Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 62/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

J. K.

w dniu 1 stycznia 2020r. w S., działając z zamiarem bezpośrednim spowodowania u Ł. F. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu usiadł na przewróconym uprzednio na ziemię pokrzywdzonym po czym zadał mu trzynaście ciosów pięścią w głowę, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci : smugowatego otarcia naskórka po prawej stronie głowy, na granicy skroniowo ciemieniowej prawej do potylicznej prawej, linijnego otarcia naskórka na nosie, otarcia naskórka w okolicy prawego otworu nosowego, podbiegnięcia krwawego na wardze dolnej i górnej, z następowym masywnym wylewem krwi podpajęczynówkowym po prawej i lewej stronie mózgu i móżdżku z krwawieniem do komór mózgu z małym krwiakiem podtwardówkowym po prawej stronie mózgu z następowym obrzękiem mózgu i ostrą neuregenną niewydolnością krążeniowo – oddechową, co skutkowało zgonem pokrzywdzonego w dniu 3 stycznia 2020 roku, przy czym skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego Ł. F. oskarżony mógł przewidzieć

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

-spędzenie przez J. K. bezpośrednio przed zdarzeniem czasu na imprezie towarzyskiej w mieszkaniu A. F. (2) i wyjście około godziny 1 w nocy wraz z N. P. na dyskotekę (...)

-zaczepka słowna ze strony Ł. F. pod adresem J. K., bójka obu ww. mężczyzn, upadek Ł. F. w wyniku zwarcia, a następnie zadawanie mu ciosów w głowę przez J. K.

- brak chęci spowodowania skutku w postaci śmierci Ł. F. oraz godzenia się na jego śmierć ze strony J. K.

- wyjaśnienia J. K.

k. 61-63, 74, 90, 103-104, 374-375

- spędzanie przez Ł. F. nocy sylwestrowej (...) w S. w hotelu przy ul. (...), a następnie wyjście około godziny 1:00 w nocy i udanie się do miejsca zakwaterowania.

- posiadanie przez Ł. F. w dniu zdarzenia zabandażowanej ręki w związku z uprzednim skaleczeniem

Zeznania świadka G. W.

k. 9, 377-378

- przeprowadzenie w dniu 1.01.2020r. ok. godziny 3:00 interwencji w związku z powiadomieniem funkcjonariuszy M. B. i K. Ż. o leżącym przed dyskoteką (...) mężczyzną

- zastanie w miejscu interwencji leżącego, nieprzytomnego Ł. F., który nie miał wyczuwalnego pulsu i nie dawał oznak życia, posiadał widoczne obrażenia twarzy pod oczodołem i z boku głowy oraz zabandażowaną prawą dłoń

- ustalenie na miejscu zdarzenia jego świadków w osobach R. B., G. P. i D. K. z których jeden przekazał funkcjonariuszom policji, że pokrzywdzony zaczepił dwóch lub trzech mężczyzn idących razem, z jednym z nim wdał się w szarpaninę w wyniku której wywrócił się i uderzył głową w jezdnię

- odnalezienie na miejscu zdarzenia telefonu należącego do J. K., a następnie jego zatrzymanie w związku z podejrzewaniem o dopuszczenie się czynu z art. 158 § 1 k.k.

-zeznania świadków M. B., K. Ż.

k. 11-12, 375-377, 14-15, 436

- zadawanie ciosów przez J. K. leżącemu i nie ruszającemu się Ł. F. pięścią w okolice głowy,

-zeznania świadków M. M., T. H.

k. 17, 379-380, k. 20, 399-401

- posiadanie przez J. K. niewielkiej rany na środkowej kostce zewnętrznej strony prawej dłoni

- protokół oględzin ciała J. K. z dokumentacją zdjęciową

k. 47-50

-spędzenie przez J. K. bezpośrednio przed zdarzeniem czasu na imprezie towarzyskiej w mieszkaniu A. F. (2) i wyjście około godziny 1 w nocy wraz z N. P. do centrum miasta

- spotkanie idących razem J. K., N. P. oraz jeszcze jednego mężczyzny z Ł. F., który w tym momencie próbował rozmawiać przez telefon, a następnie zwrócenie się przez Ł. F. do ww. mężczyzn słowami „zamknij kurwa tę mordę”, co wywołało wymianę zdań pomiędzy J. K., a Ł. F., a następnie na słowa J. K. „no to dawaj” i przyjęcie postawy walki Ł. F. ruszył w kierunku J. K., doszło do szarpaniny, w wyniku której Ł. F. upadł na ziemie, zaś J. K. zadawał mu ciosy z prawej pięści w głowę; gdy J. K. zadawał ww. ciosy N. P. wielokrotnie mówił do niego „zostaw go K.”, ale pomimo tego, ten nie reagował

- zeznania świadka N. P.

k. 53-54, 68-69, 380-382

- obrażenia odniesione przez Ł. F. w postaci smugowatego otarcia naskórka po prawej stronie głowy, na granicy skroniowo ciemieniowej prawej do potylicznej prawej, linijnego otarcia naskórka na nosie, otarcia naskórka w okolicy prawego otworu nosowego, podbiegnięcia krwawego na wardze dolnej i górnej, z następowym masywnym wylewem krwi podpajęczynówkowym po prawej i lewej stronie mózgu i móżdżku z krwawieniem do komór mózgu z małym krwiakiem podtwardówkowym po prawej stronie mózgu z następowym obrzękiem mózgu i ostrą neuregenną niewydolnością krążeniowo – oddechową skutkujące jego zgonem

- protokół oględzin ciała Ł. F. z materiałem poglądowym

- opinia wstępna biegłego lekarza M. G.

- karta zgonu

- dokumentacja fotograficzna z sekcji zwłok

- protokół sekcji zwłok

- opinia wstępna biegłego lekarza M. G.

- opinia końcowa biegłego lekarza M. G.

k. 64-66, k. 92, k. 93-95, k. 96, k. 188-191, k. 192-194, k. 310-313

- spotkanie idących razem J. K., N. P. oraz jeszcze jednego mężczyzny z Ł. F., który w tym momencie próbował rozmawiać przez telefon, zwarcie Ł. F. i J. K., przewrócenie się tego pierwszego, a następnie zadanie mu przez J. K. 13 ciosów z prawej ręki, z zamachem

- nagranie z monitoringu

- opinia biegłego informatyka wraz z płytą CD,

- opinia z badań cyfrowych nośników danych Laboratorium Kryminalistycznego KWP we W.

- płyta CD z nagraniem zdarzenia

k. 27, k. 128-135, k. 262-266, k. 267,

- zgłoszenie telefoniczne z godz. 1:57 na numer alarmowy o fakcie pobicia Ł. F.

- protokół odtworzenia zapisu zgłoszenia

k. 170-172,

- zadawanie ciosów przez J. K. leżącemu i nie ruszającemu się Ł. F. pięścią w okolice głowy,

- nieudzielenie pomocy Ł. F. przez J. K. i towarzyszących mu mężczyzn po tym jak przestał zadawać mu ciosy i oddalenie się z miejsca zdarzenia

- słowna próba powstrzymania J. K. przez R. B. przed dalszym zadawaniem ciosów Ł. F.

- zeznania świadka M. K.

k. 200-202, 401-402,

- przypadkowe spotkanie Ł. F. z J. K., N. P. i jeszcze trzecim przypadkowym mężczyzną, słowne zaczepki Ł. F. pod adresem ww. trzech mężczyzn słowami obraźliwymi, reakcja na powyższe J. K. w postaci słów „no to chodź kurwa dawaj”, zadanie pierwszego ciosu przez Ł. F., następnie zwarcie obu mężczyzn, przewrócenie się na ziemię, siad J. K. na leżącym na ziemi Ł. F. i zadawanie mu ciosów w głowę

- nieudzielenie pomocy Ł. F. przez J. K. i towarzyszących mu mężczyzn po tym jak przestał zadawać mu ciosy i oddalenie się z miejsca zdarzenia

- zeznania świadka R. B.

k. 217-218, 434-435

- przypadkowe spotkanie Ł. F. z J. K., N. P. i jeszcze trzecim przypadkowym mężczyzną, słowne zaczepki Ł. F. pod adresem ww. trzech mężczyzn słowami obraźliwymi i wulgarnymi, reakcja na powyższe J. K. w postaci słów „no to chodź kurwa dawaj”, zadanie pierwszego ciosu przez Ł. F., następnie zwarcie obu mężczyzn, przewrócenie się na ziemię, siad J. K. na leżącym na ziemi Ł. F. i zadawanie mu ciosów w głowę

- nieudzielenie pomocy Ł. F. przez J. K. i towarzyszących mu mężczyzn po tym jak przestał zadawać mu ciosy i oddalenie się z miejsca zdarzenia

- słowna próba powstrzymania J. K. przez R. B. przed dalszym zadawaniem ciosów Ł. F.

- zeznania świadka G. P.

k. 121-122, 436-437

-spędzenie przez J. K. bezpośrednio przed zdarzeniem czasu na imprezie towarzyskiej w mieszkaniu A. F. (2) i wyjście około godziny 1 w nocy wraz z N. P. do centrum miasta, do klubu (...)

- przekazanie A. F. (2) przez N. P. po tym jak ten wrócił po zdarzeniu z udziałem Ł. F. do mieszkania A. F. (2) relacji na temat przebiegu tego zdarzenia,

- brak ze strony J. K. agresji w relacjach międzyludzkich przed zdarzeniem z udziałem Ł. F.

- zeznania świadka A. F. (2)

k. 232-235, 398-399

-fakt rozmowy Ł. F. przez telefon o godzinie 1:30 w noc sylwestrową z K. R.

- zeznania świadka K. R.

-protokół oględzin telefonu komórkowego

k. 269, 433-434, k. 119-122

- nienaganne prowadzenie się J. K. przed zdarzeniem z udziałem Ł. F., jak i po tym zdarzeniu, brak agresji w relacjach międzyludzkich, pozytywne postrzeganie w środowisku rodzinnym, sąsiedzkim, szkole i pracy

- opinie o uczniu z 7.01.2020r.

- wywiad środowiskowy

- opinia pracodawcy

k. 139, 140

k. 181-183

k. 397c

Brak zniesienia czy ograniczenia poczytalności oskarżonego tempore criminis i tempore procedendi

- Opinia biegłych psychiatrów W. D. i P. M.

k. 256-258

- znajdowanie się w stanie nietrzeźwości podczas zdarzenia przez J. K. oraz Ł. F. przy czym tego ostatniego o stężeniu 1,74 promila alkoholu we krwi

- opinia wstępna lekarza biegłego lekarza W. G.

- protokół badania stanu trzeźwości J. K.

k. 192, k. 397b

- niekaralność J. K.

- dane o karalności

k.72

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

J. K.

w dniu 1 stycznia 2020r. w S., działając z zamiarem bezpośrednim spowodowania u Ł. F. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu usiadł na przewróconym uprzednio na ziemię pokrzywdzonym po czym zadał mu trzynaście ciosów pięścią w głowę, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci : smugowatego otarcia naskórka po prawej stronie głowy, na granicy skroniowo ciemieniowej prawej do potylicznej prawej, linijnego otarcia naskórka na nosie, otarcia naskórka w okolicy prawego otworu nosowego, podbiegnięcia krwawego na wardze dolnej i górnej, z następowym masywnym wylewem krwi podpajęczynówkowym po prawej i lewej stronie mózgu i móżdżku z krwawieniem do komór mózgu z małym krwiakiem podtwardówkowym po prawej stronie mózgu z następowym obrzękiem mózgu i ostrą neuregenną niewydolnością krążeniowo – oddechową, co skutkowało zgonem pokrzywdzonego w dniu 3 stycznia 2020 roku, przy czym skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego Ł. F. oskarżony mógł przewidzieć

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Próby udzielenia przez oskarżonego J. K. pomocy Ł. F. po zdarzeniu

Zeznania świadka N. P.

k. 53-54, 68-69, 380-382

Działanie przez oskarżonego w warunkach obrony koniecznej

wyjaśnienia oskarżonego

k. 61-63, 74, 90, 103-104, 374-375

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia oskarżonego w części zasługiwały na to, by stać się dowodem stanowiącym podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Pierwszą i zasadniczą w sprawie okolicznością wynikającą z wyjaśnień oskarżonego jest brak po jego stronie – jak końcowo ustalił sąd – zamiaru spowodowania śmierci Ł. F.. Oskarżyciele (publiczny i posiłkowi) wnosili o przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 148 k.k. (prokurator – w zamiarze ewentualnym, oskarżyciele posiłkowi w zamiarze ewentualnym, z możliwością rozważenia zamiaru bezpośredniego). Oskarżenie swoje stanowisko uzasadniali tym, że oskarżony zadał leżącemu i nie broniącemu się Ł. F. trzynaście ciosów z pięści w głowę, przy czym ciosy zadane były z zamachem świadczącym o dużej sile każdego z ciosów. Fakt zadania ciosów w takiej ilości i w opisany wyżej sposób nie był kwestionowany – wynikał on w szczególności z nagrania z monitoringu, zapis jest słabo widoczny, ale opisywane okoliczności wynikają z niego w sposób nie budzący wątpliwości (dodatkowo w tej mierze patrz opinia badań cyfrowych tego nośnika wraz z nagraniem na płycie k. 262-268).

Niemniej jednak w ocenie sądu oskarżyciele podnosząc ww. okoliczności dotyczące strony przedmiotowej analizowanego przestępstwa koncentrowali się tylko na nich, pomijając bądź minimalizując pozostałe okoliczności sprawy. Przede wszystkim pominięte zostało przez oskarżycieli tło zdarzenia, nieoczywiste i nietypowe o tyle, że dotyczące dwóch młodych ludzi, nie mających żadnych konotacji przestępczych, prowadzących typowy, ustabilizowany sposób życia typowy dla osób w tym wieku. Pomiędzy ww. mężczyznami doszło w początkowej fazie zdarzenia do pojedynku (jak zwykło się mawiać kolokwialnie do tzw. „solo”), przy czym pojedynek ten w sposób ewidentny sprowokowany został przez pokrzywdzonego Ł. F. (dowody na to wskazujące zostaną opisane w dalszej części uzasadnienia), a następnie w toku błyskawicznego – jak to w tego typu sytuacjach – rozwoju wypadków, oskarżony znalazł się w pozycji siedzącej na leżącym na plecach pokrzywdzonym, po czym zadał mu opisywane wyżej feralne trzynaście ciosów w głowę. Podkreślenia wymaga, że J. K. w momencie zdarzenia był ledwie 3 miesiące po osiągnięciu pełnoletności, a wszystkie dowody sprawy (opinie o uczniu, wywiad środowiskowy, dane o karalności) jasno wskazują, że do chwili zdarzenia był on osobą spokojną i nie mającą problemów z rówieśnikami, o gwałtownej agresji nawet nie wspominając. Zamiar tj. fakt z zakresu psychologii podlega na gruncie procesu karnego takim samym regułom dowodowym, jak każdy inny fakt, niezależnie od problemów z tym związanych. W przedstawionych wyżej okolicznościach brak jest dowodu czy okoliczności wskazujących po stronie oskarżonego zamiar zabójstwa. W ocenie sądu oskarżony sprowokowany przez pokrzywdzonego do pojedynku, powodowany strachem z jednej strony, agresją i gniewem z drugiej, typowymi wszak uczuciami towarzyszącymi takim sytuacjom, z całą pewnością gdy już znalazł się w pozycji jednoznacznej przewagi nad pokrzywdzonym chciał dać upust wszystkim, gwałtownym i negatywnym emocjom i wyładował je w brutalny sposób na pokrzywdzonym. Ocenił sąd, że powodowany tymi emocjami oskarżony z pewnością chciał spowodować u pokrzywdzonego ciężkie obrażenia ciała, natomiast nie obejmował swoją świadomością skutku śmiertelnego, choć z pewnością powinien był to uczynić w ww. okolicznościach. Jak opisywał świadek P. oskarżony wpadł w „szał”, nie reagował na próby uspokojenia go, zadając aż trzynaście ciosów pokrzywdzonemu. Po zdarzeniu – jak zeznał świadek P. – oskarżony miał powiedzieć do świadka „chyba go zabiłem”, co w ocenie sądu nie świadczy wcale – jak podnosiło oskarżenie – że świadek obejmował świadomością skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego. Wszak słowa te wypowiedziane były już w jakiś czas po zdarzeniu i w ocenie sądu świadczą raczej o braku zamiaru zabójstwa, niż o jego istnieniu (kontekst wypowiedzi wykazuje raczej, że świadek opisuje skutek w postaci śmierci, którego się nie spodziewał). Podkreślić ponownie należy – była to sytuacja nagła, nieprzewidywalna, sprowokowana przez pokrzywdzonego, która w sposób błyskawiczny potoczyła się w kierunku tragicznego finału. Dodatkowo – jak już nadmieniono – oskarżony był osobą, która kilka miesięcy wcześniej ukończyła 18 lat i z pewnością nie miała okazji przewidzieć, jak w tak ekstremalnej sytuacji może się zachować. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że do zdarzenia doszło w noc sylwestrową, a obaj uczestniczy zdarzenia byli pod wpływem alkoholu, przy czym pokrzywdzony posiadał 1,74 promila alkoholu we krwi. Jak już wspominano ze wszystkich dowodów sprawy wynika, że przed zdarzeniem oskarżony nie wchodził w konflikt z prawem, był osobą spokojną, uczniem, który nie sprawiał problemów wychowawczych.

Bez znaczenia dla powyższych ustaleń i dowodzących ich ocen pozostaje podnoszony przez obronę fakt uczęszczania przez oskarżonego do klasy o profilu graniczno – obronnym i zajęcia z technik obezwładniających jakie tam przeprowadzano. Po pierwsze sąd nie ustalał, że oskarżony chciał unieszkodliwić pokrzywdzonego stosując ww. techniki, po drugie i ważniejsze sam fakt odbycia ww. szkoleń nie dowodzi, że oskarżony byłby je w stanie zastosować (nawet gdyby chciał, a z żadnego dowodu nie wynika, by tylko się bronił i chciał unieszkodliwić pokrzywdzonego technikami obezwładniającymi, przeciwnie, tak jak pokrzywdzony dążył do zwarcia i pojedynku). Powszechnie dostępną wiedzą jest to, że zastosowanie w realnych warunkach walki wytrenowanych technik wymaga wieloletniego treningu, sparringów – jednym słowem wysokiego poziomu wytrenowania organizmu. Oskarżony – abstrahując od kwestii wolucjonalnych – na takim poziomie wytrenowania z pewnością nie był (przynajmniej z akt sprawy w żaden sposób to nie wynika).

Drugą istotną w sprawie okolicznością o której wyjaśniał oskarżony i co do której wyjaśnienia te zasługiwały na walor wiarygodności była – kwestionowana bądź pomijana przez oskarżycieli – okoliczność sprowokowania całej tragicznej sytuacji przez pokrzywdzonego. W tej mierze wyjaśnienia oskarżonego wsparte są nie tylko zeznaniami towarzyszącego mu kolegi tj. N. P., którego to zeznania oceniane były ostrożnie, ale przede wszystkim zeznaniami dwóch zupełnie przypadkowych i nie związanych z żadną ze stron świadków tj. R. B. i G. P.. Każdy z tych świadków konsekwentnie podawał, że to Ł. F. sprowokował zajście wyzywając idących za nim mężczyzn, przy czym z zeznań tych świadków wynika, że nie było to zachowanie jednorazowe. Gdy wziąć pod uwagę relacje N. P., który stwierdził, że pokrzywdzony zwrócił się do nich słowami „zamknij kurwa tą mordę” (k. 53), relacje dziewczyny zmarłego K. R. o rozmowie przez telefon o godz. 1:30 z pokrzywdzonym, którą coś przerwało oraz skonfrontuje się to z godziną zdarzenia wynikającą z nagrania z monitoringu (ok. 1:32), to przebieg zdarzenia zdaje się następujący. Pokrzywdzony idąc przed m.in. oskarżonym chciał porozmawiać przez telefon i słysząc głosy z tyłu zwrócił się do idących za nim mężczyzn „zamknij kurwa tą mordę”, po czym między mężczyznami wywiązała się pyskówka w wyniku której oskarżony powiedział przyjmując postawę walki „no to kurwa dawaj”, na co pokrzywdzony ruszył do ataku i nawet zadał jako pierwszy cios oskarżonemu (tak zeznania R. B. k. 217). Następnie wydarzenia potoczyły się w sposób opisany w akapicie poprzednim.

zeznania świadków R. B., G. P. i M. K.

Sąd analizuje zeznania świadków P., B. i K. w jednej sekcji, ponieważ świadkowie ci stanowili jedną i tę samą grupę – wspólnie przyjechali oni do S., by spędzić tam noc sylwestrową. Nie miał sąd żadnych wątpliwości co do wysokiej wartości dowodowej relacji ww. osób i przydania im w zdecydowanej większości waloru wiarygodności. Jak już wspominano osoby te były całkowicie obce dla obu stron, nie miały żadnego interesu w przedstawianiu okoliczności niezgodnie z poczynionymi spostrzeżeniami, jak również w swoich relacjach przedstawiały okoliczności niewygodne dla każdej ze stron. W relacjach ww. świadków dostrzegał sąd nieścisłości, ale były one spowodowane nie intencjami świadków, a dynamiką i specyfiką całej sytuacji. Nie bez znaczenia z pewnością było to, że była to noc sylwestrowa, zatem każdy z uczestników był pod większym lub mniejszym wpływem alkoholu. Ww. nieścisłości to podawany przez R. B. sposób „odciągnięcia” oskarżonego od pokrzywdzonego- świadek ten opisywał, że wraz z G. P. odciągnęli fizycznie oskarżonego od Ł. F., tymczasem świadkowie P. i K. wskazywali, że to „odciąganie” odbywało się na zasadzie upominania słownego. Analogicznie świadek M. K. zeznała, że oskarżony po tym jak przestał bić pokrzywdzonego, wstał i jeszcze go kopnął, co nie znajduje potwierdzenia w żadnym innym dowodzie, w szczególności zeznaniach świadków P. i B.. Nieuprawnionym byłoby kwestionowanie całości zeznań świadków – o co wnosił pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych – jedynie z uwagi na ww. rozbieżności. Byłoby to rzecz jasna bardzo wygodne dla ww. strony, bowiem możliwym byłoby zakwestionowanie sprowokowania zajścia przez pokrzywdzonego, jednakże sąd kieruje się nie tym co jest wygodne dla którejkolwiek ze stron, a całokształtem materiału dowodowego ocenianego przez pryzmat art. 7 k.p.k.

zeznania świadków M. M., G. H.

Świadkowie M. M. i G. H. należeli do drugiej grupy, która w chwili zdarzenia wspólnie spędzała noc sylwestrową w S.. W ocenie sądu zeznania ww. świadków były wiarygodne; w sposób konsekwentny opisywali oni poczynione przez siebie spostrzeżenia i były one spójne z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym. Potwierdzili świadkowie to o czym zeznał N. P. to jest, że ten ostatni po kolejnych ciosach oskarżonego zwrócił się do niego słowami, by przestał. Świadkowie ci jednocześnie zaprzeczyli okolicznościom podawanym przez tego samego świadka, jakoby oskarżony próbował udzielać pomocy pokrzywdzonemu po zdarzeniu; w tym zakresie zbieżnie zeznała również świadek M. K..

Zeznania świadków K. Ż. i M. B.

Zeznania obu funkcjonariuszy policji sąd ocenił również jako wiarygodne, choć ich relacje dotyczyły okoliczności zaistniałych głownie po zdarzeniu. W kontekście zeznań tych świadków zwrócić należy uwagę na relacje świadka M. B. wedle których na miejscu zdarzenia zidentyfikował trzech świadków zdarzenia tj. R. B., G. P. i D. K. i jeden z nich już wówczas przekazał temu policjantowi, że to pokrzywdzony zaczepił jako pierwszy idących za nim mężczyzn, w tym oskarżonego, co wzmacnia tezę o tym, że zdarzenie sprowokowane zostało przez Ł. F.,

Zeznania N. P.

W przeważającej części zeznania świadka zasługiwały na wiarę, lecz nie w całości. Nie dał wiary sąd świadkowi co do zachowania oskarżonego po zdarzeniu i rzekomej próby udzielenia pokrzywdzonemu pomocy – w tej części sprzeczne były te zeznania z relacjami świadków M. K., M. M., G. H.; świadek P. to kolega oskarżonego, wszyscy wymienieni wyżej świadkowie osoby postronne, nie związane z żadną ze stron. Nie dano również wiary zeznaniom świadka P. z postępowania sądowego, gdy usiłował on nieco „zmiękczyć” wymowę swoich zeznań z postępowania przygotowawczego, wycofując się m.in. z twierdzeń o tym, że ciosy oskarżony zadawał z dużą siłą, szybko i wielokrotnie. W tej mierze sąd dysponował nagraniem z monitoringu na których widać w jaki sposób i ile ciosów zadaje oskarżony leżącemu pokrzywdzonemu. W pozostałej mierze zeznania swoje świadek przed sądem podtrzymał i poza ww. okolicznościami stanowiły one podstawę ustaleń faktycznych sprawy.

Zeznania A. F. (2)

Sąd ocenił zeznania tego świadka jako wiarygodne, choć dotyczyły one głownie tego co robił oskarżony przed zdarzeniem. Co do okoliczności samego zdarzenia świadek dysponował wiedzą przekazaną mu przez N. P. bezpośrednio po zdarzeniu i w tej mierze istotne było to, co ten ostatni przekazywał świadkowi F., że oskarżony podczas zdarzenia wpadł w szał. Świadek potwierdza również to o czym nadmieniano wyżej odnośnie charakteru oskarżonego – że jest on z natury spokojnym i opanowanym człowiekiem.

Zeznania K. R.

Sąd ocenił zeznania świadka jako wiarygodne; z zeznań świadka wynika, że chwilę przed zdarzeniem odbyła z nim rozmowę telefoniczną, dość szybko zakończoną, do czego odnoszono się już wyżej opisując początek zajścia.

Zeznania G. W.

W ocenie sądu zeznania świadka W. zasługują na wiarę; zdał on w sposób logiczny i konsekwentny relacje co do tego co robił pokrzywdzony bezpośrednio przed zajściem.

Opinie wstępne i końcowa biegłego lekarza medycyny sądowej W. G.

Podkreślić należy, że analizowane opinie nie były co do zasady kwestionowane i w ocenie sądu nie było ku temu podstaw, bowiem były to postąpienia procesowe jasne, pełne i pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Wobec jednak twierdzenia obrony podczas mowy końcowej o rzekomo braku ścisłej wiedzy, czy obrażenia odniesione przez pokrzywdzonego nie były wynikiem upadku na podłoże, podkreślić należy, że są to jednak twierdzenia nie mające podstaw w treści omawianych opinii. Wszak w opinii końcowej (k. 310-313) biegły jednoznacznie wypowiada się co do tego, co było przyczyną śmierci Ł. F., jak również jak ma się do tego upadek pokrzywdzonego na podłoże. Biegły również wyodrębnia, które z odniesionych obrażeń było wynikiem upadku i uderzenia głową o podłoże, a które powstały w wyniku ciosów zadawanych przez oskarżonego.

Dowody z dokumentów wskazanych w sekcji 1.1 niniejszego uzasadnienia

Wszystkie dokumenty poza tymi omówionymi wyżej nie były kwestionowane przez żadną ze stron – zostały sporządzone w odpowiedniej formie, ich treść nie była kwestionowana i uzupełniały one spójnie pozostały materiał dowodowy. Sąd częściowo powoływał się na te dokumenty (w szczególności te dotyczące osoby oskarżonego – opinii o nim jako o uczniu, aktualnej opinii od pracodawcy, wywiad środowiskowy), bowiem nie pozostawały one bez znaczenia dla kwestii związanych z ustaleniem strony podmiotowej.

Opinia biegłych psychiatrów W. D. i P. M.

Opinia biegłych była jasna, pełna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. W toku postępowania żadna ze stron nie kwestionowała tego dowodu, ani nie podnosiła okoliczności, których ten dowód dotyczy. Nie dostrzegł również sąd powodów dla których należałoby to uczynić z urzędu.

- Nagranie z monitoringu

- opinia biegłego informatyka wraz z płytą CD,

- opinia z badań cyfrowych nośników danych Laboratorium Kryminalistycznego KWP we W.

- płyta CD z nagraniem zdarzenia

W ocenie sądu pełnowartościowym i bardzo ważnym dowodem w sprawie pozostaje nagranie z monitoringu na którym widoczni są idący pokrzywdzony i oskarżony w towarzystwie N. P. i jeszcze jednego, niezidentyfikowanego mężczyzny. Jakość nagrania nie jest idealna, jednak jest na tyle dobra, by spostrzec jak – po uprzednim zwarciu - jeden mężczyzna siedząc na drugim zadaje mu trzynaście ciosów w okolice głowy. Bezspornie owymi mężczyznami byli J. K. i Ł. F.. W ścisłej korelacji z ww. dowodem pozostają opinię biegłego informatyka oraz z badań cyfrowych nośników danych Laboratorium Kryminalistycznego KWP we W.. Obie opinie są pełne, jasne i wewnętrznie spójne; żadna ze stron nie kwestionowała ich wartości dowodowej.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego w części w jakiej twierdził, że zadawał ciosy pokrzywdzone-mu gdyż się go obawiał

Wyjaśnienia w omawianym zakresie były dla sądu w sposób oczywisty niewiarygodne i zdawały się być próbą przedstawienia zdarzenia jako działania w ramach obrony koniecznej. Z całości materiału dowodowego, w tym m.in. relacji kolegi oskarżonego tj. N. P. wynikało, że Ł. F. sprowokował oskarżonego, używał pod jego adresem słów wulgarnych i obelżywych, a następnie pomiędzy mężczyznami doszło do bójki (w potocznym rozumieniu), przy czym każdy z nich uczestniczył w niej dobrowolnie. O ile w początkowym fragmencie zdarzenia zrozumiałe jest to, że oskarżony mógł się obawiać swojego oponenta (jak i vice versa) i wszelka używana przemoc fizyczna jest wynikiem zarówno chęci wyrządzenia krzywdy przeciwnikowi z jednej, ale i samemu jej uniknięcia z drugiej strony, tak znika ten element w momencie w którym jeden z walczących osiąga taką przewagę, że drugi nie jest w stanie już nic zrobić. Tak właśnie było w realiach sprawy – w momencie, kiedy oskarżony siedział już na leżącym i ważącym ponad 20 kilogramów mniej pokrzywdzonym i zaczął zadawać mu ciosy twierdzenia, że czynił to w obawie o własne zdrowie są całkowicie bezpodstawne i sprzeczne z elementarnymi zasadami doświadczenia życiowego.

Zeznania świadka N. P. w części w jakiej twierdził, że oskarżony udzielał pokrzywdzonemu po zdarzeniu pomocy

Jak już podnoszono i uzasadniano w poprzedniej części uzasadnienia dotyczącej zeznań świadka P. w tej części jego zeznania nie mogły być uznane za wiarygodne.

Zeznania świadka D. K.

Dowód obojętny z punktu widzenia przedmiotowej sprawy.

Zeznania świadka P. J.

W ocenie sądu dowód obojętny z punktu widzenia realiów sprawy – nie wynika w ocenie sądu w jednoznaczny sposób z relacji świadka, czy mężczyzna, który miał się zachowywać w sposób opisany przez świadka to Ł. F.. Zaznaczyć jednocześnie wypada, że w ustalonym przez sąd stanie faktycznym pozostaje bez większego znaczenia to, czy pokrzywdzony przed feralnym zdarzeniem zachowywał się w sposób opisany przez świadka. Jak ustalono w niniejszej sprawie pokrzywdzony Ł. F. bezpośrednio przed zdarzeniem zachowywał się w sposób prowokujący wobec oskarżonego, używając wobec niego słów wulgarnych i obelżywych.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

---------------------

------------------------------------------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

-art. 156 § 3 k.k.

J. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wskazywano już w poprzedniej części uzasadnienia z jakich powodów przyjęto brak po stronie oskarżonego zamiaru zabójstwa, choćby w zamiarze wynikowym. Konsekwencją powyższego było przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 156 § 3 k.k. Ogół okoliczności sprawy, w szczególności tło zdarzenia, początkowa bójka (w potocznym znaczeniu tego słowa) między oskarżonym, a pokrzywdzonym, wywołana przez tego ostatniego, która błyskawicznie przeistoczyła się w sytuację, w której oskarżony znalazł się w sytuacji zdecydowanej przewagi, a następnie eksplozja złości oskarżonego wyrażająca się w ilości i sposobie zadawania ciosów pokrzywdzonemu, nie mogącemu już w żaden sposób się bronić (trzynaście ciosów zadanych pięścią, z zamachem tj. z dużą siłą w głowę pokrzywdzonego), ale również cechy osobowe oskarżonego (spokojny, zrównoważony chłopak wiodący normalny tryb życia) przemawiają za uznaniem, że oskarżony spowodował śmierć Ł. F., ale nie dopuścił się czynu z art. 148 k.k. Oskarżony działając z bezpośrednim zamiarem ogólnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu doprowadził do powstania u niego obrażeń wskazanych w opisie przypisanego mu przestępstwa, które skutkowały zgonem pokrzywdzonego, przy czym skutek śmiertelny oskarżony mógł przewidzieć.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

---------------

------------------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. K.

I.

I.

Ocenił sąd, że wnioski oskarżycieli publicznego i posiłkowych o wymierzenie oskarżonemu kary odpowiednio 15 lat pozbawienia wolności i 25 lat pozbawienia wolności (pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wnosił o wymierzenie oskarżonemu kary w górnych granicach zagrożenia ustawowego przy przyjęciu dopuszczenia się przez niego zbrodni zabójstwa) nie będą karami adekwatnymi do wszystkich okoliczności sprawy. Niezależnie od omawianej wcześniej zmiany kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa sąd wciąż operował w zakresie wymiaru kary możliwością wymierzenia oskarżonemu wnioskowanych przez oskarżycieli kar, jednakże w ocenie sądu szereg okoliczności przemawiał za wymierzeniem kary w jej niższym wymiarze.

W pierwszym rzędzie należało uwzględnić to, że oskarżony jest osobą bardzo młodą, która ledwie trzy miesiące przed popełnieniem przestępstwa ukończyła 18 lat. J. K. pochodzi z normalnej, przeciętnej rodziny, przed dopuszczeniem się przypisanego mu czynu był uczniem Zespołu Szkół w L.. Zarówno w miejscu zamieszkania, jak i w szkole oskarżony posiada nienaganną opinię, jest oceniany i powszechnie postrzegany przez otoczenie jako osoba spokojna, zrównoważona, nie sprawiająca problemów i nie wykazująca skłonności do agresji. Analogicznie ocenił oskarżonego jego aktualny pracodawca (k. 397c). Jak wynika z akt sprawy oskarżony nie tylko nie był wcześniej karany, ale i nie odnotowano żadnych interwencji i postępowań z jego udziałem. Kolejną okolicznością, która skłoniła sąd do wymierzenia kary niezgodnej z wnioskami oskarżycieli było to, że cała sytuacja, która finalnie doprowadziła do tragicznego w skutki finału, sprowokowana została przez Ł. F.. Jak uzasadniano wyżej pokrzywdzony nie tylko w sposób wulgarny i obelżywy zwracał się do oskarżonego i towarzyszących mu mężczyzn, ale i po tym jak oskarżony powiedział do niego „no to dawaj” zachęcając do pojedynku ruszył w kierunku oskarżonego i zadał mu pierwszy cios. Oczywistym jest, jak słusznie podnosiła oskarżycielka posiłkowa S. E., że zachowanie pokrzywdzonego z pewnością nie dawało żadnych podstaw do takiej reakcji jaką zaprezentował oskarżony w końcowej fazie zdarzenia, niemniej jednak z pewnością musiało to wpłynąć na końcowy wymiar kary. Należy bowiem wziąć pod uwagę, że bójka jest sytuacją ekstremalną w której – szczególnie w przypadku osób, które nie uprawiają sportów walki i nie są przywykłe do kontroli emocji w takich sytuacjach – wiodącą rolę odgrywają instynkty i emocje. Jak już nadmieniano oskarżony, jako osoba bardzo młoda znalazł się – w przeważającej części nie ze swojej winy – w takiej właśnie ekstremalnej sytuacji, w której nigdy wcześniej się nie znajdował i w momencie jej rozpoczęcia z pewnością sam nie wiedział, jak się w tej sytuacji zachowa, z pewnością też nie miał nawet czasu, by tego typu rozważania podejmować. W końcowym fragmencie zdarzenia złe emocje oskarżonego, gniew, agresja eksplodowały w sposób prowadzący go do brutalnego odreagowania tych emocji na pokrzywdzonym, ale jak już nadmieniano był to wynik nie jego szczególnych sadystycznych skłonności (bo opinie dotyczące jego osoby są skrajnie odmienne i jednoznacznie dla niego pozytywne), lecz szeregu okoliczności takich jak młody wiek oskarżonego, sprowokowanie go do bójki przez pokrzywdzonego, wypitego alkoholu, nagłości całej sytuacji, z pewnością też określonych cech charakteru.

Jednoznacznie obciążającą oskarżonego okolicznością było to, że zadał on pokrzywdzonemu trzynaście ciosów. Wszystkie ciosy zadane były z dużą siłą, w głowę, przy czym po pierwszych ciosach pokrzywdzony nie był w stanie się już bronić i w żaden sposób nie reagował. Zachowanie oskarżonego było zatem brutalne i bezwzględne, a chęć wyrządzenia pokrzywdzonemu poważnej krzywdy i uszczerbku na zdrowiu duża. Swoim zachowaniem oskarżony doprowadził do śmierci Ł. F. tj. skutku nieodwracalnego; rodzice stracili syna, siostra straciła brata – osobę najbliższą i z tą stratą z pewnością będą borykać się do końca życia.

Bez większego znaczenia dla wymiaru kary pozostawało zachowanie oskarżonego po popełnionym przestępstwie tj. pozostawienie pokrzywdzonego w miejscu zdarzenia i oddalenie się z tego miejsca. Pamiętać bowiem należy, że oskarżony to osoba młoda, bez żadnego doświadczenia życiowego, która po skończeniu zadawania ciosów pokrzywdzonemu i opamiętaniu się z pewnością byłą mocno zdezorientowana całą sytuacją. Oczywiście pożądanym zachowaniem byłoby udzielenie pomocy pokrzywdzonemu, jednak w aspekcie prawnym pamiętać należy o braku obowiązku samodenuncjacji i naturalnej ludzkiej skłonności do ucieczki przed poważnymi konsekwencjami związanymi z czynem, którego oskarżony się dopuścił.

Mając na uwadze wszystkie ww. okoliczności uznał sąd, że właściwą karą w realiach sprawy będzie kara ośmiu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. J. K. jest sprawcą młodocianym, zatem sąd wymierzając mu karę musiał kierować się przede wszystkim aspektem wychowawczym kary (art. 54 § 1 k.k.). Oskarżony działał w sposób brutalny, doprowadził drugą osobę do skutku śmiertelnego, ale dowody niniejszej sprawy przemawiają za uznaniem, że proces resocjalizacji i powrotu do tzw. zwykłego życia jest w jego przypadku jak najbardziej realny. Brak jest na obecną chwilę dowodów, czy choćby poszlak, by negować to, że popełnione przez J. K. przestępstwo – przestępstwo brutalne i tragiczne w skutki - będzie stanowić jednak jednorazowy incydent w jego życiu.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. K.

III

I

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz rodziców zmarłego Ł. F. tj. W. i A. F. (1) kwoty po 80 tysięcy złotych dla każdego z nich, zaś na rzecz S. E. tj. siostry zmarłego kwotę 50 tysięcy złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę związaną ze śmiercią najbliższej dla nich osoby. Wycena tego rodzaju krzywdy jak cierpienie związane z utratą osoby najbliższej, w tym przypadku dziecka i brata jest zawsze niezwykle trudna, bowiem mowa jest o skutku nieodwracalnym, a każdy normalny rodzic oddałby wszystkie pieniądze, by ratować swoje dziecko przed śmiercią. Stąd też zasądzone kwoty w nieznaczny jedynie sposób odbiegają od tych wnioskowanych przez oskarżycieli posiłkowych. To nieznaczne obniżenie ww. kwot musiało uwzględniać sytuację majątkową oskarżonego; sytuację jednak skromną, a nie wydaje się, by sytuacja ta w najbliższym czasie mogła ulec szczególnej zmianie na lepszą. Nie można tracić z pola widzenia, że stronom przysługuje roszczenie uzupełniające w drodze procesu cywilnego.

J. K.

II

I

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 1 stycznia 2020r., godz. 5:50 do dnia 21 stycznia 2020r., godz. 15:25.

J. K.

IV

I

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócono dowody rzeczowe wymienione w tym punkcie wyroku rodzicom zmarłego Ł. F. (rzeczy zmarłego) oraz oskarżonemu należące do niego przedmioty (odzież).

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych z uwagi na jego skromną sytuację materialną i fakt obciążenia go w sposób znaczący kwotami zadośćuczynienia i kosztów na rzecz oskarżycieli posiłkowych. Jednocześnie zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. F. (1) i W. F. kwoty po 2520 złotych dla każdego z nich tytułem zwrotu poniesionych przez nich kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika. Kwota poniższa jest wynikiem zsumowania 600 złotych za śledztwo, 1200 złotych za postępowanie sądowe oraz 720 złotych za 3 dodatkowe dni rozprawy, co znajduje swoje podstawy w treści § 11 ust. 1 pkt 2, § 11 ust. 1 pkt 5 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

6.  1Podpis

Paweł Wyrzykowski Beata Chojnacka Kucharska