Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 338/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 15 maja 2020r. w sprawie sygn. akt II K 768/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------------

--------------------------------------------------

-------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

-------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego H. P.kary polegające na nie zastosowaniu przepisu art. 72 ust. 1 w zw. z art. 73 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez zaniechanie przez Sąd zawieszenia postępowania do czasu zakończenia przez oskarżonego leczenia odwykowego, mimo iż czyny zarzucane oskarżonemu pozostają w związku z używaniem przez niego środków psychoaktywnych, zagrożone są karami do 5 lat pozbawienia wolności, a H. P.jako osoba uzależniona i używająca szkodliwie substancji psychoaktywnych przedstawił zaświadczenie potwierdzające gotowość przyjęcia go na leczenie odwykowe przez przystosowany do tego podmiot leczniczy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego H. P.kary za czyn opisany w pkt 2 wyroku (występek z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za który wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności), a przez to także kary łącznej w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności wobec zastosowania przez Sąd I instancji wadliwych kryteriów jej wymiaru i wymierzenia kary nieproporcjonalnej w stosunku do kary za drugi z zarzucanych oskarżonemu występków (art. 178b k.k. za który wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności) w sytuacji, gdy czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przewidziano znacznie niższe zagrożenie karą niż za czyn z art. 178b k.k., a nadto przy pominięciu, iż czyn z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii pozostaje w ścisłym związku z uzależnieniem oskarżonego od narkotyków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Podkreślić na wstępie należało, że apelujący nie zakwestionował poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń, co do popełnienia przez H. P.przypisanych mu przestępstw. Sąd meriti w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 1-6 uzasadnienia) w sposób logiczny i przekonywający zaprezentował rozumowanie, które doprowadziło go do poczynienia owych ustaleń. Sąd Okręgowy dokonaną w zaskarżonym wyroku ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, co do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. 1 i 2 podzielił w całości. Nie zachodziła zatem potrzeba powielania tej zasługującej na aprobatę argumentacji.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zawarty w apelacji adw. G. P. atakował w istocie postąpienie Sądu Rejonowego polegające na niezastosowaniu przepisu art. 72 ust. 1 w zw. z art. 73 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i odstąpieniu od zawieszenia na podstawie tych przepisów postępowania do czasu zakończenia przez oskarżonego leczenia odwykowego. Na poparcie powyższego zarzutu skarżący przedstawił szereg okoliczności, które, wedle jego twierdzeń, powinny skutkować zawieszeniem prowadzonego przeciwko oskarżonemu postępowania np. jego destrukcyjne uzależnienie od środków psychoaktywnych wynikające z jego dotychczasowej linii życia (potwierdzonej wyrokami skazującymi za popełnianie przestępstw narkotykowych), znajdowanie się oskarżonego pod wpływem owych środków w momencie popełniania przypisanych mu przestępstw.

Rzecz jednak w tym, że zawieszenie postępowania w oparciu o powołane wyżej przepisy ma wyłącznie charakter fakultatywny, co oznacza, że decyzja w tym przedmiocie zastrzeżona została przez ustawodawcę do tzw. judykacyjnego uznania sądowego. Instytucja zawieszenia postępowania, o której stanowi art. 72 ust. 1 powołanej ustawy ma przy tym szczególny charakter, gdyż na kanwie tego unormowania za „długotrwałą przeszkodę uniemożliwiającą prowadzenie postępowania” uzasadniającą zawieszenie procesu karnego poczytać należy fakt leczenia podejrzanego (oskarżonego) z uzależnienia od narkotyków lub nowych substancji psychoaktywnych. To zaś oznaczało, że warunkiem zawieszenia postępowania jest uprzednie poddanie się przez sprawcę leczeniu, rehabilitacji lub jego udział w programie terapeutyczno-profilaktycznym. Wynik wykładni gramatycznej tego unormowania, której, co oczywiste, przydać należało pierwszoplanowe znaczenie w ustalaniu jego normatywnego znaczenia, wykluczał zatem przyjęcie, że samo tylko wyrażenie woli lub deklaracja podjęcia leczenia przez podejrzanego (oskarżonego) mogą stanowić podstawę zawieszenia postępowania karnego – W. Górowski red., M. Małecki red., D. Zając red. W. Zontek, Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, KIPK. 201, teza 17 do art. 72.

Także wykładnia celowościowa instytucji zawieszenia postępowania opisanej w art. 72 ust. 1 przywołanej ustawy z dnia 29 lipca 2005r. uzasadniała przyjęcie, że znajduje ona zastosowanie wyłącznie do podejrzanego (oskarżonego), który w toku trwającego procesu karnego podjął leczenie, rehabilitację lub wziął udział w programie terapeutyczno-profilaktycznym. Rzecz bowiem w tym, że zawieszenie postępowania w oparciu o tę instytucję musi zostać poprzedzone stwierdzeniem, że podjęcie przez podejrzanego (oskarżonego) działań w niej opisanych rzutuje na bieg postępowania w ten sposób, że stanowi długotrwałą przeszkodę uniemożliwiającą jego prowadzenie – wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 7 listopada 2016r., IV Ka 913/16, LEX nr 2245762. Przykładowo wskazać należało, że tego rodzaju zawieszenie byłoby uzasadnione wobec podejrzanego (oskarżonego), który spełniwszy wszystkie warunki opisane w art. 72 ust. 1 tej ustawy, znajdowałby się na tak zaawansowanym etapie leczenia, rehabilitacji lub programu, że zakłócenie tych oddziaływań przez kontynuowanie czynności procesowych, mogłoby zniweczyć postępy jego leczenia z uzależnienia.

W okolicznościach niniejszej sprawy, co oczywiste, takich przesłanek nie można było się doszukać, na co zasadnie zwrócił uwagę Sąd I instancji. Wszakże H. P.nie tylko nie podjął dotychczas działań leczniczo - rehabilitacyjno - programowych opisanych w art. 72 ust. 1 tej ustawy. Co więcej, nie wskazywał w toku postępowania przygotowawczego, jakoby był uzależniony od narkotyków. Fakt, że bezpośrednio po popełnieniu przez niego przestępstw stanowiących osnowę faktograficzną niniejszego postępowania stwierdzono występowanie w jego organizmie substancji psychotropowej wytłumaczył zaś biegłym psychiatrom podczas dwukrotnego opiniowania sądowo – psychiatrycznego jednorazowym jej użyciem /k. 87 verte/. W dokumentacji medycznej dotyczącej jego osoby konsekwentnie odnotowywano, że zaprzeczał zażywaniu środków psychoaktywnych /wywiad psychiatryczny w Szpitalu (...) im. prof. M. K. w L. z dni 18 grudnia 2017r., 12 kwietnia 2018r., 7 marca 2018r. k. 220, 206 190/. Dopiero na rozprawie głównej w dniu 13 marca 2018r. /k. 285 verte/ wskazał oskarżony, że był od wielu lat uzależniony od narkotyków, niemniej jednak doprecyzował, że w czasie popełniania przypisanych mu w niniejszym procesie przestępstw świadomie ich nie zażywał podając, że zostały mu dosypane do coli, jak i że nie wiedział, że w prowadzonym pojeździe znajdowały się narkotyki /k. 285 verte/.

Ogół tych okoliczności pozwalał zatem na stwierdzenie, że sam H. P.konsekwentnie wywodził, że przypisane mu przestępstwa nie zostały przez niego popełnione w związku z uzależnieniem. To zaś oznaczało, że nie odczuwał potrzeby leczenia się z uzależnienia, a więc także z tego powodu nie było zasadne zawieszanie procesu na podstawie art. 72 ust. 1 i 73 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. O słuszności tego zapatrywania świadczyło też to, że oskarżony nie podjął dotychczas leczenia odwykowego, chociaż ostatecznie zadeklarował wieloletnie uzależnienie od narkotyków. Wszakże z datowanego na 2 lipca 2019r. kwestionariusza zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień w osobie Żanety Marmon – Leśniak wynikało, że pierwszy kontakt H. P.z narkotykami nastąpił w 25 roku życia – był to haszysz i kokaina; od 28 roku życia zażywał amfetaminę, marihuanę i dopalacze; amfetaminy używał ciągami narkotykowymi trwającymi do kilkunastu miesięcy; powyższe narkotyki używał do momentu osadzenia w zakładzie karnym (2004-2005r.); po opuszczeniu zakładu zaczął przyjmować metamfetaminę codziennie oraz dopalacze naprzemiennie i łącznie wielomiesięcznymi ciągami; ten model używania trwał u oskarżonego do ponownego osadzenia w zakładzie karnym, tj. do 2010 roku (ZK – 2010-2013r.); od 2013 roku oskarżony podczas przepustek używał dopalaczy; od września 2016 do 2017r. (podczas rocznej przepustki z ZK) używał dopalaczy ciągami; ponadto oskarżony w przebiegu uzależnienia od narkotyków i dopalaczy był wielokrotnie hospitalizowany w szpitalu psychiatrycznym przez około 11 miesięcy. Opiniująca stwierdziła w oparciu o wywiad uzyskany od oskarżonego, że jest on osobą uzależnioną od narkotyków i dopalaczy, i w związku z tym za konieczne uznała, aby podjął leczenie długoterminowe w ośrodku stacjonarnym leczenia uzależnień /k. 328 - k. 337/.

Przedstawione wnioskowanie uprawniało zatem do sformułowania wniosku, że złożenie przez H. P.dopiero w końcowej fazie procesu wyjaśnień na temat jego uzależnienia od narkotyków, miało wyłącznie na celu uzyskanie pozytywnej dla niego decyzji procesowej w postaci zawieszenia prowadzonego postępowania. Oskarżony dążył zatem cynicznie do tego, aby postępowanie karne prowadzone przeciwko niemu mogło zostać finalnie na podstawie art. 72 ust. 3 i art. 73 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii warunkowo umorzone.

Dodać w tym kontekście należało, że postawę, którą H. P.zaprezentował w toku niniejszego postępowania trudno było poczytać jako konsekwentną. Z jednej bowiem strony zadeklarował chęć podjęcia leczenia z uzależnienia. Z drugiej zaś stronny, w trakcie niniejszego postępowania, po udzieleniu mu przerwy w odbywaniu kary orzeczonej w innej sprawie, nie powrócił do zakładu karnego i popełnił m.in. przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wskazać też należało, że H. P.nie będzie mógł w najbliższym czasie poddać się leczeniu w podmiocie leczniczym. Obecnie odbywa on karę pozbawienia wolności, której ostateczny koniec przypada na dzień 11 stycznia 2022r. /k. 452, 469, 474/. Możliwość podjęcia przez niego leczenia po opuszczeniu zakładu karnego w stowarzyszeniu (...)jawiła się zatem jako iluzoryczna i także z tego powodu nie zachodziła możliwość zawieszenia prowadzonego procesu karnego / Hostel M. //zaświadczenie z dnia 3 czerwca 2019r. – k. 326/.

Ad. 2

Nie doszukał się również Sąd II instancji w zaskarżonym wyroku uchybienia, o którym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k. Nietrafna była bowiem argumentacja zawarta w uzasadnieniu środka odwoławczego, a kwestionująca wysokość wymierzonej H. P.kary za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W pierwszej kolejności podnieść należało, że podniesiony przez adw. G. P. fakt uzależnienia H. P.od narkotyków sam w sobie nie mógł wpłynąć łagodząco na zakres odpowiedzialności karnej mu grożącej za popełnienie występku opisanego w pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku. Wysokość wymierzonych oskarżonemu kar pozbawienia wolności za czyny opisane w pkt. 1 i 2 tej części wyroku nie budziła zastrzeżeń pod kątem względnej analizowanej przesłanki odwoławczej. Ta ostatnia bowiem aktualizuje się jedynie wówczas, gdy mamy do czynienia z niewspółmiernością kary w stopniu rażącym. Nie każda zatem różnica w ocenie wysokości wymierzonej kary stanowi o skuteczności zarzutu znajdującego oparcie w treści powołanego wyżej przepisu, lecz tylko taka, która wyraża znaczną dysproporcję, a więc, gdy zachodzi różnica tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną należałoby nazwać rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować – wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2018r., sygn. II AKa 72/18, LEX nr 2490963; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 stycznia 2014r., sygn. II AKa 264/13, LEX nr 1425460.

Słusznie Sąd Rejonowy przy okazji omawiania zagadnienia wymiaru kar za zbiegające się realnie przestępstwa przypisane H. P. zwrócił uwagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na uprzednią wielokrotną jego karalność, w tym za czyny podobne, jak i na fakt, że pomimo odbywania przez niego kar pozbawienia wolności, nie zmienił swojego nagannego postępowania. Sąd ten dostrzegł też trafnie, że ilość i rodzaj posiadanej przez niego substancji psychotropowej obciążająco wpływały na jego odpowiedzialność karną. W kontekście zatem zagrożenia ustawowego przestępstwa, którego dopuścił się H. P., a opisanego w pkt. 2 części dyspozytywnej wyroku, a kształtującego się na pułapie od 1 miesiąca do 3 lat pozbawienia wolności, dojść należało do przekonania, że orzeczona wobec oskarżonego kara izolacyjna w wymiarze 1 roku mieściła się w dolnej granicy tego zagrożenia. W kontekście opisanych już wektorów wpływających na społeczną szkodliwość analizowanego zachowania, nie można było zatem uznać, że wymierzona oskarżonemu kara za to przestępstwo była rażąco niewspółmiernie surowa.

Wobec przyjęcia, że wymierzona H. P.kara za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości tego zachowania, przyjąć należało, że orzeczona przez Sąd Rejonowy kara łączna 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności uwzględniła wszystkie wymienione wyżej względy w stopniu prawidłowym i z pewnością nie można było jej poczytać jako rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k.

Wniosek

1. O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zawieszenie postępowania i umożliwienie oskarżonemu kontynuowania leczenia w oparciu o art. 72 ust. 1 w zw. z art. 73 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary za występek z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w wymiarze niższym niż za czyn z art. 178b k.k. proporcjonalnie do różnicy w zagrożeniu karą obu przestępstw, a co za tym idzie obniżenie wymiaru kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

W konsekwencji uznania zarzutu z pkt. 1 za bezzasadny, nie mógł zostać uwzględniony wniosek apelacji o zawieszenie postępowania.

Ad. 2

Powody, które skutkowały nieuwzględnieniem wniosku przytoczone zostały we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został wobec oskarżonego utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności zarzutów apelacji należało stwierdzić, że zaskarżony wyrok był trafny, a samo postępowanie nie było obarczone żadną wadą, która winna skutkować jej uwzględnieniem z urzędu. Z tych powodów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

W związku z faktem, że H. P.był pozbawiony wolności i nie osiągał dochodów, zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa (art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana