Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 463/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dn. 5 lutego 2019 r. sygn. akt II K 603/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W apelacji obrońcy oskarżonego adw. W. B.

1.obrazy przepisów prawa materialnego a to:

a./ art. 231 § 1 k.k. w zw. z art.844 § 2 k.p.c. i art. 855 § 1 k.p.c. polegającej na uznaniu, że wszczęcie przez komornika egzekucji z niektórych ruchomości dłużnika uniemożliwia innemu komornikowi ( w tym z wyboru ) prowadzenie egzekucji z innych ruchomości dłużnika wobec utraty właściwości podczas gdy prawidłowa wykładnia przepisu prowadzi jedynie do uznania, że komornik właściwy miejscowo po zajęciu niektórych ruchomości dłużnika jest właściwy także do przeprowadzenia egzekucji z ruchomości poza miejscem jego właściwości ( okręgiem sądu rejonowego ) i nie statuuje tzw. zbiegu egzekucji, o ile nie jest ona prowadzona do tych samych ruchomości przez dotychczasowego komornika i kolejnego wybranego przez wierzyciela; nie można też podzielić poglądu Sądu że wywiezienie przez oskarżonego zajętych ruchomości było sprzeczne z prawem: to komornik dokonuje oceny w jaki sposób zabezpiecza zajęte mienie a ich wywiezienie i oddanie pod dozór sobie, mieści się w granicach prawa; przepisy oczywiście nie nakazują stosować zabezpieczeń w kolejności w nim zapisanej, ponieważ doprowadzić by to mogło do ich całkowitej nieskuteczności, w szczególności gdy dłużnik manifestacyjnie kwestionuje działania komornika;

b/ art. 59a § 1 k.k. polegającej na jego niezastosowaniu i nieumorzeniu postępowania, pomimo zaistnienia wszystkich przesłanek przewidzianych w jego hipotezie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, mianowicie:

a./ art. 424 § 1 k.p.k. polegającej na braku uzasadnienia dlaczego Sąd nie umorzył postępowania na podstawie art.59a § 1 k.k., w szczególności poprzez niewskazanie szczególnych okoliczności powodujących, że umorzenie postępowania byłoby sprzeczne z potrzebą realizacji celów kary;

b/ z jakich przyczyn Sąd nie uznał dowodów przeciwnych, świadczących o nieumyślnym działaniu oskarżonego w odniesieniu do obowiązku sporządzania protokołów z czynności i ich wykonywania w obecności licznych świadków – choć nie ujawnionych w protokole – oraz w odniesieniu do zachowań B. K. (1) i R. K. zmierzających do udaremnienia czynności egzekucyjnych;

c./ art.5 § 2 k.p.k. i art.7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na niewszechstronnej ocenie dowodów, sprzecznej z doświadczeniem życiowym skutkującym ustaleniem, że oskarżony podjął czynności egzekucyjne z bezpośrednim zamiarem niedopełnienia obowiązków wynikających z przepisów prawa podczas gdy taka ocena implikuje absurdalny wniosek że oskarżony działał z zamiarem zawodowej samozagłady;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na:

a./przyjęciu, że oskarżony działał umyślnie, z góry powziętym zamiarem i pełną świadomością bezprawności podejmowanych działań sprzecznych z procedurą określoną w art. 844 § 2 k.p.c., art.812 k.p.c., art. 809 k.p.c., art. 847 k.p.c., art. 855 § 1 k.p.c. podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy daje podstawę jedynie do przyjęcia, że do naruszenia przepisów art. 809 k.p.c. i art. 847 k.p.c. nastąpiło nieumyślnie na skutek okoliczności towarzyszących czynnościom egzekucyjnym oskarżonego, w szczególności w dniu 21.07.2014 r. tj. zachowaniu przedstawicieli dłużnika i postawie zgromadzonych obserwatorów , nie zaś z zamiaru o oskarżonego złamania obowiązujących procedur egzekucyjnych i wyrządzenia szkody dłużnikowi i interesowi publicznemu;

b./przyjęciu, że oskarżony umyślnie działał na szkodę interesu prywatnego dłużnika i interesu publicznego tj. że obejmował swoim zamiarem powstanie szkody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji obrońcy oskarżonego adw. M. Z.

4.naruszenia prawa materialnego w postaci art. 59a § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu przed dniem uchylenia przepisu tj. przed dniem 11.04.2016 r. jako przepisu względniejszego dla sprawcy – poprzez niezastosowanie instytucji umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego I. S. mimo złożenia przez obrońcę oskarżonego wniosku o umorzenie postępowania który został ponowiony w dniu 22 stycznia 2019 roku w związku z faktem, iż oskarżony w toku postępowania karnego naprawił szkodę w postaci zapłaty na konto syndyka masy upadłościowej kwoty 200.000 PLN, a Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wniosek ten na posiedzeniu w dniu 22 grudnia 2018 r. uznał jedynie za przedwczesny - wskazując wprost że wniosek ten zostanie rozpoznany w przyszłości, co w praktyce oznaczało obowiązek merytorycznego rozpoznania sprawy o umorzenie postępowania, co w praktyce nie nastąpiło;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5.naruszenia art.60 § 2 pkt 1 k.k. lub alternatywnie art.66 § 1 k.k. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy sprawca pojednał się z pokrzywdzonym, naprawił szkodę, a najniższa nawet kara wymierzona sprawcy byłaby niewspółmiernie surowa do popełnionego czynu zabronionego, a zatem można było wymierzyć karę z nadzwyczajnym złagodzeniem, alternatywnie istniały merytoryczne przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego na okres 2 lat próby;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

6. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę orzeczenia, polegającego na tym iż komornik I. S. działał w zakresie zmienionego przez Sąd opisu przypisanego mu czynu umyślnie, co byłoby jednoznaczne z ustaleniem, iż chciał od początku prowadzenia w asyście policji egzekucji działać wbrew przepisom prawa, podczas gdy wcale tak nie było, a prawidłowa postawa dłużnika który winien zastosować się do poleceń organu prowadzącego egzekucję ( komornika ) doprowadziłaby do bezkonfliktowego zajęcia mienia, które to ruchomości związany wnioskiem wierzyciela, oskarżony komornik mógł zająć w toku egzekucji w postaci ruchomości znajdujących się na terenie dłużnej spółki, po czym powierzyć nad nimi dozór własnej osobie i dopiero w ten sposób doprowadzić do zbiegu egzekucji z innym komornikiem, o czym dowiedział się dnia następnego tj. 22.07. 2014 r.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

7. błędu w ustaleniach faktycznych co do okoliczności iż komornik wywiózł zatrzymane rzeczy w nieznane miejsce, podczas gdy znajdujące się na kartach 2277 – 2282 umowa i aneks oraz rozwiązanie wskazywały miejsce zdeponowania ruchomości zajętych w (...) s.a., nadto szczegółowe oględziny , potwierdzone dołączonym do akt filmem na nośniku pendrive potwierdzały stan przedmiotów zajętych przez komornika i miejsce ich przechowania, zaś komornik po ostatecznym postanowieniu sądu cywilnego i zwrocie mu akt zwrócił je w ciągu 10 dni;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

8. rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu w stosunku do stopnia jego zawinienia i zakresu naruszenia obowiązków służbowych, które zdaniem obrony zasadniczo sprowadzały się do tego iż sporządził protokół zajęcia ruchomości po upływie 1,5 miesiąca od wykonania czynności, a żadna udokumentowana szkoda z powodu działania komornika nie zaistniała, bo zajęte przedmioty zwrócił, a jeśli nawet szkoda zaistniała to w pełni zapłata do spółki 200 tys. zł. w pełni ją rekompensowała, co powoduje iż uwzględniając niekaralność oskarżonego, jego dotychczasowe życie, warunki osobiste i także obecną trudną sytuację majątkowo – życiową po stracie zawodu, musi prowadzić do wniosku iż wymierzona kara jest zbyt surowa, grzywna nie odpowiada możliwościom zarobkowym i majątkowym oskarżonego , zaś wobec rezygnacji przez skazanego z wykonywania zawodu komornika zakaz wykonywania tego zawodu na 2 lata byłby wystarczającym środkiem oddziaływania na sprawcę przy jednoczesnym warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec oskarżonego na okres 2 lat próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1a

Zarzut niezasadny, słusznie bowiem Sąd I instancji przyjął, że oskarżony I. S. jako komornik sądowy przekroczył swoje uprawnienia naruszając m. in. wymienione w zarzucie art. 844 § 2 k.p.c. i art. 855 § 1 k.p.c. Zgodnie z art. 844 § 2 k.p.c. komornik który wszczął egzekucję z niektórych ruchomości dłużnika, jest właściwy do przeprowadzenia egzekucji z pozostałych ruchomości dłużnika, chociażby znajdowały się w okręgu innego sądu. Kluczowe jest tutaj słowo chociażby, nie eksponowane w ogóle w zarzucie apelacji obrońcy, powodujące iż interpretacja przepisu prezentowana przez skarżącego nie jest trafna. Wskazany przepis - w ocenie Sądu Okręgowego w wyżej wymienionym składzie - oznacza, że komornik który wszczął jako pierwszy egzekucję z niektórych ruchomości dłużnika, jest właściwy do przeprowadzenia egzekucji z wszystkich pozostałych ruchomości tego dłużnika, nawet tych ( chociażby…) które znajdują się w okręgu innego sądu. Zasadnie w tej sytuacji Sąd I instancji wywodzi, że komornik – oskarżony I. S. stwierdziwszy swą niewłaściwość powinien wydać postanowienie o przekazaniu wniosku egzekucyjnego do rozpoznania komornikowi właściwemu, tym bardziej że nie tylko dłużniczka B. K. (1) informowała go o wcześniejszym wszczęciu egzekucji przez innych komorników, także komornik M. W. (2) w dniu 22 lipca 2014 r. wysłał oskarżonemu pismo informujące o zaistniałym zbiegu egzekucji i wezwał go do przekazania akt postępowania egzekucyjnego, czego oskarżony niezwłocznie nie zrobił, uczynił to dopiero pod koniec września 2014 r. ( str.25- 26 pisemnego uzasadnienia wyroku, k. 2713 - 2714 akt ).

Odnosząc się do drugiej części zarzutu tj. naruszenia art. 855 § 1 k.p.c. podkreślić należy, że skarżący ma oczywiście rację, iż pozostawienie zajętych ruchomości we władaniu dłużnika nie jest jedynym dopuszczalnym przez prawo sposobem ich zabezpieczenia. Zauważyć jednak jednocześnie należy, że z przepisu wynika, iż oddanie ruchomości pod dozór innej osobie ( np. wierzycielowi, czy chociażby samemu komornikowi ) może nastąpić tylko „z ważnych przyczyn”, zasadą jest pozostawienie ich osobie u której nastąpiło zajęcie. W teorii więc wywiezienie przez komornika nieruchomości i oddanie pod dozór sobie mieści się w granicach prawa. W realiach niniejszej sprawy postępowanie I. S. było jednak na gruncie art. 855 § 1 k.p.c. przekroczeniem uprawnień, co precyzyjnie i trafnie argumentował Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku ( str.21 uzasadnienia, k. 2709 akt ). Powtórzyć należy za Sądem I instancji, że na terenie zakładu B. K. (1) były właściwe warunki do przechowywania rzeczy, pokrzywdzona zawsze prawidłowo sprawowała dozór nad zajętymi rzeczami, nigdy nie usuwała pozostawionych w zabezpieczeniu ruchomości, o czym zeznawali przesłuchani w charakterze świadków inni komornicy: M. W. (2) czy M. R. prowadzący postępowania egzekucyjne wobec firmy (...). Nie było więc żadnych „ważnych przyczyn” uzasadniających przeniesienie w inne miejsce i oddanie sobie pod dozór zabezpieczonych ruchomości przez I. S..

Ad.1b i Ad 4

W apelacjach obydwu obrońców zostały podniesione zarzuty obrazy art. 59a § 1 k.k. obowiązującego przed dniem 11.04.2016 r., a więc w czasie popełnienia przez oskarżonego przestępstwa w niniejszej sprawie. Zarzuty te będą omówione łącznie. Niewątpliwie wyżej wymieniony przepis jest względniejszy dla oskarżonego w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. niż obecny stan prawny, niemniej w ocenie Sądu Okręgowego nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania ze względu na treść art. 59a § 3 k.k. Przyznać należy, że w fazie postępowania przygotowawczego oskarżony I. S. na mocy ugody zawartej z syndykiem masy upadłościowej Fabryki (...) B. K. (1), wpłacił na rzecz wymienionej firmy 200.000 zł., co uznane zostało za naprawienie szkody w całości ( k.1877 – 1878 ,k. 2414 odwrót ) i stanowiło podstawę do wydania przez prokuratora w dniu 14.04.2016 r. postanowienia o umorzeniu śledztwa w oparciu o art. 59a § 1 k.k. ( k. 1879 – 1886 ). Niemniej po rozpoznaniu złożonego zażalenia Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze postanowieniem z dnia 3.10.2016 r. uchylił powyższe postanowienie prokuratora, nakazując m.in. ustalenie czy nie zachodzą okoliczności z art. 59a § 3 k.k.( k.1917 – 1919 ). Faktem jest także, że wniosek o umorzenie postępowania w oparciu o wyżej wymieniony przepis obrońca oskarżonego adw. M. Z. ponowił po wpłynięciu sprawy z aktem oskarżenia do Sądu I instancji, Sąd ten nie uwzględnił go uznając że jest przedwczesny ( k. 2450 ) i nie wracał już następnie do jego rozpoznania do końca postępowania. Nie jest to jednak uchybienie które miałoby wpływ na treść wyroku. W art. 59a § 3 k.k. mowa jest , że § 1 wymienionego przepisu nie stosuje się jeżeli zachodzi szczególna okoliczność uzasadniająca, że umorzenie postępowania byłoby sprzeczne z potrzebą realizacji celów kary. Taka okoliczność zachodzi w niniejszej sprawie. Komornik sądowy choć wykonuje swoje czynności w ramach prywatnej kancelarii realizuje zadania państwa w zakresie egzekucji roszczeń i każde jego działanie niezgodne z prawem podważa zaufanie obywateli do organów państwa. Dodatkowo w niniejszej sprawie skala przestępczego zachowania się oskarżonego była znaczna, co przejawiało się naruszeniami dużej ilości przepisów procedury cywilnej. W przekonaniu Sądu Okręgowego zaistniały szczególne okoliczności przemawiające za wydaniem wobec oskarżonego wyroku skazującego i wymierzenie mu kary, nie zaś wyroku umarzającego postępowanie.

Ad.2 a, b, c

Skarżący obrońca obrazy prawa procesowego upatruje w pierwszej kolejności w brakach w uzasadnieniu wyroku, w szczególności niepodaniu powodu niezastosowania art. 59a § 1 k.k., zwłaszcza niewykazaniu „szczególnych okoliczności” o których mowa w tym przepisie. Przyznając rację skarżącemu odnośnie braku odniesienia się w uzasadnieniu do powyższej kwestii, wskazać należy, że nie miało to wpływu na treść zaskarżonego wyroku, bowiem brak było podstaw do umorzenia postępowania wobec oskarżonego na podstawie wyżej wymienionego przepisu, z powodów wskazanych powyżej. Obrońca podnosi także, że Sąd I instancji w niedostatecznym stopniu przeanalizował dowody przeciwne do obciążających oskarżonego, mające świadczyć o jego nieumyślnym działaniu, w szczególności odnośnie obowiązku sporządzenia protokołów z czynności. W ocenie Sądu Okręgowego z tym zarzutem także nie sposób się zgodzić. Sąd Rejonowy szczegółowo analizował dowody przeprowadzone w niniejszej sprawie, w tym zeznania licznych świadków ze szczególnym uwzględnieniem B. K. (1), zeznania pracowników jej firmy , komorników, ochroniarzy towarzyszących oskarżonemu, policjantów obecnych podczas zabezpieczania ruchomości spółki ( str. 9 – 11 uzasadnienia, k.2697 – 2699 akt ). Z dowodów tych wynika, że z przeprowadzanych przez oskarżonego czynności egzekucyjnych w dniach 9, 15, 21 lipca 2014 r. nie zostały w sposób prawidłowy sporządzone protokoły, zgodnie z wymogami art. 809 k.p.c. i art. 847 § 1 k.p.c. Co do czynności przeprowadzanych 9 i 15 lipca 2014 r. B. K. (1) i członkowie jej rodziny w żaden sposób nie utrudniali ich prowadzenia, mimo to oskarżony na miejscu zdarzenia nie sporządził protokołów, co więcej - jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji – zapisy w sporządzonych później protokołach dotyczące przyczyny braku podpisu pod nimi B. K. (1) ( rzekoma odmowa podpisu ) nie były zgodne z prawdą. Odnośnie czynności z 21 lipca 2014 r. także nic nie stało na przeszkodzie stwierdzeniu ich przeprowadzenia na miejscu protokołem, zwłaszcza po zatrzymaniu przez policjantów B. K. (1) i członków jej rodziny, kiedy to atmosfera uspokoiła się i oskarżony kontynuował czynności. W ocenie Sądu Okręgowego żadną miarą nie sposób przyjąć że niewykonanie obowiązków sporządzenia protokołów z czynności na miejscu ich przeprowadzania miało charakter nieumyślny. Odnosząc się do ogólnego zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. przypomnieć należy, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy 1.jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2.stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3.jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( w.SN z 9.11.1990 r., WRN 149/90, OSNKW 7-9/1991, poz.41 ). Wymogi te spełnił w niniejszej sprawie Sąd I instancji.

Ad.3 a, b; Ad.6

Powyższe zarzuty zawarte w apelacjach obrońców łączy kwestionowanie umyślności w działaniu oskarżonego, zostaną więc omówione łącznie. Skarżący podnoszą m.in., że nie było tak że oskarżony od początku egzekucji działał z naruszeniem przepisów prawa, lecz postawa przedstawicieli dłużnika - B. K. (1) i jej rodziny, spowodowała konfliktową sytuację i wpłynęła na zachowanie oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty te są niezasadne. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku precyzyjnie wskazał które przepisy procedury cywilnej oskarżony naruszył i rozmiar oraz uporczywość tych naruszeń wyklucza nieumyślność działania. Przypomnieć należy że chodzi o wymienione w większości w zarzucie apelacji adw. W. B. przepisy art. 844 § 2 k.p.c., art. 855 § 1 k.p.c. ( co do których naruszenia odniesiono się powyżej ), art. 809 k.p.c., art. 847 § 1 k.p.c. ( dotyczące protokołu zajęcia, co także omówione zostało powyżej ), art.853 § 1 i 2 k.p.c. art. 845 § 1 k.p.c. ( brak oszacowania wartości zajętych ruchomości i zajęcie większej ilości ruchomości niż to potrzebne do zaspokojenia należności ), art. 812 k.p.k. ( brak przywołania świadków do czynności egzekucyjnych ). Działania B. K. i jej rodziny ( choć utrudniały czynności egzekucyjne w dniu 211.07.2014 r. ) nie były co do zasady powodem przekroczenia uprawnień przez I. S.. Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że oskarżony przekroczył uprawnienia umyślnie, ze z góry podjętym zamiarem i że obejmował swoim zamiarem powstanie szkody, tym bardziej że liczne ruchomości zajęte 21.07.2014 r. stanowiły gotowe wyroby objęte umowami zawartymi przez spółkę (...) z kontrahentami i narzędzia niezbędne w procesie produkcyjnym.

Ad.7

Zarzut niezasadny, nie było bowiem wiadome pokrzywdzonym w czasie gdy nastąpiło zabranie przez oskarżonego zajętych ruchomości z terenu spółki, dokąd rzeczy te wywieziono. Z faktu iż w aktach sprawy znajduje się umowa zawarta pomiędzy oskarżonym I. S. i jednym z prywatnych przedsiębiorstw dotycząca dzierżawy pomieszczeń użytkowych ( k.2277 - 2280 ), nie oznacza że tam właśnie rzeczy te zawieziono w dniu 21.07.2014 r. ( z treści umowy wynika, że miała ona obowiązywać od 12.08.2014 r. – k.2278 ), a już z pewnością oskarżony nie poinformował dłużnika gdzie wywozi rzeczy. Zajęte ruchomości oskarżony zwrócił ale – jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji – dopiero 2.10. 2014 r. , podczas gdy postanowienie Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o uchyleniu oddania ruchomości dłużnika pod dozór osoby trzeciej wydane zostało 25.08.2014 r.

Ad.5

Podstawa do nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 pkt 1 k.k. ma charakter fakultatywny, zdaniem Sądu Okręgowego brak jest w niniejszej sprawie przesłanek do zastosowania wobec oskarżonego tej instytucji prawa karnego. Nie sposób zgodzić się ze skarżącym obrońcą, że w realiach sprawy nawet najniższa kara pozbawienia wolności przewidziana za przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. byłaby niewspółmiernie surowa. Tym bardziej brak jest podstaw do zastosowania wobec I. S. instytucji warunkowego umorzenia postępowania z art. 66 § 1 k.k. Poza wszystkim nie sposób uznać, że wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu w niniejszej sprawie nie są znaczne.

Ad.8

Wymierzone oskarżonemu kary i środek karny nie są rażąco surowe. Kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku została oskarżonemu warunkowo zawieszona na okres próby wynoszący 2 lata, co jest rozstrzygnięciem wyważonym i sprawiedliwym, uwzględniającym tak okoliczności obciążające jak i łagodzące istniejące w niniejszej sprawie. Kara grzywny 100 stawek dziennych po 10 złotych stawka ( czyli 1.000 zł ) jest wręcz symboliczna. Nie razi surowością środek karny zakazu wykonywania zawodu komornika sądowego na okres 3 lat i nie zmienia tego okoliczność, że oskarżony obecnie tego zawodu nie wykonuje.

Wniosek

W apelacji adw. W. B.:

1.o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 59a § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji adw. M. Z.:

3.o umorzenie postępowania przeciwko oskarżonemu na podstawie art. 59a § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4.o zastosowanie art. 60 § 2 pkt 1 k.k. i nadzwyczajne złagodzenie kary do kary grzywny w wymiarze 100 stawek po 10 zł. każda stawka i 2 letni zakaz wykonywania zawodu komornika;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5. o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego na kres 2 lat próby wraz z zakazem zajmowania zawodu komornika na okres 2 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad.1

Wniosek niezasadny z powodów wskazywanych powyżej.

Ad.2 i 3

Wnioski niezasadne z powodów wskazywanych powyżej.

Ad.4

Wniosek niezasadny z powodów wskazywanych powyżej.

Ad.5

Wniosek niezasadny z powodów wskazywanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty i wnioski zawarte w obydwu apelacjach okazały się niezasadne, o czym mowa była powyżej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 300 zł. ( 280 zł. opłata za II instancję + 20 zł. ryczałt za doręczenia ).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońcy oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia co do winy i kary.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana