Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący SSO Andrzej Tekieli

Protokolant Ewelina Ostrowska

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2018 r.

sprawy A. S. ur. (...) w L.

s. K. i D. z domu W.

obwinionego z art. 124 § 1 kw i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 30 października 2017 r. sygn. akt II W 867/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego A. S.;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł i wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł za II instancję.

Sygn. akt VI Ka 61/18

UZASADNIENIE

A. S. obwiniony został o to że:

1.w dniu 1 listopada 2016 roku około godziny 14:35 przy ul. (...) w L. w miejscu objętym zakazem spożywał alkohol w postaci wódki

tj. o czyn z art.43’ ust. 1 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi

2.w tym samym miejscu i czasie i okolicznościach jak w pkt 1 poprzez wyrzucenie butelki po wódce na ziemię dokonał zaśmiecenia miejsca publicznego

tj. o czyn z art.145 k.w.

3. w tym samym miejscu i czasie i okolicznościach jak w pkt 1 i 2 odmówił umundurowanym funkcjonariuszom policji okazania dowodu osobistego oraz podania swoich danych osobowych tj. imienia i nazwiska, daty urodzenia oraz miejsca zatrudnienia

tj. o czyn z art.65 § 2 k.w.

4. w tym samym miejscu i czasie i okolicznościach jak w pkt 1 i 2 i 3 dokonał umyślnego uszkodzenia wewnętrznego boku drzwi w pojeździe F. (...) o nr rej. (...), czym spowodował straty w wysokości 380 zł. na szkodę Komendy Wojewódzkiej Policji we W.

tj. o czyn z art. 124 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 30 października 2017 r. w sprawie II W 867/16:

I.uznał obwinionego A. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów w pkt 3 i 4 części wstępnej wyroku tj. czynów z art. 65 § 2 k.w. i art. 124 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 124 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 złotych;

II. na podstawie art. 124 § 4 k.w. zobowiązał obwinionego do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz Komendy Wojewódzkiej we W. kwoty 380 złotych;

III. uniewinnił obwinionego od popełnienia czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej wyroku;

IV. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art.119 k.p.o.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w kwocie 100 złotych zaś na podstawie art. 17 ust.1 w zw. z art.21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Wyrok powyższy uprawomocnił się w części uniewinniającej, w części skazującej zaś zaskarżył go obrońca obwinionego A. S. zarzucając:

I.  naruszenie przepisów postępowania w postaci:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. i art. 82 § 1 zd. 2 k.p.s.w. i dokonanie przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przejawiające się w przyjęciu przez Sąd I instancji, że:

a)  winę obwinionego potwierdzają zeznania funkcjonariuszy Policji M. P. i R. D., którym Sąd przyznał walor wiarygodności wskazując, że funkcjonariusze ci nie mieli interesu w bezprawnym zatrzymaniu oskarżonego i zastosowaniu wobec niego daleko idących środków przymusu, a nadto, że przedstawiona przez nich wersja wydarzeń jest spójna z zeznaniami świadków, którzy widzieli zdarzenie, podczas, gdy:

- zeznania naocznego świadka zatrzymania obwinionego przez policjantów – R. R. – nie tylko nie potwierdzają przedstawionej przez funkcjonariuszy wersji wydarzeń, jakoby zatrzymanie miało nastąpić wskutek podejrzenia popełnienia przez obwinionego wykroczenia w miejscu publicznym, ale i wskazują, że zatrzymanie było bezpodstawne, A. S. nie dopuścił się bowiem w czasie, bezpośrednio poprzedzającym zatrzymanie, jakiekolwiek czynu, godzącego w przepisy prawno – karne,

- funkcjonariusze policji wskazali, że nie znali obwinionego w chwili dokonywania jego zatrzymania, podczas, gdy z zeznań innego uczestnika interwencji w dniu 01.11.2016 r. świadka R. R. – wynikało wprost, że policjanci zwracali się do obwinionego po nazwisku, zanim jeszcze zażądali przedstawienia dokumentu tożsamości. Co dyskwalifikuje wskazane dowody jako potwierdzające winę obwinionego w zakresie odmowy okazania dowodu osobistego oraz podania swoich danych osobowych, tj. imienia i nazwiska, daty urodzenia oraz miejsca zatrudnienia, a także umyślnego uszkodzenia radiowozu podczas zatrzymania w dniu 01.11.2016 r.,

2. art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.s.w., przejawiające się w nie wyjaśnieniu przez Sąd I instancji podstawy prawnej wyroku i:

a) niewykazaniu – wbrew ustawowemu obowiązkowi – zasadności przyjętej kwalifikacji prawnej w zakresie zarzucanych obwinionemu czynów z art. 65 § 2 k.w. i art. 124 § 1 k.w.,

b) przyjęciu, że obwiniony obowiązany jest do naprawienia szkody w wysokości 380,- zł, podczas, gdy z uzasadnienia skarżonego wyroku nie wynika, na jakiej podstawie Sąd I instancji wyliczył taką wysokość zaistniałej szkody,

a tym samym uniemożliwieniu dokonania kontroli prawidłowości wydanego w tym zakresie orzeczenia Sądu I instancji,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę skarżonego wyroku, a polegający na uznaniu, że:

1.  zarzucany obwinionemu czyn, przewidziany w art. 65 § 2 k.w. został popełniony przez obwinionego w sposób zawiniony, wobec czego spełnione są wszystkie przesłanki, uzasadniające przypisanie obwinionemu popełnienia wskazanego wykroczenia, wynikające z treści art. 1 § 2 k.w., w sytuacji, gdy prawidłowo poczynione ustalenia stanu faktycznego sprawy, przede wszystkim w zakresie zachowania funkcjonariuszy Policji względem obwinionego oraz uznanej przez Sąd Rejonowy w Lubaniu bezpodstawności zatrzymania obwinionego wskazują, że brak było podstawy prawnej do żądania przez nich od obwinionego podania danych osobowych oraz dokumentu tożsamości,

2.  zarzucany obwinionemu czyn, przewidziany w art. 124 § 1 k.w. popełniony został przez obwinionego umyślnie, wobec czego spełnione są wszystkie przesłanki, uzasadniające przypisanie obwinionemu popełnienia wskazanego wykroczenia, wynikające z treści art. 1 § 2 k.w., w sytuacji, gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy nie pozwala na przyjęcie, jakoby obwiniony, znajdując się w radiowozie, rzeczywiście działał w zamiarze uszkodzenia go, a tym samym, w celu wyrządzenia szkody Komendzie Wojewódzkiej Policji we W.,

3.  zarzucane obwinionemu czyny są społecznie szkodliwe w stopniu średnim, uzasadniającym ukaranie, w sytuacji, gdy rodzaj i charakter naruszonego przez obwinionego dobra (radiowóz), rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody (zawyżona kalkulacja), sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru i motywacja sprawcy - przeciwstawienie się bezprawnemu zatrzymaniu i użyciu siły wobec obwinionego - zaprzeczają możliwości przypisania podjętym przez obwinionego działaniom cechy społecznej szkodliwości w rozumieniu art. 1 § 2 i art. 47 § 6 k.w.

W związku z powyższym, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2k.p.s.w. obrońca obwinionego wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego A. S. od zarzucanych mu czynów z art. 65 § 2 k.w. i art. 124 § 1 k.w. oraz

2.  zwolnienie obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania, w tym postępowania odwoławczego,

ewentualnie, jeżeli Sąd uzna to za konieczne i dopuszczalne, o:

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.o.w. i art. 82 § 1 zd. 2 k.p.o.w. w istocie sprowadzają się do odmiennej niż to dokonał Sąd I instancji oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności odnośnie zeznań świadków M. P., R. D., R. R.. Przypomnieć w tej sytuacji należy, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu ( w. SN z 9.11.1990 r., WRN 149/90 OSNKW 7-9/1991,poz.41 ). Sąd I instancji miał do dyspozycji w niniejszej sprawie rozbieżne w istotnych kwestiach relacje co do przebiegu zdarzeń, z jednej strony obwinionego i świadka R. R., z drugiej zaś świadków – policjantów M. P. i R. D. i dysponując na rozprawie walorem bezpośredniości, oceniając dowody swobodnie władny był jednym z nich dać wiarę, innym odmówić wiarygodności. Sąd I instancji dał wiarę co do przebiegu zdarzeń zeznaniom świadków M. P. i R. D., odmówił zaś co do zasady wiarygodności dowodom przeciwnym, dostatecznie argumentując to w pisemnym uzasadnieniu wyroku ( str. 2 – 4 uzasadnienia, k. 129 – 131 akt ).

Nie sposób zgodzić się ze skarżącym że skoro funkcjonariusze wskazywali, że nie znali obwinionego w chwili jego legitymowania, to dyskwalifikuje to ich zeznania w całości. Po pierwsze bowiem z zeznań policjantów wcale jednoznacznie nie wynika że nie znali obwinionego „z widzenia” ( choć tak stwierdza Sąd I instancji – k. 130 akt ). Okoliczność znajomości obwinionego „z widzenia” przyznał na rozprawie świadek R. D. (k. 88). Przeanalizować tą sytuację należało w kontekście zarzutów niewskazania przez sąd I instancji zasadności przyjętych kwalifikacji prawnych czynów kwalifikowanych z art. 65 § 2 k.w. i art. 124 § 1 k.w. oraz błędnych ustaleń faktycznych co do zawinienia, umyślności w działaniach obwinionego.

Obowiązek udzielenia wiadomości lub dokumentów o którym mowa w art. 65 § 2 k.w. powstaje w momencie gdy przedstawiciel organu czy uprawnionej instytucji zażąda potwierdzenia tożsamości w sposób zgodny z przepisami. Warunkiem jest tutaj potwierdzenie okoliczności o których mowa w art. 65 § 1 k.w., a więc m.in. „tożsamości własnej” osoby legitymowanej ( zob. Kodeks wykroczeń; Komentarz, pod red. Pawła Daniluka Wyd, C.H. Beck str.441 ). Tożsamością nie jest tylko nazwisko osoby legitymowanej, ale także imię ( imiona ), data urodzenia , imiona rodziców. Potwierdzeniem powyższego są przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów z 29.09.2015 r. w sprawie wykonywania niektórych uprawnień policjantów ( Dz.U. z 2015 r. poz.1565 ). Zgodnie z § 4 wyżej wymienionego rozporządzenia policjant ustala tożsamość osoby m.in. na podstawie dowodu osobistego, zaś § 7 rozporządzenia stanowi, że policjant ma obowiązek udokumentować legitymowanie osoby w notatniku służbowym lub w notatce służbowej, określając datę, czas, miejsce i przyczynę legitymowania oraz następujące dane osoby legitymowanej: imię (imiona) i nazwisko oraz adres zamieszkania lub pobytu; numer PESEL, a w przypadku braku informacji o numerze PESEL - datę i miejsce urodzenia oraz imiona rodziców i nazwisko rodowe; rodzaj i cechy identyfikacyjne dokumentu, na podstawie którego ustalono tożsamość osoby legitymowanej, lub rodzaj informacji, o której mowa w § 4 pkt 5, na podstawie której ustalono tożsamość osoby legitymowanej. W sprawie niniejszej powodem legitymowania A. S. i R. R. było podejrzenie spożywania przez nich alkoholu i rzucenia butelką na ulicy (...) w L., niedaleko cmentarza komunalnego w szczególnym dniu 1 listopada, kiedy wiele osób udaje się na cmentarze. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji że był to dostateczny powód do wylegitymowania obydwu mężczyzn i nie zmienia tej oceny fakt, że obwiniony został uniewinniony od popełnienia pierwszych dwóch wykroczeń opisanych we wniosku o ukaranie w niniejszej sprawie. Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji powodem uniewinnienia obwinionego w tym zakresie był brak pewności, że A. S. ( a nie tylko R. R. ) pił alkohol i rzucił butelką, co nie zmienia faktu, że podejrzenia policjanci mieli co do obydwu mężczyzn. W tych warunkach zasadne było ich wylegitymowanie i o ile R. R. okazał dowód osobisty, o tyle obwiniony był pobudzony, nie okazał dokumentu i nie podał swoich danych osobowych. Nawet jeżeli policjanci znali obwinionego „z widzenia”, kojarzyli jego nazwisko, ich obowiązkiem było ustalenie jego pełnej tożsamości z wpisaniem wyżej wymienionych danych do notatnika służbowego lub zawarcie ich w notatce służbowej, co obwiniony uniemożliwił. Tym samym wyczerpał swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 65 § 2 k.w. , w tym także odnoszące się do strony podmiotowej. Obwiniony wprost odmawiał ujawnienia danych co do swojej tożsamości, nie ulega wątpliwości umyślność jego działania.

Bezzasadność zatrzymania obwinionego stwierdzona postanowieniem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 24.11.2016 r. ( k. 158 ) nie zmienia faktu że jego wcześniejsza próba wylegitymowania była uzasadniona. Wezwanie do okazania dowodu osobistego nastąpiło zanim doszło do jego zatrzymania, z żadnego dowodu przeprowadzonego w niniejszej sprawie nie wynika przy tym aby policjanci przed próbą wylegitymowania obwinionego znali jego pełne dane osobowe, miejsce zamieszkania miejsce pracy itd. ( mimo że taka jest sugestia w uzasadnieniu wyżej wymienionego postanowienia ).

Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego także wypełnienie działaniem obwinionego znamion wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. Dając wiarę zeznaniom świadków M. P. i R. D. Sąd I instancji trafnie ustalił że obwiniony nie tylko szarpał się z policjantami, naruszył nietykalność cielesną i znieważył ( tego dotyczyła sprawa karna II K 499/16 Sądu Rejonowego w Lubaniu – k. 155 – 156 ) ale także leżąc na podłodze kopał w plastikowy element drzwi radiowozu powodując jego uszkodzenie. Oczywistym jest że uderzając w nie uczynił uszkodzenia umyślnie. Potwierdzają to kserokopie protokołu oględzin i zdjęć ( k. 5 – 12 ). Wcześniejsza niezasadność zatrzymania obwinionego nie może ekskulpować go od odpowiedzialności wykroczeniowej za zniszczenie mienia, może mieć wpływ co najwyżej na wysokość wymierzonej mu kary. Skoro obwiniony spowodował szkodę w mieniu w kwocie 380 zł Sąd I instancji uprawniony był do orzeczenia obowiązku zapłaty jej równowartości na podstawie art. 124 § 4 k.w.

W tym stanie rzeczy, zważywszy ponadto , że wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 300 zł nie jest karą rażąco surową a wręcz jest łagodna Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego A. S..

Na podstawie art. 627 k.p.k w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 k.p.o.w. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł i wymierzył opłatę w kwocie 30 zł za II instancję.