Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 694/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 12 sierpnia 2024r. sygn. akt II K 48/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora

1) ) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że czyn zarzucany oskarżonemu, tj. grożenie pokrzywdzonej pozbawieniem życia nie charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, co doprowadziło do umorzenia postępowania prowadzonego przeciwko S. L. wobec stwierdzenia, że w czasie czynu oskarżony miał całkowicie zniesioną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem z powodu choroby psychicznej, a co za tym idzie ustalenia, że sprawca nie popełnił przestępstwa, tj. na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k. i orzeczenie wobec oskarżonego środka zabezpieczającego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów i kontaktowania się z nią bezpośrednio lub pośrednio, w tym za pomocą portali społecznościowych, na okres 5 lat, podczas gdy prawidłowym jest stwierdzenie, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy fakt skierowania przez oskarżonego gróźb karalnych pozbawienia życia świadczy o znacznym stopniu społecznej szkodliwości czynu co obligowało Sąd, przy uwzględnieniu treści opinii biegłych psychiatrów i psychologa, do orzeczenia pobytu oskarżonego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy dokonał oceny zebranego w sprawie materiału w zgodzie z kryteriami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i w wyniku tej oceny powziął właściwe ustalenia faktyczne. W tym również, a może przede wszystkim w zakresie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu.

Bezsporne jest w sprawie, iż w dniu 28 listopada 2021r. oskarżony S. L. z należącego do niego telefonu o nr (...) wysłał do pokrzywdzonej S. K. wiadomości zawierające groźby, jak również to, że zarówno przed ta datą jak i po podejmował działania potęgujące zastraszenie.

Trafnie sąd meriti określił, że przypisany oskarżonemu czyn nie nosi cech znacznej społecznej szkodliwości. Słusznie sąd ten zauważa, że oskarżony nie jest już w czynnej służbie wojskowej i w związku z tym nie ma dostępu do broni służbowej. Nie bez znaczenia pozostaje, że groźby te przyjęły postać gróźb sms - owych. Jakkolwiek oskarżony podejmował działania zmierzające do kontaktu to jednak w bezpośrednim kontakcie gróźb nie wypowiadał.

Istotne jest również to, ze oskarżony i pokrzywdzoną byli parą a zachowanie oskarżonego podyktowane było tym, iż oskarżony nie mógł pogodzić się z rozstaniem.

Przepis art.93b§1 k.k. stanowi, że sąd może orzec środek zabezpieczający w postaci umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego o znacznym stopniu społecznej szkodliwości, zaś przepis art.93g§1k.k. dokłada jeszcze przesłankę w postaci istnienia wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia przez sprawcę czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym.

Skoro zatem ustalenia sądu odnośnie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu są prawidłowe to stwierdzić należało, iż w niniejszej sprawie nie wystąpiły przesłanki do tego aby wobec oskarżonego S. L. zastosować środek zabezpieczający w postaci umieszczenia w zamkniętym szpitalu psychiatrycznym.

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora

2) ) obraza przepisu prawa materialnego, inną niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a mianowicie art. 99 § 2 k.k. poprzez wskazanie w punkcie II zaskarżonego orzeczenia okresu obowiązywania zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów i kontaktowania się z nią bezpośrednio lub pośrednio, w tym za pomocą portali społecznościowych, podczas gdy z naruszonego przepisu prawa materialnego wynika, że nakazy lub zakazy orzekane tytułem środka zabezpieczającego orzeka się bez określenia czasu ich obowiązywania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Drugi z zarzutów apelacji prokuratora okazał się zasadny. Z treści art. 99§2 k.k. wynika wprost, że zakazy wymienione w art. 39 pkt 2 – 3 k.k. orzeka się bez określania czasu ich obowiązywania a sąd uchyla je gdy ustały przyczyny ich orzeczenia. Orzeczony przez sąd I instancji zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej S. K. na odległość mniejsza niż 50 m i kontaktowania się z nią bezpośrednio lub pośrednio w tym za pomocą portali społecznościowych zawarty jest w art. 39 pkt 2b. Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że określenie przez ten sąd czasu obowiązywania tego zakazu nastąpiło wbrew treści przepisu art. 99§2 k.k.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie w punkcie II środka zabezpieczającego w postaci pobytu w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyżej już odniesiono się do zarzutów zawartych w apelacji oskarżyciela publicznego. Skoro tylko jeden z nich – ten zawarty w pkt 2) zasługiwał na uwzględnienie to na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek o orzeczenie wobec oskarżonego środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym.

Lp.

