Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 54/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

D. S.

I. W dniu 18 grudnia 2022 roku w B. po uprzednim użyciu gazu pieprzowego wobec D. Z. zadał mu co najmniej dwa ciosy nożem tj. jeden w część potyliczną głowy, a drugi w okolice kręgosłupa lędźwiowego, czym usiłował spowodować u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu, godząc się ze spowodowaniem takiego skutku, który to skutek jednak finalnie nie wystąpił, m.in. wskutek ucieczki i obrony przez pokrzywdzonego, a w/w ciosy skutkowały obrażeniami ciała pokrzywdzonego w postaci rany ciętej o długości 5 cm powłok głowy w okolicy potylicznej oraz rany kłutej pośladka prawego o długości 3,5 cm i głębokości 3-4 cm z uszkodzeniem mięśni pośladka, powodując naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni, czym działał na szkodę D. Z..

D. S.

II. W dniu 20 grudnia 2022 roku w B., posługując się nieustalonym ostrym narzędziem, najprawdopodobniej nożem, spowodował u J. M. obrażenia ciała w postaci głębokiej rany grzbietowej i przyśrodkowej powierzchni nadgarstka prawego z otwarciem stawu nadgarstkowego, które spowodowały rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni, czym działał na szkodę J. M..

D. S.

III. W dniu 21 grudnia 2022 roku w B. działając z góry powziętym zamiarem oraz w krótkich odstępach czasu, przy ul. (...) używając młoto-siekiery, dokonał zniszczenia pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poprzez wybicie szyby przedniej, szyby tylnej oraz czterech szyb bocznych, uszkodzenie pokrywy silnika, dachu, drzwi, zderzaków, lamp przednich oraz przebicie koła lewego tylnego, a nadto w B. przy ul. (...) dokonał zniszczenia pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poprzez jego podpalenie, czym spowodował łączne straty w wysokości 12.300 zł na szkodę E. R., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 8 stycznia 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 162/17 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w ramach wyroku łącznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze dnia 10 grudnia 2018r. o sygn. III K 124/18, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2019 roku o sygn. akt II AKa 54/19, którymi wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył on w okresie od 11 marca 2018r. do 30 października 2021r.

D. S.

7.IV.W dniu 25 listopada 2022 roku około godziny 11:30 w B. na ulicy (...) kierował samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew zakazowi orzeczonemu prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 23.08.2022 roku, sygn. akt II W 493/22 obowiązującemu w okresie od dnia 27.09.2022 roku do dnia 26.03.2023 roku.

D. S.

7.V. W dniu 25 listopada 2022 roku około godziny 15:00 w B. na ulicy (...) kierował samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew zakazowi orzeczonemu prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 23.08.2022 roku, sygn. akt II W 493/22 obowiązującemu w okresie od dnia 27.09.2022 roku do dnia 26.03.2023 roku.

D. S.

7.VI. w dniu 25 listopada 2022 roku około godziny 15:00 w B. na ulicy (...) działając w zamiarze umyślnym kierunkowym zniszczenia mienia, kierując samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...), dwukrotnie uderzył kierowanym przez siebie pojazdem w bramę wjazdową posesji o numerze 7a, czym spowodował wyrwanie bramy z mocowań oraz połamanie desek ją pokrywających, czym spowodował straty w kwocie 4.000 zł na szkodę J. Z. (1), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 8 stycznia 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 162/17 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w ramach wyroku łącznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze dnia 10 grudnia 2018r. o sygn. III K 124/18, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2019 roku o sygn. akt II AKa 54/19, którymi wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył on w okresie od 11 marca 2018r. do 30 października 2021r.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I. Dnia 18 grudnia 2022r. D. S. udał się do budynku przy ul. (...), gdzie zamieszkiwał znany mu D. Z.. D. S. miał na sobie kominiarkę, jak również posiadał gaz pieprzowy oraz nóż typu myśliwskiego, o ostrzu nie krótszym niż 10 cm. W momencie, gdy D. Z. wyszedł z mieszkania i znajdował się obok zamaskowanego D. S. ten skierował w jego twarz strumień gazu pieprzowego. D. Z. udało się wybiec z budynku, po czym zaczął uciekać, jednak na ulicy (...) potknął się i upadł. Gdy D. S. dobiegł do niego ponownie użył gazu pieprzowego, po czym, wyciągnął nóż i zadał D. Z. cios w tył głowy, okolica potyliczna prawa. D. Z. próbował się bronić i odpychał napastnika, zaś w trakcie szamotaniny zdjął mu kominiarkę. D. S. powiedział D. Z., że go „obmawiał” i że „zrobię z wami wszystkimi porządek”, jak również, że zarżnie D. Z. i kazał mu „otworzyć mordę”. D. Z. udało się uciec, lecz wcześniej otrzymał od D. S. jeszcze jeden cios w okolice kręgosłupa części lędźwiowej - prawy pośladek. Obrażenia doznane przez D. Z. spowodowały naruszenie czynności jego narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu.

- zeznania świadków D. Z. (częściowo), M. O., D. P., M. K.

- karta informacyjna z izby przyjęć i czynności ratunkowych

- opinia sądowo lekarska

k. 4-5, 12-14, 524-525

k. 544-545

k. 546

k. 545-546

k. 6, 175-176

k. 189-190

II.W dniu 20 grudnia 2022r. D. S. jadąc swoim pojazdem marki V. (...) wjechał „pod prąd” w ulicę (...) w B. uniemożliwiając dalszą jazdę jadącemu prawidłowo z drugiej strony J. M.. J. M. zwrócił uwagę D. S., by umożliwił mu przejazd, wychodząc z samochodu. D. S. również wysiadł ze swojego samochodu po czym bez słowa podszedł do J. M. i ostrym narzędziem zadał mu cios w rękę powodując u niego obrażenia ciała w postaci głębokiej rany grzbietowej i przyśrodkowej powierzchni nadgarstka prawego z otwarciem stawu nadgarstkowego, które spowodowały rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni.

- wyjaśnienia oskarżonego (częściowo),

- zeznania świadka J. M.

- dokumentacja medyczna

-opinia sądowo lekarska

k. 39-40, 47, 100, 202, 365-366

k. 207-208, 468,

k. 178-181

k. 189-190

III. W dniu 21 grudnia 2022 roku w godzinach rannych D. S. poprzebijał opony w samochodzie marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) oraz P. (...) o nr rejestracyjnych (...) należących do E. R.. D. S. w godzinach popołudniowych tego samego dnia używając młoto-siekiery, dokonał zniszczenia w/w pojazdu marki V. (...) wybijając w nim szybę przednią, tylną oraz cztery szyby boczne, uszkadzając również pokrywę silnika, dachu, drzwi, zderzaków, lamp przednich. Tego samego dnia w zbliżonym przedziale czasowym D. S. podpalił w/w pojazd marki P. (...) należący do E. R., powodując łączne straty na jej szkodę na kwotę 12.300 złotych.

- wyjaśnienia oskarżonego (częściowo),

- zeznania świadków E. R., M. D.

- protokół oględzin miejsca zdarzenia zniszczenia samochodu V. (...) z dokumentacją zdjęciową

k. 39-40, 47, 100, 202, 365-366

k. 22-23, 466-467

k. 30-31, 367-368

k. 32-35

IV-V. 1. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 23.08.2022 roku, sygn. akt II W 493/22 D. S. uznany został winnym popełnienia wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. W pkt. II wyroku orzeczono wobec D. S. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy – obowiązujący w okresie od dnia 27.09.2022 roku do dnia 26.03.2023 roku.

- odpis wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

- wydruk z KSIP

k. 388

k. 113

IV-V.2 W dniu 25 listopada 2022 roku około godziny 11:30, a następnie około godziny 15.00 w B. na ulicy (...) kierował samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...).

- wyjaśnienia oskarżonego (częściowo),

- zeznania świadków J. Z. (1), E. S.

k. 39-40, 47, 100, 202, 365-366

k. 345-346, 358 (odpis),

k. 354 (odpis)

VI. J. Z. (1) jest siostrą matki D. S. – nie żyjącej już E. S. i zamieszkuje w domu w zabudowie bliźniaczej w B. przy ulicy (...), zaś drugą połowę domu (ulica (...)) zamieszkiwała E. S. wraz ze swoim synem D. S.. Od października 2022r. D. S. oskarżał J. Z. (1), że ukradła mu pieniądze za które miała wyremontować dach swojego domu. W dniu 25 listopada 2022r. około godziny 15:00 D. S. zaczął rzucać kamieniami w stronę dachu budynku przy ul. (...), a następnie wsiadł do pojazdu marki A. o nr rejestracyjnych i wyjechał ze swojej posesji. Następnie D. S. tyłem swojego pojazdu wjechał w bramę wjazdową na posesję przy ul. (...) dokonując jej uszkodzenia poprzez wyrwanie bramy z mocowań oraz połamanie desek ją pokrywających i powodując straty na kwotę 4 tysięcy złotych.

- wyjaśnienia oskarżonego (częściowo),

- zeznania świadków J. Z. (1), E. S.

- protokół oględzin uszkodzonej bramy

- protokół oględzin pojazdu marki A. (...) z dokumentacją zdjęciową

k. 39-40, 47, 100, 202, 365-366

k. 345-346, 358, (odpis)

k. 354 (odpis)

k .350 (odpis)

k. 83-97

D. S. był wielokrotnie karany, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 8 stycznia 2018r. w sprawie o sygn. akt II K 162/17 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w ramach wyroku łącznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze dnia 10 grudnia 2018r. o sygn. III K 124/18, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2019 roku o sygn. akt II AKa 54/19, którymi wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył on w okresie od 11 marca 2018r. do 30 października 2021r.

- dane o karalności

- odpisy wyroków

k.334-335

k. 107-110, 381-388

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

7.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

(częściowo)

Wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności w części tj. w zakresie czynów z art. 244 k.k., zniszczenia samochodu marki V. (...) na szkodę E. R., jak i zniszczenia bramy wjazdowej na szkodę J. Z. (1). W tym zakresie oskarżony przyznawał się do popełnienia w/w czynów, był w tym zakresie konsekwentny w przebiegu całego postępowania, a jego wyjaśnienia współgrały z pozostałym materiałem dowodowym tj. zeznaniami E. R., M. D., E. S., J. Z. (1), protokołami oględzin samochodu marki A., oględzin zniszczonego samochodu marki V. (...), oględzin zniszczonej bramy – wraz ze zdjęciami z tych czynności.

I.

zeznania świadka D. Z.

Oceniono, że w zakresie omawianego dowodu na wiarę zasługuje jedynie relacja świadka złożona w postępowaniu przygotowawczym – w tej fazie postępowania świadek był dwukrotnie przesłuchiwany i konsekwentnie wskazywał jako sprawcę zdarzenia oskarżonego. Współgra w/w wersja z zeznaniami M. O., która asystowała pokrzywdzonemu bezpośrednio po zdarzeniu zarówno podczas udzielania pierwszej pomocy lekarskiej, jak i na komisariacie, gdzie składał pierwsze zeznania. Z relacji świadka o której mowa w zdaniu poprzednim jednoznacznie wynika, że pokrzywdzony wskazywał oskarżonego jako sprawcę zdarzenia. Analogicznie zeznawali f-sze policji, którzy przeprowadzali z nim pierwsze czynności procesowe – D. P. i M. K.. Świadkowie ci wskazywali wiarygodnie i spójnie, że pokrzywdzony podawał, że sprawcą napadu na jego osobę był D. S. i nie miał co do tego żadnych wątpliwości.

Zeznania świadka zatem złożone na rozprawie w których twierdzi on, że nie rozpoznał osoby, która go zaatakowała i że „policja tak napisała” są dla sądu w sposób oczywisty niewiarygodne. Po pierwsze jak już wskazano – sprzeczne są nie tylko z zeznaniami f-szy policji, ale i M. O.. Po drugie świadek nie potrafił wytłumaczyć logicznie zmiany swoich zeznań. Po trzecie nie dostrzega sąd motywu dla których świadek miałby bezpodstawnie oskarżać D. S., natomiast przejrzysty wydaje się motyw zmiany zeznań świadka przed sądem. W ocenie sądu świadek ma podstawy obawiać się oskarżonego, bowiem oskarżony jest osobą nieobliczalną, skłonną do aktów gwałtownej przemocy i jeszcze w trakcie niniejszego postępowania miał zastraszać świadków, mimo uchylenia stosowania tymczasowego aresztowania i zastosowania zakazu zbliżania się do świadków (vide zapisek urzędowy k. 377 i k. 389). W tym zakresie toczy się odrębne postępowanie. Ponadto świadek również jest osobą należącą do szeroko rozumianego świata przestępczego (składając zeznania doprowadzony był do sądu z Aresztu Śledczego w J.) w którym osoby składające zeznania obciążające inne osoby są stygmatyzowane, a nierzadko szykanowane.

II.

zeznania świadka J. M.

Relacja świadka zasługiwała na wiarę mimo, że świadek konsekwentnie podawał, że nie był w stanie rozpoznać sprawcy zdarzenia. Świadek opisał logicznie i wiarygodnie przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego, a jego zeznania współgrały z dokumentami z udzielonej mu pomocy medycznej.

III.

zeznania świadka E. R.

Zeznania pokrzywdzonej oceniono jako wiarygodne; świadek konsekwentnie i logicznie przedstawiła okoliczności, o których posiadała wiedzę. Jej zeznania współgrały z innymi dowodami tj. częściowo wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami M. D., jak i protokołami oględzin samochodu marki V. (...) dokumentacją zdjęciową.

I.

zeznania świadków M. O., D. P., M. K.

Zeznania świadków również zasługiwały na wiarę – jak już wspominano świadkowie w sposób logiczny i spójny zeznawali o okolicznościach o których posiedli wiedzę, a przydatnych w postępowaniu (przede wszystkim była to kwestia kogo jako sprawcę zdarzenia wskazywał pokrzywdzony D. Z. w czasie czynności procesowych i bezpośrednio po zdarzeniu).

III.

zeznania świadka M. D.

W ocenie sądu relacja omawianego świadka stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie – jest to relacja logiczna, konsekwentna i spójna z pozostałymi dowodami. Istniały pewne drobne rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadka D., a relacją E. R. np. co do tego, czy wszystkie uszkodzenia samochodu V. (...) nastąpiły tego samego dnia, ale wynikały one z zawodności ludzkiej pamięci i dynamiki wydarzeń. Nie znalazł sąd powodu, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka.

IV-VI.

zeznania świadków E. S., J. Z. (1)-skiej

Nie miał sąd również powodów, by nie dawać wiary zeznaniom obu świadków omawianych w niniejszej części uzasadnienia z których E. S. to zmarła w trakcie postępowania matka oskarżonego, zaś drugi świadek to siostra zmarłej – J. Z. (1). Żaden ze świadków nie był przesłuchiwany bezpośrednio przed sądem; jeden świadek z uwagi na śmierć, a drugi z uwagi na fakt, że oskarżony nie przeczył okolicznościom podawanym przez świadka i w zakresie czynów o których zeznawał świadek konsekwentnie przyznawał się do winy. Nie bez znaczenia był fakt, że jak wynika z zapisków urzędowych na k. 377 i 389 w trakcie postępowania przed sądem świadek dzwonił do sekretariatu Wydziału III Karnego tutejszego sądu wskazując na swoje obawy przed oskarżonym. Jako, że J. Z. (1) jest osobą już w podeszłym wieku w ocenie sądu wzywanie świadka do sądu i narażanie na stres w sytuacji, gdy obrona nie kwestionowała tez wynikających z zeznań świadka pozbawione było sensu i również wnosiła o odstąpienie od bezpośredniego przesłuchania świadka.

Dodać ponadto należy, że zeznania obu świadków były spójne, jak i współgrały z protokołem oględzin uszkodzonej bramy.

I-II.

Opinia pisemna biegłego Z. K.

Omawiany dowód dotyczący rodzaju i charakteru obrażeń odniesionych przez D. Z. i J. M. oceniony został jako w pełni wartościowa opinia tj. jasna, pełna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności.

I-VI

Dowody z dokumentów wskazanych w sekcji 1.1 niniejszego uzasadnienia oraz pozostałe dowody ujawnione w niniejszej sprawie.

Wszystkie dokumenty o których mowa w niniejszej części uzasadnienia nie były kwestionowane przez żadną ze stron – zostały sporządzone w odpowiedniej formie, ich treść nie była kwestionowana i uzupełniały one spójnie pozostały materiał dowodowy.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w omawianym zakresie.

W odniesieniu do czynu na szkodę D. Z. wyjaśnienia oskarżonego stały w opozycji do konsekwentnej relacji pokrzywdzonego z etapu śledztwa, wzmocnionej dowodami opisanymi przy okazji omawiania tego dowodu. Dodać należy ponadto, że oskarżony miał oczywistą korzyść w składaniu wyjaśnień tej treści, zaś po stronie pokrzywdzonego nie doszukano się motywu, jaki miałby mu przyświecać w składaniu nieprawdziwych zeznań na niekorzyść oskarżonego. Przeciwnie – złożenie tych zeznań wymagało od pokrzywdzonego swego rodzaju odwagi; pokrzywdzony jest osobą starszą, drobniejszą i słabszą fizycznie od oskarżonego, który ponadto ma skłonność do czynów gwałtownych i nacechowanych przemocą.

W odniesieniu z kolei do czynu na szkodę J. M. oskarżony był niekonsekwentny tzn. na etapie śledztwa dwukrotnie potwierdził swój udział w zdarzeniu z udziałem pokrzywdzonego, ale wskazywał, że do zranienia pokrzywdzonego doszło przypadkowo. Przed sądem z kolei wszystkiemu zaprzeczył twierdząc, że to policja wymusiła na nim w/w wyjaśnienia. Jest to nielogiczne, ponieważ po pierwsze oskarżony nie przyznał się de facto do czynu z art. 157 § 2 k.k., a jedynie do przypadkowego skaleczenia pokrzywdzonego. Po drugie skoro policja miała na oskarżonym cokolwiek wymuszać dlaczego zmusiła go akurat do w/w twierdzeń, a nie do przyznania się do pozostałych przestępstw, w tym tego z pkt. I a/o – najpoważniejszego z wszystkich zarzucanych mu czynów. W ocenie sądu jest to wymysł oskarżonego i linia obrony zmierzająca do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Co do spalenia samochodu marki P. (...) na szkodę E. R. to zaznaczyć należy, że w tym przypadku istotnie ustalenie winy oskarżonego miało charakter poszlakowy. Oskarżony przyznał się do mającego miejsce niemalże w tym samym czasie zniszczenia samochodu marki V. (...) należącego również do E. R. (oba auta zaparkowane były w odległości ok. 700 metrów od siebie), ale trudno było temu zaprzeczyć, bowiem w swoim przestępstwie był tak zapamiętały, że od kontynuowania niszczenia samochodu zmuszony był go odciągnąć patrol policji stosując środki przymusu bezpośredniego. Mając na uwadze, że zniszczenie obu aut było dokonane w zbliżonym czasie i miejscu, w sposób typowy dla działania oskarżonego (vide notatka urzędowa k. 392 – z której wynika, że w trakcie niniejszego postępowania, po uchyleniu stosowania wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania nie tylko groził on innym osobom – konkretnie J. Z. (1) – spaleniem mienia, ale i miał spalić właśnie samochody oraz skuter – w tym zakresie prowadzone jest odrębne postępowanie) i na szkodę tej samej pokrzywdzonej, co do której oskarżony posiadał motyw dokonania przestępstwa (co zostanie opisane precyzyjniej w dalszej części) – przyjęto, że wersja oskarżonego, że to nie on dokonał omawianego przestępstwa nie zasługuje na wiarę.

Zeznania świadków A. W., J. W., H. W.

Zeznania świadków nie zasługiwały na wiarę. Relacje omawianych świadków zmierzały do ustalenia, że oskarżony posiadał alibi w zakresie czynu z pkt. I a/o. W pierwszym rzędzie wskazać należy, że świadkowie to osoby osobiście zainteresowane w korzystnym dla oskarżonego wyniku procesu tj. jego konkubina oraz jej rodzice. Po drugie ich wersja stoi w opozycji do konsekwentnej relacji pokrzywdzonego z etapu śledztwa, wzmocnionej dowodami opisanymi przy okazji omawiania tego dowodu. Po trzecie wreszcie zwraca sąd uwagę, że czyn z pkt. I a/o miał być popełniony 18 grudnia 2022r., zaś pierwsze przesłuchanie oskarżonego miało miejsce 4 dni później (k. 37-40) i oskarżony ani słowem nie wspomniał o tym, o czym zeznawali w/w świadkowie. Powstaje retoryczne pytanie – jak to możliwe, że ktokolwiek oskarżany jest o poważne przestępstwo i wiedząc, że w tym czasie był w innym miejscu nic o tym nie mówi. Tym bardziej, że mowa jest nie o osobie mającej pierwszy raz kontakt z organami ścigania, ale kimś wielokrotnie karanym dla którego przesłuchanie procesowe nie jest żadną nowością, czy zaskoczeniem, o szoku nie wspominając.

Zeznania świadka B. T.

Zeznania świadka również nie były dla sądu wiarygodne – D. Z. zaprzeczył, by kiedykolwiek z tym świadkiem rozmawiał na temat zdarzenia, przy czym zeznawał on o tym przed sądem, czyli wtedy, gdy zmienił podawaną przez siebie wersją na korzyść oskarżonego. Na marginesie jedynie podkreślić należy, że nie można wykluczyć, że pokrzywdzony Z. mógł powiedzieć świadkowi T., że nie obciążył oskarżonego przez organami policji, bojąc się, że gdy informacja ta wyjdzie na jaw, będzie miał kłopoty – o co z oskarżonym nietrudno. W ocenie sądu wiarygodne jest to, o czym zeznawał pokrzywdzony na etapie śledztwa, co jak już nadmieniano, jest wzmocnione pozostałym materiałem dowodowym (wskazywanym już przez sąd).

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I-II, III, IV-VII

D. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na aprobatę zasługiwała przyjęta w a/o kwalifikacja prawna omawianych czynów.

Ad. I.

W zakresie czynu z pkt. I a/o uznał sąd, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. działając umyślnie w zamiarze ewentualnym. Sąd zmienił nieco opis czynu dokonując jego korekty i porządkując go. Obrona podnosiła, że zasadnym byłoby dopuszczenie opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, który ustaliłby, czy odniesione obrażenia narażały pokrzywdzonego na skutek z art. 156 k.k. W ocenie sądu jednak takie ustalenie byłoby zbędne w sprawie tj. przestępstwo narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu jest odrębnym przestępstwem penalizowanym w art. 160 k.k. i jest to przestępstwo skutkowe z narażenia. Nie jest koniecznym do ustalenia zamiaru po stronie sprawcy usiłowania dokonania przestępstwa z art. 156 k.k. czynienie uprzedniego ustalenia, czy takie zachowanie narażało pokrzywdzonego na taki skutek. W tym zakresie koniecznym jest analiza całości zachowania oskarżonego, zaś obrażenia odniesione przez pokrzywdzonego (w przypadku usiłowania) są tylko jednym z elementów tego procesu. W realiach sprawy pokrzywdzony opisywał, że został zaatakowany nożem przypominającym nóż myśliwski o długości ostrza ok. 10 cm, przy czym zadano mu przynajmniej dwa ciosy, jeden w okolicę głowy, drugi wycelowany w okolicę nerki, i jak można przypuszczać, w sytuacji dynamicznej, opisanej przez pokrzywdzonego, jego prób obrony i ucieczki, cios ten ostatecznie trafił „w udo, na granicy uda i pośladka prawego” (k. 176). W trakcie zdarzenia oskarżony zwracał się do pokrzywdzonego m.in. słowami „zarżnę cię”. Mając na uwadze dodatkowo dysproporcję sił po obu stronach na korzyść oskarżonego uznano, że suma w/w okoliczności pozwala na przyjęcie, że oskarżony godził się z wystąpieniem w/w skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (zamiar ogólny), który finalnie nie wystąpił, a w wyniku szczęśliwych dla pokrzywdzonego okoliczności (ucieczka i próby obrony) skutek opisywanego działania ograniczył się do naruszenia narządu ciała i rozstroju zdrowia pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni.

W mowie końcowej obrońca oskarżonego podnosił, że w odniesieniu do omawianego czynu brak jest po stronie oskarżonego motywu popełnienia przestępstwa. Zwraca sąd uwagę, że w przypadku większości przypisanych oskarżonemu przestępstw motywacja, którą kierował się oskarżony wydaje się mało racjonalna. W przypadku czynu na szkodę siostry swojej matki – J. Z. (1) motywem miała być rzekoma kradzież pieniędzy oskarżonemu, za które to skradzione pieniądze wyżej wymieniona miała wyremontować dach swojego domu. Z kolei w przypadku J. M. motywem stało się to, że ten zwrócił oskarżonemu uwagę, że nie może kontynuować jazdy samochodem z uwagi na nieprawidłowy manewr oskarżonego wjechania „pod prąd” w ulice jednokierunkową. W odniesieniu do D. Z. – jak wynika z jego zeznań – oskarżony miał pretensję do tego pokrzywdzonego, że go „obmawiał” i że „zrobi z nimi wszystkimi porządek”. Nie wydaje się zatem, by w jakiś szczególny sposób analizowane przestępstwo odbiegało od innych w niniejszej sprawie, jeśli chodzi o stronę motywacyjną.

W tym miejscu sąd zwraca uwagę na związki pomiędzy niniejszą sprawą, a sprawą jaka toczy się przed Sądem Rejonowym w Zgorzelcu, gdzie D. S. (jak i jego partnerka A. W.) występują jako pokrzywdzeni. Sąd miał okazję zapoznać się z w/w postepowaniem, bowiem Sąd Rejonowy w Zgorzelcu po przeprowadzeniu części przewodu sądowego uznał się niewłaściwym rzeczowo i przekazał ją Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze. Ostatecznie na skutek wszczęcia sporu kompetencyjnego w/w sprawa powróciła do sądu rejonowego (postanowienie w tej mierzę wydał SA we Wrocławiu 3 kwietnia 2023r., sygn. akt II AKo 56/23). Z akt w/w sprawy wynika, że osoby związane z lokalnym środowiskiem przestępczym B. i Z. (chodzi głównie o Ł. Z.) podejrzewają D. S. o kradzież 2 milionów złotych na ich szkodę i poprzez różnego rodzaju działania, jak niszczenie mienia, pobicia etc. usiłują w/w pieniądze od oskarżonego odzyskać. Trzon w/w działania miał mieć miejsce w maju 2022r. W ocenie sądu oskarżony znajdując się pod dużą presją części swojego własnego środowiska zaczął się zachowywać częściowo nieracjonalnie, stąd m.in. ataki na pokrzywdzonych w niniejszej sprawie, słowa „zrobię z wami wszystkimi porządek”, kolejne groźby, podpalenia, agresja, nawet już po uchyleniu stosowania tymczasowego aresztowania na etapie postępowania przed sądem w niniejszej sprawie. Reasumując przedmiotowy wątek - ustalanie motywu dopuszczenia się poszczególnych przestępstw przez oskarżonego winno być dokonane również w kontekście okoliczności wskazanych w niniejszym akapicie.

Ad. II

W zakresie czynu z pkt. II a/o również zaaprobowano kwalifikację prawną wskazaną w a/o tj. art. 157 § 2 k.k. W tym zakresie kierowano się przede wszystkim opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej. Przestępstwa dokonano umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Ad. III i VII.

Kwalifikacja prawna obu czynów jako przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. również nie budziła wątpliwości sądu. Zmieniono jedynie opis czynu w zakresie ustalenia co do art. 64 § 1 k.k. – porządkując go. Jednocześnie przyjęto, że w/w przestępstwa popełnione zostały w warunkach art. 91 § 1 k.k. Obu w/w przestępstw dopuszczono się umyślnie w zamiarze bezpośrednim. W związku ze zmianą treści art. 64 § 1 k.k. od dnia 1.10.2023r. zastosowano art. 4 § 1 k.k.

Ad. V i VI

Kwalifikacja prawna obu czynów jako przestępstw z art. 244 k.k. w ocenie sądu jest oczywista, jednocześnie przyjęto, że w/w przestępstwa popełnione zostały w warunkach art. 91 § 1 k.k. Obu w/w przestępstw dopuszczono się umyślnie w zamiarze bezpośrednim Wedle przepisów obowiązujących od dnia 1.10.2023r. w razie dopuszczenia się przestępstwa z art. 244 k.k. obligatoryjnie wymierzane jest świadczenie pieniężne, zatem wobec dopuszczenia się czynów z art. 244 k.k. przez oskarżonego przed tą datą, zastosowano art. 4 § 1 k.k. (i niemożliwym było rzec jasna wymierzenie wnioskowanego przez prokuratora świadczenia pieniężnego).

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

------------------------

-------------------------------------------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

---------------

------------------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

------------------

---------------------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.7.  Uniewinnienie

Pkt. V

D. S.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie sądu brak jest wystarczających podstaw dowodowych, by przypisać oskarżonemu dopuszczenie się czynu z art. 288 § 1 k.k. na szkodę W. K.. Na etapie postępowania przygotowawczego ustalenia, że omawiane przestępstwo zostało popełnione przez oskarżonego dokonano w oparciu o zeznania w/w pokrzywdzonej, która stwierdziła, że sąsiedzi jej tak powiedzieli. Nie ustalono danych tych osób oraz nie zweryfikowano, czy istotnie osoby te były w posiadaniu takiej wiedzy. Na rozprawie pokrzywdzona na pytanie o dane osób, które wskazały jej w/w wiedzę, zeznała, że „teraz okazuje się, że nikt nic nie wie” i wskazała jedną osobę, której bliższych danych osobowych i informacji o aktualnym miejscu zamieszkania nie udało się ustalić (k. 480). Zasadniczą różnicą w stosunku do ustalenia winy oskarżonego w zakresie spalenia samochodu marki P. (...) był fakt, że brak jest jakichkolwiek danych wskazujących na motyw, choćby „urojony” ze strony oskarżonego, popełnienia w/w przestępstwa. Stąd mimo, że również to przestępstwo popełnione zostało w bliskiej odległości czasu i miejsca co przestępstwo z pkt. III a/o uznano, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.).

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. S.

I, VIII.

I.

Ocenił sąd, że wniosek oskarżyciela publicznego o wymierzenie oskarżonemu kary trzech lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zasługuje na uwzględnienie.

Do takiej oceny skłoniły sąd okoliczności zdarzenia tj. natężenie przemocy (przynajmniej dwa ciosy, w tym jeden skierowany bezpośrednio w głowę), stopień zagrożenia zachowania oskarżonego dla zdrowia i życia pokrzywdzonego, jak i realne skutki jakie wywołało to zachowanie dla zdrowia pokrzywdzonego, które należy ocenić jako – szczęśliwie dla pokrzywdzonego przeciętne.

Na niekorzyść oskarżonego wzięto pod uwagę jego uprzednią karalność, jak również brak jakiejkolwiek refleksji w toku niniejszego postępowania, wyrażającej się w dalszej eskalacji agresji wobec różnych osób, już po uchyleniu stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek kompensacyjny – zadośćuczynienie w kwocie 1000 złotych płatnych na rzecz pokrzywdzonego D. Z.. Sąd w tej mierze przychylił się do wniosku oskarżyciela publicznego, gdyż sam pokrzywdzony takiego wniosku nie składał.

D. S.

II.

II.

W zakresie czynu z pkt. II prokurator wnosił o wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Uznano kierując się natężeniem przemocy, motywacją oskarżonego (gniew z powodu zwrócenia mu uwagi na oczywistą kwestię nieprawidłowości w zakresie prowadzenia samochodem), że wnioskowana kara 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie karą adekwatną do wszystkich okoliczności czynu.

Wzięto pod uwagę również uprzednią karalność oskarżonego i opisywaną wcześniej jego postawę w toku niniejszej sprawy.

D. S.

III, IX, X.

III.

W zakresie przestępstw z art. 288 § 1 k.k. uznano, że popełnione zostały w warunkach art. 91 § 1 k.k. i wymierzono za nie karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wzięto pod uwagę gwałtowność zachowania oskarżonego, wartość zniszczonego mienia, jak i powoływane wyżej okoliczności uprzedniej karalności oskarżonego oraz jego zachowanie w toku postępowania. W zakresie omawianych przestępstw (poza spaleniem P. (...)) oskarżony do ich popełnienia się przyznał, jednak nie wykazał jakiejkolwiek, choćby czysto deklaratywnej, skruchy.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono obowiązek naprawienia szkody pokrzywdzonej E. R. poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty 3700 złotych. Kwota w/w środka obejmowała jedynie szkodę dotyczącą samochodu marki P. (...), bowiem w zakresie drugiego z samochodów pokrzywdzona uzyskała odszkodowanie od ubezpieczyciela, o czym zeznała na rozprawie.

Na podstawie analogicznego przepisu orzeczono obowiązek naprawienia szkody pokrzywdzonej J. Z. (1) poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty 4000 złotych.

D. S.

IV, XI.

IV.

W odniesieniu do przestępstw z art. 244 k.k. uznano, że popełnione zostały w warunkach art. 91 § 1 k.k. i wymierzono za nie karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wzięto pod uwagę wymierzając w/w karę przede wszystkim uprzednią karalność oskarżonego i brak skruchy po jego stronie (do obu czynów oskarżony się przyznał).

Na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Wzięto pod uwagę przy wymiarze w/w środka karnego okoliczności wskazane wyżej.

D. S.

VI.

I-IV.

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę łączną 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna została wymierzona na zasadzie asperacji. Pomiędzy przestępstwami istnieją przeciętne związki o charakterze podmiotowo –przedmiotowym tj. z jednej strony wszystkie popełnione zostały w dość krótkim odstępie czasowym (około jednego miesiąca), wszystkie miały charakter umyślny i towarzyszył im zamiar bezpośredni. Z drugiej naruszały one różne dobra prawne tj. zdrowie, mienie oraz dobro wymiaru sprawiedliwości.

Wymierzając karę łączną w w/w wysokości miał sąd na względzie również cele kary łącznej wskazane w art. 85a k.k., w szczególności w okolicznościach sprawy zwrócić uwagę należało na tzw. społeczne oddziaływanie kary. Niewątpliwie demoralizujący efekt w w/w kontekście ma sytuacja w której sprawca dopuszcza się kolejnych przestępstw, lekceważąc porządek prawny do tego stopnia, że atakuje pokrzywdzonych nawet po tym, jak uchylono wobec niego stosowanie tymczasowego aresztowania i orzeczono zakaz kontaktowania się ze świadkami niniejszej sprawy. Wywołuje to poczucie bezkarności oskarżonego z jednej strony, zaś z drugiej może wywoływać w odczuciu społecznym poczucie bezsilności organów państwowych wobec tak zachowującego się oskarżonego. Niewątpliwie wymierzona kara musiała uwzględniać również i ten aspekt w procesie wymierzania kary. .

7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. S.

VII.

I-IV, VI.

Zaliczenie na poczet orzeczonej kary okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XII.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych – aktualnie oskarżony pozostaje pozbawiony wolności, nie posiada dochodów ani oszczędności.

7.1Podpis

Paweł Wyrzykowski