Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli

Protokolant Katarzyna Rubel

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2020 r.

sprawy H. C. ur. (...) w J.

c. A., J. z domu K.

obwinionej z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 6 września 2019 r. sygn. akt II W 64/19

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionej H. C.;

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze i wymierza jej opłatę w kwocie 80 złotych za II instancję.

Sygn. akt VI Ka 695/19

UZASADNIENIE

H. C. została obwiniona to, że:

w dniu 11 września 2018 roku ok. godz. 17:55 w J. woj. (...) na ul. (...), kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonywania skrętu w lewo, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...), który wykonywał manewr wyprzedzania, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym J. S.

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 6 września 2019 r. w sprawie II W 64/19:

uznaje obwinioną H. C. za winną popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza jej karę grzywny w wysokości 800 (ośmiuset) złotych;

na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. zasądza od obwinionej H. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 2137,32 złotych w tym na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierza jej 80 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła obrońca obwinionego i na podstawie art. 438 pkt 3 kpk oraz art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpsw zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a)  poprzez przyjęcie, iż obwiniona dopuściła się popełnienia wykroczenia, podczas gdy z materiału dowodowego, a w szczególności wniosku biegłego sądowego opiniującego w sprawie wynika, że brak jest możliwości przeprowadzenia pełnej rekonstrukcji zdarzenia pod względem technicznym lub kryminalistycznym ze względu na brak dowodów materialnych związanych z torem ruchu i prędkościami pojazdów prowadzą do wniosku, iż obwiniona nie popełniła zarzucanego jej czynu,

b)  polegający na dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności pominięcie wyjaśnień obwinionej o sygnalizowaniu wykonywanego manewru skrętu w lewo oraz opinii biegłego, który we wnioskach podaje, że technika jazdy obwinionej mogła stanowić stan zagrożenia, co w konsekwencji doprowadziło do uznania obwinionej za winną popełnienia czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że obwiniona nie dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu, a z pewnością nie mogą o tym świadczyć hipotetyczne założenia biegłego,

c)  poprzez nieuzasadnioną odmowę przyjęcia za wiarygodne wyjaśnienia obwinionej, w szczególności, że przed wykonaniem skrętu w lewo upewniła się, czy manewr może bezpiecznie wykonać, a za wiarygodne przyjęcie zeznań kierującego J. S., w sytuacji, gdy ów kierujący sam stwierdza, że trudno mu określić, czy lewym pasem jechał 100 metrów, czy 50 metrów, czy też bezpośrednio za pojazdem obwinionej, nie mniej jednak, sąd dał wiarę temu kierowcy, pomimo, iż na jego prawa i obowiązki wpływa rozstrzygnięcie sądu.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca na podstawie art. 109 § 1 kpw w zw. z art. 437 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Apelująca zarzuciła, że Sąd Rejonowy w następstwie błędnie dokonanej oceny dowodów poczynił wadliwe ustalenia faktyczne, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego uznania, że obwiniona H. C. nie zachowała należytej ostrożności stwarzając stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Sąd Okręgowy stwierdza jednakże, iż wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie prawidłowe postępowanie dowodowe, dokonał swobodnej a nie dowolnej oceny dowodów, zasadnie uznając, że nie zachodzą żadne wątpliwości w zakresie sprawstwa i winy H. C. odnośnie przypisanego jej wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych dotyczących czynu przypisanego obwinionej, prawidłowo ocenił całość zebranego materiału dowodowego. W pisemnym uzasadnieniu wyroku wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione i dlaczego, podał również, z jakich powodów odrzucił dowody przeciwne. Przy dokonywaniu oceny tych dowodów kierował się zasadami logiki i prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego. Obrońca we wniesionym środku odwoławczym przedstawiła własną interpretację materiału dowodowego – w szczególności treści wyjaśnień obwinionej – ograniczając się w zasadzie do przytoczenia jej twierdzeń odmiennie, niż zeznania świadków przedstawiających zdarzenie oraz treści opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Fakt jednak, że obwiniona odmiennie w swoich wyjaśnieniach opisywała przedmiotowe zdarzenie nie jest wystarczający do podważenia oceny dowodów zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w której Sąd orzekający dokonał oceny wyjaśnień obwinionej w kontekście całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazując na przeczące tym wyjaśnieniom a przy tym wzajemnie dopełniające się zeznania pokrzywdzonego J. S. z wnioskami opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Odnosząc się do zarzutów zgłoszonych w apelacji obrońcy dostrzec należy, że istotnie biegły w swojej opinii wskazał, że brak jest możliwości przeprowadzenia pełnej rekonstrukcji zdarzenia pod względem technicznym. Nie dysponował biegły rzeczowym materiałem dowodowym pozwalającym na odtworzenie toru ruchu i prędkości pojazdów. Podstawą swoich wniosków uczynił więc dowody osobowe. W oparciu o wypowiedzi procesowe obwinionej i pokrzywdzonego wyciągnął kategoryczny wniosek, że w chwili podjęcia manewru skrętu w lewo przez kierującą pojazdem marki T. pojazd marki V. kierowany przez J. S. znajdował się na lewym pasie, czyli był w fazie wyprzedzania. Biegły podał nadto, że z przeprowadzonych symulacji wynika, iż kierujący pojazdem marki V. pokrzywdzony jadąc z maksymalną dozwoloną prędkością i będąc w fazie wyprzedzania nie mógł uniknąć kolizji. Zaznaczył przy tym biegły, że wyjaśnienia obwinionej zawierają informacje uniemożliwiające realną analizę sytuacji kolizyjnej, zaś opis dokonanych przez nią czynności wskazuje, że jej technika i taktyka jazdy mogła stanowić stan zagrożenia (k. 89-90). Stwierdzenie to zakwestionowała obrońca w wywiedzionej apelacji. Zgodzić się należy, że nie jest rolą biegłego ocena materiału dowodowego. Sąd Rejonowy dokonał jednak oceny wyjaśnień obwinionej i w ocenie Sądu Okręgowego jest ona prawidłowa. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał, że gdyby w rzeczywistości obwiniona przed wykonaniem manewru skrętu w lewo upewniła się, czy w tym czasie nie jest wyprzedzana przez inny samochód, to nie doszłoby do zderzenia z pojazdem pokrzywdzonego, chyba że obwiniona celowo zajechałaby mu drogę, wykonując ów manewr, zwłaszcza w sytuacji, gdy jak sama zeznała ; „ przed skrętem w lewo ja się zatrzymałam, jestem tego pewna” (k. 54). Sąd Rejonowy prawidłowo zatem nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej, w zakresie w jakim podawała ona, iż przed wykonaniem skrętu w lewo upewniła się, że samochód kierowany przez J. S. znajduje się na prawym pasie jezdni.

Sprawstwo obwinionej dodatkowo potwierdzają dowody z dokumentów w postaci protokołu oględzin pojazdu, dokumentacji fotograficznej oraz zeznania funkcjonariuszy Policji – M. M. i Z. L.. Wyjaśnienia obwinionej Sąd Rejonowy rozważył szczególnie wnikliwie, w powiązaniu z pozostałymi zebranymi w sprawie dowodami. Sąd Odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji, że obwiniona swoim zachowaniem, wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Zastrzeżeń Sądu Odwoławczego nie budzi również - jako zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 33 k.w. oraz uwzględniająca dyspozycje art. 24 § 1 i 2 k.w. - wymierzona obwinionej kara grzywny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. oraz art. 3 ust 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd Okręgowy obciążył obwinioną kosztami postępowania odwoławczego na które składają się zryczałtowane wydatki w kwocie 50 zł, a także opłata sądowa w kwocie 80 złotych za II instancję.