Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 295/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 20 lutego 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 300/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

I.  Wadliwą, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę dowodu z zeznań świadków M. K., P. B., Ł. W., Z. W., D. S. i M. W. i uznanie tych zeznań za w pełni wiarygodne w zakresie w jakim rozpoznali oni na nagraniu oskarżonego M. D., w sytuacji gdy świadkowie Ci mieli bezpośredni interes w obciążaniu oskarżonego, albowiem pozostawał on osobą która wcześniej pracowała w prowadzonym przez nich zakładzie i posiadali oni na jego temat informacje pozwalające na łatwe wytypowanie go na sprawcę czynu, a wszyscy Ci świadkowie pozostają w bezpośredniej relacji czy to życiowej czy zawodowej z pokrzywdzoną, natomiast jakość nagrań znajdujących się w aktach sprawy nie pozwala na przyjęcie, że to akurat oskarżony wszedł do warsztatu prowadzonego przez M. W. i M. K., albowiem nawet biegły sądowy z zakresu antropologii, posiadający wiadomości specjalne z zakresu analizy tego rodzaju nagrań wskazał, że jakość nagrania nie pozwala na zidentyfikowanie konkretnej osoby, a tym samym nie sposób przyjąć, że mogli uczynić to świadkowie nie posiadający żadnego doświadczenia w analizie tego rodzaju nagrań;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II.  Wadliwą i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego M. D. i uznanie na ich podstawie, że przedstawiona przez niego wersja zdarzenia oraz analizy nagrania wskazująca na posiadanie przez sprawcę okularów jest niewiarygodna oraz przyjęcie, że rzeczywiście przebywał on w należącym do pokrzywdzonej warsztacie w chwili dokonania włamania, podczas gdy oskarżony logicznie wytłumaczył, że okulary zostały mu zniszczone w chwili wcześniejszego zatrzymania i nie kupił on nowych, natomiast z samego faktu sprawnego poruszania się złodzieja po warsztacie pokrzywdzonej i wyłączenia alarmu nie sposób przyjąć, że czynu dokonał oskarżony M. D., albowiem do części z której dokonano kradzieży dostęp miał każdy z klientów oraz pracowników zatrudnionych przez pokrzywdzoną, a tym samym mógł on dokonać kradzieży i odpowiednio przygotować się do jej wykonania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

III.  Wadliwą i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę dowodu z opinii biegłego z zakresu antropologii i wskazanie, ze treść tej opinii nie koliduje z przypisaniem oskarżonemu M. D. odpowiedzialności za dokonanie kradzieży z włamaniem, podczas gdy treść tej opinii wskazuje, ze na podstawie nagrań monitoringu znajdujących się w aktach sprawy nie sposób jest ustalić jaka konkretna osoba poruszała się po podwórku oraz warsztacie należącym do pokrzywdzonej, a tym samym nie sposób uznać na tej podstawie za wiarygodne zeznań świadków M. K., P. B., Ł. W., Z. W., D. S. i M. W., którzy wskazali na oskarżonego odwołując się do jego cech rzekomo widocznych na nagraniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zaznaczyć należy, że wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu w zaskarżonym wyroku czynu z art. 178a § 1 k.k. nie były kwestionowane i w świetle zebranych dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego składanych na rozprawie głównej nie budzą wątpliwości. Apelacja na korzyść oskarżonego wniesiona przez reprezentującego go obrońcę podważała zasadność uznania jego winy i sprawstwa jedynie w zakresie przypisanego mu w zaskarżonym wyroku czynu z art. 278 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Podniesione zarzuty odnoszą się do naruszenia przepisów procedury karnej, pozostają przy tym spójne, stosownym jest zatem odnieść się do nich łącznie.

Obrońca oskarżonego M. D. we wniesionych zarzutach wskazywał naruszenie przez sąd rejonowy prawa procesowego w zakresie art. 410 k.p.k. Wskazany zarzut może być skutecznie podniesiony jedynie w sytuacji gdy ustalenia faktyczne oparto na dowodach, które nie zostały formalnie ujawnione w toku postępowania albo zostały pominięte przy procesie odtwarzania stanu faktycznego. Wskazana sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, z tego względu zarzuty apelacyjne odnoszące się do naruszenia przepisów postępowania karnego zmierzały w rzeczywistości
do zakwestionowania dokonanej oceny dowodów, co także wynika bezpośrednio z ich treści.

Sąd rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w jasny
i całościowy sposób dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów wskazując, którym z nich nadał walor wiarygodności, a którym wiarygodności odmówił. Przeprowadzona ocena dowodów odpowiadała zasadom wiedzy, prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego w związku z czym nie ulega wątpliwości, iż czyniła zadość wymogom wynikającym z art. 7 k.p.k. Poszczególne zebrane w niniejszej sprawie dowody miały rozbieżną wymowę, prawidłowo zatem sąd I instancji dokonywał wnikliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.
Zaznaczyć przy tym należy ponadto, że nie można skutecznie podnieść zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. przez wskazanie, że sąd I instancji oparł się na dowodach obciążających oskarżonego, a nie uwzględnił zaś dowodów dla niego korzystnych, jeżeli całościowa ocena materiału dowodowego była swobodna.

Przypomnienia wymaga, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji i zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zaznaczyć należy, że sąd rejonowy dysponował rozbieżnymi dowodami w zakresie przebiegu wydarzeń
w inkryminowanym czasie. Oskarżony konsekwentnie zaprzeczał bowiem sprawstwu
w zakresie zarzucanego mu czynu, co jednak postawało w sprzeczności z wymową pozostałych dowodów, w tym także nieosobowych. Zaznaczyć należy, że kluczowym dowodem podważającym wiarygodność wyjaśnień oskarżonego pozostaje nagranie monitoringu obejmujące miejsce zdarzenia. Faktem jest, że jakość nagrania nie pozwala na podstawie ujawnionego obrazu na jednoznaczne rozpoznanie oskarżonego, co również zostało stwierdzone przez biegłego w sporządzonej opinii antropologicznej. Wbrew jednak twierdzeniom apelującego nie jest to okoliczność pozwalająca na zaprzeczenie winy i sprawstwa oskarżonego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia okoliczności, że pomimo złej jakości nagrania uwidoczniono na nim sylwetkę sprawcy, sposób poruszania oraz fakt, że był on zorientowany w zakresie umiejscowienia monitoringu i alarmu, które zostały skutecznie odłączone. Wyklucza to zatem, aby sprawcą była osoba postronna, która nie miała wiedzy na temat rozmieszczenia urządzeń w warsztacie samochodowym, będącym miejscem popełniania czynu zabronionego. Ponadto świadkowie oglądający zapis monitoringu bez najmniejszych problemów rozpoznali na ujawnionym nagraniu oskarżonego. Świadek M. K. i D. S. rozpoznali charakterystyczny sposób poruszania się oskarżonego, natomiast świadek M. W. rozpoznał jego charakterystycznie ułożoną rękę. Świadkowie P. B., Ł. W., Z. W. i E. W. również w składanych zeznaniach konsekwentnie i spójnie wskazywali, że rozpoznali sylwetkę oskarżonego. Zeznania te były wiarygodne i logiczne, świadkowie związani ze wskazanym warsztatem samochodowym obserwowali oskarżonego w tym jego sposób zachowania
i poruszania przez kilka lat, gdy pracował on we wskazanym zakładzie jako mechanik, znali zatem doskonale jego posturę i sposób poruszania. Ponadto świadkowie w osobach związanych z warsztatem wskazali, że oskarżony montował system alarmowy, posiadał zatem szczegółową wiedzę jak wyłączyć urządzenie. Dodatkowo nie ulega wątpliwości, że pracując w warsztacie miał dostęp do kluczy, które mógł bez trudu dorobić.

Nie można przy tym tracić z pola widzenia, że wyjaśnienia oskarżonego były wewnętrznie sprzeczne w zakresie w jakim tłumaczył on wejście w posiadanie znalezionego przy nim klucza. Eksperyment procesowy potwierdził, że znaleziony przedmiot pasował do zamka mieszczącego się w kotłowni warsztatu. Początkowo oskarżony wyjaśnił, że zostawiły go osoby włamujące się do jego warsztatu, później zaś wskazywał, że klucz został znaleziony przed budynkiem przez jednego z klientów. Ponadto forsowane przez niego twierdzenia, iż jego warsztat również został okradziony
w tożsamym czasie zostały poddane w wątpliwość w zeznaniach postronnego świadka M. M., który wskazał, że jest to wymyślona na potrzeby postępowania wersja zdarzeń, która nie ma potwierdzenia w rzekomo skradzionym sprzęcie w postaci starego laptopa, w sytuacji gdy w warsztacie oskarżonego były cenniejsze przedmioty, co uznać należy za logiczne i uzasadnione.

Wiarygodność wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczał swojemu sprawstwu w wątpliwość podaje również okoliczność, że był on skonfliktowany
z pokrzywdzonymi i jego rodziną, czemu oskarżony nieudolnie w toku procesu zaprzeczał. W aktach sprawy znajduje się bowiem notatka policyjna, z której treści wynika, że oskarżony kontaktował się z M. K. i E. W. w sprawie nierozliczonych należności związanych z jego uprzednim zatrudnieniem, co było przedmiotem interwencji policji. Przesłuchane wyżej wymienione osoby charakterze świadków wskazały, że zachowanie oskarżonego cechowało się uporczywością, wszczynał on nieuzasadnione awantury. Dodatkowo świadek M. W. będący uprzednio pracodawcą oskarżonego wskazał, że rozwiązali stosunek pracy
w przyjaznych relacjach, jednak później oskarżony upominał się o mające należeć do niego urządzenia, choć pierwotnie nie zgłaszał jakichkolwiek roszczeń. Nie sposób przy tym podzielić twierdzenia obrońcy w zakresie w jakim świadkowie mieli interes
w składaniu zeznań obciążających oskarżonego, bowiem w niniejszej sprawie zeznawali także pracownicy warsztatu przy ul. (...) w K., pouczeni
o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania nie mieli realnego interesu w głoszeniu twierdzeń obciążających oskarżonego, w sytuacji gdy zaistniały spór dotyczył jedynie oskarżonego i rodziny pokrzywdzonych.

Zaznaczyć ponadto należy, że przecenia obrońca okoliczności związane z okularami oskarżonego. Nawet w sytuacji gdy uległy one uszkodzeniu podczas interwencji policji odnośnie innego zdarzenia objętego aktem oskarżenia zauważyć należy, że omawiana kradzież wydarzyła się pół roku później niż zatrzymanie związane z prowadzeniem przez oskarżonego pojazdu w stanie nietrzeźwości. Na nagraniu nie widać, czy oskarżony miał założone okulary w chwili kradzieży z włamaniem, nawet w sytuacji gdy rzeczywiście uległy one uprzednio trwałemu uszkodzeniu nie można wykluczyć, że posiadał on inną parę okularów jak również wyrobił nowe, czy też dokonał kradzieży
z włamaniem bez okularów. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stanowią kolejny przejaw nieudolnej linii obrony, nie wykazując przy tym realnego związku pomiędzy wskazanymi wydarzeniami. Słusznie sąd I instancji wykluczył przy ustaleniu faktów twierdzenia świadków w zakresie w jakim rozpoznawali na nagraniu oskarżonego po okularach, odbijające się światło z uwagi na słabą jakość nagrania nie potwierdza bowiem w sposób kategoryczny, aby sprawca miał na sobie wskazany przedmiot optyczny w inkryminowanym czasie. Nie ma racji obrońca w zakresie w jakim podważa wiarygodność zeznań świadków w zakresie w jakim logicznie i spójnie zaznaczyli w zeznaniach, że rozpoznali oskarżonego po chodzie, posturze i sylwetce. Oskarżony posiadał również wiedzę na temat miejsca przechowywania cennych przedmiotów
i gotówki pozostając przy tym w sporze z pokrzywdzonymi, względem których przejawiał roszczenia po rozwiązaniu stosunku pracy. Ponadto wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim w sprzeczny sposób tłumaczył zdobycie klucza do kotłowni warsztatu, tłumaczył się brakiem okularów korekcyjnych, jak również powoływał się na okoliczność, iż jego sprawstwu przeczy dokonanie podobnego czynu na jego szkodę uznać jedynie za przyjętą w toku procesu linię obrony. Prawidłowa analiza ujawnionego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że rozstrzygnięcie o uznaniu jego winy i sprawstwa pozostaje prawidłowe.

Należy mieć również na względzie, że sąd rejonowy analizował zgromadzony materiał dowodowy z dużą ostrożnością, zwracając uwagę na fakt, że ujawnione nagranie nie potwierdza włamania do warsztatu, bowiem uwidoczniony sprawca otworzył drzwi bez użycia siły lub jakichkolwiek przedmiotów. Skutkowało to słuszną zmianą opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej. Rozwiązanie to należy w pełni zaaprobować. Zapis nagrania wyklucza bowiem, aby sprawca dokonał włamania do warsztatu, bowiem drzwi w inkryminowanym czasie nie były zabezpieczone,
w przeciwieństwie do zabezpieczonego miejsca przechowywania gotówki, które jak wynika z relacji świadków i dokonanych oględzin wymagało otworzenia za pomocą klucza.

Reasumując całokształt materiału dowodowego dał realne podstawy, by pozbawić przymiotu wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim podważał on swój udział w ujawnionej kradzieży w włamaniem. Ocenę dowodów dokonaną przez sąd rejonowy uznać należy za słuszną i pozbawioną błędów, pozostawała bowiem zgodna z unormowaniami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i prowadziła do trafnych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu zdarzenia i tym samym stwierdzenia winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu zabronionego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na względzie argumentację wyrażoną w poprzedniej części uzasadnienia stwierdzić należy, że brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełniania przypisanego mu czynu z art. 278 § 1 k.k.
i art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., co czyni wniosek apelacyjny niezasadnym.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości utrzymany w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji gdy ocena dowodów i ustalenia faktyczne sądu rejonowego pozostają trafne, wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez sąd I instacji kwalifikacji prawnej obu przestępstw przypisanych oskarżonemu, a orzeczone kary są adekwatne do społecznej szkodliwości czynów i stopnia winy oskarżonego, wyrok w całości należało utrzymać w mocy. Ponadto w niniejszej sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k.
i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego zwłaszcza ciążący na nim obowiązek naprawienia szkody sąd okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego w pkt 2 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana