Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 109/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 14 listopada 2024r. sygn. akt II K 19/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

T. B.

Znęcanie się oskarżonego nad jego konkubiną

Zeznania świadka M. J.

299 - 300

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Zeznania świadka M. J.

Zeznania świadka były logiczne, konsekwentne przez cały tok postępowania. Częściowo znalazły potwierdzenie w zeznaniach M. B. Korzystając z możliwości bezpośredniego przesłuchania świadka sąd nie dostrzegł aby była ona z założenia negatywnie nastawiona do oskarżonego.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja adw. A. B. (reprezentanta małoletniej pokrzywdzonej):

Działając w imieniu małoletniej M. B., na podstawie art. na mocy art. 444 § 1 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżyła oznaczony wyżej wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu, że oskarżony T. B. nie popełnił zarzucanego mu czynu w zakresie znęcania się nad córką M. B. w ten sposób, że uderzał ją po rękach i pasem po pośladkach, podczas gdy zeznania małoletniej pokrzywdzonej potwierdzają sprawstwo oskarżonego, a brak jest okoliczności przemawiających za uznaniem relacji małoletniej za niewiarygodną;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 1 pkt 1, § 17 ust. 2 pkt 3, § 17 ust. 7 per analogiam oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez nie orzeczenie w przedmiocie kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adw. A. B. z urzędu, pomimo złożenia stosownego wniosku przez substytuta reprezentanta na rozprawie w dniu 7 listopada 2024 r., co skutkowało brakiem przyznania reprezentantowi małoletniej należnego wynagrodzenia w kwocie 1872 zł, powiększonej o kwotę podatku VAT.

Apelacja prokuratora:

I.Na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 444 § 1 k.p.k., art. 447 § 1 k.p.k. zaskarżył: powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego w całości.

II.Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść a polegający na niezasadnym przyjęciu, że zachowania oskarżonego wobec M. J. oraz M. B. nie nosiły znamion przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., a co więcej nie miały w ogóle miejsca, co Sąd uzasadnił brakiem dowodów potwierdzających zeznania pokrzywdzonych ocenionych jako niewiarygodne, mimo że psycholog obecny przy przesłuchaniu małoletniej wypowiedział się w przedmiocie stopnia wiarygodności jej zeznań, zaś treść zeznań M. J. oraz jej dotychczasowy sposób funkcjonowania w tym tolerowanie przemocowego zachowania oskarżonego oraz brak odwagi do ujawnienia sytuacji panującej w jej rodzinie nie świadczy o jej niewiarygodności lecz jest typowym zachowaniem ofiar przestępstw przeciwko rodzinie, a tym samym przy uwzględnieniu relacji pokrzywdzonych zasadnym jest uznanie, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 207 § 1 k.k.

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej adw. M. B. (1):

Działając jako pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. J., na podstawie art. 444 k.p.k. oraz art. 445 § 1 k.p.k., a także art. 425 § 2 oraz art. 447 § 1 k.p.k. powyższy wyrok zaskarżył w całości.

Działając na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:

1. naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dowolną i nieobiektywną ocenę dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich za wiarygodne oraz w konsekwencji odmowa dania wiary twierdzeniom oskarżycielki posiłkowej bowiem nie podejmowała żadnych kroków zaradczych, szukając pomocy organów publicznych lub członków rodziny, ponieważ się wstydziła oraz zeznaniom małoletniej M. B.. z uwagi na rzekomy wpływ matki na dziecko podczas gdy:

a) z zeznań świadków B. J. oraz S. J., uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, wynika że oskarżony dopuszczał się przemocy fizycznej oraz psychicznej wobec oskarżycielki posiłkowej jak i małoletniej M. B.

b) z zeznań świadka S. B., uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, wynika że ww. nie zauważył by oskarżony źle traktował oskarżycielkę posiłkową czy córkę, mając jednak przy tym sporadyczny kontakt z oskarżycielką jak i oskarżonym tj. ok. 4 razy w roku,

c) z wyjaśnień pokrzywdzonej wynika, że wielokrotnie podejmowała próby rozmowy z podejrzanym mające na celu zmianę jego zachowania oraz nie podejmowała innych kroków z uwagi na lęk przed oskarżonym oraz wstyd przed rodziną,

d) faktem powszechnie znanym jest, że ofiary przemocy domowej nie rozpowszechniają informacji na ten temat z uwagi na strach przez przed stosującym przemoc oraz wstyd,

e) wersja przedstawiona przez oskarżonego, jakoby kierowane przez oskarżycielkę posiłkową zarzuty wobec niego miały podłoże ekonomiczne nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym,

— co doprowadziło do nieprawidłowego wniosku, że oskarżony nie dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa,

2. naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez niewskazanie w treści uzasadnienia wyroku dlaczego nie uznał dowodów w postaci dokumentacji dotyczącej Niebieskiej Karty, Opinii sądowo-psychiatrycznej, opinii sądowo-psychologicznej oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonej, co doprowadziło do dowolnej i nieobiektywnej oceny dowodów i uznania zeznań świadka M. J. jako niewiarygodne, zaś wyjaśnień oskarżonego jako wiarygodne.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesione apelacje zasługują na uwzględnienie.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów ( art. 7 kpk ), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z 24.03.1975r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995 poz. 84 ), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze dowolności

Stwierdzić należy zatem, iż zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych będącego wynikiem dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonanej przez sąd meriti wskazywane w apelacjach reprezentantki małoletniej pokrzywdzonej, jak i prokuratora są zasadne.

Wbrew twierdzeniom sądu I instancji sąd okręgowy nie dostrzegł aby zeznania pokrzywdzonej M. J. były sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiki, wręcz przeciwnie. To, że poza relacjami stron postępowania, z jednej strony wyjaśnieniami oskarżonego z drugiej zeznaniami pokrzywdzonej nie ma innych dowodów jest sytuacja typową w przypadku przestępstw z art. 207§1 k.k. Bardzo często zdarza się bowiem, że kierując się niechęcią wciągania w konflikt członków swojej rodziny ( zwłaszcza starszych rodziców jak w niniejszej sprawie ), wstydem nie informują innych osób o przemocowych zachowaniach współmałżonka, domownika. Często zdarza się, iż sytuacja taka trwa przez wiele lat. Zatem sąd okręgowy nie dostrzega nic dziwnego, ani zaskakującego w tym, że M. J. przez wiele lat znosiła zachowania swojego partnera nie informując o tym ani członków rodziny, ani nie szukając pomocy u różnych instytucji ( z policją włącznie ).

To, że faktycznie zła sytuacja materialna rodziny była często powodem konfliktu nie odbiera zachowaniom T. B. znamion znęcania się zarówno psychicznego, jak i fizycznego.

Nie dostrzega sad odwoławczy żadnych sprzeczności w postawie pokrzywdzonej M. J. jako matki z jej relacjami dotyczącymi zachowania T. B.. Zeznała ona bowiem ( k. 299v. ), że pomimo takich zachowań oskarżonego starła się prowadzić normalny dom a córką zajmowali się obydwoje, kontaktowali się za pomocą SMS-ów, sporadycznie pisali kartki. W takim zachowaniu pokrzywdzonej nie ma nic nietypowego i z całą pewnością nie może to uzasadniać odmowę wiarygodności jej zeznań.

Z zeznań M. J. ( k. 26 – 27 ) wynika, że „dochodziło do awantur od słowa do słowa, partner tracił panowanie nad sobą z byle powodu…stosował przemoc fizyczną w postaci popychania, uderzania, wykręcania rąk, duszenia, kopania policzkowania. Była też przemoc psychiczna taka jak izolacja, wyzwiska, ośmieszanie, groźby, poniżanie”.

Z zeznań małoletniej pokrzywdzonej M. B. ( k. 85, zapis przesłuchania k. 86 ) wynika, że „ tato w ogóle nie pomagał mamie… nic nie robił…wszystko robi mama” i dalej „ kiedyś przezywał mamę…to brzydkie słowo…tata więcej przezywa mamę. Nie podoba mi się jak tata traktuje mamę”. Twierdziła nadto „ rodzice czasami się kłócą jakieś dwa razy w miesiącu. Zdarzyła się sytuacja jak byłam mała tata uderzył mamę w twarz”. „czasami tata do mnie też mówił brzydkie słowa, było tak, że tata mnie uderzył…tata uderzał mnie tylko w rękę i pupę.

Niewątpliwie zatem zeznania złożone przez M. B. korespondują z relacją przedstawioną w zeznaniach M. J..

Z opinii sądowo psychologicznej dotyczącej małoletniej ( k. 91 ) wynika, ze jest ona osobą funkcjonującą bez zaburzeń emocjonalnych, jej relacja była spontaniczna, krótka zawierała opis zdarzeń i okoliczności. W efekcie jej zeznania mogą stanowić wiarygodny materiał dowodowy pod względem psychologicznym.

Nie można zatem zdaniem sądu okręgowego zgodzić się z oceną sądu I instancji, że zeznania córki stron są niewiarygodne, gdyż możliwy był wpływ matki na jej zeznania. Co wywodzi z tego, że S. J. zeznał, ze M. zaczęła się negatywnie wypowiadać o ojcu dopiero po rozstaniu rodziców. Również brak wzmianki o przemocy w opinii wychowawcy M. nie może przesądzać o tym, że jej zeznania są niewiarygodne. Z powodów, o których wyżej była już mowa, a mianowicie tego, że osoby pokrzywdzone przemocowym zachowaniem często ukrywają wręcz ten fakt przed otoczeniem zarówno bliższym jak i dalszym.

Jeśli uwzględnić fakt, że z zeznań zarówno B. J., S. J., jak i S. B. wynika, że mieli oni sporadyczny kontakt ze stronami to stwierdzić należy iż ocena całego materiału dowodowego dokonana przez są meriti jest oceną dowolną a poczynione na jej kanwie ustalenia są ustaleniami błędnymi.

Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tylko wtedy, gdy: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), c) jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Pogląd taki, który Sąd Okręgowy w całości podziela, wyraził Sąd Najwyższy w nadal aktualnym wyroku z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95 (OSN PiPr 1996/10/10; por. także - wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 r. , sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 1991/7-9/41).

Wyżej już wskazano, że dokonana przez sad I instancji ocena dowodów nie może skorzystać z ochrony art. 7 k.p.k. co czyni zasadny zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej odnoszący się do naruszenia wskazanego przepisu.

Reasumując zatem zgodzić się należy z zarzutami wywiedzionych apelacji, że dokonana przez sąd rejonowy ocena dowodów jest oceną dowolna a poczynione w oparciu o nią ustalenia faktyczne błędne.

Sąd odwoławczy nie rozstrzygał drugiego z zarzutów apelacji reprezentanta małoletniej pokrzywdzonej z urzędu odnoszącego się do naruszenia przepisów postępowania w zakresie zasądzonych na jej rzecz kosztów, gdyż rozpoznanie pierwszego z zarzutów było wystarczające dla wydania rozstrzygnięcia ( art. 436 k.p.k. ).

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyżej już wskazano powody, dla których sąd odwoławczy uznał zarzuty wszystkich apelacji za zasadne. Stad też ich wnioski dotyczące uchylenia wyroku uniewinniającego oskarżonego T. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu i przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi I instancji uznać należało za słuszne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wyżej już przestawiono rozważania sądu okręgowego odnośnie zarzutów zawartych w wywiedzionych apelacjach. W związku z tym, ze w I instancji zapadł wyrok uniewinniający oskarżonego T. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu reguła ne peius wyrażona w art. 454§1 k.p.k. uniemożliwiała wydanie wyroku reformatoryjnego, gdyż w takich wypadkach sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego. Stad też konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Ponownie rozpoznając sprawę sąd I instancji dokona oceny zebranego materiału dowodowego w sposób uwzględniający kryteria wymienione w art. 7 k.p.k., uwzględni przy tym wyżej wskazane uwagi sądu odwoławczego.

W zakresie zaś znęcania się nad małoletnią córką rozważy możliwość zakwalifikowania zachowania T. B. jako czynu z art. 217§1 k.k. – naruszenie nietykalności cielesnej uwzględniając ewentualność umorzenia tego przestępstwa z uwagi na przedawnienie karalności czynu.

Zajmie się też ten sąd kwestią podnoszoną w apelacji przedstawiciela małoletniej pokrzywdzonej w pkt 2 a dotyczącej wysokości przyznanych jej kosztów reprezentowania małoletniej pokrzywdzonej z urzędu.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. B. kwotę 1008zł. i dalsze 231,84zł. podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów reprezentacji małoletniej pokrzywdzonej z urzędu w postepowaniu odwoławczym albowiem koszty te nie zostały opłacone.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Reprezentant małoletniej pokrzywdzonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana