Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2013r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska

Protokolant Jolanta Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2013r.

sprawy K. D.

obwinionego z art. 88 kw, art. 97 kw i art. 94 § 2 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 11 marca 2013r. sygn. akt II W 566/12

uchyla zaskarżony wyrok wobec obwinionego K. D. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bolesławcu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 220/13

UZASADNIENIE

K. D. został obwiniony o to, że:

1. w dniu 18 sierpnia 2012 roku o godzinie 18:40 w R. powiatu (...) kierował po drodze publicznej pojazdem mechanicznym tylu Quad bez wymaganych przepisami świateł, tj. o czyn z art. 88 kw,

2. w tym samym miejscu i czasie kierował po drodze publicznej pojazdem mechanicznym typu Quad bez wymaganego przepisami hełmu ochronnego, tj. o czyn z art. 97 kw,

3. w tym samym miejscu i czasie przewoził pasażera pojazdem typu Quad bez wymaganego przepisami hełmu ochronnego, tj. o czyn z art. 97 kw,

4. w tym samym miejscu i czasie nie zastosował się do sygnałów osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego nakazującego zatrzymanie pojazdu w celu uniknięcia kontroli drogowej, tj. o czyn z art. 92 § 2 kw,

5. w tym samym miejscu i czasie prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny typu Quad pomimo braku dopuszczenia tego pojazdu do ruchu, tj. o czyn z art. 94 § 2 kw.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 11 marca 2013r. w sprawie sygn. akt II W 566/12:

I. obwinionego K. D. uznał za winnego popełniania zarzucanych mu czynów opisanych w części wstępnej wyroku pkt 1, 2, 3, 4, 5 i za to na podstawie art. 92 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 500 zł (pięćset złotych),

II. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 118 § 1 kpw i art. 119 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 50 zł (pięćdziesięciu złotych) oraz zobowiązał go do uiszczenia opłaty w prawach karnych w kwocie 50 zł (pięćdziesięciu złotych).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego, zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w całości na korzyść obwinionego.

Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i w jej efekcie ustalenie, iż obwiniony dopuścił się popełniania zarzucanych mu czynów w sytuacji gdy jedynymi dowodami potwierdzającymi sprawstwo obwinionego są wzajemnie sprzeczne i niespójne zeznania funkcjonariuszy Policji skonfliktowanych z obwinionym, a jednocześnie pozostałe dowody w postaci zeznań świadków P. D.i A. S.przeczą sprawstwu obwinionego,

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść a polegający na niezasadnym przyjęciu wbrew przeprowadzonym dowodom (oczywiście w sytuacji dokonania ich oceny w sposób swobodny a nie dowolny), iż obwiniony dopuścił się zarzucanych mu wykroczeń podczas gdy z wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków P. D.i A. S.wynika, iż obwiniony nie jest sprawcą zarzucanych mu wykroczeń.

Stawiając powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego K. D. od popełniania zarzucanych mu wykroczeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego jest zasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego bowiem ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd Rejonowy za podstawę rozstrzygnięcia zostały poczynione przedwcześnie.

Artykuł 4 k.p.k. w zw. z art. 8 kpow - nakazujący organom prowadzącym postępowanie w sprawach o wykroczenia badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego - jest wyrazem ustawowego postulatu, by ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie (art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 kpow), co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału - po prawidłowym ujawnieniu go w procesie - stanie się następnie przedmiotem rozważań sądu zgodnie z art. 410 i art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 kpow (por. wyrok SN z dnia 19 XII 1974 r., sygn. akt II KR 239/74).

Zaskarżony wyrok wydany został w sytuacji, która nie odpowiada tym postulatom. Sąd Rejonowy nie zebrał bowiem całości materiału dowodowego i nie poddał go gruntownej analizie.

Obowiązkiem Sądu było bowiem w niniejszym postępowaniu nie tylko zbadanie okoliczności przemawiających na niekorzyść obwinionego, lecz również wyjaśnienie okoliczności korzystnych z punktu widzenia przyjętej przez niego linii obrony. Sąd Rejonowy natomiast nie zbadał okoliczności podnoszonych przez obwinionego chociażby odbierając od niego szczegółowe wyjaśnienia, gdzie za granicą przebywał w dniu 18 sierpnia 2012 r. (w sobotę), w jakim celu, ani co więcej się do nich nie odniósł w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Należy nadto podkreślić, iż Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę o wykroczenie zgodnie
z art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow powinien kształtować swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W niniejszym postępowaniu Sąd Rejonowy jak słusznie podnosi skarżący poczynił dowolne ustalenia faktyczne z przekroczeniem wyżej wymienionych zasad oceny dowodów.

O ile nie sposób dać wiary twierdzeniom obwinionego, iż niniejsza sprawa jest próbą „pozbawienia go wolności” przez funkcjonariuszy policji, a w szczególności przez policjanta K. C.to jednak w kontekście przyjętej przez K. D.linii obrony Sąd I instancji był winien dążyć do wyjaśnienia wszelkich rozbieżności w relacjach świadków oskarżenia, w szczególności co do wyglądu osoby kierującej pojazdem typu quad czy też wieku przewożonego dziecka. Z relacji bowiem K. C.wynika, iż syn obwinionego ma 8 – 9 lat, podczas gdy K. D.wyjaśnił, że ma on lat 13. Sąd Rejonowy nie ustalił przy tym, czy obwiniony przed zdarzeniem był również znany drugiemu z funkcjonariuszy policji, czy też wiedzę, iż pojazdem kieruje K. D. W. K.uzyskał od kolegi z patrolu. Wyjaśnienia również wymaga powód, dla którego funkcjonariusze policji pomimo, iż byli przekonani, że pojazdem kierował obwiniony i wszczęli za nim w pościg to jednak nie udali się za nim do jego miejsca zamieszkania, skoro chcieli go zatrzymać. W sytuacji, gdy obwiniony zaprzecza aby dopuścił się zarzucanych mu czynów, a istnieją rozbieżności w relacji świadków oskarżenia co do wyglądu sprawcy Sąd I instancji winien dążyć do wykluczenia wątpliwości, iż funkcjonariusze policji mogli pomylić K. D.z inną osobą, choćby z jego ojcem, który pojazd typu quad ma mieć. Z relacji K. C.bowiem wynika jedynie, że ojciec obwinionego jest „nie bardzo do niego podobny”, jednakże świadek nie zna go zbyt dobrze, gdy z kolei P. D.zeznał, iż w dacie zdarzenia mógł jechać jego ojciec (k. 28v). Sąd I instancji nie podjął nadto jakiejkolwiek próby wyjaśnienia, czy obwiniony w dacie czynu mógł dysponować pojazdem typu quad.

Jednocześnie zauważyć należy, co uszło uwadze skarżącego, iż także w relacjach świadków obrony istnieją niespójności. P. D.bowiem relacjonował, iż nie wie gdzie w dacie zdarzenia był jego brat, lecz spotkał go później i był zdenerwowany. Natomiast A. S.kategorycznie twierdził, iż obwiniony w tym czasie był na terenie Niemiec. Sąd Rejonowy nie ustalił przy tym czy funkcjonariusze policji widzieli wskazanych świadków w czasie zajścia.

Zatem Sąd Okręgowy uznając konieczność ponownej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i wszechstronnej analizy okoliczności z niego wynikających obowiązany był uchylić zaskarżony wyrok jako przedwczesny i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bolesławcu. (art. 437 § 2 kpk w zw. 109 § 2 kpow).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w całości, dbając aby z urzędu zostały wyjaśnione wskazane wyżej okoliczności, w szczególności podejmie próbę przesłuchania ojca obwinionego o ile nie skorzysta on z prawa do odmowy składania zeznań. Jednakże już sama obecność Z. D. na rozprawie pozwoli rozwiać wątpliwość, czy w dacie zdarzenia mógł on zostać pomylony przez funkcjonariuszy policji ze swoim synem. Dopiero po ich wyjaśnieniu Sąd podda całokształt zgromadzonego materiału dowodowego ocenie w granicach przewidzianych art. 7 k.p.k. i poczyni swobodnie ustalenia faktyczne, które będą mogły stanowić podstawę stanowczego rozstrzygnięcia.

Z tych przyczyn orzeczono, jak w sentencji wyroku.

Wyk. J.K.