Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 10/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 23 października 2023r. sygn. akt II K 940/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na treść wyroku, polegającego na mylnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że czyn polegający na kradzieży karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego stanowi czyn współukarany uprzedni w stosunku do czynów z art. 279§1 kk popełnionych przy użyciu ukradzionej karty,

2.  obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu – art. 278§5 kk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy L. P. wypełnił ustawowe znamiona tego występku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest niezasadny i to w stopniu oczywistym. Sąd Rejonowy bowiem w sposób prawidłowy ustalił, iż oskarżony L. P. przebywając w mieszkaniu swojego kolegi K. K. w dniu 6 kwietnia 2023r. dokonał zaboru należącej do niego karty bankomatowej wydanej przez (...)S.A. Jak wynika zarówno z treści zarzutów, jak i uzasadnienia wywiedzionego środka odwoławczego skarżący upatruje się wadliwości wydanego orzeczenia w tym, że sąd meriti dokonał redukcji ocen prawnokarnych zachowania oskarżonego z zastosowaniem konstrukcji czynu współukaranego. Właściwym zarzutem powinien zatem być zarzut obrazy prawa materialnego, gdyż problematyka ta należy do jego zakresu.

Zdaniem sądu odwoławczego również ten zarzut jako drugi wymieniony w apelacji nie jest zasadny.

Konstrukcja czynów współukaranych stanowi bowiem jedną z możliwych sytuacji, w których wielość czynów prowadzi do przyjęcia jedności przestępstwa a czyny współukarane uważane są zarówno za czyny stanowiące etap realizacji przestępstwa, takie jak na przykład przygotowanie, czynności towarzyszące przestępstwu czy też czynności immamentnie powiązane z przestępstwem. Wielość czynów nie zawsze oznacza zatem wielość przestępstw. Zdarzają się sytuacje, w których wielość czynów stanowi jedno przestępstwo, zaś jedną z .instytucji, pozwalającą przyjąć jedność przestępstwa w przypadku wielości czynów jest właśnie konstrukcja tzw. czynów współukaranych ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 listopada 2020 r., II AKa 71/20, LEX nr 3347099 - wyrok SA w Poznaniu z dnia 9 lipca 2020 r., II AKa 84/20,LEX nr 3159412 ).

Dla stwierdzenia, czy dane zachowanie powinno być traktowane jako czyn współukarany zasadnicze znaczenie ma jego porównanie z czynem głównym w zakresie stopnia społecznej szkodliwości. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 25 lutego 2002 r., w sprawie I KZP 1/02 (OSNKW 2002, z. 5 - 6, poz. 35) redukcja ocen prawnokarnych, przeprowadzona z punktu widzenia tego, czy jakiś czyn jest, czy też nie jest czynem następczym współukaranym (tak zresztą, jak i redukcja ocen z punktu widzenia ewentualnego stwierdzenia współukaranego czynu uprzedniego) jest zawsze problemem teleologicznym, którego właściwe rozwiązanie może być dokonane nie w formie abstrakcyjnej, ale z uwzględnieniem realiów konkretnej sprawy. Przy dokonywaniu analizy, czy w konkretnym wypadku powinno dojść do redukcji ocen prawnokarnych z zastosowaniem konstrukcji czynu współukaranego należy mieć na uwadze przede wszystkim integralne powiązanie czynu, za który sąd skazuje sprawcę i wymierza mu karę, z czynem stanowiącym logiczną i typową konsekwencję tego wcześniejszego lub późniejszego czynu a także porównanie stopnia społecznej szkodliwości obu czynów. Nie może być bowiem uznane za współukarane przestępstwo następcze takie przestępstwo, które znacznie przewyższa stopniem społecznej szkodliwości czyn, jaki stanowi podstawę skazania i wymierzenia kary, a więc w istotny sposób "wzmaga" skutek wywołany przestępstwem głównym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2006 r., III KK 106/06, OSNKW 2006, z. 12, poz. 116).

Uwagi te należy odnosić również do czynów uprzednich. Z wyjaśnień oskarżonego wprost wynika, że wykorzystując nieobecność K. K. w pokoju z jego portfela wyjął kartę bankomatową a motorem jego działania było to, że znajdował się w złej sytuacji majątkowej – zalegał z czynszem i groziła mu utrata mieszkania. Na drugi dzień w dniu 7 kwietnia 2023r. dokonał kilku transakcji przy użyciu zabranej karty powodując powstanie szkody na kwotę ponad 2.500zł. W przedmiotowej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości to, że bez uprzedniego zabrania karty płatniczej oskarżony nie dokonałby przypisanych mu kradzieży z włamaniami. Owe późniejsze zachowania były zatem integralnie powiązane z zaborem karty, zaś zestawienie poziomu szkodliwości społecznej owych zachowań, z uwzględnieniem ilości dokonanych transakcji i ich łączną wartością wskazuje, że dokonane w dniu 7 kwietnia 2023r. przy użyciu uprzednio zabranej karty przestępstwa kradzieży z włamaniem znacznie przewyższają stopniem społecznej szkodliwości zabór karty płatniczej. Karta płatnicza nie przedstawia bowiem niemal żadnej wartości materialnej, zaś czyniąca ją bezużyteczną operacja zastrzeżenia w banku nie nastręcza osobie pokrzywdzonej niemal żadnych problemów. Zarówno zatem integralność tych zachowań, jak i zestawienie poziomu ich społecznej szkodliwości prowadzi do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy słusznie przyjął omawianą konstrukcję a co za tym idzie zawarte w apelacji zarzuty są nietrafne.

Czyn współukarany ma miejsce wówczas, gdy drugi czyn był konieczną i logiczną, a przy tym typową konsekwencją popełnienia pierwszego z nich ( zob. Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, pod red. G. Rejman, Warszawa 1999, s. 524 ). W doktrynie i orzecznictwie wypracowano kryteria określające warunki wymagane do zastosowania instytucji czynów współukaranych, które w konkretnych sytuacjach należy odnieść do oceny ustalonego zachowania się sprawcy. Innymi słowy, przesłanką dopuszczalności uznania czynu za współukarany jest przesądzenie, że stopień jego społecznej szkodliwości jest nieporównywalnie mniejszy niż przestępstwa głównego. W przedmiotowej sprawie z całą pewnością tzw. abstrakcyjny poziom karygodności typu czynu zabronionego z art. 278 § 5 k.k. ( obecnie art. 278§1a k.k. ) jest zdecydowanie niższy w zestawieniu z typem czynu statuowanym w art. 279 § 1 k.k., o czym dobitnie przekonuje chociażby porównanie norm sankcjonujących obu przepisów.

Z tych wszystkich względów zarzuty apelacji wywiedzionej przez oskarżyciela publicznego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wniosek

- uznanie L. P. za winnego popełnienia 06.04.2023r. czynu z art. 278§1a kk (zgodnie z zarzutem aktu oskarżenia z zastosowaniem nowej ustawy) i wymierzenie mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności,

- uznanie L. P. za winnego ciągu przestępstwa z art. 279§1 kk opisanego w punkcie I części dyspozytywnej wyroku,

- wymierzenie L. P. kary łącznej 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,

- w pozostałej części utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyżej już wskazano powody, dla których Sąd Okręgowy uznał zarzuty apelacji wywiedzionej przez prokuratora za niezasadne. Stad też postulowany w niej wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W pkt 3 niniejszego uzasadnienia Sąd Okręgowy przedstawił swoją argumentację co do nieuwzględnienia zarzutów apelacji prokuratora. Brak jest też jakichkolwiek przesłanek do wzruszenia zaskarżonego wyroku z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

W związku z tym, iż apelacja wywiedziona przez prokuratora nie została uwzględniona Sąd Okręgowy mając na uwadze przepis art. 636§1 k.p.k. stwierdził, iż koszty sądowe za postepowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przyjęcie konstrukcji czynu współukranego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana