Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 233/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 13 stycznia 2023r. w sprawie sygn. akt II K 1616/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

T. K.

Czyn, za który oskarżonego skazano uprzednio wyrokiem Sądu Okręgowego w Thurles w Irlandii

Międzynarodowa pomoc prawna w sprawach karnych Ministerstwa Sprawiedliwości w Irlandii z dnia 6 lipca 2023r.

105

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------------

------------------------------------------

----------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------

Międzynarodowa pomoc prawna w sprawach karnych Ministerstwa Sprawiedliwości w Irlandii z dnia 6 lipca 2023r.

Dowód został sporządzony w ramach międzynarodowej pomocy prawnej w sprawach karnych przez Ministerstwo Sprawiedliwości Irlandii, a zatem przez organ administracji publicznej i dotyczy okoliczności związanych z popełnieniem w przeszłości przez oskarżonego T. K. na terenie tego państwa czynu zabronionego godzącego w bezpieczeństwo w komunikacji.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

---------------------

----------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżony nie dopuścił się przestępstwa polegającego na tym, że w dniu 28 listopada 2022r. prowadził w J. na ul. (...) M. w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki C. (...) o nr. rej. (...) będąc pod wpływem substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w stężeniu 60 ng/ml oraz delta – 9 – tetrahydrokannabinolu w stężeniu 4,3 ng/ml i metabolitu w stężeniu 46,4 ng/ml krwi, które to stężenia wskazują na oddziaływanie na ośrodkowi układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany przez Thurules District Court Irlandia w sprawie o sygn. S54442696 za czyn polegający na prowadzeniu pojazdów w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, tj. czynu z art. 178a§4 k.k., podczas gdy o wyczerpaniu znamion w/w występku świadczy okoliczność, iż był on uprzednio skazany wyrokiem Thurules District Court Irlandia z dnia 15 lutego 2015r. o sygn. S54442696 za czyn wypełniając znamiona występku z art. 178a§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony przez prokurator w wywiedzionym środku odwoławczym nie jest zasadny i z tego powodu nie doprowadził do podważenia prawidłowości ustaleń faktycznych, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku Sądu I instancji.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia trafnie ustalił okoliczności przestępczego zachowania oskarżonego T. K. zrealizowanego w dniu 28 listopada 2022r., a to, że kierował wówczas w J. w ruchu lądowym samochodem osobowym znajdując się w pod wpływem substancji psychotropowej i środka odurzającego, a więc, że tą aktywnością zrealizował komplet znamion ustawowych typu czynu zabronionego z art. 178a§1 k.k. Jako że okoliczności te nie były kwestionowane ani przez oskarżonego, ani przez apelującą prokurator, toteż nie zachodzi potrzeba ponawiania tej nawiązującej do tych zagadnień argumentacji Sądu meriti.

Prokurator w wywiedzionym środku odwoławczym zakwestionowała ustalenie Sądu Rejonowego, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż T. K. dopuścił się kwalifikowanego względem występku z art. 178a§1 k.k. typu czynu zabronionego z art. 178a§4 k.k. Sąd Rejonowy dostrzegł jednakże z jednej strony, że oskarżony został nakazem karnym Sądu Okręgowego w Thurles z dnia 15 grudnia 2015r. w sprawie sygn. akt S54442696 skazany za to, że w dniu 2 stycznia 2015r. w miejscu publicznym w obszarze Sądu Okręgowego Thurles prowadził pojazd mechaniczny będąc pod wpływem środka odurzającego w takim stopniu, że nie był w stanie sprawować właściwej kontroli nad pojazdem, czym działał wbrew przepisom art. 4(1) i (5) ustawy o ruchu drogowym z 2010r. i za co wymierzona została mu kara 250 euro, jak i pozbawiono go prawa do posiadania prawa jazdy na okres 4 lat. Z drugiej zaś uznał, że to orzeczenie nie pozwala na przyjęcie, iż oskarżony był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego pod wpływem środka odurzającego, a to dlatego, że zacytowana sentencja nakazu karnego nie może stanowić podstawy wiążącego ustalenia w niniejszym procesie, iż doszło do realizacji analizowanej okoliczności kwalifikującej statuującej typ czynu zabronionego z art. 178a§4 k.k.

Konstatujące tę argumentację Sądu I instancji wnioskowanie apelującej nie jest przekonujące, bowiem opiera się na swoistym automatyzmie związanym z subsumowaniem kwestionowanego ustalenia faktycznego pod znamiona występku z art. 178a§4 k.k. Prokurator uznaje bowiem, że warunkiem odpowiedzialności za to przestępstwo jest uprzednia karalność za prowadzenie pojazdu mechanicznego m.in. pod wpływem środka odurzającego. To zaś w przekonaniu apelującej pozwala na stwierdzenie, iż skoro w nakazie karnym z dnia 15 grudnia 2015r. oskarżonego uznano za winnego prowadzenia takiego pojazdu pod wpływem tego rodzaju środka, to jest to wystraczające do przypisania mu przestępstwa z art. 178a§4 k.k.

Rozpoczynając rozważania nawiązujące do tej kwestii wskazać trzeba, że Sąd Okręgowy podjął próbę dokładnego ustalenia, pod wpływem jakiego środka odurzającego i w jakim stężeniu występował on w organizmie T. K. w trakcie realizowania przestępczego zachowania będącego przedmiotem osądu nakazu karnego w sprawie sygn. akt S54442696. W tym celu skierował w dniu 19 maja 2023r. do Ministerstwa Sprawiedliwości Irlandii wniosek o udzielenie międzynarodowej pomocy prawnej w sprawach karnych. Odpowiadając na to zapytanie pismem z dnia 6 lipca 2023r. Ministerstwo Sprawiedliwości Irlandii wskazało, że nie odnotowano, pod wpływem jakiego środka odurzającego się znajdował się oskarżony realizując zachowanie datowane na 2 stycznia 2015r., dodając, że odnotowano jednak, że nie był to alkohol, jak i zaznaczając, że z uwagi na upływ czasu informacja ta nie jest dostępna.

Sąd Odwoławczy występując z tym wnioskiem miał tymczasem na uwadze to, że w krajowym ustawodawstwie czyn zabroniony stypizowany w art. 178a§1 k.k. zostaje zrealizowany, gdy stężenia środka odurzającego lub substancji psychotropowej w organizmie kierującego osiągają określone pułapy, jak i że gdy stężenia te są na niższych poziomach, to wówczas kierujący nie realizuje analizowanego przestępstwa, a jedynie wykroczenie z art. 87§1 k.w. polegające na kierowaniu po użyciu tego rodzaju środka lub substancji. Jednocześnie wiadomo powszechnie, że w systemach prawnokarnych różnych państw typ czynu zabronionego polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego pod wpływem środka odurzającego może albo w ogóle nie przewidywać takiej dywersyfikacji, albo być oparty na innych pułapach stężeń.

W tym kontekście wskazać należy, że w opisie przypisanego T. K. nakazem karym przestępstwa przypisano mu komplet znamion typu czynu zabronionego statuowanego w art. 4(1) i (5) irlandzkiej ustawy o ruchu drogowym z 2010r. (Ireland Road Traffic Act), a to dlatego, że w unormowaniach tych zastrzeżono, iż osoba nie może prowadzić ani nie próbować prowadzić pojazdu napędzanego mechanicznie w miejscu publicznym, gdy znajduje się pod wpływem środków odurzających w takim stopniu, w jakim nie jest w stanie prawidłowo kontrolować pojazdu; osoba, która narusza niniejszą sekcję, popełnia przestępstwo i ponosi odpowiedzialność (...) w postaci kary grzywny nieprzekraczającej 5000 euro lub kary pozbawienia wolności na okres nieprzekraczający 6 miesięcy lub obu tych kar. Zauważyć dodatkowo należy, że w art. 4 (2), (3) i (4) tego aktu normatywnego przewidziano odpowiedzialność karną za prowadzenie oraz usiłowanie prowadzenia pojazdu napędzanego mechanicznie w miejscu publicznym z zawartościami przekraczającymi określone stężenia alkoholu kierującego odpowiednio we krwi oraz w moczu, natomiast tego rodzaju progowych stężeń w odniesieniu do środków odurzających nie statuowano.

Ogół tych spostrzeżeń prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw do przyjęcia, że transponowana do sentencji zapadłego przeciwko T. K. nakazu karnego interpretacja zacytowanego znamienia ustawowego przestępstwa z art. 4 (1) irlandzkiej ustawy prawo o ruchu drogowym w postaci prowadzenia pojazdu pod wpływem środków odurzających w takim stopniu, w jakim nie jest w stanie prawidłowo kontrolować pojazdu, uprawnia do jednoznacznego przyjęcia, że stężenie tego środka w organizmie T. K. w dniu 2 stycznia 2015r. było na takim poziomie, że statuowałoby w Polsce jego odpowiedzialność za występek. Przypomnieć należy, że pomimo podjętych w toku postępowania odwoławczego starań o dookreślenie tych okoliczności, nie udało się ustalić, pod wpływem jakiej substancji i w jakim stężeniu występowała ona w organizmie oskarżonego.

Dodać należy, że również w rodzimym porządku prawnym ustalenie czy określona osoba znajduje się pod wpływem, czy po użyciu środka odurzającego budzi liczne wątpliwości, a to dlatego, że również w Polsce ustawodawca nie określił, jakie stężenia innych niż alkohol substancji psychoaktywnych powoduje zaburzenie czynności psychomotorycznych osoby kierującej pojazdem, adekwatne do tych, jakie występują, gdy w jego krwi znajduje się alkohol w stężeniu przekraczającym 0,5 promila. Odwołując się jednak do argumentacji wyartykułowanej w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2007r., w sprawie sygn. akt I KZP 36/06, OSNKW 2007/3/21, którą Sąd orzekający w niniejszym postępowaniu w całości podziela, stwierdzenia wymaga, że systemowa oraz funkcjonalna metoda wykładni art. 178§1 k.k. i art. 178a§1 k.k. prowadzi do konstatacji, iż przedmiotem ochrony tych czynów zabronionych uczyniono bezpieczeństwo w komunikacji, co z kolei determinuje kierunek wykładania zamieszczonych w tych przepisach norm prawnych. Nie można także przechodzić do porządku dziennego nad uwagą, iż na płaszczyźnie art. 178§1 k.k. i art. 178a§1 k.k. bezpieczeństwo w komunikacji doznaje ochrony w specyficznym aspekcie, skoro w zamyśle ustawodawcy było wykluczenie z ruchu lądowego uczestników o obniżonej sprawności psychomotorycznej lub w stanie zakłócenia procesów psychicznych wywołanych przez działanie alkoholu lub innych substancji psychoaktywnych.

Nie budzi też wątpliwości jednolita wykładania owych konkurencyjnych znamion przestępstwa z art. 178a§1 k.k. oraz wykroczenia z art 87§1 k.w., a to odpowiednio stanu pod wpływem środka odurzającego oraz stanu po jego użyciu, zgodnie z którą analizowane znamię występku realizuje taki stan kierującego pojazdem mechanicznym, który zażył tenże środek, a który wywołuje w zakresie oddziaływania na jego ośrodkowy układ nerwowy takie same skutki jak spożycie alkoholu powodujące stan nietrzeźwości, jak i że stan po użyciu środka odurzającego, to taki, który w zakresie skutków jest równoważny stanowi po użyciu alkoholu – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2007r., V KK 128/06, LEX nr 257849 i powołane tam wypowiedzi przedstawicieli doktryny. Tymczasem zgromadzone w sprawie dowody nie dały podstaw do przyjęcia, jak zażyty środek odurzający wpływał na oskarżonego w chwili analizowanego zdarzenia drogowego datowanego na 2 stycznia 2015r. Brak bowiem podstaw do stwierdzenia, jak w tym momencie się on zachowywał i czy zdradzał symptomy świadczące o tym, że jego funkcjonowanie psychomotoryczne było zaburzone jak u osoby nietrzeźwej – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2011r., V KK 398/10, LEX nr 848186.

Sąd Okręgowy dostrzega oczywiście to, że w ostatnim okresie podjęto intensywne próby usystematyzowania problematyki związanej z dywersyfikacją tych dwóch konkurencyjnych stanów pod znamiona ustawowe typów czynów zabronionych z art. 178a§1 k.k. oraz z art. 87§1 k.w. W tym celu w dniach 28–29 listopada 2012r. odbyła się w K. konferencja „Środki podobnie działające do alkoholu – interpretacja wyników badań krwi kierowców dla potrzeb sądowych”, która została zorganizowana przez Instytut Ekspertyz Sądowych im. J. S. w K. oraz Zespół (...). W jej trakcie zaprezentowano wyniki prowadzonego w latach 2005–2011 szeroko zakrojonego, ogólnoeuropejskiego programu DRUID (DRiving Under the Influence of Drugs, Alcohol and Medicines), w szczególności poddano analizie wyniki pozyskane w wielu krajach w ramach realizacji owego projektu, a odnoszące się wypadków drogowych z udziałem kierowców, u których stwierdzono obecność środków psychoaktywnych innych niż alkohol, jak również dokonano oceny ustaleń opisanych w licznych opracowaniach naukowych dotyczących wpływu tych substancji psychoaktywnych na psychomotoryczną sprawność kierowców. Zasadniczym celem tej konferencji było dążenie do ustalenia, jakie progi stężeń zażywanych najczęściej związków psychoaktywnych, innych niż alkohol, w organizmach uczestników ruchu drogowego dają podstawę do zróżnicowania tych dwóch konkurencyjnych stanów, tak aby można było zastosować oddziaływania penalne albo wykroczeniowe (w niektórych państwach administracyjne) adekwatne do tych związanych z ustaleniami progowymi dotyczącymi stężeń alkoholu.

Jakkolwiek zatem ustalenia poczynione w trakcie tej konferencji zostały zaaprobowane w orzecznictwie sądowym. Niemniej jednak wobec braku danych dotyczących zarówno rodzaju środka odurzającego, pod wpływem którego T. K. w dniu 2 stycznia 2015r. prowadził pojazd mechaniczny, a w konsekwencji również danych odnoszących się stężenia tegoż, rozważania nawiązujące do analizowanego zagadnienia nie mogły okazać się pomocne w procesie orzekania w niniejszym postępowaniu.

Dodać wreszcie należy, że w Irlandii nie został określony katalog substancji odurzających i środków psychotropowych, których użycie przez kierującego może aktualizować odpowiedzialność za przestępstwo - www.citizensinformation.ie/en/travel-and-recreation/motoring/driving-offences/drink-driving-offences-in-ireland. To zaś oznacza, że jeżeli kierujący w tym państwie zażyje dopuszczony do obrotu lek, którego działanie wywoła u niego takie upośledzenie funkcji psychomotorycznych, że stwierdzone zostanie, iż nie był w stanie sprawować właściwej kontroli nad pojazdem, to zrealizuje znamiona przestępstwa z art. 4(1) i (5) irlandzkiej ustawy o ruchu drogowym z 2010r. Tymczasem w Polsce za środek odurzający i substancję psychotropową rozumiemy substancje ściśle skatalogowane, co wprost wynika z art. 4 pkt. 25 i 26 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przenosząc to spostrzeżenie na grunt niniejszego postępowania wskazać trzeba, że nie da się wykluczyć, że T. K. dopuszczając się w Irlandii czynu zabronionego będącego przedmiotem osądu nakazu karnego z dnia 15 grudnia 2015r. w sprawie sygn. akt S54442696 nie był w stanie sprawować właściwej kontroli nad pojazdem z tego powodu, że oddziaływała nań substancja, która w Polsce nie mogłaby zostać potraktowana jako środek odurzający w rozumieniu art. 178a§1 k.k.

Na koniec rozważań wskazać trzeba, że rodzime organy wymiaru sprawiedliwości w różnorodnych procedurach opierają się na rozstrzygnięciach zawartych w wyrokach sądów państw obcych. Tego rodzaju sytuacje przewidziane zostały m.in. w procedurze exequatur dostosowującej prawomocne skazanie sądu zagranicznego w razie przejęcia tego orzeczenia do wykonania w Polsce (art. 114§4 k.k. w zw. z art. 611c§1 k.p.k.), przejęcia do wykonania w Polsce orzeczonej przez sąd państwa członkowskiego Unii Europejskiej kary pozbawienia wolności (art. 611tg k.p.k.), wydania osoby ściganej (art. 602§2 k.p.k.), czy chociażby rozpoznania wystąpienia takiego państwa o przekazanie osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania (art. 607k k.p.k.). W procedurach związanych z przejęciem orzeczenia do wykonania sąd krajowy określa według prawa polskiego kwalifikacje prawne podlegających przejęciu czynów zabronionych, przy czym zarówno w tych procedurach, jak i orzekając o dopuszczalności wydania osoby ściganej obligatoryjną podstawą odmowy przejęcia orzeczenia i odmowy wydania osoby jest stwierdzenie, że dane zachowanie na gruncie rodzimych przepisów nie stanowi przestępstwa, a więc przykładowo podlega kwalifikowaniu jako wykroczenie (art. 604 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 602§1 k.p.k. i w zw. z art. 611b§1 pkt 6 k.p.k., jak i art. 611tk§1 pkt. 1 k.p.k.) – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2014r., LEX nr 1515373. W procedurze związanej natomiast z rozpoznaniem wystąpienia o przekazanie osoby ściganej będącej obywatelem polskim na podstawie ENA, stosownie do brzmienia art. 607p§2 k.p.k., jego uwzględnienie uzależnione jest m.in. od tego, czy czyn, którego wystąpienie dotyczy stanowi przestępstwo według prawa krajowego lub stanowiłby przestępstwo według tego prawa w razie popełnienia na terytorium Polski, zarówno w czasie jego popełnienia, jak i w chwili wpłynięcia ENA. Także zatem stwierdzenie, że przedmiotem ENA dotyczącego obywatela Polski uczyniono zachowanie, które w państwie wydania nakazu stanowi przestępstwo, lecz w Polsce podlega kwalifikowaniu jako wykroczenie, skutkuje koniecznością nieuwzględnienia takiego wystąpienia – postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2011r., VIII Kop 158/11, LEX nr 1897718.

To zaś oznacza, że w tych wszystkich procedurach nie dochodzi do mechanicznego niejako przetransponowywania zagranicznego orzeczenia do krajowego porządku prawnego. Wręcz przeciwnie, zanim zapadną w nich pozytywne decyzje sądów krajowych, orzeczenia sądów zagranicznych muszą zostać poddane gruntownej analizie m.in. co do tego, czy ich przedmiotem uczyniono zachowania, które nie tylko w obcych porządkach prawnych stanowią przestępstwa, lecz są nimi również rodzimym ustawodawstwie.

Podsumowując zatem wszystkie te rozważania wskzać należy, że nie może zostać zaaprobowany postulat prokurator, aby bez poddania analizie nakazu karnego zapadłego w Irlandii przeciwko T. K. pod kątem dostosowania tego orzeczenia do rodzimego porządku prawnego, przyjąć, że orzeczenie to pozwala na stwierdzenie wystąpienia po stronie T. K. znamienia kwalifikującego z art. 178a§4 k.k. w postaci wcześniejszego prawomocnego skazania za prowadzenie pojazdu mechanicznego pod wpływem środka odurzającego. Rzecz w tym, że przeprowadzenie tego właśnie rodzaju analizy jest konieczne. Wynik zaś tego wnioskowania, pomimo podjętych prób pogłębienia wymowy materiału dowodowego, nie pozwala na jednoznacznie stwierdzenie czy w dniu 2 stycznia 2015r. oskarżony znajdował się pod takim działaniem bliżej nieokreślonego środka odurzającego, aby można było przyjąć na potrzeby niniejszego postępowania, że dopuścił się czynu, który w Polsce podlegałby subsumowaniu pod znamiona występku z art. 178a§1 k.k., czy może wykroczenia kwalifikowanego według art. 87§1 k.w. – wyrok Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 19 grudnia 2017r., II Ka 396/17, LEX nr 2763954.

W razie natomiast tego rodzaju wątpliwości sam ustawodawca w art. 114§4 k.k. i art. 114a§3 k.k. zastrzegł, iż różnice w konkurencyjnych porządkach prawnych uwzględnia się na korzyść podsądnego, jak i że gdy informacje uzyskane od sądu państwa obcego nie są wystarczające, to prawomocnego wyroku tego państwa nie traktuje się w Polsce jako skazania.

Z tych powodów zarzut wysłowiony przez prokurator w apelacji nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

Zmiana kwalifikacji prawnej czynu na art. 178a§4 k.k. i wymierzenie oskarżonemu:

- kary 7 miesięcy pozbawienia wolności;

- orzeczenie wobec oskarżonego na podstawie art. 42§3 k.k. dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

- orzeczenie wobec oskarżonego na podstawie art. 43a§3 k.k. świadczenia pieniężnego w wysokości 15.000zł;

- zasądzenie od oskarżonego kosztów i opłat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy w pełni zaaprobował poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, które skutkowały przypisaniem T. K. sprawstwa i winy w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu zabronionego. Prawidłowość tych ustaleń nie została skutecznie zakwestionowana w wywiedzionym przez prokurator środku odwoławczym. Tym samym nie było żadnych podstaw ku temu, aby reformować to orzeczenie .

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wspomniano, Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował stanowisko Sądu I instancji o konieczności przypisania T. K. sprawstwa i winy w zakresie występku z art. 178a§1 k.k., a więc, że brak jest podstaw do subsumowania tego jego zachowania pod znamiona typu czynu zabronionego z art. 178a§4 k.k. Również wymierzone oskarżonemu kara oraz środki karne nie były rażąco niewspółmiernie łagodne, o zasadności czego przekonuje lektura pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, w której Sąd meriti celnie dostrzegł zarówno okoliczności obciążająco wpływające na zakres grożącej oskarżonemu odpowiedzialności karnej, jak i te które wpływały nań łagodząco. Dostrzec trzeba też to, że postulowane przez apelującą zmiany w zakresie kar i środków karnych powiązane miało być z przypisaniem oskarżonemu występku z art. 178a§4 k.k., co jednakże nie nastąpiło. Nie było także konieczności ingerowania w treść wydanego orzeczenia z urzędu, dlatego też zaskarżony wyrok jako trafny i prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Wobec uznania apelacji prokurator za niezasadną, stosownie do brzmienia art. 636§1 k.p.k. koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponieść winien Skarb Państwa.

6  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

błąd w ustaleniach faktycznych skutkujący niezasadnym przyjęciem, że czyn oskarżonego wyczerpywał znamiona występku z art. 178a§1 k.k., chociaż powinien zostać zakwalifikowany z art. 178a§4 k.k.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

☒

zmiana