Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 131/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Ł. P.

Czyn przypisany oskarżonemu: w dniu 6 kwietnia 2024 roku
w L., woj. (...), zadał K. K. (1) siekierą dwa uderzenia, odpowiednio obuchem
w głowę oraz ostrzem w podudzie lewe, czym spowodował
u pokrzywdzonego uraz głowy z raną tłuczoną okolicy ciemieniowej wymagającą szycia bez zmian urazowych
w obrębie TK głowy oraz uraz kończyny dolnej lewej z raną rąbaną płatową podudzia lewego wymagającą szycia, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

K. K. (1) jest znajomym Ł. P.; znają się oni od dziecka. Spotykali się kilka razy w miesiącu, głównie, aby napić się alkoholu. Oskarżony pomagał pokrzywdzonemu, który również mu pomagał przynosząc węgiel, drzewo, odciążając go.

Ł. P. w 2010 r. uległ wypadkowi, w wyniku którego ma uszkodzony kręgosłup, w związku z czym porusza się na wózku inwalidzkim. W mieszkaniu oskarżonego często odbywały się libacje alkoholowe, podczas których ich uczestnicy zachowywali się głośno, krzyczeli, hałasowali, używali wulgaryzmów.

W nocy z 5 na 6 kwietnia 2024 r. w mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonego Ł. P.
w L. przy ul. (...) czterech mężczyzn spożywało alkohol. Byli to: oskarżony, K. K. (1), J. S. i P. S..
P. S. przed krytycznym zdarzeniem wyszedł, gdzie na ulicy spotkał swojego brata E. S., który zaprowadził go do domu.

W trakcie trwającej dalej libacji w mieszkaniu oskarżonego doszło do sporu pomiędzy będącymi pod wpływem alkoholu K. K. (1)
a Ł. P. na tle wcześniejszych zobowiązań finansowych między nimi. Nadto J. S. zaczął wypominać K. K. (1) fakt, że ten miał donieść na niego w sprawie kradzieży prądu.

W pewnym momencie K. K. (1) wstał
i poszedł do łazienki, skąd wziął siekierę, którą postawił koło wózka inwalidzkiego oskarżonego. Mężczyźni dalej się kłócili. Nagle Ł. P. chwycił tą siekierę i uderzył siedzącego na wersalce K. K. (1) obuchem w głowę. Z jego głowy, po twarzy leciała krew. Kiedy pokrzywdzony wstał
i przechodził koło ławy, Ł. P. uderzył ostrzem siekiery w jego nogę. Oskarżony mówił, że pokrzywdzony nie wyjdzie. K. K. (1) usiadł na pufie. Z jego podudzia wyciekała krew. Oskarżony dalej pił alkohol z J. S., nie ponawiał agresywnych zachowań wobec pokrzywdzonego. Na miejsce zdarzenia powrócił P. S., który zostawił swój telefon na stoliku. Zobaczył rannego pokrzywdzonego i zadzwonił pod numer 112, po czym ponownie opuścił mieszkanie oskarżonego. Na miejsce zdarzenia najpierw przyjechała policja, po czym – pogotowie.

Przybyłym na miejsce policjantom, pokrzywdzony oświadczył, że zranił go Ł. P.. K. K. (1) był pod wyraźnym wpływem alkoholu, bełkotał oraz nie potrafił się logicznie wypowiedzieć. Policjanci udzielili mu pierwszej pomocy. Pokrzywdzony został przewieziony pierwotnie do W., a następnie do Szpitala w K..

Pozostali na miejscu zdarzenia J. S. i Ł. P. skłamali interweniującym policjantom, że K. K. (1) sam zranił się siekierą najpierw w głowę, po czym w nogę. Obaj również znajdowali się pod znacznym wpływem alkoholu. W chwili zatrzymania stwierdzono w organizmie oskarżonego alkohol w stężeniu 1,12 mg/1.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. k. 108-110, 127-128, 151-154 (odpis k. 296-300v.), 312v.-313v.

częściowo zeznania pokrzywdzonego/świadka K. K. (1) k. 32-34 (odpis k. 34b), 209-210, 329-331

zeznania świadka J. S. k. 101-103

zeznania świadka P. S. k. 121-124, 314-314v.

zeznania świadka E. S. k. 47-48, 314v.-315

zeznania świadka R. S. k. 89-90, 332

zeznania świadka Ł. K. k. 8-9, 315-315v.

zeznania świadka J. P. k. 11-12, 315v.-316

zeznania świadka K. J. k. 19-20, 316-316v.

zeznania świadka D. O. k. 22-23, 316v.-317

zeznania świadka H. C. k. 25-26, 317-317v.

zeznania świadka B. P. k. 317v.-318

protokoły wykonanych oględzin w aktach sprawy

dokumentacje fotograficzne w aktach sprawy

dokumentacja medyczna w aktach sprawy

protokoły badania trzeźwości w aktach sprawy

Oskarżony Ł. P. swym działaniem spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała
w postaci urazu głowy z raną tłuczoną okolicy ciemieniowej wymagającej szycia bez zmian urazowych w obrębie TK głowy oraz urazu kończyny dolnej lewej z raną rąbaną płatową podudzia lewego wymagającą szycia, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

Zmiany urazowe powstały od działania narzędzi tępych i tępokrawędzistych (na głowie) oraz ostrych
i ostrokrawędzistych (na podudziu lewym) lub od uderzenia się o takie i mogły powstać w czasie
i okolicznościach podanych w aktach sprawy, tj.
w wyniku uderzenia pokrzywdzonego siekiera (częścią tnącą w kończynę dolną lewą, tępą w głowę). Zmiany urazowe mogły powstać w wyniku posługiwania się siekierą przez napastnika poruszającego się na wózku inwalidzkim wobec pokrzywdzonego, który znajdował się w pozycji siedzącej w zasięgu ramienia i narzędzia sprawcy zdarzenia. Opisane w dokumentacji medycznej zmiany urazowe mogły powstać w wyniku użycia zabezpieczonej na miejscu przestępstwa siekiery.

W wyniku przeprowadzonej u pokrzywdzonego K. K. (1) diagnostyki nie ujawniono zmian w zakresie struktury kostnej czaszki. Okoliczność ta powoduje, iż można przyjąć, że uraz zadany pokrzywdzonemu był urazem o średniej sile działania, powodującym jedynie uszkodzenie powłok skórnych głowy. Druga z ran stwierdzonych w dokumentacji medycznej na ciele pokrzywdzonego była raną opisaną jako rana rąbana płatowa podudzia lewego. Rana ta powstała w wyniku zadziałania ostrej części siekiery, godzącej w zakresie podudzia pokrzywdzonego. Podobnie jak w przypadku urazu głowy fakt, że nie doszło do uszkodzeń w zakresie układu kostnego,
w zakresie podudzia lewego, można przyjąć, że uraz powodujący tą ranę zadziałał ze średnia siłą.
Z dokumentacji medycznej wynika, iż rana na głowie dotyczyła jedynie powłok skórnych, co pozwala na przyjęcie, że nie była ona raną głęboką. Natomiast co do rany w zakresie podudzia lewego można jedynie wnioskować na podstawie zapisów w dokumentacji medycznej, gdzie nie odnotowano, iż uszkodzone okolice wymagały szycia ścięgien i mięśni, że rana ta też dotyczyła tylko powłok skórnych. Obie rany były płytkie, obejmujące tylko skórę i tkankę podskórną.

pisemna opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu medycyny sądowej k. 176-177

ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny sądowej k. 331-331v.

Ł. P. ma obecnie 42 lata, wykształcenie zasadnicze zawodowe. Jest kawalerem, ojcem pięcioletniego dziecka. Utrzymuje się ze świadczeń
z pomocy społecznej i ZUS w łącznej wysokości ok. 1.500 zł miesięcznie. Nie posiada majątku. Nie jest upośledzony umysłowo ani chory psychicznie. Rozpoznano u niego uzależnienie od alkoholu. Oskarżony leczył się odwykowo przeciwalkoholowo,
w 2024 r. na oddziale zamkniętym, po czym został zobowiązany do kontynuowania leczenia odwykowego w niestacjonarnym zakładzie leczenia i uczęszczał na terapię dwa razy w tygodniu. Nie był leczony psychiatrycznie ani neurologicznie. W trakcie popełniania zarzuconego mu czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem - nie zachodzą przesłanki przewidziane w art. 31 § 1 k.k. lub w art. 31 § 2 k.k.

Oskarżony był w przeszłości karany, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, ostatni raz wyrokiem
z dnia 25.06.2010 r.

Po wypadku z dnia 31 grudnia 2010 r., od którego porusza się na wózku inwalidzkim, Ł. P. nie potrafił się odnaleźć, utrzymywał kontakty z osobami
o ujemnej opinii społecznej, z którymi spożywał alkohol. Jak oskarżony jest trzeźwy, to zachowuje się właściwie, postrzegany jest jako osoba grzeczna i spokojna. Jednak częste libacje alkoholowe utrudniały współżycie sąsiedzkie w miejscu zamieszkania.

Ł. P. został zaliczony na stałe do osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności, którą datuje się od stycznia 2011 r. Wymaga on pomocy innej osoby
w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Po uchyleniu tymczasowego aresztowania, oskarżony poddał się implantacji podskórnej wszywki antyalkoholowej oraz podjął terapię uzależnień, na którą uczęszcza systematycznie od 6 grudnia 2024 r. Ponadto podjął starania o przekształcenie zajmowanego lokalu socjalnego na lokal komunalny oraz o przeprowadzenie jego remontu.

Oskarżony żałuje popełnionego czynu, wyraża żal
i skruchę. Na rozprawie przeprosił pokrzywdzonego, który przyjął jego przeprosiny.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P. k. 108-110, 127-128, 151-154 (odpis k. 296-300v.), 312v.-313v.

kwestionariusz wywiadu środowiskowego k. 325-325v.

opinia z Aresztu Śledczego w/m k. 344-344v.

informacja z KRK k. 345-347v.

wyniki badań k. 348-350

zaświadczenie lekarskie k. 351

potwierdzenia obecności na wizytach u psychologa k. 352-354

lista obecności na zajęciach terapeutycznych k. 355

orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 356

pisma k. 357-360

skierowania k. 361-362

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Ł. P.

Czyn zarzucany oskarżonemu: w dniu 6 kwietnia 2024 roku
w L. w woj. (...), działając z zamiarem bezpośrednim, usiłował dokonać zabójstwa K. K. (1) w ten sposób, że po uprzednim skierowaniu wobec niego groźby pozbawienia życia, zadał K. K. (1) siekierą dwa uderzenia, odpowiednio w głowę oraz podudzie lewe, lecz zamierzonego celu pozbawienia życia nie osiągnął z uwagi na ograniczoną możliwość poruszania się na wózku inwalidzkim, powodując u pokrzywdzonego jednocześnie zadanymi uderzeniami siekiery, uraz głowy z raną tłuczoną okolicy ciemieniowej wymagającą szycia bez zmian urazowych w obrębie TK głowy oraz uraz kończyny dolnej lewej z raną rąbaną płatową podudzia lewego wymagającą szycia, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej dni 7.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony Ł. P. działając z zamiarem bezpośrednim usiłował pozbawić życia pokrzywdzonego K. K. (1).

Wszystkie powyżej wymienione dowody.

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Oczywiście oceniając wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków – uczestników zdarzenia z 6 kwietnia 2024 r., Sąd uwzględnił, że byli oni wówczas w stanie nietrzeźwości. Wobec tego ich relacje nie w pełni odzwierciedlają to, co wydarzyło się pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym. Postrzeganie rzeczywistości z pewnością bowiem zaburzył wypity
w dużych ilościach alkohol.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego
w części, w której były one logiczne i przekonywujące oraz znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków, opiniach biegłego i dowodach nieosobowych, tj. pozytywnie zweryfikowanym materiałem dowodowym. Dlatego dał wiarę Ł. P., że K. K. (1) jest jego znajomym od dzieciństwa, że wcześniej nierzadko pili wspólnie alkohol w mieszkaniu oskarżonego, że zdarzało się, iż sobie pomagali. Wyjaśnienia oskarżonego były również wiarygodne,
w zakresie w którym przyznał, że uderzył pokrzywdzonego obuchem siekiery w głowę, co znajdowało też potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego, pośrednio – świadka J. S., dokumentacji medycznej, opiniach biegłego z zakresu medycyny sądowej. Mając zaś na uwadze kategoryczne, konsekwentne i zbieżne zeznania pokrzywdzonego K. K. (2), zeznania świadka J. S., które to dowody korespondowały z dokumentacją medyczną z hospitalizacji pokrzywdzonego oraz opiniami biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej, Sąd ustalił, nie dając w tym zakresie wiary oskarżonemu, że Ł. P. nadto uderzył pokrzywdzonego ostrzem siekiery w nogę.

Zeznania pokrzywdzonego/świadka K. K. (1)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego, które były logiczne i przekonujące oraz co najważniejsze zbieżne z pozostałymi dowodami, którym przydano walor wiarygodności. Uwzględnił również, jak już powyżej nadmieniono, iż wypity przez K. K. (1) w krytycznym czasie alkohol w oczywisty sposób mógł mieć wpływ na postrzeganie przez niego rzeczywistości a w konsekwencji – na zapamiętywanie. Dlatego mając na uwadze zapisy w dokumentacji medycznej oraz opinie biegłego z zakresu medycyny sądowej ustalono, że oskarżony zadał K. K. (1) siekierą dwa uderzenia, odpowiednio obuchem w głowę oraz ostrzem w podudzie lewe. Sąd nie dał zatem wiary pokrzywdzonemu, który twierdził, że Ł. P. uderzył go dwa razy siekierą w nogę.

Zeznania świadka J. S.

Oceniając zeznania tego świadka Sąd oczywiście uwzględnił, że także on znajdował się in tempore criminis pod istotnym wpływem alkoholu – w stanie upojenia alkoholowego na poziomie 1,29 mg/ml. Niewątpliwie wpływało to na zdolności poznawcze świadka, nie dyskredytując jednak w całości jego relacji, w zakresie, w którym złożone przez niego zeznania znalazły potwierdzenie w innych, wiarygodnych dowodach. Dlatego uwzględniając wyjaśnienia oskarżonego, zeznania pokrzywdzonego, zapisy w dokumentacji medycznej i opinie z zakresu medycyny sądowej,
z których wynika, że u K. K. (1) stwierdzono ranę tłuczoną ciemieniową głowy, odmówiono możliwości przyjęcia, iż oskarżony uderzył pokrzywdzonego ostrzem siekiery w głowę. W tym zakresie relacja świadka J. S. jest szczera, choć
z uwagi na stan świadka, co oczywiste, nie w pełni odzwierciedla to, co wydarzyło się pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym.

Zeznania świadków: P. S., E. S., R. S.

Sąd zeznania złożone przez tych świadków ocenił jako wiarygodne, choć miały one drugorzędne znaczenia dla czynienia ustaleń w niniejszej sprawie. Niemniej jednak również ci świadkowie wskazali, że oskarżony dobrze znał się z pokrzywdzonym, że w mieszkaniu oskarżonego spożywano alkohol i że ze słyszenia wiedzą, iż Ł. P. uderzył siekierą K. K. (1). Świadkowie ci potwierdzili nadto, że oskarżony jest osobą spokojną, nie przejawiającą wcześniej agresywnych zachowań w stosunku do innych ludzi. Zeznania świadków są spójne, logiczne i konsekwentne, a nadto korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego, opisanymi wyżej jako wiarygodne, zeznaniami innych przesłuchanych świadków a także z dowodami
z dokumentów.

Zeznania świadków Ł. K. i J. P.

Nie budziła wątpliwości Sądu wiarygodność zeznań złożonych przez wskazanych świadków. Świadkowie są funkcjonariuszami policji, podejmowali czynności służbowe, opisali przebieg przeprowadzonych czynności oraz zachowanie i wypowiedzi pokrzywdzonego K. K. (1) oraz oskarżonego Ł. P. i świadka J. S.. Ich relacje są spójne, logiczne i konsekwentne, korespondują ze sobą nie zawierając sprzeczności. Są też zbieżne z pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie, którym Sąd przydał walor wiarygodności. Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań tych świadków, którzy nie mieli żadnych powodów, aby pomawiać, czy dodatkowo obciążać oskarżonego. Zeznali oni, że pokrzywdzony wskazał na Ł. P. jako osobę, która uderzyła go siekierą, czemu dwie pozostały w/w osoby początkowo zaprzeczały twierdząc, iż pokrzywdzony zrobił to sobie sam z uwagi na długi.

Zeznania świadków: K. J., D. O., H. C.

Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wiarygodności zeznań tych świadków. Świadkowie ci są sąsiadami oskarżonego, potwierdzili, że ze słyszenia wiedzą, iż uderzył on pokrzywdzonego, opisali tryb jego życia, nie przejawianie agresywnych zachowań. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania treści ich zeznań i ich wiarygodności.

Zeznania świadka B. P.

Zeznania matki oskarżonego były wiarygodne. Opisała ona stan zdrowia syna, tryb jego życia oraz relacje
z pokrzywdzonym. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania treści jej zeznań, które były nadto zbieżne z zeznaniami pozostałych świadków
i zgromadzonymi dokumentami.

Dokumentacja medyczna z leczenia pokrzywdzonego K. K. (1)

Pisemna opinia sądowo-lekarska biegłego z zakresu medycyny sądowej

Ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny sądowej

Dokumentacja medyczna z leczenia pokrzywdzonego zawiera dokumenty sporządzone przez uprawnione
i wyspecjalizowane w tym kierunku podmioty, zawierające dane obiektywnie weryfikowalne. Ich treść nie była kwestionowana w procesie. Opracowane
w oparciu o nią opinie biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej M. B. są pełne, jasne oraz wewnętrznie niesprzeczne. Opinie sądowo – lekarskie sporządzone zostały w sposób profesjonalny oraz naukowo i logicznie uzasadniony. Dokonane przez biegłego ustalenia oraz wyprowadzone wnioski są zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy, jak również uzasadnione w świetle zebranego
w sprawie materiału dowodowego.

Opinia sądowo – psychiatryczna biegłych psychiatrów W. D. i P. M.

Sąd podzielił konkluzje opinii biegłych psychiatrów W. D. i P. M.. Opinia ta jest rzetelna, jasna, pełna i przekonywująca. Biegli sporządzili opinię pisemną po uprzednim badaniu oskarżonego. Wnioski końcowe biegłych były logiczne
i stanowcze.

Protokoły wykonanych czynności, dokumentacja fotograficzna, materiał poglądowy, kwestionariusz wywiadu środowiskowego, dane o karalności, oraz pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie

Pochodzą one od podmiotów uprawnionych do ich wydania. Sporządzone zostały w przepisanej formie, brak jest podstaw, aby kwestionować ich wiarygodność
i rzetelność.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

Ł. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na uznanie oskarżonego Ł. P. za winnego popełnienia zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu. Wskazać należy, iż brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu zbrodni usiłowania zabójstwa, nawet w zamiarze ewentualnym, a tym bardziej w zamiarze bezpośrednim jak to wynika z zarzutu aktu oskarżenia.

Odpowiedzialności karnej na podstawie art. 148 § 1 k.k. podlega sprawca, który zabija człowieka. Przestępstwo zabójstwa wymaga do realizacji znamion opisanego w nim czynu zabronionego umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego albo w postaci zamiaru ewentualnego. Ze stanowiska doktryny i judykatury wynika, że godzenie się sprawcy na spowodowanie skutku śmiertelnego nie można domniemywać, lecz należy wykazać, że godzenie się na skutek śmiertelny stanowiło realny proces zachodzący w psychice sprawcy. Aby poczynić ustalenia co do zamiaru sprawcy niezbędna jest ocena całokształtu okoliczności przedmiotowych popełnienia czynu i podmiotowych charakteryzujących sprawcę, jego stosunek do pokrzywdzonego przed popełnieniem czynu. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie
w wyroku z dnia 15 maja 2019 r., sygn. akt II AKa 22/19 (LEX nr 2719373), do okoliczności, na podstawie których należy poczynić ustalenia w zakresie zamiaru sprawcy, zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości
i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia i stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego. Dla przyjęcia, że sprawca działał w zamiarze zabójstwa człowieka nie wystarczy ustalenie, że działał on umyślnie, chcąc zadać nawet ciężkie uszkodzenie ciała lub godząc się z ich zadaniem, lecz konieczne jest ustalenie objęcia zamiarem także skutku w postaci śmierci (tak: wyrok SA w Katowicach z dnia 31.1.2002 r. sygn. akt II AKa 478/01, LEX nr 75068). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 21 stycznia 1985 r. sygn. I KR 320/84 (OSNPG 1986 nr 2 poz. 17): „dla przyjęcia zamiaru sprawcy usiłowania zabójstwa nie są wystarczające tylko przesłanki przedmiotowe, lecz niezbędne jest także rozważenie przesłanek natury podmiotowej, jak tła i powodów zajścia, pobudek działania sprawcy, stosunku do pokrzywdzonego, osobowości i charakteru sprawcy, jego dotychczasowego trybu życia, zachowania przed i po popełnieniu czynu oraz innych okoliczności, z których niezbicie wynikałoby, że oskarżony chcąc spowodować uszkodzenie ciała, swą zgodą stanowiącą realny proces psychiczny, towarzyszący czynowi, obejmował tak wyjątkowo ciężki możliwy skutek, jakim jest śmierć ofiary”. Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem sprawca działa z zamiarem ewentualnym pozbawia życia pokrzywdzonego wtedy, gdy ma on świadomość możliwości nastąpienia śmierci pokrzywdzonego i na to się godzi, to znaczy wprawdzie nie chce, aby śmierć pokrzywdzonego nastąpiła, ale zarazem nie chce, żeby nie nastąpiła, a więc gdy wykazuje całkowitą obojętność wobec uświadomionej sobie możliwości nastąpienia śmierci pokrzywdzonego.

Przenosząc powyższe w realia rozpoznawanej sprawy, zdaniem Sądu okoliczności czynu, tło zdarzenia, charakterystyka osoby oskarżonego oraz relacje wiążące go z pokrzywdzonym nie dawały podstaw do ustalenia, że oskarżony Ł. P. działała w zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonego K. K. (1). Wskazać w pierwszym rzędzie należy, że oba urazy były płytkie, obejmujące tylko skórę i tkankę podskórną. Jak wskazał biegły z zakresu medycyny sądowej zostały zadane ze średnią siłą. Oskarżony pomimo posiadania możliwości, nie ponawiał agresywnych zachowań wobec pokrzywdzonego. Na brak od strony oskarżonego zamiaru wyrządzenia pokrzywdzonemu obrażeń zmierzających do odebrania mu życia wskazują także jego wyjaśnienia, choćby kiedy na rozprawie wskazał, że „chciałem mu z tego łba to wybić”. Trzeba mieć również na względzie błahe przyczyny zajścia, znajdowanie się jego uczestników pod wpływem alkoholu, wcześniejsze stosunki pomiędzy sprawcą
i pokrzywdzonym oraz brak agresji we wcześniejszych zachowaniach oskarżonego w stosunku do innych osób. Wyrażonej oceny nie zmieniają nawet ewentualne wypowiadane przez oskarżonego groźby zabicia pokrzywdzonego, jeśli jednocześnie zważyć, iż w czasie wypowiadania gróźb ich autorzy mieli się śmiać, a pokrzywdzony nie brał ich na poważnie. Ł. P. nie miał powodów, aby chcieć śmierci pokrzywdzonego. W przedstawionych okolicznościach trudno kategorycznie przyjąć, że oskarżony choćby przewidywał możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego, a już z pewnością – nie godził się na jego śmierć. Nie można też pominąć, iż po zawiadomieniu służb, oskarżony nie oddalił się z miejsca zdarzenia, został zatrzymany. Ponadto, aby przypisać mu zamiar co najmniej ewentualny pozbawienia życia pokrzywdzonego musiałby wystąpić wysoki stopień prawdopodobieństwa nastąpienia tego skutku. A tak nie było w świetle stwierdzonych obrażeń i opinii sądowo-lekarskich. Powstałe u pokrzywdzonego obrażenia ciała nie zagrażały jego życiu, nie były bardzo poważne, spowodowały jedynie uszkodzenie powłok skórnych. Należy mieć wreszcie na uwadze wyjaśnienia Ł. P. oraz stanowisko i przekonanie pokrzywdzonego, że oskarżony nie chciał go zabić. Z tych wszystkich względów Sąd wykluczył, że zamiarem Ł. P. było pozbawienie K. K. (1) życia bądź wyrządzenie mu istotnej krzywdy, zagrażającej jego życiu.

Sąd ostatecznie ocenił, że oskarżony dążył do wyrządzenia pokrzywdzonemu takich negatywnych następstw w jego zdrowiu, jakie realnie spowodował. Oskarżony Ł. P. zadając pokrzywdzonemu siekierą dwa uderzenia, odpowiednio obuchem w głowę oraz ostrzem w podudzie lewe, spowodował u niego uraz głowy z raną tłuczoną okolicy ciemieniowej wymagającą szycia bez zmian urazowych w obrębie TK głowy oraz uraz kończyny dolnej lewej z raną rąbaną płatową podudzia lewego wymagającą szycia, które stanowiły naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej siedmiu dni. Zachowanie oskarżonego pozostaje w związku przyczynowym i normatywnym z powstałym skutkiem, obiektywnie naruszając wynikającą z wiedzy i doświadczenia życiowego regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Zadając ciosy oskarżony spowodował niebezpieczeństwo dla zdrowia pokrzywdzonego powodując skutek w postaci naruszenia czynności narządów ciała pokrzywdzonego. Oskarżony działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Zadając uderzenia w głowę i nogę chciał spowodować
u pokrzywdzonego uszczerbek na zdrowiu, który nie będzie lekki. Wyczerpał swym zachowaniem znamiona przypisanego mu przestępstwa z art. 157 § 1 k.k.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. P.

I

I

Obciążające:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i jego winy; oskarżony godził w zdrowie pokrzywdzonego;

- uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa umyślne, aczkolwiek głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, ostatni raz wyrokiem z dnia 25.06.2010 r.;

- popełnienie przestępstwa w stanie po spożyciu alkoholu.

Łagodzące:

- rozmiar wyrządzonej szkody, który
w realiach niniejszej sprawy nie okazał się zbyt duży;

- wyrażenie żalu i skruchy oraz przeproszenie za zaistniałe zdarzenie;

- wcześniejsze pozytywne relacje między oskarżonym a pokrzywdzonym;

- postawa pokrzywdzonego, który wybaczył oskarżonemu i przyjął jego przeprosiny;

- poddanie się przez oskarżonego implantacji podskórnej wszywki antyalkoholowej oraz podjęcie terapii uzależnień, na którą uczęszcza on systematycznie od 06.12.2024r.;

- podjęcie starań o przekształcenie zajmowanego lokalu socjalnego na lokal komunalny oraz o przeprowadzenie jego remontu.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany Ł. P. występek jest adekwatne do stopnia winy i wszystkich okoliczności czynu oraz celowa i zasadna. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., bacząc by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze
i wychowawcze, które ma osiągnąć
w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara w wyższym wymiarze byłaby nazbyt surowa,
a w wymiarze niższym – za łagodna. Kara pozbawienia wolności zapewni przewartościowanie hierarchii wyznawanych priorytetów i szacunek dla obowiązujących norm społecznych, a także skutki w zakresie prewencji ogólnej, a zatem spełni, zdaniem Sądu, cele kary. Wymierzona w wyroku oskarżonemu kara pozbawienia wolności jednocześnie nie izoluje na nadmiernie długi czas oraz daje mu szansę na utrwalenie pozytywnej zmiany swojego życia, przestrzeganie na wolności obowiązującego porządku prawnego oraz poszanowanie chronionych dóbr i wartości.

Ł. P.

II

I

Aby chronić pokrzywdzonego przed kontaktem z oskarżonym, Sąd zdecydował
o izolowaniu oskarżonego przez odpowiedni długi okres czasu, bo przez 5 lat od kontaktów z pokrzywdzonym w jakiejkolwiek formie
i o zakazie zbliżania się do niego przez ten okres.

Ł. P.

III

I

Wyrządzona pokrzywdzonemu przez oskarżonego krzywda wymagała odpowiedniej rekompensaty, stąd Sąd zasądził na rzecz K. K. (1) zadośćuczynienie w wysokości 2.000 zł za doznaną krzywdę, co będzie stanowiło kwotę odczuwalną dla pokrzywdzonego.

Ł. P.

V

I

Sąd orzekł przepadek siekiery stanowiącej własność oskarżonego i służącej mu do popełnienia przestępstwa.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. P.

IV

I

Na poczet wymierzonej Ł. P. kary pozbawienia wolności zaliczono okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Ł. P.

VI, VII, VIII

I

Sąd orzekł zwrot oskarżonemu
i pokrzywdzonemu wymienionych dowodów rzeczowych, jako zbędnych dla postępowania. Dowody rzeczowe zabezpieczone od zmarłego świadka J. S. złożono do depozytu sądowego.

1. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IX

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżanego Ł. P. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu, mając na uwadze jego zły stan zdrowia, niepełnosprawność, trudną sytuację finansową i mieszkaniową oraz nałożony na niego środek kompensacyjny.

1.Podpis

Elżbieta Jeżak – Juszko Beata Chojnacka Kucharska