Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 536/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 9 września 2020r. w sprawie
sygn. akt II K 305/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------------

--------------------------------------------------

-------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

-------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego B. K. polegająca na orzeczeniu wobec niego kary jednostkowej pozbawienia wolności za przestępstwo przypisane w pkt. III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w wymiarze 2 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; kary jednostkowej pozbawienia wolności za przestępstwo przypisane mu w pkt. IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w wymiarze 10 miesięcy za czyn z art. 178a§4 k.k. oraz kary jednostkowej pozbawienia wolności za występki z art. 190§1 k.k. przypisane w pkt. VII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w wymiarze 6 miesięcy oraz będącej ich pochodną kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na skutek niedocenienia przez Sąd I instancji wysokiego stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, na który składa się znaczny stopień natężenia bezprawia i złej woli w działaniu oskarżonego, lekceważenie podstawowych zasad porządku prawnego, naruszenie zasad bezpieczeństwa w komunikacji w związku z używanie narkotyków, brak poszanowania dla ludzkiej wolności, działanie na szkodę najbliższych, a także uprzednia karalność za przestępstwa z art. 190§1 k.k., art. 278§1 k.k., art. 178a§4 k.k., art. 226§1 k.k., art. 222§1 k.k., art. 224§2 k.k., co w konsekwencji prowadzi do konkluzji, iż zarówno wymierzone kary jednostkowe, jak i kara łączna w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie spełniając celów kary na płaszczyźnie dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53§1 i 3 k.k., przy jednoczesnym niesłusznym zastosowaniu dla wyżej wskazanej kary łącznej zasady asperacji zbliżonej do zasady absorpcji, w sytuacji gdy ilość czynów popełnionych przez B. K., a także ich różnorodzajowość, przemawia za uznaniem, iż orzeczenie kary łącznej na zasadzie asperacji w wymiarze zbliżonym do sumy kar jednostkowych odpowiadać będzie ustawowym celom kary w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania kary postrzeganej jako kara sprawiedliwa i słuszna.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podkreślić na wstępie należało, że prokurator wywodząc apelację nie zakwestionował poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, co do popełnienia przez B. K. przypisanych mu przestępstw. Sąd meriti w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób logiczny i przekonywający zaprezentował rozumowanie, które do poczynienia owych ustaleń go doprowadziło. Dokonaną ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy w podzielił w całości. Nie zachodziła zatem potrzeba powielania tej zasługującej na aprobatę argumentacji.

Prokurator wskazując, że Sąd Rejonowy publikując zaskarżony wyrok dopuścił się uchybienia, o którym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k., postulował jednocześnie, aby Sąd Okręgowy orzekając reformatoryjnie wymierzył B. K. za przypisane mu w pkt. III i IV części dyspozytywnej przestępstwa, jak i za ciąg przestępstw przypisany mu w pkt. VII tej części wyroku kary pozbawienia wolności w wyższych wymiarach. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu środka odwoławczego wskazująca na rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, jak i z art. 178a§4 k.k. była nietrafna. Celnie natomiast skarżąca wskazała, że rażąco niewspółmiernie łagodna była kara wymierzona oskarżonemu za ciąg przestępstw z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k., jak również, że wymierzona mu kara łączna została oparta na niewłaściwej zasadzie.

Gdy chodziło o kary orzeczone wobec B. K. za przestępstwa przypisane mu w pkt. III i IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, to nie można było poczytać ich jako rażąco niewspółmiernie łagodnych. Sąd Rejonowy zwrócił bowiem uwagę na to, że oba te inkryminowane zachowania charakteryzowały się znacznymi społecznymi szkodliwościami, przy czym zauważył, z jednej strony, że oskarżony był już uprzednio karany, a z drugiej, że wyraził skruchę. Z pewnością te spostrzeżenia nie wyczerpywały problematyki wymiaru kar za analizowane przestępstwa. Należało bowiem dodatkowo dostrzec, że B. K. posiadał stosunkowo nieznaczną ilość środka odurzającego w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste, a to 2,46g. Co więcej, ten narkotyk powszechnie zalicza się do tzw. miękkich, a więc takich, które nie charakteryzują się wyjątkowo niszczącą siłą oddziaływania na organizm ludzki, jak i nie wykazują takiej siły uzależnienia, jak tzw. narkotyki twarde.

Apelująca kwestionując wymiar kary za przestępstwo przypisane B. K. w pkt. IV części dyspozytywnej wyroku nie uwzględniła, że został on wadliwie subsumowany pod normy prawa karnego materialnego. Właściwe natomiast zakwalifikowanie tego zachowania powodowało automatycznie, że jakkolwiek jego społeczna szkodliwość była w dalszym ciągu znaczna, jednak plasowała się na zdecydowanie niższym poziomie. Rzecz bowiem w tym, że Sąd Rejonowy przypisując B. K. popełnienie występku z art. 178a§4 k.k. bezsprzecznie miał podstawy do dokonania tego rodzaju subsumpcji, jako że oskarżony był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, co więcej dopuścił się poddanego osądowi w niniejszym procesie czynu zabronionego w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Wszak wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 16 października 2019r. w sprawie sygn. akt II K 223/19, który uprawomocnił się w dniu 20 listopada 2020r., B. K. został skazany m.in. za przestępstwo z art. 178a§4 k.k. za jazdę samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości, w związku z czym orzeczono wobec niego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Niemniej jednak Sąd Rejonowy tych trafnych ustaleń nie przeniósł do opisu czynu zabronionego przypisanego B. K. w pkt. IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzestając na akceptacji opisu zawartego w akcie oskarżenia i modyfikując jedynie podstawy skazania i wymiaru kary. Tymczasem w skardze zasadniczej prokurator zakwalifikował analizowane zachowanie według art. 178a§1 k.k. i, co oczywiste, opisał to zachowanie bez uwzględnienia dodatkowych znamion ustawowych charakteryzujący typ czynu zabronionego z art. 178a§4 k.k.

Prokurator w wywiedzionej apelacji nie zarzucił, że Sąd meriti nie zawarł w opisie przypisanego B. K. w pkt. IV części dyspozytywnej przestępstwa omówionych wcześniej znamion charakteryzujących typ czynu zabronionego z art. 178a§4 k.k. Te wszystkie okoliczności spowodowały, że stosownie do brzmienia art. 434§1 k.p.k., nie można było w postępowaniu odwoławczym uzupełnić opisu analizowanego przestępstwa o te niezbędne dla jego kompletności znamiona ustawowe. Wprawdzie prokurator wywiódł apelację na niekorzyść B. K., niemniej jednak nie sformułował zarzutu wadliwego opisu przypisanego mu w pkt. IV części dyspozytywnej przestępstwa. Skoro zatem środek odwoławczy pochodził od oskarżyciela publicznego, toteż w toku postępowania drugoinstancyjnego nie można było tych znamion ustawowych typu czynu zabronionego z art. 178a§4 k.k. zamieścić w opisie analizowanego przestępstwa, co skutkowało koniecznością dostosowania kwalifikacji prawnej analizowanego występku do jego opisu zawartego w zaskarżonym wyroku – postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2001r., V KKN 110/99, KZS 2002/2/16; z dnia 20 lipca 2005r., I KZP 20/05, OSNKW 2005/9/76; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2010r., IV KK 185/10, LEX nr 688697.

W tych okolicznościach należało zatem zmienić zaskarżony wyrok w zakresie jego pkt. IV części dyspozytywnej przez dostosowanie kwalifikacji prawnej do opisu tego zachowania zamieszczonego w części dyspozytywnej orzeczenia i zakwalifikować go według art. 178a§1 k.k.

Zważywszy zatem na to, że ostatecznie przypisano B. K. popełnienie przestępstwa charakteryzującego się znacznie niższą społeczną szkodliwością od tej, która znamionowała zachowanie z pkt. IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, to naturalną konsekwencją tej zmiany była konieczność obniżenia wymiaru kary pozbawienia wolności z 10 do 8 miesięcy. Trafne podniesione przez Sąd meriti w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku okoliczności wyznaczające społeczną szkodliwość tego zachowania, które dodatkowo zostało uzupełnione w apelacji o słuszne stwierdzenie, że oskarżony w krótkim czasie od poprzedniego skazania za przestępstwo z art. 178a§1 k.k., ponownie dopuścił się przestępstwa godzącego w bezpieczeństwo w komunikacji, powodowały, że wymierzoną mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności ocenić należało jako adekwatną do wektorów wyznaczających społeczną szkodliwość tego zachowania, a ponadto należycie uwzględniającą cele sankcji zarówno w zakresie jej indywidualno - prewencyjnego oddziaływania na oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczona kara powinna uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność łamania prawa i stanowić dla niego przestrogę na przyszłość. Realizując zadania w zakresie prewencji generalnej, wymierzona mu sankcja powinna natomiast doprowadzić każdego do przeświadczenia, że osoba dopuszczająca się przestępstwa podlega nieuchronnej odpowiedzialności karnej.

Zmiana zaskarżonego wyroku w analizowanym zakresie spowodowała konieczność dostosowania do tego reformatoryjnego rozstrzygnięcia związanych z nim orzeczeń opisanych w pkt. V, VI i X części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Zarówno orzeczenie wobec niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruch lądowym na okres 5 lat, jak i obniżenie świadczenia pieniężnego do 5.000zł, a wreszcie orzeczenie wobec niego łącznego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 lat, było adekwatne do społecznej szkodliwości tego zachowania.

Celnie natomiast prokurator dostrzegła, że kara wymierzona B. K. za przestępstwa z art. 190§1 k.k. była rażąco niewspółmiernie łagodna wobec społecznej szkodliwości zachowań tworzących osnowę faktograficzną przypisanego mu w pkt. VII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku ciągu przestępstw. Wszakże oskarżony groził swojej żonie, a więc osobie dla niego najbliższej. Co więcej, groźby te B. K. formułował wobec M. K. wielokrotnie, przy czyn były one dotkliwe, skoro deklarował, że pozbawi pokrzywdzoną życia i spali dom, w którym zamieszkiwała wraz z małoletnimi dziećmi. Fakt, że oskarżony zachowania te podejmował w miejscu zamieszkania pokrzywdzonej i nie zważając na to, że przebywały tam też jego i pokrzywdzonej małoletnie dzieci, dowodził dobitnie, że zachowania te powinny spotkać się ze stanowczą reakcją karną. Z tych wszystkich przyczyn Sąd doszedł do przekonania, że wymierzona mu za ten ciąg przestępstw kara 6 miesięcy pozbawienia wolności powinna zostać istotnie podwyższona. Sankcja w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności za ten ciąg przestępstw spełni, w ocenie Sądu II instancji, opisane wyżej cele, indywidualnoprewencyjne oraz generalnoprewencyjne.

Na skutek modyfikacji kar jednostkowych wymierzonych B. K.zaskarżonym wyrokiem, rozstrzygnięcie o karze łącznej pozbawienia wolności z pkt. VIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku straciło moc. Trafna była apelacja prokuratora, gdy wskazał, że realnie zbiegające się przestępstwa przypisane oskarżonemu w zaskarżonym wyroku nie wykazywały tak istotnej łączności podmiotowo – przedmiotowej, aby celowe było stosowanie przy łączeniu wymierzonych za nie kar zasady asperacji zbliżonej do absorpcji. Dostrzegać bowiem z jednej strony należało, że wszystkie te przestępstwa oskarżony popełnił wprawdzie działając z zamiarami bezpośrednimi. Nie można było jednak z drugiej strony abstrahować od tego, że części zachowań oskarżonego stanowiących osnowę faktograficzną niniejszego postępowania towarzyszyło dążenie ukierunkowane na uczynienie dolegliwości jego małżonce. Zachowaniami przypisanymi w pkt. I oraz IV, jak również w pkt. III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku dążył on natomiast odpowiednio do oddziaływania na dobra prawnie chronione w postaci bezpieczeństwa w komunikacji i prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, czy reglamentacji państwowej w zakresie dostępności do środków odurzających. Wzgląd na te okoliczności pozwalał zatem na stwierdzenie, że motywacje towarzyszące B. K. przy popełnianiu tych występków zasadniczo się różniły.

Analiza okoliczności przedmiotowych tych pozostających w zbiegu realnym czynów zabronionych popełnionych przez B. K., prowadziła natomiast do wniosku, że jakkolwiek zostały one popełnione w stosunkowo krótkich ostępach czasowych i w podobnych miejscach. Zaznaczyć jednak należało, że przypisanymi mu czynami godził on w różnorodne dobra prawnie chronione, a to w prawidłowość funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości, system państwowej reglamentacji w zakresie dostępności do środków odurzających, bezpieczeństwo w komunikacji, czy wolność.

W przedstawionych okolicznościach należało uznać, że przy łączeniu wymierzonych B. K. kar jednostkowych należało posłużyć się zasadą asperacji jednak ukierunkowaną ku kumulacji. Ukształtowana przy zastosowaniu tej zasady kara łączna 2 lat pozbawienia wolności korespondowała bowiem z istotnym zróżnicowaniem podmiotowo – przedmiotowym czynów tworzących zbieg realny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec B. K.:

- za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii kary 8 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn z art. 178a§4 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności;

- za czyny z art. 190§1 k.k. przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności;

- wymierzenie kary łącznej 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

- w pozostałym zakresie utrzymanie wyroku bez zmian.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody, które skutkowały częściowym uwzględnieniem wniosków apelacji przytoczone zostały we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Na podstawie art. 440 k.p.k. zaskarżony wyrok zmieniono w zakresie czynu przypisanego B. K. w pkt. IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji zmieniono również orzeczenia opisane w pkt. V, VI i X tej części orzeczenia.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Powody, które uwzględniono z urzędu zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie, w jakim zaskarżony wyrok nie został zmieniony, utrzymano go w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody, które doprowadziły do utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy, opisano we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został częściowo zmieniony.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody, które doprowadziły do częściowej reformacji zaskarżonego wyroku , opisane we wcześniejszej części uzasadnienia

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV i V.

W związku z faktem, że B. K. był reprezentowany przez obrońcę z urzędu w osobie adw. J. K., toteż stosownie do brzmienia art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze w zw. z §17 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na adw. J. K. koszty niepłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie zaś art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy mając na względzie sytuację materialną B. K. oraz fakt jego izolowania, zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.­­

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rażąca niewspółmierność kar.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana