Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 430/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 26 marca 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 1194/23 wydany wobec oskarżonego M. S.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  w zakresie czynu z pkt. 1 części wstępnej wyroku, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a.  art. 7 k.p.k., polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, a w szczególności:



dowodu z wyjaśnień drugiego z oskarżonych A. K. i niezasadne uznanie ich w zakresie w jakim zostały złożone w toku postępowania sądowego za niewiarygodne, przy jednoczesnym nieuzasadnionym nadaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom tego oskarżonego składanym w toku postępowania przygotowawczego, podczas gdy wyjaśnienia A. K. składane przed sądem, korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonego M. S. składanymi zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym, a w sprawie nie występowali żadni bezpośredni świadkowie zdarzenia, a nadto nie zostały ujawnione żadne inne dowody, które jednoznacznie i z pewnością wymaganą w procesie karnym wskazywałyby na sprawstwo oskarżonego M. S. w zakresie kradzieży z włamaniem do pojazdu marki O. (...);



dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. K. i niezasadnej odmowie waloru wiarygodności tym wyjaśnieniom w zakresie w jakim zostały złożone w toku postępowania sądowego oraz uznanie, iż oskarżony chciał w ten sposób pomóc wielokrotnie karanemu koledze, podczas gdy oskarżony A. K. przed sądem przyznał, że wyjaśnienia złożone przez niego w toku postępowania przygotowawczego były nieprawdziwe, ponieważ w trakcie przesłuchania na Policji, miał uzyskać informację, iż jeśli sam to zrobił to będzie „długo siedzieć” i oskarżony A. K. był przestraszony, że będzie „długo siedział w więzieniu”, co pozostaje uzasadnione, zwłaszcza mając na uwadze fakt, iż A. K. po pierwsze najpewniej nie posiada wystarczającej specjalistycznej wiedzy prawniczej, a po wtóre jest obywatelem innego kraju, a więc tym bardziej polskie prawo może być dla niego obce, co uzasadnia przekonanie, iż wskazał on oskarżonego M. S. jako współsprawcę kradzieży z włamaniem w nadziei, że w ten sposób złagodzi własną odpowiedzialność za popełnione przestępstwo;



dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. K. i M. S. i niedanie przez Sąd wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. S. w zakresie, w którym twierdził on, iż dowiedział się, że A. K. dokonał kradzieży z włamaniem wspólnie i w porozumieniu z A. S., który ma być kolegą A. K. i nieuzasadnione potraktowanie tych wyjaśnień M. S. za nieprawdziwe i naiwne tylko dlatego, że A. K. zarówno w czasie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego zaprzeczał żeby w przestępstwie brał udział A. S. (strona 7 uzasadnienia wyroku);



dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. K.
i M. S. i odmowie waloru wiarygodności wyjaśnieniom M. S., choć pozostawały one spójne i konsekwentne zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym oraz uznaniu za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. K. złożone w toku postępowania sądowego choć korespondowały z wyjaśnieniami drugiego oskarżonego i ustalenie sprawstwa oskarżonego M. S. w kradzieży z włamaniem do pojazdu marki O. (...). podczas gdy w toku postępowania nie ujawniono przy M. S., jak i w miejscu jego zamieszkania skradzionych przedmiotów oraz jakiegokolwiek związku oskarżonego M. S. z tym przestępstwem, poza wyjaśnieniami A. K. złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, które oskarżony następnie w całości zmienił na etapie sądowym i zaprzeczył, aby M. S. brał jakikolwiek udział w popełnieniu tego przestępstwa,

co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisaniu oskarżonemu M. S. sprawstwa w zakresie czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku;

b.  art. 167 k.p.k., poprzez brak dopuszczenia przez Sąd z urzędu dowodu z zeznań A. S., który — jak wynika z wyjaśnień M. S. - w dniu, kiedy doszło do kradzieży z włamaniem, miał czekać pod domem A. K., co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisaniu oskarżonemu M. S. sprawstwa w zakresie czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  w zakresie czynu z pkt. 2 części wstępnej wyroku, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a.  art. 7 k.p.k., polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, a w szczególności:



dowodu z wyjaśnień drugiego z oskarżonych A. K. i niezasadne uznanie ich w zakresie w jakim zostały złożone w toku postępowania sądowego za niewiarygodne, przy jednoczesnym nieuzasadnionym nadaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom tego oskarżonego składanym w toku postępowania przygotowawczego, podczas gdy wyjaśnienia A. K. składane przed sądem, korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonego M. S. składanymi zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym, a także z dowodem na karcie 47 tj. oświadczeniem pokrzywdzonego M. O. dotyczącym włamania do piwnicy (k. 47), w którym wskazał on, iż jego sąsiad, który posiada kamerkę przekazał mu informację, cyt. złodziej wyszedł z ulicy (...) koło Ł.”, co wskazuje na występowanie w sprawie jednego sprawcy i co świadek potwierdził w trakcie swoich zeznań przed sądem w dniu 20.02.2024 r., wskazując cyt.: „Z tego co pamiętam to chodziło o jedną osobę w kapturze”, a oskarżony A. K. przyznał się do popełnienia tego przestępstwa i przed sądem zaprzeczył aby brał w niej udział M. S., a nadto w sprawie nie występowali żadni bezpośredni świadkowie zdarzenia i nie zostały ujawnione żadne inne dowody, które jednoznacznie i z pewnością wymaganą w procesie karnym wskazywałyby na sprawstwo oskarżonego M. S. w zakresie kradzieży przedmiotów z pomieszczenia piwniczego przy ul. (...) w B.,



dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. K. i niezasadnej odmowie waloru wiarygodności tym wyjaśnieniom w zakresie w jakim zostały złożone w toku postępowania sądowego oraz uznanie, iż oskarżony chciał w ten sposób pomóc wielokrotnie karanemu koledze, podczas gdy oskarżony A. K. przed sądem przyznał, że wyjaśnienia złożone przez niego w toku postępowania przygotowawczego były nieprawdziwe, ponieważ w trakcie przesłuchania na Policji, miał uzyskać informację, iż jeśli sam to zrobił to będzie „długo siedzieć” i oskarżony A. K. był przestraszony, że będzie „długo siedział w więzieniu”, co pozostaje uzasadnione, zwłaszcza mając na uwadze fakt, iż A. K. po pierwsze najpewniej nie posiada wystarczającej specjalistycznej wiedzy prawniczej, a po wtóre jest obywatelem innego kraju, a więc tym bardziej polskie prawo może być dla niego obce, co uzasadnia przekonanie, iż wskazał on oskarżonego M. S. jako współsprawcę kradzieży w nadziei, że w ten sposób złagodzi własną odpowiedzialność za popełnione przestępstwo;



dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. K. i M. S. i odmowie waloru wiarygodności wyjaśnieniom M. S., choć pozostawały one spójne i konsekwentne zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym oraz uznaniu za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. K. złożone w toku postępowania sądowego choć korespondowały z wyjaśnieniami drugiego oskarżonego i ustalenie sprawstwa oskarżonego M. S. w kradzieży z pomieszczenia piwniczego, podczas gdy w toku postępowania nie ujawniono przy M. S., jak i w miejscu jego zamieszkania skradzionych narzędzi oraz jakiegokolwiek związku oskarżonego M. S. z tym przestępstwem, poza wyjaśnieniami A. K. złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, które oskarżony następnie w całości zmienił na etapie sądowym i zaprzeczył, aby M. S. brał jakikolwiek udział w popełnieniu tego przestępstwa,



wyjaśnień oskarżonego M. S. i A. K. w zakresie, w którym zgodnie wyjaśniali, iż M. S. nie brał udziału w kradzieży, a jedynie dokonał sprzedaży dwóch przedmiotów w lombardzie (do czego oskarżony M. S. od początku się przyznawał), nie wiedząc, iż pochodzą one z kradzieży, podczas gdy A. K. przez sądem wyjaśnił, iż przekazał koledze, że przedmioty te uzyskał od kolegi z Niemiec, a fakt, iż A. K. nie jest obywatelem Polski, mógł utwierdzić M. S. w przekonaniu, iż tak jak wyjaśniał - A. K. nie miał dokumentu tożsamości pozwalającego mu na samodzielną sprzedaż jakichkolwiek przedmiotów w lombardzie,

co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisaniu oskarżonemu M. S. sprawstwa w zakresie czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku;

b.  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez całkowite pominięcie przy ocenie dowodów, dowodu z dokumentu zawartego na karcie nr 47 akt sprawy, tj. oświadczenia M. O. dotyczącego cyt. „włamania do piwnicy na ul. (...)”, pomimo odczytania tego dokumentu na rozprawie w dniu 20.02.2024 r. w trakcie zeznań M. O., podczas gdy dowód ten pozostaje niezwykle istotny, bowiem świadczy, iż kradzieży dokonała jedna osoba, bowiem w oświadczeniu M. O. wskazał, iż jego sąsiad, który posiada kamerkę przekazał mu informację, cyt. „złodziej wyszedł z ulicy (...) koło Ł.”, co pokrzywdzony potwierdził w trakcie swoich zeznań przed sądem w dniu 20.02.
2024 r., wskazując cyt.: „Z tego co pamiętam to chodziło o jedną osobę w kapturze”, przy czym A. K. przyznał się do popełnienia tego czynu i przed sądem wyjaśnił, iż M. S. nie uczestniczył w tej kradzieży, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisaniu oskarżonemu M. S. sprawstwa w zakresie czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  z daleko posuniętej ostrożności procesowej, na wypadek, gdyby Sąd Odwoławczy nie podzielił wyżej stawianych zrzucił, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 4 k.p.k.:

a)  rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonemu za oba czyny, z uwagi na ich nadmierną surowość, nieuwzględniającą w sposób należyty stopnia społecznej szkodliwości przypisywanych oskarżonemu czynów, a w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu wyraźnie i oczywiście niewspółmiernie surowej kary łącznej w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów,

b)  b. rażącą niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci obowiązku oskarżonego M. S. naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego M. O., poprzez ustalenie jej na kwotę 1.852,00 zł. podczas gdy sama szkoda została przez Sąd ustalona w wyroku na kwotę 5.005,00 zł, przy czym pokrzywdzony odzyskał przedmioty o łącznej wartości 1.800,00 zł co wynika z jego zeznań złożonych przed sądem w dniu 20.02.2024 r., a więc obowiązek naprawienia ½ szkody na rzecz M. O. obciążający oskarżonego M. S. powinien zostać ustalony na kwotę 1.602,50 zł (5.005,00 zł-1.800,00 zł = 3.205,00 zł/2= 1.602,50 zł);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – 2

Wskazane zarzuty były najdalej idące, bowiem kwestionowały winę i sprawstwo
w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w zaskarżonym wyroku, zasadnym jest zatem omówić je w pierwszej kolejności. Żaden ze wskazanych zarzutów nie zasługuje jednak na aprobatę. W zakresie zarzuconego w apelacji uchybienia treści art. 7 kpk podnieść należy, że wskazana w tym przepisie, a dokonana przez Sąd I instancji ocena pozostaje pod ochrona prawa. Jeżeli zatem nie zostanie wykazana jej błędność w postaci dowolności, to nie można tejże oceny zmienić w postępowaniu odwoławczym nawet wówczas, gdyby sąd odwoławczy orzekając w pierwszej instancji poszczególne dowody ocenił odmiennie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2018 r. III KK 286/17 LEX nr 2559388). W przedmiotowej sprawie dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego jest jednak trafna.

Sąd Rejonowy w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w zaskarżonym wyroku przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, a zebrane dowody ocenił zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Jeśli prześledzić czynności dowodowe prowadzone w toku rozprawy, to jawi się jednoznaczny obraz rzetelności działań tego Sądu, jak również brak kierunkowego nastawienia do stron procesu. Przeprowadził on bezpośrednio na rozprawie wszystkie istotne dla czynionych ustaleń dowody. To, że obrońca przedstawił własne, odmienne od wyprowadzonych przez Sąd I instancji, wnioski ocenne materiału dowodowego, nie oznacza, że Sąd naruszył reguły poprawnego wnioskowania i ustalił sprzeczny z rzeczywistością stan faktyczny. Dysponując na rozprawie przymiotem bezpośredniości Sąd Rejonowy miał ponadto możliwość zweryfikować wiarygodność poszczególnych dowodów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy na wstępie wskazać należy, że nie doszło w toku procesu do naruszenia art. 410 k.p.k. Dokument z k. 47 został odczytany w toku rozprawy głównej i stanowił on uzupełnienie zeznań świadka M. O., które w sposób całościowy zostały przeanalizowane przez Sąd I instancji, co znalazło odzwierciedlenie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Wyraźnie wskazano bowiem, że zeznania świadka zostały w całości ocenione jako wiarygodne. Świadek M. O. zaznaczył, że oglądał zapis monitoringu sąsiada, na którym uwidoczniony został jeden sprawca. Przecenia jednak obrońca oskarżonego znaczenie wskazanego dowodu w kontekście możliwości zaprzeczenia winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w pkt VI części dyspozytywnej wyroku. Zauważyć należy, że okoliczność wskazywana przez świadka nie wyłącza możliwości, aby do zaistniałej kradzieży przyczyniły się dwie osoby. Objęcie zasięgiem kamery jedynie jednego sprawcy, nie wyklucza bowiem, że w zdarzeniu uczestniczyło obu sprawców, zwłaszcza w sytuacji gdy oskarżony A. K. w wyjaśnieniach składanych w toku postępowania przygotowawczego wskazał, że obaj oskarżeni działali z wyraźnym podziałem na role. Dodatkowo pozostały materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania dał realne podstawy do przyjęcia, że oskarżony M. S. popełnił czyny objęte aktem oskarżenia wniesionym w niniejszej sprawie.

Faktem jest, że oskarżony M. S. konsekwentnie na różnych etapach postępowania zaprzeczał winie i sprawstwu w zakresie obu zarzucanych mu czynów. Prawidłowa ocena pozostałego materiału dowodowego pozwala jednak na ustalenie, że jego wyjaśnienia były niewiarygodne. W początkowej fazie procesu stały bowiem
w opozycji do wyjaśnień oskarżonego A. K., który kilkukrotnie w toku postępowania przygotowawczego wskazywał, że obu czynów dokonał wspólnie
i w porozumieniu z oskarżonym M. S.. Wyjaśnienia oskarżonego A. K. były składane spontanicznie, bez wcześniejszego przygotowania. Nie wykazano, aby miał jakikolwiek interes do obciążania współoskarżonego, bowiem pozostawali oni w koleżeńskich relacjach. Dopiero na rozprawie głównej A. K. złożył odmienne wyjaśnienia wskazując, że przestępstw dokonał sam, które jednak nie mogły zostać uznane za wiarygodne. Powodem wskazania
w początkowych wyjaśnieniach, że w obu zdarzeniach uczestniczył oskarżony M. S. pozostawała rzekoma obietnica policjanta, że za wskazanie współsprawcy możliwe będzie otrzymanie łagodniejszego wyroku, co pozostaje niewiarygodne. Zauważyć należy, że oskarżony A. K. był wielokrotnie karany, zatem znał rygory procedury karnej oraz nie miał w związku z tym podstaw do mówienia nieprawdy w sytuacji, gdy konsekwentnie przyznawał się do winy. Omawiane działanie, polegające na rzekomym fałszywym obciążaniu oskarżonego M. S. pozostaje przy tym nielogiczne i nieuzasadnione, bowiem oskarżony A. K. mógł wskazać, że w zdarzeniu uczestniczyła jakakolwiek inna osoba bez podawania dokładnych personaliów. Zauważyć należy przy tym również, że wyjaśnienia A. K. składane w postępowaniu przygotowawczym były spójne i obszerne, zawierały szczegóły zdarzenia ze wskazaniem ról jakie odegrali współoskarżeni. Ponadto wyjaśnienia te korespondują w pełni z zeznaniami świadków w osobach pokrzywdzonych, którzy ujawnili skutki dokonanych przestępstw jak również wymienili w zeznaniach skradzione na ich szkodę mienie. Relacja świadków w omawianym zakresie w pełni odpowiada pierwotnej relacji przebiegu zdarzeń przedstawionej przez oskarżonego A. K..

Zauważyć ponadto należy, że wyjaśnienia obu oskarżonych składane przed Sądem pomimo, iż w kluczowej kwestii dotyczącej nieobecności na miejscu obu zdarzeń oskarżonego M. S. były tożsame, pozostawały jednak w niektórych aspektach wzajemnie sprzeczne. Oskarżony A. K. zaprzeczał, aby kontaktował się z oskarżonym M. S. w Zakładzie Karnym, choć drugi
z nich dwukrotnie potwierdzał przez Sądem, że do takowego spotkania doszło. Ostatecznie oskarżony A. K. zmienił wyjaśnienia ze wskazaniem, że jednak do spotkania doszło, co podważa prawdziwość jego wyjaśnień złożonych przed Sądem. Nie uszło również uwadze Sądu Rejonowego, że w toku rozprawy głównej obaj mężczyźni wyjaśniali odmiennie w zakresie szczegółów zdarzenia jak chociażby godziny, o której M. S. miał przyjechać po skradzione rzeczy. Wiarygodności wyjaśnień M. S. przeczy ponadto fakt, że z jednej strony zaznaczał, że nie wiedział, że rzeczy pochodzą z przestępstwa, z drugiej zaś podczas gdy miał pomagać przewieźć je w bagażniku swojego samochodu zorientował się, że mogą one pochodzić z czynu zabronionego i rzekomo zwyzywał z tego powodu oskarżonego A. K.. Pomimo tego chwilę później skradzione przedmioty zastawił w lombardzie sygnując umowy własnym nazwiskiem, co w ewidentny sposób wykazuje nieprawdziwość jego twierdzeń. Wersja zdarzeń przedstawiana przez obu oskarżonych w toku postępowania jurysdykcyjnego pozostawała zatem nieprzygotowaną i pełną wewnętrznych sprzeczności linią obrony, mającą nieudolnie wykluczyć sprawstwo oskarżonego M. S.. Jednocześnie żaden z oskarżonych nie podał jakiegokolwiek racjonalnego argumentu, dla którego oskarżony A. K. jako współsprawcę obu czynów wskazywał M. S., z którym pozostawał w dobrych relacjach. Trafnie zatem Sąd Rejonowy ustalając fakty opierał się na wiarygodnych wyjaśnianiach oskarżonego A. K. składanych w toku postępowania przygotowawczego, które jednoznacznie wskazywał na współsprawstwo obu oskarżonych z podaniem wszystkich istotnych szczegółów obu zdarzeń.

Nietrafny jest zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. Za zbędny uznać należało dowód
z przesłuchania w charakterze świadka A. S., na którego udział w zdarzeniu wskazywał oskarżony M. S.. Zauważyć należy, że nie wykazał on, skąd ma wiedzę, że wskazana osoba brała udział w obu zdarzeniach będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. W sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonego A. K. składane w toku postępowania przygotowawczego pozostawały spójne
i logiczne wykluczyć należało udział wskazywanej osoby w przestępstwach. W sytuacji gdy zgromadzony materiał dowodowy był ponadto wystarczający do stwierdzenia winy i sprawstwa oskarżonego M. S. w zakresie przypisanych mu w zaskarżonym wyroku czynów zabronionych, wskazany dowód uznać należało za zbędny. Sąd Rejonowy działając z urzędu nie dostrzegł zatem potrzeby jego przeprowadzenia i nie wnioskowały o to strony procesu.

Powyższe argumenty wskazują na słuszność dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny materiału dowodowego. Ustrzegł się zatem Sąd Rejonowy zarzucanego w apelacji zarówno naruszenia art. 7 k.p.k, jak również dokonanych na ich podstawie dalszych ustaleń faktycznych. Trafne są bowiem ustalenia Sądu I instancji w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego odnośnie czynów wyartykułowanych w stawianym przez obrońcę zarzutach, które w tej sytuacji uznać należało za niezasadne.

Ad. 3

Nie jest zasadny zawarty w apelacji obrońcy zarzut niewspółmierności kar odnoszący się zarówno do kar jednostkowych jak również wymierzonej kary łącznej. Na gruncie przedmiotowej sprawy bez wątpienia trafnie został określony katalog okoliczności obciążających. Oskarżonego uznać należy za osobę w wysokim stopniu zdemoralizowaną a uprzednie kary pozbawienia wolności nie pozwoliły wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego. Trafne Sąd Rejonowy ocenił jako znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu
ze wskazaniem iż stopień ów jest znaczny. Oskarżony działał bowiem z niskich pobudek czyniąc z przestępstw źródło tymczasowego dochodu, godząc przy tym w cudzą własność. Nie ma racji obrońca oskarżonego doszukując się w wymiarze kar rażącej surowości. Zarzut w tym zakresie można bowiem zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednakże jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985r. V KRN 178/85 OSPiKA 1986/4/93). Okoliczność taka nie zaistniała w realiach rozpoznawanej sprawy. Kary jednostkowe pozbawienia wolności w wymiarach 1 roku i 4 miesięcy oraz 8 miesięcy nie mogą zostać uznane za wygórowane, zbliżone są bowiem do dolnych granic ustawowego zagrożenia przestępstw za które zostały wymierzone.
W przedmiotowej sprawie wymiar orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności ukształtowany został zgodnie z wymogami, określonymi w art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Orzekając o karze łącznej Sąd Rejonowy zastosował zasadę asperacji zbliżoną do zasady absorbcji, co nie może zostać uznane za rozstrzygnięcie rażąco surowe. Kara łączna w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności w prawidłowy sposób realizuje cele wychowawcze kary uzmysławiając oskarżonemu naganność jego zachowania. W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do zastosowania kary
o charakterze wolnościowym, stanowiłoby to bowiem przejaw pobłażliwości dla oskarżonego, który mimo uprzedniego wykonywania kar pozbawienia wolności dalej lekceważy porządek prawny.

Trafnie natomiast obrońca oskarżonego podniósł zarzut odnoszący się do surowości orzeczonego środka kompensacyjnego wskazując precyzyjnie wyliczenia powstałej
w wyniku przestępstwa szkody. Sąd Rejonowy nieprawidłowo ustalił bowiem wartość szkody zaistniałej po stronie pokrzywdzonego M. O., który częściowo odzyskał utracone mienie. Wartość utraconych przedmiotów wynosi 3205 złotych, co należało uwzględnić przy zmianie zaskarżonego wyrok w omawianym zakresie.

Wniosek

1.  w zakresie zarzutów podniesionych w pkt. II ppkt. 1 i 2, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k.
oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k., obrońca wniósł o:

a)  zmianę pkt. V i VI części dyspozytywnej wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego
od zarzucanych mu czynów określonych w pkt. 1 i 2 części wstępnej wyroku,

b)  uchylenie pkt. VIII wyroku, tj. orzeczenia o środku kompensacyjnym,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  w zakresie zarzutu podniesionego w pkt. II ppkt. 3, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz
art. 437 § 1 i 2 k.p.k., z ostrożności procesowej na wypadek nieuwzględnienia przez
Sąd wniosku z pkt. III ppkt. 1, wniósł o:

a)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych
za oba zarzucane mu czyny w najniższym możliwym wymiarze, w tym przy zastosowaniu
art. 37a k.k. i w konsekwencji o wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w najłagodniejszym możliwym wymiarze tj. z uwzględnieniem zasady pełnej absorpcji;

b)  zmianę orzeczenia o środku kompensacyjnym orzeczonym na rzecz M. O.
i orzeczenie wobec oskarżonego M. S. obowiązku naprawienia szkody w ½ części zobowiązując go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. O. kwoty 1.602,50 zł;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na względzie argumentację wyrażoną w poprzedniej części uzasadnienia wskazującą na niesłuszność zarzutów kwestionujących winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanych mu w zaskarżonym wyroku czynów zabronionych oraz zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary stwierdzić należy brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego jak również zmiany orzeczonej kary. Wnioski obrońcy składane w omawianym zakresie były zatem niezasadne.

Rozważania zawarte w poprzedniej części uzasadnienia prowadzą do wniosku, że trafny okazał się jednak wniosek odnoszący się do zmiany orzeczenia w zakresie orzeczonego środka kompensacyjnego. Sąd Rejonowy przeszacował bowiem wartość zaistniałej szkody.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Pozostały zakres zaskarżonego wyroku niewymieniony w pkt 5.2 niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia w tym zakresie były prawidłowe, zarzuty apelacji nie pozwoliły na skuteczne podważenie ich słuszności oraz brak było podstaw do ingerencji w treść wyroku z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana pkt IV. i VII. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonych wobec obu oskarżonych środków kompensacyjnych w postaci obowiązku naprawienia szkody

Zwięźle o powodach zmiany

Trafny pozostawał zarzut apelacji odnoszący się do kwestionowania wysokości orzeczonego wobec oskarżonego środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody. Sąd Rejonowy przeszacował wartość zaistniałej szkody. Uwzględniając częściowe odzyskanie mienia należało ustalić, że wartość szkody powstałej po stronie pokrzywdzonego M. O. wynosi 3205 złotych. Prawidłowa ocena dowodów i poczynione ustalenia faktyczne prowadziły to uznania, że obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, należało zatem wskazany środek kompensacyjny obniżyć do 1602,50 złotych dla każdego z oskarżonych – w tym również stosownie do art. 435 k.p.k. do nieapelującego oskarżonego A. K..

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 29 ustawy – Prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. A. B. kwotę 840 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu
w postępowaniu odwoławczym powiększoną o kwotę 193,20 złotych należnego podatek od towarów i usług oraz dalsze 126,50 złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu na rozprawę odwoławczą.

IV.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. wobec sytuacji materialnej oskarżonego M. S. oraz jego aktualnego pobytu w jednostce penitencjarnej Sąd Okręgowy zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów oraz rażąco surowy wymiar kary i środka kompensacyjnego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana