Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Klara Łukaszewska

Protokolant Sylwia Piliszewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zgorzelcu P. P.

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2018 r.

sprawy J. C. ur. (...) w Z.

s. J., A. z domu C.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 5 września 2017 r. sygn. akt II K 559/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. C.,

II.  stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 649/17

UZASADNIENIE

J. C. został oskarżony o to, że w dniu 31 października 2016 roku w miejscowości Z., rejonu (...) zabrał w celu przywłaszczenia motorower marki S. (...) o nr rej. (...) i wartości 1000 zł, czym działał na szkodę W. I.

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 5 września 2017r. w sprawie sygn. akt IIK 559/17:

1.  oskarżonego J. C. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując, iż dopuścił się go na szkodę W. I., tj. występku z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk przy przyjęciu art. 37 a kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 20 zł (dwadzieścia złotych) każda z nich,

2.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu J. C. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w sprawie w dniach od 07.11.2016 r. godz. 09:30 do dnia 08.11.2016 r. godz. 15:44, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny,

3.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego J. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. nr 49 poz. 223 z 1983r. ze. zm.) wymierzył mu opłatę w wysokości 200 zł (dwieście złotych).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Prokurator Rejonowy w Zgorzelcu,

zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając:

I.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez zastosowanie przepisu art. 387 § 2 k.k. w sytuacji, gdy Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku w trybie art. 387 § 1 k.p.k., podczas gdy w rozprawie nie uczestniczył prokurator, a tym samym nie mógł wyrazić stanowiska w przedmiocie wyrażenia zgody lub sprzeciwienia się wnioskowi oskarżonego.

II.  Rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu J. C. za przypisane mu przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., przy przyjęciu art. 37a k.k., kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 20 złotych każda, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie i ustalone na jego podstawie okoliczności obciążające, a w szczególności sposób popełnienia przestępstwa, wyrażający się w pokonaniu przez sprawcę zabezpieczenia w postaci stacyjki rozrusznika, ukrycie skradzionego pojazdu, jak również fakt uprzedniej karalności oskarżonego, przemawiają przeciwko wymierzeniu oskarżonemu najniższej kary spośród określonych w art. 37a kk, która nie spełnia zarówno celów wychowawczych wobec oskarżonego, jak i nie stanowi dostatecznej, adekwatnej odpłaty za popełnione przestępstwo i jest niesprawiedliwa ze względu na swoją łagodność.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora była niezasadna.

Podkreślić należy, że z uwagi na treść art. 445 § 5 k.p.k. jedynie dopuszczalny był podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy przepisów postępowania, o ile mogła mieć ona wpływ na treść orzeczenia.

Skarżący zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez zastosowanie przepisu art. 387 § 2 k.p.k. w sytuacji, gdy Sąd I instancji uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku w trybie art. 387 § 1 k.p.k. podczas, gdy w rozprawie nie uczestniczył prokurator, a tym samym nie mógł wyrazić stanowiska w przedmiocie wyrażenia zgody lub sprzeciwienia się wnioskowi oskarżonego.

Z art. 387 § 2 k.p.k. wynika, że jednym z warunków uwzględnienia wniosku o dobrowolne poddanie się karze jest brak sprzeciwu prokuratora i pokrzywdzonego. Warunek ten oznacza, że skorzystanie z tego uprawnienia wymaga złożenia przez te podmioty oświadczenia o sprzeciwie. Bierną postawę wymienionych podmiotów oraz ich milczenie należy uznać za brak sprzeciwu. Zawarty w tym przepisie warunek dotyczący braku sprzeciwu pokrzywdzonego został połączony z wymogiem należytego powiadomienia go o terminie rozprawy oraz pouczenia o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. W wypadku niestawiennictwa pokrzywdzonego, który nie zgłosił wniosku w trybie art. 337a § 1 k.p.k. lub złożył taki wniosek, ale prawidłowo powiadomiony o jej terminie bez usprawiedliwienia nie stawił się na rozprawę, postępowanie w przedmiocie wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze toczy się bez jego udziału. W postępowaniu zwyczajnym, gdy postępowanie przygotowawcze zakończyło się w formie dochodzenia, oraz w postępowaniu przyspieszonym udział oskarżyciela publicznego w rozprawie nie jest obowiązkowy (art. 46 § 1 i 2 oraz art. 517a § 2 k.p.k.). W razie jego niestawiennictwa na rozprawę, gdy został o niej powiadomiony (np. wokandą – art. 135 k.p.k.), komentowany przepis uprawnia do zastosowania domniemania, że nie sprzeciwia się on wnioskowi, co umożliwia jego uwzględnienie, jeżeli nie sprzeciwia się też pokrzywdzony. (tak Dariusz Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany LEX/el. 2018, komentarz do art. 387 k.p.k.).

Podobne stanowisko zostało wyrażone w komentarzu do Kodeksu postępowania karnego pod redakcją Jerzego Skorupki Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2018, 3 wydanie, str. 967 - 968. „W obliczu zmian w zakresie obowiązku udziału prokuratora (…) w rozprawie głównej, dokonanych nowelą z 11 marca 2016 r. należy podkreślić, że jego niestawiennictwo na rozprawie w razie zakończenia postępowania przygotowawczego w formie dochodzenia, w sytuacji powiadomienia o jej terminie (art. 135 k.p.k.), należy uznać, podobnie jak w przypadku pokrzywdzonego, za wyraz braku sprzeciwu wobec ewentualnego wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze, otwierający drogę do uwzględnienia tego wniosku przez sąd, o ile są spełnione inne przesłanki, od których ono jest uzależnione”.

Skarżący zaś odwołując do piśmiennictwa wskazał na artykuł z 2002 r. i orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2015 r., nie odniósł się do wyżej wskazanych poglądów prezentowanych w aktualnym stanie prawnym i nie wskazał powodów, dlaczego miałyby one zostać uznane za błędne. Zauważyć przy tym należy, że Sąd Najwyższy także w przywołanym przez prokuratora orzeczeniu nie wykluczył możliwości wyrokowania w trybie art. 387 § 2 k.p.k. w sytuacji gdy na rozprawę nie stawił się prawidłowo zawiadomiony oskarżyciel publiczny i uznał taką możliwość za mieszczącą się w granicach prawa.

W świetle powyższego, skoro sam skarżący nie kwestionuje, aby nie został w sposób prawidłowy zawiadomiony o terminie rozprawy w sprawie oskarżonego J. C., jak i nie podnosi, że nie zostały spełnione inne przesłanki o jakich mowa w art. 387 § 2 k.p.k. to nie sposób uznać, aby doszło do obrazy wskazanego przepisu. Tym bardziej, że obecny na rozprawie pokrzywdzony wyraził zgodę na orzeczenie kary, zaproponowanej przez oskarżonego.

Mając powyższe na uwadze brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu podniesionego przez oskarżyciela publicznego obrazy przepisów postępowania. Natomiast zarzut określony w art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie mógł być podstawą apelacji. Jedynie na marginesie należy wskazać, że o ile karę wymierzona oskarżonemu można uznać za łagodną to w realiach niniejszej sprawy nie razi ona swą łagodnością. Nie można bowiem nie zauważyć, że pokrzywdzony odzyskał skradziony motorower w stanie dobrym a „w dodatku do pełna zatankowany” (k. 56 v), a postawa oskarżonego wskazuje na to, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Tym bardziej, że był on dotychczas jednokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu.

W tym więc stanie rzeczy, mając na względzie całokształt dotychczasowych rozważań, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w pkt. I wyroku. Przy rozpoznawaniu apelacji wniesionej przez prokuratora Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się nadto podstaw do stosowania dyrektywy z art. 439 k.p.k. tudzież art. 440 k.p.k.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k.