Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 24/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

B. S. (1) P. G.

Czyn przypisany oskarżonym:

7.w dniu 12 marca 2023 roku w Z., działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia J. F. (1), działając w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie wynikającej z działania w celu pozbawienia życia człowieka w związku z pomawianiem go przez nich o czyny o charakterze pedofilskim uderzali go pięściami po głowie i pozostałych częściach ciała, kopali po całym ciele, a następnie zadali mu nieustaloną liczbę, nie mniejszą niż 5, ciosów nożem w okolicę ciemieniową głowy, lewą stronę karku, lewą i prawą stronę szyi oraz łokciową krawędź lewej ręki powodując obrażenia ciała w postaci licznych podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na głowie i twarzy w tym w okolicach oczodołowych, podbiegnięć krwawych i ran tłuczonych w przedsionku ust, powierzchownej rany ciętej w okolicy ciemieniowej głowy, rany tłuczonej okolicy czołowo-skroniowej lewej, podbiegnięć krwawych powłok miękkich czaszki, ograniczonego wylewu krwawego podpajęczynówkowego w obrębie móżdżku, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich twarzy, złamania trzonu żuchwy w linii pośrodkowej ciała oraz obustronne w obrębie górnych części obu gałęzi żuchwy, skośnego złamania trzonu szczęki prawej oraz wyrostka czołowego kości jarzmowej prawej, trzech ran kłutych karku po stronie lewej drążących poprzecznie na głębokość około 2,5 do 4 centymetrów od strony lewej do prawej w obręb mięśni karku, rany kłutej szyi po stronie lewej o wymiarach 1,6 na 0,8 centymetra z kanałem o długości około 7 centymetrów drążącym ku dołowi i nieco do przodu na głębokość około 7 centymetrów w obręb tkanek miękkich szyi z przekłuciem żyły szyjnej wewnętrznej lewej z rozległymi podbiegnięciami krwawymi tkanek miękkich szyi, podbiegnięć krwawych na szyi, złamania lewego rogu większego kości gnykowej, płytkiej rany kłutej szyi po stronie prawej, powierzchownej rany ciętej na łokciowej krawędzi lewej ręki, podbiegnięcia krwawego w tkankach pleców po stronie prawej, podbiegnięcia krwawego na prawym podudziu, które to obrażenia skutkowały jego zgonem, przy czym przed jego nastąpieniem, w celu zatarcia śladów zdarzenia, podłożyli ogień w mieszkaniu pokrzywdzonego, który wskutek odniesionych obrażeń nie był w stanie jego opuścić, przy czym B. S. (1) czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze akt 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat 6 miesięcy i 2 tygodni pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 17 grudnia 2019 roku oraz od 28 grudnia 2019 do 31 marca 2022 roku oraz od 1 czerwca 2022 do 31 sierpnia 2022 roku, zaś P. G. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne, napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 4 czerwca 2021 roku oraz od 19 listopada 2022 do 14 stycznia 2023 roku.

B. S. (1) P. G.

Czyn przypisany oskarżonym:

7.w dniu 12 marca 2023r. w Z., działając wspólnie i w porozumieniu oraz w celu zatarcia śladów zdarzenia opisanego w pkt I, podkładając ogień w mieszkaniu w budynku przy ulicy (...) zajmowanym przez J. F. (1), doprowadził do jego zniszczenia, a zniszczone mienie miało wartość nie mniejszą niż 50 000 zł, czym działali na szkodę Administracji (...) w Z., przy czym B. S. (1) czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze akt 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat 6 miesięcy i 2 tygodni pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 17 grudnia 2019 roku oraz od 28 grudnia 2019 do 31 marca 2022 roku oraz od 1 czerwca 2022 do 31 sierpnia 2022 roku, zaś P. G. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne, napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 4 czerwca 2021 roku oraz od 19 listopada 2022 do 14 stycznia 2023 roku.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ad. 1.

Oskarżeni B. S. (1) i P. G. znają się do wielu lat; w przeszłości wspólnie popełniali przestępstwa w Polsce i na terenie Niemiec. Obaj oskarżeni są bezdomni. Oskarżony B. S. (1) często przebywał w pobliżu lokali socjalnych będących zabudową szeregową przy ulicy (...) w Z., gdyż tam, w jednym z tych lokali mieszkała jego konkubina D. T.. W tym samym ciągu lokali socjalnych, pod numerem 10, zamieszkiwał pokrzywdzony J. F. (1), osoba z lekkim upośledzeniem umysłowym. Pokrzywdzony nie był zbyt dobrze znany sąsiadom, mieszkał tam od niedawna, dał się poznać jako osoba uprzejma, spokojna, nie szukająca z sąsiadami żadnych konfliktów. Oskarżony B. S. (1) często przebywał u swojej konkubiny, nocował w jej mieszkaniu, nie mógł u niej nocować, gdy przyjeżdżał do niej syn świadek R. D.. Tak właśnie było 11 marca 2023r.

W dniu 10 marca 2023r. oskarżeni niemalże przez cały dzień spożywali alkohol i kontynuowali spożywanie alkoholu następnego dnia. W godzinach wieczornych 11 marca 2023r. oskarżeni przyszli do świadka W. S. (1) zamieszkałego w ciągu lokali socjalnych pod numerem 6, by spożywać z nim alkohol. Przynieśli ze sobą wódkę. W mieszkaniu u świadka W. S. (1) przebywał jego kolega świadek Z. C.; mężczyźni pili alkohol, gdy przyszli oskarżeni. Oskarżeni zaproponowali wspólne wypicie przyniesionej przez nich wódki, ale po wypiciu z nimi nieznacznej ilości alkoholu oskarżeni zaczęli przejawiać zachowania agresywne, zachowywali się w sposób budzący niepokój u świadka W. S. (1) i jego gościa świadka Z. C.. Przejawem tego zachowania było m.in. to, że oskarżony P. G. bez żadnego powodu zerwał z siebie koszulkę. Obaj oskarżeni zostali poproszeni o opuszczenie lokalu mieszkalnego W. S. (1) i wyszli. Oskarżeni udali się następnie do mieszkającego po sąsiedzku w lokalu socjalnym numer (...) A. K., nazywanego przez znajomych (...). Świadek A. K. jest osobą niepełnosprawną, poruszającą się na wózku inwalidzkim, świadek często spożywał alkohol i organizował w swoim lokalu spotkania w celu spożycia alkoholu. Wieczorem przyszli do niego oskarżeni, by razem pić alkohol. Po pewnym czasie dołączyła do nich konkubina oskarżonego B. S. (1) świadek D. T.; było to wieczorem, po godzinie 22 – ej. Świadek D. T. rzadko spożywała alkohol, a jeśli już, to w niewielkich ilościach. W czasie spożywania alkoholu przez mężczyzn pomiędzy oskarżonymi doszło do kłótni. Oskarżony P. G. zaatakował oskarżonego B. S. (1) uderzając go za to, że niewłaściwe odezwał się do świadka D. T.. Po chwili oskarżeni uspokoili się i dalej wspólnie spożywali alkohol. W czasie spożywania alkoholu, gdy obaj oskarżeni byli już pod znacznym działaniem alkoholu, wywiązała się rozmowa na temat sąsiada A. K. – pokrzywdzonego J. F. (1). Bez żadnych uzasadnionych podstaw oskarżeni nagle stwierdzili, że w przeszłości pokrzywdzony popełnił czyny o charakterze pedofilskim. Informacje te były jedynie ich wymysłami spotęgowanymi nadmiarem spożywanego od długiego już czasu alkoholu. Nikt wśród sąsiadów pokrzywdzonego nigdy nie czynił pokrzywdzonemu tego rodzaju zarzutów, nigdy tego rodzaju informacje nie były przekazywane w środowisku sąsiedzkim nawet jako plotki. Informacje te były oczywiście nieprawdziwe i zostały wymyślone w czasie trwania libacji alkoholowej. Kierowani chęcią zemsty na pokrzywdzonym J. F. (1) za rzekome, urojone czyny pedofilskie, chcąc ukarać pokrzywdzonego za rzekome czyny pedofilskie oskarżeni udali się razem do pokrzywdzonego J. F. (1). Było to już po północy. Gdy pokrzywdzony otworzył im drzwi został poczęstowany przez oskarżonych alkoholem, wypił nieznaczną ilość i nagle, z zaskoczenia, został zaatakowany fizycznie przez oskarżonych. Oskarżeni zarzucali jednocześnie pokrzywdzonemu popełnienie czynów pedofilskich, pokrzywdzony nie potwierdził, by dopuścił się tego rodzaju zachowań. Pokrzywdzony został przewrócony przez oskarżonych na podłogę w pokoju, następnie oskarżeni zaczęli zadawać mu na przemian ciosy rękoma po całym ciele, kopali go po całym ciele. Pokrzywdzony w trakcie bicia pytał oskarżonych dlaczego go biją, wołał o pomoc; przeczołgał się do kuchni. Oskarżeni popijając w międzyczasie wódkę z butelki, kopali pokrzywdzonego i bili go pięściami ze średnią i dużą siłą powodując u pokrzywdzonego szereg obrażeń głowy i na całym ciele. Jeden z oskarżonych nastąpił mocno obutą stopą na pokrzywdzonego. W trakcie brutalnego zadawania ciosów, popijając wódkę oskarżeni zdecydowali, że pozbawią pokrzywdzonego życia. By być pewnymi co do śmiertelnego skutku oskarżony B. S. (1) zaatakował nożem leżącego w kuchni pokrzywdzonego, wbił nóż przynajmniej dwa razy w szyję pokrzywdzonego; nóż znalazł w kuchni; następnie tym samym nożem dźgał pokrzywdzonego w szyję oskarżony P. G.. Obaj oskarżeni zadali ciosy nożem w szyję w celu pozbawienia pokrzywdzonego życia. To właśnie obrażenie na szyi (łącznie było pięć ran kłutych), spowodowało śmierć pokrzywdzonego. Rany spowodowane nożem miały głębokość od 2,5 cm do 7 cm. Obaj oskarżeni zachęcali siebie nawzajem do zadania pokrzywdzonemu obrażeń, do tego, by pozbawić go życia. Wołanie o pomoc, odgłosy bicia, hałasy dochodzące w mieszkania pokrzywdzonego słyszał mieszkający w bezpośrednim sąsiedztwie z pokrzywdzonym świadek R. W.. Słyszał też, jak jeden z oskarżonych – B. S. (1) zachęcał drugiego oskarżonego do brutalnego ataku na pokrzywdzonego słowami: „P. (...) go, (...) go”. Te dźwięki bicia, przemocy stosowanej wobec pokrzywdzonego, dźwięki przewracanych przedmiotów, były słyszane przez świadka R. W. dość krótko. Świadek słyszał także, że oskarżeni usłyszeli jakiś samochód i obawiali się, że przyjechała Policja. Po zadaniu ciosów nożem, by ukryć nóż oskarżeni wrzucili go do muszli klozetowej i wrócili do miejsca zamieszkania świadka A. K.. Pokrzywdzony leżał bez sił na podłodze, jego stan był agonalny, oskarżeni byli przekonani, że pokrzywdzony nie żyje. By zatrzeć ślady dokonanego przestępstwa, oskarżeni wrócili do mieszkania pokrzywdzonego, przykryli pokrzywdzonego leżącego w kuchni poszwą na kołdrę i innymi tekstyliami, oblali go wodą i innymi znalezionymi w mieszkaniu płynami, pozostałe tekstylia złożyli w jednym miejscu pokoju i podpalili mieszkanie pokrzywdzonego. Spodziewali się, że mieszkanie spłonie, ogień zatrze pozostawione przez nich ślady w mieszkaniu. Po podpaleniu mieszkania wrócili do mieszkania A. K. i dalej spożywali alkohol. W mieszkaniu pokrzywdzonego krótko po podpaleniu, pojawił się ogień, co zostało zauważone przez świadków O. O. i S. P., którzy zawiadomili telefonicznie służby porządkowe o palącym się mieszkaniu.

Śmierć pokrzywdzonego nastąpiła w efekcie przekłucia dużego naczynia żylnego szyi, uszkodzenie naczynia doprowadziło do wykrwawienia pokrzywdzonego. Śmierć pokrzywdzonego nastąpiła prawdopodobnie po upływie kilkunastu minut (nie można kategorycznie wykluczyć, że po upływie więcej minut) od powstania tego obrażenia. W chwili rozprzestrzeniania się ognia w mieszkaniu pokrzywdzony znajdował się w okresie schyłkowym życia z zachowaniem jedynie oddechów szczątkowych. Stężenie hemoglobiny tlenkowęglowej we krwi było ujemne (za taki należy przyjmować wynik na poziomie poniżej 15 procent). Poparzenia skóry na ciele pokrzywdzonego powstały po śmierci pokrzywdzonego, zmiany na skórze powstały w efekcie oddziaływania wysokiej temperatury nie zaś bezpośredniego oddziaływania płomieni na ciało.

Gdy mieszkańcy zaczęli wychodzić ze swych mieszkań widząc płomienie w mieszkaniu sąsiada – pokrzywdzonego, w tym czasie oskarżony B. S. (1) próbował wejść do mieszkania pokrzywdzonego będąc powstrzymywany przez policjantów; policjanci wyprowadzili go z mieszkania pokrzywdzonego w obecności strażaków świadków K. S. i D. R.. Oskarżony mówił, że w środku znajduje się sąsiad, z którym przed chwilą spożywał alkohol, że chce go ratować. W tym czasie widząc ogień w mieszkaniu pokrzywdzonego oskarżony P. G. udał się do mieszkającego w bezpośrednim sąsiedztwie pokrzywdzonego świadka R. W. i ostrzegł go przez pożarem, mówił, żeby uciekał ze swego domu, bo w mieszkaniu, w którym się pali jest butla z gazem.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1)

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. G.

Nielegalna korespondencja „gryps” i pismo z AŚ

Częściowo zeznania świadka D. T.

Częściowo zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka S. T.

Zeznania świadka A. D.

Zeznania świadka Z. C.

Zeznania świadka R. W.

Zeznania świadka W. S. (1)

Zeznania świadka O. O.

Zeznania świadka S. P.

Protokoły oględzin osób, miejsca,

Protokoły użycia alkomatu

Karta medycznych czynności ratunkowych

Protokół przeszukania

Karta zdarzenia KP – PSP

Informacja z (...) w Z.

Protokół z sekcji zwłok

Opinia z zakresu badania pisma ręcznego

Opinia z zakresu pożarnictwa

Sprawozdanie z sądowo - lekarskich oględzin zwłok

Sprawozdanie z badań krwi pokrzywdzonego

Opinie: traseologiczna, daktyloskopijna, z zakresu chemii, biologii, genetyki

Opinie sądowo – lekarskie

k. 93-96,122v., 131,247v.-248v., 588v., 735v., 1289-1291, 1098v.- (...), 427-436-płyta CD

k. 114-115, 127v., 135.249v.-250, 592v., 732v., 1291-1292

418-426,płyta CD

k. 353, 562

k. 1215, 99v.-100, 330v.-331,1296v.-1298v.

k.1219,121v.,255v.-256, 1459v.-1460v.,

k. 253-254v., 1222, (...)-1543v.,

k. 54v.-55, 329, 1543v.- (...)

k. 1246v., 332v.-333, 1542v.

k. 1242, 257v.-258, 1460v.-1461v.,

k. 1234v., 1325v.- (...)

k. 1209, 1316-1315v.,

k. 1238v., 1377v.- (...)

k. 14-18, 59-61, 62-64, 88-82, 90-92, 164-168, 176-180 -191- (...)-202, 203-204,207,

923-925

k. 10,11

k. 12-13

k. 65-66,

k. 231-233

k. 238-239

k. 359,

k. 643-653

k. 671-680

k. 690-699

k. 700, 701

k. 840-847, 850-860, 861-863,861-863, 935-995, 606-609

k. 899-914,933

Pokrzywdzony J. F. (1) w wyniku zadawania mu ciosów rękoma, kopaniu go, zadawaniu uderzeń nożem doznał szeregu obrażeń ciała, w szczególności w okolicach głowy. Były to obrażenia ciała w postaci licznych podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na głowie i twarzy w tym w okolicach oczodołowych, podbiegnięć krwawych i ran tłuczonych w przedsionku ust, powierzchownej rany ciętej w okolicy ciemieniowej głowy, rany tłuczonej okolicy czołowo-skroniowej lewej, podbiegnięć krwawych powłok miękkich czaszki, ograniczonego wylewu krwawego podpajęczynówkowego w obrębie móżdżku, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich twarzy, złamania trzonu żuchwy w linii pośrodkowej ciała oraz obustronne w obrębie górnych części obu gałęzi żuchwy, skośnego złamania trzonu szczęki prawej oraz wyrostka czołowego kości jarzmowej prawej, trzech ran kłutych karku po stronie lewej drążących poprzecznie na głębokość około 2,5 do 4 centymetrów od strony lewej do prawej w obręb mięśni karku, rany kłutej szyi po stronie lewej o wymiarach 1,6 na 0,8 centymetra z kanałem o długości około 7 centymetrów drążącym ku dołowi i nieco do przodu na głębokość około 7 centymetrów w obręb tkanek miękkich szyi z przekłuciem żyły szyjnej wewnętrznej lewej z rozległymi podbiegnięciami krwawymi tkanek miękkich szyi, podbiegnięć krwawych na szyi, złamania lewego rogu większego kości gnykowej, płytkiej rany kłutej szyi po stronie prawej, powierzchownej rany ciętej na łokciowej krawędzi lewej ręki, podbiegnięcia krwawego w tkankach pleców po stronie prawej, podbiegnięcia krwawego na prawym podudziu.

Obaj oskarżeni byli wcześniej karani. Przypisanej im zbrodni dopuścili się w warunkach powrotu do przestępstwa. Oskarżony B. S. (1) był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze akt 9 LS 120 JS 14345/19 na karę 2 lat 6 miesięcy i 2 tygodni pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 17 grudnia 2019 roku oraz od 28 grudnia 2019 do 31 marca 2022 roku oraz od 1 czerwca 2022 do 31 sierpnia 2022 roku. Oskarżony P. G. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne, napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 4 czerwca 2021 roku oraz od 19 listopada 2022 do 14 stycznia 2023 roku.

Dane o karalności oskarżonych

Odpisy orzeczeń

k. 1475-1482, 1483-1487

k. 542-544,565-567,568,579,547-555, 563, 568, 570-578, 579, 580-584, 759-789,791-821,828-831

Ad. 2.

7.Oskarżeni po dokonaniu zbrodni popełnionej na szkodę pokrzywdzonego J. F. (1) w nocy 12 marca 2023 r. w Z., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu zatarcia śladów popełnionej zbrodni, podłożyli ogień w mieszkaniu w budynku przy ulicy (...) zajmowanym przez J. F. (1). W ten sposób oskarżeni spowodowali zniszczenie mieszkania, a wartość zniszczonego mienia jest nie mniejsza niż 50 000 złotych. Czynem tym działali na szkodę Administracji (...) w Z..

Jak w zakresie czynu z pkt 1

- pismo z (...)

j.w

k. 611

7.Obaj oskarżeni dopuścili się występku zniszczenia mienia działając w warunkach recydywy zwykłej. Oskarżony B. S. (1) czynu tego dopuścił się będąc skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze akt 9 LS 120 JS 14345/19 na karę 2 lat 6 miesięcy i 2 tygodni pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 17 grudnia 2019 roku oraz od 28 grudnia 2019 roku do 31 marca 2022 roku oraz od 1 czerwca 2022 roku do 31 sierpnia 2022 roku. Oskarżony P. G. czynu tego dopuścił się będąc skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze 9 LS 120 JS 14345/19 na karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 roku do 4 czerwca 2021 roku oraz od 19 listopada 2022 roku do 14 stycznia 2023 roku.

j/w

j/w

Ad. 1 i 2

Oskarżeni nie są chorzy psychicznie. Poczytalność oskarżonych w czasie czynów i w trakcie postępowania nie była zniesiona ani ograniczona w stopniu znacznym. Wykazują cechy osobowości nieprawidłowej.

Opinie sądowo –psychiatryczne, psychologiczne

k. 403-409,413-414, 633-635, 638-640

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

B. S. (1)

P. G.

Czyn przypisany oskarżonym:

W dniu 12 marca 2023 roku w Z., działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia J. F. (1), działając w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie wynikającej z działania w celu pozbawienia życia człowieka w związku z pomawianiem go przez nich o czyny o charakterze pedofilskim uderzali go pięściami po głowie i pozostałych częściach ciała, kopali po całym ciele, a następnie zadali mu nieustaloną liczbę, nie mniejszą niż 5, ciosów nożem w okolicę ciemieniową głowy, lewą stronę karku, lewą i prawą stronę szyi oraz łokciową krawędź lewej ręki powodując obrażenia ciała w postaci licznych podbiegnięć krwawych i otarć naskórka na głowie i twarzy w tym w okolicach oczodołowych, podbiegnięć krwawych i ran tłuczonych w przedsionku ust, powierzchownej rany ciętej w okolicy ciemieniowej głowy, rany tłuczonej okolicy czołowo-skroniowej lewej, podbiegnięć krwawych powłok miękkich czaszki, ograniczonego wylewu krwawego podpajęczynówkowego w obrębie móżdżku, podbiegnięć krwawych tkanek miękkich twarzy, złamania trzonu żuchwy w linii pośrodkowej ciała oraz obustronne w obrębie górnych części obu gałęzi żuchwy, skośnego złamania trzonu szczęki prawej oraz wyrostka czołowego kości jarzmowej prawej, trzech ran kłutych karku po stronie lewej drążących poprzecznie na głębokość około 2,5 do 4 centymetrów od strony lewej do prawej w obręb mięśni karku, rany kłutej szyi po stronie lewej o wymiarach 1,6 na 0,8 centymetra z kanałem o długości około 7 centymetrów drążącym ku dołowi i nieco do przodu na głębokość około 7 centymetrów w obręb tkanek miękkich szyi z przekłuciem żyły szyjnej wewnętrznej lewej z rozległymi podbiegnięciami krwawymi tkanek miękkich szyi, podbiegnięć krwawych na szyi, złamania lewego rogu większego kości gnykowej, płytkiej rany kłutej szyi po stronie prawej, powierzchownej rany ciętej na łokciowej krawędzi lewej ręki, podbiegnięcia krwawego w tkankach pleców po stronie prawej, podbiegnięcia krwawego na prawym podudziu, które to obrażenia skutkowały jego zgonem, przy czym przed jego nastąpieniem, w celu zatarcia śladów zdarzenia, podłożyli ogień w mieszkaniu pokrzywdzonego, który wskutek odniesionych obrażeń nie był w stanie jego opuścić, przy czym B. S. (1) czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze akt 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat 6 miesięcy i 2 tygodni pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 17 grudnia 2019 roku oraz od 28 grudnia 2019 do 31 marca 2022 roku oraz od 1 czerwca 2022 do 31 sierpnia 2022 roku, zaś P. G. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne, napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 4 czerwca 2021 roku oraz od 19 listopada 2022 do 14 stycznia 2023 roku

B. S. (1) P. G.

Czyn przypisany oskarżonym:

w dniu 12 marca 2023r. w Z., działając wspólnie i w porozumieniu oraz w celu zatarcia śladów zdarzenia opisanego w pkt I, podkładając ogień w mieszkaniu w budynku przy ulicy (...) zajmowanym przez J. F. (1), doprowadził do jego zniszczenia, a zniszczone mienie miało wartość nie mniejszą niż 50 000 zł, czym działali na szkodę Administracji (...) w Z., przy czym B. S. (1) czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze akt 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat 6 miesięcy i 2 tygodni pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 17 grudnia 2019 roku oraz od 28 grudnia 2019 do 31 marca 2022 roku oraz od 1 czerwca 2022 do 31 sierpnia 2022 roku, zaś P. G. czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego w G. (RFN) z dnia 8 listopada 2019 roku o sygnaturze 9 LS 120 JS 14345/19 został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo podobne, napadu rabunkowego w zbiegu z niebezpiecznym uszkodzeniem ciała, którą odbył w okresie od 6 czerwca 2019 do 4 czerwca 2021 roku oraz od 19 listopada 2022 do 14 stycznia 2023 roku.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Ad 1 – 2.

- oskarżeni nie działali wspólne i w porozumieniu, nie mieli zamiaru pozbawić życia pokrzywdzonego J. F. (1), a jedynie chcieli pobić pokrzywdzonego;

- oskarżony P. G. nie zadawał pokrzywdzonemu ciosów nożem, nie podłożył ognia wspólnie z oskarżonym B. S. (1) w mieszkaniu zajmowanym przez pokrzywdzonego;

- oskarżeni byli przekonani, że pokrzywdzony żyje, gdy dokonali podpalenia mieszkania i dlatego przez podpaleniem mieszkania pokrzywdzony został przykryty poszwą z kołdry i innymi tekstyliami.

Wyjaśnienia oskarżonych: B. S. (1)

P. G.

k. 93-96,122v., 131,247v.-248v., 588v., 735v., 1289-1291, 1098v.- (...), 427-436-płyta CD

k. 114-115, 127v., 135.249v.-250, 592v., 732v., 1291-1292

418-426, płyta CD

7.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.  i 2.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1)

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. G.

Nielegalna korespondencja „gryps” i pismo z AŚ

Częściowo zeznania świadka D. T.

Częściowo zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka S. T.

Zeznania świadka A. D.

Zeznania świadka Z. C.

Zeznania świadka R. W.

Zeznania świadka W. S. (1)

Zeznania świadka O. O.

Zeznania świadka S. P.

Protokoły oględzin osób, miejsca,

Protokoły użycia alkomatu

Karta medycznych czynności ratunkowych

Protokół przeszukania

Karta zdarzenia KP – (...)

Informacja z (...) w Z.

Protokół z sekcji zwłok

Opinia z zakresu badania pisma ręcznego

Opinia z zakresu pożarnictwa

Sprawozdanie z sądowo lekarskich oględzin zwłok

Sprawozdanie z badań krwi pokrzywdzonego

Opinie: traseologiczna, daktyloskopijna, z zakresu chemii, biologii, genetyki

Opinie sądowo – lekarskie

Wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1) i oskarżonego P. G. zasługują w części na danie im wiary, w szczególności jeśli chodzi o sposób spędzania przez nich czasu na dzień przed zdarzeniem, picie przez nich alkoholu już w dzień poprzedzający zdarzenie. Jako wiarygodne należy także ocenić wyjaśnienia obu oskarżonych dotyczące pojawienia się ich w miejscu zamieszkania kolegi, którego nazywali (...) – świadka A. K. oraz co do wizyty u świadka A. K. konkubiny oskarżonego B. S. (1), świadka D. T.. To, że oskarżeni byli wcześniej u świadka W. S. (2), w światle jego zeznań i zeznań będącego u niego wtedy i spożywającego z W. S. (1) alkohol świadka Z. C., nie budzi żadnych wątpliwości wobec spójności zeznań w/w świadków i konsekwencji w ich zeznaniach. Z ich spójnej i konsekwentnej relacji wynika sposób zachowania się oskarżonych w mieszkaniu W. S. (1), agresywne zachowanie oskarżonego P. G.. Niewątpliwie oskarżeni byli tej nocy, w chwili gdy doszło do pozbawienia życia pokrzywdzonego J. F. (1), pod znacznym działaniem alkoholu. Świadczą o tym zeznania świadków, którzy tej nocy widzieli oskarżonych, wyjaśnienia oskarżonych wskazujących na spożywanie alkoholu przed zdarzeniem, jak i w mieszkaniu pokrzywdzonego i dowody obiektywne, jakimi są badania oskarżonych na zawartość alkoholu w ich organizmie przeprowadzone krótko po zatrzymaniu. Początkowy przebieg spotkania u świadka A. K. w sposób spójny został zrelacjonowany przez wszystkich uczestników tj. oskarżonych i świadków A. K. i D. T.. Fakt, że pomiędzy oskarżonymi doszło do sprzeczki słownej i fizycznej z powodu niewłaściwego zachowania oskarżonego B. S. (1) wobec świadka D. T. nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony B. S. (1) został uderzony przez oskarżonego P. G., oskarżeni szamotali się, po czym po chwili pogodzili i dalej pili alkohol. Wszyscy uczestnicy spotkania wskazali na tę kłótnię i szarpaninę oskarżonych, było to również słyszane przez mieszkającego w bezpośrednim sąsiedztwie świadka S. T.. Wiarygodność świadków A. K. i D. T. co do dalszego przebiegu spotkania z udziałem oskarżonych, tj. rozmowy na temat pokrzywdzonego, wyjścia oskarżonych z mieszkania (jak wynika z wyjaśnień obu oskarżonych do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego), następnie ich powrotu do mieszkania świadka A. K., relacji oskarżonych o tym, co zrobili po wyjściu od A. K. i ujawnienia tego, że w mieszkaniu pokrzywdzonego pali się ogień, została przez sąd w znacznej części podważona. Analizując zeznania świadka D. T. złożone w postępowaniu przygotowawczym sąd uznał, że świadek zatajała w zeznaniach fakty niekorzystne dla obu oskarżonych. Świadek D. T. była w mieszkaniu świadka A. K., gdy rozmawiano na temat sąsiada J. F. (1), nie spożywała alkoholu, nie sposób więc uznać, żeby świadek nie pamiętała treści rozmowy o J. F. (1) zwłaszcza, że miała dotyczyć nie błahych spraw a istotnych, bulwersujących – czynów pedofilskich, jakich miał się dopuszczać jej sąsiad. Nie sposób też uznać, by nie pamiętała, jak zachowywali się oskarżeni, w tym osoba dla niej bliska, z którą łączył ją związek konkubencki, po powrocie do mieszkania A. K., jak wyglądali, jak wyglądała ich odzież, czy byli ubrudzeni krwią, czy myli ręce, o czym mówili. Świadek zeznała natomiast, że oskarżony B. S. (1) skomentował rozstanie z nią w ten sposób, że po tym co się wydarzyło przed chwilą to na pewno będzie sama (k. 99v.). Świadek D. T. po raz pierwszy zeznawała w godzinach rannych 12 marca 2023r., zatem tuż po ujawnieniu zwłok pokrzywdzonego. Drugi raz była przesłuchana 13 marca 2023r. Czas dzielący zdarzenie od złożenia zeznań kategorycznie wyklucza niepamięć świadka i świadczy o celowym zatajaniu przez nią prawdy. Z wiarygodnych w tej części wyjaśnień oskarżonego B. S. (1) (k. 99) jednoznacznie wynika, że świadek D. T. była obecna przy tym, jak oskarżeni opisywali A. K. co zrobili pokrzywdzonemu, była przy tym, jak myli się z krwi w mieszkaniu świadka, także i przy tym, jak świadek A. K. mówił oskarżonym, że to co, zrobili „to trzeba posprzątać”, bo „przyjedzie policja i będą jego ciągać i D. i innych z bloku”. Oskarżony P. G. wiarygodnie natomiast wyjaśnił, że gdy wrócił do mieszkania poinformował obecnych, że „tam człowiek nie żyje”. Tym samym kierując się logiką i doświadczaniem życiowym nie sposób uznać, by świadek D. T. nie słyszała wypowiedzi oskarżonych, nie widziała ich ubrudzonych krwią, nie widziała wykonywanych czynności higienicznych. To, że w mieszkaniu świadka A. K. oskarżeni wykonywali czynności higieniczne po napaści na pokrzywdzonego wynika także z ujawnionych w tym mieszkaniu śladów, a zatem z dowodów obiektywnych. O tym, że świadek D. T. nie zeznawała szczerze, co wie o zachowaniu oskarżonych świadczy i to, że próbowała pierwotnie ukryć znajomość z oskarżonym B. S. (1) zeznając, że nie zna jego nazwiska, zeznała nazywa się „chyba S.”, zeznała też, że nie wie, gdzie mieszka – k. 23v. Również zeznania świadka A. K. nie zasługiwały w istotnej części na uznanie za wiarygodne. Świadek przesłuchany kilkukrotnie w postępowaniu przygotowawczym i sądowym zmieniał wersje zdarzenia zaprzeczając przed sądem, by złożył zeznania o treści odczytanej mu, przy czym podane przez niego powody nie zostały uznane przez sąd za przekonywujące, wiarygodne, skoro zeznania kwestionowane przez świadka co do konkretnych treści były składane przed różnymi przesłuchującymi osobami, w tym przed prokuratorem. Przesłuchujący nie mieli żadnego interesu w tym, by protokołować treści niezgodne z wypowiedziami świadka zwłaszcza, że mieli świadomość tego, że po ich spisaniu świadek zawsze zapoznaje się z treścią protokołu i składa na nim podpis. Zeznając po raz pierwszy świadek A. K. zaprzeczył, by świadek D. T. przebywała u niego dłuższy czas, co pozostaje w sprzeczności z wiarygodnym w tej części zeznaniami świadka D. T. i wyjaśnieniami oskarżonego B. S. (1) oraz oskarżonego P. G.. Zataił także cały przebieg spotkania z udziałem oskarżonych (k. 30v.-31). Zeznając w dniu 13 marca 2023r. (k. 111v.) po części zasłaniał się niepamięcią, jednakże przyznał, na pytania przesłuchującego pod wpływem faktów obiektywnych jak ujawniona w mieszkaniu świadka krew, że chce zmienić swe wcześniejsze zeznania. Wprawdzie zasłaniając się niepamięcią co do faktów dla niego niekorzystnych wiarygodnie według sądu zeznał, że to od oskarżonych słyszał, że pokrzywdzony jest pedofilem i że obaj oskarżeni w nocy wyszli z jego mieszkania i używając wulgarnego określenia powiedzieli mu po powrocie, że pobili sąsiada - J. F. (1). Od oskarżonych dowiedział się, że zabili J. F. (1) (k. 111v.). Świadek wprawdzie w kolejnych zeznaniach (k. 155v.-156) zmienił swoje zeznania, zdaniem sądu w celu umożliwienia oskarżonym uniknięcia poważnych konsekwencji prawnych za popełniony przez nich czyn, wskazał jednak na okoliczność z jego punku widzenia nieistotną, ważną jednakże dla czynienia ustaleń, że oskarżeni gdy wyszli z jego mieszania, to nie było ich przez około 10-15 minut. Podobnie czas ich nieobecności określiła świadek D. T. – około 20 minut. Świadek słyszący zza ściany hałasy, prośbę o pomoc pokrzywdzonego zeznał natomiast, że niepokojące dźwięki dochodzące z mieszkania pokrzywdzonego nie trwały długo, świadek określił to jako krótko, po czym także po krótkim okresie czasu w drzwiach pojawił się oskarżony P. G. ostrzegając przez możliwością wybuchu butli z gazem w mieszkaniu pokrzywdzonego z powodu płomieni w mieszkaniu sąsiada. Powyższe pozwoliło na ustalenie w przybliżeniu czas pobytu oskarżonych w mieszkaniu pokrzywdzonego. Świadek A. K. podtrzymał przy tym zeznania w zakresie tyczącym się przyczyny pobicia pokrzywdzonego - jak zeznał „za to, że jest pedofilem” – k. 256. Wprawdzie zaprzeczył, by na ten temat była wcześniej rozmowa w jego mieszkaniu, to z zeznań złożonych wcześniej i to dwukrotnie jednoznacznie wynika, że temat rzekomych czynów pedofilskich pojawił się w czasie spotkania, przy czym wprost zeznał w dniu 13 marca 2023r., że od oskarżonych dowiedział się, że jego sąsiad jest pedofilem. Stąd wobec w tej części konsekwencji w zeznaniach dano im wiarę, zwłaszcza, że na tę okoliczność wskazali obaj oskarżeni w wyjaśnieniach.

W świetle spójnych w tym zakresie wyjaśnień oskarżonych nie budzi żadnych wątpliwości to, że oskarżeni udali się do mieszkania pokrzywdzonego z zamiarem pobicia go z tego powodu, że uroili sobie, że jest pedofilem i za to ukarzą go poprzez pobicie. Oskarżeni w sposób odmienny natomiast prezentowali swoją rolę w zadawaniu uderzeń pokrzywdzonemu. Każdy z nich umniejszał swoją rolę w zdarzeniu. Przytoczone przez nich elementy zdarzenia polegające na zadawaniu uderzeń nie korespondują z dowodami obiektywnymi stwierdzającymi obrażenia powstałe u pokrzywdzonego za życia: protokołem posekcyjnym i specjalistycznymi opiniami lekarskimi, z których to dowodów jednoznacznie wynika ilość i rodzaj powstałych u pokrzywdzonego obrażeń ciała, ich umiejscowienie na ciele pokrzywdzonego. Sąd mając na uwadze profesjonalizm wydanych opinii, szczegółowość, dokładność, uznał je za istotne dowody w sprawie dla czynienia ustaleń faktycznych, odtworzenia przebiegu zdarzenia. Nielegalna korespondencja pomiędzy oskarżonymi ujawniona w celi więziennej oskarżonego B. S. (1) (k. 355) jednoznacznie dowodzi, że oskarżony P. G. - autor grypsu, w swych wyjaśnieniach zmierzał do złożenia obciążających wyjaśnień współoskarżonego i umniejszenia swego udziału w zdarzeniu kosztem współoskarżonego. Z wyjaśnień oskarżonych złożonych na początkowym etapie śledztwa wynika natomiast, że obaj zadawali ciosy pokrzywdzonemu, kopali go, bili rękoma. To, że było to ich wspólne przedsięwzięcie świadczą z jednej strony ich wyjaśnienia ale także zeznania świadka – sąsiada pokrzywdzonego R. W.. Zasłyszane przez niego przez ścianę fragmenty wypowiedzi oskarżonych dowodzą, że obaj oskarżeni byli bardzo agresywni, wzajemnie akceptowali swoje zachowanie wobec pokrzywdzonego, zachęcali się nawzajem do ataku na pokrzywdzonego. Sąd nie znalazł żadnego powodu by zakwestionować wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1), że nie tylko on, ale także oskarżony P. G. zadawał pokrzywdzonemu J. F. (1) ciosy nożem w szyję wobec ich konsekwencji. Fakt ten potwierdza wypowiedź oskarżonego P. G. skierowana do świadka A. D. po przyjeździe na miejsce służb porządkowych. Oskarżony powiedział wtedy świadkowi, że pokrzywdzony z pewnością nie żyje, skoro tyle razy został zraniony nożem i następnie w kontekście tej wypowiedzi, że nie boi się pobytu w zakładzie karnym. Ta wypowiedź oskarżonego P. G., jak również to, co oskarżeni przekazali świadkowi A. K. po powrocie do jego miejsca zamieszkania, a mianowicie informując, że pokrzywdzony nie żyje, w powiązaniu z brutalnością ataku oskarżonych na pokrzywdzonego J. F. (1) jednoznacznie wskazuje, że oskarżeni idąc do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego mieli zamiar wyłącznie pobicia go, jednakże zmienił się on w trakcie zadawania pokrzywdzonemu silnych ciosów w organy newralgiczne dla życia. To zachowanie oskarżonych dowodzi także, że wbrew twierdzeniom oskarżonego B. S. (1) podłożenie ognia w mieszkaniu pokrzywdzonego, przykrycie pokrzywdzonego wcześniej różnymi tekstyliami i oblanie wodą, nie było żadną próbą uchronienia pokrzywdzonego przed śmiercią, skoro obaj oskarżeni byli przekonani o jego śmierci, co koresponduje nie tylko z ich wypowiedziami wskazanymi powyżej po ataku na pokrzywdzonego, a jeszcze przez podłożeniem ognia, ale z ich działaniem - brutalnym fizycznym atakiem na pokrzywdzonego zakończonym zadaniem mu ciosów nożem w szyję. Ponadto takie działanie w żaden sposób nie byłoby w stanie uchronić pokrzywdzonego przez spaleniem się, czy uduszeniem dymem. Przykrycie całego ciała różnymi przedmiotami tylko utrudniłoby pokrzywdzonemu ucieczkę. Świadkowie, którzy ujawnili ogień w mieszkaniu pokrzywdzonego zeznali, że drzwi do mieszkania były zamknięte, podobnie okna. Wyjaśnienia oskarżonego B. S. (1) konsekwentne w tej części nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że obaj oskarżeni w celu zatarcia śladów dokonanego przestępstwa, zgodnie z radą świadka A. K. wrócili do mieszkania pokrzywdzonego, by zatrzeć ślady przestępstwa. To był wyłączny powód ich wspólnego powrotu na miejsce zbrodni. Oskarżony B. S. (1) był pomysłodawcą podłożenia ognia. Jak wyjaśnił, wszystko to zrobił szybko, narzucił tekstylia na pokrzywdzonego, a także na łóżko w pokoju i podłożył ogień. Jak wyjaśnił „...gdy to robiłem to P. stał, ja to chciałem szybko” (k.95v.). Następnie oskarżony B. S. (1), gdy zobaczył, że pokazały się płomienie ognia na łóżku, powiedział oskarżonemu, żeby szybko wyszli, zanim sąsiedzi zobaczą płomienie, po czym wspólnie opuścili to mieszanie, wrócili do świadka A. K. i dalej spożywali alkohol. Tym samym podłożenie ognia w mieszkaniu zajmowanym przez pokrzywdzonego było wspólnym działaniem obu oskarżonych w pełni akceptowanym przez oskarżonego P. G.. Zaprzeczenie przez oskarżonego P. G. uczestniczenia w podpaleniu mieszkania pozostaje w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego B. S. (1) i wpisuje się w przyjęty przez niego sposób obrony, a opisany w „grypsie” skierowanym do oskarżonego B. S. (1). Logika postępowania oskarżonych także prowadzi do wniosków o udziale oskarżonego P. G. w podpaleniu mieszkania. Przyszli tam bowiem w konkretnym celu, by zatrzeć ślady swego czynu w którym obaj brali czynny udział.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków R. W., S. T. i A. D. – osób mieszkających w bezpośrednim sąsiedztwie pokrzywdzonego z uwagi na wzajemne uzupełnianie się tych zeznań oraz konsekwencję. Sąd zauważył, że świadkowie niechętnie zeznawali przed sądem na temat zdarzenia i ich wiedzy o nim, czy też podejmowali próbę zaprzeczenia złożonym uprzednio zeznaniom, w ocenie sądu motywowani lękiem, obawą przez oskarżonymi, co jasno wyartykułował świadek A. D.. W zeznaniach świadków – sąsiadów pokrzywdzonego, którzy nie znali oskarżonych pojawiły się opisy ich wyglądu w chwili zatrzymania oskarżonych. Opisy te nie korespondowały natomiast z imionami, które świadkowie omyłkowo przypisali oskarżonym. Opis wyglądu oskarżonych w sposób nie budzący wątpliwości pozwolił wyjaśnić te pozorne sprzeczności. Świadkowie jako osobę tęgą, niższą, krepą, bez koszulki opisywali oskarżonego P. G., a nie B. S. (1), co koresponduje z opisem ich wyglądu w momencie zatrzymania i poddawało się obiektywnej weryfikacji.

Dokonując oceny dokumentów sąd nie miał żadnych wadliwości co do wiarygodności przedstawionych w nich danych; opinie wydane w sprawie zostały sporządzone przez wyspecjalizowane podmioty o dużej wiedzy i doświadczeniu. Żadna z opinii nie była kwestionowana przez strony w trakcie procesu. Opinie są pełne, kompletne, kompleksowe, przekonywujące, jasne, zrozumiałe, oparte na materiale dowodnym, stąd zasługują na uznanie ich za rzetelne.

Opinie sądowo -psychiatryczne, psychologiczne

Opinie zostały sporządzone przez biegłych lekarzy, psychologa, posiadających wiedzę specjalistyczną i doświadczenie zawodowe, po analizie materiałów dowodowych. Wnioski w nich zawarte są logiczne i przekonywujące, stąd zostały uznane za rzetelne.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.

Wyjaśnienia oskarżonych

Ocena wyjaśnień oskarżonych została dokonana powyżej w powiazaniu z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

IV

B. S. (2)

P. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżeni B. S. (2) i P. G. działając wspólnie i w porozumieniu, w celu zatarcia śladów popełnionego przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego J. F. (2), podłożyli ogień w mieszkaniu zamieszkiwanym przez pokrzywdzonego J. F. (1). Działali zatem z zamiarem bezpośrednim. Ogień zniszczył istotną część mieszkania budynku przy ulicy (...). Szkody poniesione z tego powodu zostały ocenione przez ubezpieczyciela na kwotę nie mniejszą niż 50 000 zł. Oskarżeni działali na szkodę Administracji (...) w Z..

Sąd skorygował opis czynu zarzucanego aktem oskarżenia o wskazanie wartości mienia, które uległo zniszczeniu. Czyn polegający na zniszczeniu mienia należy do tzw. czynów przepołowionych i w zależności od wartości zniszczonego/uszkodzonego mienia może być albo przestępstwem albo wykroczeniem, stąd ustalenie, a następnie wskazanie wartości zniszczonego/uszkodzonego mienia w przypisanym czynie jest konieczne. Z pisma skierowanego przez Administrację (...) w Z. do sądu dotyczącego zamiaru wykonania naprawy zniszczonego mienia - remontu mieszkania, by przygotować je do zamieszkania wynika, że szkoda powstała w efekcie zdarzenia została naprawiona, uzyskano odszkodowanie od ubezpieczyciela i właściciel przystąpił do remontu mieszkania. Naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem przez ubezpieczyciela wyłącza możliwość zasądzenia tego obowiązku jako środka kompensacyjnego od oskarżonych na rzecz Administracji (...) w Z.. Ubezpieczyciel natomiast może wystąpić z roszczeniem regresowym wobec oskarżonych co do całości naprawionych przez niego szkód spowodowanych działaniem oskarżonych.

Opis czynu należało także skorygować poprzez zastąpienie określania „zaprószyli ogień” określeniem „podłożyli ogień”. Zaprószenie ognia z istoty swej wskazuje na nieumyślne, przypadkowe działanie, natomiast działanie oskarżonych było celowe, zamierzone (podobnie w zakresie czynu z pkt 1 a/o).

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

B. S. (2)

P. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżeni B. S. (1) i P. G. dopuścili się popełnienia zbrodni zabójstwa wspólnie i w porozumieniu. Oskarżeni razem udali się do mieszkania pokrzywdzonego najpierw z zamiarem pobicia go, bo uznali, że pokrzywdzony będąc pedofilem zasługuje na karę, którą oni mu wymierzą tj. pobiją go. Zamiar pobicia pokrzywdzonego w trakcie zadawania pokrzywdzonemu na początku zdarzenia uderzeń nogami i rękoma po całym ciele, w tym po głowie, przekształcił się w zamiar pozbawienia pokrzywdzonego życia. Oskarżeni wspólnie atakując fizycznie pokrzywdzonego, będąc w wywołanym wyłącznie przez nich samych przeświadczeniu, że mają do czynienia z osobą o skłonnościach pedofilskich, uroiwszy sobie to, nie mając ku temu żadnych podstaw, bili pokrzywdzonego zadając mu szereg ciosów rękoma i nogami, uderzając rękoma i kopiąc w różne części ciała. Rozmiar obrażeń ciała i charakter tych obrażeń opisany w protokole posekcyjnym i oceniony w opinii medycznej świadczy o średniej i dużej sile zadawanych ciosów, kopnięć, obrażenia te były usytuowane na różnych częściach ciała pokrzywdzonego, co dowodzi wielości uderzeń zadanych pokrzywdzonemu (opinia k. 910-913). Na ciele pokrzywdzonego ujawniono także rany cięte zadane nożem, 5 ran kłutych, w tym jedna z nich śmiertelna. Każdy z oskarżonych zadawał pokrzywdzonemu ciosy nożem w szyję, przy czym nie można ustalić w sposób nie budzący wątpliwości, który z nich zadał cios śmiertelny. Dla ustalenia odpowiedzialności za skutek śmiertelny nie jest natomiast istotne, który z ciosów i przez którego z oskarżonych zadanych pokrzywdzonemu spowodował śmierć pokrzywdzonego, a rozstrzygnięcie, czy zamiarem działania oskarżonych było pozbawienie życia pokrzywdzonego. „W sytuacji gdy dwóch sprawców wspólnie zadawanymi uderzeniami zabija człowieka, przy czym obaj działają w zamiarze pozbawienia go życia, to obaj odpowiadają za zabójstwo bez względu na to, czyje uderzenie spowodowało jego śmierć” (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 4.06.1996 r., II AKa 152/96, Pal. 1997/11–12, s. 205, podobnie: wyrok SA w Katowicach z 31.03.2016 r., II AKa 49/16 LEX nr 2047128). Fizyczny atak na pokrzywdzonego, który przekształcił się następnie w bardzo brutalny atak nacechowany wielością zadanych ciosów w newralgiczne dla życia organy, ich duża siła, o czym świadczy rozległość obrażeń ciała i charakter obrażeń, a następnie ciosy nożem zadane w szyję, to wszystko ocenione łącznie pozwala na ustalenie, że oskarżeni mając początkowo zamiar wyłącznie pobicia pokrzywdzonego zdecydowali zadając każdy kolejny silny cios w newralgiczne dla życia ludzkiego organy, o pozbawieniu go życia, co rusz ponawiając brutalny atak na pokrzywdzonego, przerywany spożywaniem alkoholu, a kończąc atak na zadawaniu ciosów nożem w szyję, co miało dać oskarżonym pewność osiągnięcia celu – pozbawienia życia ofiary. Oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego, gdyż zadając szereg dotkliwych ciosów i następnie wyprowadzając ciosy nożem w szyję niewątpliwie chcieli wywołać skutek śmiertelny. Użycie narzędzia w postaci noża, zadanie ran kłutych w szyję - te dwie okoliczności jednoznacznie wskazują, że dla każdego rozsądnie myślącego człowieka o elementarnej wiedzy z fizjologii człowieka jasne i oczywiste jest, że oczekiwanym skutkiem takiego działania jest śmierć człowieka - to zachowanie oskarżonych w sposób wyraźny świadczy o działaniu w zamiarze bezpośrednim i nie pozostawia w tym zakresie żadnych wątpliwości. Wielokrotne kopanie, uderzanie w głowę o sile średniej i dużej, ponawianie ataku, także prowadzić musi do tego samego wniosku. O takim zamiarze obu oskarżonych świadczą także ich wypowiedzi po zdarzeniu, po powrocie do miejsca zamieszkania świadka A. K. oraz następnie po przyjedzie na miejsce zdarzenia Straży Pożarnej, Policji. Oskarżeni poinformowali świadka A. K. o śmierci pokrzywdzonego, oskarżony P. G. podczas akcji gaśniczej stwierdził ponadto, że śmierć pokrzywdzonego wobec wielu zadanych ciosów nożem jest oczywista. Kilkukrotne wbicie noża w szyję z pewnością miało na celu wywołanie szybkiego, a zarazem oczekiwanego skutku w postaci śmierci ofiary. Zachowanie oskarżonych podjęte wspólnie nie stanowiło wyłącznie dotkliwego pobicia skutkującego zgonem ofiary, czy spowodowania ciężkich obrażeń ciała, jak wywodzili obrońcy oskarżonych. Przedmiotowo bowiem śmierć będzie normalnym skutkiem tego rodzaju działania, jakie podjęli wobec ofiary oskarżeni, podmiotowo zaś kierunkowość czynu jest uzewnętrzniona wielokrotnym powtarzaniem czynności wykonawczych po uprzednim dotkliwym biciu pokrzywdzonego po całym ciele.

Jeżeli sprawca swoją świadomością obejmuje znamiona kwalifikujące i chce zabić człowieka albo na to się godzi, to nie realizuje znamion typu zasadniczego, tylko odpowiedni typ kwalifikowany. Nie budzi żadnych wątpliwości, że każde zabójstwo jest z samej swej istoty zachowaniem okrutnym. Typ kwalifikowany zachodzi wtedy, gdy to okrucieństwo przyjmuje charakter szczególny. Szczególne okrucieństwo jest znamieniem niezdefiniowanym, ocennym stąd nie można w sposób abstrakcyjny określić kryteriów przyjęcia istnienia tego znamienia. Podkreślić należy, że zachowanie sprawcy w typie kwalifikowanym musi być nie tylko okrutne, a szczególnie okrutne. W piśmiennictwie prawniczym i orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że szczególne okrucieństwo należy przypisać wtedy, gdy sprawca wybiera taki sposób pozbawienia życia drugiej osoby, który łączyć się będzie z cierpieniami zbędnymi dla samego pozbawienia życia ofiary (tak: wyrok SA w Katowicach z 19.04.2001 r., II AKa 80/01, KZS 2001/7–8, poz. 67; wyrok SA w Krakowie z 12.09.2002 r., II AKa 220/02, KZS 2002/10, poz. 53; wyrok SA w Łodzi z 8.10.2015 r., II AKa 185/15, LEX nr 1923895). „Chodzi o cierpienia fizyczne, a więc np. zadawanie urazów w taki sposób, aby śmierć nie nastąpiła natychmiast, lecz przeciwnie, żeby ofiara cierpiała ból przed nastąpieniem śmierci, torturowanie ofiary przed zgonem, a także o cierpienia psychiczne, np. przez torturowanie na oczach ofiary osób mu najbliższych (tak: wyrok SA w Łodzi z 13.12.2001 r., II AKa 168/00 , LEX nr 54684). W wyroku SA w Katowicach z 11.07.2002 r., II AKa 215/02, KZS 2003/4, poz. 57. sąd stwierdził: „zabójstwo, jako przejaw bezprawnego i umyślnego pozbawienia drugiego człowieka życia, jest okrutne, o okrucieństwie szczególnym można mówić wówczas, gdy zarówno w ujęciu obiektywnym, związanym ze sposobem działania sprawcy, jak i w subiektywnym, wyrażającym się w nastawieniu sprawcy, wiąże się ono z zadawaniem ofierze cierpień szczególnych (fizycznych bądź psychicznych), a więc takich, które, urzeczywistniając podjęty przez niego zamiar zabicia pokrzywdzonego, wykraczają – w sposób istotny – poza to, co w danych warunkach niezbędne, aby zamiar ten zrealizować. W tym znaczeniu szczególne musi być więc także nastawienie sprawcy do czynu i ofiary”. W wyroku SA w Gdańsku z 15.10.2015 r., II AKa 319/15 , LEX nr 1993183, sąd orzekł: „W wypadku art. 148 § 2 pkt 1 k.k. szczególne okrucieństwo oznacza więcej niż typowo naganny sposób pozbawienia życia innej osoby, chodzi więc o szczególnie drastyczny i brutalny sposób działania, powodowanie śmierci na raty, połączone z zadawaniem ofierze niepotrzebnych dodatkowych cierpień, torturowanie, maltretowanie, męczenie, zabicie w sposób okrutny. Sposób zabicia człowieka w myśl tego przepisu wiąże się zatem z dodatkowymi cierpieniami, zbędnymi z punktu widzenia osiągnięcia skutku w postaci śmierci”. W wyroku z 11.02.2016 r., II AKa 528/15, Sąd Apelacyjny w Katowicach orzekł natomiast: „Sama brutalność działania sprawcy, który bije swoją ofiarę gumową pałką po głowie i jej okolicach, a także duża ilość zadanych uderzeń, nie dają podstaw do przyjęcia, że jego zachowanie zmierza do zadania dodatkowych cierpień zbędnych dla realizacji zamiaru pozbawienia życia, a tym samym – jest szczególnie okrutne”. W wyroku SA w Lublinie z 19.09.2002 r., II AKa 182/02, KZS 2003/4, poz. 56 sąd orzekł: „Określenie -ze szczególnym okrucieństwem- to określenie pojemne i złożone; w przypadku art. 148 § 2 k.k. oznacza więcej niż typowo naganny sposób pozbawienia życia innej osoby, chodzi więc o szczególnie drastyczny i brutalny sposób działania, powodowanie śmierci na raty, połączone z zadawaniem ofierze niepotrzebnych dodatkowych cierpień, torturowanie, maltretowanie, męczenie, zabicie w sposób okrutny. Sposób zabicia człowieka w myśl tego przepisu wiąże się zatem z dodatkowymi cierpieniami, zbędnymi z punktu widzenia osiągnięcia skutku w postaci śmierci”. Przykład szczególnego okrucieństwa został wskazany w wyroku SA w Warszawie z 8.12.2008 r., II AKa 306/08 , LEX nr 530991” „działania oskarżonych, którzy przez blisko 2 lata przetrzymywali ofiarę przykutą łańcuchem do ścian piwnicy, bez możliwości utrzymywania higieny, normalnego (intymnego) wykonywania czynności fizjologicznych, dostępu światła dziennego, ciągłej obserwacji przez zamontowaną w tym celu kamerę itd. itp. – uznać trzeba za bezprecedensowe okrucieństwo”. Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, okoliczności czynu nie wskazują na to, by oskarżeni działali w celu zadania pokrzywdzonemu dodatkowych cierpień przed pozbawieniem życia. Sposób pozbawienia życia pokrzywdzonego z pewnością był okrutny, polegał na wielokrotnym zadaniu ciosów rękoma, kopaniu, przynajmniej jeden raz silnym nastąpieniu na pokrzywdzonego, o czym świadczy ślad traseologiczny powstały na ciele ofiary. Oskarżeni bili pokrzywdzonego na przemian, pijąc w międzyczasie alkohol. Pobyt oskarżonych u pokrzywdzonego trwał kilkanaście minut. Pozbawienie życia pokrzywdzonego nie było nacechowanie „powodowaniem śmierci na raty”, nie nosiło cech torturowania, męczenia, maltretowania. Dotkliwe bicie pokrzywdzonego było okrutne, podobnie jak zadanie obrażeń nożem w szyję, jednak nie były to działania zbędne dla osiągnięcia celu – śmieci ofiary. Brutalne, wielokrotne zadawane ciosów w ważne dla życia organy, użycie niebezpiecznego narzędzia (noża) i zadanie ciosów nożem w szyję, kiedy to skutek śmiertelny jest niemalże pewny, to częsty i typowy sposób działania sprawców przestępstw zabójstwa. Sąd podkreśla, że brak ustalenia działania oskarżonych o znamionach szczególnego okrucieństwa w żadnej mierze nie oznacza, że sąd bagatelizuje cierpienie pokrzywdzonego, gdyż niewątpliwie zachowanie oskarżonych było okrutnie, jednakże w swym okrucieństwie nie eskalowało do poziomu szczególnego okrucieństwa. Powyższe zdecydowało o nieuwzględnieniu w tej części wniosków prokuratora w zakresie opisu czynu i kwalifikacji prawnej z art. 148 § 2 pkt 1 k.k.

Zachowanie oskarżonych po zranieniu pokrzywdzonego nożem stanowiło działanie mające na celu zatarcie śladów przestępstwa – pozbawienia życia ofiary. Oskarżeni byli przekonani o tym, że spowodowali śmierć pokrzywdzonego i mając to przekonanie nałożyli na ciało pokrzywdzonego poszwę z kołdry i inne tekstylia i oblali pokrzywdzonego różnymi płynami. Sąd w tym zakresie podzielił stanowisko prokuratora, że był to element zacierania śladów przestępstwa. Oskarżeni nie obejmowali swym zamiarem ani bezpośrednim ani ewentualnym, że jest to element dręczenia ofiary przed jej śmiercią i sposób na pozbawienie życia. Celem, zamiarem oskarżonych nie było także okazanie braku szacunku zmarłemu, obrażenie go, znieważenie zwłok. Poprzez podpalenie mieszkania, gdzie znajdował się pokrzywdzony, oskarżeni dążyli do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zbrodnię zabójstwa. Dla przypisania znamion kwalifikujących zbrodnię zabójstwa konieczne jest ustalenie, że sprawcy swoją świadomością obejmują znamiona kwalifikujące i chcą zabić człowieka albo na to się godzą w sposób szczególnie okrutny. Opisany powyżej sposób działania oskarżonych nie stanowił elementu, sposobu pozbawienia życia pokrzywdzonego, zatem powyższe działanie nie może być elementem znamion działania oskarżonych ze szczególnym okrucieństwem, które wymagałoby przypisania zamiaru co najmniej ewentualnego.

Znamię „szczególne potępienie” ma charakter ocenny, odnoszący się do ocen moralnych. „Musi więc wystąpić jeszcze jakiś dodatkowy element w motywacji sprawcy, który decyzję dokonania zabójstwa czyni szczególnie naganną – tak wyrok SA w Krakowie z 16.01.2002 r., II AKa 308/01, KZS 2002/2, poz. 32. Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 27.04.1999r. (sygn. akt II AKa 12/99) orzekł: „Motywacja zasługująca na szczególne potępienie to motywacja, która w rozumieniu powszechnym jest jaskrawo naganna, wywołuje silne reakcje repulsywne w społeczeństwie, takie jak oburzenie, potępienie, gniew” W orzecznictwie sądowym jako przykłady takiego zachowania wskazuje się m.in. zabicie człowieka na zlecenie za opłatą, pozbycie się niewygodnego świadka, dopuszczenie się morderstwa w wyniku dążenia do uzyskania spadku, pozbawienie życia rywala dla pożądanego stanowiska, zabicie człowieka „dla zabawy” czy nawet bez istotnego wyraźnego motywu. W ocenie sądu w realiach niniejszej sprawy zabicie człowieka z powodu niczym nieuzasadnionych podejrzeń o popełnienie czynów pedofilskich, całkowicie wymyślonych, urojonych przez sprawców, którzy uznali, że są uprawnieni do wymierzania sprawiedliwości rozumianej przez nich jako uśmiercenie domniemanego sprawcy jest zachowaniem jaskrawo nagannym, wywołującym oburzenie społeczne. Takie zachowanie wypełnia znamię motywacji zasługującej na szczególne potępienie. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 29.09.2004 r., II AKa 275/04, LEX nr 145672 wskazał: „Usprawiedliwianie zabójstwa potrzebą wyeliminowania ze społeczeństwa ludzi należących w ocenie sprawcy do «drugiej kategorii» wyraża motywację zasługującą na szczególne potępienie i kwalifikacja takiego zabójstwa z art. 148 § 2 pkt 3 k.k. przepisu jest trafna”.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. S. (1)

P. G.

I

1.

Przy orzeczeniu względem obu oskarżonych kar 25 lat pozbawienia wolności za przestępstwo zabójstwa Sąd miał na uwadze, że czyn ten był nacechowany bardzo wysokim stopniem społecznej szkodliwości oraz charakteryzował się bardzo wysokim stopniem winy oskarżonych. Oskarżeni dopuścili się zbrodni zabójstwa będąc pod istotnym działaniem alkoholu, alkohol pili już dzień wcześniej bez dłuższej przerwy. Udali się do pokrzywdzonego, który ufając im, znając oskarżonego B. S. (1), który pomagał mu wcześniej w drobnych pracach, otworzył im drzwi, zaprosił do środka i zgodził się, by napić się z nimi alkoholu. Pokrzywdzony w chwili zdarzenia był pod niewielkim działaniem alkoholu; wyniki badań krwi pokrzywdzonego potwierdzają, że przed zaatakowaniem go wypił z oskarżonymi nieznaczną ilość alkoholu. Pokrzywdzony został zaatakowany nagle, bez żadnego ostrzeżenia, w miejscu swego zamieszkania, gdzie miał prawo czuć się bezpiecznie. Brutalność ataku uniemożliwiła mu obronę, gdyż od razu został powalony na podłogę i zakazano mu z się z niej podnieść; jedynie próbował się zasłaniać i wołał o pomoc, bezskutecznie, nie mogąc zrozumieć, za co jest bity. Pokrzywdzony nie był osobą agresywną, negatywnie nastawioną do oskarżonych, był pozytywnie postrzegany przez sąsiadów, jako osoba spokojna, niekonfliktowa. Zamiar pobicia pokrzywdzonego zrodził się nagle, nie był zaplanowany, przemyślany, w trakcie zaatakowania pokrzywdzonego przerodził się w nagły zamiar zabójstwa. Pokrzywdzonemu zadano wiele ciosów rękoma po całym ciele, był kopany po całym ciele. Ciosy były zadawane ze średnią i dużą siłą powodując szereg dotkliwych i bolesnych obrażeń ciała. W trakcie bicia pokrzywdzonego oskarżeni spożywali alkohol, zachęcali się słownie do dalszej agresji fizycznej wobec pokrzywdzonego. Pokrzywdzony niewątpliwie cierpiał przed śmiercią w wyniku powstałych u niego obrażeń. Był także zaatakowany nożem, oskarżeni zadali mu rany kłute. Przed nastąpieniem zgonu został przykryty poszwą od kołdry i innymi tekstyliami oblany wodą i płynami, wtedy jeszcze żył, choć oskarżeni byli przekonani o jego śmierci. Sposób działania oskarżonych prowadzący do popełnienia zbrodni zabójstwa oraz do zatarcia śladów dokonanej zbrodni świadczy o wysokiej demoralizacji oskarżonych. Całość zachowania oskarżonych zarówno przed zdarzeniem, w jego trakcie, jak i bezpośrednio po nim dowodzi bardzo wysokiej demoralizacji oskarżonych. Oskarżeni pokazali, że są niebezpiecznymi ludźmi, zdeterminowanym w realizacji własnych zdecydowanie negatywnych i złych dążeń.

Kara 25 lat pozbawienia wolności jest karą przede wszystkim eliminacyjną i ma na celu spełniać funkcję ochrony społeczeństwa przed najgroźniejszymi przestępcami, nierokującymi poprawy w dłuższej perspektywie czasu. Sąd uznał, że zważywszy na bardzo wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonych, jak też zdecydowaną przewagę okoliczności poważnie obciążających obu oskarżonych nad nielicznymi okolicznościami łagodzącymi, kary 25 lat pozbawienia wolności są właściwą reakcją karną na popełnioną przez oskarżonych zbrodnię. Sąd miał na uwadze dotychczasowy tryb życia oskarżonych. Oskarżeni byli wielokrotnie karani za drobne przestępstwa, w tym za przestępstwa podobne, część z nich popełnili wspólnie, dopuścili się zbrodni w warunkach recydywy po dość krótkim czasie po opuszczeniu przez obu oskarżonych zakładu karnego. Oskarżony P. G. jest uzależniony od substancji psychostymulujących, benzodiazepin i alkoholu. Czynu przypisanego wyrokiem dopuścił się będąc pod silnym działaniem alkoholu i spożywając alkohol w trakcie zdarzenia. U oskarżonego P. G. nie wykształciły się prawidłowe psychologiczne mechanizmy obronne, które pozwoliłyby mu normatywnie reagować w sytuacjach stresowych. Jest to jeden z aspektów jego zaburzonej osobowości (oskarżonego dotyczą mieszane zaburzenia osobowości). Oskarżony funkcjonuje na poziomie inteligencji niższej niż przeciętna. U oskarżonego występują uszkodzenia centralnego układu nerwowego mające charakter zmian o lekkim stopniu nasilenia. Oskarżony w teście badającym funkcjonowanie osobowościowe uzyskał wyniki wysokie odnoszące się do bezwzględności i przedmiotowości w traktowaniu innych osób, chłodzie emocjonalnym w kontaktach interpersonalnych, przejawia niską zdolność kontrolowania własnych emocji, kumuluje negatywne emocje, nie potrafi ich w sposób konstruktywny rozładować. Cechuje go wrogość wobec osób, które uznaje za słabsze fizycznie i psychicznie. Mało krytyczny jest wobec siebie, jest skłonny do reagowania agresją w sytuacjach obniżonej kontroli racjonalnej. Oskarżony B. S. (1) funkcjonuje na poziomie szerokiej normy intelektualnej, w zakresie funkcjonowania osobowościowego wykazuje niską tolerancję na frustrację, lekceważy normy społeczno – moralne. Prezentuje wrogą postawę wobec innych, wykazuje niską tolerancję na zwłokę w realizacji podstawowych potrzeb, podobnie jak współoskarżony, wykazuje niski poziom leku sytuacyjnego. Jego aktywność życiowa jest ukierunkowana na realizację podstawowych fizjologicznych potrzeb bez odniesienia do wartości społecznych. W sytuacjach obniżonej kontroli racjonalnej reaguje agresją i działa impulsywnie manifestując własną przewagę. Potrafi dokonać racjonalnej oceny swego zachowania w odniesieniu do norm społecznych, cechuje go nikła refleksyjność, skłonność od zachowań aspołecznych. Oskarżony B. S. (1) nie posiada umiejętności ani gotowości do radzenia sobie w sposób społecznie akceptowany z napięciem emocjonalnym i stresem. Słabo kontroluje emocje, u oskarżonego są słabo ukształtowane mechanizmu kontrolno – hamujące. Zasoby intelektualne oskarżonego pozwalają mu rozumieć prawo w niezbędnym do jego przestrzegania zakresie i na kontrolę własnych popędów, by kierować swym postępowaniem. Obaj oskarżeni są osobami w średnim wieku, w znacznym stopniu zdemoralizowanymi, o czym świadczy m.in. ich uprzednia karalność oraz styl zycia. Obaj posiadają negatywne opinie środowiskowe i negatywne oceny zachowania w czasie izolacji penitencjarnej w trakcie niniejszego postępowania. Okoliczności przypisanej zbrodni, charakter czynu, zdecydowanie przemawiały przeciwko oskarżonym. Osobowość obu oskarżonych w opiniach psychologicznych wskazuje na istotne nieprawidłowości, u oskarżonego P. G. stwierdzono nadto zaburzenia osobowości o charakterze mieszanym i niższy niż przecięty poziom intelektu. Niewątpliwie u obu oskarżonych nieprawidłowo jest ukształtowana ich osobowość w zakresie tyczącym się wartości, cech uczuciowości wyższej, która przejawia się reakcjami impulsywnymi, bez odpowiednich hamulców moralnych. Okoliczności tyczące się osobowości oskarżonych przytoczone wyżej stanowią kategorię właściwości osobistych sprawcy, które określają stopień zagrożenia społecznego ze strony oskarżonych, a w konsekwencji wskazują na cele zapobiegawcze kary, które nakazują wymierzyć je jako kary odpowiednio surowe. Cechy osobowości sprawców ewidentnie zaburzone, o czym mowa wyżej, stanowią nie tylko o konieczności długiej izolacji oskarżonych w kontekście okoliczności przypisanej im zbrodni, ale też są okolicznością łagodzącą. Długoterminowe kary izolacyjne orzeczone wobec oskarżonych pozwolą wdrożyć wobec oskarżonych długo trwający proces resocjalizacji z odpowiednimi programami nakierowanymi na ułomności w sferze osobowościowej oskarżonych i zmierzające do pozyskania umiejętności kontrolowania swych zachowań, rozładownia stresu, napięcia nie poprzez agresję, jak to czynili oskarżeni do tej pory. Kary orzeczone wobec oskarżonych spełnią swoją rolę jako kary odwetowe. Wymierzone kary są sygnałem dla społeczeństwa, że godzący w życie człowieka, podstawowe dobro, nie może liczyć na pobłażliwe traktowanie. Sąd wymierzając oskarżonym kary 25 lat pozbawienia wolności jako okoliczność łagodzącą, obok wskazanej wyżej, dostrzegł wyrażony przez obu oskarżonych na rozprawie żal za popełnioną zbrodnię. Ocenił także zachowanie oskarżonych po czynie: - gdy pojawiły się płomienie ognia podłożonego przez oskarżonych w mieszkaniu pokrzywdzonego, oskarżony B. S. (1) kilkukrotnie próbował dostać się do mieszkania pokrzywdzonego powtarzając, że chce ratować sąsiada, był wręcz zatrzymywany przez policjantów, by nie wchodził do mieszkania, mimo to uparcie tam wracał. I choć działanie jego było w kontekście podjętego wcześniej wobec pokrzywdzonego zachowania całkowicie irracjonalne, to wskazuje na pewne opamiętanie się już po czasie, świadomość tragedii, do jakiej obaj oskarżeni doprowadzili i chęć naprawienia tego, czego już naprawić się nie da. Zachowanie oskarżonego B. S. (1) świadczy o tym, że nie myślał racjonalnie, nie akceptując po czasie skutku śmiertelnego, jaki wywołał ze współoskarżonym. Drugi oskarżony – P. G. w tym samym czasie będąc przekonanym o tym, że w mieszkaniu podpalonym przez nich znajduje się butla z gazem, która w czasie pożaru budynku może wybuchnąć, udał się do mieszkającego w bezpośrednim sąsiedztwie pokrzywdzonego świadka R. W. i kazał mu uciekać, ratować życie, bo może dojść do wybuchu butli z gazem. Te opisane zachowania oskarżonych obok okoliczności łagodzących opisanych powyżej, osobowości obu oskarżonych, wyrażonej skruchy na rozprawie, nagłego zamiaru zabójstwa, czynu, który nie był w żaden sposób zaplanowany przez oskarżonych, nie pozwalają na stwierdzenie, że oskarżeni są osobami całkowicie zdegenerowanymi, a więc całkowicie niepodatnymi na resocjalizację, mimo ogromu okrucieństwa, którego się dopuścili, wielości okoliczności obciążających, wysokiego stopnia społecznej szkodliwości i winy. W świetle dyrektyw wymiaru kary oraz wskazanych powyżej okoliczności jako adekwatne do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym i takiego samego stopnia ich winy, Sąd uznał kary 25 lat pozbawienia wolności. Mając na względzie przywołane wyżej okoliczności, w ocenie Sądu, kary dożywotniego pozbawienia wolności, o których orzeczenie wnosił oskarżyciel publiczny, byłyby karami niewspółmiernie surowymi w stosunku do ujawnionych, choć nielicznych, okoliczności łagodzących. Z kolei, zdaniem Sądu, kara orzeczona w niższym wymiarze nie mogłaby odnieść w stosunku do oskarżonych celu wychowawczego i prewencyjnego, nie uwzględniałaby w sposób należyty wszelkich okoliczności przytoczonych powyżej.

B. S. (1)

P. G.

IV

2.

Działanie z zamiarem bezpośrednim, nagłym zniszczenia mienia o istotnej wartości – mieszkania, poprzez podłożenie ognia, uprzednia wielokrotna karalność obu oskarżonych i odpowiadanie w warunkach recydywy zwykłej, popełnienie czynu krótko po opuszaniu zakładu karnego, negatywne opinie środowiskowe i z pobytu w jednostek penitencjarnej, okoliczności przedmiotowe czynu, cechy osobowości oskarżonych, o czym mowa wyżej, działanie pod wpływem alkoholu, to wszystko ocenione łącznie wskazuje, że wymierzone obu oskarżony kary roku pozbawiania wolności odpowiadają celom stawianym karze i dyrektywom wymiaru kary.

B. S. (1)

P. G.

V

1 i 2

Wobec orzeczenia jednej z kar jako kary 25 lat pozbawienia wolności sąd zobligowany był treścią art. 88 k.k., by jako karę łączną orzec kary 25 lat pozbawienia wolności co do obu oskarżonych.

B. S. (1)

P. G.

II

1.

Sąd zasądził od oskarżonych solidarnie na rzecz reprezentujących prawa po zmarłym pokrzywdzonym, sióstr pokrzywdzonego J. F. (1) zadośćuczynienia za doznaną przez nie krzywdę kwot po 100 000 zł wobec spełnienia przesłanek z art. 46 § 1 k.k. Wysokość zadośćuczynienia na rzecz każdej z sióstr pokrzywdoznego z pewnością nie przekracza rozmiaru krzywdy wyrządzonej im przez oskarżonych. Dokonanie zabójstwa J. F. (1) pozbawiło obie siostry osoby dla nich najbliższej, spowodowało w ich życiu nieodwracalną stratę. Pokrzywdzony miał bardzo dobre relacje z siostrami, pozostawał z nimi w stałym, bliskim kontakcie. Oskarżeni dokonując zabójstwa pokrzywdzonego spowodowali cierpienie najbliższej im osoby, T. M. i M. C. doznały więc krzywdy w związku z zachowaniem oskarżonych i w pełni uzasadnionym było orzeczenie na ich rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Istotą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej, i należy przy tym brać pod uwagę dramatyzm doznań osób bliskich, poczucie osamotnienia i odczuwalnej pustki, cierpienia i wstrząs psychiczny, rolę, jaką osoba zmarła odgrywała w rodzinie, a także to, czy najbliżsi będą umieli się znaleźć w nowej rzeczywistości (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 13 września 2018r., II AKa 236/18, LEX nr 2571566). Orzeczone środki kompensacyjne w wysokości po 100 tyś. złotych dla każdej z sióstr, zdaniem Sądu, powinny przynajmniej materialnie zrekompensować osobom najbliższym dla pokrzywdzonego doznaną stratę.

B. S. (1)

P. G.

III

1.

Środek karny pozbawienia praw publicznych ma represyjny charakter. Sąd orzekł go wobec obojga oskarżonych na okres 5 lat w reakcji na takie ich zachowanie, które spowodowało utratę zaufania publicznego, utratę prestiżu i autorytetu, którymi winien charakteryzować się człowiek posiadający takie prawa. Środek ten dotyczy praw politycznych jak czynne i bierne prawo wyborcze, praw obywatelskich jak prawo do pełnienia funkcji w organach i instytucjach państwowych oraz praw honorowych tj. utrata orderów, odznaczeń i tytułów honorowych.

7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. S. (1)

P. G.

VI

1 i 2

Zaliczono na poczet orzeczonych kar łącznych 25 pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonych w sprawie, z wyłączeniem okresów, gdy w trakcie stosowanego wobec oskarżonych tymczasowego aresztowana wprowadzono oskarżonym do wykonania kary izolacyjne.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Wobec zmian przepisów kodeksu karnego w okresie pomiędzy datą czynów przypisanych oskarżonym a datą wyrokowania sąd zastosował przepisy względniejsze dla oskarżonych stosowanie do treści art. 4 § 1 k.k., tj. obowiązujące w dacie popełnienia czynów. Obowiązywały bowiem wówczas przepisy dla oskarżonych korzystniejsze m.in. z powodu braku obligatoryjnego obostrzenia dolnej granicy wymiaru kary przy recydywie z art. 64 § 1 k.k. oraz w zakresie wymiaru kary za zbrodnię zabójstwa popełnioną w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie. W czasie wyrokowania kary za tę zbrodnię zostały przewidziane w wymiarze od 15 lat do 30 lat pozbawienia wolności lub kara dożywotniego pozbawienia wolności, a w dacie czynu w wymiarze od lat 12 do 15 lat, kara 25 lat pozbawienia wolności, kara dożywotniego pozbawienia wolności.

Pozostałe przeprowadzone w sprawie dowody, w tym zeznania przesłuchanych na rozprawie świadków – sąsiadów pokrzywdzonego, strażaków przeprowadzających akcję gaśniczą i ratunkową na miejscu zdarzenia przedstawiają okoliczności niesporne, wynikające z dowodów obiektywnych – dokumentów. Dowody te zostały ocenione jako wiarygodne jednakże nie przyczyniły się w sposób decydujący do czynienia ustaleń w sprawie. Okoliczności przytaczane przez świadków nie były kwestionowane w procesie, stanowiły okoliczności niesporne.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII, VIII

Oskarżeni są pozbawieni wolności. Obecnie nie uzyskują żadnych dochodów, nie mają majątku. Mając na uwadze to, jak i wymierzone kary izolacyjne, Sąd zwolnił oskarżonych w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Oskarżeni występowali w postępowaniu przygotowawczym i sądowym z obrońcami wyznaczonym im z urzędu w toku śledztwa. Obrońcy złożyli wnioski o zapłatę poniesionych kosztów obrony według norm przepisanych, które nie zostały opłacone. Uwzględniając koszty postępowania przygotowawczego i sądowego, udział we wszystkich terminach rozprawy głównej, Sąd zasądził na rzecz obrońców oskarżonych należne im koszty z VAT na podstawie § 17 ust. 1 pkt 2, § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z oraz § 4 ust. 3 cyt. wyżej rozporządzenia. Liczba terminów rozpraw i czas ich trwania, nakład pracy adwokatów zważywszy na to, że w postępowaniu przygotowawczym materiał dowodowy zgromadzono w 6 tomach akt, charter zarzutów i bieg postępowania dowodowego, wkład obrońców w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności sprawy, stopień zawiłości sprawy nie uzasadniają przyznania opłat wyższych niż minimalne.

7.1Podpis

Beata Chojnacka Kucharska Paweł Wyrzykowski