Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Sylwia Piliszewska

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w J.: B. R.

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2019r.

sprawy D. N. ur. (...) w Z.

s. Z., A. z domu R.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 29 listopada 2018 r. sygn. akt II K 690/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. N.;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych.

Sygn. akt VI Ka 81/19

UZASADNIENIE

D. N. oskarżony został o to że:

w dniu 16 lutego 2018 r. w J. woj. (...) na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd marki B. o nr rejestr. (...) będąc pod wpływem środka odurzającego gdzie wynik badania krwi wykazał obecność (...) w stężeniu 4,71 ng/l oraz (...)w stężeniu 28 ng/l które to stężenie wskazuje na oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 promila

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 29 listopada 2018 r. w sprawie II K 690/18:

I.uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego czynu tj. występku z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

II. na podstawie art. 42 § 2 k.k orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat przy czym zobowiązał oskarżonego do złożenia posiadanego prawa jazdy do właściwego Wydziału Komunikacji niezwłocznie po uprawomocnieniu się tego orzeczenia;

III. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 16 lutego 2018 roku od godz.20:50 do godz. 22:40 przyjmując że jeden dzień zatrzymania równy jest dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

IV. na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł. na rzecz Funduszu (...);

V. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w zbyt wysokim wymiarze bo aż na okres 3 lat oraz orzeczonego świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł. na rzecz Funduszu (...), poprzez przyznanie przez Sąd I instancji większego znaczenia okolicznościom obciążającym oskarżonego tj. prowadzenia przez oskarżonego pojazdu mechanicznego w sytuacji stwierdzenia w organizmie oskarżonego substancji odurzających a przyznania zbyt małego znaczenia okolicznościom łagodzącym tj. motywacji oskarżonego, jego postawy po popełnieniu przestępstwa – przyznanie się do winy, uprzedniej niekaralności, warunkom osobistym, dotychczasowemu sposobowi życia, faktowi iż stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego dokonał oskarżony nie jest znaczny oraz celów jakich kara ta powinna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, co w konsekwencji doprowadziło do niezastosowania warunkowego umorzenia postępowania, w sytuacji gdy oskarżony spełnił wszystkie przesłanki warunkujące zastosowanie przedmiotowej instytucji.

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej o karze i środku karnym poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego na okres próby wynoszący 1 rok i odstąpienie od orzekania wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz zasądzenia od oskarżonego świadczenia pieniężnego w kwocie 1.000 zł. na rzecz Funduszu (...).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W złożonym środku odwoławczym sprawstwo i wina oskarżonego odnośnie przypisanego mu czynu nie były kwestionowane, stwierdzić więc jedynie należy, że ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie nie budzą wątpliwości.

W apelacji kwestionowany był natomiast ustalony przez Sąd I instancji stopień zawinienia oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu pod kątem wnioskowanego przez skarżącego warunkowego umorzenia postępowania wobec D. N.. Argumenty zawarte w apelacji nie są jednak przekonywujące.

Sąd I instancji określił stopień szkodliwości społecznej czynu oskarżonego jako wysoki, „przejawiający się nagminnością tego rodzaju występków tak na tutejszym terenie jak i w skali kraju” ( str. str. 2 uzasadnienia, k. 44 odwrót akt ). Pomijając powyższe formułkowe uzasadnienie tego stanowiska nie znajdujące oparcia w przepisach, wskazać należy że co do zasady dokonana ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu jest słuszna Kwantyfikatorami stopnia społecznej szkodliwości czynu są m.in. sposób i okoliczności jego popełnienia, postać zamiaru, motywacja sprawcy ( art. 115 § 2 k.k. ). Jak wynika z ustaleń faktycznych niekwestionowanych w sprawie, oskarżony D. N. kierował samochodem jadąc ulicą J.16 lutego ok. godz. 20.15, a więc po zmroku, kiedy natężenie ruchu jest nie tak duże jak w godzinach szczytu, ale też nie jest małe a widoczność jest ograniczona. Oskarżony miał znaczną ilość środka odurzającego we krwi, w szczególności (...) o stężeniu 4,71 ng/l, co może być porównywane ze stanem upojenia alkoholowego. Swój stan oskarżony tłumaczył „rozstaniem się z dziewczyną po 4 latach” i potrzebą „polepszenia humoru” ( k.20 ) oraz „namówieniem przez kolegów” ( k.38 ), co nie jest motywacją pozwalającą na łagodne potraktowanie, świadczy raczej o nonszalancji i nieodpowiedzialności oskarżonego. Nie sposób w tych warunkach uznać że stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne. Mimo spełnienia innych przesłanek o których mowa w art. 66 § 1 k.k. – dotychczasowej niekaralności oskarżonego, ustabilizowanego trybu życia, stałego zatrudnienia ( k.35 ) – Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i warunkowego umorzenia postępowania wobec D. N..

Wymierzona oskarżonemu kara 1 roku ograniczenia wolności w ocenie Sądu Okręgowego nie jest rażąco surowa. Rozstrzygnięcia o środkach karnych zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i świadczeniu pieniężnym są obligatoryjne za przypisane oskarżonemu przestępstwo a ich okres i wysokość są najkrótsze i najniższe spośród przewidzianych w art. 42 § 2 k.k. i art. 43a § 2 k.k.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. N..

Na podstawie art. 627 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 200 złotych ( 180 zł. opłata za II instancję + 20 zł. ryczałt za doręczenia ).