Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 484/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 1 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 1910/22

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

X obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

X na korzyść

na niekorzyść

w całości

X w części

co do winy

X

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

X

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4 Wnioski

uchylenie

X

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

P. S.,

S. P.,

D. D.

Dopuszczalność popełnienia przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s. jedynie w stosunku do osób prowadzących legalną działalność podlegającą opodatkowaniu.

Kserokopia pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy wydanego w sprawie o sygn. akt VI Ka 393/23

k. 338 - 356

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------------

--------------------------------------------------

----------------------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

1.

Kserokopia pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy wydanego w sprawie o sygn. akt VI Ka 393/23

Wskazane uzasadnienie orzeczenia innego Sądu dołączone zostało w postępowaniu odwoławczym do akt sprawy z inicjatywy obrońcy oskarżonych, nie zostało potwierdzone odpowiednim opieczętowaniem przez sporządzający je Sąd. Nawet jeżeli przyjąć że jest to uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego wydanego w wyżej wymienionej sprawie, nie ma to znaczenia orzeczniczego w sprawie niniejszej jako że każdy sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne i nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu ( art. 8 § 1 k.p.k. )

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

W apelacji dotyczącej oskarżonego P. S.:

Rażącej niewspółmierności wymierzonej wobec oskarżonego P. S. kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 110 (sto dziesięć) złotych każda w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonał oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, a także pozostałych zasad określonych w art. 13 § 1 k.k.s. podczas gdy oskarżony w toku postępowania wyraził szczerą skruchę, jego motywacja popełnienia czynu zabronionego nie była naganna, oskarżony jest osobą niekaraną, a ponadto w innych tego rodzaju sprawach Sądu powszechnie uznały za wystarczające wymierzenie wobec oskarżonych wyłącznie kary grzywny.

zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

W apelacji dotyczącej oskarżonego S. P.:

Rażącej niewspółmierności wymierzonej wobec oskarżonego S. P. kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i 310 (trzystu dziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 110 (sto dziesięć) złotych każda w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonał oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, a także pozostałych zasad określonych w art. 13 § 1 k.k.s. podczas gdy oskarżony w toku postępowania wyraził szczerą skruchę, jego motywacja popełnienia czynu zabronionego nie była naganna, a ponadto w innych tego rodzaju sprawach Sądu powszechnie uznały za wystarczające wymierzenie wobec oskarżonych wyłącznie kary grzywny.

zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

W apelacji dotyczącej oskarżonego D. D.:

Rażącej niewspółmierności wymierzonej wobec oskarżonego D. D. kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i 310 (trzystu dziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 110 (sto dziesięć) złotych każda w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonał oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, a także pozostałych zasad określonych w art. 13 § 1 k.k.s. podczas gdy oskarżony w toku postępowania wyraził szczerą skruchę, jego motywacja popełnienia czynu zabronionego nie była naganna, a ponadto w innych tego rodzaju sprawach Sądu powszechnie uznały za wystarczające wymierzenie wobec oskarżonych wyłącznie kary grzywny.

Zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ad. 1-3

Obrońca we wniesionych odrębnie apelacjach podniósł trzykrotnie zarzut rażącej niewspółmierności kar orzeczonych wobec oskarżonych P. S., S. P. oraz D. D..

Wbrew stanowisku obrońcy orzeczonych wobec oskarżonych kar nie można uznać za rażąco niewspółmierne. Stosownie do art. 13 § 1 k.k.s. Sąd wymierzając karę uwzględnia rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku okoliczności te zostały przez Sąd I instancji szczegółowo zbadane i uwzględnione przy określaniu wymiaru orzeczonych kar.

Oskarżeni wbrew przepisom ustawy posiadali relatywnie duże ilości nieopodatkowanego tytoniu. Wysokość podatku akcyzowanego narażonego na uszczuplenie wynosiła 1 399 790 złotych i tym samym przekroczyła małą wartość
w rozumieniu art. 53 § 14 k.k.s. co w oczywisty sposób przekłada się na stopień społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw, a także stopień winy oskarżonych, którzy mieli pełną świadomość grożącej im odpowiedzialności karnej. Zaniechanie oskarżonych w zakresie uregulowania należności akcyzowej zatem w znaczny sposób naruszyła fiskalny interes państwa konicznością czego było wymierzenie adekwatnie surowej kary.