Zarzut

I. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to :

a) art. 170 § 1 pkt 2 kpk poprzez nieuzasadnione oddalenie na rozprawie w dniu 12.08.2024r. wniosków dowodowych oskarżonego w postaci z zrzutów z ekranu korespondencji prowadzonej z S. K., gdyż dotyczą września i grudnia 2020 roku, a zatem nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy oraz wniosku dowodowego z dokumentów w postaci świadectwa ukończenia szkolenia wojskowego oraz zaświadczenia ukończenia kursu prawo jazdy kat. C oraz opinii służbowej żołnierza, orzeczenia psychologicznego z 12.12.2023 roku, albowiem nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji gdy, dowody z wymienionych wyżej dokumentów miały istotne znaczenia w sprawie, albowiem zmierzały do wykazania prawdziwych relacji między oskarżonym a pokrzywdzoną, w tym braku u S. K. istnienia stanu obawy ze strony oskarżonego, a także stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, w szczególności w związku z podjęciem się służby wojskowej, dla potrzeb której przeszedł on wnikliwe badania, których wyniki stoją w sprzeczności ze stanowiskiem biegłych psychiatrów oraz psychologa, powołanych w niniejszej sprawie, którzy wypowiadali się na temat stanu poczytalności oskarżonego z okresu sprzed prawie 3 lat i wpływu tego stanu na stan obecny, wydając ostatecznie opinię o istnieniu po stronie oskarżonego stanu poważnego zagrożenia dla porządku prawnego z pominięciem faktu, że oskarżony jest osoba niekarną i do tej pory nie wchodził w konflikt z prawem, a także zaprzestał kontaktów z pokrzywdzoną;

b) art.4 kpk, art. 5§2 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk oraz art. 410 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego i nierozważenie oraz niedocenienie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które winny przemawiać na korzyść oskarżonego S. L. mimo, że prawidłowa ocena wyjaśnień oskarżonego, który wskazał, iż mimo nerwów i emocji towarzyszących rozstaniu z pokrzywdzoną i je związaniem się z innym mężczyzną, nigdy jego zamiarem nie było wyrządzenie komukolwiek krzywdy, a także zeznań pokrzywdzonej S. K. oraz świadka Ł. C. prowadzi do wniosku, że u pokrzywdzonej nie powstała obawa spełnienia na jej szkodę przestępstwa przez rozżalonego rozstaniem oskarżonego, albowiem jak sama wskazała S. K. w chwili zgłaszania sprawy organom ścigania oskarżony nie nękał jej, nie niepokoił i nie naruszał jej prywatności, jego zachowania dokuczały jej, zaś potem ustały, a ona postanowiła zgłosić sprawę organom ściągania tylko i wyłącznie dlatego, że „znajomi jej tak powiedzieli” (zeznania z dnia 03.11.2021r.), poza tym prowadziła z oskarżonym wymianę korespondencji, z której nie wynikało, aby obawiała się oskarżonego, a raczej, że jego zachowanie stanowi formę dokuczenia jej po rozstaniu i związaniu się z innym mężczyzną, z kolei jej partner Ł. C. nie traktował wypowiadanych względem niego wypowiedzi oskarżonego jako realne do spełnienia; ponadto załączone do akt opinie biegłej psycholog J. M. oraz psychiatrów A. J. oraz A. M. nie dają podstawy do przyjęcia, aby oskarżony miał stanowić „poważane zagrożenie dla porządku prawnego w rozumieniu możliwości popełnienia czynu przeciwko zdrowi i życiu”, albowiem od daty zarzuconego mu czynu nigdy nie wszedł w konflikt z prawem, pozostaje osobą niekaraną, zaś wskazana przez biegłych obawa istnienia zagrożenia ze strony oskarżonego w skutek braku krytycyzmu względem zdiagnozowanej przez nich choroby psychicznej- zaburzeń urojeniowych czy dostępu do broni w związku z pełnioną służbą wojskową ma wyłącznie charakter dalece hipotetyczny i nie uzasadniony w stanie faktycznym sprawy;

II. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść orzeczenia, będący skutkiem przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, w tym m.in. wadliwiej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonej i świadka Ł. C., a także opinii biegłych — psycholog oraz psychiatrów, który to błąd skutkował przypisaniem oskarżonemu S. L. sprawstwa w zakresie czynu z art. 190§1 kk mimo, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, jak i postawa samego oskarżonego oraz zachowanie pokrzywdzonej nie potwierdzają takich ustaleń, w szczególności, aby ze strony rozżalonego rozstaniem oskarżonego doszło do powstania zamiaru wywołania u pokrzywdzonej obawy spełnienia gróźb, zaś w konsekwencji aby u pokrzywdzonej faktycznie doszło do powstania stanu uzasadnionej obawy ich spełnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I a)

Nie są zasadne zarzuty zawarte w apelacji obrończyni oskarżonego. Zdaniem sądu odwoławczego sąd rejonowy przeprowadził postepowanie pierwszoinstancyjne w sposób wolny od wad i nie dopuścił się obrazy żadnego ze wskazanych przepisów postępowania. Słusznie na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2024r. oddalił złożone przez oskarżonego wnioski dowodowe. Faktycznie okoliczności, na które miały być przeprowadzone nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jeżeli zważyć, ze dotyczą one okresu września i grudnia 2020r., a więc prawie rok wcześniejszego niż inkryminowane zdarzenie. Podobnie nie maja znaczenia fakt ukończenia kursu prawa jazdy czy tez opinia służbowa o oskarżonym i orzeczenie psychologiczne. Trudno sobie wyobrazić aby zwłaszcza dowody z wyżej wskazanych dokumentów - ukończenia kursu prawa jazdy czy tez opinia służbowa o oskarżonym i orzeczenie psychologiczne miały wykazać prawdziwą relację pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną. Pokrzywdzona S. K. w swoich zeznaniach konsekwentnie wskazywała, iż obawia się oskarżonego. W tej sytuacji nie sposób twierdzić, iż dowód w postaci korespondencji z oskarżonym, która była prowadzona przeszło rok wcześniej skutecznie może podważyć twierdzenia pokrzywdzonej.

Ad. I b)

Jak już wyżej wskazano sąd okręgowy nie podziela stanowiska skarżącej, iż oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd rejonowy dopuścił się obrazy wskazanych przepisów. Przeciwnie dokonana przez sąd meriti ocena dowodów jest zgodna z kryteriami art. 7 k.p.k. Trafnie sąd ten odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego a taką cechę przydał zeznaniom pokrzywdzonej S. K. i świadka Ł. C.. Częściowo niezrozumiały jest zarzut, w którym obrończyni kwestionuje dokonaną przez sąd ocenę opinii psychiatrycznej i opinii biegłej psycholog. Właśnie sąd ten uznał, że oskarżony nie stanowi zagrożenia dla porządku prawnego i nie zachodzi obawa popełnienia przez niego w przyszłości przestępstwa o znacznym stopniu społecznej szkodliwości. W efekcie nie orzekł przecież w stosunku do oskarżonego żadnego ze środków zabezpieczających a jedynie zakaz wymieniony w art. 39 pkt 2b k.k.

Miał przy tym na względzie całość materiału dowodowego a z treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wynika aby powziął on jakiekolwiek wątpliwości w sprawie. Z tego też powodu nie mógł naruszyć ani przepisu art. 410 k.p.k., ani 5§2 k.p.k.

Ad. II

Powyżej już wskazano, że sąd I instancji przeprowadził postepowanie w sposób wolny od wad. Zebrany materiał dowodowy ocenił w granicach swobody respektując kryteria art. 7 k.p.k. Z tego też powodu nie można twierdzić iż dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych co do tego, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 190§1 k.k.

Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie innych jego - lub osób mu najbliższych - dóbr. Bez wątpienia wolność od uczucia strachu, zagrożenia nie jest dobrem mierzalnym w sensie fizycznym, zatem ocena szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu w sferze psychicznej, zachowaniem stypizowanym w normie art. 190 § 1 k.k., może być także dokonywana, m.in. przez pryzmat charakteru i czasu podjęcia przez pokrzywdzonego działań zmierzających do ochrony naruszonego dobra. Zachowanie pokrzywdzonego będzie bowiem wskazywało na poziom jego indywidualnych negatywnych dolegliwości w sferze psychicznej, a więc poziom obaw, strachu, czy wręcz przerażenia wywołanych bezprawnym zachowaniem sprawcy czynu. Oczywiście ocena takiego zachowania pokrzywdzonego winna być wnikliwa - chociażby z tego powodu, że zachowanie to może zostać wykorzystane także w innych celach - ale właściwe ustalenia w tym zakresie nie pozostają bez znaczenia dla oceny następstw bezprawnego działania ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007r., sygn. IV KK 273/06, opublik. OSNwSK 2007/1/444 )

Uwzględniając czas, w którym oskarżony kierował groźby wobec S. K., ich kontekst i całość jego zachowania w tamtym okresie trudno jest odmówić wiarygodności twierdzeniom pokrzywdzonej iż obawiała się ona gróźb wobec niej kierowanych.

Tym samym ustalenia sądu co do tego, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 190§1 k.k. są prawidłowe.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyżej już wskazano powody nie uwzględnienia apelacji wywiedzionej przez obrończynię oskarżonego. Stąd też zawarty w niej wniosek również nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie znalazł też sąd odwoławczy żadnych podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o sprawstwie oskarżonego i umorzenie postepowania

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

We wcześniejszej części uzasadnienia wykazano powody nie uwzględnienia zarzutów obu apelacji co do winy, jak i zastosowania izolacyjnego środka zabezpieczającego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Orzeczenie w zakresie zakazu

Zwięźle o powodach zmiany

Przedstawiono już powody uwzględnienia apelacji prokuratora w tej części we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

W związku z tym, iż oskarżony w postepowaniu przed sądem okręgowym korzystał z pomocy obrońcy ustanowionego z urzędu a koszty tej obrony nie zostały opłacone na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 840zł. i dalsze 193,20 zł. podatku od towarów i usług.

Wobec nie uwzględnienia apelacji wywiedzionej w imieniu oskarżonego ze względu na jego trudną sytuację materialną sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa – art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o środku zabezpieczającym

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie, iż oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana