Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 19/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 10 października 2024 r. w sprawie o syng. akt II K 190/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Rażącej obrazy przepisów postępowania mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci art. 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na całkowicie dowolnej i jednostronnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nieuzasadnionemu pominięciu okoliczności istotnych wskazanych przez oskarżonego i wskazujących na brak jego sprawstwa i oparciu wyroku wyłącznie na części okoliczności ujawnionych w niniejszym postępowaniu niekorzystnych dla oskarżonego, a to na skutek:

a)  nieuzasadnionego przyjęcia, że z okoliczności, iż do przestępstwa kradzieży w nocy z 8/9 stycznia 2021 r. do jakiej doszło w miejscowości Z. na terenie N., został użyty pojazd marki A. o nr rej. (...), a P. K., który został skazany za popełnienie tego czynu działał wspólnie i w porozumień z inną osobą, którą jest właśnie oskarżony, bowiem miał prawdopodobnie na początku stycznia 2021 r. pojazd marki A.;

b)  nieuzasadnionego przyjęcia, że oskarżony jest sprawcą inkryminowanego czynu bowiem na umowie kupna sprzedaży samochodu m-ki A. nr rej. (...), podpisał się, co prawda A. P., lecz z zeznań świadka T. Z. wynika, że podpis w miejscu kupującego złożył oskarżony, choć nie zdołano przeprowadzić dowodu z opinii biegłego grafologa, dla potwierdzenia dowolnej tezy;

c)  bezzasadnego przyjęcia, że zeznania A. L. D. G. dowodzą, że osoba z którą P. K. dokonał inkryminowanego czynu, jest oskarżony, podczas gdy żaden z wymienionych funkcjonariuszy policji niemieckiej, nie widział oskarżonego, nie dokonał jego zatrzymania i nie rozpoznał osoby która towarzyszyła P. K. w nocy z 8/9 stycznia 2020 r.;

d)  nieuzasadnionego przyjęcia, że zeznania świadka P. K., protokół jego zatrzymania, zapis w notatniki służbowym funkcjonariusza policji K. W., protokół oględzin pojazdu m-ki A., potwierdzające okoliczności zatrzymania P. K. w B., bezpośrednio po prowadzonym przez policję niemiecką pościgu, potwierdzają również sprawstwo oskarżonego D. S., podczas gdy nie mają one nic wspólnego z osobą D. S. a sam P. K. nie wskazał oskarżonego jako sprawcy dokonanej przez siebie kradzieży, za którą został skazany prawomocnym wyrokiem;

e)  bezzasadnego przyjęcia wyjaśnień oskarżonego D. S. i potraktowania ich wyłącznie jako przejętą przez oskarżonego linię obrony, bowiem stoją w sprzeczności z zeznaniami M. P. i P. K., podczas gdy przeciwnie wyjaśnienia oskarżonego wskazują jasno na to, że pokłócili się z dziewczyną, po czym wyszedł z kasyna pozostawiając jej swój samochód, nie miał zatem wpływu oskarżony na dalsze zachowanie M. P. i na logikę ocenianą przez Sąd, podejmowanych przez nią działań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  Rażącej obrazy przepisów postępowania w postaci art. 5 § 1 i 2 k.p.k., polegającą na naruszenia zasady domniemania niewinności i wynikającej z niej zasady i n dubio pro reo, poprzez zastosowanie domniemania winu i rozstrzygnięcia okoliczności niejasnych i budzących wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja była nietrafna, a podniesione w niej zarzuty uznać należało za niezasadne.

Na wstępie podkreślić należy, że apelująca podniosła równocześnie naruszenie przepisu art. 92 k.p.k. oraz 410 k.p.k., tracąc z pola widzenia, że drugi z nich jest przepisem szczególnym względem tego pierwszego. W niniejszej sprawie sąd rejonowy wyrokował po przeprowadzeniu rozprawy, co czyni zarzut obrazy art. 92 k.p.k. formalnie wadliwym, albowiem w tej sytuacji zastosowanie znajduje art. 410 k.p.k. stanowiący, że podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu. Niezależnie jednak od sposobu sformułowaniu zarzutu, podkreślić należy, że opisane w apelacji uchybienie Sądu meriti nie miało miejsca. Na obrazę art. 410 k.p.k. można bowiem powoływać się tylko wówczas, gdy sąd opiera swoje ustalenia faktyczne na dowodach, których nie ujawnił na rozprawie, albo wtedy gdy dokonując ustaleń faktycznych niektórych z ujawnionych dowodów nie dostrzega. Stwierdzić należy, ze okoliczność taka nie zaistniała w przedmiotowej sprawie, natomiast z treści podniesionego zarzutu wynika, że zmierzał on w rzeczywistości do zakwestionowania dokonanej oceny dowodów.

Przypomnienia wymaga, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji i zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zaznaczyć należy, że sąd rejonowy dysponował obszernym materiałem dowodowym, który w niektórych aspektach cechował się rozbieżną wymową odnośnie przebiegu zdarzeń objętych tezą aktu oskarżenia. Oczywistym następstwem zaistniałej sytuacji była konieczność odrzucenia wiarygodności niektórych dowodów, co też sąd I instancji uczynił
w prawidłowy sposób przedstawiając to w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Należy mieć również na względzie, że dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości Sąd Rejonowy mógł właściwie oceniać zeznania świadków jak również wyjaśnienia oskarżonego i następnie na tej podstawie czynić właściwe ustalenia odnośnie ich wiarygodności. Faktem pozostaje, że oskarżony nie został ujęty bezpośrednio po zdarzeniu, jednak wymowa pozostałych dowodów pozwalała skutecznie podważyć wiarygodność jego twierdzeń zmierzających do zaprzeczenia winy i sprawstwa.

W toku procesu trafnie ustalono na podstawie zgromadzonych dowodów, że ujawniony po zdarzeniu pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) należał do oskarżonego. Co prawda sporządzona umowa sprzedaży pojazdu zawiera dane innego kupującego, jednak poprzedni właściciel świadek T. Z. konsekwentnie w toku procesu podawał, że nie sprawdzał dokumentu tożsamości nabywcy. Ponadto rozpoznał oskarżonego na okazaniu oraz na rozprawie głównej jako osobę dokonującej transakcji. Podkreślenia wymaga również fakt, że na znajdującej się w aktach sprawy kserokopii sporządzonej umowy widnieje data 5 stycznia 2021 r., a zatem kilka dni przed zdarzeniem będącym przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. W toku procesu nie udało się przesłuchać w charakterze świadka A. P. którego dane zostały wpisane na sporządzonej umowie i ze względu na brak oryginału umowy niemożliwe było przeprowadzenia badań grafologicznych podpisu. Nie jest to jednak okoliczność pozwalająca na podważenie trafności ustaleń, że pojazd należał do oskarżonego, wynika to bowiem bezpośrednio ze spójnych i logicznych zeznań poprzedniego właściciela, którym to sąd rejonowy słusznie nadał przymiot wiarygodności. Dodatkowo świadek M. D. zeznała, że oskarżony posiadał czarny pojazd A. (...) albo V. (...), a zatem wyraźnie zapamiętała nie tylko kolor samochodu, ale również fakt, że był to kompaktowy pojazd jednego z niemieckich producentów pojazdów. W świetle powyższych okoliczności nietrafne pozostają argumenty obrońcy oskarżonego, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do jednoznacznego stwierdzenia, że w inkryminowanym czasie właścicielem ujawnionego A. (...) był właśnie oskarżony.

Ponadto w pojeździe znaleziono telefon z kartą zarejestrowaną na dane świadek M. D., która to w zeznaniach zaznaczyła, że rejestracja numeru z użyciem jej personaliów spowodowana była faktem, że w chwili zakupu karty oskarżony nie posiadał dowodu osobistego. Z jej relacji jednoznacznie wynika, że nr (...)
w rzeczywistości należał do oskarżonego i rozpoznała ponadto zabezpieczony telefon zaznaczając również, że wygląda jak urządzenie należące do oskarżonego. Brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności jej zeznań bowiem logicznie i szczegółowo podała okoliczności rejestracji urządzenia. Słusznie natomiast sąd rejonowy odrzucił wiarygodność zeznań świadków M. P., jak również P. K., który został skazany prawomocnie w odrębnym procesie karnym za rozpoznawany czyn, przy czym w jego przypadku policjanci ujęli go bezpośrednio po zdarzeniu. Relacja przedstawiona przez świadka P. K. była w całości nielogiczna
i niewiarygodna, wskazał bowiem, że w chwili zdarzenia podróżował pojazdem A. (...) z nieznanym mężczyzną, następnie zasnął i obudził go pościg radiowozu. Ponadto zaprzeczał on znajomości z oskarżonym, podczas gdy świadek M. D. zaznaczyła, że mężczyźni byli znajomymi. Relację świadka P. K. trafnie sąd rejonowy analizował z dużą dozą ostrożności, w sytuacji gdy w inkryminowanym czasie działał wspólnie z oskarżonym miał realny interes w zaprzeczeniu swojego udziału w kradzieży oraz ukrywaniu współsprawcy. Słusznie sąd rejonowy odrzucił ich wiarygodność w oparciu o całokształt okoliczności ujawniony w toku procesu. Dodatkowo zeznania korzystne dla oskarżonego składała w toku procesu świadek M. P., jednak również w tym wypadku udało ustalić się, że były one niewiarygodne. W zeznaniach zaprzeczała, aby wskazywany pojazd należał do oskarżonego i zaznaczyła, że w inkryminowanym czasie zadzwoniła do M. G. z prośbą o zorganizowanie transportu, czemu on jednak zaprzeczył
w składanych zeznaniach wskazując, że po imprezie zadzwoniła ona po taksówkę. Ponadto nielogiczne pozostają twierdzenia świadek M. P., że pozostawiła
w samochodzie należące do niej dokumenty, podczas gdy zgodnie z jej twierdzeniami kierowcą miał być nieznany jej wcześniej mężczyzna. Dodatkowo jej wersja zdarzeń pozostaje sprzeczna z twierdzeniami samego oskarżonego, który podawał że w inkryminowanym czasie powierzył jej kluczyki do swojego pojazdu, którym jak wcześniej ustalono był samochód A. (...).

Funkcjonariusze niemieckiej policji A. L. i D. G. zeznali, że pojazdem poruszało się dwóch mężczyzn. Po zakończonym pościgu ujęli jedynie P. K., który podróżował na miejscu pasażera. W ujawnionym pojeździe znaleziono skradzione towary, których wartość nie była kwestionowana w toku procesu. Dodatkowo niemiecka policja zabezpieczyła na miejscu zdarzenia ślad DNA
i z przeprowadzonej ekspertyzy wynika, że oskarżony wchodzi w rachubę jako współsprawca ujawnionego śladu. Mając na względzie, że w pojeździe znaleziono telefon użytkowany przez oskarżonego, jak również dokumenty należące do jego partnerki M. P., oraz uwzględniając powoływaną ekspertyzę, nie ulega wątpliwości, że pojazdem w chwili zdarzenia kierował oskarżony. Nielogicznie byłoby przy tym powierzenie pojazdu partnerce, która następnie użyczyłaby pojazd nieustalonemu mężczyźnie wraz z telefonem oskarżonego i jej dokumentami. Podawane przez oskarżonego okoliczności kłótni z partnerką i pozostawienia jej samochodu nie znalazły potwierdzenia w jej zeznaniach. Trafnie zatem sąd rejonowy uznał wersję zdarzeń oskarżonego jako przyjętą linię obrony. Dokonana ocena dowodów spełniła zatem wymagania określone w art. 7 k.p.k. i prowadziła do trafnych ustaleń faktycznych.

Chybiony pozostawał również zarzut naruszenia art. 4 k.p.k. w którym sformułowana została jedna z podstawowych zasad procesu karnego, zgodnie z którą organy prowadzące postępowanie karne mają obowiązek badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak również i na niekorzyść oskarżonego. Apelująca podnosząc zarzut naruszenia zasady obiektywizmu powinna bowiem wskazać, iż w sprawie doszło do naruszenia przez sąd orzekający konkretnego przepisu gwarantujących przestrzeganie tej zasady w postępowaniu karnym, dopiero bowiem wykazanie naruszenia tych przepisów może uzasadniać podniesiony zarzut,
a tego skarżąca nie uczyniła skupiając się w apelacji na dokonywaniu odmiennej oceny dowodów, niż przeprowadzona przez sąd rejonowy i przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia stwierdzić należy, że sąd rejonowy prawidłowo ocenił dowody, a następnie ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie nie naruszając przy tym, żadnych norm regulujących przebieg postępowania karnego. Prawidłowo też uznał, że zgromadzone w niniejszej sprawie dowody pozwalają na ustalenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. W realiach niniejszej sprawy nic nie wskazuje na to aby sąd I instancji dopuścił się naruszenia określonej w art. 5 § 1 k.p.k. zasady domniemania niewinności, apelująca w wywiedzionej apelacji nie przedstawia żadnych trafnych argumentów mających przemawiać za naruszeniem powyższego przepisu. Zauważyć ponadto należy, iż zawarta w art. 5 § 2 kpk reguła in dubio pro reo dotyczy wątpliwości, które powziął i których nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości powstałych u strony procesu czy też przedstawiciela procesowego. Z treści zaskarżonego wyroku oraz jego pisemnego uzasadnienia nie wynika natomiast aby sąd rejonowy powziął jakiekolwiek wątpliwości, dokonując stanowczych ustaleń tak co do winy jak i sprawstwa oskarżonego, brak jest również podstaw do uznania, że wątpliwości takie powinien powziąć. Z tego względu również drugi z zarzutów podniesionych w środku zaskarżenia uznać należało za chybiony.

Nie można również zaaprobować twierdzeń obrońcy oskarżonego, aby w niniejszej sprawie procedowanie sądu rejonowego sprzeciwiło się celom procesu karnego określonym w art. 2 k.p.k., bowiem ustalenia odnośnie winy i sprawstwa oskarżonego pozostawały słuszne i znalazły jednoznacznie wydźwięk w dowodach poddanych prawidłowej ocenie i słusznych ustaleniach faktycznych. Z tego względu wszystkie zarzuty uznać należało za niezasadne.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego jemu czynu, obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania przed Sądem II instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nietrafności podniesionych zarzutów oraz kierując się argumentacją wyrażoną w poprzedniej części uzasadnienia stwierdzić należy, że wniosek o zmianę orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego był niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości utrzymany w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, gdy wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez sąd rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanego czynu,
a orzeczona kara jest adekwatna do społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego i zastrzeżeń nie budzi prawidłowość pozostałych rozstrzygnięć zawartych
w zaskarżonym orzeczeniu - wyrok jako prawidłowy i słuszny należało – w myśl art. 437 § 1 k.p.k. – utrzymać w mocy. Ponadto, w sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego oraz orzeczenie wobec niego kary bezwzględnego pozbawienia wolności Sąd Okręgowy kierując się względami słuszności na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k zwolnił D. S. od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu zabronionego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana