Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 105/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 2 grudnia 2024 r., sygn. akt II K 350/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------------

-----------------------------------------

--------------------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------------

-----------------------------------------

--------------------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Oskarżony M. E. we własnoręcznie sporządzonej apelacji kwestionował wymiar kary za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przypisany mu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz prawidłowość ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy i prowadzących do przypisanie mu sprawstwa i winy w zakresie czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oskarżony M. E. przyznał się do popełnienia przestępstwa przypisanego mu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i nie kwestionował ustaleń faktycznych leżących u podstaw tego rozstrzygnięcia, a jedynie wymiar kary wymierzonej mu za ten czyn, która w jego ocenie była zbyt surowa. Przypomnieć zatem należy, iż oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, a przypisane mu przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. popełnił w warunkach recydywy szczególnej podstawowej. W tych okolicznościach kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, która jest nieznacznie wyższa od dolnej granicy ustawowego zagrożenia za ten czyn, nie sposób uznać za niewspółmiernie i rażąco surową. Zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w judykaturze, które podziela także Sąd Odwoławczy, do skutecznego podniesienia zarzutu w oparciu o art. 438 pkt 4 k.p.k. konieczne jest wykazanie, iż pomiędzy karą sprawiedliwą w ocenie skarżącego a karą orzeczoną zachodzi różnica tak zasadnicza, iż karę wymierzoną nazwać można byłoby – również w znaczeniu potocznym – rażąco niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy ( por. m. in. wyrok SA w Poznaniu z dnia 4 lipca 2022r., sygn. akt II AKa 132/22, LEX nr 3402383, wyrok SA w Warszawie z dnia 13 maja 2022r., sygn. akt II AKa 32/22, LEX nr 3365140, wyrok SA w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2022r., sygn. akt II AKa 91/22, LEX nr 3345888). Samo subiektywne przekonanie oskarżonego o nadmiernej surowości wymierzonej mu kary nie jest zatem wystarczające dla skutecznego podniesienia zarzutu w oparciu o art. 438 pkt 4 k.p.k. – zwłaszcza, iż immanentną cechą kary wymierzanej za popełnione przestępstwo jest jej dolegliwość.

Oskarżony kwestionował także ustalenia Sądu Rejonowego dotyczące przypisania mu występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. opisanego w pkt II części wstępnej zaskarżonego wyroku. Podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych w tym zakresie był przede wszystkim znajdujący się w aktach sprawy zapis z kamery zamontowanej w garażu pokrzywdzonego M. M., uzupełniony o zeznania funkcjonariusza policji T. Z.. Świadek ten znał M. E. z wcześniejszych czynności służbowych i rozpoznał go na zabezpieczonym nagraniu jako sprawcę przedmiotowego włamania. Pomimo niskiej jakości nagrania postać sprawcy, jak również jego ubiór, są dobrze widoczne. Analizując to nagranie zauważyć można, iż kurtka oskarżonego widoczna na dokumentacji fotograficznej (k. 72 – 74) jest podobna do tej, którą miał na sobie sprawca włamania widoczny na nagraniu. Ponadto na zabezpieczonym nagraniu przez chwilę widać twarz oskarżonego, którego ze względu na charakterystyczne cechy wyglądu rozpoznał świadek T. Z., który nie miał żadnego interesu w tym, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego o popełnienie tego przestępstwa. Nawet jeśli działał on jako funkcjonariusz Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji w L. zainteresowany – z racji pełnionej funkcji – rozwiązaniem przedmiotowej sprawy, to przecież nie byłby on rozliczany wyłącznie z wykrycia sprawcy przestępstwa; zakończenie sprawy umorzeniem ze względu na niewykrycie sprawcy również zostałoby odnotowane jako zakończenie sprawy.

Prezentowana przez oskarżonego linia obrony, obejmująca także wskazanie, jakoby przypisanego mu przestępstwa kradzieży z włamaniem do garażu przy ul. (...) miał dopuścić się W. J., nie znajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Ponadto Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż znany mu z urzędu W. J. posiada charakterystyczne tatuaże w okolicy twarzy, które nie były widoczne u sprawcy na zabezpieczonym nagraniu, a zatem wskazany przez oskarżonego mężczyzna nie mógł być sprawcą tego przestępstwa. Ponadto Sąd Rejonowy mając możliwość przyjrzenia się oskarżonemu podczas rozprawy zwrócił uwagę na charakterystyczny wygląd jego twarzy: budowę nosa, kości policzkowych, szerokiej żuchwy, co przekłada się też na specyficzny wyraz twarzy i grymas widoczny zarówno na nagraniu, jak i na zdjęciu M. E. wykonanych podczas jego przesłuchania w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym (k. 72). Były to cechy, na podstawie których oskarżonego na nagraniu rozpoznał także funkcjonariusz policji T. Z., co potwierdził następnie podczas rozprawy, w której uczestniczył M. E..

W świetle powyższych okoliczności ustalenia Sądu Rejonowego leżące u podstaw wydanego rozstrzygnięcia uznać należy za prawidłowe, będące rezultatem całościowej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenionego zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Także kara wymierzona oskarżonemu za ten czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. jest od adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa i odpowiada dyrektywom wymiaru kary zawartym w art. 53 k.k., właściwie realizując cele zarówno prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Wniosek

Chociaż oskarżony w wywiedzionej apelacji nie sformułował wprost wniosków, to z treści środka odwoławczego wnioskować należy, iż domagał się on zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez zmianę wymiaru kary wymierzonej mu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie go od popełnienia czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Odwoławczy zaaprobował poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i oceny leżące u podstaw zaskarżonego orzeczenia: zarówno w zakresie sprawstwa i winy, jak i rozstrzygnięcia o karze za przypisane mu przestępstwa. Jak już wspomniano, wymiar kary za czyn a art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. nie razi swoją surowością. Nie było także podstaw do uniewinnienia M. E. od popełnienia występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Także wymiar kary łącznej określony w pkt III części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia odpowiada zasadom z art. 85a k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. i nie razi swoją surowością. Wobec powyższego nie było podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. E..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, jak i nie znajdując uchybień określonych w art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k., które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu i powodowałyby konieczność ingerencji w treść orzeczenia, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 840 złotych tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz dalsze 193,20 złotych tytułem podatku od towarów i usług, której wysokość ustalono w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu określający wysokość stawki minimalnej przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją.

Ponadto, mając na względzie trudną sytuację materialną oskarżonego, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

odnośnie czynu opisanego w pkt 1 rozstrzygnięcie dotyczące orzeczenia o karze, odnośnie zaś orzeczenia z pkt 2 ustalenia faktyczne co do sprawstwa

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana