Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 492/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 10 kwietnia 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 158/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

1

W. C.

T. I. widział odjeżdżający z miejsca kolizji samochód V. (...) oskarżonego W. C., nie dostrzegł kto nim kierował, oskarżony wrócił na miejsce zdarzenia po około 30 - 40 minutach, od przyjazdu wezwanej policji pokrzywdzony dokonał jego ujęcia i wyczuwał od oskarżonego woń alkoholu.

Zeznania świadka T. I. złożone w postępowaniu odwoławczym

k. 134-135

2.

W. C.

Poszkodowany T. J. składał zeznania w postępowaniu cywilnym dotyczącym odszkodowania w związku z zaistniałą kolizją drogową.

Zeznania świadka T. I. składne w postępowaniu przed Sadem Rejonowym w Lwówku Śląskim w sprawie o sygn. akt I C 126/24

k. 162

3.

W. C.

Oskarżony W. C. został ukarany prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 26 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt II W 100/22 za popełnione wykroczenie drogowe z art. 86 § 2 k.w. dotyczące uszkodzenia pojazdów pokrzywdzonego w inkryminowanym czasie

Odpis wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 26 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt II W 100/22

k. 161

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

Zeznania świadka T. I. złożone w postępowaniu odwoławczym

Zeznania świadka T. I. składne w postępowaniu przed Sadem Rejonowym w Lwówku Śląskim w sprawie o sygn. akt I C 126/24

Sąd Okręgowy dopuścił w postępowaniu odwoławczym na wniosek obrońcy oskarżonego zawarty w apelacji dowód z przesłuchania w charakterze świadka T. I., jak również składne przez niego zeznania w postepowaniu cywilnym dotyczącym odszkodowania za szkodę w autach w związku z zaistniałą kolizję drogową. Zdaniem Sądu Okręgowego zeznania świadka były logiczne i rzeczowe. Jednocześnie zeznania były wolne od osądów i domysłów, świadek skupiał się jedynie na zaobserwowanych faktach. W kluczowych kwestiach zeznania pozostawały spójne, rozbieżność dotyczyła jedynie czasu, po jakim oskarżony powrócił na miejsce zdarzenia, jednak należy mieć na względzie, że sytuacja miała dynamiczny przebieg, pokrzywdzony wzywał Policję i ujął oskarżonego. Świadek nie posiadał natomiast wiedzy odnośnie stanu w jakim znajdował się oskarżony kierując samochodem. Zeznania uznać należało za wiarygodne.

3

Odpis wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 26 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt II W 100/22

Oskarżony został ukarany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego za popełnione w inkryminowanym czasie wykroczenie drogowe polegające na spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez uszkodzenie pojazdów użytkownych przez T. I. i jego partnerkę. Brak podstaw do kwestionowania wiarygodności prawomocnego orzeczenia.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

a)  obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a to jest art. 7 k.p.k., 4 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego, opinii sądowo - lekarskiej, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego i uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie dotyczącym spożycia przez niego alkoholu już po zdarzeniu, uznania za nieracjonalne i nie przekonywujące spożycie przez niego około 200 ml wódki i 2 piw w czasie poniżej 20 minut, podczas gdy jego wyjaśnienia były spójne, logiczne i rzeczowe, a także znalazły potwierdzenie w pozostałym materialne dowodowym, w tym opinii sądowo - lekarskiej, z której wynika, że wersja przedstawiona przez oskarżonego jest możliwa;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

b)  obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a to jest art. 2 § 2 k.p.k., art.7 k.p.k., art.167 k.p.k., art.366 § 1 k.p.k., art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd I instancji wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy
i oparcie rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym, w szczególności całkowite pominięcie ustalenia i przesłuchania bezpośredniego świadka zdarzenia tj. T. I., który widział moment wyjazdu oskarżonego i uderzenia w zaparkowane pojazdy, a także "złapał” oskarżonego po zdarzeniu, przez co nie jest możliwe poczynienie prawidłowych ustaleń niezbędnych dla rozstrzygnięcia - w zakresie istnienia lub nieistnienia znamion przestępstw określonych w 178a § 1 k.k.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

c)  obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a to jest art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, podczas gdy brak jest bezpośrednich świadków którzy wskazywaliby że oskarżony kierował na drodze publicznej w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym będąc w stanie nietrzeźwości, zaś oskarżony nie przyznaje się do winy, spożycie alkoholu po uszkodzeniu pojazdu potwierdza świadek M. S., a opinia biegłego wskazuje że wersja przedstawiona przez oskarżonego ( w zakresie spożycia alkoholu już po „odstawieniu” samochodu jest możliwa), a nadto brak dokonania w sprawie ustaleń po jakiej drodze publicznej miałby oskarżony kierować przedmiotowy samochód;

d)  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku, a to jest błędne uznanie, że oskarżony W. C. w dniu 11 lutego 2022 roku w G. kierował na drodze publicznej w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym marki V. (...) o numerze rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, podczas gdy oskarżony nie kierował na drodze publicznej swoim samochodem znajdując się w stanie nietrzeźwości, albowiem w tym dniu wprawdzie spożywał alkohol jednakże uczynił to dopiero po odstawieniu auta, po kolizji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez skarżącego w apelacji, w jej pkt a) – d), korespondują ze sobą, dotyczą oceny materiału dowodowego i dokonanych na jej podstawie ustaleń faktycznych i dlatego zostaną omówione łącznie.

Podkreślić należy, że Sąd Odwoławczy dopuścił dowód z przesłuchania w charakterze świadka T. I. zgodnie z intencją apelującego, jak również zaliczył na poczet materiału dowodowego dokumenty z odrębnych postępowań sądowych. Wskazane dowodowy przeprowadzone w postępowaniu odwoławczym jednoznacznie wskazywały, że słusznie Sąd Rejonowy meriti orzekł o skazaniu oskarżonego, ich wymowa potwierdza bowiem trafność zaskarżonego wyroku.

Należy zauważyć, że zaskarżony wyrok zapadł z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania. Sąd Rejonowy dokonał szczegółowej i wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co znalazło swój wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia. W apelacji podjęta została próba wykazania błędu w ocenie tego materiału, poprzez nieuwzględnienie dowodów korzystnych dla oskarżonego. Przypomnieć jednakowoż należy, że przekonanie sądu o wiarygodności konkretnych dowodów, a także niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Sąd I instancji dokonując oceny dowodów uwzględnił powyższe wymogi, co zostało także przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zaznaczyć należy, iż nie można skutecznie podnieść zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. tylko z tego powodu, iż dokonana przez sąd orzekający całościowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne nie są zgodne z twierdzeniami oskarżonego.

Zaznaczyć ponadto należy, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia art. 410 k.p.k. Jest to sytuacja, gdy Sąd orzekający w sprawie opiera swoje rozstrzygnięcie na materiale dowodowym nieujawnionym na rozprawie lub jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca 2008r. w sprawie VKK 12/08, LEX nr 438485). W realiach przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy nie poczynił ustaleń na podstawie dowodów nieujawnionych na rozprawie jak również poza sferą jego oceny nie pozostał żaden istotny dowód, rzutujący na odmienne ustalenia faktyczne. Co prawda w niniejszej sprawie przeprowadzono szereg dowodów w postępowaniu apelacyjnym, jednak nie wynika z nich, aby wyrok skazujący zapadł przedwcześnie. Sąd Rejonowy odniósł się natomiast do wszystkich przeprowadzonych dowodów w postępowaniu I instancyjnym. Ocena tego sądu
jest prawidłowa, oparta o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a Sąd Okręgowy w całości ją podziela. Tak naprawdę zarzuty obrońcy oskarżonego
w tym zakresie to podnoszenie zarzutów dotyczących oceny materiału dowodowego
i poczynionych ustaleń faktycznych, które jednak nie mogły zostać uznane za trafne,
z przyczyn opisanych poniżej.

Zgodzić należy się, że Sąd dysponował w niniejszej sprawie dowodami o rozbieżnej wymowie. Dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości Sąd I instancji działając w ramach zasady swobodnej oceny dowodów władny był jednak odmówić przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim w postępowaniu jurysdykcyjnym zaprzeczał sprawstwu odnośnie zarzucanego mu czynu. Zauważyć należy, że wyjaśnienia oskarżonego były rozbieżne na różnych etapach postępowania, w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, w dalszej części procesu wskazywał jednak, że alkohol spożywał dopiero po zakończeniu jazdy samochodem.

Wskazać należy, iż nie ulega wątpliwości, że kierującym pojazdem V. (...) o nr rej. (...) w inkryminowanym czasie pozostawał oskarżony, powodując przy tym kolizję drogową, co znajduje potwierdzenie w dowodach
z wyjaśnień samego oskarżonego, częściowo zeznaniach świadków oraz zostało potwierdzone prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 26 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt II W 100/22. Dla Sądu Okręgowego nie ulega również wątpliwości że oskarżony jadąc od miejsca zdarzenia do garażu kierował samochodem po drodze publicznej. Wątpliwości nie budzi również fakt, że w inkryminowanym dniu oskarżony spożywał alkohol co także odzwierciedla treść jego wyjaśnień korespondująca z pozostałymi dowodami, kwestią sporną pozostaje natomiast moment w którym doszło do spożycia alkoholu i czy miało to miejsce po skończonej jeździe pojazdem mechanicznym. Nie można odmówić racji obrońcy gdy podnosi on, że sporządzona opinia toksykologiczna główna jak również opinia uzupełniająca nie pozwalają w jednoznaczny sposób stwierdzić momentu, w którym oskarżony wypił deklarowaną ilość alkoholu, w ocenie biegłego nie można wykluczyć, że wskazywana przez oskarżonego w złożonych wyjaśnieniach wersja odpowiada prawdzie. Nie jest to jednak dowód wykluczający przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa w zakresie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Nie można bowiem tracić z pola widzenia innych okoliczności zdarzenia ujawnionych w toku postępowania wynikających z pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego.

Zaznaczyć należy, że przesłuchani w charakterze świadków T. I. jak również A. S. nie posiadali wiedzy na temat momentu, w którym oskarżony spożywał alkohol. W zeznaniach zwrócili jednak uwagę na istotne okoliczności pozwalające przypuszczać, że w chwili zdarzenia drogowego oskarżony był w stanie nietrzeźwości. Pokonywał bowiem standardową drogę, którą przejeżdżał uprzednio każdego dnia nie powodując przy tym dotychczas żadnej kolizji. Ponadto oskarżony uderzył w dwa samochody w krótkim odstępie czasu, nie poprzestając jazdy po pierwszym uderzeniu. Dodatkowo świadek A. S. zaznaczyła, że oskarżony chwilę po zdarzeniu pozostawał w samochodzie, po czym odjechał
z impetem. Ponadto sposób w jaki kierował pojazdem wskazywał na podejrzenia jazdy w stanie nietrzeźwości. Zeznania świadków były przy tym spójne i logiczne oraz wolne od przypuszczeń, co czyni je wiarygodnymi, odnosili się bowiem jedynie do zaobserwowanych okoliczności, których całokształt wskazuje, że stan w jakim znajdował się oskarżony był nietypowy w stosunku do poprzednich zachowań. Ponadto twierdzenia oskarżonego odnośnie spożycia alkoholu dopiero po skończonej jeździe są wątpliwe nawet w kontekście zeznań świadka M. S., z którym to wspólnie mieli konsumować wódkę oraz piwa. Zauważyć należy, że przedstawione przez nich relacje pomimo iż co do zasady potwierdzały spożywanie alkoholu jak również ilość wypitego alkoholu, pozostawały sprzeczne w wielu innych aspektach. Świadek M. S. zeznał bowiem odmiennie niż wyjaśniał oskarżony odnośnie odległości garażu od domu oskarżonego, kwestii tego który z nich zakupił alkohol, skąd pochodziły rzekomo spożyte napoje, jak również sposobu w jaki oskarżony dotarł na miejsce, w którym do owego spożycia doszło. Są to okoliczności realnie podważające wiarygodności wyjaśnień oskarżonego składanych na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Nieracjonalne pozostaje ponadto spożycie przez oskarżonego alkoholu po skończonej jeździe w sytuacji gdy chwilę wcześniej spowodował dwie stłuczki i powinien był liczyć się z wynikającymi z tego zdarzenia konsekwencjami, w tym również przyjazdem patrolu Policji.

Zwrócić uwagę należy również na czasookres pomiędzy zaistniałymi kolizjami,
a momentem kiedy doszło do zbadania stanu trzeźwości oskarżonego, którego wynik oscylował w okolicach 1 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Jest to wartość
czterokrotnie przekraczająca wartość dolnego progu stanu nietrzeźwości. Wskazuje to na stan upojenia w jakim znajdował się oskarżony w chwili kontroli. Z notatki policyjnej wynika, że do zdarzenia doszło około godziny 22:00, natomiast pierwsze badanie stanu trzeźwości nastąpiło o godzinie 22:24. Przyznać należy że powyższa rozpiętość czasowa jest dłuższa w zeznaniach świadka T. I., który wskazywał, że pomiędzy zdarzeniem, a przybyciem na miejsce kolizji wezwanej przez niego policji minęło 15 - 20 minut, a pomiędzy przyjazdem policji i powrotem oskarżonego 30 – 40 minut ( k. 135 ). Sąd Okręgowy nie zauważa aby zeznania T. I. w postępowaniu cywilnym były znacząco inne ( k. 45 – 46 akt I C 124/24 Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim ). Nawet jenak łączny okres 45 – 50 minut jest irracjonalnie krótki dla przyjęcia wersji oskarżonego. Zauważyć należy, że w tym czasie według relacji oskarżonego odstawił on samochód do garażu, M. S. miał kupić alkohol w sklepie i mieli oni wspólnie wypić po 2 piwa jak również 200 ml wódki, a następnie oskarżony miał jeszcze wrócić na miejsce zdarzenia. Nie uszło uwadze Sądu Rejonowego, że jest to zdecydowanie krótki czas na wykonanie powyższych czynności i wprawienia się oskarżonego w stan upojenia alkoholowego, co również poddaje w wątpliwości forsowane przez niego twierdzenia o spożyciu alkoholu dopiero po zakończeniu jazdy samochodem. Sąd Okręgowy zauważa ponadto, że przesłuchany w charakterze świadka T. I. zaznaczył, że oskarżony wracał do domu z dużą ostrożnością, skrywając się, a następnie po dokonanym ujęciu przepraszając pokrzywdzonego, co również częściowo koresponduje z pierwotnymi wyjaśnieniami oskarżonego przyznającego się do popełnienia zarzucanego przestępstwa.

Zaistniałe okoliczności nie uszły uwadze Sądu Rejonowego, który na ich podstawie trafnie poddał w wątpliwość wyjaśnienia oskarżonego składane w postępowaniu sądowym, w sytuacji gdy bezpośrednio po zdarzeniu bez przygotowania i spontanicznie przyznał się do winy wyrażając ponadto wolę dobrowolnego poddania się karze. Zmiana wersji przebiegu zdarzeń podyktowania rzekomo naciskami ze strony policjantów nie może zostać uznana za wiarygodną okoliczność, w toku procesu nie wykazano jakichkolwiek powodów, dla których funkcjonariusze mieliby wywierać wpływ na wyjaśnieniach oskarżonego. Nielogiczną reakcją pozostaje ponadto przyznanie się do czynu, który nie zostałby popełniony, na co również słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji. Trafne pozostają ustalenia w zakresie
w jakim Sąd Rejonowy uznał znaczną część wyjaśnień oskarżonego jako niewiarygodną. W świetle powyższych okoliczności twierdzenia oskarżonego odnośnie spożycia alkoholu po zdarzeniu uznać należało jedynie za przyjętą linię obrony, sprzeczną
z pozostałymi dowodami jak również zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nie zaistniały przy tym powoływane przez obrońcę niedające się rozstrzygnąć wątpliwości, które należy uwzględnić na korzyść oskarżonego.

W tej sytuacji dokonana ocena dowodów przez Sąd Rejonowy jawi się jako trafna
i odpowiadająca wymogom wynikającym z art. 7 k.p.k. Trafne są ustalenia Sądu I instancji w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego, natomiast zarzuty apelującego uznać należało za niezasadne.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego W. C. od popełnienia zarzuconego mu przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

ewentualnie - z ostrożności procesowej - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I Instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W konsekwencji uznania zarzutów apelacji z pkt a) – d) za bezzasadne został uwzględniony wniosek apelacji o uniewinnienie oskarżonego. Sąd Okręgowy nie znalazł również jakichkolwiek podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy w całości utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego W. C..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

Zasada ne peius

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Odwoławczy na postawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego W. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 320 zł, na które złożyła się opłata określona na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych w kwocie 300 zł oraz ryczałt za doręczenie wezwań innych pism w postępowaniu odwoławczym w wysokości 20 zł, który z kolei wynikał z treści §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana