Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Sędziowie SR del. do SO Jarosław Staszkiewicz (spr.)

SO Andrzej Żuk

Protokolant Sylwia Piliszewska

przy udziale prokurator Prokuratury Rejonowej w Z.: A. K.

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2019r.

sprawy P. G. ur. (...) w Z.

s. M., E. z domu B.

skazanego wyrokiem łącznym

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 11 września 2018 r. sygn. akt II K 12/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec skazanego P. G. w ten sposób, że obniża orzeczoną karę łączną do 5 lat pozbawienia wolności;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia skazanego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygnatura akt VI Ka 709/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 11 września 2018 roku w sprawie II K 12/18, orzeczono wobec P. G. łączną karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującą kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności, wymierzone w sprawach II K 533/15, II K 625/16 ( łączenie objęło karę ograniczenia wolności ), II K 365/17, II K 503/17, II K 887/17, II K 1151/17 i II K 150/18 Sądu Rejonowego w Zgorzelcu oraz II K 277/15 Sądu Rejonowego w Lublińcu, II K 304/15 Sądu Rejonowego w Wyszkowie, III K 466/16 Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu ( łączenie objęło karę ograniczenia wolności ), II K 418/17 Sądu Rejonowego w Iławie, II K 513/17 Sądu Rejonowego w Tychach, III K 1388/17 Sądu Rejonowego w Rybniku i VIII K 309/17 Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie. Na poczet kary łącznej zaliczono okres od 24 VI do 11 IX 2018 roku. Na podstawie art. 572 k.p.k. umorzono postępowanie o wydanie wyroku łącznego w pozostałym zakresie. Skazanego zwolniono też, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., od kosztów sądowych.

Apelację od wyroku złożył obrońca skazanego. Zarzucił w niej rażącą surowość kary. Wniósł o zmianę orzeczenia i wymierzenie kary łącznej niższej niż 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

Słusznie odwołujący się wskazywał, że większość skazań, do których odnosił się zaskarżony wyrok, dotyczyła czynów tożsamych rodzajowo – występków z art. 286 § 1 k.k. ( taka była kwalifikacja prawna w 10 orzeczeniach ) lub z art. 279 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ( w dwóch kolejnych przypadkach ). Tylko w jednym przypadku P. G. popełnił wyłącznie czyn nie skierowany przeciwko cudzemu mieniu ( wyrok w sprawie II K 365/17 Sądu Rejonowego w Zgorzelcu ), w kolejnej sprawie jeden z jego występków należał do odmiennej kategorii ( w postępowaniu o sygnaturze II K 503/17 tego samego Sądu ). Widać zatem wyraźnie, że związek przedmiotowy większości jego przestępstw był ścisły – były one tożsame lub podobne rodzajowo. W dużej części ( dotyczy to 10 z 13 skazań objętych wyrokiem łącznym ) czyny P. G. popełnione zostały w 2015 i 2016 roku, tylko jedno przestępstwo zostało dokonane w 2014 roku, a dwa kolejne w 2017 roku. Rozpiętość czasowa jego przestępczej działalności nie była zatem w swojej zasadniczej części taka duża, jak to wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wynika z tego, że podobieństwo, a w większości identyczność przedmiotowa występków skazanego – na co zwraca uwagę autor apelacji – powinna skłaniać do wymierzenia kary łącznej z zastosowaniem zasady asperacji, wyraźnie bliższej absorpcji, niż kumulacji. Nie sprzeciwia się temu przeciętna spójność czasowa jego czynów.

Trzeba było zwrócić także uwagę, że dolną granicą kary łącznej w ustalonych przez sąd I instancji okolicznościach, były 2 lata pozbawienia wolności. Łączeniu częściowo podlegały kary o charakterze wolnościowym – ograniczenia wolności ( przy odpowiednim przeliczeniu to razem ponad 4 lata pozbawienia wolności z sumy kar obliczonej przez sąd rejonowy na 11 lat, 7 miesięcy i 15 dni ). Ta ostatnia okoliczność musi w pewien sposób obniżać rozmiary łącznej dolegliwości wobec skazanego, skoro przyjęła ona postać kary izolacyjnej, a więc surowszej rodzajowo, niż część wcześniej wymierzonych kar jednostkowych.

Z opinii o skazanym, dotyczącej jego zachowania podczas pobytu w zakładzie karnym, nie wynika, by był on osobą wysoce zdemoralizowaną – nie był karany dyscyplinarnie, nie przynależy do podkultury przestępczej, karę odbywa w systemie programowego oddziaływania, realizując wyznaczone zadania. W czasie, gdy dopuszczał się swoich przestępstw – przed czerwcem 2017 roku – nie przebywał jeszcze w jednostce penitencjarnej. Wobec takiej osoby – osadzonej w zakładzie karnym po raz pierwszy – oddziaływanie resocjalizacyjne jest bardziej skuteczne, nie ma tu znaczenia wymiar odbywanej kary.

Wobec tego, że środek odwoławczy wniesiono jedynie na korzyść skazanego, sąd odwoławczy nie mógł uzupełniać ustaleń faktycznych, przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, o kolejne okoliczności, które mogłyby spowodować zwiększenie rozmiarów łącznej odpowiedzialności P. G.. Poza zainteresowaniem sądu II instancji pozostawały w tej sytuacji – ewentualna demoralizacja skazanego, wynikająca z ilości popełnionych przez niego przestępstw i z dokonywania części z nich także w czasie, gdy uprawomocniły się już poprzednie wyroki skazujące, czy też fakt, że łączeniu podlegały dwie kary łączne, przy wymierzaniu których zastosowano już zasadę asperacji bądź absorpcji.

Powołane w apelacji argumenty, zwłaszcza dotyczące związku przedmiotowego między czynami skazanego, ale też odnoszące się do braku jego wysokiej demoralizacji, wykazywanego podczas osadzenia, przekonują, że kara łączna 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności była o wiele za surowa. Mieściła się mniej więcej w połowie dystansu pomiędzy dolną i górną granicą, wyznaczonymi na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. Skoro brak jest okoliczności, które istotnie podnosiłyby jej wymiar ( poza odstępem pomiędzy poszczególnymi czynami skazanego, choć i w tym wypadku nie sposób tej okoliczności traktować tak kategorycznie, jak uczynił to sąd I instancji ), a zauważalne są te, które powinny ją obniżać ( związek przedmiotowy większości czynów, brak stwierdzonej demoralizacji P. G. ), to powinna ona być wymierzona zauważalnie poniżej owej połowy dystansu – kary jednakowo odległej od dolnej i górnej granicy wymiaru. Za odpowiednią do ujawnionych okoliczności uznano karę łączną w wysokości 5 lat pozbawienia wolności. W tym zakresie zaskarżony wyrok uległ zmianie.

Brak było powodów do dalszej modyfikacji orzeczenia sądu I instancji na skutek odwołania, czy też z uwagi na okoliczności, które należy mieć na względzie z urzędu. W tej sytuacji w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Skazany nie pracuje, nie posiada majątku, jest obciążony obowiązkami naprawienia szkody. Nie jest w stanie uiścić kosztów postępowania odwoławczego i dlatego, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolniono go od ich zapłaty.