Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 49/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 30 sierpnia 2024r. sygn. akt II K 1535/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Rażący błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający istotny wpływ na jego treść poprzez błędne zakwalifikowanie całości opisanego czynu z art. 288§1 k.k., gdy z ustaleń faktycznych – także wyrażonych przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia w opisie tego czynu – wynika niewątpliwie, ze oskarżonemu należy przypisać wyłącznie popełnienie czynu z art. 288§1 k.k. co do szkody w pojeździe K., a chybionym jest także kwalifikowanie w ramach tego czynu szkody w V. (...), gdy czyn ten stanowi wykroczenie z art. 124 k.w.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się być zasadny.

Ustalenia faktyczne z przebiegu interwencji w dniu 27 września 2019r. w K. podjętej wobec R. D., a następnie podjętego wobec niego pościgu i jego przebiegu są bezsporne. W trakcie kiedy oskarżony R. D. uciekał kierowanym przez siebie samochodem marki B. nr rej. (...) kilkukrotnie doprowadził do uderzenia w radiowóz marki K. (...) nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie na kwotę 6.429,84zł. Następnie zaś w dalszym ciągu chcąc uniknąć zatrzymania ( już w J. ) uderzył w blokujący mu przejazd radiowóz marki V. (...) nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie na kwotę 405,84zł.

W myśl z art. 12 § 1 k.k. dwa lub więcej zachowań uważa się za jeden czyn zabroniony, jeżeli są to zachowania „podjęte w krótkich odstępach czasu” i „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”, a „przedmiotem zamachu” nie jest „dobro osobiste”, chyba że zachodzi „tożsamość pokrzywdzonego”. Wszystkie wymienione warunki są równorzędne, niezależne od siebie i muszą być spełnione łącznie

Określenie „zamiar” zostało użyte w art. 12 § 1 k.k. w znaczeniu przypisanym mu w art. 9 § 1 k.k. Chodzi więc o zamiar popełnienia czynu zabronionego

Dookreślenie „z góry powzięty” dodatkowo podkreśla wymóg tożsamości zamiaru w odniesieniu do wszystkich rozpatrywanych zachowań sprawcy – każde z tych zachowań ma stanowić wykonanie tego samego zamiaru powziętego przez sprawcę jeszcze przed pierwszym z nich (w porządku czasowym). Jeżeli warunek tożsamości wykonywanego zamiaru nie jest spełniony, art. 12 § 1 k.k. nie ma zastosowania, chociażby nawet odstępy czasu między rozpatrywanymi zachowaniami były krótkie;

Jakkolwiek nie budzą wątpliwości ustalenia sądu meriti, iż kolejne zachowania oskarżonego polegające na uderzaniu kierowanym przez siebie samochodem w ścigający go radiowóz marki K. (...) stanowią jedno przestępstwo i były realizacją z góry powziętego zamiaru, gdyż oskarżony ewidentnie zmierzał do „zgubienia” pościgu to już jego dalsze zachowanie - uderzenie w radiowóz marki V. (...) za dalszą realizacje z góry powziętego zamiaru nie może być uznany. Przede wszystkim wskazać należy, iż pomiędzy tymi zdarzeniami upłynął już pewien czasookres, zdarzenie to nastąpiło w innym miejscu ( w J. ), dotyczyło innego radiowozu. Inne też było działanie oskarżonego w przeciwieństwie do poprzednich zachowań które polegały na cofaniu kierowanym przez siebie samochodem i uderzaniu w radiowóz to polegało na tym, że oskarżonym chciał ominąć ( przesunąć ) blokujący mu przejazd radiowóz aby dalej kontynuować ucieczkę. Warto jeszcze podkreślić, iż zamiaru nie wolno domniemywać. Musi on wnikać z uzewnętrznionych aspektów zachowania oskarżonego. W realiach niniejszej sprawy nie sposób zatem przyjąć, iż oskarżony R. D. podejmując ucieczkę przed radiowozem marki K. z góry zakładał, że będzie doprowadzał do uszkodzenia wszystkich kolejnych radiowozów, które wezmą udział w jego pościgu.

Reasumując stwierdzić należy, że sąd I instancji błędnie uznał, iż uszkodzenie przez oskarżonego samochodu marki V. (...) należy uznać za zachowanie w ramach tzw. czynu ciągłego w związku z próbą wyeliminowania z pościgu radiowozu marki K. (...). W efekcie zarzut apelacji zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

2

Rażąca niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonemu zarówno za czyny z art. 178b k.k. oraz z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. jak i wymierzenie kary łącznej aż 3 lat pozbawienia wolności, w stosunku do okoliczności i charakteru czynów, wartości, a zwłaszcza rozmiaru uszkodzonego mienia, zaś w efekcie wymierzenie mu kary łącznej zdecydowanie zbliżonej do górnej granicy sumy jednostkowych kar mu wymierzonych, powodując ewidentnie nadmierną surowość kary w zapadłym w tym orzeczeniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość.

Oczywistym jest, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej rażącej. Taka sytuacja – w ocenie Sądu Okręgowego, nie ma miejsca w niniejszej sprawie, co czyni niezasadnym podniesiony w apelacji przez jej autora zarzut rozpatrywany na gruncie wspomnianego art. 438 pkt 4 k.p.k.

Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.06.2009r. sygn. akt WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255 ).

W innym swoim wyroku Sąd Najwyższy stwierdza, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą ( zasłużoną ). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.10.2007r. sygn. akt SNO 75/07, LEX nr 569073 )

Należy zauważyć, iż wszystkie przestępstwa, których popełnienie sąd meriti przypisał oskarżonemu w niniejszej sprawie są przestępstwami o znacznym ładunku społecznej szkodliwości co dostrzegł ten sąd w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Godzą one w podstawowy porządek – respektowanie zasad ruchu drogowego, konieczność podporządkowania się do poleceń osób powołanych do zabezpieczenia porządku. Zachowania podjęte przez oskarżonego były wyrazem całkowitego braku poszanowania obowiązujących przepisów, jak również brakiem respektu wobec działań uprawnionych służb porządkowych. Takie zachowanie wymaga aby kary wymierzone za te przestępstwa oddziaływały również na potencjalnych sprawców tego typu przestępstw i skutecznie ich odstraszały od podejmowania tego typu działań.

Oskarżony R. D. był już uprzednio wielokrotnie karany sądownie. Świadczy to o nieskuteczności stosowanych do tej pory wobec niego środków represji karnej, że pomimo tego nadal dopuszcza się on podejmowania działań sprzecznych z prawem, godzących w porządek prawny. Konieczne jest w tej sytuacji aby wymierzone oskarżonemu kary były na tyle surowe aby wreszcie uzmysłowić mu potrzebę zmiany podejścia do norm prawnych i wyrobiły w nim nawyk ich przestrzegania. Nie mogą być to zatem kary zbyt niskie bo te takich celów wobec oskarżonego nie osiągną.

Nie można się zgodzić z twierdzeniem autora apelacji, że kara łączna wymierzona oskarżonemu jest „zdecydowanie zbliżona do górnej granicy sumy jednostkowych kar”. Wręcz przeciwnie mimo iż kara łączna została orzeczona w oparciu o zasadę aspreacji to jest ona bliższa dolnej granicy możliwości orzekania a nie sumie orzeczonych kar jednostkowych.

Reasumujący stwierdzić należy, że wymierzone oskarżonemu kary zarówno jednostkowe, jak i kara łączna nie mogą być uznane za kary rażąco niewspółmiernie, surowe. Stąd tez omawiany zarzut na uwzględnienie nie zasługiwał.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż:

- za czyn z pkt 2 aktu oskarżenia współmierną do zawinienia będzie kara zbliżona do minimum ustawowego i nie przekroczy 8 miesięcy pozbawienia wolności

- za czyn z pkt 3 aktu oskarżenia obejmując tylko pojazd K. stanowi przestępstwo, za które współmierną karą w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. jawi się kara pozbawienia wolności nie przekraczająca roku,

- kara łączna za czyny 1,2 i 4 jako współmierna nie przekroczy 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazano już, iż zasadnym okazał się ten kwestionujący ustalenia dotyczące czynu ciągłego z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w części natomiast odnoszących się do rażącej surowości wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej zarzut apelacji ( a tym samym jej wniosek ) nie zasługiwał na uwzględnienie z powodów już wyżej przestawionych. Odnosząc się zaś do proponowanych przez autora apelacji zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej stwierdzić należy że są one rażąco niewspółmiernie do okoliczności sprawy łagodne i z całą pewnością nie spełnią wobec oskarżonego dyrektyw z art. 53 k.k. stąd też wniosek ten nie mógł znaleźć akceptacji sądu okręgowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego poza zmianami opisanymi w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wcześniej już wskazano powody dla których sąd okręgowy nie uwzględnił apelacji obrony oskarżonego w zakresie zarzutu z pkt 2 apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt V części dyspozytywnej wyroku i orzeczona kara łączna w pkt IX

Zwięźle o powodach zmiany

Poprzednio już wskazano powody uwzględnienia zarzutu apelacji z pkt 1 tj. dotyczącego ustaleń odnoszących się do czynu ciągłego dotyczącego przestępstwa polegającego na uszkodzeniu radiowozów podczas pościgu. W związku z tym konieczne stało się opisanie na nowo tego przestępstwa i wyeliminowanie z opisu spowodowanie uszkodzenia V. (...). Ten odrębny czyn stanowił bowiem wykroczenie z art. 124§1 k.w. to zaś skutkowało koniecznością umorzenia postępowania w zakresie tego czynu z uwagi na upływ przedawnienia – na podstawie art. 17§1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 45§1 k.k. i obciążeniem w zakresie tego czynu kosztami procesu Skarbu Państwa.

Z powodu zaś wyeliminowania części zachowania oskarżonego konieczne stało się wymierzenie za nowo opisany czyn kary odpowiednio niższej i stad też sąd odwoławczy wymierzył oskarżonemu za czyn z art.. 288§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Rozstrzygniecie to spowodowało, iż orzeczona w pkt IX części dyspozytywnej kara straciła moc. Spowodowało to konieczność wymierzenia oskarżonemu nowej kary łącznej uwzględniającej wysokość wszystkich kar jednostkowych wymierzonych za przypisane mu przestępstwa. W związku z tym stosując odpowiednio zasady, które kierowały sądem I instancji co do wymiaru kary łącznej na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86§1 k.k. sąd okręgowy wymierzył oskarżonemu R. D. karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

W związku z tym, iż apelacja obrońcy oskarżonego została uwzględniona jedynie w części a wyrok zmieniono jedynie nieznacznie na korzyść oskarżonego uwzględniając ogólne zasady ponoszenia kosztów procesu za postepowanie odwoławcze wyrażone w art. 636§1 k.p.k. Sąd okręgowy nie znalazł powodów aby zwolnić oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu R. D. opłatę w kwocie 400zł. za obie instancje.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 12§2 k.k. oraz wymierzona oskarżonemu kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana