Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Jolanta Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2015r.

sprawy R. W.

obwinionego z art. 87 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt VIII W 323/14

uchyla zaskarżony wyrok wobec obwinionego R. W. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Kamiennej Górze do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 26/15

UZASADNIENIE

R. W. obwiniony został o to że:

w dniu 19 lipca 2014 r. o godz.15.15 w miejscowości L. woj. (...) na ul. (...), znajdując się w stanie po użyciu alkoholu ( 0,21 mg/l, 0,18 mg/l ) prowadził samochód marki A. (...) nr rej. (...)

tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

I. R. W. uznał za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu że dopuścił się go w godzinach popołudniowych to jest czynu stanowącego wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. i za to na podstawie art.87 § 1 k.w. wymierzył mu karę 500 zł. grzywny;

II. na podstawie art. 87 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w. orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 18 miesięcy;

III. na podstawie art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego wobec obwinionego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 19 lipca 2014 r.

V. na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 1 pkt 1 i § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł. i wymierzył mu opłatę w kwocie 50 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego R. W. zarzucając obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia a to:

1.art.8 k.p.w. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 9 § 1 k.p.k. i art. 34 k.p.k. poprzez pominięcie zarzutu obwinionego że fizycznie niemożliwe było to aby funkcjonariusze policji mogli zidentyfikować pojazd i jego kierowcę w czasie gdy poruszał się za ich wozem patrolowym i że pojazd A. który zaobserwował M. M. w bocznym lusterku N. P. nie jest tym samym pojazdem A. który poddali kontroli na ulicy (...) w pobliżu budynku nr (...) w sytuacji gdy wyjaśnienie tych okoliczności miało istotne znaczenie dla oceny trafności twierdzeń funkcjonariuszy co do tego że mieli dostrzec obwinionego zawracającego za ich wozem patrolowym swoim pojazdem A. i ustalić niezbicie że kierowany jest przez obwinionego;

2. art.8 k.p.w. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 9 § 1 k.p.k. i art. 34 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia z jakich przyczyn miała miejsce taka sytuacja że E. K. (1) dzwonił do obwinionego w sprawie holowania jego pojazdu w sytuacji gdy okoliczność ta wymagała rozważenia gdyż wskazuje na wystąpienie usterki pojazdu;

3. art.8 k.p.w., art. 7 k.p.k. oraz art. 34 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań świadków i wyjaśnień obwinionego polegającą na przyjęciu że zeznania funkcjonariuszy są jasne, logiczne i ze sobą korespondują i że mogą być podstawą do stwierdzenia że obwiniony prowadził pojazd mechaniczny po drodze publicznej w stanie po użyciu alkoholu w sytuacji gdy wyjaśnienia obwinionego są równie prawdopodobne, gdyż nie jest możliwe aby funkcjonariusze zidentyfikowali pojazd i kierującego pojazdem który zaobserwowali zawracający zaś pojazd w którym on się znajdował w momencie przybycia patrolu był poza drogą publiczną i nie przemieszczał się.

Jako ewentualny postawił także skarżący zarzut rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 18 miesięcy w sytuacji gdy przy uwzględnieniu okoliczności czynu przypisanego obwinionemu orzeczenie tego środka w wymiarze 6 miesięcy w zakresie pojazdów kategorii B w pełni odpowiadało potrzebom reakcji prawnej na przypisany obwinionemu czyn.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez wymierzenie obwinionemu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B na okres odpowiadający okresowi trwania postępowania nie dłużej jednak niż 12 miesięcy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zarzuty w części nie są pozbawione racji co skutkowało uwzględnieniem wniosku apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Jak wynika z treści pisemnego uzasadnienia wyroku ustalenie co do sprawstwa i winy obwinionego R. W. Sąd I instancji dokonał w zasadzie w oparciu o dwa dowody tj. zeznania świadków – policjantów M. M. i I. G.. Nie kwestionując co do zasady wiarygodności zeznań tych świadków wskazać jednak należy, że wątpliwości budzi rozpoznanie obwinionego przez świadka M. M. w bocznym lusterku radiowozu jako kierującego samochodem A. (...) jadącym za radiowozem ( k. 4-5, k. 27 ). Doświadczenie życiowe wskazuje, że o ile rozpoznanie w bocznym lusterku rodzaju, marki, koloru jadącego z tyłu samochodu nie jest trudne, o tyle już rozpoznanie w sposób pewny kierującego autem może budzić wątpliwości. Z zeznań świadka I. G. bynajmniej nie wynika aby podczas jazdy rozpoznała kto kierował samochodem A. (...) ( k.6 – 7, k. 26 ).

Sąd Okręgowy dostrzega, iż z zeznań obydwojga policjantów wynika że gdy zauważyli A. (...) zaparkowane na ul. (...) siedział w nim obwiniony i w rozmowie z nimi przyznał iż „jechał faktycznie samochodem” ( k.4 – 5, k.27 – 28, k.7, k.26 – 27 ). Linia obrony obwinionego prezentowana już w pierwszych złożonych przez niego wyjaśnieniach sprowadza się jednak do twierdzenia, że samochodem w dniu zdarzenia nie jechał, auto popsuło mu się dzień wcześniej i pozostawił je w tym miejscu, w dniu 19 lipca przyszedł zaś do samochodu, wsiadł do niego i zastanawiał się „co zrobić żeby odholować go do rodziców” gdy nadjechali policjanci ( k.12, k.25 – 26 ). Sąd I instancji krótko odniósł się w pisemnym uzasadnieniu wyroku do tej linii obrony powołując się na zeznania I. G., iż wcześniej funkcjonariusze policji przejeżdżali w miejscu gdzie następnie prowadzona była kontrola drogowa obwinionego i jego pojazd nie stał tam zaparkowany co wyklucza aby wersja obwinionego była prawdziwa ( str. 2 uzasadnienia, k.32 odwrót akt ). Ta konstatacja jest jednak niewystarczająca w sytuacji, gdy obrońca obwinionego zawnioskował pięciu świadków tj. A. W., M. W. (1), M. W. (2), E. F. i E. K. (2) na okoliczność awarii samochodu obwinionego i pozostawienia go w wyżej wymienionym miejscu. Przyznać należy, że nieprzesłuchanie tych świadków nie jest uchybieniem Sądu I instancji skoro wniosek o ich przesłuchanie złożony został dopiero w apelacji ( k.39 ), niemniej dla sprawdzenia linii obrony przeprowadzenie tych dowodów wydaje się konieczne, przesłuchanie zaś świadków w postępowaniu odwoławczym jedynie przedłużyłoby postępowanie gdy zważy się, że wszyscy świadkowie mieszkają w L. skąd łatwiej dojechać do K. niż do J..

Rozpoznanie zarzutu rażącej niewspółmierności środka karnego w tej sytuacji było przedwczesne ( art. 436 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.)

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec obwinionego R. W. i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w kamiennej Górze do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi dowody niezbędne do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, w szczególności przesłucha obwinionego, świadków M. M. i I. G. i świadków zawnioskowanych przez obrońcę obwinionego na okoliczność jak we wniosku. Przeprowadzone dowody Sąd ten podda ocenie i wyda wyrok uzasadniając go prawidłowo.