Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

11 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Skowron

Sędziowie SO Waldemar Masłowski

SSR del. do SO Jarosław Staszkiewicz (spr.)

Protokolant Katarzyna Witkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lwówku Śląskim A. K. (1)

po rozpoznaniu 28 września 2018 roku

sprawy K. K.

urodzonego (...) w L.

syna J. i C. z domu S.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. i innych

z powodu apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim

z 17 kwietnia 2018 roku, sygn. akt II K 247/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego K. K. w ten sposób, że:

- uznaje, że zachowania, opisane w punktach 1 i 2 części wstępnej stanowiły jeden czyn, będący występkiem z art. 279 § 1 k.k. i za ten czyn, na podstawie art. 279 § 1 k.k., wymierza oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- czyny, opisane w punktach 3 i 7-9 części wstępnej uznaje za wypadki mniejszej wagi, to jest występki z art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. przyjmując, że stanowiły one elementy ciągu przestępstw i za to, na podstawie art. 283 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierza oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- czyn, opisany w punkcie 5 części wstępnej uznaje za wypadek mniejszej wagi, to jest występek z art. 278 § 3 w zw. z § 1 k.k. i za ten czyn, na podstawie art. 278 § 3 k.k., wymierza oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

- przyjmuje, że wartość akumulatorów, o których mowa w punkcie 6 części wstępnej wynosiła 1.000 złotych, a czyn opisany w tym punkcie kwalifikuje z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.;

- ustala, że czyny, opisane w punktach 4 i 6 części wstępnej stanowiły elementy ciągu przestępstw i za nie, na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierza oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k., łączy orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierza mu łączną karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie II części dyspozytywnej wskazuje, że okres zatrzymania podlega zaliczeniu na poczet łącznej kary pozbawienia wolności;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług;

IV.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygnatura akt VI Ka 436/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z 17 kwietnia 2018 roku w sprawie II K 247/17 skazano K. K. za to, że:

- w nocy z 17/18 listopada 2016 roku w K. gm. M. w powiecie (...), po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi garażowe dostał się do jego wnętrza skąd zabrał celem przywłaszczenia: cztery koła stalowe od V. (...) z oponami zimowymi K., 4 opony letnie K. o wymiarach 185x 65x 14, akumulator o mocy 45ah 12 v nieznanej marki, oryginalne koło zapasowe S. (...) cali, prostownik w obudowie koloru szarego, hydrofor o pojemności 30 litrów koloru czerwonego, nawigacja m-ki M. (...), o łącznej wartości 2350 złotych na szkodę A. K., tj. za czyn z art. 279 § 1 k.k.;

- w nocy z 17/18 listopada 2016 roku w K. w powiecie (...), z zaparkowanego w garażu samochodu osobowego m-ki S. (...) o nr rej. (...) po uprzednim włamaniu poprzez wywiercenie otworów w zbiorniku paliwa, dokonał zaboru paliwa, w celu przywłaszczenia ok. 20 litrów paliwa (...) o wartości ok. 100 złotych na szkodę A. K., tj. za czyn z art. 279 § 1 k.k.;

- w nocy z 15/16 listopada 2016 roku w M. w powiecie (...), po uprzednim wyłamaniu zamka korka wlewu paliwa, dostał się do zbiornika paliwa w samochodzie ciężarowym marki M. o nr rej. (...) (...), skąd zabrał celem przywłaszczenia około 60 litrów oleju napędowego wartości 300 złotych na szkodę firmy (...), tj. za czyn z art. 279 par 1 k.k.;

- w nocy z 22/23 listopada 2016 roku w G. w powiecie (...) z zaparkowanego na ul. (...) pojazdu m-ki M. o nr rej. (...), dokonał kradzieży 2 sztuk akumulatorów m-ki F. (...) o wartości 1400 złotych na szkodę A. C., tj. za czyn z art. 278 § 1 k.k.;

- w nocy z 23/24 listopada 2016 roku w G. w powiecie (...) z samochodu marki S. o nr. Rej. (...) dokonał kradzieży lewarka słupowego o udźwigu 20T, lampy halogenowej, węża ciśnieniowego oraz klem akumulatora czym spowodował łączne straty na kwotę 600 złotych na szkodę pracownika Firmy (...), tj. za czyn z art. 278 § 1 k.k.;

- w nocy z 23/24 listopada 2016 roku w G. w powiecie (...) po uprzednim zerwaniu kabli, klem i uszkodzeniu obudowy akumulatorów usiłował dokonać ich kradzieży, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na skuteczne zabezpieczenie akumulatorów przed kradzieżą, czym działał na szkodę pracownika Firmy (...), tj. za czyn z art. 279 § 1 k.k.;

- w nocy z 23/24 listopada 2016 roku w G. w powiecie (...) poprzez podważenie zamka, dokonał kradzież z włamaniem do skrzynki narzędziowej zamontowanej w samochodzie m-ki S. o nr rej. (...) z wnętrza której dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 4 sztuk pojemników z gazem stosowanym do kuchenek turystycznych oraz klucza z grzechotką przystosowanego do podnoszenia kabiny, czym spowodował łączne straty na kwotę 50 złotych na szkodę pracownika firmy (...), tj. za czyn z art. 279 § 1 k.k.;

- w nocy z 23 na 24 listopada 2016 roku w G. w powiecie (...) z zaparkowanego przy ul. (...) samochodu osobowego m-ki R. (...) o nr rej. (...) po uprzednim włamaniu poprzez wywiercenie otworów w zbiorniku paliwa, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia ok. 20 litrów paliwa (...) o wartości ok. 100 złotych na szkodę J. K., tj. za czyn z art. 279 § 1 k.k.;

- w nocy z 23/24 listopada 2016 roku w G. w powiecie (...) z zaparkowanego przy ul. (...) samochodu osobowego m-ki P. (...) o nr rej. (...) po uprzednim włamaniu się poprzez wywiercenie otworów w zbiorniku paliwa, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia ok. 20 litrów paliwa (...) o wartości ok. 90 złotych na szkodę A. A., tj. za czyn z art. 279 § 1 k.k.

W wyroku przyjęto, że wszystkie zarzucane czyny oskarżony popełnił w warunkach ciągu przestępstw w rozumieniu przepisu art. 91 § 1 k.k. i za nie, na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk., wymierzono mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 63 § 1 k.k., zaliczono na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania oskarżonego od 18.11.2016 roku do 19.11.2016 roku i od 24.11.2016 roku do 25.11.2016 roku zaokrąglając je do dwóch pełnych dni i ustalono, że wyżej wskazany okres odpowiada dwóm dniom kary pozbawienia wolności.

Zasądzono też od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. 588 złotych z tytułu obrony z urzędu oskarżonego oraz dodatkowe 135,24 złote tytułem podatku VAT. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych, nie wymierzono mu opłaty.

Apelację od wyroku złożył oskarżony. Zarzucił w niej:

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, iż dopuścił się czynów, opisanych w punktach 1-3 i 9 części wstępnej orzeczenia, podczas gdy żaden dowód na to nie wskazywał,

- błędną ocenę jego wyjaśnień, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na uznaniu, że przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych czynów, podczas gdy podpisał protokół z takim oświadczeniem jedynie przez niedopatrzenie,

- rażącą surowość orzeczonej kary.

Wniósł o zmianę wyroku na łagodniejszy.

Od rozstrzygnięcia sądu rejonowego odwołał się też obrońca. Zarzucił w swojej apelacji:

- obrazę art. 91 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że czyny z punktów 5-9 części wstępnej wyroku popełniono w krótkich odstępach czasu, podczas gdy miały miejsce równolegle,

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż czyny z punktów 1 i 2 części wstępnej stanową osobne występki z art. 279 § 1 k.k., chociaż faktycznie były jednym czynem z art. 279 § 1 k.k.,

- rażącą surowość orzeczonej kary.

Obrońca wniósł o przyjęcie, że czyny z punktów 1 i 2 części wstępnej stanowią jeden występek z art. 279 § 1 k.k., przyjęcie, że czyny z punktów 4 i 5 części wstępnej należy uznać za wypadki mniejszej wagi, a więc występki z art. 278 § 1 i 3 k.k., przyjęcie, że czyn z punktu 6 jest wypadkiem mniejszej wagi, a więc zakwalifikowanie go z art. 283 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., przyjęcie, że wypadkami mniejszej wagi są również czyny z punktów 3 i 7-9, co sprawia, że powinny być zakwalifikowane z art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Wniósł o wymierzenie za te wszystkie czyny kar pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia oraz o orzeczenie kary łącznej z zastosowaniem zasady absorpcji.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacje zasługiwały na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należało zająć się zarzutem oskarżonego, iż błędnie przyjęto w zaskarżonym wyroku, że dopuścił się czynów, o których mowa w punktach 1-3 i 9 części wstępnej. Skarżący podnosił, że nigdy świadomie nie przyznał się do ich popełnieniach, a brak jest innych dowodów, z których wynikałoby jego sprawstwo w tym zakresie. Zarzutu tego nie można było uwzględnić.

K. K. w apelacji nie powtórzył już swoich zastrzeżeń, co do dokumentacji czynności z postępowania przygotowawczego, prowadzonych z jego udziałem 16 grudnia 2016 roku ( k. 160-163 ). Sąd rejonowy badał, czy wypieranie się przez oskarżonego podczas rozprawy podpisania tamtych dokumentów było zgodne z prawdą. Oceny dowodów, dokonanej dla ustalenia tej okoliczności żaden z apelujących nie podważał. Trzeba ją zatem w całości zaaprobować, a w konsekwencji przyjąć, że to K. K. złożył podpisy na protokole przesłuchania i wniosku.

Oskarżony w trakcie wspomnianego przesłuchania przyznał się do popełnienia czynów, o których mowa w jego apelacji. Początkowo potwierdził wówczas dokonanie innych, zarzucanych mu wtedy przestępstw, ale po namyśle ( tak wprost zapisano w protokole z czynności ) przyjął odpowiedzialność również za kradzieże dokonane na szkodę A. K. (3), (...) SA w C. i A. A. (2). Wyjaśnił jednocześnie, że zabierane paliwo zużywał sam, odmówił podania, co zrobił z resztą skradzionych rzeczy. Tego samego dnia podpisał oświadczenie o zgodzie na wymierzenie za wszystkie zarzucane czyny kar pozbawienia wolności i łącznej kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Trudno te działania, podjęte przez K. K. uznać za efekt niedopatrzenia, o czym mowa w jego apelacji.

Oskarżony w czasie tych czynności z pewnością znał treść stawianych zarzutów. Odnosił się do nich konkretnie, początkowo przyznając się do popełnienia części zarzucanych czynów, a następnie do reszty. Podpisał też wspomniane oświadczenie, z którego wynikała liczba występków, za które miał ponieść odpowiedzialność i rozmiar proponowanych kar. Posiadał z pewnością pełną wiedzę, co do przedmiotu postępowania. Zdecydował się na przyznanie do wszystkich przestępstw po namyśle, osobno zaproponowano mu za nie kary. Nie można za zasadny uznawać jego uwag, że działał wówczas niedokładnie, że zaakceptował całość zarzutów przez niedopatrzenie. Przeciwnie – przebieg czynności, zapisany w protokołach przekonuje o działaniu przez niego z rozmysłem i pełną świadomością podejmowanych decyzji.

W tej sytuacji zarzut apelacji K. K., że sąd I instancji nieprawidłowo przyjął jego sprawstwo w odniesieniu do czynów, opisanych w punktach 1-3 i 9 części wstępnej wyroku, w wyniku uznania, że przyznał się do ich popełnienia, był nietrafny. Oskarżony w pełni świadomie potwierdził swoje sprawstwo w tym zakresie, a sąd rejonowy był uprawniony na tej podstawie do przyjęcia, że popełnił on wspomniane występki.

Skoro można było zaakceptować ustalenia sądu I instancji, iż K. K. dopuścił się kradzieży i prób kradzieży, o których mowa w zaskarżonym wyroku, należało zająć się w drugiej kolejności zarzutami ich błędnej kwalifikacji oraz zarzutem nieprawidłowego przyjęcia, że dwa z tych czynów są w istocie elementami jednego występku. To ostatnie twierdzenie obrońcy zasługiwało na aprobatę. Sąd rejonowy w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia nie tłumaczył, z jakiego powodu zachowania sprawcy – wejście do garażu A. K. (3), a następnie zabranie paliwa z auta, które tam się znajdowało – uznał za osobne czyny. Z opisu stanu faktycznego, zawartego w uzasadnieniu, wynika, że oba zachowania podjęto w tym samym miejscu i czasie. Wyjaśnienia oskarżonego nie dostarczają żadnych informacji, co do przebiegu zdarzenia. W tych okolicznościach trudno obronić ustalenie, że K. K. najpierw dostał się do garażu pokrzywdzonego, a dopiero później podjął zamiar osobnego włamania do znajdującego się tam samochodu. Korzystniejsze dla niego było rozstrzygnięcie tej wątpliwości na jego korzyść - skoro nie można było tego uczynić na podstawie dostępnych dowodów - i przyjęcie, że od początku chciał z garażu zabrać wszystkie rzeczy, które nadawały się do ukradzenia, w tym paliwo z pojazdu.

W takiej sytuacji jego zachowanie, oceniane jako całość, stanowiło jeden czyn z art. 279 § 1 k.k. Dla przyjęcia odpowiedzialności za kradzież z włamaniem nie ma znaczenia liczba pokonywanych przez sprawcę zabezpieczeń mienia ( tak Małgorzata Dąbrowska-Kardas w Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278–363 – wydawnictwo WK 2016, komentarz pod redakcją Andrzeja Zolla ). Zaskarżony wyrok należało zatem zmienić uznając, że zachowania, opisane w jego punktach 1 i 2 części wstępnej stanowiły jeden czyn zabroniony z art. 279 § 1 k.k.

Kolejnym zarzutem, choć zawartym dopiero we wnioskach apelacji obrońcy, były zastrzeżenia, co do właściwej kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego, opisanych w punktach 3-9 części wstępnej wyroku. Apelujący wywodził, że stanowiły one wypadki mniejszej wagi, a więc powinny być zakwalifikowane z art. 278 § 1 i 3 k.k., art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i z art. 283 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Za argumentację w tym zakresie należy poczytywać stwierdzenia w ostatnim akapicie uzasadnienia jego odwołania. Podniósł tam, że wartość przedmiotów przestępstwa „nie była stosunkowo duża, a nawet w kliku przypadkach rażąco niska”. Trudno z tej wypowiedzi wnioskować, w odniesieniu do których czynów obrońca dostrzega tę oczywiście niewielką szkodę, spowodowaną przez sprawcę. Jego wniosek o zmianę kwalifikacji odnosi się do niemal wszystkich występków, przypisanych K. K..

W ocenie sądu odwoławczego omawiany zarzut - choć nienależycie uzasadniony - jest trafny. Czyny przypisane oskarżonemu, polegające wyłącznie na kradzieży paliwa ze zbiorników w samochodach ( z punktów 3 i 8-9 części wstępnej zaskarżonego wyroku ), doprowadziły do zaboru benzyny o wartości odpowiednio 300, 100 i 90 złotych. Polegały na przełamaniu materialnej bariery w postaci powłoki baku. Nie wymagało to wytężonych wysiłków, ani użycia specjalistycznych narzędzi. Zwiększało wagę tych czynów jednoczesne uszkodzenie pojazdów, które wymagały naprawy – wymiany lub załatania zbiornika paliwa. Łączna analiza tych okoliczności sprawia, że zasadnie można uznać je za wypadki mniejszej wagi, a więc czyny wypełniające znamiona z art. 283 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

Podobnie należało zakwalifikować czyn oskarżonego, opisany w punkcie 7 części wstępnej wyroku sądu I instancji. Polegał on na dostaniu się do wnętrza skrzynki narzędziowej, a więc przełamaniu niezbyt solidnego zabezpieczenia, chroniącego niewielki pojemnik zawierający przedmioty o nikłej wartości. Samemu aktowi włamania nie można w tej sytuacji przypisywać istotnej wagi. Sprawca ze skrzynki zabrał przedmioty o wartości łącznej 50 złotych, a więc spowodował niedużą stratę. Brak przy tym okoliczności, podnoszących społeczną szkodliwość tego zachowania. Zasadnie obrońca wnosił o uznanie go za wypadek mniejszej wagi.

W ocenie sądu odwoławczego za wypadek mniejszej wagi należało też uznać czyn, opisany w punkcie 5 części wstępnej zaskarżonego wyroku. W wyniku działania sprawcy powstała szkoda w wysokości 600 złotych. Przedmioty zabrano z niestrzeżonego w nocy samochodu ciężarowego, nie miały one dla pokrzywdzonego szczególnej wartości. Nie były w żaden sposób zabezpieczone przed kradzieżą. Zachowanie sprawcy należało zakwalifikować z art. 278 § 3 w zw. § 1 k.k.

Obrońca kwestionował także kwalifikację prawną czynu, opisanego w punkcie 6 części wstępnej wyroku sądu rejonowego. Przesłuchanie przez sąd odwoławczy Z. S. przyniosło dodatkowe informacje, precyzujące okoliczności zdarzenia. Z relacji tego świadka wynika, że akumulatory, które chciał tamtej nocy zabrać oskarżony, nie znajdowały się w zamkniętym pomieszczeniu, czy pojemniku. Posiadały plastikową osłonę, lecz nie była ona w żaden sposób zamykana, nie stanowiła ich zabezpieczenia przed dostępem niepowołanych osób. Nie można w tej sytuacji działania sprawcy, który tę pokrywę zdjął, a następnie chciał wymontować akumulatory, oceniać jako włamania w rozumieniu art. 279 § 1 k.k. Brak dociekań w tym zakresie przez organy postępowania przygotowawczego, a później przez sąd I instancji doprowadził do błędnej kwalifikacji prawnej czynu sprawcy. Z jego wyjaśnień oraz innych dowodów, powołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wynika, że dążył on do zdemontowania akumulatorów o wartości 1.000 złotych, które później chciał zabrać w celu przywłaszczenia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż mocowania baterii okazały się zbyt solidne. Jego zachowanie w tej sytuacji należało zakwalifikować z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.

W odniesieniu do czynu oskarżonego, o którym mowa w punkcie 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku, brak było podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej, zwłaszcza w sposób postulowany przez obrońcę. K. K. zdemontował i zabrał z samochodu ciężarowego dwa akumulatory o łącznej wartości 1.400 złotych. Nie jest to wartość niewielka, przedmioty te miały istotne znaczenie dla możliwości użytkowania całego pojazdu. Nie można zatem tego zachowania oskarżonego ocenić jako wypadku mniejszej wagi. Prawidłowo zatem sąd I instancji uznał je za występek z art. 278 § 1 k.k.

Zupełnie niezasadny był, podnoszony przez obrońcę, zarzut naruszenia przez sąd rejonowy art. 91 § 1 k.k. W apelacji powołano się na czas popełnienia czynów, o których mowa w punktach 5-9 części wstępnej zaskarżonego wyroku, zapisany w zarzutach. W każdym przypadku wskazano tam bowiem, jako moment ich dokonania, noc z 23 na 24 listopada 2016 roku. Już z opisu stanu faktycznego, zawartego w uzasadnieniu rozstrzygnięcia sądu I instancji wynika, że kolejne działania oskarżonego następowały po sobie. Jest to zresztą oczywiste, że K. K. nie mógł jednocześnie ( jak zdaje się przyjmować obrońca ) zabierać przedmiotów z samochodów ciężarowych, zaparkowanych przy ulicy (...) oraz paliwa z pojazdów stojących przy ulicy (...) w G.. Założenie apelującego opiera się jedynie na tym, że w opisie czynów nie podano godziny ich popełnienia, a jedynie datę. Wynika to z niemożności określenia dokładnego czasu dokonania kolejnych kradzieży, nie oznacza natomiast, że miały miejsce w tym samym momencie. Skoro jednak do wszystkich doszło tej samej nocy, to z pewnością dzieliły je krótkie odstępy czasu, o których mowa w art. 91 § 1 k.k.

Nie oznacza to jednak, że przy wydawaniu zaskarżonego wyroku nie doszło do naruszenia art. 91 § 1 k.k., choć zupełnie innego niż to, o którym mowa w apelacji. Sąd I instancji błędnie odczytał treść tego przepisu, skoro uznał, że elementami jednego ciągu przestępstw mogą być czyny zakwalifikowane z art. 278 § 1 k.k. oraz z art. 279 § 1 k.k. Stanowi on bowiem, że „jedną karę orzeka się na podstawie przepisu stanowiącego podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw”. Elementami ciągu, o którym tam mowa mogą być zatem jedynie czyny, co do których występuje owa tożsamość podstawy wymiaru kary. Warunku tego nie spełniają występki z art. 278 § 1 k.k. i z art. 279 § 1 k.k. – to te, różne przepisy są podstawą wymiaru kary. Uwaga ta ma charakter wyłącznie organizacyjny, skoro zmieniono kwalifikację prawną części z czynów oskarżonego i należało na nowo ustalać, czy i w jakim zakresie stanowią one elementy ciągu przestępstw.

Biorąc pod uwagę charakter i zakres zmian w zaskarżonym wyroku, wynikających z uwzględnienia niektórych zarzutów apelacji, konieczne było orzeczenie od nowa części kar za poszczególne czyny oskarżonego, jak również wymierzenie ewentualnie kary łącznej. Rozstrzygnięcie w tym zakresie oparto w większości o okoliczności, o których mowa w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – obciążająco oceniono dotychczasowy tryb życia K. K.oraz to, że kolejnych przestępstw dopuścił się podczas kilku dni, poświęcając na nie trzy noce w tym okresie. Podobnie oceniono to, że włamania skutkujące zaborem paliwa z samochodów pokrzywdzonych przynosiły także dalej idące szkody – konieczność naprawy pojazdu. Okolicznościami łagodzącymi było przyznanie się oskarżonego do popełnienia części z tych przestępstw, a także, w niektórych przypadkach, niewielka wartość zabieranych przez niego rzeczy. Do uwag sądu I instancji dodać tu należy, jako okoliczności łagodzące, co do czynów z punktów 3 i 7-9 części wstępnej fakt forsowania przez sprawcę barier o niewielkiej trwałości, łatwych do przezwyciężenia, a w odniesieniu do czynu z punktu 6 to, że K. K. jedynie usiłował dokonać kradzieży, nie spowodował żadnej szkody.

Aby móc orzekać o karach dla oskarżonego, konieczne było poddanie dokładniejszej analizie jego wcześniejszej karalności, do której odnosił się sąd rejonowy. Z siedmiu dotychczasowych skazań K. K. pięć dotyczyło czynów przeciwko mieniu. W każdym wypadku wymierzano mu karę pozbawienia wolności. Ostatnią z nich odbywał do marca 2015 roku. W 2016 roku trwał okres próby związany z inną karą pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem wykonania, orzeczoną za czyny przeciwko mieniu. Zatem ani niezbyt odległe odbywanie kary pozbawienia wolności, ani zagrożenie wykonaniem kolejnej takiej kary nie były w stanie powstrzymać oskarżonego od wielu zamachów na cudze mienie. Wydaje się zatem osobą zdemoralizowaną, zdeterminowaną do zdobywania środków na swoje potrzeby właśnie kosztem cudzego majątku. Nie dba przy tym o ewentualną odpowiedzialność za podobne działania. Musi być zatem surowo karany, nieskuteczne są wobec niego wolnościowe środki oddziaływania.

Z tych powodów za czyn popełniony na szkodę A. K. (3) wymierzono oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności – przekracza dolny próg ustawowego zagrożenia i oddaje w ten sposób ponadprzeciętną społeczną szkodliwość czynu oraz dostosowana jest do osobowości sprawcy. Czyny opisane w punktach 3 i 7-9 części wstępnej zaskarżonego wyroku uznano za elementy ciągu przestępstw – popełniono je w okresie kilku dni, przy wykorzystaniu takiej samej sposobności. Wymierzono za nie, na podstawie art. 283 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Jej wysokość uwzględnia to, że orzeczona została za cztery czyny oraz opisaną wcześniej dotychczasową postawę życiową oskarżonego. Za czyn, o którym mowa w punkcie 5 części wstępnej wyroku sądu rejonowego, po uznaniu go za wypadek mniejszej wagi, orzeczono wobec K. K. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Uwzględnia ona przede wszystkim demoralizację oskarżonego i jego odporność na wcześniej stosowane kary.

Sąd odwoławczy uznał, iż czyny, opisane w punktach 4 i 6 części wstępnej zaskarżonego wyroku, biorąc pod uwagę to, że drugi z nich uznano za występek z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k., stanowiły elementy ciągu przestępstw. Dokonano ich dzień po dniu, polegały na udanej i nieudanej próbie kradzieży akumulatorów z samochodów ciężarowych. Za te czyny wymierzono oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, biorąc pod uwagę powtarzalność jego zachowań, ale też to, że jedno z nich nie przyniosło żadnego uszczerbku w mieniu pokrzywdzonego.

Przy wymierzaniu kary łącznej wzięto pod uwagę podobieństwo, ale nie identyczność czynów oskarżonego, ich dużą zbieżność czasową, ale także dotychczasową odporność K. K. na stosowane środki oddziaływania. Z tych powodów orzeczono ją z zastosowaniem zasady asperacji, nieco bliższej absorpcji, niż kumulacji. Jej wysokość ustalono na 2 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności. Wyrok sądu I instancji zmieniono także w ten sposób, że wskazano, iż okres zatrzymania oskarżonego podlega zaliczeniu na poczet łącznej kary pozbawienia wolności.

Z podanych powodów wyrok sądu rejonowego uległ zmianie w omówionym zakresie. Apelacje nie dostarczyły powodów do jego dalszej modyfikacji. Sąd odwoławczy nie dostrzegł powodów, aby w orzeczenie to ingerować z urzędu w większym zakresie. Stąd w pozostałej części utrzymano je w mocy.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 V 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. kwotę 516,60 złotych w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Ze względu na to, że oskarżony jest aktualnie pozbawiony wolności, nie posiada majątku i nie uzyskuje dochodów, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono go od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Nie byłby ich w stanie uiścić.