Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 161/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 19 stycznia 2021r.

w sprawie sygn. akt II K 783/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

------------------

---------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obraza przepisów prawa materialnego w wypadku innym niż kwalifikacja prawna czynu przypisanego skazanemu i polegająca na uznaniu, iż w sytuacji, gdy orzeczone wobec skazanego kary pozbawienia wolności stały się prawomocne zarówno przed wejściem w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, jak również po wejściu w życie tejże nowelizacji, na podstawie art. 572 k.p.k. w zw. z art. 85§1 i 2 k.k. w zw. z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych (…), postępowanie o wydanie wyroku łącznego co do kary pozbawienia wolności, która stała się prawomocna przed dniem wejścia w życie nowelizacji winno zostać umorzone, podczas gdy, w sytuacji występowania luki w regulacjach intertemporalnych, Sąd I instancji w oparciu o wykładnię prokonstytucyjną winien zastosować przepis art. 4 k.k. umożliwiający zastosowanie ustawy względniejszej dla sprawcy, co doprowadziłoby do połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego zarówno przed wejściem w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych (…), jak również po wejściu w życie tejże nowelizacji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec skazanego P. W. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy ze względu na występujący w sprawie związek przedmiotowo-przyczynowy, pozytywną opinię o skazanym sporządzoną w zakładzie karnym, fakt iż odbywa on karę pozbawienia wolności w systemie programowego oddziaływania, wyraził zgodę na podjęcie terapii w oddziale terapeutycznym dla uzależnionych, zrozumiał naganność swojego zachowania i nie chce występować więcej przeciwko obowiązującym przepisom prawa i obowiązującemu porządkowi prawnemu, wymiar kary łącznej wymierzonej skazanemu winien uwzględniać zasadę zbliżoną do asperacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Sąd Odwoławczy podzielił pogląd sformułowany w apelacji adw. J. Z., że orzekanie w przedmiocie wyroku łącznego wobec skazanego P. W. powinno uwzględniać uwarunkowania wysłowione w instytucji opisanej w art. 4§1 k.k., a tym samym, że objąć należało węzłem wymierzonej mu kary łącznej również skazanie jednostkowe z pkt. 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku, tj. karę 5 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu w sprawie sygn. akt II K 840/19. Art. 4§1 k.k. określa przecież ogólne zasady intertemporalne w obszarze prawa karnego materialnego. Unormowanie to nie znajduje zatem zastosowania tylko wówczas, gdy zasady intertemporalne określające następstwo czasowe istotnych dla orzekania w określonej sprawie przepisów prawa karnego materialnego przewidziały odmienną zasadę.

Przenosząc te uwagi na okoliczności niniejszej sprawy wskazać należało, że ustawą z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz. U. z 2020r. poz. 1086), która weszła w życie w dniu 24 czerwca 2021r., istotnie przemodelowano zasad orzekania w przedmiocie kary łącznej. W treści zaś art. 81 ust. 1 i 2 tego aktu normatywnego statuowano zaś zasady intertemporalne związane z orzekaniem w tym zakresie, zgodnie z którymi przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38 (kodeksu karnego – dopisek S.O.), w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (art. 81 ust. 1); przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (art. 81 ust. 2).

W kontekście tych zacytowanych unormowań wskazania wymagało po pierwsze to, że ustawodawca uregulował w nich zasadę, że przepisy obu konkurujących porządków prawnych stosuje się do kar orzeczonych prawomocnie w okresie ich obowiązywania. Tymczasem ad casu rozważeniu co do połączenia podlegała tylko jedna kara z wyroku jednostkowego w sprawie sygn. akt II K 840/19, który uprawomocnił się w okresie obowiązywania przepisów o karze łącznej obowiązujących przed dniem 24 czerwca 2020r., jak również kara z wyroku jednostkowego w sprawie Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. akt II K 1148/19, a ponadto kary i skonstruowana na ich podstawie kara łączna z kolejnego wyroku jednostkowego tego Sądu o sygn. akt II K 363/20, które to orzeczenia uprawomocniły się z kolei w okresie obowiązywania aktualnych przepisów normujących karę łączną. Nie doszło zatem do aktualizacji przesłanek z art. 81 ust. 1, bowiem tylko jedna sankcja została orzeczona prawomocnie wobec P. W. przed dniem 24 czerwca 2020r., co w konsekwencji otwierało pole do rozważań, czy przepisy kształtujące instytucję kary łącznej obowiązujące do dnia 23 czerwca 2020r. można było zastosować wobec wszystkich analizowanych skazań. Ustawodawca nie przewidział przecież w tych przepisach sytuacji, gdy rozważania co do połączenia węzłem kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym dotyczą tylko jednej sankcji orzeczonej prawomocnie w okresie obowiązywania jednego z konkurencyjnych porządków prawnych z więcej niż jedną karą wymierzoną prawomocnie skazanemu w okresie obowiązywania drugiego porządku. Skoro więc prawodawca nie uregulował odrębnie tej sytuacji faktycznej, a więc nie rozstrzygnął na płaszczyźnie intertemporalnej, jakie przepisy normujące instytucję kary łącznej należało zastosować do zbiegu skazań jednostkowych podlegających rozważeniu w okolicznościach niniejszej sprawy, to rozstrzygniecie tej sytuacji powinno nastąpić przy uwzględnieniu wymowy ogólnej zasady wyrażonej w treści art. 4§1 k.k. Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku dokonał zatem niewłaściwej wykładni art. 81 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r., bowiem doszedł do wniosku, że kar orzeczonych prawomocnie w dwóch konkurencyjnych porządkach prawnych w ogóle nie można było połączyć.

Abstrahując nawet od tego, że ad casu Sąd I instancji nie stanął wobec konieczności rozstrzygnięcia o połączeniu co najmniej dwóch kar wymierzonych P. W. prawomocnie do dnia 23 czerwca 2020r. oraz co najmniej dwóch kar orzeczonych wobec niego prawomocnie po tej dacie, to nawet gdyby Sąd ten stanął przed takim problemem, to zaprezentowana przezeń wykładnia art. 81 ust. 1 i 2 ustawy nowelizacyjnej nie mogła by zostać zaakceptowana na gruncie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa wysłowionej w art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Z zasady tej wynika nakaz równego traktowania podmiotów podobnych, co sprzeciwia się różnicowaniu sprawców przestępstw popełnionych w tych samych warunkach prawnych w oparciu o kryterium daty uprawomocnienia się wyroków skazujących. Odwołanie się do prokonstytucyjnej wykładni art. 81 ust. 1 i 2 ustawy nowelizacyjnej musiało zatem doprowadzić do odtworzenia normy wynikającej z tego przepisu, zgodnie z którą w omawianym przypadku na podstawie art. 4§1 k.k. znajdzie zastosowanie ustawa względniejsza dla skazanego - M. Z., Reguły intertemporalne, a instytucja kary łącznej w tarczy 4.0, LEX/el. 2020. Skoro więc ustawodawca (niezależnie od tego, czy świadomie, czy też na skutek niedostrzeżenia tej luki) nie uregulował w art. 81 ust. 1 i 2 przywołanej ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. omawianej kwestii, to prawidłowa wykładnia gramatyczna i systemowa tych unormowań musiała prowadzić do wniosku, że w przypadku rozważania łączenia wyrokiem łącznym kar orzeczonych prawomocnie w obu konkurencyjnych porządkach prawnych, wybór rygorów ustawowych musi być wynikiem zastosowania art. 4§1 k.k. Oczywiste było przy tym, że przy dekodowaniu norm prawnych z cytowanych wyżej przepisów przejściowych rozważeniu podlegają tylko te przepisy prawa materialnego, które obowiązywały w dacie popełnienia przestępstw, w dacie orzekania, ewentualnie w okresie między tymi datami granicznymi. Nie można zatem byłoby zastosować przepisów ustawy obowiązującej przed dniem 24 czerwca 2020r., jeśli łączeniu podlegałyby wyłącznie kary wymierzone za przestępstwa popełnione po tej dacie.

To zaś oznaczało, że zdaniem Sądu Okręgowego w art. 81 ust. 1 i 2 powołanej ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. nie została uregulowana sytuacja faktyczna, gdy w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego orzekanie dotyczyć ma co najmniej dwóch kar orzeczonych wyrokami, które uprawomocniły się sprzed dniem 24 czerwca 2020r. i co najmniej dwóch kar, które uprawomocniły się w tym dniu lub w okresie późniejszym. Prawodawca w ustawie tej całkowicie pominął bowiem sytuację, w której kary podlegające połączeniu węzłem kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym zostały wymierzone zarówno wyrokami, które uprawomocniły się do dnia 23 czerwca 2020r., jak i w okresie obowiązywania aktualnie obowiązujących regulacji normujących instytucję kary łącznej.

Wracając do głównego nurtu rozważań podniesienia wymagało to, że na kanwie niniejszej sprawy uzasadnione okazało się zastosowanie wobec P. W. przepisów prawa materialnego normujących instytucję kary łącznej w ich brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r. do dnia 23 czerwca 2020r. Na wstępie podnieść należało, że wszystkie przestępstwa osądzone wyrokami w sprawach o sygn. akt II K 840/19, II K 1148/19 oraz II K 363/20 popełnione zostały przez skazanego przed dniem 24 czerwca 2020r. Co więcej, właśnie te unormowania dawały możliwość objęcia węzłem kary łącznej orzekanej wyrokiem łącznym kar orzeczonych wobec P. W. wszystkimi tymi wyrokami. Unormowania obowiązujące zaś od dnia 24 czerwca 2020r. wymagające wszakże zaistnienia opisanej w art. 85§1 k.k. korelacji temporalnej, umożliwiały natomiast wyłącznie połączenie kar wymierzonych skazanemu dwoma pierwszymi wymienionymi wyrokami skazującymi.

Nie można było też tracić z pola widzenia tego, że przepisy, które obowiązywały do dnia 23 czerwca 2019r. umożliwiały łączenie kar łącznych wymierzonych wyrokami jednostkowymi, a taką właśnie karę orzeczono wobec P. W. wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 363/20. To zaś oznaczało, że te właśnie przepisy uniemożliwiały ponowne konstruowanie substratu kary łącznej w oparciu o kary jednostkowe, które zostały uprzednio połączone wyrokiem jednostkowym, przy czym ten mechanizm niejednokrotnie prowadził do wymierzenia kary łącznej na zasadzie mniej dla skazanego korzystnej od tej przyjętej w wyroku jednostkowym.

Finalnie podnieść należało, że w art. 86§1 k.k. w jego aktualnie obowiązującym brzmieniu przesądzono, że karę łączną wymierza się w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, gdy tymczasem w tym unormowaniu uwzględniającym jego brzmienie obowiązujące do dnia 23 czerwca 2020r. przewidziano łagodniejszą regulację, a mianowicie, że dolną granicę kary łącznej wyznacza najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa.

Te wszystkie spostrzeżenia, jak i fakt, że P. W. konsekwentnie dążył do tego, aby połączone zostały kary pozbawienia wolności wymierzone mu wszystkimi trzema powołanymi wyrokami skazującymi, powodowały, że względniejsze były dla niego przepisy normujące karę łączną w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r. do dnia 23 czerwca 2020r. Zgodnie zaś z art. 85§2 k.k. według jego brzmienia obowiązującego w tym właśnie czasookresie podstawą wymierzenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu (...) w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa. Jako zatem, że kara wymierzona skazanemu wyrokiem w sprawie o sygn. akt II K 840/19, a opisanym w pkt. 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku, podobnie jak kara oraz kara łączna, połączone tymże zaskarżonym wyrokiem, które zostały opisane w jego pkt. 5 i 6 części dyspozytywnej, a mianowicie w sprawach o sygn. akt II K 1148/19 oraz II K 363/20 podlegały wykonaniu i są karami jednorodzajowymi, toteż należało wszystkie te sankcje połączyć węzłem kary łącznej.

Zarzut obrońcy okazał się zatem zasadny i z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 85§1 i 2 k.k. i art. 86§1 i 4 k.k. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r. – w zw. z art. 4§1 k.k. połączył również karę 5 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną P. W. wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 840/19.

Ad. 2

Wobec faktu, że zmaterializowały się przesłanki, które umożliwiły objęcie wyrokiem łącznym oprócz kar wskazanych w pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku łącznego również kary wymierzonej P. W. wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 840/19, toteż konieczne okazało się orzeczenie kary łącznej na nowo. Łączeniu podlegały zatem kary pozbawienia wolności wymierzone mu trzema wskazanymi wyrokami, a to kary jednostkowe w sprawach o sygn. akt II K 840/19 oraz II K 1148/19, jak również kara łączna wymierzona skazanemu w sprawie sygn. akt II K 363/20. To zaś oznaczało, że granice tak skonstruowanej kary łącznej wyznaczone zostały na poziomie od 1 roku pozbawienia wolności do 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Nie miała jednak racji adw. J. Z., gdy wywodziła w apelacji, że karę łączną wobec skazanego należało ukształtować przy zastosowaniu zasady zbliżonej do pełnej absorpcji. Pozytywna opinia o funkcjonowaniu skazanego w jednostce penitencjarnej, jak i fakt, że prawie wszystkie kary zostały mu wymierzone za przestępstwa popełnione przeciwko temu samemu dobru chronionemu prawem, tj. przeciwko mieniu, przemawiały bezsprzecznie w kontekście wymiaru kary łącznej na korzyść skazanego. Przeciwko kształtowaniu kary łącznej przy zastosowaniu tej najkorzystniejszej zasady przemawiała jednak liczba kar podlegających łączeniu (trzy – w tym jedna kara łączna), jak i ilość osądzonych zbiegającymi się wyrokami przestępstw (dwie kary wymierzono za działanie w warunkach ciągu przestępstw). Dodać należało ponadto, że wszystkich tych zachowań skazany dopuścił się w stosunkowo długim okresie czasu, a wynoszącym ponad rok, jak i że wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 363/20 osądzono jego zachowanie godzące w system państwowej reglamentacji w dostępie do narkotyków, a więc w zupełnie inne dobro chronione aniżeli mienie.

Określając wymiar kary łącznej Sąd Okręgowy przyjął jako właściwą zasadę asperacji. Orzekł w związku z tym karę łączną w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc wyższą od najwyższej kary podlegającej łączeniu, lecz istotnie niższą od sumy tych kar.

Zmiana wyroku poprzez połączenie również kary orzeczonej wyrokiem jednostkowym w sprawie sygn. akt II K 840/19 była jednak zmianą na korzyść skazanego, skoro, po pierwsze takie żądanie zostało sformułowane w apelacji. Co więcej, Sąd Okręgowy orzekając reformatoryjnie posłużył się zasadą łączenia dla skazanego korzystniejszą od tej przyjętej przez Sąd Rejonowy, co skutkowało tym, że termin jego zwolnienia przypadł na datę wcześniejszą od tej, która wynikałaby z odrębnego wykonania po kolei kary orzeczonej w tej sprawie jednostkowej oraz kary łącznej wymierzonej skazanemu zaskarżonym wyrokiem łącznym.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku na podstawie art. 85§1 k.k., art. 86§1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 k.k. i połączenie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego P. W. w wyrokach opisanych w pkt 4, 5 i 6 części wstępnej wyroku i wymierzenie skazanemu kary łącznej 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności; ewentualnie, na podstawie art. 85§1 k.k., art. 86§1 k.k. w zw. z art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 połączenie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego P. W. w wyrokach opisanych w pkt 5 i 6 części wstępnej wyroku i wymierzenie skazanemu kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek adw. J. Z. zasługiwał na uwzględnienie w części. Sąd Okręgowy stosując ustawę względniejszą dla skazanego, czyli tę obowiązującą do dnia 23 czerwca 2020r., połączył kary wymierzone wyrokami jednostkowymi opisanymi w pkt. 4 i 5 części wstępnej zaskarżonego wyroku z karą łączną orzeczoną w pkt. 6 tej jego części. Biorąc pod uwagę jednak omówione już okoliczności dotyczące łączności przestępstw, które tworzyły substrat tworzący zbieg, Sąd Okręgowy zastosował zasadę asperacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia z punktu II i IV-VI

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Umorzenie postępowania o wydanie wyroku łącznego w zakresie kary łącznej ograniczenia wolności i kar grzywny było prawidłowe, jako że sankcje te zostały w całości wykonane.

Zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresu, w którym P. W. wykonywał jedną z kar połączonych wyrokiem łącznym znajdowało oparcie w treści art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63§1 k.k..

Zwolnienie skazanego od zapłaty kosztów sądowych związanych z wydaniem wyroku łącznego nie budziło wątpliwości, a więc znajdowało oparcie w treści 624§1 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

1.  w pkt I części dyspozytywnej na podstawie art. 85§1 i 2 k.k. i art. 86§1 i 4 k.k. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r. – w zw. z art. 4§1 k.k. przez połączenie skazanemu kar pozbawienia wolności opisanych w pkt. 4 i 5 części wstępnej wyroku łącznego, jak i kary łącznej opisanej w pkt 6 tej części wyroku i wymierzenie mu kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

2.  w pkt III części dyspozytywnej przez ograniczenie umorzenia postępowania co do kary łącznej grzywny orzeczonej w wyroku opisanym w pkt. 3 części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego, tj. w sprawie Sądu Rejonowego w Zgorzelcu sygn. akt II K 1073/15.

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. 1

Jak już wskazano przepisy art. 81 ust. 1 i 2 ustawy nowelizacyjnej z dnia 19 czerwca 2020r. nie znajdowały zastosowania w niniejszym postępowaniu, co więcej, nie wykluczały zastosowania art. 4§1 k.k. w sytuacji, gdy część skazań jednostkowych uprawomocniło się przed wejściem w życie tej ustawy, tj. przed dniem 24 czerwca 2020r., a część po jej wejściu w życie. Sąd Okręgowy uznał, że w rozpatrywanej sprawie do łączenia kar powinny mieć zastosowanie przepisy w brzmieniu do dnia 23 czerwca 2020r. jako względniejsze dla P. W.. Konsekwencją była utrata mocy kary łącznej orzeczonej zaskarżonym wyrokiem i potrzeba ukształtowania kary łącznej na nowo z uwzględnieniem zasady absorpcji.

Ad. 2

Sąd Rejonowy umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego w zakresie kary łącznej grzywny i kary pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami opisanymi w pkt. 3 i 4 części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego. Sąd Okręgowy zmienił ten wyrok w sposób wyżej opisany, co powodowało konieczność umorzenia postępowania jedynie w stosunku do skazania opisanego w pkt. 3 tej części wyroku łącznego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV.

Na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy skazanego z urzędu w osobie adw. J. Z. kwotę 147,60zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony P. W. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, w tym 27,60 zł podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 624§1 k.p.k. Sąd Okręgowy stwierdził, że skazany z powodu długotrwałej izolacji penitencjarnej, jak i brak majątku podlegającego spieniężeniu, nie był w stanie bez uszczerbku dla swojego utrzymania ponieść kosztów postępowania odwoławczego. Z tego powodu został z obowiązku ich uiszczenia zwolniony.

7.  PODPIS

SSO Karin Kot SSO Daniel Strzelecki SSO Andrzej Tekieli

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 19 stycznia 2021 r.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana