Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 39/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 14 listopada 2024 r. sygn. akt II K 277/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Skarżący wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego: art. 14 § 1 kpk, art. 410 kpk i art. 413 § 2 pkt. 1 kpk mających wpływ na treść zapadłego wyroku, której Sąd orzekający dopuścił się przez zaniechanie wbrew poczynionym w postępowania sądowym ustaleniom zmodyfikowania opisu czynu w zakresie okresu jego trwania, co z kolei skutkowało brakiem prawidłowego określenia w zapadłym orzeczeniu opisu zarzucanego S. P. czynu zabronionego i oparciu wyroku nie na całokształcie ujawnionych okoliczności, a tylko na tych dowodach, które objęły okres nagannej działalności oskarżonego wskazany w zarzucie aktu oskarżenia, a pominięciu materiału dowodowego opisującego zachowanie S. P. po tej dacie.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść a polegający na bezzasadnym przyjęciu, że dostarczone przez A. P. a ujawnione na rozprawie wiadomości tekstowe wysyłane przez oskarżonego do pokrzywdzonej wyrażały jego troskę o dzieci i nie naruszały wydanego przez Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim w wyroku z dnia 13 września 2021 roku zakazu kontaktowania się z wyżej wymienioną, co doprowadziło do uznania, że nie popełnił on zarzucanego mu czynu z art. 244 kk, podczas gdy prawidłowa analiza ich treści przeczy przyjętej przez Sąd tezie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Odniesienie się do pierwszego z zarzutów apelacji prokuratura wymaga kilku uwag ogólnych. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że w przepisie art. 434 § 1 kpk wyodrębniono w punktach elementy wyznaczające granice orzekania na niekorzyść oskarżonego, a więc kierunek apelacji, granice zaskarżenia oraz zarzuty odwoławcze.

Z art. 434 § 1 pkt 2 kpk wynika, że sąd odwoławczy orzeka na niekorzyść oskarżonego w granicach zaskarżenia, natomiast poza tymi granicami, gdy ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od tych granic. W piśmiennictwie prawniczym zasadnie wskazuje się, że w przypadku, gdy zarzuty określają granice rozpoznania sprawy przez sąd odwoławczy, konieczne jest uwzględnienie treści domniemań z art. 447 § 1-3 k.p.k. Jest to zasadnicza zmiana w porównaniu z treścią tego przepisu obowiązującego do dnia 30 czerwca 2015 r., oznaczająca, że obecnie straciły aktualność te poglądy i orzeczenia, które przy stanie prawnym obowiązującym do wskazanej daty podnosiły, że w przypadku apelacji na niekorzyść przepis art. 434 § 1 k.p.k. stanowi lex specialis w stosunku do art. 447 k.p.k., co uniemożliwiało orzekanie poza zakresem uchybienia, które zostało podniesione i którego zaistnienie zostało potwierdzone przez sąd odwoławczy. Obecnie stwierdzenie zasadności podniesienia uchybienia w apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego, którą zaskarżono całość wyroku, uprawnia sąd odwoławczy do zmiany wyroku także co do kary, można też przyjąć, że zaskarżenie wyroku co do kary uprawnia do jego zmiany także w zakresie środka karnego (zob. J. Matras w: K. Dudka (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz, WKP 2020, teza 6 do art. 433, także D. Świecki w: D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, Lex/el. 2021, teza 9 do art. 433). Takie stanowisko zajmuje też Sąd Najwyższy, który w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2018 r., II KK 422/17, OSNKW 2019, z. 3, poz. 14, stwierdził, że "granice kontroli odwoławczej w razie wniesienia środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego określa zakres zaskarżenia i podniesione zarzuty. W przypadku uwzględnienia zarzutu odwoławczego zakres orzekania na niekorzyść oskarżonego wyznaczony jest przy zastosowaniu art. 447 § 1-3 k.p.k. (art. 433 § 1 k.p.k.)". (por. D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 434 kpk). Jednak stwierdzić należy, że w art. 447 § 1–3 kpk wprowadzono tylko ustawowe domniemania co do zakresu zaskarżenia, co jednak wcale nie uchyla normy gwarancyjnej art. 434 § 1 pkt 3 kpk, która nawiązuje do konieczności stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym. Tak więc aktualny pozostaje pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z 12.08.2009 r., V KK 91/09, LEX nr 519623, że „co prawda, zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k., apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku, ale nie oznacza to, że w rezultacie tak szerokiej kontroli wyroku można naruszyć kategoryczny zakaz określony w art. 434 § 1 zdanie drugie k.p.k. (oczywiście w brzmieniu przed jego nowelizacją – przyp. SO), stanowiący jedną z podstawowych gwarancji procesowych oskarżonego w postępowaniu odwoławczym” (por. też wyrok SN z 25.10.2011 r., II KK 130/11, LEX nr 1084714). (patrz S. Zabłocki [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom IV. Komentarz do art. 425–467, red. R. A. Stefański, Warszawa 2021, art. 434).

Jak wynika wprost z dalszych tez przytoczonego wyżej komentarza do art. 434 § 1 kpk - sposób wykładni jednego z warunków orzekania na niekorzyść oskarżonego nie oznacza deprecjonowania gwarancyjnego charakteru zakazu reformationis in peius, jak to niektórzy mylnie odczytują. W konsekwencji należy np. podzielić pogląd SA w Katowicach, zawarty w wyroku z 22.01.2009 r., II AKa 399/08, LEX nr 577296, że „przepis art. 434 § 1 k.p.k. będący normą gwarancyjną dla praw oskarżonego rozumiany musi być w sposób precyzyjny i ścieśniający. Jego wykładnia rozszerzająca nie jest dopuszczalna i wobec tego jedynie w wypadku stwierdzenia uchybień wskazanych w środku odwoławczym może zapaść orzeczenie na niekorzyść oskarżonego. Inne uchybienia, z wyjątkiem podlegających uwzględnieniu z urzędu, nawet gdy faktycznie istnieją, a nie zostały wskazane w środku odwoławczym, nie mogą skutkować orzeczenia na niekorzyść oskarżonego” (w sprawie tej, w której oskarżony stał pod zarzutem popełnienia przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k., zasadnie przyjęto, że nie jest możliwe uwzględnienie środka wniesionego na niekorzyść, skoro skarżący domagał się uznania oskarżonego za winnego dokonania czynu, upatrując błędu sądu w tym, iż nieprawidłowo przyjął brak zaistnienia skutku w postaci uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela, a nie wskazał na rzeczywiście zaistniałe uchybienie, jakim był brak oceny zachowania oskarżonego w aspekcie ewentualnego zakwalifikowania go jako usiłowania). (patrz S. Zabłocki [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom IV. Komentarz do art. 425–467, red. R. A. Stefański, Warszawa 2021, art. 434 teza 24).

W realiach niniejszej sprawy prokurator zarzucił obrazę art. 14 § 1 kpk, art. 410 kpk i art. 413 § 2 pkt. 1 kpk, a więc naruszenie zasady skargowości, przepisów dotyczącego podstawy wyroku i dotyczących treści wyroku, tj. dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej. W naruszeniu tych przepisów prokurator dopatrzył się uchybień, które skutkowały zaniechaniem zmodyfikowania opisu czynu zarzucanego oskarżonemu w zakresie okresu jego trwania, a co z kolei miało skutkować brakiem prawidłowego określenia w zapadłym orzeczeniu opisu zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego i oparciu wyroku nie na całokształcie ujawnionych okoliczności, a tylko na tych dowodach, które objęły okres nagannej działalności oskarżonego wskazany w zarzucie aktu oskarżenia, a pominięciu materiału dowodowego opisującego zachowanie S. P. po tej dacie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w zakresie wskazanego czynu Sąd Rejonowy dysponował w istocie tożsamym materiałem dowodowym, co formułujący akt oskarżenia prokurator. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazać należy w dniu 13 września 2021 wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim sygn. akt II K 529/21 orzeczono wobec S. P. środek karny w postaci zakazu kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną A. P., poza sprawami dotyczącymi wykonywania władzy rodzicielskiej wobec wspólnych dzieci na okres roku. Zakaz ten obowiązywał w okresie 21 września 2021 r. do dnia 21 września 2022 r. (k. 127). W tym okresie zatem ocenić należało, czy kierowane do pokrzywdzonej wiadomości przez oskarżonego rzeczywiście dotyczą wyłącznie kwestii wykonywania władzy rodzicielskiej. Jednocześnie Sąd Rejonowy ustalił, że wiadomości były wysyłane w dniu 18 października 2021 r., 2 lutego 2022 r., 8 lutego 2022 r., 20 lutego 2022 r., 28 lutego 2022 r., 4 marca 2022 r., 12 marca 2022 r., 25 marca 2022 r., 31 marca 2022 r., 2 kwietnia 2022 r., 3 kwietnia 2022 r. i jedna wiadomość w dniu 23 sierpnia 2022 r. Dodatkowo w marcu 2022 r. zamieścił komentarz na profilu portalu społecznościowego S. C. dotyczący pokrzywdzonej. Ustalenia te w żaden sposób nie zostały zakwestionowane przez skarżącego.

Następne zachowania oskarżonego miały miejsce po tym, jak pokrzywdzona we wrześniu 2022 r. złożyła wniosek do komornika w związku z alimentami, a wskutek czego zajęto oskarżonemu konto bankowe. Wówczas od 21 października 2022 r. do 19 grudnia 2022 r. S. P. podjął szereg działań wobec A. P., szczegółowo opisanych przez nią w zeznaniach takich jak między innymi: obserwowanie i nachodzenie miejsca jej zamieszkania, kierowanie do niej wyzwisk, wzywanie policji, umieszczanie naklejek i napisów.

Nie bez znaczenia zdaje się okoliczność, że w związku z wcześniejszymi wiadomościami kierowanymi do pokrzywdzonej kurator złożył wniosek w trybie art. 75 § 2 kk pomimo, że nie został on uwzględniony przez Sąd Rejonowy w Zgorzelcu (k. 273, k. 286) to wpłynął on na zmianę zachowania oskarżonego. Jak sam wskazał na posiedzeniu w dniu 18 lipca 2022 w sprawie sygn. akt II Ko 1058/22 przed Sądem Rejonowym w Oławie „Przeanalizowałem wszystkie wiadomości. Obecnie ją ignoruję” (k. 289). Nie budzi zatem wątpliwości, że zachowanie oskarżonego zmieniło się dopiero po zajęcia mu konta bankowego przez komornika, zostało tym zdarzeniem „zainicjowane” i eskalowało wobec pokrzywdzonej. Skarżący przy tym nie przedstawia jakichkolwiek argumentów, że zachowania podjęte w październiku 2022 r. były przez oskarżonego objęte tym samym zamiarem, co w okresie od dnia 18 października 2021 r. do dnia 3 kwietnia 2022 r.

Jak słusznie natomiast zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt IV KK 211/17 LEX nr 2455730 w postępowaniu sądowym nie badamy dwóch czynów (określanych: jeden jako czyn zarzucany, a drugi, ustalony przez sąd, - zwany czynem przypisanym), lecz zajmujemy się zawsze jednym konkretnym czynem. Powszechnie przyjmuje się, że tzw. tożsamość czynu jest zachowana gdy orzeczenie nie wyszło poza granice tego samego zdarzenia faktycznego, które jest podstawą aktu oskarżenia i które miał na myśli oskarżyciel formułując zarzuty w akcie oskarżenia. Oczywistym jest, że w przypadku ustalenia, w wyniku postępowania sądowego, nieidentyczności czynu należy wydać, w zależności od sytuacji procesowej, orzeczenie uniewinniające lub umarzające postępowanie. Nie budzi też wątpliwości, że od przyjętej w akcie oskarżenia hipotezy kwalifikacji prawnej i szczegółowości przedstawienia zdarzenia mającego realizować tę hipotezę zależy możliwość modyfikacji opisu czynu przez sąd w fazie jurysdykcyjnej procesu. Zatem im bardziej precyzyjnie zdarzenie poddane przez prokuratora osądowi zostało opisane, tym mniejsze są możliwości sądu w przyjęciu odmiennej jego oceny i dokonania ewentualnych zmian. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r. II KK 234/14 OSNKW 2015/2/14, Biul. PK 2014/10/12 – 14, Lex nr 1511136).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy dodatkowo zauważyć należy, że postanowieniem z dnia 5 stycznia 2023 r. prokurator wszczął śledztwo w sprawie mającego zaistnieć w okresie od 21 października 2021 r. do dnia 26 grudnia 2022 r. w Z. uporczywego nękania A. P. poprzez obserwowanie jej, wysyłanie wiadomości tekstowych, czym wzbudził w pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotne naruszenie jej prywatności tj. o czyn z art. 190 a § 1 kk (k. 16). Następnie po przeprowadzeniu postępowania przygotowawczego postawił podejrzanemu zarzut popełnienia przestępstwa z art. 190 a § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, które miało polegać na tym, że w okresie od 21 września 2021 r. do maja 2022 r. w Z., uporczywie nękał A. P., poprzez wysyłanie do niej wiadomości tekstowych za pomocą komunikatora (...) oraz wiadomości SMS, w których obrażał A. P. przy użyciu słów powszechnie uznanych za obelżywe oraz zarzucał jej niewłaściwą opiekę nad wspólnymi małoletnimi dziećmi, czym wzbudził w pokrzywdzonej poczucie poniżenia i udręczenia, przy czym czynu tego dopuścił się pomimo orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim z dnia 13 września 2021 r. o sygn. akt II K 529/21 zakazu kontaktowania się z A. P.. Sąd Rejonowy dostrzegając rozbieżność pomiędzy zgromadzonym materiałem dowodowym a zarzutem przedstawionym w akcie oskarżenia, wydał postanowienie w trybie art. 344 a § 1 kpk, a we wniesionym zażaleniu skarżący podkreślał, że domeną prokuratora jest formułowanie zarzutów i popierania ich przed sądem, z czym co oczywiste w pełni należy się zgodzić.

Reasumując powyższe zgodzić się należy ze skarżącym, że Sąd Rejonowy miałby możliwość modyfikacji czynu zarzucanego oskarżonemu, gdyby po pierwsze uznał, że zachowanie oskarżonego polegające wpierw na wysyłaniu wiadomości do pokrzywdzonej w okresie objętym zarzutem i następnie zachowania podjęte w okresie od 21 października 2022 r. do grudnia 2022 r. stanowiły jeden czyn, objęty jednym zamiarem lub gdyby przynajmniej zachowania przyjęte w zarzucie nie ograniczały się wyłącznie do wysyłania wiadomości, a objęły także działania podejmowane przez oskarżonego w okresie późniejszym. Jednakże w sytuacji, gdy oskarżyciel w zarzucie wskazał i konkretny okres i konkretne działania oskarżonego, które miały wypełniać znamiona nękania z art. 190 a § 1 kk, nie podnosi przy tym błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, że wysyłanie w tym okresie wiadomości do pokrzywdzonej wypełniło także znamiona przestępstwa z art. 190 a § kk, ani nie podnosi jakichkolwiek argumentów, które nakazywałoby (błędnie w ocenie Sądu Okręgowego) przyjąć, że zachowania oskarżonego podjęte po zajęciu mu konta przez komornika wypełniały znamiona jednego przestępstwa obejmującego okres od dnia 21 września 2021 r. do grudnia 2022 r. a nie stanowiło dwóch odrębnych czynów to orzeczenie Sądu Rejonowego należy uznać za prawidłowe w tym zakresie, a zarzut apelacji w tej części całkowicie chybiony. Nie sposób bowiem uznać, ze Sąd Rejonowy naruszył zasadę skargowości, orzekł z naruszeniem art. 410 kpk a skoro uniewinnił oskarżonego w całości od zarzucanego mu czynu, nie ciążył na nim obowiązek z art. 413 § § 2 pkt. 1 kpk.

Ad. 2

Zasadnie natomiast skarżący podnosi, że błędnie Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony wysyłając w zarzucanym okresie wiadomości do pokrzywdzonej nie naruszył obowiązującego go zakazu kontaktowania się w jakikolwiek sposób z pokrzywdzoną A. P., poza sprawami dotyczącymi wykonywania władzy rodzicielskiej wobec wspólnych dzieci. Oskarżony nie tylko wyzywał pokrzywdzoną, ale jego smsy w wulgarny sposób nawiązywały do jej życia intymnego. Trudno uznać, że zwroty „znowu się kurwisz suko’”, czy „co ruchacz się pojawił” są sprawami dotyczącymi wykonywania władzy rodzicielskiej. Nie do zaakceptowania jest przyjęta przez Sąd Rejonowy koncepcja, że miał to być wyraz ojcowskiej troski o dzieci i obawy, że A. P. „będąc w związku z innym mężczyzną zaniedba dzieci” (k. 315). Nie można przy tym zapominać, że celem wprowadzenia do regulacji kodeksowej, a w następnej kolejności stosowania jakiegokolwiek zakazu jest przede wszystkim chęć uniemożliwienia podmiotowi (względem, którego go orzeczono) kontynuowania dotychczasowego jego zachowania. Dlatego też orzeczenie środka karnego z art. 39 pkt 2b k.k. poza funkcją prewencyjną spełnia również funkcję wychowawczą względem sprawcy i ogółu społeczeństwa. Zastosowanie omawianego zakazu ma również na celu ochronę potencjalnych ofiar określonego typu przestępstw. ( tak A. Ziółkowska [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2023, art. 41(a)). Jeżeli zatem orzeczony środek karny pełnił funkcję ochronną wobec pokrzywdzonej i miał pełnić funkcje wychowawczą, to wyłączenie z niego „spraw dotyczących wykonywania władzy rodzicielskiej wobec wspólnych dzieci” winno być traktowane wąsko i kontakty oskarżonego z pokrzywdzoną rzeczywiście winny się wyłącznie ograniczać do tych kwestii. Jeżeli zaś oskarżony miał jakiekolwiek wątpliwości lub spostrzeżenia co do jakości opieki nad wspólnymi, małoletnimi dziećmi to winien to zgłosić właściwym instytucjom. Reasumując nie budzi żadnych wątpliwości, że treść wiadomości wysyłanych przez oskarżonego do A. P. wykraczała poza ograniczenie wskazane w treści orzeczonego środka karnego, a w konsekwencji oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 244 kk. Motywacja oskarżonego winna zaś zostać wzięta pod uwagę w kontekście art. 115 § 2kk, a w konsekwencji art. 53 kk

Wniosek

Stawiając powyższe zarzuty w myśl art.437§l kpk oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle powyższych rozważań zasadnym był wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku, oskarżony bowiem swoim zachowaniem wypełnił znamiona art. 244 kk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Brak jest podstaw do umorzenia lub warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego. Nie sposób bowiem uznać, że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji jeszcze raz zgromadzony materiał dowodowy podda swobodnej ocenie zgodnie z art. 7 k.p.k. przestrzegając przy tym reguł prawidłowego wnioskowania. Przepis ten bowiem stanowi ustawowe oparcie dla swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku procesu. Ta swoboda nie może jednak przeradzać się w całkowitą dowolność ocen, wniosków i poglądów. Ten sam przepis stawia bowiem określone granice, których sądowi przekraczać nie wolno. Jednocześnie będzie miał na uwadze zakres uchylenia wyroku przez Sąd Odwoławczy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II

Na podstawie art. 29 ust 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa koszty z tytułu obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym koszty pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Rejonowy w Zgorzelcu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 14 listopada 2024 r. sygn. akt II K 277/23 w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana