Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze M. R.

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2016 r.

sprawy B. P. ur. (...) w K.

s. T., A. z domu K.

oskarżonego z art. 267 § 1 kk i art. 278 § 5 kk w związku z art. 11 § 2 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 14 czerwca 2016 r. sygn. akt II K 437/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego B. P. w ten sposób, że:

1.  w pkt II części dyspozytywnej obniża orzeczoną karę pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku,

2.  w pkt III części dyspozytywnej obniża orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku,

3.  w pkt IV części dyspozytywnej skraca okres warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego do 2 (dwóch) lat,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę w kwocie 180 złotych za obie instancje.

Sygn. akt VI Ka 407/16

UZASADNIENIE

B. P. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 02 września 2014 r. w L. woj. (...), działając w celu uzyskania informacji dla niego nie przeznaczonej, naruszył tajemnicę korespondencji, w ten sposób, że posługując się awizem pocztowym wystawionym na M. P., w Urzędzie Pocztowym w L., nie posiadając upoważnienia adresatki M. P., podjął przesyłki polecone adresowane do M. P. o numerach nadania: (...) i (...), których nadawcą był bank (...), po czym bez upoważnienia M. P. otworzył zamknięte pisma, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia znajdujące się tam 2 karty bankowe (...) S A wystawione na M. P., oraz uzyskał informacje dla niego nie przeznaczone, w postaci kodów (...) do tych kart bankowych, czym działał na szkodę M. P. oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 267 § l kk i art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

2.  w dniu 15 października 2014 r. o godzinie 12.41 w J. przy Al. (...) (...) dokonał kradzieży poprzez włamanie, z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania danych informatycznych, w ten sposób, że po uprzednim odebraniu w Urzędzie Pocztowym w L., przesyłki poleconej, adresowanej do M. P., zawierającej karty bankowe (...) S A wystawione na M. P., oraz kody pin do kart bankowych M. P., następnie wykorzystał bez upoważnienia uprawnionej osoby, kartę bankową M. P., oraz kod pin do karty bankowej, w taki sposób, że posługując się tą kartą, korzystając z bankomatu, dokonał wypłaty kwoty 740 zł, wpływając w ten sposób na automatyczne przekazywanie danych informatycznych, a tym samym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku bankowego M. P. o numerze (...) pieniędzy w kwocie 740 zł , czym działał na szkodę M. P., oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 279 § l kk i art. 287 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk

3.  w dniu 15 października 2014 r. o godzinie 12.19 w J. przy Al. (...) (...)dokonał kradzieży poprzez włamanie, z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania danych informatycznych, w ten sposób, że po uprzednim odebraniu w Urzędzie Pocztowym w L., przesyłki poleconej, adresowanej do M. P., zawierającej karty bankowe banku (...) S A wystawione na M. P., oraz kody pin do kart bankowych M. P., następnie wykorzystał bez upoważnienia uprawnionej osoby, kartę bankową M. P., oraz kod pin do karty bankowej, w taki sposób, że posługując się tą kartą, korzystając z bankomatu, dokonał wypłaty kwoty 950 zł, wpływając w ten sposób na automatyczne przekazywanie danych informatycznych, a tym samym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku bankowego M. P. o numerze (...) pieniędzy w kwocie 950 zł, czym działał na szkodę M. P., oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk i art. 287 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

4.  w dniu 15 października 2014 r. o godzinie 20.27 w J. przy ul. (...), dokonał kradzieży poprzez włamanie, z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania danych informatycznych, w ten sposób, że po uprzednim odebraniu w Urzędzie Pocztowym w L., przesyłki poleconej, adresowanej do M. P., zawierającej karty bankowe banku (...) S A wystawione na M. P., oraz kody pin do kart bankowych M. P., następnie wykorzystał bez upoważnienia uprawnionej osoby, kartę bankową M. P., oraz kod pin do karty bankowej, w taki sposób, że posługując się tą kartą, korzystając z bankomatu, dokonał wypłaty kwoty 720 zł, wpływając w ten sposób na automatyczne przekazywanie danych informatycznych, a tym samym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku bankowego M. P. o numerze (...) pieniędzy w kwocie 720 zł, czym działał na szkodę M. P., oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk i art. 287 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k.

5.  w dniu 17 października 2014 r. w J. przy Al. (...) (...)dokonał kradzieży poprzez włamanie, z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania danych informatycznych w ten sposób, że po uprzednim odebraniu w Urzędzie Pocztowym w L., przesyłki poleconej, adresowanej do M. P., zawierającej karty bankowe banku (...) S.A. wystawione na M. P., oraz kody pin do karty bankowych M. P., następnie wykorzystał bez upoważnienia uprawnionej osoby, kartę bankową M. P., oraz kod pin do karty bankowej, w taki sposób, że posługując się tą kartą, korzystając z bankomatu, dokonaj wypłaty kwoty 200 zł, wpływając w ten sposób na automatyczne przekazywanie danych informatycznych, a tym samym dokonaj zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku bankowego M. P. o numerze (...) pieniędzy w kwocie 200 zł , czym działał na szkodę M. P., oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk i art. 287 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

6.  w dniu 17 października 2014 r. w J. przy Al. (...) (...) dokonał kradzieży poprzez włamanie, z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania danych informatycznych, w ten sposób, że po uprzednim odebraniu w Urzędzie Pocztowym w L., przesyłki poleconej, adresowanej do M. P., zawierającej karty bankowe banku (...) S A wystawione na M. P., oraz kody pin do kart bankowych M. P., następnie wykorzystał bez upoważnienia uprawnionej osoby, kartę bankową M. P., oraz kod pin do karty bankowej, w taki sposób, że posługując się tą kartą, korzystając z bankomatu, dokonał wypłaty kwoty 200 zł, wpływając w ten sposób na automatyczne przekazywanie danych informatycznych, a tym samym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku bankowego M. P. o numerze (...) pieniędzy w kwocie 200 zł , czym działał na szkodę M. P., oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 279 § l kk i art. 287 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

7.  w dniu 17 października 2014 r. o godzinie 12.19 w J. przy Al. (...) (...) dokonał kradzieży poprzez włamanie, z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania danych informatycznych, w ten sposób, że po uprzednim odebraniu w Urzędzie Pocztowym w L., przesyłki poleconej, adresowanej do M. P., zawierającej karty bankowe banku (...) S A wystawione na M. P., oraz kody pin do kart bankowych M. P., następnie wykorzystał bez upoważnienia uprawnionej osoby, kartę bankową M. P., oraz kod pin do karty bankowej taki sposób, że posługując się. tą kartą, korzystając z bankomatu dokonał wypłaty kwoty 750 zł, wpływając ,w ten sposób na automatyczne przekazywanie danych informatycznych, a tym samym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku bankowego M. P. o numerze (...) pieniędzy w kwocie 750 zł , czym działał na szkodę M. P. oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 219§ 1 kk i art. 287 § l kk w zw. z art. 11 § 2 kk

8.  w dniu 17 października 2014r. w J. przy Al. (...) (...), dokonał kradzieży poprzez włamanie, z wykorzystaniem automatycznego przetwarzania danych informatycznych, w ten sposób, że po uprzednim odebraniu w Urzędzie Pocztowym w L., przesyłki poleconej, adresowanej do M. P., zawierającej karty bankowe banku (...) S A wystawione na M. P., oraz kody pin do karty bankowych M. P., następnie wykorzystał bez upoważnienia uprawnionej osoby, kartę bankową M. P., oraz kod pin do karty bankowej, w taki sposób, że posługując się tą kartą, korzystając z bankomatu, dokonał wypłaty kwoty 750 zł, wpływając w ten sposób na automatyczne przekazywanie danych informatycznych, a tym samym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z rachunku bankowego M. P. o numerze (...) pieniędzy w kwocie 750 zł, czym działał na szkodę M. P., oraz banku (...) S A Oddział w G. ul. (...)

tj. o czyn z art. 279 § l kk i art. 287 § 1 kk w zw. z art. l1 § 2 kk

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 14 czerwca 2016 r. w sprawie
sygn. akt II K 437/15 :

I.  uznano oskarżonego B. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 267§1 kk i art. 278§5 k.k. w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 278§1 kk w zw. z art. 278§5 kk, w zw. z art.11§3 kk i w zw. z art. 4§1 kk wymierzono mu karę 4 ( czterech ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznano oskarżonego B. P. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt 2-8 części wstępnej wyroku, to jest występków z art. 279§1 kk i art. 287§1 kk w zw. z art. 11§2 kk, przyjmując, iż stanowiły one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§1 kk i za to, na podstawie art. 279§1 kk w zw. z art. 11§3 kk i w zw. z art. 91§1 kk wymierzono mu karę 1 ( jednego ) roku i 4 ( czterech ) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 91§2 k.k. i art. 86 §1 k.k. orzeczone w pkt. I i II wyroku wobec oskarżonego B. P. kary połączono i wymierzono karę łączną 1 (jednego) roku i 4 ( czterech ) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 69 §1 k.k. i art. 70 §1 pkt 1 k.k. warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego B. P. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 ( trzy ) lata;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego B. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 300 złotych.

Z treścią wyroku nie zgodził się obrońca oskarżonego zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, wbrew prawidłowo ustalonym okolicznościom przedmiotowym i podmiotowym, że zachowanie oskarżonego byjo czynem nacechowanym społeczną szkodliwością, co w konsekwencji doprowadziło do uznania go za winnego popełnienia przestępstw opisanych w części wstępnej wyroku, mimo że prawidłowa ocena stopnia społecznej szkodliwości prowadzi do wniosku, iż nie jest on wyższy niż znikomy;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu , iż oskarżony B. P. dopuścił się czynów opisanych w punkcie 2-8 części wstępnej zaskarżonego orzeczenia, działając z zamiarem przywłaszczenia mienia stanowiącego własność pokrzywdzonej w sytuacji, gdy bezstronna analiza materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadka M. P., w sposób ewidentny wskazuje, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu występku;

3.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności art. 7 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyrażającą się przede wszystkim niewłaściwą oceną wiarygodności zeznań świadków złożonych w toku postępowania karnego, w szczególności uznanie za w pełni wiarygodne zeznań M. P. oraz R. M., gdy ocena ich zeznań winna być przeprowadzona z dużą dozą ostrożności,

4.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a w szczególności art. 4, 5 i 7 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się przede Wszystkim uznaniem za niewiarygodne zeznań świadków R. Ł. oraz R. G., a także wyjaśnień oskarżonego, gdy zeznania te oraz wyjaśnienia były logiczne, wiarygodne, rzeczowe i wzajemnie ze sobą korespondowały, a także nieuwzględnieniem wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

Stawiając powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. i art. 1 § 2 k.k., wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie, skutkowała jedynie zmianą zaskarżonego wyroku w zakresie wymiaru kary.

Bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu zachowania oskarżonego za nacechowane wysoką społeczną szkodliwością. Sąd Odwoławczy podziela pogląd Sądu Rejonowego iż czyny jakich dopuścił się oskarżony cechowała znaczny stopień społecznej szkodliwości. Oskarżony świadomie, działając z zamiarem bezpośrednim dopuścił się inkryminowanych zachowań chcąc w sposób dotkliwy dokuczyć pokrzywdzonej i pozbawić ją środków finansowych. W ocenie Sądu II Instancji prawidłowa jest ponadto argumentacja wyrażona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia iż swoimi czynami B. P. godził w zaufanie, jakim funkcjonujące w Polsce instytucje finansowe obdarzają Pocztę Polską oraz w funkcjonujący obecnie sposób zabezpieczenia oszczędności, przy czym obie atakowane wartości mają istotnie znaczenie dla współczesnego społeczeństwa, gdyż opierając się na zaufaniu oraz bezpieczeństwie informacji pozwalają na swobodny i płynny obrót gospodarczy. W świetle tych rozważań nie można uznać, by działania oskarżonego nosiły znamiona znikomej społecznej szkodliwości. Wbrew twierdzeniom skarżącego okoliczności z art. 115 § 2 k.k. nie przemawiają za przyjęciem znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego zarówno bowiem motywacja oskarżonego, sposób i okoliczności popełnienia czynów, rozmiary wyrządzonej szkody stoją temu na przeszkodzie.

Chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu iż oskarżony dopuścił się czynów opisanych w punkcie 2-8 części wstępnej zaskarżonego wyroku. Zasadnie Sąd I Instancji przypisał B. P. sprawstwo oraz winę za zarzucane mu czyny.

Wskazać należy, że ze zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego jednoznacznie wynika iż pokrzywdzona i oskarżony są w konflikcie, co już samo w sobie rodzi poważną wątpliwość, co do faktu posiadania przez oskarżonego upoważnienia od M. P. do odbioru korespondencji i rozporządzenia zgromadzonymi na koncie bankowym środkami. Nadto pokrzywdzona zeznając w toku postępowania przygotowawczego, jak i w toku rozprawy głównej konsekwentnie podtrzymywała iż takiego upoważnienia oskarżonemu nigdy nie udzielała. Oskarżony w toku rozprawy głównej wyjaśniał iż posiadał upoważnienie ustne do rozporządzania środkami finansowymi zgromadzonymi na koncie bankowym pokrzywdzonej jednakże Sąd Rejonowy prawidłowo nie przydał tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności uznając je za przyjętą jedynie linię obrony. Słusznie Sąd wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia na niekonsekwencję w składanych przez oskarżonego wyjaśnieniach, a także na oznaczenie przelewu, w którym zwrócił on pokrzywdzonej środki pieniężne tytułem „zwrot omyłkowo wybranych pieniędzy” (k. 24). Już samo tak oznaczone potwierdzenie przelewu podważa wiarygodność wersji wydarzeń prezentowanej przez oskarżonego. Jeśli podejmowałby środki na podstawie upoważnienia, to zwracając je nie oznaczałby przelewu jako omyłki. Marginalnie Sąd Odwoławczy wskazuje, iż będąc w konflikcie z M. P. oskarżony z pewnością, a także sama pokrzywdzona, w przypadku dokonywania ustaleń co do udzielania upoważnienia zawarliby je w formie pisemnej, co stanowiłoby potwierdzenie, że taka czynność faktycznie miała miejsce. Ponadto zasadnie Sąd I instancji argumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że w razie potrzeby wypłacenia uzgodnionej z żoną kwoty środków z konta bankowego oskarżony nie czyniłby tego na raty w różnych miejscach i różnych kwotach. Całość argumentacji w tym zakresie tego Sądu jest przekonująca (str. 5 uzasadnienia k. 520 akt).

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może również sprowadzać się wyłącznie do odmiennej oceny materiału dowodowego. Jak wyżej zostało to podkreślone powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975 r., z. 5, poz. 58).

W powyższej części rozważań wskazano już iż zeznania pokrzywdzonej są konsekwentne i zasługują na przydanie im waloru wiarygodności. Wykazano również iż stojące do nich w opozycji wyjaśnienia oskarżonego stanowią tylko przyjętą przez niego linię obrony, której zasadnie nie przyznano wiary z uwagi na nie tylko zeznania pokrzywdzonej ale także całokształt materiału dowodowego zgormadzonego w niniejszej sprawie. Odnosząc się do oceny zeznań R. M. Sąd Rejonowy zasadnie przydał im walor wiarygodności. Choć uwaga skarżącego iż świadek oraz pokrzywdzona mogli ustalać wspólnie zeznania znalazła odniesienie przy ich ocenie, to nie można stwierdzić, by w niniejszej sprawie miało to miejsce. Złożone w toku rozprawy głównej przed Sądem I Instancji zeznania świadka jawią się jako spójne, konsekwentne i logiczne, a ich treść nie wskazuje na wcześniejsze uzgodnienie z pokrzywdzoną. Istotnie, świadek wskazał iż żadnych ustaleń, co do rozliczeń finansowych nie było, jednakże jeśli chciałby wspomóc M. P. ewidentnie przedstawiałby oskarżonego w negatywnym świetle. Istotnym jest także jego twierdzenie iż na dzień wyprowadzki pokrzywdzona nie wiedziała, czy wyjedzie do pracy do Niemiec. Nie mogła więc upoważniać oskarżonego do dysponowania pieniędzmi, co do których nie miała pewności, że je zarobi (k. 144 ).

Marginalnie Sąd Okręgowy wskazuje iż wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania pokrzywdzonej oceniane były z dużą dozą ostrożności z uwagi na widoczny konflikt pomiędzy nimi, jednakże prawidłowa i wnikliwa ocena pozwoliła ustalić stan faktyczny jednoznacznie wskazujący na winę oskarżonego.

Chybiony jest kolejny zarzut naruszenia art. 4, 5 i 7 k.p.k.

Art. 4 k.p.k., jako przepis określający jedną z zasad procesowych odnoszących się do różnych sfer procedowania nie może występować jako samodzielny zarzut odwoławczy. Wskazując na jego naruszenie skarżący winien, formułując zarzut odwoławczy, wskazać konkretny przepis procesowy, który stanowi realizację tej zasady, i który został naruszony, bowiem jako zasada, znajduje on swoje rozwinięcie w dalszych przepisach procesowych (por. Dariusz Świecki „Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych. Komentarz i orzecznictwo.” Wyd. III WK2016)

W realiach niniejszej sprawy nie można też mówić o naruszeniu art. 5 k.p.k. Brak było jakichkolwiek wątpliwości, co do winy i sprawstwa oskarżonego, zaś zgromadzony materiał dowodowy pozwolił jednoznacznie wykazać iż B. P. dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Wskazując na naruszenie art. 7 k.p.k. skarżący winien wykazać, jakich konkretnie uchybień dopuścił się Sąd I Instancji dokonując oceny materiału dowodowego. Samo przeciwstawienie odmiennego poglądu, co do oceny tegoż nie może stanowić podstawy zarzutu naruszenia wspomnianego przepisu.

Sąd Odwoławczy wskazuje iż trafnie Sad I Instancji nie dał wiary zeznaniom R. Ł. i R. G.. Podkreślić należy, że R. G. w swoich zeznaniach przyznał wprost, że nie słyszał żadnych ustaleń pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzoną (k. 483 odwrót). Potwierdził to również R. Ł. (k. 143 odwrót). Z kolei zeznania R. Ł. budzą wątpliwość z uwagi na fakt iż z jednej strony świadek wskazuje, że coś wie, ale usłyszał to mimochodem i tak naprawdę nie chce się tym interesować (k. 139 – 139 odwrót). Jasnym przez to jawi się, że swoją wiedzę świadek opiera tylko na domysłach mogąc usłyszeć strzęp rozmowy, która w żaden sposób go nie interesowała. Podzielić przy tym należy pogląd Sądu Rejonowego, że jeśli R. Ł. powziął wiedzę o toczącym się postępowaniu od oskarżonego, to mógł on również ustalić z oskarżonym iż ten strzęp rozmowy dotyczył rzekomo ustaleń o rozliczeniu się za meble w postaci odbioru przez oskarżonego kart do bankomatu należących do M. P.. Zestawiając te zeznania z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym jasnym jawi się, iż świadek ten nie posiadał faktycznej wiedzy w przedmiocie toczącego się postępowania i przez to zasadnie jego zeznaniom nie można było przydać waloru wiarygodności.

Mając powyższe rozważania na uwadze stwierdzić należy iż Sąd I Instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny wskazujący na sprawstwo i winę oskarżonego.

Sąd Okręgowy jednakże zmienił zaskarżony wyrok w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Za w pełni zasadne należy uznać wymierzenie oskarżonemu za czyn przypisany w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku kary 4 miesięcy pozbawienia wolności. Jak wyczerpująco wykazano we wcześniejszej części rozważań oskarżony świadomie uzyskał korespondencję należącą do M. P. z zamiarem przywłaszczenia przesłanych w niej dokumentów. Uznać należy, że orzeczona przez Sąd Rejonowy kara jest karą wystarczającą, by uświadomić oskarżonemu, że takie zachowanie nie znajduje aprobaty i winno być należycie ukarane.

Wątpliwość jednakże rodziła kara wymierzona oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Choć istotnie, jak wykazano w powyższej części rozważań, czyny oskarżonego cechował znaczny stopień społecznej szkodliwości, to jednak wskazać należy, że przede wszystkim zwrócił on pokrzywdzonej całą sumę pieniędzy, jaką wcześniej podjął z jej konta. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że w takiej sytuacji jego czyny należy oceniać z mniejszą surowością, gdyż mimo konfliktu z M. P. i celowego działania na jej szkodę był on w stanie dostrzec negatywne skutki, jakie wynikają z jego zachowania. Dokonane przez niego czyny nie są przy tym typowymi włamaniami dokonywanymi przez osoby ze środowiska przestępczego.
Na podstawie takiej argumentacji Sąd II Instancji obniżył wymierzoną B. P. karę za czyny opisane w pkt 2-8 przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk do 1 roku pozbawienia wolności.

Kierując się tożsamymi przesłankami za w pełni zasadne należało uznać obniżenie kary łącznej do 1 roku pozbawienia wolności, a także skrócenie okresu probacyjnego warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności do lat 2.

Sąd Odwoławczy uznał, że decyzja Sądu Rejonowego o zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata była zbyt surowa. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I Instancji sam wskazał na dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz fakt iż od czasu popełnienia zarzucanych mu czynów do chwili wydania orzeczenia w niniejszej sprawie nie dopuścił się on ponownie przestępstwa. Nie jest on więc sprawcą zdemoralizowanym. Sąd Okręgowy wskazuje, że na podstawie wnikliwej oceny całości zgromadzonego materiału dowodowego w niniejszej sprawie okres 2 lat zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności pozwoli w zupełności zweryfikować postawę oskarżonego, by upewnić się, czy respektuje on prawo, zaś czyny jakich się dopuścił były jednorazowym, choć poważnym, incydentem.

W pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 10 w zw. z art. 6 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym wymierzył opłatę w wysokości 180 zł za obie instancje.