Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 309/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 6 marca 2024r. w sprawie II K 148/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty adw. P. K.

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na wadliwym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż oskarżony S. S. w trakcie inkryminowanego zdarzenia użył wobec pokrzywdzonego A. D. wulgaryzmu tj. „…skur…” czym wypełnił znamiona przestępstwa znieważenia pokrzywdzonego, podczas gdy w realiach przedmiotowej sprawy w czasie scysji pomiędzy stronami, oskarżony S. S. po otrzymaniu serii uderzeń od pokrzywdzonego A. D. faktycznie wypowiedział wymienione słowo, jednakże wypowiedź oskarżonego S. S. była spontaniczna, niekontrolowana, stanowiąca reakcję na zadany przez pokrzywdzonego D. cios, a co najważniejsze – wypowiedź ta nie była kierowana do pokrzywdzonego oddalonego od oskarżonego o ok. 7 m, a do obecnej żony oskarżonego – świadka L. S..

Zarzuty adw. W. W.

1. naruszenie art. 7 kpk poprzez błędną ocenę zebranego w toku sprawy materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego A. D., oskarżonego S. S., zeznań świadka L. S., nagrań audio i video z daty zdarzenia i bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony A. D. dopuścił się czynu, który miał polegać na uderzeniu S. S. nogą, co z kolei miało spowodować obrażenia ciała w postaci podbiegnięcia krwawego średnicy 5 cm w okolicy lewego obojczyka i zaczerwienienia skóry szyi po stronie lewej,

2. naruszenie art. 7 kpk poprzez błędną ocenę zebranego w toku sprawy materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego A. D., oskarżonego S. S., zeznań świadka L. S., nagrań audio i video z daty zdarzenia i bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony S. S. nie dopuścił się czynów opisanych w pkt 2 i 4 części wstępnej wyroku tj. dwukrotnego uderzenia A. D., kopnięcia nogą oraz uderzenia ręką, jak również rzucenia w niego fragmentem gzymsu (tynku), jak również bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony S. S. nie znieważył A. D. słowami „co tam kopiesz ty żydzie, pedale, sk..." oraz słowem „błaźnie”,

3. naruszenie art. 25 § 1 i § 2a kk poprzez ich niezastosowanie, w sytuacji, gdy oskarżony A. D. działał w warunkach obrony koniecznej odpierając bezpośredni, bezprawny zamach S. S. w postaci uderzenia i kopnięcia go przez oskarżonego,

4. naruszenie art. 216 § 3 kk poprzez bezpodstawne przyjęcie, że znieważenie A. D. dokonane przez S. S. było wywołane wyzywającym zachowaniem pokrzywdzonego w sytuacji, gdy przebieg zdarzenia z dnia 01.05.2020r. miał odmienny przebieg, na co wskazuje zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w szczególności nagrania audio i video z dnia zdarzenia, z których wynika, że całość zdarzenia wywołana została prowokacyjnym zachowaniem oskarżonego S. S. i jego żony, kierowaniem zniewag pod adresem A. D. oraz naruszeniem jego nietykalności cielesnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego i oskarżyciela wzajemnego A. D. oraz jego obrońcy nie jest zasadna. Podstawowymi zarzutami, zawartymi w obu apelacjach jest obraza art. 7 kpk, mająca w świetle twierdzeń skarżących postać dowolnego ustalenia, że S. S. nie popełnił opisanych w punktach 3 i 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku czynów, jak również że A. D. naruszył nietykalność cielesną S. S.. Jak trafnie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 lutego 2018 r.( III KK 286/17 LEX nr 2559388) dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd pierwszej instancji. Jeżeli ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji jest zgodna z zasadami, o których mowa w art. 7 k.p.k., to pozostaje ona pod ochroną prawa i nie ma podstaw do jej zmiany w postępowaniu odwoławczym. Jeżeli sąd odwoławczy nie wykaże błędności oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, jakiej dokonał sąd pierwszej instancji, nie może tej oceny zmienić w postępowaniu odwoławczym nawet wówczas, gdyby to on orzekając w pierwszej instancji dowody te ocenił odmiennie. W przedmiotowej sprawie, wbrew zawartym w apelacjach argumentom Sąd Rejonowy nie uchybił treści art. 7 kpk. Faktem jest, że zarówno A. D., jak i S. S. wnioskowali w jurysdykcyjnej fazie postepowania o przeprowadzenie dowodów z nagrań przedmiotowego zdarzenia. Dowody te Sąd Rejonowy przeprowadził na rozprawie głównej ( k.189, 198), jednakże zła jakość zarejestrowanych zapisów uniemożliwiła dokonanie na ich podstawie jakichkolwiek ustaleń poza tym, że pomiędzy oboma wymienionymi mężczyznami doszło do kłótni. Ta okoliczność ma jednak charakter bezspornej. W toku postepowania przed Sądem Rejonowym żadne ze stron nie negowała także i tego, że odtwarzane zapisy dotyczą zdarzeń, opisanych w aktach oskarżenia. Równie bezsporne jest i to, że w trakcie zajścia na miejscu nie było osób, niezainteresowanych konkretnym rozstrzygnięciem. Oznacza to, że każda z osób na miejscu obecnych miała interes w składaniu korzystnych dla konkretnej strony relacji. Okoliczność ta nie zwalnia jednak od oceny wiarygodności poszczególnych twierdzeń, zaś Sąd Rejonowy od tej powinności się nie uchylił. Słusznie Sąd ten ocenił wyjaśnienia A. D. jako częściowo niewiarygodne a swoje stanowisko poprawnie uzasadnił. Wyjaśnienia te, co nie uszło uwadze Sądu Rejonowego są częściowo odosobnione i nie zostały potwierdzone przez żaden dowód o charakterze obiektywnym. Nie są bowiem takim dowodem nagrania przebiegu zdarzenia a to z uwagi na ich bardzo złą jakość i choć każda ze stron powoływała się na ich wybrane fragmenty, to obiektywnie rzecz ujmując nie sposób na ich podstawie dokonać pozytywnych ustaleń faktycznych.

Równie istotne jest to, że A. D., choć podobnie jak i S. S. wezwał policję, to w odróżnieniu od oponenta nie wykonał lekarskich oględzin ciała. Z zasad doświadczenia życiowego wprost wynika, że gdyby istotnie doszło do uszkodzenia jego ciała, to mając na uwadze natężony konflikt, o jakim mowa taka obdukcję by wykonał. Zawarta w aktach sprawy dokumentacja medyczna w połączeniu z opinią biegłego lekarza to dowody, wskazujące na wiarygodność relacji tak S. S., jak i jego żony L. S.. Podnieść przy tym należy, że sam A. D. potwierdził, że uderzał S. S., broniąc się w ten sposób przed atakiem z jego strony. Na istnienie takiego ataku o fizycznym charakterze brak jest jednak jakiegokolwiek obiektywnego dowodu. Żaden dowód nie potwierdził również tego, by S. S. rzucił w kierunku A. D. kamieniem. Pomijając nieistotna kwestie, czy był to kamień, czy tez fragment ozdobnego gzymsu stwierdzić należy, że sam pokrzywdzony nie był w stanie jednoznacznie określić intencji rzucającego, jeśli nawet do takiego rzucenia doszło. Nie sposób zatem w sposób nie budzący wątpliwości ustalić, czy S. S. chciał (lub godził się ) naruszyć nietykalność cielesna oponenta, chciał lub godził się na wyrządzenie mu krzywdy na zdrowiu, czy też rzut, o jakim mowa, jeśli miał miejsce ukierunkowany był li tylko na rozładowanie nagromadzonych w toku zajścia złych emocji. Wprawdzie A. D. podał (k.120), że S. S. ,,nie trafił” owym kamieniem, lecz w tym zakresie relacje tę ocenić należy jako supozycję o charakterze subiektywnym bo nie wiadomo, czy rzucający w istocie nie trafił, czy też przemieścił kamień w zamierzone miejsce i nie celował w A. D.. Słusznie w tej sytuacji Sąd Rejonowy wydał w tym zakresie wyrok uniewinniający. Równie trafne jest rozstrzygnięcie uniewinniające od popełnienia przez S. S. czynu z art. 157 § 2 kk. Poza argumentacja już przywołaną odwołać się w tej materii należy do zasad doświadczenia życiowego. W świetle twierdzeń A. D. do fizycznego ataku przeciwko jego osobie miało dojść już po słownej utarczce (o jakiej mowa niżej) a co istotne po tym, jak pokrzywdzony rozpoczął nagrywanie zdarzenia przy użyciu telefonu. Zważywszy na zaostrzony i długotrwały konflikt pomiędzy oboma mężczyznami z włączaniem doń organów ścigania także w przeszłości jest w ocenie Sądu rzeczą nie do zaakceptowania, by S. S. mając tego świadomość zdecydował się na atak wiedząc, że jest nagrywany. Słusznie Sąd Rejonowy skonstatował w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, że wszyscy przesłuchani a niezaangażowani w spór świadkowie wiedzę swoją czerpali wyłącznie z relacji stron sporu. W ich twierdzeniach dostrzec przy tym można trend do nieangażowania się w konflikt, o jakim mowa, co w ocenie Sądu jest w pełni zrozumiałe. Na podstawie tych dowodów, niezależnie od rzeczywistych intencji świadków ustaleń faktycznych dokonać jednak nie sposób, skoro żadna z owych osób zdarzenia nie widziała i nie słyszała.

Jako prawdziwe natomiast uznać należy ten fragment wyjaśnień A. D., w jakim opisał on kierowane pod jego adresem wyzwiska. Treść jego relacji potwierdziła bowiem L. S.- żona S. S., podając jednocześnie szczegółowy opis tego zachowania. Jej twierdzenia są spójne, logiczne i w odróżnieniu od twierdzeń stron także zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Podała ona, że do wyzwiska doszło bezpośrednio po fizycznym ataku ze strony A. D., zaś opis owego ataku także jest- w odróżnieniu od relacji jej męża- w pełni wiarygodny. Nie jest bowiem możliwe, by A. D.- zważywszy na jego niepełnosprawność (k.32) zadał kopnięcie w szyję, co jak się wydaje nie wymaga szerszego komentarza. L. S. takiego zdarzenia nie potwierdziła wskazując, że jej mąż został uderzany rękami po plecach i kopnięty w krocze. W reakcji na to znieważył on atakującego. Słusznie Sąd Rejonowy, mając także na względzie dokumentację medyczną i opinie, o jakich była już mowa przydał jej zeznaniom walor wiarygodności i wykorzystał je do rekapitulacji stanu faktycznego. Czyni to zawarte w apelacji adw. W. W. niezasadnymi. Z wyżej opisanych powodów nie doszło bowiem do obrazy art. 7 kpk, zaś art. 25kk nie mógł być zastosowany, skoro to A. D. jako pierwszy fizycznie zaatakował S. S. w reakcji na jego pretensje o dokonywanie wykopu. Z kolei zachowaniem wyzywającym w rozumieniu art. 216 § 3 k.k. jest bez wątpienia znieważenie lub naruszenie nietykalności cielesnej bezpośrednio poprzedzające zniewagę. Skoro taka sytuacja, co w sposób zgodny z art. 7 kpk ustalił Sąd Rejonowy miała miejsce, to zasadnie Sąd ten zastosował instytucje w tym przepisie przewidzianą. Wbrew zawartym w apelacji A. D. argumentom Sąd I instancji nie pominął żadnego z istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodu. Pomijając zawarte w niej domniemania podnieść należy, że dowody z nagrań, orzeczenia o niepełnosprawności i korespondencji z KP w G. zostały przeprowadzone, zaś subiektywne uwagi Ł. M. o osobie apelującego są pozbawione jakiegokolwiek znaczenia dowodowego. O rozbieżnościach w relacjach osób w zajściu uczestniczących była już mowa. Z kolei opinia biegłych lekarzy psychiatrów jest- wbrew zawartym w apelacji twierdzeniom- wolna od uchybień z art. 201 kpk a nadto jest ona dla A. D. korzystna. Wynika z niej bowiem, że oskarżony w chwili czynu miał z powodu zakłóceń czynności psychicznych ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu oraz zdolność pokierowania swoim postepowaniem co spowodowało konieczność ujęcia tego w treść przypisanego czynu a w konsekwencji potrzebę uzupełnienia kwalifikacji prawnej czynu o art. 31 § 2 kk. Nie ma przy tym racji adw. P. K. zarzucając, że znieważająca wypowiedź nie była adresowana do A. D. a okoliczność, że doszło do niej po uderzeniach została przez Sąd Rejonowy trafnie ustalona. Podzielając przedstawioną przez Sąd Rejonowy argumentację w zakresie zastosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia zarówno wobec A. D., jak i S. S. kar tytułem uzupełnienia podnieść należy, że realizowanie funkcji ochronnej przepisów, typizujących przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego. Wszak nieodłączną jego cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Nawet ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi łączyć się ze stosowaniem środków prawnokarnej represji zwłaszcza wtedy, gdy stosowanie takich środków z dużym prawdopodobieństwem doprowadzić może do eskalacji już istniejącego konfliktu. Taka sytuacja ma miejsce w realiach przedmiotowej sprawy, czego wymownym przykładem jest szereg prowadzonych w przeszłości postepowań w sprawach karnych i o wykroczenia z udziałem obu skonfliktowanych mężczyzn. W ocenie Sądu nieodzowne jest w tej sytuacji wydawanie takich rozstrzygnięć w zakresie wymiaru kary, jakie przyczynia się co najmniej do zaprzestania dalszej eskalacji sporu. Poza zatem podniesionymi przez Sąd Rejonowy argumentami także i te okoliczności sprawiają, że odstąpienie od wymierzania kar jest rozstrzygnięciem słusznym.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. S. od zarzucanego mu czynu zabronionego.

- zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. D. od zarzuconego mu czynu,

- uchylenie wyroku wydanego w stosunku do oskarżonego S. S. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w apelacjach zarzuty nie okazały się zasadne a co za tym idzie również zawarte w nich, korelujące z zarzutami wnioski zasadne nie są.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości w zakresie sprawstwa, winy i kwestii związanych z wymiarem kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest wolny w tym zakresie od uchybień, opisanych w apelacjach i nie zawiera on również uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i art. 440 kpk..

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób że z opisu czynu wyeliminowany został zwrot „całą nogą” oraz ustalone zostało, iż oskarżony w chwili czynu miał z powodu zakłóceń czynności psychicznych ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu oraz zdolność pokierowania swoim postępowaniem a kwalifikacja prawna czynu uzupełniona została o art. 31 § 2 kk;

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany zaskarżonego wyroku podane zostały wyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt. 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Podstawę rozstrzygnięcia o opłatach za postępowanie odwoławcze stanowi przepis art. 624 § 1 k.p.k. w zw z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca, pełnomocnik oskarżycieli prywatnych, oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana