Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 473/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 9 września 2020 r., sygn. akt II K 628/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez wybiórczą, dowolną i jednostronną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności bezkrytyczną ocenę dowodów przemawiających przeciwko oskarżonemu D. L., oparcie orzeczenia o winie i karze oskarżonego jedynie na podstawie dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego, wyprowadzenie z całokształtu materiału dowodowego wniosków dowolnych, poczynionych wbrew treści zebranych dowodów, w tym zwłaszcza poprzez niewłaściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego, nagrania z monitoringu który zarejestrował wypadek), zeznań świadków D. F., M. M.. Z zeznań tych oraz nagrania wynika bowiem, że pokrzywdzona A. O., bezpośrednio przez wypadkiem przebiegała przez jezdnię oraz wyszła zza samochodu ograniczającego widoczność, powodując lub przyczyniając się do wystąpienia kolizji w stopniu znacznym, za którą to Sąd I instancji skazał oskarżonego, uznając go w całości winnym. Ponadto zasada swobodnej oceny dowodów została naruszona poprzez przyznanie zawyżonej wartości dowodowej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej Ł. G., którego opinia była niespójna i niejasna. W sprawie Sąd I instancji nie uwzględnił przy wymierzaniu kary także okoliczności działających na korzyść oskarżonego, jak jego młody wiek, niekaralności zarówno za przestępstwa, jak i wykroczenia oraz wyrażonej skruchy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Obraza przepisów postępowania polegająca na naruszeniu art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez nieuprawnione oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu techniki samochodowej powołanego na okoliczność przyczynienia się przez pokrzywdzoną do wypadku drogowego będącego przedmiotem postępowania. Sąd I instancji nie dopuścił tego dowodu pomimo że obrońca wykazał niejasność, niespójność i niepełność sporządzonej na potrzeby postępowania opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków Ł. G.. Nie określała ona bowiem, czy pokrzywdzona dopuściła się wchodzenia na jezdnię zza pojazdu ograniczającego widoczność drogi, a tym samym czy przyczyniła się w ten sposób do kolizji drogowej, w której uczestniczył oskarżony. Biegły na rozprawie z dnia 9.09.2020 r. zdając ustną opinię uzupełniającą wymijająco stwierdził, że nie jego rolą jest ocenianie czy pokrzywdzona naruszyła zakaz wychodzenia na jezdnię spoza pojazdu ograniczającego widoczność, a tym samym zignorował pytanie opinii, tj. „który z uczestników wytworzył stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i czy drugi z uczestników przyczynił się do jego powstania”. Z kolei w tej samej ustnej opinii uzupełniającej biegły swobodnie interpretował znaczenie słowa „przebieganie” użytego przez ustawodawcę w dyspozycji art. 14 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym lakonicznie i wymijająco stwierdzając, że pokrzywdzona nie przebiegła, a „podbiegała” będąc na jezdni, pomimo że określenie to jest synonimem przebiegania, a sposób jej poruszania jest uwieczniony w nagraniu dołączonym do akt sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Rażąca niewspółmierność kary oraz środka karnego polegająca na orzeczeniu wobec oskarżonego nadzwyczaj rygorystycznego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat oraz wygórowanej kary 10 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata, pomimo że poza wypadkiem z dnia 25.09.2019 r. oskarżony nie miał przedtem żadnej stłuczki ani wykroczenia, co dowodzi, że nie stwarza on zagrożenia dla ruchu drogowego. Ponadto ukazana – a nieuwzględniona przez Sąd I instancji – skrucha oskarżonego potwierdza, że będzie on się stosował do przepisów ruchu drogowego. Zastosowanie takiego środka karnego i kary jest w świetle okoliczności sprawy niewspółmierne do popełnionego przez oskarżonego czynu, nawet przy ewentualnym (choć błędnym) braku uwzględnienia się przyczynienia przez pokrzywdzoną do spowodowania wypadku drogowego. Ewentualnie (w razie nieuniewinnienia oskarżonego) złagodzenie zastosowanej kary uzasadnia również ugruntowane orzecznictwo, którego szczegółowa analiza wykazuje, że tak wysoka kara oraz tak długi okres stosowania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w świetle okoliczności niniejszej sprawy jest rażąco wygórowany.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy dokonując analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocenił go w sposób całościowy zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. z zachowaniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Poczynione w ten sposób ustalenia zawarł w pisemnych motywach wydanego orzeczenia.

Oskarżony D. L. znał drogę, po której się poruszał, a dojeżdżając do skrzyżowania w bezpośrednim sąsiedztwie szkoły podstawowej mógł i powinien przewidzieć, iż na drodze mogą pojawić się dzieci. W związku z tym oskarżony zobowiązany był do zachowania szczególnej ostrożności. Ponadto przed przejściem dla pieszych, na którym doszło do potrącenia, znajdował się ostrzegawczy znak D6 z tabliczką T26 zwracający uwagę kierujących, iż w tym miejscu poruszają się dzieci.

Okoliczności faktyczne przedmiotowego zdarzenia o tyle nie budzą wątpliwości, iż zostało ono zarejestrowane przez kamerę monitoringu. W oparciu o ten zapis została sporządzona opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej Ł. G. (k. 35-50). Biegły ten we wnioskach opinii wskazał, iż to D. L. wytworzył stan zagrożenia bezpieczeństwa na drodze, nie dostosowując prędkości, z którą się poruszał do panujących na drodze warunków i ograniczenia widoczności przez inne pojazdy, zaś pokrzywdzona A. O. nie przyczyniła się do powstania tego wypadku.

W tej sytuacji dowody z zeznań świadków D. F., M. M., na których Sąd Rejonowy także oparł poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, miały w niniejszej sprawie jedynie charakter pomocniczy.

Wobec powyższego brak jest podstaw do przyjęcia, iż Sąd Rejonowy przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy dopuścił się naruszenia określonych w art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. zasad obiektywizmu, in dubio pro reo czy zasady swobodnej oceny dowodów. W szczególności skarżący nie wskazał, jakie niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnięte zostały na niekorzyść oskarżonego. Podstawą do takich twierdzeń nie jest bowiem sama odmienna, aniżeli uczynił to Sąd orzekający, ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Z kolei powoływane przez obrońcę oskarżonego na okoliczności łagodzące takie jak jego młody wiek czy jego uprzednia niekaralność oraz zachowanie po popełnieniu przestępstwa miały wpływ zarówno na wymiar kary, jak i na dokonaną przez Sąd I instancji ocenę przesłanek do zastosowania wobec D. L. warunkowego zawieszenia wykonania kary, co znajduje swój wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia.

Ad. 2

Odnosząc się do sformułowanego przez obrońcę oskarżonego zarzutu naruszenia art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. stwierdzić należy, iż zarówno sporządzona w badanej sprawie pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej Ł. G., jak i złożona przez niego ustna opinia uzupełniająca, są opiniami pełnymi i jasnymi. Nie było zatem potrzeby – wbrew stanowisku skarżącego – dopuszczania dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych tylko z tego powodu, iż wnioski opinii sporządzonej przez biegłego Ł. G. były dla oskarżonego niekorzystne. Dalsza polemika obrońcy D. L. dotycząca przebiegu przedmiotowego zdarzenia jest tym bardziej nieuzasadniona, iż zostało ono zarejestrowane przez kamery monitoringu, co rozwiać powinno wszelkie wątpliwości w tym zakresie. Jednocześnie stwierdzić należy, iż różnicowanie zachowania pokrzywdzonej A. O. jako „przebiegnięcia” czy „podbiegnięcia” w sytuacji, kiedy zostało ono uwiecznione na nagraniu monitoringu, jest bezcelowe. Słusznie przy tym wskazał Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku, iż skoro oskarżony zbliżał się do przejścia dla pieszych w okolicach szkoły, oznakowanego znakiem ostrzegawczym D6 z tabliczką T26, powinien zachować szczególną ostrożność mając na względzie, iż w pobliżu mogą znajdować się dzieci, które z racji wieku, niedojrzałości i mniejszego doświadczenia życiowego mogą zachowywać się w sposób mniej przewidywalny, aniżeli osoby dorosłe. Ponadto, mimo iż D. L. nie przekroczył dozwolonej na tym odcinku drogi prędkości, to jednak – na co wskazał biegły Ł. G. w porządzonej opinii – zbliżając się do przejścia dla pieszych, nie mając odpowiedniej widoczności na jego całą szerokość jechał z prędkością, przy której nie był w stanie zatrzymać się przed przejściem celem ustąpienia pierwszeństwa pieszym na nim się znajdującym, co stworzyło stan zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu i było bezpośrednią przyczyną zdarzenia. Stanowisko to w realiach przedmiotowej sprawy zasługuje na pełną aprobatę. Z kolei wywody skarżącego dotyczące przyczynienia się pokrzywdzonej do wypadku, jako pozbawione słuszności, uznać należy za wyraz realizacji przysługującego oskarżonemu prawa do obrony.

Ad. 3

Odnosząc się do postawionego przez skarżącego zarzutu w pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż immanentną cechą kary czy środka karnego jest ich dolegliwość. Z pewnością taką dolegliwością cechuje się również nałożony na oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat. Przy tym, wbrew twierdzeniom obrońcy, orzeczona wobec D. L. kara dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności mieści się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przypisane mu przestępstwo z art. 177 § 1 k.k., nie jest więc karą niewspółmiernie i rażąco surową. Biorąc ponadto pod uwagę, iż Sąd I instancji udzielił oskarżonemu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary, nałożony środek karny jest obecnie jedynym, obok środka kompensacyjnego z art. 46 § 2 k.k., środkiem karnego oddziaływania na oskarżonego będącym konsekwencją naruszenia przez niego obowiązującego porządku prawnego. Na marginesie zauważyć należy również, iż ponieważ w zaskarżonym wyroku zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania mu prawa jazdy od dnia 25.09.2019 r., to za kilka miesięcy zakaz ten przestanie D. L. obowiązywać. Podkreślić przy tym należy, iż wbrew stanowisku skarżącego, samo przekonanie oskarżonego o nadmiernej i rażącej w jego ocenie surowości nałożonej na niego kary i środka karnego nie jest okolicznością przemawiającą za uznaniem tego zarzutu za zasadny, w szczególności w oparciu o utrwaloną linię orzeczniczą w tym zakresie. Sąd Rejonowy przy określaniu wymiaru kary w niniejszym postępowaniu kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., mając na względzie stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a także szereg okoliczności zarówno obciążających, jak i łagodzących dotyczących oskarżonego, czemu dał wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia. W uzasadnieniu tym Sąd Rejonowy jako okoliczność łagodzącą wskazał postawę D. L. po popełnieniu przestępstwa, nie sposób zgodzić się zatem ze stanowiskiem, iż wyrażona przez oskarżonego skrucha nie została przez ten Sąd uwzględniona. Prezentowana jednak w tym zakresie postawa nie jest konsekwentna, skoro oskarżony, pomimo podkreślonej przez obrońcę skruchy, jednocześnie deprecjonuje swoją winę w zaistniałym zdarzeniu drogowym starając się wykazać, iż doszło do niego z powodu niewłaściwego zachowania się pokrzywdzonej.

Wniosek

1. Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. L. od zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Znaczne obniżenie rażąco niewspółmiernie wysokiej kary, środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat oraz obniżenie zasądzonej na rzecz pokrzywdzonej nawiązki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, gdyby tut. Sąd uznał, iż zachodzi potrzeba uzupełnienia istotnych dowodów na etapie postępowania przed Sądem I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 i 3

Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, które znalazły swój wyraz w zaskarżonym orzeczeniu. Nie podzielił przy tym stanowiska obrońcy skazanego wyrażonego w wywiedzionej apelacji i nie uwzględnił podniesionych w niej zarzutów. Tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw zarówno do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie D. L. od popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Przekonanie o zasadności tych wniosków pozostaje bowiem subiektywną oceną obrońcy oskarżonego, nieznajdującą potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie.

Ad. 2

Jak już Sąd Odwoławczy wspomniał, odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej D. L. kary i środka karnego. Ponadto brak jest również podstaw do obniżenia zasądzonej na rzecz pokrzywdzonej nawiązki, którą Sąd Rejonowy określił na kwotę 3.000 złotych. W świetle okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności mając na względzie rozległość obrażeń, jakich małoletnia pokrzywdzona doznała w wyniku wypadku, obejmujących złamanie przynasady dalszej kości strzałkowej lewej z przemieszczeniem, złamania przynasady dalszej kości strzałkowej lewej oraz stłuczenia kolana lewego, nie sposób uznać kwoty nawiązki za wygórowaną. Ponadto pokrzywdzona A. O. w wyniku wypadku doznała także urazu psychicznego, zgodnie z zeznaniami matki korzysta z pomocy psychologa (k. 17). Przypomnieć należy również, iż do orzeczonej na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązki, która ma stanowić rekompensatę za doznaną w wyniku popełnionego przestępstwa krzywdę i może zostać orzeczona w wysokości do 200 000 złotych, nie mają zastosowania kryteria, które pozwalają na uznanie orzeczonej kary za nadmiernie i rażąco surową (por. komentarz do art. 46 k.k., teza 45 w: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, publ. WK 2016).

1  4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2  5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy w całości zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w stosunku do D. L..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w wywiedzionym środku odwoławczym, podzielając stanowisko Sądu I instancji dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Wymierzona D. L. kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia za czyn z art. 177 § 1 k.k. i nie razi swoją surowością, a nadto oskarżonemu udzielono dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary na okres 2 lat próby. Nie jest także rażąco surowy orzeczony środek karny z art. 42 § 1 k.k. Z kolei nawiązka orzeczona na rzecz A. O. w wysokości 3.000 złotych będzie stanowiła rekompensatę dla pokrzywdzonej za doznaną krzywdę i wzmocni oddziaływanie wychowawcze wydanego wyroku wobec oskarżonego. Nie było także konieczności ingerowania w wydane orzeczenie z urzędu. Wobec powyższego zaskarżony wyrok jako trafny i prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonego D. L. na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. O. kwotę 840 złotych tytułem udziału w postępowaniu odwoławczym pełnomocnika z wyboru oraz dalsze 232,35 złotych tytułem dojazdu pełnomocnika z siedziby Kancelarii Adwokackiej we W. na rozprawę odwoławczą.

Ponadto na postawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych, na które złożyła się określona na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłata w kwocie 180 złotych oraz ryczałt za doręczenie pism w postępowaniu odwoławczym w wysokości 20zł, zgodnie z regulacją zawartą w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, a także wymiar orzeczonej wobec niego kary, środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów oraz nawiązki

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana