Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący SR del. do SO Beata Chojnacka Kucharska

Protokolant Sylwia Sarnecka

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r.

sprawy A. T. ur. (...) w J.

s. B. i F. z domu J.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżycielkę posiłkową

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 31 lipca 2017 r. sygn. akt II W 1914/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec obwinionego A. T. w punkcie II części dyspozytywnej w ten sposób, że zwalnia oskarżycielkę posiłkową B. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów wydania w sprawie opinii biegłego w wysokości 938,27 zł.;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżycielkę posiłkową B. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 599/17

A. T. został obwiniony o to, że:

w dniu 9 listopada 2016 r. około godziny 14.30 na parkingu przed sklepem z płytkami ceramicznymi przy ul. (...), kierując pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wykonując manewr cofania uderzył w prawy bok pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ustawionego do wyjazdu w lewo i włączenie się do ruchu na ul. (...), którym kierowała pokrzywdzona – B. K., czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w. oraz uszkodzenie pojazdu F. (...) (wgniecenie prawego nadkola). Dodatkowo, usiłował oddalić się z miejsca zdarzenia, a zatrzymany przez pokrzywdzoną, podbiegł do jej pojazdu i w agresywny sposób zaczął szarpać i odginać uszkodzone nadkole mówiąc, że szkoda została naprawiona,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 31 lipca 2017 r. w sprawie o sygn. akt II W 1914/16:

1.  uniewinnił obwinionego A. T. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku,

2.  na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. zasądził od oskarżycielki posiłkowej B. K. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w sprawie w wysokości 100 zł., a także koszty opinii biegłego sądowego J. W. w wysokości 938,27 zł.

Z wyrokiem tym nie zgodziła się oskarżycielka posiłkowa B. K., która zaskarżyła wyrok w całości na niekorzyść obwinionego zarzucając wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, poprzez pominięcie istotnych faktów i zbyt pobieżne zapoznanie się z materiałem dowodowym i tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego. Skarżąca zarzuciła nieprawidłowości w ocenie dowodów, które miały doprowadzić Sąd I instancji do błędnego rozstrzygnięcia, a wskazując na swoją sytuację finansową podniosła zarzut odnośnie rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżycielki posiłkowej okazała się częściowo zasadna.

Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się nieprawidłowości w ocenie dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, a którą zarzuciła oskarżycielka posiłkowa. Analiza całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie pozwala na przyjęcie, iż Sąd Rejonowy rozważył wszelkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego czyniąc to z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i reguł prawidłowego rozumowania, a zatem zgodnie z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. Wbrew twierdzeniom oskarżycielki posiłkowej B. K., słusznie Sąd Rejonowy ustalił, że tuż przed zetknięciem się pojazdów kierowanych przez obwinionego i oskarżycielkę posiłkową, oba samochody były w ruchu – w trakcie manewru cofania. Z zeznań świadka A. B., policjantki przybyłej na miejsce zdarzenia, a złożonych po zapoznaniu się z dokumentacją fotograficzną wynika, że żaden z uczestników zajścia nie zaprzeczał, by oba pojazdy były wówczas w ruchu. Na tę okoliczność wypowiedziała się także świadek K. M., która kategorycznie zeznała, że na miejscu zdarzenia zarówno obwiniony, jak i oskarżycielka posiłkowa twierdzili, że oba pojazdy w momencie uderzenia były w ruchu. Zeznała także, że po chwili oskarżycielka posiłkowa zmieniła relację twierdząc odmiennie, mianowicie, że jej samochód zatrzymał się i dopiero wówczas został uderzony przez samochód kierowany przez obwinionego. Powyższe koresponduje z treścią notatki urzędowej, na którą powołuje się skarżąca w apelacji, w której, wbrew stanowisku skarżącej, zawarte są informacje co do zmiany przez nią relacji o zdarzeniu. Zauważyć również należy, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, że w zeznaniach, jakie złożyła oskarżycielka posiłkowa B. K. w dniu 6 grudnia 2016 r., a które podtrzymała po ich odczytaniu na rozprawie przed Sądem Rejonowym, kategorycznie wskazała, że w chwili uderzenia, kierowany przez nią samochód był w ruchu, w trakcie wykonywania manewru cofania. Wobec takiej relacji oskarżycielki posiłkowej B. K., prawidłowo Sąd Rejonowy ustalił, że w chwili zderzenia pojazdów oba były w ruchu. Nie może budzić najmniejszych wątpliwości to, że kierujący pojazdem z racji tego, że jest skupiony na wykonywaniu manewrów w czasie jazdy, najlepiej wie, jakie czynności wykonywał, gdy doszło do styku jego samochodu z innym. Zauważyć należy, że również obwiniony A. T. twierdził, że jeśli miało dojść do styku pojazdów, nastąpiło to, gdy oba pojazdy były w ruchu, co potwierdziła także świadek M. K., pasażer samochodu kierowanego przez obwinionego. W świetle tych dowodów słusznie Sąd Rejonowy ustalił, iż zderzenie samochodów miało miejsce, gdy oba samochody cofały. Takie ustalenie poczynił także biegły sądowy J. W. opiniujący w tej sprawie na piśmie i ustnie, a jego opinie są kategoryczne, konsekwentne, spójne, logiczne, zupełne, przekonywujące. Skarżąca nie przestawiła żadnych okoliczności, które podważyłyby ich treść. Dla wydania opinii nie było konieczne przeprowadzenie oględzin obu pojazdów, skoro bezsprzecznie ustalono, że do styku pojazdów, w efekcie tego możliwości uszkodzenia pojazdu B. K. doszło, dając w tej części wiarę zeznaniom oskarżycielki posiłkowej. Dla oceny prawidłowości wykonania manewrów drogowych oraz ich zgodności z zasadami ruchu drogowego obwiązującymi kierowców pozostaje bez znaczenia to, który pojazd pierwszy przybył na miejsce i zatrzymał się, wbrew temu, co podnosi skarżąca w apelacji, a znacznie ma to, jak kierujący zachowywali się tuż przed zderzeniem i w momencie zderzenia. Ocena prawna tego zdarzenia dokonana przez Sąd Rejonowy nie budzi natomiast żadnych zastrzeżeń. Sąd Rejonowy dokonując oceny materiału dowodowego zakwestionował wiarygodność zeznań świadka D. W., jednakże ta okoliczność oraz to, iż obwiniony na miejscu próbował naprawić uszkodzenie w samochodzie pokrzywdzonej odginając ręcznie blachę, nie wpływa na zmianę ustaleń co do zachowań kierujących tuż przed zderzeniem i prawnej oceny tych manewrów. Nie znajdując w apelacji argumentów na podważenie prawidłowości rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa i winy obwinionego A. T., Sąd Odwoławczy w tej części na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Sąd Okręgowy przychylił się natomiast w istotnej części do apelacji oskarżycielki posiłkowej odnoszącej się do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania należnych Skarbowi Państwa przed Sądem I instancji. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że stosownie do art. 118 § 2 k.p.w. koszty te winna ponieść oskarżycielka posiłkowa jako wnosząca do Sądu wniosek o ukaranie, a w sprawie tej obwiniony został uniewinniony. Obciążając oskarżycielkę posiłkową w całości tymi kosztami Sąd Rejonowy nie odniósł się natomiast do sytuacji finansowej B. K., nie poczynił w tym zakresie żadnych ustaleń. Z treści apelacji oskarżycielki posiłkowej i załączonego do niej dokumentu wynika, że skarżąca od 25 kwietnia 2017 r. pozostaje bez pracy, jest osobą zarejestrowaną w Urzędzie (...)jako bezrobotna z zasiłkiem w wysokości 572 zł. miesięcznie. Tym samym jej sytuacja finansowa oceniana przez pryzmat sytuacji majątkowej skarżącej i wysokości dochodów w odniesieniu do kosztów niezbędnych własnego utrzymania nie pozwala na poniesienie w całości kosztów należnych Skarbowi Państwa. Stąd, z uwagi na zrealizowanie przesłanek z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w., w oparciu o art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. należało zmienić w części pkt II zaskarżonego wyroku poprzez przejęcie na rachunek Skarbu Państwa kosztów wydania w sprawie opinii przez biegłego sądowego w wysokości 938,27 zł., które stanowią prawie dwumiesięczny dochód oskarżycielki posiłkowej. Sąd Odwoławczy uznał jednocześnie, że oskarżycielka prywatna jest w stanie ponieść zryczałtowane wydatki postępowania, które sama zainicjowała, stanowiące kwotę 100 zł.

Zważywszy na rodzaj rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego - nieuwzględnienie apelacji wniesionej wyłącznie przez oskarżycielkę posiłkową - rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego znajduje podstawę w art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Z przepisu tego wynika, że koszty procesu za postępowanie odwoławcze winna ponieść w całości oskarżycielka posiłkowa. Sytuacja majątkowa oskarżycielki posiłkowej, wysokość i źródło jej dochodów, o czym mowa powyżej, zdecydowały o zwolnieniu B. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, wobec spełnienia przesłanek o jakich mowa w art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.