Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Tekieli

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Macieja Prabuckiego

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2014 r.

sprawy D. T.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 19 lutego 2014 r. sygn. akt II K 1326/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. T. w ten sposób, że orzeczoną karę pozbawienia wolności obniża do 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. Ł. kwotę 516, 60 zł w tym 96, 60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 249/14

UZASADNIENIE

D. T. został oskarżony o to, że w nocy z 15/16 lipca 2013 roku w J. przy ul. (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. P. dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu śrubokrętem zamków w drzwiach a następnie wyważeniu drzwi głównych wejściowych dostali się do wnętrza pomieszczenia sklepu (...) skąd następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienie w postaci: 748 sztuk pojedynczo zapakowanych oryginalnie paczek papierosów różnych marek o łącznej wartości 8.651,21 złotych, 11 sztuk starterów telefonii komórkowej (...) o łącznej wartości 53,51 złotych, pieniędzy w kwocie 478,79 złotych wraz z szufladą kasową o wartości 295,20 złotych, gdzie łączna wartość skradzionego mienia wyniosła na sumę 9.478,71 złotych na szkodę firmy PHU (...) w J. i firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 07 maja 2008 roku w sprawie II K 124/08 za czyny z art. 286 § k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 20 czerwca 2008 roku w sprawie II K 187/08 za czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 05 stycznia 2009 roku w sprawie II K 342/08 za czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 maja 2012 roku w sprawie II K 312/12 mocą którego orzeczono karę łączną w wysokości 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 13 grudnia 2011 roku do 14 marca 2013 roku; tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 19 lutego 2014r. w sprawie II K 1326/13:

I.  uznał oskarżonego D. T. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 7 maja 2008r. w sprawie o sygn. akt II K 124/08, za czyny z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k. na karę dwóch lat pozbawienia wolności, który to wyrok został objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 maja 2012r. w sprawie sygn. akt II K 312/12 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 4 września 2012r. w sprawie sygn. akt VI Ka 423/12 w którym wymierzono mu karę łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 13 grudnia 2011r. do 14 marca 2013r. tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu D. T. kary pozbawienia wolności zaliczył okres tymczasowego aresztowania od dnia 16 lipca 2013r. do dnia 30 lipca 2013r.

III.  na podstawie art. 29 ust.1 ustawy prawo o adwokaturze zasądzał od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. Ł. kwotę 672 zł netto, oraz kwotę 154,56 zł tytułem podatku od towarów i usług, tj. łącznie kwotę 826,56 zł brutto;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił w całości oskarżonego D. T. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Od powyższego wyroku wniósł apelację obrońca oskarżonego D. T.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść orzeczenia poprzez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279§1 kk, w sytuacji gdy prawidłowa ocena dowodów w szczególności wyjaśnień podejrzanego D. T., złożonych w postępowaniu przygotowawczym powinna prowadzić do ustalenia, iż nie jest możliwe ustalenie tożsamości drugiego sprawcy , a tym bardziej przypisanie współsprawstwa oskarżonemu,

powyższe wpłynęło na treść orzeczenia w taki sposób, że oskarżony został uznany winnym zarzucanego mu czynu pomimo tego, iż jego sprawstwo nie zostało wystarczająco dowiedzione zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

2.  obrazę przepisów prawa materialnego art. 19§2 kk w zw. z art. 28§1 kk poprzez ich niewłaściwe niezastosowanie ponieważ zachowanie oskarżonego należało zakwalifikować jako nieumyślne pomocnictwo, co depenalizuje jego czyn,

3.  rażącej niewspółmierności kary do wagi popełnionego czynu bowiem nawet gdyby przyjąć, iż oskarżony dokonał umyślnego a nie nieumyślnego pomocnictwa, to Sąd winien zastosować złagodzenie orzeczonej mu kary zgodnie z art. 19§2 kk.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna w tej części jedynie w jakiej apelujący zarzuca rażącą surowość kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych a nie błędnych ustaleń faktycznych po dokonaniu oceny dowodów zgodnie z dyspozycją art. 7 kpk.

Zarzut apelacji błędu w ustaleniach faktycznych opiera się tylko i wyłącznie na jednostronnej ocenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego na podstawie których to wyjaśnień, gdyby traktować je jako prawdziwe, faktycznie nie można by przypisać oskarżonemu współsprawstwa kradzieży z włamaniem do sklepu (...) w nocy z 15/16 lipca 2013 roku.

Apelujący zakłada, że oskarżony przez cały tok postępowania składał prawdziwe wyjaśnienia. Sąd Rejonowy zanim dokonał ustaleń faktycznych w sprawie ocenił wiarygodność wyjaśnień D. T. i uznał je za niewiarygodne. Ocena ta nie była oceną jednostronną dowolną lecz oceną swobodną dokonaną, jak wskazano wyżej, zgodnie z dyspozycją art. 7 kpk, a co istotne Sąd Rejonowy dokonał oceny wszystkich dowodów we wzajemnym ich powiązaniu i była to ocena wszechstronna. Słusznie Sąd Rejonowy wskazuje na te wyjaśnienia i zeznania świadka A. P., w których przyznawał się on do dokonania włamania wraz z oskarżonym D. T. i opisywał dość szczegółowo jego przebieg oraz opisał role każdego z nich. Sąd Rejonowy trafnie ocenił te wyjaśnienia A. P., w których obciążał oskarżonego D. T. jako prawdziwe. Za ich wiarygodnością przemawia chociażby, słusznie uwzględniony przez Sąd Rejonowy fakt, iż będąc przesłuchiwany w charakterze podejrzanego, przyznał się do wielu zarzucanych mu czynów, zaprzeczał, by któregokolwiek z nich dokonał z D. T. i jednocześnie stwierdził, że tylko jednego z tych przestępstw dokonał we współdziałaniu z D. T. tj. czynu przypisanego temu oskarżonemu w obecnym postępowaniu. Gdyby A. P. pomawiał D. T. to przecież pomówiłby go o dokonanie innych zarzucanych P. czynów a tego nie uczynił. Nadto wyjaśnienia składane przez A. P., w których wskazywał jako współsprawcę D. T., korelują z innymi dowodami wskazanymi przez Sąd a to m. in. z nagraniem z monitoringu wnętrza sklepu gdzie widać dwóch zamaskowanych sprawców czy też zeznaniami funkcjonariuszy policji dokonujących zatrzymania D. T. i ścigających A. P.. Niezależnie od powyższych dowodów, treść wyjaśnień D. T. jakoby w środku nocy był poproszony przez A. P. by go ostrzegł gdyby ktoś nadchodził a P. miał udać się do mieszkania konkubiny, z którą był skonfliktowany, uznać należało za naiwne i w konsekwencji za nieprawdziwe. Trafnie też Sąd Rejonowy ocenił zeznania A. P. złożone na rozprawie za nieprawdziwe. Argumentacja Sądu Rejonowego jest logiczna, przekonywująca i Sąd Okręgowy w pełni ją akceptuje uznając ją za swoją. Nie do przyjęcia jest argumentacja apelującego będąca próbą podważenia wiarygodności tych twierdzeń A. P., w których obciążał on D. T. polegająca na sugerowaniu a więc domniemaniu, że „…być może …” A. P. mylił zdarzenia. Sugestii apelującego przeczy wprost treść wyjaśnień A. P., który wyraźnie i stanowczo stwierdził, że jednego czynu – będącego przedmiotem rozpoznania w obecnym postępowaniu - dokonał on współdziałając z D. T. a pozostałych dokonał sam lub z inną osobą.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów i w oparciu o tę ocenę dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych tj. że D. T. i A. P. działając wspólnie i w porozumieniu w nocy z 15/16 lipca 2013 roku w J. przy ul. (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu śrubokrętem zamków w drzwiach a następnie wyważeniu drzwi głównych wejściowych dostali się do wnętrza pomieszczenia sklepu (...) skąd następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienie w postaci: 748 sztuk pojedynczo zapakowanych oryginalnie paczek papierosów różnych marek o łącznej wartości 8.651,21 złotych, 11 sztuk starterów telefonii komórkowej (...) o łącznej wartości 53,51 złotych, pieniędzy w kwocie 478,79 złotych wraz z szufladą kasową o wartości 295,20 złotych, gdzie łączna wartość skradzionego mienia wyniosła na sumę 9.478,71 złotych na szkodę firmy PHU (...) w J. i firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P..

Ocenione przez Sąd Rejonowy dowody przeczą tezie apelującego jakoby D. T. stał jedynie „na czatach” a nadto, że nie wiedział on nic, iż A. P. dokonuje kradzieży z włamaniem. Tym samym zupełnie bezzasadne są drugi i trzeci z zarzutów apelacji tj. obrazy art. 19 § 2 kk w zw. z art. 289 § 1 kk oraz niewspółmierności kary wynikające z niezastosowania art. 19 § 2 kk.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej subsumpcji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu kwalifikując go z art. 279 § 1 kk. Oskarżony D. T. działając wspólnie i w porozumieniu z A. P. pokonali zabezpieczenia sklepu, dostali się do jego wnętrza i dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia opisanego w przypisanym oskarżonemu czynie.

Słusznie też Sąd Rejonowy uznał, że czynu tego D. T. dokonał w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Zarówno w wyroku jak i jego pisemnych motywach Sąd meriti wskazał na uprzednie skazanie oskarżonego i dane odbycia kar, które stanowią o tym, że spełnione zostały przesłanki określone art. 64 § 1 kk.

Związany kierunkiem apelacji Sąd Okręgowy zobligowany był do kontroli wyroku w zakresie orzeczenia o karze. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu D. T. kary 3 lat pozbawienia wolności. Jak wskazano wyżej nie miał zastosowania art. 19 § 2 kk, tak jakby tego chciał apelujący, nie mniej orzeczona kara była rażąco surowa. W ocenie Sądu Okręgowego stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego nawet w warunkach recydywy podstawowej nie uzasadniał takiego wymiaru kary. Nadto Sąd Rejonowy nie uwzględnił, że ostatnie skazanie D. T. za przestępstwo przeciwko mieniu miało miejsce w styczniu 2009 roku a więc cztery i pół roku przed popełnieniem obecnie przypisanego mu przestępstwa. W ocenie Sądu odwoławczego karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości czynu, do stopnia zawinienia, uwzględniającą dotychczasową karalność oskarżonego i działanie w warunkach recydywy jest kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i taką też karę orzekł zmieniając zaskarżony wyrok (art. 437 § 2 kpk) w tym zakresie, a w pozostałej części zaskarżony wyrok jako trafny utrzymując w mocy (art. 437 § 1 kpk). Nie orzeczono wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności uznając, że jest on sprawcą niepoprawnym wobec którego brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej. D. T. był już bowiem czterokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu i dwukrotnie za inne przestępstwa.

O kosztach obrony z urzędu oskarżonego orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o adwokaturze.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego z uwagi na jego sytuację materialną i osobistą.

AP