Odnosząc się do kar pozbawienia wolności, zważywszy na wspomniany stopień społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw jawią się one jako konieczne i stanowią niezbędną represję względem oskarżonych. Ich wymiar jednocześnie nie jest wygórowany i podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, iż spełnią one cele kary zarówno w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. Ponadto warunkowo zawieszono wykonanie tych kar na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s. Pozwoli to oskarżonym zrozumieć naganność ich postępowania i wdroży do przestrzegania porządku prawnego. Z tego względu wyrażone w apelacji stanowisko obrońcy, iż
w realiach niniejszej sprawy samoistne kary grzywny są wystarczające, nie zostało zaaprobowane przez Sąd Okręgowy. Dodatkowo korzystne zróżnicowanie
w wymiarze kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego P. S. znajduje uzasadnienie w jego uprzedniej niekaralności.

Zgodnie z treścią art. 54 § 1 k.k.s. sprawca podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Względem orzeczonych kar grzywny Sąd Okręgowy, także nie dopatrzył się ich rażącej niewspółmierności. Wobec oskarżonych S. P. i D. D. wynosiły one dokładnie połowę ustawowego zagrożenia, natomiast względem P. S. wobec zaistnienia okoliczności łagodzącej w postaci jego uprzedniej niekaralności została wymierzona kara grzywny niższa o 10 stawek dziennych. W realiach niniejszej sprawy, wobec znacznego naruszenia interesów fiskalnych państwa obok wymierzenia kar pozbawienia wolności konieczne było także orzeczenie kar grzywny. Kary grzywny pozwolą oskarżonym odczuć negatywne konsekwencje ich działania niezgodnego z prawem. Ponadto stanowią one swoisty element weryfikacji ich postawy w okresie próby. Nie sposób podzielić stanowiska obrońcy, odnośnie ich zbyt wysokiego wymiaru. Wskazać należy, że oskarżeni są zatrudnieni, osiągają dochody, są osobami zdrowymi, w sile wieku i z akt sprawy nie wynika, aby ich sytuacja materialna była trudna. Brak jest zatem podstaw by przyjąć, że nie mają oni możliwości wywiązania się ze zobowiązań finansowych.

Przytoczona w apelacji okoliczność przyznania się oskarżonych do popełnienia zarzucanych im czynów i wyrażenia skruchy w istocie została uwzględniona jako okoliczność łagodząca przy wymiarze orzeczonych kar, mających przecież charakter wolnościowy. Nie stanowi ona dostatecznej przesłanki do wydania orzeczenia reformatoryjnego, gdyż wyklucza takie rozstrzygnięcie stopień winy, waga i społeczna szkodliwość popełnionych przestępstw. Jak słusznie wskazano
w orzecznictwie orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy (wyr. SA w Łodzi z 20.9.2001 r., II Aka 154/01). Nie sposób zatem dopatrzeć się takiej sytuacji w realiach przedmiotowej sprawy.

Przypomnieć należy, iż nieodzowną cechą kary jest jej dolegliwość, która służyć ma oddziaływaniu wychowawczemu na postawę sprawcy i realizować cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Z wyżej opisanych powodów zarzuty dotyczące rażącej niewspółmierności kar orzeczonych wobec każdego
z oskarżonych nie były zasadne. Wydane w tym zakresie orzeczenie uwzględnia stopień szkodliwości społecznej czynów i realizuje cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić
w stosunku do oskarżonych.

Wniosek

W apelacji dotyczącej oskarżonego P. S.:

Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie wobec oskarżonego P. S. kary grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 110,00 zł każda.

zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

W apelacji dotyczącej oskarżonego S. P.:

Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie wobec oskarżonego S. P. kary grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 110,00 zł każda.

zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

W apelacji dotyczącej oskarżonego D. D.:

Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie wobec oskarżonego D. D. kary grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 110,00 zł każda.

zasadny

częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Ad. 1-3

Wnioski zawarte w apelacjach były tożsame i zmierzały do wydania przez sąd odwoławczy reformatoryjnego orzeczenia w zakresie orzeczonych kar. Mając na uwadze niezasadność zarzutów i przedstawioną powyższej argumentację dowodzącą słuszności wymierzonych kar, wnioski uznać należy za niezasadne.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy w całości zaskarżony wyrok wobec oskarżonych D. D., S. P. i P. S..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Zarzuty podniesione przez obrońcę we wniesionych apelacjach były niezasadne i Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej.

Uwagi wymaga jednak podniesiony przez obrońcę w głosach końcowych pogląd prawny przemawiający – jego zdaniem - za zastosowaniem art. 440 k.p.k. i na podstawie tego przepisu uniewinnieniem oskarżonych. W ocenie obrońcy w toku postępowania odwoławczego ustalona została konieczność wydania orzeczenia uniewinniającego oskarżonych, pomimo iż apelacja zawężała się jedynie do zaskarżenia orzeczenia w zakresie kary. Obrońca wniósł o dopuszczenie dowodu z uzasadnienia Sądu Okręgowego w Świdnicy w sprawie o sygn. akt VI Ka 393/23, gdzie wskazano, że przedmiotem przestępstwa z art. 54 § 1 k.k.s. nie może być działalność nielegalna. Dowód został dopuszczony, jednak zawarte we wskazanym uzasadnieniu rozważania nie przełożyły się na konieczność ingerencji w zaskarżony wyrok.

W niniejszej sprawie ustalono, że oskarżeni posiadali znaczne ilości nieopodatkowanego tytoniu, jednak w wyjaśnieniach konsekwentnie nie wskazali w jaki sposób stali się jego posiadaczami. Materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie im czynów zabronionych innych niż tzw. uchylanie się od opodatkowania stypizowane w art. 54 § 1 k.k.s. Brak było jakichkolwiek podstaw by przyjąć, iż posiadany przez nich tytoń od którego nie została opłacona akcyza był przedmiotem obrotu (przestępstwo skarbowe z art. 63 § 1 k.k.s), paserstwa akcyzowego (przestępstwo skarbowe z art. 65 § 1 k.k.s.), czy jakiegokolwiek innego czynu zabronionego przez ustawę karną.

Ustawodawca wyraźnie wskazał, że przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 k.k.s. ma charakter indywidulany, albowiem może popełnić je jedynie podatnik. W judykaturze Sądu Najwyższego uznano, że według ustawy karnej skarbowej podatnikiem jest jedynie ten, „czyj obowiązek podatkowy ma swe źródło w przepisach ustawy podatkowej, określających zobowiązany podmiot oraz przedmiot i stawkę opodatkowania ( Wyrok SN z 1.12.2005 r., IV KK 122/05, OSNKW 2006/2, poz. 19; podobnie postanowienie SN z 22.11.2011 r., IV KK 270/11, LEX nr 1095847.)

Art. 53 § 30 k.k.s. w zakresie legalnej definicji wyrażenia „podatnik” do unormowań zawartych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa. W art. 7 § 1 przywołanej ustawy wskazano, że podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Powstanie natomiast zobowiązania badać należy każdorazowo przez pryzmat aktów prawnych regulujących konkretne zobowiązanie podatkowe. Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym podatnikiem jest m.in. osoba fizyczna wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą nabywająca lub posiadająca wyroby akcyzowe. Ponadto z art. 5 wskazanej ustawy wynika, że czynności lub stany faktyczne o których mowa w przepisach ustawy są przedmiotem opodatkowania akcyzą niezależnie od tego, czy zostały wykonane lub powstały z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Ustawodawca w kompleksowy sposób zdefiniował zatem omawiane pojęcie
w ustawach prawa podatkowego.

W świetle przytoczonej definicji legalnej wskazać należy, że oskarżeni byli podatnikami, albowiem spoczywał na nich obowiązek zapłaty należności na rzecz Skarbu Państwa
z tytułu podatku akcyzowego. Ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie obowiązku prowadzenia działalności gospodarczej czy jakichkolwiek innych wymagań formalnych, a jedynie zaistnienie zobowiązania podatkowego.

Obrońca oskarżonego dopatruje się jednak niemożności przypisania winy oskarżonym, w fakcie, że ich działalność miała być „nielegalna”. Na poparcie wskazanej w toku postępowania odwoławczego tezy przytoczył dowód w postaci uzasadnienia Sądu Okręgowego w Świdnicy w sprawie o sygn. akt VI Ka 393/23. Dotyczyło ono jednak nieco odmiennego stanu faktycznego, gdzie czyny zabronione przez ustawę karną skarbową, których mieli dopuścić się oskarżeni posiadały inną kwalifikacji prawną, niż przyjęta w niniejszej sprawie. Rozważania zawarte we wskazanym uzasadnieniu sprowadzały się do stwierdzenia, że przyjęcie kwalifikacji prawnej czynów w związku z art. 54 § 1 k.k.s. dopuszczalne jest jedynie w stosunku do osób prowadzących legalną działalność podlegającą opodatkowaniu. Istotną różnicą jest jednak to, że w przytoczonej sprawie rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Świdnicy oskarżonym zarzucono także popełnienie szeregu innych przestępstw karnoskarbowych, w tym stypizowanego w art. 65 § 1 k.k.s. Wskazane przez obrońcę poglądy prawne zawarte w powyższym uzasadnieniu wyroku nie mają zatem bezpośredniego odniesienia do niniejszej sprawy.

W doktrynie kwestia możliwości opodatkowania towarów pozyskanych w związku
z popełnieniem czynu zabronionego pozostaje przedmiotem częstych rozważań
i spotkać można w tej kwestii odmienne stanowiska. Wskazane zagadnienie poddane zostało także analizie w orzeczeniu Sądu Najwyższego w następujący sposób: przedmiotem opodatkowania może być tylko działalność legalna, nigdy zaś sprzeczna z prawem, podatkowi nie podlegają więc także te czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, np. paserstwo (uchw. SN z 19.7.1973 r., VI KZP 13/73, OSNKW 1973, Nr 9, poz. 104; wyr. SN z 12.3.1976 r., VI KZP 47/75, OSNKW 1976, Nr 4–5, poz. 56). Przyjęte stanowisko jawi się jako słuszne. Jest to również zrozumiałe w kontekście oczywistego braku zezwolenia na partycypację Skarbu Państwa w dochodach uzyskanych z czynów ustawowo zabronionych.

Pomimo, że w głosach końcowych obrońca podniósł, iż działalność oskarżonych była nielegalna, w realiach niniejszej sprawy nie udało się jednak ustalić, aby tytoń będący
w ich posiadaniu pochodził z czynu zabronionego. Słusznie zatem już na etapie postępowania przygotowawczego czyny które popełnili oskarżeni zakwalifikowano wyłącznie jako przestępstwa skarbowe z art. 54 § 1 k.k.s., choć początkowo była to kwalifikacja prawna z art. 65 § 1 k.k.s. ( k. 45, k. 51, k. 59 ). W sytuacji gdyby ujawniono nielegalne źródło pochodzenia nieopodatkowanego tytoniu zasadne byłoby rozważanie zmiany kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym. Zgodnie z art. 84 Konstytucji RP każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych
w ustawach. Sąd Najwyższy wskazał, że niedopuszczalne jest kreowanie lepszego traktowania osób które dokonywały (określonych ustawą o podatku akcyzowym) czynności wobec uzyskanych nielegalnie wyrobów pozbawionych akcyzy, od tych które je wykonują wobec wyrobów, które już takich cech "nielegalności" nie posiadają. (Post. SN z dnia 22 listopada 2011 r. IV KK 270/11). Przyjęcie zatem, że oskarżeni w istocie prowadzili niezalegalizowaną działalność, której nie mieli zamiaru ujawniać przed Skarbem Państwa, nie może prowadzić do ich bezkarności i lepszego położenia względem prawa, niż przykładowo osoby legalnie prowadzącej działalność związaną
z obrotem tytoniem, która nie ujawniła przedmiotu będącego podstawą opodatkowania. Posiadanie nieopodatkowanego tytoniu samo w sobie nie wypełnia znamion jakiegokolwiek czynu zabronionego przez ustawę karną, jeżeli nie udało się ustalić, że stanowi on przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63-64, art. 65 §1 art. 69 § 1 lub 3, art. 69a, art. 73 lub art. 73a k.k.s. Penalizowane jest natomiast w takiej sytuacji nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania, co miało miejsce
w realiach niniejszej sprawy. Stanowisko wyrażone przez obrońcę w głosach końcowych nie mogło zatem zostać zaaprobowane przez Sąd Odwoławczy.

W świetle poczynionych ustaleń brak jest jakichkolwiek podstaw do uniewinnienia oskarżonych i tym samym nie zaistniały przesłanki o jakich stanowi art. 440 k.p.k. Zaskarżony wyrok jawi się jako prawidłowy, toteż zasługiwał na utrzymanie w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

--------------------------

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

II

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonych S. P. i D. D. za postępowanie odwoławcze należność tytułem kosztów sądowych w kwotach po 7006,50 złotych w tym wymierzył im opłatę w kwotach po 7000 złotych za II instancję, natomiast od oskarżonego P. S. koszty sądowe w kwocie 6786,50 złotych w tym wymierzył opłatę w kwocie 6780 złotych za II instancję. Kwoty po 6,50 zł. to rozłożone na 3 osoby koszty tytułem ryczałtu za doręczenia. Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonych od poniesienia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, oskarżeni są relatywnie młodymi osobami mającymi stałe dochody i zachodzi możliwość pokrycia przez nich należnych Skarbowi Państwa kosztów.

PODPIS