Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 33/20

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. M. (1)

W dniu 16 kwietnia 2019 roku w B., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M. O., zadał mu jeden cios nożem w lewą stronę klatki piersiowej, powodując obrażenia ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej po lewej stronie w linii pachowej tylnej z przebiciem ściany klatki piersiowej w V przestrzeni międzyżebrowej z przebiciem opłucnej płucnej, przebiciem na wylot płata górnego płuca lewego i raną kłutą ściany bocznej łuku aorty po lewej stronie z następowym masywnym krwotokiem wewnętrznym do lewej jamy opłucnowej i zewnętrznym poprzez ranę kłutą ściany klatki piersiowej po lewej z następowym wstrząsem krwotocznym, skutkujące zgonem pokrzywdzonego, przy czym czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 3 marca 2010 r. sygn. akt II K 148/10 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 16 grudnia 2009 r. do 3 marca 2010 r. i od 22 września 2010 r. do 11 stycznia 2012 r. oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 19 września 2013 r. sygn. akt II K 896/13 m.in. za czyn z art. 223 § 1 k.k. i art. 224 § 1 k.k. i art.157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w dniu 28 kwietnia 2013 r. na karę 3 lat pozbawienia wolności, objętą wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 30 sierpnia 2017 r. sygn. akt II K 359/17, którym wymierzono mu karę łączną 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 kwietnia 2013 r. do 29 października 2013 r., od 20 listopada 2013 r. do 19 maja 2017 r. i od 19 maja 2017 r. do 30 sierpnia 2017 r.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

16 kwietnia 2019 r. w godzinach wieczornych M. M. (1) wraz ze swoją dziewczyną A. S. i kolegami D. O. oraz G. P. przebywał w mieszkaniu znajomych E. R. i M. G. (1). M. M. (1) oraz jego koledzy spożywali w tym dniu alkohol w postaci wódki.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1),

Zeznania świadka A. S.,

Zeznania świadka G. P.,

Wyjaśnienia oskarżonego D. O.,

Zeznania świadka E. R.,

Zeznania świadka M. G. (1),

k. 447-454, 780-783, 1140-1141,

k. 35-38, 417-421, 653-655, 1144-1145,

k. 54-55, 409-414, 1181-1182,

k. 139-142, 666-669, 1044-1045, 1141,

k. 290-294 (odpis k. 298-299), (...),

k. 580-581, 1185,

Jako pierwszy z mieszkania E. R. i M. G. (1) wyszedł G. P.. Następnie, około 22:00, mieszkanie to opuścili razem M. M. (1), A. S. i D. O.. M. M. (1) zamierzał odwieźć samochodem do miejsca zamieszkania D. O., po czym z A. S. zamierzali udać się do domu. M. M. (1) pozostawił samochód niedaleko miejsca zamieszkania A. S. i G. P..

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1),

Zeznania świadka A. S.,

Zeznania świadka G. P.,

Wyjaśnienia oskarżonego D. O.,

Zeznania świadka E. R.,

Zeznania świadka M. G. (1),

k. 447-454, 780-783, 1140-1141,

k. 35-38, 417-421, 653-655, 1144-1145,

k. 54-55, 409-414, 1181-1182,

k. 139-142, 666-669, 1044-1045, 1141,

k. 290-294 (odpis k. 298-299), (...),

k. 580-581, 1185,

M. M. (1), A. S. i D. O. udali się w stronę kasyna znajdującego się w B. przy ul. (...). A. S. i D. O. weszli do wnętrza kasyna, do pomieszczenia z automatami, zaś M. M. (1) pozostał przed kasynem, gdzie rozmawiał ze swoimi znajomymi.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1),

Zeznania świadka A. S.,

Wyjaśnienia oskarżonego D. O.,

k. 447-454, 780-783, 1140-1141,

k. 35-38, 417-421, 653-655, 1144-1145,

k. 139-142, 666-669, 1044-1045, 1141,

A. S. i D. O. wpuściła do kasyna J. B., pracująca w nim i przebywająca w drugim pomieszczeniu lokalu, w którym znajdowały się kamery. Ponadto w kasynie, w pomieszczeniu z automatami do gry, przebywał M. O., zajmujący miejsce przy pierwszym automacie, przy drzwiach.

Zeznania świadka J. B.,

Zeznania świadka A. S.,

Wyjaśnienia oskarżonego D. O.,

k. 19-20, 433-436, 703-704, 1142,

k. 35-38, 417-421, 653-655, 1144-1145,

k. 139-142, 666-669, 1044-1045, 1141,

Po zakończeniu rozmowy ze znajomymi M. M. (1) udał się do kasyna. Ponieważ drzwi wejściowe do tego lokalu były zamknięte M. M. (1) zaczął w nie uderzać. Wówczas drzwi od wewnątrz otworzył mu D. O.. Wchodząc do kasyna M. M. (1) popchnął D. O., a następnie podszedł do M. O. i zaczął go szarpać, uderzył go swoją głową w jego głowę i powiedział do niego „spierdalaj stąd”. M. O. wstał z fotela i odszedł w głąb kasyna, prosząc przy tym M. M. (1), aby go zostawił. M. M. (1) podszedł do niego, po czym wyjął nóż stylizowany na broń białą, przypominającą „wakizashi” (japońską krótką sieczną broń białą), o długości całkowitej 37 cm, długości głowni około 23 cm i szerokości głowni około 1,5 cm i zadał nim M. O. cios w lewą stronę klatki piersiowej, w okolicę pachową. M. O. po zadaniu mu ciosu zaczął osuwać się na ziemię, a następnie upadł. Wtedy z kasyna wyszła A. S., a za nią M. M. (1) i D. O.. Przed opuszczeniem kasyna M. M. (1) polecił J. B., aby wezwała pogotowie.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1),

Zeznania świadka A. S.,

Wyjaśnienia D. O.,

Zeznania świadka J. B.,

Protokół oględzin miejsca zabójstwa wraz z dokumentacja fotograficzną,

Protokół odtworzenia utrwalonego zapisu,

Protokół oględzin bluzy,

Pendrive z zapisem monitoringu,

Opinia z zakresu badań biologicznych,

Opinia z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych wraz z nagraniem,

k. 447-454, 780-783, 1140-1141,

k. 35-38, 417-421, 653-655, 1144-1145,

k. 139-142, 666-669, 1044-1045, 1141,

k. 19-20, 433-436, 703-704, 1142, u

k. 5-7a (odpis k. 399-402),

k. 85-103,

k. 241,

k. 246,

k. 594-624,

k. 857-898,

Po wyjściu z kasyna M. M. (1) przekazał D. O. nóż, którym zdał cios M. O., z poleceniem wyrzucenia go do rzeki. D. O. nie wykonał polecenia M. M. (1) i nóż ten wyrzucił na terenie posesji przy ul. (...) w B., obok której przechodził.

Wyjaśnienia oskarżonego D. O.,

Protokół eksperymentu procesowego,

Protokół oględzin miejsca ukrycia noża,

k. 139-142, 666-669, 1044-1045, 1141,

k. 110-112,

k. 113-118,

J. B. udała się do pomieszczenia z automatami do gry i próbowała ocucić leżącego na ziemi M. O.. Wtedy też zorientowała się, że ma na rękach krew. Wówczas zadzwoniła po pogotowie. Po przyjeździe pogotowia M. O.został zabrany do szpitala w B., gdzie o godzinie 0:15 stwierdzono jego zgon.

Zeznania świadka J. B.,

Karta informacyjna Izby Przyjęć,

Karta medycznych czynności ratunkowych

k. 19-20, 433-436, 703-704, 1142,

k. 51-52, 1349,

k. 53,

Na skutek ciosu zadanego przez M. M. (1) M. O. doznał rany kłutej klatki piersiowej po lewej stronie w linii pachowej tylnej, w V przestrzeni międzyżebrowej o wymiarach 1,7x0,6 cm. Rana ta penetrowała do lewej jamy opłucnowej, przebijając mięśnie międzyżebrowe w V przestrzeni międzyżebrowej i dalej przebiła na wylot płat górny płuca lewego, kończąc się w okolicy dolnej części łuku aorty po lewej stronie łuku aorty, z krwiakiem ściany aorty. Przebieg kanału rany był od tyłu ku przodowi, od dołu ku górze, od boku ku stronie przyśrodkowej ciała. Długość kanału rany wynosiła około 20 cm. Dolny biegun rany znajdował się na wysokości 137 cm od podstawy i miał kształt litery „L”, co świadczy o tym, iż ostrze noża było skierowane w dół i nóż wszedł i wyszedł z ciała pod innym kątem.

Przyczyną zgonu M. O. była rana kłuta klatki piersiowej po lewej stronie w linii pachowej tylnej z przebiciem ściany klatki piersiowej w V przestrzeni międzyżebrowej, z przebiciem opłucnej płucnej, przebiciem na wylot płata górnego płuca lewego i raną kłutą ściany bocznej łuku aorty po lewej stronie z następowym masywnym krwotokiem wewnętrznym do lewej jamy opłucnowej i zewnętrznym poprzez ranę kłutą ściany klatki piersiowej po lewej z następowym wstrząsem krwotocznym.

Opinia wstępna biegłego W. G.,

Protokół sądowo-lekarskich oględzin i sekcji zwłok wraz z opinią i płytą zawierającą dokumentację zdjęciową,

Opinia ustna biegłego W. G.

k. 84,

k. 191-198,

k. 1325-1326,

M. M. (1) został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji z Komisariatu Policji w B. 17 kwietnia 2019 r. o godz. 1:15.

Protokół zatrzymania osoby,

k. 8-9,

17 kwietnia 2019 r. o 1:52 stwierdzono u M. M. (1) 0,65 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Nadto w jego krwi, pobranej 17 kwietnia 2019 r. o 5:13, stwierdzono obecność 0,86 ‰ alkoholu etylowego, amfetaminę w stężeniu 6,2 ng/ml, metamfetaminę w stężeniu 75,7 ng/ml, N-demetylodekstrometorfan w stężeniu 1,2 ng/ml, dekstrometorfan w stężeniu 7,8 ng/ml i THC-COOH (kwas delta-9-tetrahydrokannabinolowy) w stężeniu 6,4 ng/ml.

Protokół badania stanu trzeźwości,

Opinia sądowo-toksykologiczna

k. 15,

k. 658-661,

U pokrzywdzonego M. O. stwierdzono we krwi amfetaminę w stężeniu 42,5 ng/ml i metamfetaminę w stężeniu 710,0 ng/ml.

Opinia sądowo-toksykologiczna

k. 658-660-662,

M. M. (1) nie jest upośledzony umysłowo ani chory psychicznie. Wykluczono też u niego inne zakłócenia czynności psychicznych mogące mieć wpływ na ocenę poczytalności tempore criminis, w tym atypowy bądź patologiczny charakter upicia, biorąc również pod uwagę możliwość łącznego zastosowania alkoholu i substancji psychoaktywnych o działaniu stymulującym. U oskarżonego rozpoznano osobowość dyssocjalną oraz zespół uzależnienia mieszanego od alkoholu i substancji stymulujących (amfetaminy, metamfetaminy), co nie ma znaczenia w ocenie poczytalności w niniejszej sprawie. Oskarżony pił wcześniej alkohol, stosował również narkotyki o działaniu stymulującym, łączył te substancje ze sobą i znał ich działanie na swój organizm. U oskarżonego wykluczono zaistnienie w okresie objętym zarzutem zaburzeń psychotycznych, zarówno ostrych (również po narkotykach stosowanych łącznie z alkoholem) jak i przewlekłych. Podawane przez oskarżonego urazy głowy nie pozostawiły trwałych następstw psychopatologicznych mogących mieć znaczenie orzecznicze w sprawie. Tempore criminis oskarżony nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynów, ani pokierowania swoim postępowaniem – nie zachodzą warunki art. 31 § 1 lub 2 k.k. Aktualny stan zdrowia oskarżonego pozwalał mu na udział w toczącym się postępowaniu, stawanie przed Sądem i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Opinia sądowo – psychiatryczno – psychologiczna

k. 970-993, 1281-1283,

M. M. (1) jest kawalerem i nie posiada dzieci. Przed osadzeniem mieszkał z matką, nie pracował i nie był zarejestrowany w PUP w Z. jako osoba poszukująca pracy. Pracował jedynie kilka miesięcy w Polsce, wykonując prace na zlecenie firm działających przy Kopalni oraz Elektrowni (...). Przez 2 lata pracował za granicą. Przez większość czasu pozostawał na utrzymaniu matki. Ma problem z zażywaniem narkotyków. Sąsiedzi nie mieli konfliktów z oskarżonym, ani też zastrzeżeń do jego zachowania. Znany był natomiast problem oskarżonego z narkotykami.

Wywiad środowiskowy

k. 428-429,

M. M. (1) był karany sądownie, w tym m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 3 marca 2010 r. sygn. akt II K 148/10 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 16 grudnia 2009 r. do 3 marca 2010 r. i od 22 września 2010r. do 11 stycznia 2012 r. oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 19 września 2013 r. sygn. akt II K 896/13 m.in. za czyn z art. 223 § 1 k.k. i art. 224 § 1 k.k. i art.157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 28 kwietnia 2013 r., na karę 3 lat pozbawienia wolności, objętą wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 30 sierpnia 2017 r. sygn. akt II K 359/17, którym wymierzono mu karę łączną 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 kwietnia 2013 r. do 29 października 2013 r., od 20 listopada 2013 r. do 19 maja 2017 r. i od 19 maja 2017 r. do 30 sierpnia 2017 r.

Dane o karalności,

Odpisy wyroków

k. 1291- 1293,

k. 347, 348 -349, 350, 351-354, 355-356,

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. M. (1)

Czyn zarzucony oskarżonemu w akcie oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Zadanie M. O. co najmniej dwóch ciosów nożem.

Zeznania świadka H. O.

Historia choroby pokrzywdzonego M. O.

k. 235-236, 1143,

k. 1350-1366,

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne w części, w której wskazał na pobyt ze swoją dziewczyną A. S. na grillu u E. R., udanie się do kasyna, a także twierdzenie, iż nie znał pokrzywdzonego M. O.. Jako prawdziwe ocenił też Sąd wyjaśnienia M. M. (1), w których potwierdził zażywanie narkotyków oraz opisywał swoje zachowania, kiedy znajdował się pod ich wpływem. Takie wyjaśnienia oskarżonego znajdują bowiem potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności wyjaśnieniach D. O., zeznaniach A. S., E. R., M. G. (1), G. P., J. B.. O zażywaniu przez oskarżonego narkotyków i jego zachowaniach zeznawali też świadkowie: J. M. (1), J. M. (2), J. W., M. M. (2), K. W., P. M.. Z kolei pobyt oskarżonego w kasynie i jego zachowanie tam wynika z dowodu z nagrania kamer monitoringu kasyna, którego wiarygodności nie sposób kwestionować. W świetle powyższych dowodów wiarygodność wyjaśnień oskarżonego we wskazanym zakresie nie budzi wątpliwości.

j.w.

Wyjaśnienia D. O.

Wyjaśnienia D. O. Sąd uznał za wiarygodne. Relacja przytoczona przez niego jest logiczna i pozostaje w zgodzie z depozycjami świadków – A. S., E. R., M. G. (1), G. P., J. B.. Ponadto opis przebiegu zdarzenia mającego miejsce w kasynie znajduje potwierdzenie w dowodzie z nagrania monitorinu kasyna oraz opinii z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych. O prawdziwości relacji D. O. świadczą też dowody z dokumentów w postaci protokołu eksperymentu procesowego, w wyniku której to czynności znaleziono nóż, którym M. M. (1) zadał cios M. O., protokołu oględzin miejsca ukrycia tego noża, a także opinii z zakresu badań biologicznych, z której wynika, iż w wymazie z rękojeści noża uzyskano mieszaninę profili genetycznych co najmniej dwóch osób, z wyraźnie zaznaczonym męskim profilem dominującym zgodnym w obrębie oznaczonych loci z profilem M. M. (1). D. O. składając wyjaśnienia nie ukrywał też swojego zachowania. Wszystko to świadczy o szczerości jego relacji.

j.w.

Zeznania świadka A. S.

A. S. była bezpośrednim świadkiem zdarzenia będącego przedmiotem osądu. W swoich zeznaniach, składanych kilkukrotnie, opisała jego przebieg, przedstawiła zachowania zarówno swoje, jak też innych osób, w tym M. M. (1), D. O., M. O.. Jej zeznania są spójne, nie zawierają sprzeczności. Nadto relacja przedstawiona przez tego świadka koresponduje z wyjaśnieniami D. O., zeznaniami świadków E. R., M. G. (1), G. P., J. B., a przede wszystkim z dowodem z nagrania monitoringu kasyna i opinią z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych. A. S., mimo związku i uczucia łączącego ją z oskarżonym nie ukrywała jego zachowań, w tym zażywania narkotyków, stosowania wobec niej przemocy („M. po narkotykach potrafił powiedzieć mi coś niemiłego, potrafił również mnie popchnąć”), pozostawania przez niego w dniu zdarzenia pod wpływem alkoholu („…widziałam po nim, że był już pijany”), zaatakowania D. O., a następnie M. O.. W ocenie Sądu zeznania tego świadka w pełni zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności.

j.w.

Zeznania świadka J. B.

Świadek, jako pracownik kasyna, obserwowała zdarzenie na kamerach, pozostając w innym pomieszczeniu. Jej relacja zasadniczo koresponduje z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności nagraniem monitoringu kasyna i opinią z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych. Wprawdzie z zeznań tego świadka wynika, iż po zadaniu ciosu pokrzywdzonemu jako pierwszy z kasyna wyszedł oskarżony, co jest niezgodne z treścią zapisu z monitoringu, jednak okoliczność ta, zdaniem Sądu, w żaden sposób nie podważa wiarygodności depozycji J. B.. Wszak obserwowała ona zdarzenie na kamerach, a nie bezpośrednio, a ponadto trwało ono bardzo krótko (od momentu wejścia oskarżonego do kasyna do chwili jego wyjścia upłynęło ok. 40 sekund), zaś sytuacja była dynamiczna. Nie świadczy to jednak, zdaniem Sądu, o intencjonalnym charakterze takich zeznań świadka, lecz raczej o jej pomyłce, która nie miała wpływu na wiarygodność jej relacji.

j.w.

Zeznania świadków G. P., E. R. i M. G. (1)

Świadkowie przedstawili okoliczności spotkania w mieszkaniu E. R. i M. G. (1). G. P. opisał dodatkowo przybycie M. M. (1) i D. O. do jego domu, już po zdarzeniu i wskazał buty oraz bluzę, które oskarżony pozostawił u niego. Zeznania świadków korespondują ze sobą, a nadto znajdują potwierdzenie w relacjach przedstawionych przez A. S. i D. O.. Pozostawienie przez oskarżonego butów i bluzy w mieszkaniu G. P. potwierdzają także dowody z protokołów przeszukania i opinii z zakresu badań biologicznych. Nic nie sprzeciwia się uznaniu omawianych zeznań za wiarygodne.

j.w.

Zeznania świadka H. O.,

Świadek jest matką pokrzywdzonego. Przedstawiła powody, dla których M. O. udał się do kasyna przy ul. (...) w B., wskazała w jaki sposób dowiedziała się o zdarzeniu, opisała jakim synem był M. O., a także łączące ich relacje. Ponadto świadek opisała także zaobserwowane przez nią zachowania oskarżonego, kiedy ten był obecny w kasynie, w którym była zatrudniona. Zaprzeczyła, aby oskarżony i jej syn się znali. W ocenie Sądu wiarygodność jej relacji nie budzi wątpliwości.

j.w.

Zeznania świadka D. T.

Świadek był przyjacielem pokrzywdzonego, opisał łączące ich relacje, przedstawił jakim był człowiekiem. Podobnie jak H. O. zaprzeczył, aby pokrzywdzony i oskarżony znali się. Zdaniem Sądu zeznania tego świadka zasługują na uznanie ich za wiarygodne.

j.w.

Zeznania świadka P. K.

Zdaniem Sądu zeznania, jakie złożył ten świadek w postępowaniu przygotowawczym zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Świadek opisał swoją znajomość z pokrzywdzonym, wskazał kiedy widział się z nim po raz ostatni, kiedy i od kogo dowiedział się o jego śmierci. Podał również, iż pokrzywdzony nie znał M. M. (1) i opisał sytuację, w której mu pokazał oskarżonego. Takie zeznania świadka są zbieżne z depozycjami D. T. i H. O..

Jako niewiarygodne ocenił Sąd natomiast zeznania tego świadka złożone w postępowaniu jurysdykcyjnym. Przede wszystkim żaden ze świadków nie wskazywał na to, aby pokrzywdzony i oskarżony się znali. D. T. zeznał nawet, że M. O. znał jak nikt inny i wiedział kogo zna, a kogo nie. Wersji lansowanej przez P. K. przez Sądem nie potwierdziła też matka pokrzywdzonego. W swoich zeznaniach w żaden sposób nie nawiązała, aby jej syn miał rozpoznać w oskarżonym sprawcę napadu na nią. A przecież gdyby taki fakt miał miejsce to jest oczywiste, że H. O. zeznałaby o nim, jako motywie zabójstwa jej syna. Znamienne jest także, że świadek nie powiedział o tym w toku pierwszego przesłuchania tłumacząc, że odpowiadał jedynie na pytania. Przed sądem powiedział o tym w spontanicznej wypowiedzi, zanim padły do niego pytania. Dodatkowo zachowanie świadka w czasie przesłuchania przed Sądem, jego stosunek do oskarżonego, przypisywanie mu innych czynów powoduje, iż do zeznań tego świadka należy podejść ze szczególną ostrożnością i weryfikować je w oparciu o inne wiarygodne dowody. O ile zeznania P. K. złożone przez niego w śledztwie zostały pozytywnie zweryfikowane dzięki tym innym dowodom, tj. zeznaniom świadków H. O. i D. T., o tyle jego twierdzenia przedstawione w toku rozprawy takiej pozytywnej weryfikacji, w ocenie Sądu, nie przeszły. Stąd też Sąd uznał je za nieprawdziwe.

j.w.

Zeznania świadków J. M. (1), J. M. (2), K. W., J. W., M. M. (2), P. M., M. P., Z. S., G. C.,

Wymienione osoby nie były świadkami zdarzenia. Świadkowie ci wskazali natomiast na spożywanie przez oskarżonego alkoholu i zażywanie narkotyków, a także opisywali jego zachowania. Nic nie sprzeciwia się uznaniu zeznań tych świadków za wiarygodne.

Zeznania świadka J. Ż.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. Opisał on swoją znajomość z oskarżonym, wskazał kiedy widział go po raz ostatni, a także w jakich okolicznościach dowiedział się o zdarzeniu. Nic nie sprzeciwia się wyrażonej przez Sąd ocenie zeznań świadka.

j.w.

Zeznania świadka T. M.

Świadek przebywał z oskarżonym w celi przejściowej. Wskazał, iż prowadził z nim rozmowy m.in. na temat przyjętej przez niego linii obrony. Zeznania świadka w tym zakresie, zdaniem Sądu, zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Rzeczywiście w toku całego postępowania, zarówno przygotowawczego, jak też sądowego, oskarżony prezentował wersję, iż śmierć pokrzywdzonego stanowiła nieszczęśliwy wypadek, że były to z jego strony tylko „wygłupy” i nie chciał zrobić krzywdy pokrzywdzonemu. Ponadto z treści zażalenia na postanowienie o zastosowaniu wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania wynika, iż prezentowana linia obrony zasadzała się na kwestionowaniu poczytalności oskarżonego. Potwierdza to prawdziwość zeznań świadka w omawianym fragmencie.

Inaczej Sąd ocenił zeznania tego świadka dotyczące znajomości z M. O., konfliktu z nim i zabójstwa w wyniku tego zatargu, uznając je jako niewiarygodne. Tylko ten świadek wskazał na wcześniejszą znajomość oskarżonego i pokrzywdzonego. Nikt inny w toku postepowania takiej znajomości tych mężczyzn nie potwierdził. Zaprzeczyli temu i matka pokrzywdzonego, i jego najbliższy przyjaciel D. T.. A przecież to oni z pewnością najbardziej znali pokrzywdzonego i wiedzieli o jego kontaktach. D. T. stwierdził wręcz, iż znał M. O. jak nikt inny i wiedział kogo zna, a kogo nie. Ze wszystkich zeznań T. M. oraz kierowanych do Prokuratury pism wynika bez jakichkolwiek wątpliwości, iż świadek ten był zainteresowany uchyleniem stosowanego wobec niego tymczasowego aresztowania i uzgodnieniem jak najniższej kary. W pierwszym przesłuchaniu powiedział wręcz, iż chciał pójść na współpracę z organami ścigania i przekazać istotne informacje odnośnie popełnianych przestępstw, a w zamian oczekiwałby pomocy od pani prokurator, która nadzoruje jego sprawę. Podniesione wyżej okoliczności, w ocenie Sądu, nie pozwoliły na uznanie zeznań tego świadka w przytoczonym zakresie za szczere i prawdziwe.

j.w.

Zeznania świadka K. P.

Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne w zakresie, w jakim opisał zachowania oskarżonego, do jakich dochodziło w nocy. Takie zachowania oskarżonego potwierdzili także inni świadkowie, z którymi przebywał w celi, a mianowicie G. B., M. G. (2) i A. P.. K. P. zakwestionował także treść zeznań T. M. dotyczących wypowiedzi oskarżonego na temat zdarzenia w kasynie.

O ile nie sposób kwestionować depozycji K. P. dotyczących braku wypowiedzi oskarżonego dotyczących wcześniejszej znajomości z M. O., konfliktu z nim i zabójstwa w wyniku tego zatargu (na co Sąd wskazał w poprzednim punkcie, dokonując oceny relacji T. M.), to niewiarygodne są one, zdaniem Sądu, w pozostałym zakresie. Przecież gdyby M. M. (1) nie powiedział w celi, współosadzonym z nim osobom, jaki postawiono mu zarzut i o prezentowanej linii obrony, to T. M. nie posiadałby na ten temat żadnej wiedzy. Tymczasem zeznania T. M. były zgodne, zarówno z wyjaśnieniami oskarżonego, składanymi przez niego w toku całego postępowania, a także z rzeczywistą linia obrony zasadzającą się na kwestionowaniu poczytalności M. M. (1), na co sąd zwracał już uwagę w punkcie poprzedzającym.

j.w.

Zeznania G. B., M. G. (2) i A. P..

Świadkowie ci przebywali w celi z oskarżonym i opisali co działo się z nim w nocy, podczas snu. Relacje tych świadków są zbieżne, a nadto korespondują z zeznaniami K. P.. Nic nie sprzeciwia się uznaniu ich za wiarygodne.

j.w.

Protokół sądowo-lekarskich oględzin i sekcji zwłok i opinie biegłego W. G.

Przeprowadzoną przez biegłego sekcję zwłok oraz opracowane opinie Sąd uznał za rzetelne. Biegły stwierdził, iż na ciele pokrzywdzonego były trzy rany kłute klatki piersiowej, po stronie lewej. Dwie z tych ran, które znajdowały się w okolicy dołu pachowego lewego, były ranami powierzchownymi, które drążyły w głąb tkanek miękkich na głębokość na około 1,5 cm. Natomiast trzecia rana kłuta klatki piersiowej, po stronie lewej, która znajdowała się w linii pachowej tylnej, V przestrzeni międzyżebrowej drążyła do lewej jamy opłucnowej, przebijając na wylot górny płat płuca lewego i kończyła się w okolicy dolnej części łuku aorty po stronie lewej, uszkadzając to duże naczynie tętnicze. Takie twierdzenia biegłego znajdują potwierdzenie w dokumentacji fotograficznej z sekcji zwłok oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonego. Wprawdzie biegły wskazał, iż jego zdaniem żadna z tych trzech ran, raczej nie mogła powstać w wyniku zabiegu chirurgicznego, jednak nie wykluczył, że dwie rany powierzchowne w dole pachowym lewym, zaopatrzone chirurgicznie, mogły teoretycznie powstać w wyniku zabiegu chirurgicznego usunięcia kaszaka, ale ten kaszak musiałby być usunięty do doby, do około 24 godzin przed zdarzeniem, przed zgonem. Dokumentacja medyczna pokrzywdzonego, dotycząca zabiegów chirurgicznych przeprowadzonych u M. O. potwierdza natomiast ich wykonanie w dniu 11 kwietnia 2019 r., a zatem 5 dni przed zdarzeniem. W ocenie Sądu jednak okoliczność ta w żaden sposób nie podważa wiarygodności opinii W. G. dotyczącej ujawnionych u pokrzywdzonego ran i przyczyny jego zgonu. Rany, jakie opisał biegły zostały zobrazowane na płycie dołączonej do protokołu sekcji zwłok M. O.. Opis zawarty w protokole sekcyjnym i opinii biegłego jest zgodny z dokumentacją zdjęciową. Zauważyć przy tym należy, iż biegły dokonując czynności sekcji zwłok oraz sporządzając opinie nie dysponował dokumentacją medyczną pokrzywdzonego potwierdzającą wykonane u niego uprzednio zabiegi chirurgiczne. Biegły wskazał przy tym w swojej opinii, iż trudno jest jednoznacznie ocenić szybkość gojenia się ran, jest to raczej skłonność indywidualna i jest to też uzależnione od lokalizacji rany. W miejscach bardzo dobrze ukrwionych jak np. głowa czy twarz, rany goją się zazwyczaj dobrze i szybko, natomiast rany znajdujące się w miejscach gorzej ukrwionych, czyli na obwodzie ciała, kończynach dolnych goją się znacznie gorzej i dłużej. Dwie zaopatrzone chirurgicznie rany stwierdzone u pokrzywdzonego znajdowały się w dole pachowym, w miejscu stale narażonym na otarcia, kontakt z ubraniem. Mogły się zatem goić wolniej. Ponadto rana, którą mu zadał oskarżony znajdowała się po tej samej stronie, pod dołem pachowym, a więc tylko nieco niżej niż pozostałe dwie rany zaopatrzone chirurgicznie i rzeczywiście ich wygląd różni się od trzeciej rany, znajdującej się po prawej stronie klatki piersiowej. Wszystkie te okoliczności stanowiły podstawę do uznania opinii biegłego W. G. za wiarygodną.

j.w.

Pisemna i ustna opinia sądowo – psychiatryczno – psychologiczna biegłych J. C., M. H. i M. S.

Sąd podzielił konkluzje opinii pisemnej biegłych psychiatrów J. C. i M. H. oraz psychologa M. S.. Opinia ta jest rzetelna, jasna, pełna i odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Biegli sporządzili opinię po uprzedniej obserwacji oskarżonego trwającej od 19 lutego 2020 r. do 18 marca 2020 r., badaniach oskarżonego, w tym laboratoryjnych, TK głowy, badaniach psychologicznych z zastosowaniem testów oraz zapoznaniu się z aktami sprawy. Opinię swoją podtrzymali w toku rozprawy. Wnioski końcowe biegłych były logiczne i stanowcze. Biegli przez sądem odnieśli się do kwestii wyniku badania TK, opiniując kategorycznie, iż nie stwierdzono u oskarżonego na tyle istotnych zmian, które wpływałyby na ocenę poczytalności, zaś częściowy odcinkowy zanik korowy w części czołowej nie przekłada się na badanie kliniczne i ocenę poczytalności opiniowanego.

Protokół odtworzenia utrwalonego zapisu, Pendrive z zapisem monitoringu, opinia z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych wraz z nagraniem oraz dokumentacja zdjęciową,

Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności nagrania z monitoringu kasyna, protokół ich odtworzenia oraz opinia z przeprowadzonych badań wizualnych; ich treść nie była też kwestionowana przez strony postępowania.

j.w.

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonego M. O.

Dokumenty te zostały sporządzone przez podmioty lecznicze, udzielające pokrzywdzonemu pomocy medycznej. Potwierdzają postawione diagnozy i zastosowane wobec niego procedury. Brak jest podstaw, aby je kwestionować.

j.w.

Opinie: biologiczna, toksykologiczna, z zakresu badań daktyloskopijnych, z zakresu informatyki

Sporządzone w toku postępowania opinie są jasne, pełne, wewnętrznie niesprzeczne; sporządzone zostały w sposób profesjonalny oraz naukowo i logicznie uzasadniony; dokonane przez biegłych oceny oraz wyprowadzone wnioski są, w ocenie Sądu, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy, jak również uzasadnione w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego.

j.w.

Protokoły oględzin miejsca zabójstwa, protokoły przeszukania, protokoły oględzin, protokoły zatrzymania osoby, dane o karalności, odpisy wyroków oraz pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej formie, brak jest podstaw do kwestionowania ich rzetelności.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1. 

Wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej twierdził, iż zdarzenie, które doprowadziło do śmierci M. O. było nieszczęśliwym wypadkiem, nie chciał nikomu zrobić krzywdy, chciał jedynie machnąć nożem i były to z jego strony głupie popisy. Nieprawdziwe jest też, zdaniem Sądu, twierdzenie, iż nóż, którym zadał cios M. O. należał do D. O. i ten dał mu go przed zdarzeniem. Przede wszystkim zauważyć należy, iż oskarżony był agresywny już od samego wejścia do kasyna. Zaatakował swojego kolegę D. O., popychając go. Potem swoją agresję skierował wobec pokrzywdzonego, który przecież spokojnie siedział przy automacie do gry i w żaden sposób nie prowokował oskarżonego. Przeciwnie, kiedy M. M. (1) zaczął go szarpać i uderzać to wstał z fotela i zaczął się oddalać w głąb kasyna. To jednak nie wystarczyło oskarżonemu, wyciągnął nóż i uderzył nim pokrzywdzonego w lewą stronę klatki piersiowej. Taki poziom agresji oskarżonego, niebezpieczne narzędzie, którego użył (nóż o długości głowni ok. 23 cm i jej szerokości 1,5 cm, zakończony ostrym szpicem), sposób zadania ciosu, część ciała, w którą skierował uderzenie świadczą jednoznacznie o nieprawdziwości wyjaśnień oskarżonego. Oskarżony wyraźnie skierował nóż w stronę pokrzywdzonego i zadał mu cios, biorąc zamach. Zachowanie oskarżonego zostało zarejestrowane przez kamery monitoringu kasyna i nagrane. Widać zatem wyraźnie jak duży był poziom jego agresji, skierowanej przeciwko pokrzywdzonemu. Z nagrania tego wynika wprost, iż oskarżony nie machał nożem, nie bawił się nim, nie były to z jego strony „wygłupy” – jak wyjaśniał, lecz bezpośredni i brutalny atak na pokrzywdzonego. Oskarżony zadał pokrzywdzonemu cios ze stosunkowo dużą siłą, co wynika z opinii biegłego W. G. i na co wskazuje głębokość kanału rany wynosząca 20 cm. Oskarżony wbił pokrzywdzonemu ostrze noża prawie na całą jego długość. Nie mogło to więc być i nie było przypadkowe uderzenie. Na rękojeści noża ujawniono profil zgodny w obrębie oznaczonych loci z profilem M. M. (1), który był dominujący. Na nożu nie ujawniono śladów DNA należących do D. O., co przeczy wersji oskarżonego, iż to D. O. przekazał mu nóż przed zdarzeniem. Taki fakt nie został zarejestrowany na nagraniu. Z dowodu tego wynika natomiast, iż nóż M. M. (1) wyjął nóż ze swojej kieszeni. Nie wynika to też ani z wyjaśnień D. O., ani z zeznań A. S., G. P., E. R. czy M. G. (1).

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

M. M. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności karnej na podstawie art. 148 § 1 k.k. podlega sprawca, który zabija człowieka. W ocenie Sądu oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zbrodni zabójstwa kwalifikowanej z tego przepisu. Oskarżony ugodził pokrzywdzonego nożem w lewą część klatki piersiowej, gdzie znajdują się bardzo ważne dla życia ludzkiego organy. Nóż, którego użył był duży, jego ostrze miało długość 23 cm. Nóż ten był wąski i zakończony ostrym szpicem. Głębokość rany, jaką zadał oskarżony pokrzywdzonemu wynosiła 20 cm, co świadczy o tym, że działał on ze stosunkowo dużą siłą. Rana, jaką zadał pokrzywdzonemu penetrowała do lewej jamy opłucnowej, przebijając mięśnie międzyżebrowe w V przestrzeni międzyżebrowej i dalej przebiła na wylot płat górny płuca lewego, kończąc się w okolicy dolnej części łuku aorty po lewej stronie łuku aorty, z krwiakiem ściany aorty, z następowym masywnym krwotokiem wewnętrznym do lewej jamy opłucnowej i zewnętrznym poprzez ranę kłutą ściany klatki piersiowej po lewej z następowym wstrząsem krwotocznym. Rana ta stanowiła bardzo duże zagrożenie dla życia ludzkiego i w rezultacie spowodowała śmierć pokrzywdzonego, co wynika z dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, protokołu sekcji zwłok i opinii biegłego W. G., których wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości Sądu. Zgon pokrzywdzonego nastąpił zresztą w krótkim czasie od zadania mu ciosu przez oskarżonego. Zachowanie oskarżonego stanowiło bezpośrednią przyczynę uszkodzenia ciała M. O., powodując jego zgon.

Przestępstwo zabójstwa wymaga do realizacji znamion opisanego w nim czynu zabronionego umyślności w postaci zamiaru bezpośredniego albo w postaci zamiaru ewentualnego. Zdaniem Sądu, oskarżony zbrodni zabójstwa dokonał w zamiarze bezpośrednim, tj. chciał doprowadzić do śmierci M. O.. Oskarżony był zdolny do zrozumienia znaczenia swojego czynu i pokierowania sowim postępowaniem, na co wskazuje opinia sądowo-psychiaryczno-psychologiczna. Był zdolny do rozumienia skutków swoich działań. Powołane powyżej dowody i dokonane na ich podstawie ustalenia wskazują jednoznacznie, że M. M. (1) towarzyszył zamiar zabójstwa pokrzywdzonego, i to zamiar bezpośredni. Cechy osobowościowe oskarżonego, jego uzależnienie mieszane od alkoholu, amfetaminy i metamfetaminy nie stanowiły przeszkody w zrozumieniu przez niego oczywistości, iż jego sposób działania w stosunku do pokrzywdzonego w istocie musi doprowadzić do śmierci człowieka. Jak wskazał biegły W. G. pokrzywdzony nie miał szans na udzielenie mu skutecznej pomocy lekarskiej, a udzielona pomoc lekarska mogłaby tylko przedłużyć agonię. Szansa przeżycia pokrzywdzonego istniałaby jedynie teoretycznie, gdyby taką ranę zadano w ośrodku wysokospecjalistycznym, kardiochirurgicznym, dysponującym zespołem kardiochirurgicznym i przygotowaną salą, na której pokrzywdzony znalazłby się bardzo szybko po urazie. Słusznie wskazał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 2 sierpnia 2018 r., sygn. akt II AKa 227/2018 (LEX nr 2567673), że przy ustaleniu zamiaru towarzyszącego sprawcy, jego przeżyć psychicznych należy uwzględniać całokształt udowodnionych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych. W sprawach o czyny przeciwko życiu lub zdrowiu zalicza do nich: rodzaj, rozmiary użytego narzędzia, ilość uderzeń, siłę, z jaką zostały zadane, umiejscowienie ciosów, przebieg rany, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, pobudki, motywy działania, stosunki panujące między sprawcą a pokrzywdzonym, okoliczności, tło zajścia, zachowanie się przed i po popełnieniu czynu. Bez wątpienia na gruncie przedmiotowej sprawy rodzaj użytego narzędzia i jego duże rozmiary, duża siła ciosu i jego ukierunkowanie, przebieg rany i prawie natychmiastowy skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego wskazują, że zamiarem M. M. (1) było dokonanie zabójstwa M. O.. Wynikająca z zeznań świadków, treści wiadomości, kierowanych do A. S. (która wszak była jego dziewczyną i wobec której deklarował uczucie miłości, a mimo tego potrafił jej grozić i stosować wobec niej przemoc, co przyznała sama), sposobu zachowania wobec swojego kolegi D. O., skłonność oskarżonego do agresywnych zachowań utwierdza w przekonaniu, że chciał on skutek taki osiągnąć. Nie zmienia oceny Sądu fakt zadania przez oskarżonego jednego ciosu, prawą ręką, na co wskazywał obrońca oskarżonego. Cios ten był bowiem zadany z taką siłą, tak niebezpiecznym narzędziem i w tak newralgiczną okolicę ciała pokrzywdzonego, że doprowadził do bardzo szybkiego zgonu M. O.. Oskarżony nie musiał ponawiać ciosu, bo już po jednym uderzeniu pokrzywdzony zaczął się osuwać i upadł. Wprawdzie oskarżony nie miał motywu pozbawienia życia pokrzywdzonego, bowiem nawet go nie znał, jednakże okoliczność ta nie świadczy, zdaniem Sądu, iż nie miał on bezpośredniego zamiaru zabójstwa M. O.. Zarejestrowane przez kamerę zachowanie oskarżonego wobec M. O., przeprowadzony przez niego brutalny atak na pokrzywdzonego, początkowo przy użyciu rąk i głowy, a następnie wyciagnięcie noża i zadanie nim ciosu jednoznacznie świadczy o tym, iż M. M. (1) było obojętne kogo atakuje, czy zna tę osobę, czy ma z nią konflikt, czy też jest to przypadkowa ofiara, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Oskarżony chciał śmierci M. O. bez jakiego powodu i do tego swoim działaniem doprowadził.

Oskarżony działał w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 2 k.k., był bowiem uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 3 marca 2010 r. sygn. akt II K 148/10 za przestępstwo podobne, kwalifikowane z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 16 grudnia 2009 r. do 3 marca 2010 r. i od 22 września 2010 r. do 11 stycznia 2012 r. oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 19 września 2013 r. sygn. akt II K 896/13 m.in. za czyn z art. 223 § 1 k.k. i art. 224 § 1 k.k. i art.157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 28 kwietnia 2013 r., na karę 3 lat pozbawienia wolności, objętą wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z 30 sierpnia 2017 r. sygn. akt II K 359/17, którym wymierzono mu karę łączną 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności i którą odbył w okresie od 28 kwietnia 2013 r. do 29 października 2013 r., od 20 listopada 2013 r. do 19 maja 2017 r. i od 19 maja 2017 r. do 30 sierpnia 2017 r. Oznacza to, że oskarżony ten uprzednio skazany w warunkach recydywy podstawowej odbył ponad rok pozbawienia wolności, a w czasie krótszym, aniżeli 5 lat po odbyciu ostatniej kary ponownie popełnił przestępstwo z katalogu wymienionego w art. 64 § 2 kk. Skoro tak, to działał on w warunkach recydywy wielokrotnej, a popełniony przez niego czyn kwalifikować należy z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. Oba te przepisy stanowią zarazem podstawę wymiaru kary, jako że w art. 64 § 2 k.k. przewiduje obligatoryjne orzeczenie kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd zmienił opis czynu przypisując M. M. (1) zadanie jednego ciosu nożem i spowodowanie jednej rany, co wynikało z poczynionych w toku postępowania jurysdykcyjnego ustaleń w oparciu o nagranie z monitoringu oraz dokumentację medyczną pokrzywdzonego, co analizowano wyżej.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. M. (1)

I

I

Przy orzeczeniu kary Sąd miał na względzie:

Okoliczności łagodzące:

- wyrażany przez oskarżonego w toku postępowania żal oraz przeproszenie matki i brata M. O.,

Okoliczności obciążające:

- godzenie w podstawowe dobro chronione prawem – życie ludzkie,

- działanie w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M. O.,

- działanie bez powodu, wobec pokrzywdzonego, którego oskarżony nie znał, i który nie dał mu żadnego powodu do agresji,

- użycie bardzo niebezpiecznego narzędzia, o dużych rozmiarach, zbliżonego wyglądem do broni białej,

- dopuszczenie się czynu w stanie nietrzeźwości,

- uprzednia karalność oskarżonego, wykraczająca poza minimalne ramy, wynikające z art. 64 § 2 k.k.,

- opinia o oskarżonym, z której wynika, że nie pracował, spożywał alkohol i zażywał narkotyki,

Rozwijając wskazane wyżej punktowo okoliczności w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż po stronie oskarżonego dopatrzył się Sąd jedynie jednej okoliczności łagodzącej, a mianowicie skruchy, którą rzeczywiście wykazywał podczas całego postępowania. Okoliczność ta jednak nie mogła być decydująca przy wymiarze kary, albowiem ilość okoliczności obciążających, uzasadniających potrzebę zaostrzenia wymiaru kary jest bardzo duża. M. M. (1) przed aresztowaniem nie wykonywał stałej pracy zarobkowej, nadużywał alkoholu, zażywał narkotyki, nie chciał zerwać z uzależnieniem, mimo iż nakłaniały go do tego osoby najbliższe – matka J. M. (1) i dziewczyna A. S.. W środowisku mieszkańców B. był postrzegany jako osoba bardzo agresywna. H. O. ostrzegała swojego syna przed nim. Oskarżony potrafił być agresywny także wobec A. S., której deklarował uczucie miłości. W przeszłości oskarżony był karany za przestępstwa skierowane przeciwko różnym dobrom prawem chronionym, w tym także zdrowiu, a w efekcie odpowiada on w warunkach recydywy, o czym była już mowa. Co prawda recydywa stanowi element zespołu ustawowych znamion czynu zabronionego, jednak uprzednia karalność oskarżonego wykracza poza minimalne ramy, wynikające z art. 64 § 2 k.k. Powyższe okoliczności wskazują, iż M. M. (1) jest sprawcą wysoce zdemoralizowanym, niepoprawnym, niepodatnym na proces resocjalizacji, pomimo stosowania w przeszłości wobec niego kar pozbawienia wolności i pobytu w zakładzie karnym. Godziło się w tym miejscu zauważyć, że przestępstwa, jakich M. M. (1) w przeszłości dokonywał cechowały się znacznym stopniem szkodliwości społecznej. Rodzaj i postać zamiaru, w wyniku którego dokonał on opisanego w wyroku przestępstwa wpływają na ocenę stopnia jego zawinienia, który już tylko z tych powodów oceniać należy jako bardzo wysoki. Oskarżony popełnił przecież najcięższą gatunkowo, stypizowaną w ustawie karnej zbrodnię. Co istotne, oskarżony zdecydował się na podjęcie niezwykle agresywnego wobec ofiary działania bez jakiegokolwiek powodu; nie znał pokrzywdzonego i nic go z nim nie łączyło. M. O. w żaden sposób nie sprowokował oskarżonego do ataku, przeciwnie - podporządkował się poleceniu oskarżonego, wstał od maszyny do gry i cofnął się w głąb kasyna. Oskarżony działał w stanie nietrzeźwości, co jest kolejną okolicznością wpływającą na potrzebę zaostrzenia kary. Było to, jak wynika z opinii biegłych psychiatrów i psychologa upojenie o przebiegu prostym i nie miało wpływu na poczytalność oskarżonego. Oskarżony wprawdzie nie zaplanował wcześniej zabójstwa M. O. co oznacza, że działał on pod wpływem zamiaru nagłego, jednak łatwość, z jaką przystąpił on do realizacji tego zamiaru wskazuje, w ocenie Sądu, na brak po jego stronie naturalnych barier moralnych, a zarazem rażące lekceważenie podstawowego dobra prawem chronionego, jakim jest życie innego człowieka. A przecież jest to dobro najważniejsze; nie ma nic cenniejszego od życia człowieka. Stwierdzenie to znajduje odzwierciedlenie w wiarygodnej opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej, z której wynika, że oskarżony wykazuje brak umiejętności wyciągania właściwych wniosków z negatywnych doświadczeń; zdolność do planowania i wnioskowania ma zachowaną, ale nie korzysta on z tych umiejętności, nie uwzględnia konsekwencji, dąży do realizacji zamierzonego celu bez względu na koszty własne i społeczne, problem stanowi dla niego kontrola impulsów oraz racjonalne planowanie swoich działań, wykazuje silną i utrwaloną postawę nieodpowiedzialności i lekceważenia norm, reguł i zobowiązań społecznych (str. 21 opinii z k. 990). Z tych powodów zarówno stopień winy oskarżonego, jak i stopień jego demoralizacji osiągnęły, w ocenie Sądu, poziom niemal maksymalny, za czym przede wszystkim przemawia przedstawiony już charakter popełnionego czynu o najwyższym stopniu szkodliwości społecznej. Okoliczności te, w ocenie Sądu wskazują, że na jego poprawę w dającej się przewidzieć perspektywie liczyć nie można.

W świetle dyrektyw wymiaru kary oraz wskazanych powyżej okoliczności jako adekwatną do bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i takiego samego stopnia jego winy Sąd uznał karę dożywotniego pozbawienia wolności. Kara dożywotniego pozbawienia wolności stanowi ostateczną represję i całkowitą izolację sprawcy, dlatego powinna być orzekana tylko w szczególnych sytuacjach, wobec sprawców czynów o bardzo wysokim stopniu winy. Jest to kara nadzwyczajna i orzekana winna być tylko w takiej sytuacji, gdy pozostałe kary wskazane w art. 148 § 1 k.k. nie byłyby wystarczające dla oddania naganności czynu i osiągnięcia celów kary. W ocenie Sądu zbrodnia, jakiej dopuścił się M. M. (1) ma wyjątkowy charakter z przyczyn, o których była już mowa wyżej. Z tego powodu ani kara pozbawienia wolności, której górną granicę ustala przepis art. 37 k.k., ani też kara 25 lat pozbawienia wolności, nie oddawałyby należycie bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i bardzo wysokiego stopnia winy sprawcy oraz poziomu jego demoralizacji. Przy tym nie zaistniały żadne istotne okoliczności łagodzące, które stałyby na przeszkodzie orzeczeniu tej najsurowszej kary. Zdaniem sądu kara orzeczona w niższym wymiarze nie mogłaby odnieść w stosunku do oskarżonego celu wychowawczego lub prewencyjnego, nawet w perspektywie 25 lat pozbawienia wolności. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał za celową całkowitą izolację oskarżonego ze społeczeństwa, bowiem tylko kara dożywotniego pozbawienia wolności zapewni osiągnięcie zapobiegawczego celu kary i może uchronić społeczeństwo przed działaniami M. M. (1).

M. M. (1)

II

I

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wniósł o orzeczenie nawiązek w kwotach: 30 000 zł na rzecz H. O. i 15 000 zł na rzecz P. O.. Z uzasadnienia wniosku i przywołanych w nim okoliczności wywieść należy, iż domagał się w istocie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 46 § 1 k.k. był zobowiązany do orzeczenia tego środka kompensacyjnego i zasądził na rzecz pokrzywdzonych żądane kwoty z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Wysokość zadośćuczynienia nie jest znaczna i z pewnością nie przekracza rozmiaru krzywdy wyrządzonej H. O. i P. O. przez M. M. (1). Dokonanie zabójstwa M. O. pozbawiło jego matkę i brata osoby dla nich najbliższej, spowodowało w ich życiu nieodwracalną stratę. M. O. był osobą młodą, miał 34 lata i mógł mieć przed sobą jeszcze wiele lat życia. Mieszkał z matką, która liczyła, że będzie jej pomagał i opiekował się nią. M. M. (1) dokonując zabójstwa pokrzywdzonego spowodował cierpienie najbliższych mu osób. H. O. i P. O. doznali więc krzywdy w związku z zachowaniem oskarżonego i w pełni uzasadnionym było orzeczenie na ich rzecz zadośćuczynienia za nią. Istotą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej, i należy przy tym brać pod uwagę dramatyzm doznań osób bliskich, poczucie osamotnienia i odczuwalnej pustki, cierpienia i wstrząs psychiczny, rolę, jaką osoba zmarła odgrywała w rodzinie, a także to, czy najbliżsi będą umieli się znaleźć w nowej rzeczywistości (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 13 września 2018 r. II AKa 236/18, LEX nr 2571566). Orzeczony środek kompensacyjny, zdaniem Sądu, powinien przynajmniej częściowo i jedynie materialnie zrekompensować osobom najbliższym dla pokrzywdzonego doznaną stratę.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. M. (1)

III

I

Sąd orzekł przepadek noża, stanowiącego własność oskarżonego i służącego mu do popełnienia przestępstwa.

j.w.

IV

I

Oskarżony był tymczasowo aresztowany, na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono mu okres tego rzeczywistego pozbawienia wolności, z uwzględnieniem, że w jego trakcie odbywał on inne kary pozbawienia wolności.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Oskarżyciele posiłkowi H. O. i P. O. występowali z pełnomocnikiem w postępowaniu przygotowawczym i sądowym. Pełnomocnik ten złożył w ich imieniu wniosek o przyznanie kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych oraz wydatków w kwocie 1 123,32 zł, związanych ze stawiennictwem na terminy rozpraw, zgodnie z przedłożonym zestawieniem (k. 1316-1317).

Orzeczenie o kosztach oparto o przepisy art. 627 k.p.k. w zw. § 11 ust. 1 pkt 2, ust.2 pkt 5, § 17 pkt 1 i 2 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

V

Orzeczenie o kosztach oparto o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Oskarżony od 17 kwietnia 2019 r. przebywa w warunkach izolacji, nie posiada majątku, a nadto została wobec niego orzeczona kara dożywotniego pozbawienia wolności, a zatem zasadnym było zwolnienie go w całości od uiszczenia kosztów sądowych, w tym od opłaty.

1.1Podpis

Maria Migoń – Karwowska Daniel Strzelecki