Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 2/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 7 października 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 1264/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  błędu w ustaleniach faktycznych, będących podstawą zaskarżonego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony jest osobą wysoce zdemoralizowaną, profesjonalnie popełniającą przestępstwa co skutkowało zaniechaniem wymierzenia wobec oskarżonego kary z zastosowaniem art. 37b kk, mimo że stopień winy, społecznej szkodliwości, sposobu działania oskarżonego, wysokość szkody, jak również aktualne właściwości i warunki osobiste oskarżonego, posiadanie zatrudnienia, a także jego stosunki rodzinne i wywiązywanie się z obowiązków rodzicielskich, prowadzą do wniosku, że oskarżony porzucił dotychczasowy tryb życia i przestrzega prawa oraz należycie wywiązuje się obowiązków zawodowych oraz rodzicielskich

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego A. P. za czyny opisane w punktach 1,2 i 5 części wstępnej wyroku, wyrażającą się orzeczeniem kary w wymiarze nieadekwatnym do stopnia winy, społecznej szkodliwości, sposobu działania oskarżonego, wysokości szkody, jak również poprzez nieuwzględnienie aktualnych właściwości, warunków osobistych oskarżonego w tym również jego stosunków rodzinnych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelację od zapadłego wyroku wniosła jedynie obrońca oskarżonego A. P. Nie kwestionowała przy tym winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów, które w świetle zgromadzonych dowodów o jednoznacznej wymowie pozostawały w niniejszej sprawie bezsporne. Podniesione w apelacji zarzuty odnosiły się jedynie do zakwestionowania słuszności rozstrzygnięcia w zakresie kary, koncentrując się przy tym na wykazaniu zasadności orzekania w niniejszej sprawie kary
z zastosowaniem art. 37b k.k. ewentualnie obniżeniu orzeczonego wymiaru kary pozbawienia wolności. Apelacja nie była zasadna.

Na wstępie niniejszych rozważań zaznaczyć należy, że zarzut niewspółmierności kary, aby był zasadny, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną. (por. wyr. SN z 1.12.1994 r., III KRN 120/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 138; wyr. SA we Wrocławiu z 14.3.2001 r., II AKA 55/01, OSProk. i Pr. 2001, Nr 10, poz. 21; wyr. SA w Krakowie z 14.9.2005 r., II AKA 165/05, KZS 2005, Nr 10, poz. 32; wyr. SA w Lublinie z 16.1.2007 r., II AKA 350/06, KZS 2007, Nr 9, poz. 51; wyr. SN z 20.3.2007 r., WA 12/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 652). Okoliczność taka zaistniała w przedmiotowej sprawie.

Nie stracił z pola widzenia sąd rejonowy okoliczności, że uprzednio wydany wobec oskarżonego w niniejszej sprawie wyrok został częściowo uchylony, przy czym nie został zaskarżony w zakresie orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego, toteż nie było możliwości orzeczenia kary surowszej niż w poprzednio zapadłym orzeczeniu. Oskarżonemu przypisano winę i sprawstwo w zakresie trzech kradzieży z włamaniem popełnionych w ramach ciągu przestępstw ustalając, że oskarżony każdorazowo działał w warunkach powrotu do przestępstwa tj. recydywy szczególnej wielokrotnej, o której mowa w art. 64 § 2 k.k.. Przestępstwo stypizowane w art. 279 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie działanie w warunkach wskazanego powrotu do przestępstwa obliguje do orzekania kary od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego również o połowę. Orzeczona kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy nie może zostać uznana za rażąco surową, mieści się ona bowiem w okolicach zbliżonych do minimum. Przy jej orzekaniu sąd rejonowy prawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary wyrażone w art. 53 k.k. dostrzegając, iż po stronie oskarżonego istotnymi okolicznościami obciążającymi pozostaje jego wielokrotna uprzednia karalność przejawiającą się również w kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów, jak również ilość popełnionych czynów zabronionych w rozpoznawanej sprawie. Nie sposób podważyć ustaleń sądu I instancji zmierzających do uznania oskarżonego za osobę wysoce zdemoralizowaną. Słusznie również jako okoliczność obciążającą sąd rejonowy dostrzegł konsekwentne
i planowanie działanie oskarżonego przeciwko dobru prawnie chronionemu jakim jest cudze mienie. W przedmiotowej sprawie w zaplanowany sposób dokonał on kradzieży z włamaniem z pomocą przybranej osoby, wyposażony był w odpowiedni sprzęt do pokonania zabezpieczeń, jak również strój uniemożliwiający identyfikację. Wyklucza to spontaniczność działań oskarżonego, który w przemyślany sposób dostawał się do zamkniętych obiektów usługowo-handlowych, w których jak słusznie dostrzegł sąd rejonowy dokonywał przemyślanego zaboru gotówki i łatwych do zaboru przedmiotów. Pomimo wykonywania wielokrotnie kar w tym również o charakterze izolacyjnym oskarżony w dalszym ciągu nie podjął realnych kroków dla faktycznej zmiany sposobu życia. Ocena zachowania i postawy oskarżonego przez sąd I instancji jest zatem całkowicie słuszna i zasługuje na aprobatę w instancji odwoławczej. Niewątpliwie brak zaprzestania naruszania porządku prawnego nie świadczy o postępach w procesie resocjalizacji. Trafne pozostaje zatem stwierdzenie o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego i nie przeciwstawiają mu się twierdzenia apelującej, że obecnie oskarżony wiedzie ustabilizowany tryb życia, bowiem jego dotychczasowa postawa daje jaskrawy przykład rażącego i systematycznego lekceważenia obowiązujących norm prawnych.

W niniejszej sprawie jako okoliczności łagodzące sąd rejonowy wskazał przyznaje się oskarżonego do popełniania przypisanych mu w zaskarżonym wyroku czynów jak również niską wartość utraconego mienia. Zauważyć jednak należy, że w świetle pozostałych dowodów obciążających przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych czynów miało marginalne znaczenie, co również trafnie wypunktował sąd rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zauważyć należy, że społeczna szkodliwość przypisanych czynów jest większa niż próbowała wykazać to obrońca oskarżonego w wywiedzionej apelacji, oskarżony bowiem w lekceważący sposób kilkukrotnie naruszył dobro prawnie chronione jakim jest cudze mienie, pokonując w tym celu każdorazowo zabezpieczenia w zamkniętych obiektach. W świetle powyższych okoliczności zaproponowany wymiar kary jawi się jako odpowiedni względem stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu prawidłowo realizując ustawowe dyrektywy wymiaru kary.

Apelująca w stawianym zarzucie próbowała wykazać stosowność orzeczenia
w niniejszej sprawie kary ograniczenia wolności wraz z karą pozbawienia wolności
z zastosowaniem art. 37b k.k. Dyspozycja zawarta w przywołanym artykule ma charakter fakultatywny i każdorazowo sąd orzekający ma całkowitą wolność w zakresie jego wyboru w konkretnym akcie orzekania. W zaistniałym układzie procesowym nie zaistniała jednak stosowność orzekania kary ograniczenia wolności wraz z karą pozbawienia wolności na zasadach określonych w powoływanym przepisie, sprzeciwiałoby się to bowiem realizacji ustawowych celów kary. Po stronie oskarżonego istniały wspomniane wcześniej istotne okoliczności obciążające, obligujące do orzeczenia stosownie dotkliwej kary, zatem orzeczenie w zakresie kary z zastosowaniem omawianego przepisu stanowiłoby nieuzasadniony wyraz pobłażliwości wobec oskarżonego, zwłaszcza w świetle jego uprzedniej karalności. W ocenie sądu okręgowego kara pozbawienia wolności w orzeczonym w zaskarżonym wyroku wymiarze stanowi adekwatny środek represji karnej pozwalający po raz kolejny na wdrożenie oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Zaaprobować należy stanowczość sądu rejonowego w zakresie w jakim orzekł karę pozbawienia wolności
w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy, który z jednej strony stanowił w niniejszej sprawie
z wcześniej wskazanych przyczyn maksymalny środek represji, z drugiej zaś orzeczona kara w dalszym ciągu pozostaje zbliżona do ustawowego minimum co jednoznacznie wyklucza aby orzeczenie to było surowe w rażącym stopniu.

Mając na względzie powyższe okoliczności zaskarżone orzeczenie o karze uznać należy za słuszne, co czyni stawiane w apelacji zarzuty niezasadnymi.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary z zastosowaniem art. 37b kk, a z ostrożności o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na względzie argumentację wyrażoną w poprzedniej części uzasadnienia stwierdzić należy, że wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego w zakresie orzeczenia o karze były niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości utrzymany w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, gdy wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez sąd rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanych czynów, a orzeczona kara jest adekwatna do społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego i zastrzeżeń nie budzi prawidłowość pozostałych rozstrzygnięć zawartych
w zaskarżonym orzeczeniu, wyrok jako prawidłowy i słuszny należało – w myśl art. 437 § 1 k.p.k. – utrzymać w mocy. Ponadto, w sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 29 ustawy – Prawo o adwokaturze sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. K. M. kwotę 840 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony
z urzędu w postępowaniu odwoławczym powiększoną o kwotę 193,20 złotych należnego podatku od towarów i usług.

III.

Uwzględniając sytuację materialną A. P. oraz wymierzenie mu kary o charakterze izolacyjnym sąd okręgowy kierując się względami słuszności na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rażąco surowy wymiar kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana