Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 214/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 25 stycznia 2022 r., sygn. akt II K 233/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

11

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

w apelacji obrońcy oskarżonych adw. D. M.:

I.  mogącą mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez naruszenie zasad obiektywizmu procesowego i dokonania oceny faktów, ustalonych w toku postępowania tylko na niekorzyść oskarżonych według z góry przyjętego założenia rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, w szczególności naczelnych zasad procesowych, mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci art. 2 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez sprzeczną z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny a nie swobodny, oraz art. 5 § 2 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na ustaleniach faktycznych, które pomimo obowiązku in dubio pro reo, zostały zinterpretowane wybiórczo na niekorzyść oskarżonych lub pominięte przejawiające się w przyjęciu przez Sąd I instancji, że:

1)  to oskarżeni R. K. (1), M. K. (1) i D. U. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali w nocy z 2 na 3 lutego 2018 r. pobicia Ł. K., czego dowodami mają być zeznania pokrzywdzonego, świadków M. K. (2), M. H., W. M., A. S. (1), w sytuacji gdy:

a)  nie ma możliwości przyznania waloru wiarygodności i pełnej mocy dowodowej zeznaniom świadków Ł. K., M. K. (2), M. H., W. M., A. S. (1) wobec licznych rozbieżności co do istotnych informacji z momentów krytycznych istniejących w protokołach przesłuchań ww. osób na etapie postępowania przygotowawczego i jurysdykcyjnego oraz przede wszystkim wobec wątpliwości co do zdolności obiektywnego postrzegania rzeczywistości i wiernego odtwarzania zdarzeń, w sytuacji silnego upojenia alkoholowego i interakcji leków psychotropowych w zw. ze zdiagnozowaną schizofrenią paranoidalną;

b)  uznaniu przez Sąd I instancji za udowodnioną okoliczność pobicia pokrzywdzonego przez oskarżonych w oparciu jedynie o wybiórczo dobrane dowody, w sytuacji gdy potencjalni naoczni świadkowie byli w stanie wysokiego odurzenia alkoholowego, nie byli nawet w stanie podpisać się po badaniu alkosensorem, nie znali ani nie podali nazwisk sprawców, bowiem nikt nie wiedział kto dokonał napaści na pokrzywdzonego;

c)  nieprawidłowej oceny okoliczności tak fundamentalnej, jak fakt, że sam pokrzywdzony nie potrafił wskazać ani policjantom ani zespołowi Ratownictwa Medycznego ani lekarzowi z Izby Przyjęć oraz z Oddziału Ortopedii nazwisk napastników;

d)  zeznania pokrzywdzonego, M. K. (2), M. H., W. M., A. S. (1) są spójne i logiczne, w sytuacji gdy każdy z ww. świadków (poza policjantami) widział liczbę napastników, uciekających w innych kierunkach, w sposób odmienny relacjonował znaki szczególne i cechy indywidualne sprawców w trakcie postępowania jurysdykcyjnego, nie wyjaśniając dlaczego tych istotnych kwestii nie zgłoszono policjantom, którzy zgodnie potwierdzili, że fakty takie jak kaptur, inne okrycie głowy, utykanie – niesprawne uciekanie napastnika, czy noszenie okularów, kierunek ucieczki zostałoby przez nich – jako ważne, odnotowane;

e)  wskazania przez pokrzywdzonego personaliów napastników dopiero po odbytej konsultacji telefonicznej z D. K.;

f)  przyjęciu, że to oskarżeni pełnili w noc krytyczną rolę napastników – atakujących w sytuacji gdy z zeznań M. H., którym Sąd I instancji w całości przydał walor wiarygodności, jedyny rzekomo obserwujący napaść świadek nie potrafił udzielić odpowiedzi na pytania kto pierwszy zadał ciosy, a nadto składając ponownie zeznania, w dniu 10 marca 2020 r. ujawnił – jako jedyny – rzekomy motyw napaści oskarżonych na pokrzywdzonego, który to ponoć bezprawnie chciał przywłaszczyć przechowywany przez oskarżonych w reklamówce na ławce alkohol;

g)  uznanie, że oskarżeni wspólnie zadawali leżącemu szereg uderzeń po całym ciele, w głowę, w korpus, kończyny górne i dolne powodując dokładnie opisane w zarzucie obrażenia – w sytuacji gdy twierdzenie pokrzywdzonego, że upadł i uderzył głową i twarzą o asfalt pozostaje w sprzeczności z treścią wydanych w sprawie opinii medycznych, podobnie jak twierdzenie, że był kopany (uderzany więcej niż jeden raz w głowę), nadto brak w dokumentacji medycznej opisów obrażeń we wskazanych przez pokrzywdzonego częściach ciała, zaś obrażenia ciała w postaci złamania kostki bocznej i tylnej krawędzi kości piszczelowej prawej ze zwichnięciem w stawie skokowym górnym (dot. fragmentu opinii nt. złamania awulsyjnego) niekwestionowanej przez oskarżycieli publicznego i posiłkowego mogło powstać od upadku a nie od zadawanych licznych kopnięć, lub od samoistnego przewrócenia się w stanie silnego upojenia alkoholowego;

h)  przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonego R. K. (1), jakoby w noc krytyczną nie mógł sprawnie uciekać, biegać, ani kopać zostały całkowicie zdyskredytowane, podczas gdy żadna z łącznie trzech wydanych w sprawie opinii medycznych – tej lansowanej konsekwentnie wersji kategorycznie nie wyklucza, a pozostawiające wątpliwości winny być interpretowane podług treści art. 5 § 2 k.p.k.;

i)  przyjęcie, że T. U. i D. W. są niewiarygodne w zakresie potwierdzenia alibi, m.in. bowiem matka D. U. jest zainteresowana korzystnym rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy na rzecz jej syna, nie dostrzegając jednocześnie licznych niespójności w twierdzeniach pokrzywdzonego, D. K. i M. K. (2), którzy również są bezpośrednio zainteresowani korzystnym rozstrzygnięciem niniejszej sprawy;

j)  braku rzetelnej analizy dowodów zawnioskowanych przez oskarżonych, pomimo, że podważały dowody oskarżenia, w szczególności przedstawionych zdjęć i wydruków kartograficznych, z których wynika, że świadkowie nie widzieli w sposób przez nich opisany ucieczki napastników, a D. K. nie mogła obserwować D. U. i M. H. i braci K. rzekomo stojących we wskazanym przez nią miejscu;

k)  lakonicznego uzasadnienia wartości dowodów zaoferowanych przez oskarżonych, jak np. map kartograficznych, zdjęć z parku i przy budynku, gdzie mieszkają Ł. K. i D. U., które to pomogły wykazać, że np. świadek W. M. myśląc, że pokrzywdzony mieszka w miejscu jego warsztatu samochodowego twierdziła, jak inni świadkowie, że napastnicy uciekali w kierunku domu Ł. K., ale odmiennie - pokazała inny kierunek ich ucieczki, co należy interpretować podług treści przepisu art. 5 § 2 k.p.k.;

l)  nie dostrzegania ani nawet nie rozważenia czy pokrzywdzony, D. K. i M. K. (2) z osobistych powodów podawali nieprawdę, wskazując, że to oskarżeni dokonali napaści i pobicia (nie ukrywali negatywnego nastawienia do głośno słuchającego muzyki sąsiada D. U. i być może jego kolegów M. i R. braci K., którzy wieczorami mogli w przeszłości zakłócać ciszę nocną);

m)  art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. polegające na bezzasadnym oddaleniu wniosków dowodowych o dopuszczenie dowodu z pełnomocnictwa pracodawcy oskarżonego R. K. (1) na okoliczność iż oskarżony cieszy się zaufaniem swojego pracodawcy, o dopuszczenie dowodu ze zdjęć spalonego budynku położonego w O., na którym widnieje napis: K.=dług albowiem budynek ten spłonął pod koniec stycznia 2019 r., o dopuszczenie opinii biegłych psychiatrów na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego D. U. w dniu zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II. W konsekwencji naruszenia wypunktowanych powyżej przepisów postępowania karnego doszło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych, które doprowadziły w sposób bezpodstawny przypisanie R. K. (1), M. K. (1) i D. U. popełnienie zarzucanych im czynów, poprzez przyjęcie, że to oskarżeni w noc krytyczną zaatakowali pokrzywdzonego, w sytuacji gdy liczne niewyjaśnione okoliczności implikujące mnóstwo wątpliwości, oraz przede wszystkim trzy wydane w sprawie opinie medyczne na podstawie licznych dokumentów medycznych, relacji w formie zeznań i adnotacji czterech policjantów, oraz konsekwentnie od początku wyjaśnienia trzech oskarżonych, dowodzą, że za napaść i pobicie pokrzywdzonego zostały obwinione niewłaściwe osoby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

III. rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonych R. K. (1) i D. U. kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby wynoszący trzy lata oraz dodatkowo karę grzywny, w sytuacji gdy oskarżony R. K. (1) nigdy nie był karany, oskarżeni od 2018 roku w żaden sposób nie naruszyli porządku prawnego, co jest zgodne z prawidłowym rokowaniem pozytywnej prognozy ich zachowania przy podkreśleniu, że czyn miał charakter incydentalny;

- rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonych nawiązek w kwocie po 20.000,00 zł od każdego z nich, w sytuacji gdy cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec R. K. (1) i D. U., a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości przy orzeczeniu wobec oskarżonych nawiązki w niższym wymiarze.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I – Ad. II

Zarzuty podniesione przez adw. D. M. w wymienionych wyżej punktach nie były zasadne i z tego powodu nie doprowadziły do podważenia prawidłowości ustaleń faktycznych co do sprawstwa i winy oskarżonych D. U. i R. K. (1), które legły u podstaw zaskarżonego wyroku Sądu I instancji.

W pierwszej kolejności podnieść należało, że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w sposób czytelny i wyczerpujący dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów wskazując przy tym, którym z nich przydał walor wiarygodności, a którym przydania takiego waloru odmówił. Ocena ta jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, czyniła zadość wymogom art. 7 k.p.k. Tych cech nie posiada z kolei apelacja obrońcy oskarżonych, która opiera się jedynie na polemicznej argumentacji w zestawieniu z oceną dokonaną przez Sąd I instancji.

Zupełnie nie ma racji obrońca oskarżonego, że Sąd I instancji błędnie ustalił, iż w dniu opisanym w akcie oskarżenia R. K. (1), M. K. (1) i D. U. wzięli udział w pobiciu Ł. K.. W toku postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie głównej przed sądem pokrzywdzony w sposób konsekwentny przedstawiał okoliczności zdarzenia poprzedzające jego pobicie, wskazując, że gdy wracał z baru (...) w O. spotkał w okolicy Parku (...)znanych mu osobiście D. U., R. K. (1), M. K. (1) i M. H.. Odpowiedział wówczas na zaczepkę słowną ze strony R. K. (1), co spotkało się z agresją mężczyzn – M. K. (1) uderzył go pięścią w twarz, D. U. go przewrócił, a potem wszyscy oskarżeni zaczęli go kopać. Okoliczności te znajdują wsparcie w relacji znajdującego się w pobliżu zajścia M. K. (3), który zauważył trzech mężczyzn kopiących leżącego na ziemi Ł. K.. Także świadek M. H., który jako jedyny był obserwatorem całego zdarzenia potwierdził, że pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonymi doszło do słownej sprzeczki i w konsekwencji do pobicia Ł. K.. Wprawdzie jego relacja była bardzo ostrożna – nie udzielał on odpowiedzi na pytania kto pierwszy zdał cios, ani kto sprowokował sprzeczkę, to jednak stanowczo przyznał, że wszyscy trzej oskarżeni zadawali pokrzywdzonemu uderzenia. Okoliczność, że M. H. w czasie inkryminowanego zdarzenia był w trakcie leczenia odwykowego od uzależnienia mieszanego, jak również to, że stwierdzono u niego schizofrenię paranoidalną nie podważa wiarygodności jego twierdzeń. Wszak na udział oskarżonych w pobiciu wskazywały także inne osoby, w tym niezainteresowana w rozstrzygnięciu sprawy na czyjąkolwiek korzyść, świadek W. M.. Podała ona, że widziała jak trzech sprawców pobicia ucieka, oraz że jedna osoba pobiegła za nimi. Składając zeznania na rozprawie głównej, wskazała, że rozpoznaje oskarżonego M. K. (1) po posturze. Zeznania wskazanych wyżej osób znajdują oparcie w relacji interweniujących funkcjonariuszy Policji. Świadek R. K. (2) nie był przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego, a pomimo tego, po okazaniu mu notatki urzędowej (k.1), wskazał on, że otrzymał od pokrzywdzonego informację co do tożsamości sprawców już w Parku (...), a nie jak odnotował to w notatce urzędowej dopiero w szpitalu. Tłumaczył to faktem, że notatka była sporządzona po wizycie w szpitalu, stąd mogła się pojawić ta nieścisłość. Z kolei świadek M. D. zeznał, iż po przybyciu na miejsce zdarzenia do Parku (...)otrzymał informację, iż jednym ze sprawców jest osoba o nazwisku K., co potwierdza fakt, że pokrzywdzony i przesłuchani w sprawie świadkowie wskazywali na personalia sprawców jeszcze przed zabraniem Ł. K. do szpitala.

Zarzucane przez obrońcę rozbieżności w zeznaniach wymienionych wyżej świadków w zakresie przebiegu inkryminowanego zdarzenia dotyczą w istocie kwestii o drugorzędnym znaczeniu, tj. wskazania kierunku uciekania sprawców, ich ubioru, zachowania, czy informacji dotyczących personaliów napastników udzielonych funkcjonariuszom Policji, zespołowi Ratownictwa Medycznego i lekarzowi z Izby Przyjęć oraz Oddziału Ortopedii. Oczywiście upływ czasu zawsze jest okolicznością, która wpływa na zacieranie się szczegółów i mniejszą dokładność w zapamiętywaniu zdarzeń. Dotyczy to zarówno zeznań świadków zgłaszających pobicie i funkcjonariuszy Policji przyjmujących zgłoszenie odnośnie zajścia. Należy mieć jednak na uwadze to, że zeznania pokrzywdzonego, były jednoznaczne i konsekwentne co do osób biorących udział w pobiciu, chronologii zdarzeń oraz podejmowanych przez nich czynności. Zeznania te, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, znajdowały pełne oparcie w innych dowodach osobowych na podstawie których Sąd I instancji czynił ustalenia faktyczne, w tym dowodach o charakterze obiektywnym tj. karcie leczenia szpitalnego, płycie CD z obrażeniami i opinii sądowo-lekarskiej. Nie sposób przy tym podzielić stanowisko obrońcy, że o personaliach sprawców pokrzywdzony miał dowiedzieć się dopiero w wyniku rozmowy telefonicznej z D. K.. Twierdzenia te stoją w oczywistej sprzeczności z treścią dowodu, na podstawie którego zostały sformułowane. Świadek D. K. jednoznacznie zeznała, że nie była bezpośrednim obserwatorem zdarzenia i nie pamięta, kto poinformował ją o tym, że jej mąż został pobity.

Ogół przedstawionych okoliczności dezawuował zapatrywanie obrońcy, jakoby zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, którzy obserwowali przestępczą akcję stanowiącą przedmiot osądu, były niewiarygodne z uwagi na to, że ich percepcje zostały na skutek spożycia alkoholu zaburzone. Wymowa dowodów, które nawiązywały do przestępczej działalności D. U., M. K. (1) i R. K. (1) jednoznacznie świadczyła o tym, że brali oni udział w pobiciu Ł. K.. Co więcej, żaden dowód nie dawał podstaw do sformułowania sugestii, że pokrzywdzony przejawiał wobec oskarżonych agresję, celowo im dokuczał, czy prowokował do określonego zachowania. Odwołując się w tym miejscu do wyjaśnień oskarżonych, którzy relacjonowali, że Ł. K. pomawia ich o pobicie w celu uzyskania odszkodowania z bliżej nieokreślonych przyczyn, to wskazać należy, że wersja ta nie tylko nie znajduje oparcia w zgromadzonych w sprawie dowodach, ale jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Trudno bowiem uznać, że Ł. K. „dał się pobić” bliżej nieznanym sprawcom, aby uzyskać z tego tytułu odszkodowanie, narażając w ten sposób nie tylko swoje zdrowie, ale również ryzykując utratą życia. Sąd Rejonowy w pełni prawidłowo uznał te wyjaśnienia za przyjętą przez oskarżonych linię obrony.

Wersji zdarzenia prezentowanej przez oskarżonych przeczą nie tylko powyższe okoliczności, ale również charakter obrażeń pokrzywdzonego. Nie przekonują przy tym twierdzenia obrońcy jakoby obrażenia te powstały od samoistnego przewrócenia się pokrzywdzonego w wyniku silnego upojenia alkoholowego. Opinia sądowo – lekarska wskazuje, że obrażenia ciała Ł. K. mogły powstać w wyniku upadku i pobicia. Według biegłego Z. K. możliwe jest kopnięcie w taki sposób, że nie będzie widać śladów otarcia naskórka. Pomijając już wskazanie, że do obrażeń doszło najprawdopodobniej na skutek pobicia, to z opinii wynika, iż mechanizm powstania pozostałych obrażeń zlokalizowanych na twarzy był czynny, a więc były one wynikiem aktywnego działania jakiegoś zewnętrznego czynnika na organizm pokrzywdzonego. Sąd I instancji prawidłowo przy tym uznał wyjaśnienia oskarżonego R. K. (1) za niewiarygodne, że kontuzja stawu skokowego i niestabilność kolana stanowiła przeszkodę w zadawaniu kopnięć pokrzywdzonemu i uciekaniu. Przede wszystkim dokumentacja medyczna oskarżonego dotyczy dawnego urazu. Biegły wprost zaznaczył, że z takimi urazami oskarżony mógł zadawać kopnięcia oraz mógł biec utykając, z uwagi na defekt kończyny, który pozwalał mu się przemieszczać.

Sąd I instancji również prawidłowo ocenił zeznania T. U. i D. W. oraz uznał je za niewiarygodne i mające stanowić linię obrony oskarżonych twierdzenia, że w chwili zdarzenia przebywali oni w miejscu zamieszkania. Przede wszystkim z zeznań D. W. wcale nie wynika, że oskarżony M. K. (1) spędził całą noc w jej mieszkaniu, nie świadczą o tym wskazywane przez świadka okoliczności wskazane na oświadczeniu notarialnym. Wątpliwości budzą też okoliczności w jakich oświadczenie to zostało sporządzone - z własnej inicjatywy świadka, jeszcze przed przesłuchaniem oskarżonego, posiadanie serii i numeru dowodu osobistego oskarżonego. Niewiarygodne są również zeznania T. U., która jako matka oskarżonego D. U., była bezpośrednio zainteresowana tym, by go chronić przed odpowiedzialnością karną. Bez znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego były zeznania D. K., która nie posiadała bezpośredniej wiedzy co do przebiegu zdarzenia. Należy ponadto wskazać, iż twierdzenia świadków wspierające linię obrony oskarżonych pozostają w sprzeczności z zeznaniami M. H., który wprost wskazał, że spotkał się tego wieczoru z oskarżonymi w Parku (...), gdzie wspólnie spożywali alkohol, a następnie w jego obecności dokonali pobicia Ł. K., po czym po ucieczce spotkali się pod domem D. U..

Nietrafny jest również zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. Nieuprawnione jest stanowisko, że każda inicjatywa dowodowa winna być bezkrytycznie akceptowana przez sąd. Jest zgoła inaczej, bo oddalenie wniosku dowodowego pozostaje uprawnieniem sądu, które wprost przewiduje art. 170 § 1 k.p.k. Jeśli sąd prawidłowo i przekonująco umotywował swoje stanowisko co do nieprzydatności dowodów wnioskowanych przez obrońcę, a inne uznał za obstrukcję postępowania, to stanowisko takie w żadnym razie nie może dawać podstawy do wysunięcia zarzutu braku uwzględnienia okoliczności sprawy. Sąd I instancji oddalając w dniu 10 marca 2020 r. wnioski dowodowe obrońcy swoje stanowisko prawidłowo, ze wskazaniem właściwych podstaw prawnych uzasadnił. Dowody wnioskowane do przeprowadzenia na rozprawie w zdecydowanej większości dotyczyły okoliczności nie mających żadnego znaczenia dla istoty rozstrzygnięcia i zmierzały do przedłużenia postępowania.

Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. stwierdzić należy, iż także jest on niezasadny. Powołany przepis nie dotyczy ewentualnych subiektywnych wątpliwości powziętych przez stronę postępowania, lecz wyłącznie wątpliwości organu procesowego i to jedynie takich, których nie da się usunąć w drodze wartościowania wiarygodności poszczególnych dowodów. Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma.

Z tych przyczyn brak było podstaw do uwzględnienia zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd I instancji podjął słuszne rozstrzygnięcie co do sprawstwa i winy oskarżonych D. U. i R. K. (1) w zakresie zarzucanego im czynu, który też trafnie zakwalifikował.

Ad. III

Odnosząc się do kwestii wymiaru kary pozbawienia wolności za przypisane oskarżonym przestępstwo, należy wskazać, iż rozstrzygnięcie Sądu I instancji także i w tym przedmiocie jest prawidłowe i słuszne. Wymierzona oskarżonym na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. kara roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata dla każdego z nich za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., uwzględnia dyrektywy wymiaru określone w art. 53 k.k. Sąd I instancji prawidłowo określił stopień winy oraz stopień szkodliwości społecznej, które są znaczne oraz wziął pod uwagę rozmiar wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody.

Trafny był zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonym R. K. (1) i D. U. nawiązek. Sąd I instancji nie wskazał bowiem w sposób wystarczający powodów, dla których zasądzona kwotę po 20.000 zł od każdego z oskarżonych uważa za adekwatną do rodzaju i stopnia doznanych obrażeń ciała, intensywności cierpień pokrzywdzonego i czasu ich trwania. Należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 46 § 3 k.k. orzeczenie nawiązki na podstawie art. 46 § 2 k.k. nie stoi na przeszkodzie dochodzenia niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego. Kierując się wskazanymi wyżej racjami Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że wysokość należnych Ł. K. od oskarżonych kwoty z tytułu nawiązki należy obniżyć jak w wyroku, to jest zasądzić od oskarżonych kwoty po 10.000 zł.

Wniosek

W apelacji obrońcy oskarżonego:

1.  O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od dokonania zarzucanych im czynów

ewentualnie

2.  O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lubaniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 i Ad. 2

Wobec uznania za chybione zarzutów apelacji brak było podstaw do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia przypisanych im czynów, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Rozstrzygnięcie z pkt. IV części dyspozytywnej wyroku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Okręgowy wziął pod uwagę to, że orzekanie grzywny na podstawie art. 71 § 1 k.k. w związku z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia kary ma zawsze charakter fakultatywny. Sąd Rejonowy zawieszając oskarżonym wykonanie kary zastosował również środki probacyjne określone w art. 72 § 1 pkt 2 k.k. i art. 73 § 1 k.k. (pkt. V i VI części dyspozytywnej wyroku) oraz na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec nich nawiązki, co łącznie stanowić będzie wystarczającą dolegliwość w związku z popełnionym przez nich przestępstwem. Z tych przyczyn Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie z pkt. IV części dyspozytywnej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia z pkt. I – III, V-VI oraz VIII- IX części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia ww. były prawidłowe i brak było podstaw do ingerencji w zaskarżony wyrok urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcia z pkt. IV i VII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody, dla których zaskarżony wyrok został zmieniony zostały już omówione wyżej w uzasadnieniu.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonych D. U. i R. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. K. kwoty po 420 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

IV.

Sąd Okręgowy mając na uwadze sytuację materialną oskarżonych na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił ich od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonych, wymiar orzeczonej kary i wysokość nawiązki.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana