Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Andrzej Tekieli

Protokolant Joanna Szmel

po rozpoznaniu w dniach 3 czerwca 2025r. i 30 czerwca 2025r.      

sprawy E. J. (dawniej S.) ur. (...) w B.

c. F. i S. zd. P.

obwinionej z art. 119 § 1 k.w.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 31 stycznia 2025 r. sygn. akt II W 377/23

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionej E. J. (dawniej S.);

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postepowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i nie wymierza jej opłaty sądowej za II instancję.

Sygn. akt VI Ka 264/25

UZASADNIENIE

E. J. ( dawniej S. ) obwiniona została o to że:

w dniu 27 lutego 2023 roku o godzinie 16.39 w L. woj. (...) w sklepie (...) n ul. (...) dokonała kradzieży 1 szt. Perfum (...) One o wartości 234,99 złotych na szkodę sklepu (...)

tj. o czyn z art. 119 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 31 stycznia 2025 r. w sprawie sygn. akt II W 377/23:

I.uznał obwinioną E. J. ( dawniej S. ) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierzył jej karę 1 miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 30 godzin w skali miesiąca;

II. na podstawie art. 119 § 4 k.w. zasądził od obwinionej E. J. ( dawniej S. ) na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. kwotę 234,99 złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody w całości, płatne po uprawomocnieniu się wyroku;

III. na podstawie art. 119 § 1 k.p.o.w. zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty niniejszego postępowania w kwocie 100 złotych, zaś na podstawie art. 17 ust.1ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył jej opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca obwinionej zarzucając:

1.obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez sąd oceny zgromadzonych w sprawie dowodów sprzecznie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. co doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych i nietrafnego przyjęcia że osoba widniejąca na nagraniu monitoringu ze sklepu (...) jest obwiniona - ustalenie to stanowiło wynik niedostatecznej, fragmentarycznej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nieuwzględniający, miejscami w sposób wprost jaskrawy, zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc kwantyfikatorów oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k.;

2. obrazę przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i uznaniu za wiarygodne zeznań świadka R. D. w sytuacji gdy były one niekonsekwentne i niespójne w zakresie sposobu okazania świadkowi wizerunku obwinionej, gdzie z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że świadek nie pamiętał czy widział zdjęcia czy nagrania uwidaczniające obwinioną i sprzeczności zeznań tego świadka złożonych w dniach 8 kwietnia 2024 r. i 25 kwietnia 2023 r. co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcia że świadkowie R. D. i T. C. rozpoznali obwinioną jednoznacznie, mimo że ich zeznania wskazują na brak pewności i niespójność ich relacji a przy tym na błędnej ocenie zeznań świadka M. S. i uznaniu ich za mniej istotne w powyższym zakresie, w sytuacji gdy są one spójne i konsekwentne i w których świadek zeznaje, że gdyby nie „stu procentowa pewność” świadka D. sprawa zakończyłaby się tzw. enką czyli niewykryciem sprawcy;

3. obrazę przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów, poprzez bezpodstawne uznanie zeznań świadka W. B. za niewiarygodne, mimo że były one spójne, logiczne i potwierdzone dodatkowymi dowodami ( wiadomościami SMS oraz zdjęciami wykonanymi przez obwinioną w czasie zbliżonym do godzin popełnienia czynu ), a także pominięcie przez organy ścigania obowiązku zbadania alibi obwinionej na etapie postępowania przygotowawczego;

4. obrazę przepisów postępowania tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. polegającą na bezpodstawnym oddaleniu wniosku obrony o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu identyfikacji osób na podstawie nagrań wideo/analizy wizerunku, mimo że prawidłowe ustalenie tożsamości sprawcy miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i wymagało wiadomości specjalnych, których sąd nie posiadał, a mimo to dokonał samodzielnej oceny materiału dowodowego w tym zakresie - mimo braku wiedzy specjalistycznej, przez co doszło do błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji że zastosowane technologie w telefonach komórkowych oraz brak „filtrów” w kamerach przemysłowych przesądzają o autentyczności nagrania i jego zgodności z wyglądem obwinionej;

5. obrazę przepisów postępowania, w szczególności art. 7, art. 4 i art. 167 k.p.k. w zw. z art.2 § 1pkt 2 k.p.k. oraz art. 8 k.p.w. polegającą na rażących uchybieniach proceduralnych w postępowaniu przygotowawczym, prowadzonego w sposób sprzeczny z zasadami obiektywizmu i rzetelności co doprowadziło do błędów w zgromadzonym materiale dowodowym i także miały istotny wpływ na treść orzeczenia, w szczególności przez wadliwą identyfikację, brak formalnego okazania, nieformalnym pokazaniu zdjęcia lub fragmentu nagrania, co doprowadziło do błędnej identyfikacji obwinionej; działania organów ścigania były nierzetelne, niepełne i nacechowane błędami formalnymi, które nie zostały zweryfikowane przez sąd I instancji, co stanowi naruszenie zasady obiektywizmu, lojalności procesowej i rzetelnego postępowania;

6. obrazę przepisów postępowania, w szczególności art.7, art. 410 oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. polegającą na niedopuszczalnym oparciu ustaleń faktycznych oraz przekonania o winie obwinionej na treści innego orzeczenia sądowego wydanego w sprawie w której obwiniona nie złożyła sprzeciwu od wyroku nakazowego - i która to sprawa nie została rozpoznana w toku postępowania jurysdykcyjnego z udziałem stron i przeprowadzeniem dowodów.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie jest, że w dniu 27.02.2023 r. o godz. 16.39 w sklepie (...) przy Placu (...) w L. kobieta opisywana jako „brunetka, związane włosy, zielona długa kurtka, ciemne spodnie, buty sportowe” dokonała kradzieży produktu w postaci perfum (...) One o wartości 234,99 złotych ( k. 1 ). Wizerunek tej osoby został utrwalony na monitoringu z którego wydruk znajduje się w aktach sprawy ( k. 50 – 51 ).

Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji swoje ustalenie iż sprawcą tej kradzieży jest obwiniona E. J. ( wcześniej używająca nazwiska S. ) oparł na nagraniu z monitoringu odtworzonym na rozprawie z płyty znajdującej się w aktach sprawy, wydruku zdjęć z tego monitoringu, zdjęcia z dowodu osobistego E. J., oraz na zeznaniach świadków – policjantów R. D., T. C. i M. S.. Przypomnieć należy, że to R. D. jako pierwszy w toku postepowania rozpoznał obwinioną jako sprawczynię kradzieży na nagraniu z monitoringu, miał wcześniej z nią dłuższy kontakt gdyż był u niej w miejscu zamieszkania w związku z procedurą tzw. „niebieskiej karty” wobec podejrzenia stosowania przemocy przez obwinioną ( jeszcze jako E. S. ) w stosunku do swojego dziecka ( k. 8 ).

Zdaniem Sądu Okręgowego skarżąca obrońca nie przedstawiła przekonywujących argumentów świadczących że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego jest dowolna, sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania czy też z zasadami doświadczenia życiowego. Podkreślić należy że Sąd Rejonowy na rozprawie kilkakrotnie miał bezpośrednią styczność z obwinioną E. J. i był uprawniony do oceny że jest ona osobą uwidocznioną na monitoringu, podobnie do oceny że wizerunek obwinionej z kserokopii dowodu osobistego ( k. 31 ) jest zbieżny z wizerunkiem osoby dokonującej kradzieży. Sąd Okręgowy - także mając kontakt z obwinioną na jednym z terminów rozprawy - tę ocenę podziela, chociaż zauważa, że od dnia zdarzenia obwiniona w sposób istotny wyszczuplała. W tej sytuacji zbędne było dopuszczanie dodatkowego dowodu z opinii biegłego z zakresu badania zapisu wizualnego, czemu Sąd Okręgowy dał wyraz oddalając na rozprawie odwoławczej wniosek dowodowy w tym zakresie. W tym kontekście nie jest dowolna ani sprzeczna z doświadczeniem życiowym ocena Sądu Rejonowego dotycząca zdjęć obwinionej wykonanych telefonem komórkowym i z niego wydrukowanych ( k. 36, k. 38, k. 47 – 49 ). Przekonywująco Sąd ten argumentuje, że zdjęcia te są „upiększone”, zmieniające twarz na bardziej korzystną, urodziwą, na co pozwala współczesna technologia.

Wbrew zarzutom apelacji świadek R. D. będąc przesłuchiwany kilkakrotnie w toku postępowania konsekwentnie twierdził że rozpoznaje E. J. ( wcześniej S. ) jako osobę która dokonała kradzieży uwidocznioną na monitoringu i na wydruku stopklatki ( k. 8, k. 40, k. 52 ). Stuprocentowej pewności w tym zakresie nie miał podczas zeznań na rozprawie drugi ze świadków – policjantów T. C. ( k.64 ), co jednak nie osłabia jednoznacznej wymowy innych, wskazywanych wyżej dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego nie podważają także ustaleń odnośnie sprawstwa i winy obwinionej dowody w postaci zeznań świadka W. B. i wydruków SMS – ów mające świadczyć że obwiniona w czasie kiedy miała miejsce kradzież opisana w zarzucie, była u świadka w mieszkaniu. Powyższa świadek jest ciotką obwinionej, słusznie zauważył Sąd Rejonowy, że obiektywizm jej zeznań może budzić wątpliwości, nadto mówiła ona, że obwiniona miała opuścić jej mieszkanie ok. godz.16.00 ( k. 40 odwrót ), a zgodnie z zarzutem kradzież miała miejsce o godz.16.39. Skarżąca obrońca wskazuje, że obwiniona będąc w domu W. B. miała wysłać zdjęcie jej dzieci, żaden obiektywny dowód jednak nie potwierdza że zdjęcie to o 16.36 wysłała obwiniona a nie inna osoba ( k. 55 – 56 ).

Rację ma skarżąca gdy argumentuje, że niedopuszczalne jest oparcie ustaleń faktycznych oraz przekonania o winie obwinionej na treści innego orzeczenia sądowego wydanego w innej sprawie. Sąd Rejonowy jednak tego nie czyni wskazując jedynie zgodnie z rzeczywistością, że w sprawie sygn. akt II W 433/23 Sądu Rejonowego w Lubaniu E. J. została prawomocnie skazana wyrokiem nakazowym za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. polegające również na kradzieży perfum ze sklepu (...). Sąd Okręgowy zwrócił się o akta sprawy II W 433/23 i ujawnił je na rozprawie odwoławczej, uzyskując potwierdzenie powyższej okoliczności.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionej E. J. ( dawniej S. ).

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł. i na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k.p.w. i w zw. z art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył jej opłaty sadowej za II instancję mając na uwadze jej sytuację materialną.