzony. Wskazać bowiem należy, że wysoce nieracjonalną a przez to wykluczoną jest opisywana przez M. S. sytuacja zlecenia mu transportu przedmiotowego pojazdu. Wszak osobą zlecającą mógł być albo sprawca kradzieży, albo też osoba doskonale zdająca sobie sprawę z pochodzenia quada. Trudno dociec, z jakiego powodu zlecałaby jego transport nieznanemu osobnikowi (oskarżonemu) ryzykują, że osoba ta zda sobie bez trudu sprawę z przestępnego pochodzenia pojazdu i zawiadomi policję. Istotną poszlaką na okoliczność świadomości oskarżonego jest- poza elementami wyżej wskazanymi- również znaczna kwota, oferowana mu za ów transport.

Nie jest zasadny również alternatywnie sformułowany w apelacji zarzut. Zgodnie bowiem z art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów. Z kolei zgodnie z art. 98 ust. 1a tejże ustawy do zadań Funduszu należy także zaspokajanie roszczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody. Oznacza to, że po stronie oskarżonego istnieje cywilnoprawny obowiązek zwrotu na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego wypłaconego Policji odszkodowania za uszkodzony pojazd, co zgodnie z art. 46 § 1 kk uprawniało Sąd Rejonowy do wydania w tym trybie zawartego w wyroku rozstrzygnięcia.

Wyeliminowanie z opisu czynu ustawowych znamion, określonych w art. 174 § 1 kk zrodziło powinność obniżenia wymiaru kary za czyn, opisany w punkcie I części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku a w konsekwencji również ukształtowania na nowo wymiaru kary łącznej tak, by wymiar ów dostosować do określonych w art. 53 § 1 i 2 kk wymogów.

Wniosek

zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, uchylenie orzeczenia w zakresie obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w apelacji zarzuty nie okazały się na tyle zasadne, by możliwe było uwzględnienie zawartych w niej wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w zakresie sprawstwa oskarżonego i jego winy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest wolny w tym zakresie od uchybień, opisanych w apelacjach i nie zawiera on również uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i art. 440 kpk..

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zaskarżony wyrok został zmieniony w zakresie opisu czynu i kwalifikacji prawnej z art. 174 § 1 kk oraz w zakresie wymiaru kary.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany zaskarżonego wyroku podane zostały wyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt. 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Podstawę rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym stanowi przepis art. 624 § 1 k.p.k. Oskarżony nie posiada majątku, ani dochodów, orzeczona została wobec niego kara pozbawienia wolności a co za tym idzie uiszczenie przez niego kosztów sądowych byłoby nadmiernie uciążliwe. Z tego powodu Sąd odstąpił od obciążania go tymi należnościami tym bardziej, że apelacja obrońcy okazała się częściowo zasadna.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana