Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 5/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

K. Ł.

Czyn przypisany oskarżonemu:

w dniu 16 grudnia 2018r. w B., kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) wbrew orzeczonemu przez Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 18 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 96/15 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat, działając w zamiarze spowodowania u pokrzywdzonego J. M. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przewidując możliwość i godząc się na nastąpienie takiego uszczerbku, co jednak nie nastąpiło, celowo uderzył przodem samochodu w pokrzywdzonego J. M. idącego przy skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), a następnie po przewróceniu się pokrzywdzonego celowo najechał na niego i przejechał po nim, skutkiem czego pokrzywdzony J. M. doznał wielonarządowych obrażeń ciała w postaci złamania przedniej i tylnej kolumny lewego stawu biodrowego, złamania masy bocznej kości krzyżowej po stronie lewej na poziomie otworów S1 i S2, złamania gałęzi górnej prawej kości łonowej, złamania na granicy gałęzi dolnej prawej kości łonowej z kością kulszową, rozejścia spojenia łonowego na szerokość około 3 cm, złamania lewego wyrostka poprzecznego kręgosłupa L3, złamania tylnego odcinka żebra XI lewego, złamania prawych żeber IX-XII w przykręgosłupowych odcinkach i przedniego odcinka żebra IV prawego i rany szarpanej ściany jamy brzusznej drążącej do otrzewnej z uszkodzeniem krezki i surowicówki esicy, powodując tym rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 16 grudnia 2018r. pokrzywdzony J. M. pokłócił się ze swoją konkubiną i po 22- ej udał się do pobliskiego baru (...) w B.. W domu, jak i w barze spożywał alkohol, w barze przebywał do zamknięcia. Będąc w barze i po jego opuszczeniu znajdował się w znacznym stanie nietrzeźwości; jego stan nie pozwolił mu na dokładne odtworzenie tego, co działo się w barze i po jego opuszczeniu. W barze pokrzywdzony spotkał znanego mu z dzieciństwa oskarżonego K. Ł.. Oskarżony był tam ze swoimi znajomymi m.in. z M. M. (1), M. G., A. S.. W barze pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym i jego znajomymi - mężczyznami znajdującymi się w barze, doszło do sprzeczki. Gdy pokrzywdzony opuścił bar i udał się pieszo w kierunku swego miejsca zamieszkania z zamiarem powrotu do domu, z tyłu nadjechał oskarżony K. Ł.. Ruszył on za pokrzywdzonym z zamieram zrobienia mu poważnej krzywdy namówiony przez swoich kolegów. Oskarżony kierował samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) mimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 18 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 96/15 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat. Chcąc zaimponować swoim kolegom pojechał za pokrzywdzonym. Widząc idącego przy skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) pokrzywdzonego tyłem do niego, chcąc zrobić pokrzywdzonemu poważną krzywdę najechał od tyłu na pokrzywdzonego uderzając pokrzywdzonego przodem samochodu. W efekcie uderzenia J. M. przewrócił się. Następnie oskarżony i przynajmniej jeden z jego kolegów zaczęli bić pokrzywdzonego, po czym oskarżony wrócił do samochodu, wsiadł za kierownicę i ruszył celowo najeżdżając samochodem na leżącego przed samochodem pokrzywdzonego. Kilkukrotnie podjął próbę wjechania na pokrzywdzonego, aż w końcu najechał na niego. Pokrzywdzony znalazł się pod kołami samochodu, pomiędzy przednią a tylną osią kół stanowiąc przeszkodę fizyczną dla dalszej jazdy. Oskarżony mając świadomość, że pokrzywdzony znajduje się pod samochodem, przejechał po nim tylnymi kołami i odjechał z miejsca zdarzenia zostawiając pokrzywdzonego na drodze. Wszystko to nagnał na telefonie jeden z kolegów oskarżonego.

Zeznania pokrzywdzonego J. M.

Zeznania świadka K. P.

Zeznania świadka H. M. (1)

Zeznania świadka S. D.

Zeznania świadka W. D.

Zeznania świadka A. S.

Zeznania świadka M. G.

Zeznania świadka M. M. (1)

Zeznania świadka H. M. (2)

Zeznania świadka S. S.

Zeznania świadka M. M. (2)

Protokół oględzin miejsca zdarzenia

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonego

Odpis wyroku

Zapisy monitoringu

k. 47v. – 48, 210v. – 211v., 449-449v., 589-590, 601-601v.,

k. 18v.-23, 72v., 251v.-252, 449v.-45,

k. 134v., 249v.-250, 522-523v., 600v.-601

k. 9-10, 32, 451v.-452,

k. 524,

k. 94-95, 524v.-525v.,

k. 107, 525v.-526,

k. 125, 550v.-551,

k. 251, 521v.-522,

k. 35-37, 523v.-524,

k. 130-131,

k. 14-16,

k. 74-80, 590,

k. 166

W efekcie celowego najechania pokrzywdzonego J. M. samochodem i po jego przewróceniu się celowego przejechania po pokrzywdzonym doznał on wielonarządowych obrażeń ciała w postaci złamania przedniej i tylnej kolumny lewego stawu biodrowego, złamania masy bocznej kości krzyżowej po stronie lewej na poziomie otworów S1 i S2, złamania gałęzi górnej prawej kości łonowej, złamania na granicy gałęzi dolnej prawej kości łonowej z kością kulszową, rozejścia spojenia łonowego na szerokość około 3 cm, złamania lewego wyrostka poprzecznego kręgosłupa L3, złamania tylnego odcinka żebra XI lewego, złamania prawych żeber IX-XII w przykręgosłupowych odcinkach i przedniego odcinka żebra IV prawego i rany szarpanej ściany jamy brzusznej drążącej do otrzewnej z uszkodzeniem krezki i surowicówki esicy, powodując tym rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni.

Opinia sądowo- lekarska biegłego M. R.

Opinia sądowo- lekarska biegłego R. P.

k. 103, 551v.-552, 640v.-641,

k. 116-117, 552v.-553v.

Oskarżony kierował samochodem V. (...) o nr rej. (...) mając pełną świadomość orzeczonego wobec niego sądowego zakazu kierowania samochodami wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 18 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 96/15.

Odpis wyroku

Wyjaśnienia oskarżonego K. Ł.

k. 166

k. 172

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

K. Ł.

Czyn przypisany oskarżonemu:

w dniu 16 grudnia 2018r. w B., kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) wbrew orzeczonemu przez Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 18 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 96/15 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat, działając w zamiarze spowodowania u pokrzywdzonego J. M. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przewidując możliwość i godząc się na nastąpienie takiego uszczerbku, co jednak nie nastąpiło, celowo uderzył przodem samochodu w pokrzywdzonego J. M. idącego przy skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), a następnie po przewróceniu się pokrzywdzonego celowo najechał na niego i przejechał po nim, skutkiem czego pokrzywdzony J. M. doznał wielonarządowych obrażeń ciała w postaci złamania przedniej i tylnej kolumny lewego stawu biodrowego, złamania masy bocznej kości krzyżowej po stronie lewej na poziomie otworów S1 i S2, złamania gałęzi górnej prawej kości łonowej, złamania na granicy gałęzi dolnej prawej kości łonowej z kością kulszową, rozejścia spojenia łonowego na szerokość około 3 cm, złamania lewego wyrostka poprzecznego kręgosłupa L3, złamania tylnego odcinka żebra XI lewego, złamania prawych żeber IX-XII w przykręgosłupowych odcinkach i przedniego odcinka żebra IV prawego i rany szarpanej ściany jamy brzusznej drążącej do otrzewnej z uszkodzeniem krezki i surowicówki esicy, powodując tym rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Oskarżony nie był w barze (...) w noc poprzedzającą zdarzenie;

2.  Oskarżony nie kierował samochodem V. (...), gdyż ma orzeczony przez sąd zakaz kierowania samochodami,

3.  Oskarżony nie miał nic wspólnego ze zdarzeniem związanym z wystąpieniem u pokrzywdzonego obrażeń ciała.

Wyjaśnienia oskarżonego K. Ł.

k. 172, 448v., 588v.,

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1-1

Zeznania pokrzywdzonego J. M.

Zeznania świadka K. P.

Zeznania świadka H. M. (1)

Zeznania świadka S. D.

Zeznania świadka W. D.

Zeznania świadka A. S.

Zeznania świadka M. G.

Zeznania świadka M. M. (1)

Zeznania świadka H. M. (2)

Zeznania świadka S. S.

Zeznania świadka M. M. (2)

Protokół oględzin miejsca zdarzenia

Dokumentacja medyczna pokrzywdzonego

Odpis wyroku

Nagranie z monitoringu

Opinia sądowo- lekarska biegłego M. R.

Opinia sądowo- lekarska biegłego R. P.

Wyjaśnienia oskarżonego

(częściowe)

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego K. Ł. co do kwestii tyczącej się ataku fizycznego na pokrzywdzonego za niewiarygodne, albowiem pozostają w sprzeczności z pozytywnie zweryfikowanym materiałem dowodowym. Za wiarygodne uznał natomiast te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał na świadomość orzeczonego wobec niego sądowego zakazu kierowania samochodami i obowiązywania tego zakazu w chwili czynu, co koresponduje z treścią wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 18 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 96/15. Jako niewiarygodne sąd ocenił te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał, że w nocy, kiedy miało miejsce przedmiotowe zdarzenie, nie przebywał w barze (...) wraz ze swoimi znajomymi. Przeczą temu kategoryczne w swej treści zeznania pokrzywdzonego J. M. oraz przede wszystkim zeznania świadka A. S., ówczesnej partnerki świadka M. M. (1). Świadek A. S. zeznała konsekwentnie w trakcie postępowania, że przebywała tej nocy wraz ze swym partnerem M. M. (1) i jego znajomymi, w tym z oskarżonym i M. G. w barze (...), porozmawiała też chwilę z pokrzywdzonym. Jej partner siedział przy jednym stoliku z oskarżonym, gdyż są znajomymi. Tym samym zeznania świadka M. M. (1), w których zaprzeczył bliskiej znajomości z oskarżonym należało ocenić za niewiarygodne, sprzeczne także z wyjaśnieniami oskarżonego, który wskazał na ich znajomość. W świetle tych zeznań twierdzenia świadka M. M. (1), że zna oskarżonego jedynie z widzenia nie polegają na prawdzie. Dowodem w pełni obiektywnym zaprzeczającym prawdziwości tych zeznań jest treść wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 28 lutego 2017 r. (k. 529 i nast.), z którego wynika, że oskarżony i świadek M. M. (1) znają się bardzo dobrze, na tyle dobrze, że wspólnie popełniali przestępstwa. Nie polegają na prawdzie także te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał, że nie kierował tej nocy samochodem, z tego powodu, że ma orzeczony sądowy zakaz kierowania samochodami. Powód wskazany przez oskarżonego jest oczywiście niewiarygodny jeśli się zważy chociażby na zeznania świadka S. S., mechanika samochodowego, który naprawiał oskarżonemu samochód marki V. (...) jak zeznał świadek, widywał oskarżonego w okresie od 15 grudnia 2018r. do 17 grudnia 2018r. codziennie, oskarżony przyjeżdżał V. (...) w celu naprawy szyb i skrzyni biegów i był wówczas kierującym tym samochodem. Z relacji świadka wynika, że naprawił w samochodzie wyłącznie szyby i skrzynię biegów, samochód był sprawny technicznie. Wyroki skazujące załączone do akt sprawy wskazują natomiast niezbicie, że oskarżony wielokrotnie kierował samochodem znajdując się w stanie nietrzeźwości i wbrew orzeczonemu sądowemu zakazowi. Tym samym przytoczona przez oskarżonego linia obrony nie mogła zyskać aprobaty. Także zakwestionowanie przez oskarżonego swego udziału w zdarzeniu dotyczącym powstania obrażeń u pokrzywdzonego stanowi jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Kluczowe dla ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu są zeznania świadka H. M. (1). Świadek ten zeznając w postępowaniu przygotowawczym, ale także trzykrotnie w postępowaniu sądowym w swych zeznaniach był kategoryczny i konsekwentny. Świadek zeznał w jakich okolicznościach dowiedział się o tym, że oskarżony spowodował obrażenia ciała powstałe u pokrzywdzonego, wskazał, że wiedzę tę miał od oskarżonego, który nie tylko opowiedział mu, jak do tego doszło, ale też zaprezentował film z tego zdarzenia nagrany z bliska. Z wersji przekazanej świadkowi przez oskarżonego wynikało, że oskarżony celowo uderzył przodem samochodu w idącego pokrzywdzonego, celowo też na niego wjechał samochodem i następnie przejechał po nim. Oskarżony nie tylko opisał, jak zaatakował pokrzywdzonego ale pokazał świadkowi film z tego zdarzenia nagrany przez kolegę oskarżonego. Świadek konsekwentnie w trakcie całego postępowania wskazywał, co widział na nagraniu okazanym mu przez oskarżonego. Treść zeznań świadka nie nasuwa żadnych wątpliwości, że oskarżony celowo najechał na pokrzywdzonego samochodem, a następnie po nim przejechał. W ocenie sądu konsekwencja w zeznaniach świadka, dokładność tej relacji daje pełne podstawy do tego by zeznania świadka ocenić jako wiarygodne. Świadek choć nie darzył sympatią oskarżonego, zwłaszcza że oskarżony źle traktował jego córkę, to nie ma podstaw, by na tej podstawie uznać, że zeznania przez niego złożone są nieprawdziwe, stanowią wyłącznie pomówienie oskarżonego. Świadek składając zeznania nie był motywowany chęcią zemsty, skoro konsekwentnie zeznawał, że choć nie akceptuje stylu życia przyjętego przez jego córkę, nie chce, by pozostała z oskarżonym w związku, to jednak jest ona osobą dorosłą, na której zachowanie świadek nie ma żadnego wpływu. Świadek zatem akceptuje wybory swej córki, a od wielu miesięcy nie ma z córką żadnego kontaktu, nie wie, gdzie mieszka, nawet nie wie, w jakim kraju przebywa. Zeznania świadka H. M. (1) korespondują z zeznaniami, jakie złożyła świadek M. M. (2) ówczesna partnerka oskarżonego. Zeznała ona, że kilka dni przed przedmiotowym zdarzeniem rozstała się z oskarżonym, to oskarżony następnie nawiązał z nią kontakt poprzez wiadomość SMS, a potem w osobistej rozmowie powiedział, co zrobił pokrzywdzonemu. Wersja podana przez świadka M. M. (2) w pełni koreluje z zeznaniami świadka H. M. (1). Wprawdzie świadek nie pozostała w czasie gdy składała zeznania w bliskich relacjach z oskarżonym, to jednak jak wynika z zeznań jej ojca, świadek już po złożeniu zeznań i wyjeździe za granicę poinformowała oskarżonego, gdzie mieszka by oskarżony mógł do niej przyjechać, tym samym kontakt oskarżonego ze świadkiem po zdarzeniu, zwierzanie się jej je jest jak najbardziej relane. Już wcześniej mimo złego traktowania przez oskarżonego świadek M. M. (2) pozostawała w bliskich relacjach z oskarżonym, tworząc z nim wieloletni związek. Sąd mając na uwadze wzajemne relacje świadków z oskarżonym, ich stosunek do oskarżonego, nie znalazł powodów do uznania tych zeznań za niewiarygodne, stanowiące wyłącznie pomówienie oskarżonego. Zauważyć należy, że świadkowie uzyskali wiedzę o zdarzeniu bezpośrednio od oskarżonego ale w różnych okolicznościach, co szczegółowo zrelacjonowali, a ich relacje różnią się w szczegółach. Tym samym nie sposób przypisać im zmowy przeciwko oskarżonemu. Na sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu wskazują także zeznania świadka S. D.. Świadek ten znajdował się na drodze, gdzie doszło do zdarzenia, chwilę przez jego zaistnieniem i w bardzo krótkim czasie po zdarzeniu. Co istotne, świadek zauważył tuż przed zdarzeniem na skrzyżowaniu ulic, gdzie doszło do zdarzenia, samochód z charakterystycznymi światłami z tyłu typu led, wskazał też z dużym prawdopodobieństwem na markę tego samochodu V. (...), model IV lub V. Uwagę świadka zwróciło nietypowe zachowanie kierującego, skąd obserwował ten samochód. Gdy ten samochód odjechał, po krótkim czasie gdy podjechał w to samo miejsce, zobaczył leżącego twarzą do jezdni pokrzywdzonego. Opis samochodu odpowiadał samochodowi, jakim jeździł wówczas oskarżony. Samochód użytkowany przez oskarżonego K. Ł. odpowiada opisowi podanemu przez świadka i to zarówno marce, jak i co do nietypowych świateł w tym aucie. Zdaniem sądu wskazane powyżej dowody w ich wzajemnym logicznym powiazaniu świadczą o tym, że to oskarżony był kierującym samochodem i to on celowo najechał a następnie celowo przejechał po leżącym pokrzywdzonym. Pośrednio na sprawstwo oskarżonego wskazują zeznania pozostałych świadków świadczące o pobycie pokrzywdzonego i oskarżonego w tym samym czasie w barze oraz kłótnię pomiędzy pokrzywdzonym a znajomymi oskarżonego, Oskarżony K. Ł. kierowany chęcią zaimponowania kolegom ruszył za pokrzywdzonym w celu zrobienia mu krzywdy. Powyższe również świadczy o celowości, a nie przypadkowości spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała. Do takich kategorycznych wniosków prowadzi nie tylko ocena zeznań świadków ale także opinie pisemna i ustne wydane przez biegłego lekarza R. P.. Biegły analizując obrażenia ciała stwierdzone u pokrzywdzonego jednoznacznie wykluczył, by powstały w wyniku potracenia, czyli typowego wypadku samochodowego który cechuje nieumyślność, a opinie biegłego nie tylko są konsekwentne i kategoryczne ale zawierają przekonywującą i pełną argumentację co do prezentowanego stanowiska. Rodzaj obrażeń ciała, ich wielkości i charakter wskazują na przejechanie przez samochód, a nie potrącenie pieszego. Dowody z wydanych opinii mają charakter obiektywny i korespondują z zeznaniami świadków H. M. (1) i M. M. (2). Nie sposób przyjąć, by świadkowie niejako dopasowali swe zeznania do opinii biegłego, by zeznaniami obciążyć oskarżonego, skoro nie znali treści opinii, gdy składali zeznania, nie mieli dostępu do akt. Przebieg zdarzania ustalony w oparciu o te dowody koresponduje z dowodami w postaci nagrań z monitoringu. Nagrania te są jednak bardzo słabej jakości i nie sposób na ich podstawie bez uzupełnienia innymi dowodami czynić ustaleń faktycznych. Zauważyć jednak należy, że dysponujący nagraniem z monitoringu świadek H. M. (2) opisał to, co zarejestrowała jego kamera, oglądał to zdarzenie, jak stwierdził wywarto na nim ogromne wrażenie. Świadek mógł korzystać z przybliżeń oglądając nagranie, dlatego widział je lepiej, wyraźniej, dokładniej, niż załączone do akt i odtworzone ze strony internetowej nagrania tego samego zdarzenia. Świadek zeznał, iż samochód uderzył w pieszego, następnie dwie osoby wysiadły z samochodu, było tam widoczne zamieszanie przy pieszym, po czym osoby te wróciły do samochodu, samochód zaczął wykonywać niezrozumiałe dla świadka manewry ruszania, cofania i znowu ruszania po czym pojechał do przodu. Zaprezentowany przez świadka przebieg zdarzenia również wyklucza przypadkowość uderzenia samochodem w pieszego, a świadczy o celowym najechaniu na niego i następnie przejechaniu po nim. Logicznym jest, że gdyby to było przypadkowe potracenie pieszego kierujący bądź uciekłby z miejsca zdarzenia bądź zawiadomił odpowiednie służby. Nagranie monitoringu zaprezentowane przez świadka wskazuje, że nie zaistniała żadna z dwóch sytuacji. Także świadek K. P. obejrzała monitoring uzyskany od świadka i w podobny sposób opisała przebieg zdarzenia. Sąd krytycznie odniósł się do zeznań pokrzywdzonego J. M. i świadka K. P. jego konkubiny odnośnie przebiegu zdarzenia mając na uwadze ich osobiste, całkowicie zrozumiałe zaangażowanie w sprawie mające na celu ustalenie prawdziwego przebiegu zdarzenia. Zeznania tych świadków w trakcie postępowania ewaluują, od bardzo skąpych w informacje na temat przebiegu zdarzania do coraz to liczniejszych szczegółów z jego przebiegu. Świadkowie ci czerpali wiedzę o zdarzeniu w znacznej części nie poprzez własne doświadczenia, jak w przypadku pokrzywdzonego, czy poprzez zapis z monitoringu jak w przypadku K. P., ale z historii zasłyszanych z wielu źródeł od wielu osób, nie będących świadkami naocznymi, stąd pozyskane w ten sposób informacje w znacznej części nie poddawały się weryfikacji. Nie były to jednak celowe zniekształcenia przebiegu zdarzenia, ale wynikające z chęci ustalenia okoliczności zdarzenia, zaangażowanie się we „własne śledztwo” obok oficjalnie prowadzonego postępowania karnego. Stąd tylko w tej części, w której ich relacje dało się zweryfikować innymi dowodami sąd wykorzystał treść ich zeznań dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Relacja części świadków przesłuchanych w tej sprawie opiera się na zasłyszanych informacji od innych osób, które nie były naocznymi świadkami zdarzenia, w tym sytuacji zaistniałych w barze, stąd mając na uwadze duże zainteresowanie lokalnej społeczności tym zdarzeniem, dyskutowane, komentowanie tego zdarzania przez różne osoby informacje przekazywane z ust do ust mogły w istotny sposób zniekształcić prawdziwy przebieg zdarzenia, stąd sąd oparł się czyniąc ustalenia faktyczne, tylko na wymienionych wyżej dowodach.

Sąd w pełni podzielił ustalenia poczynione w opinii biegłego lekarza M. R. co do charakteru powstałych u pokrzywdzonego obrażeń ciała. Biegły wydał pisemną, następnie ustne uzupełniające opinie, które są w swej treści przekonywujące. Sąd nie znalazł postaw, by opinie te kwestionować, biegły w sposób szczegółowy wyjaśnił powody swego stanowska. Stąd sąd zaakceptował opinie w zakresie ustalenia spowodowania u pokrzywdzonego obnażeń ciała powyżej 7 dni. Biegły na rozprawie w dniu 7 września 2023r. wypowiedział się kategorycznie co do charakteru powstałych u pokrzywdzonego obrażeń stwierdzając, że są to obrażenia ciała naruszające funkcje narządów na okres powyżej 7 dni, czyli jak w pisemnej opinii (k. 103), a jedynie z uwagi na to, że doszło do trwałego uszkodzenia nerwu to powstała trwała niezdolność do pracy i to owa trwała niezdolność do pracy stanowi o konieczności uznania, że mowa o skutku zdrowotnym z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. (k. 641) Sąd nie podzielił przedstawionej przez biegłego oceny prawnej w zakresie kwalifikacji prawnej – tj. z art. 156 k.k., a mianowicie ustalenia – znacznej, trwałej niezdolności do pracy w zawodzie. Oskarżyciel posiłkowy po leczeniu wrócił na dotychczasowe stanowisko pracy i na tym stanowisku pracował przez okres około roku. Jego stan zdrowia nie spowodował zatem braku możliwości wykonywania dotychczasowego zawodu, pokrzywdzony wykonywał takie same czynności, jak przed wypadkiem. Uzyskał od lekarza medycyny pracy dopuszczenie do pracy na poprzednio zajmowanym stanowisku (k. 612-613). Pokrzywdzony zmienił stanowisko pracy po dłuższym czasie ale nie było to powodowane trudnością w wykonaniu pracy z powodu kłopotów zdrowotnych, a zmiana ta nastąpiła z całkiem innych, prywatnych powodów, nie pozostających w związku ze stanem zdrowia pokrzywdzonego. Odmienna ocena sądu w powyższym zakresie nie ma wpływu na ocenę rzetelności opinii lekarskiej, gdyż rolą sądu, nie zaś biegłego, jest dokonanie prawidłowej oceny prawnej konkretnego zachowania. Z punktu widzenia medycznych aspektów opinie pisemna i ustne są jasne, przekonywujące, podparte wiedzą medyczną i doświadczeniem biegłego. Sąd miał na uwadze także wskazanie biegłego, że mimo licznych obrażeń ciała odniesionych przez pokrzywdzonego, nieudzielenie pokrzywdzonemu pomocy medycznej nie skutkowałoby jego zgonem.

Dokumenty zostały sporządzone przez osoby do tego uprawnione, ich wiarygodność nie budzi wątpliwości; ich wiarygodność nie była kwestionowana podczas procesu.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Wyjaśnienia oskarżonego K. Ł.

Wyjaśnienia oskarżonego w istotnej, decydującej dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za spowodowanie u pokrzywdzonego obrażeń ciała, zostały uznane za niewiarygodne, a ich ocenę sąd przedstawił powyżej.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony K. Ł. kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) wbrew orzeczonemu przez Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 18 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 96/15 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat, działając w zamiarze spowodowania u pokrzywdzonego J. M. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przewidując możliwość i godząc się na nastąpienie takiego uszczerbku, co jednak nie nastąpiło, celowo uderzył przodem samochodu w pokrzywdzonego J. M. idącego przy skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), a następnie po przewróceniu się pokrzywdzonego celowo najechał na niego i przejechał po nim, skutkiem czego pokrzywdzony J. M. doznał wielonarządowych obrażeń ciała w postaci złamania przedniej i tylnej kolumny lewego stawu biodrowego, złamania masy bocznej kości krzyżowej po stronie lewej na poziomie otworów S1 i S2, złamania gałęzi górnej prawej kości łonowej, złamania na granicy gałęzi dolnej prawej kości łonowej z kością kulszową, rozejścia spojenia łonowego na szerokość około 3 cm, złamania lewego wyrostka poprzecznego kręgosłupa L3, złamania tylnego odcinka żebra XI lewego, złamania prawych żeber IX-XII w przykręgosłupowych odcinkach i przedniego odcinka żebra IV prawego i rany szarpanej ściany jamy brzusznej drążącej do otrzewnej z uszkodzeniem krezki i surowicówki esicy, powodując tym rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. Takie zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona zbrodni z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Celowe najechanie samochodem na pokrzywdzonego z taką siłą, by ten się przewrócił, następnie celowe najechanie samochodem na człowieka i przejechanie po nim jednoznacznie świadczy, że oskarżony przewidywał możliwość i godził się na nastąpienie u pokrzywdzonego skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, choroby realnie zagrażającej życiu. Tak brutalne działanie, przy użyciu samochodu, z pewnością taki skutek realnie mogło powodować. Jedynie przypadek sprawił, że obrażenia ciała stwierdzone u pokrzywdzonego stanowiły te opisane w art. 157 § 1 k.k., a nie wskazane w art. 156 k.k. Opisane wyżej celowe działanie oskarżonego jednocześnie wyklucza przyjęcie kwalifikacji prawnej zaproponowanej przez prokuratora w akcie oskarżenia. Wypadek drogowy jest przestępstwem nieumyślnym, a w zaistniałej sytuacji działanie oskarżonego było celowe, zamierzone, nakierowane na powodowanie poważnych konsekwencji dla zdrowia pokrzywdzonego, przy czym narzędziem mającym te skutki spowodować był samochód. Sąd nie zaakceptował także stanowiska sądu rejonowego wskazującego na zakwalifikowanie czynu popełnionego przez oskarżonego jako usiłowanie zabójstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. Oskarżony z pewnością do zaatakowania pokrzywdzonego użył przedmiotu – samochodu, który potencjalnie mógł spowodować nawet śmierć człowieka. Jego zachowanie w początkowym etapie, jak opisali świadkowie, miało na celu przewrócenia na ziemię poprzez uderzenie pokrzywdzonego przodem samochodu. Gdyby zamiarem oskarżonego było spowodowanie śmierci pokrzywdzonego, zrealizowanie tego skutku przy użyciu samochodu nie byłoby trudne. Wystarczyłoby uderzenie pokrzywdzonego przodem samochodu z dużą siłą przodem auta w taki sposób, by pokrzywdzony z impetem upadł na podłoże - w takich okolicznościach często następuje skutek śmiertelny przy potraceniu pieszego przez samochód, a zatem wystarczające byłoby w tych okolicznościach nabranie zdecydowanie większej prędkości przy uderzeniu pokrzywdzonego. Oskarżony z pewnością nie jechał z dużą prędkością, gdyż powstałyby wówczas u pokrzywdzonego innego charakteru obrażenia, o czym szczegółowo wypowiedział się biegły R. P. w swej opinii. Dokonując próby odtworzenia przebiegu zdarzenia wyłącznie o dokumentację medyczną pokrzywdzonego, charakter obrażeń, trudno byłoby wykluczyć typowe potracenie człowieka samochodem, a to w sposób kategoryczny biegły wykluczył. Nie tylko treść opinii biegłego ale też nagranie z monitoringu, choć słabej jakości, pozwala na ustalenie, że ta prędkość nie była duża. Logicznym jest też, że już po uderzeniu pokrzywdzonego przodem samochodu, gdyby rzeczywiście oskarżonemu towarzyszył zamiar zabójstwa, oskarżony bez trudu mógłby spowodować ten skutek poprzez najechanie na pokrzywdzonego z impetem, a zatem przy użyciu oddziaływania dużej siły. Takie zachowanie nie miało miejsca. Jak ustalono po przewróceniu się pokrzywdzonego w wyniku uderzenia pokrzywdzonego przodem auta oskarżony wysiadł z samochodu i bił pokrzywdzonego. Obrażenia powstałe w efekcie tego fragmentu zachowania nie były istotne, a z opinii biegłego R. P. wynika, że zdecydowana większość obrażeń ciała o istotnym charakterze nie powstała w efekcie pobicia. W ocenie sądu najechanie samochodem na pokrzywdzonego miało na celu spowodowanie u niego bólu, poważnych obrażeń ciała oraz jednocześnie strącenie pokrzywdzonego z jezdni, przewrócenie go, by można było pokrzywdzonego pobić. Następnie po pobiciu pokrzywdzonego oskarżony najechał na pokrzywdzonego przednimi kolami samochodu, a gdy pokrzywdzony znalazł się pod samochodem przejechał po nim tylnymi kołami. Z relacji świadka H. M. (1), który oglądał ten fragment zdarzenia na telefonie oskarżonego wynika, że także w tym przypadku prędkość samochodu była niewielka. Gdyby oskarżonemu towarzyszył zamiar zabójstwa, ta prędkość z pewnością byłaby zdecydowanie wyższa. W świetle okoliczności przedmiotowych ale i podmiotowych – oskarżony zaatakował pokrzywdzonego pod namową kolegów, by im zaimponować- nie można w sposób nie budzący wątpliwości odtworzyć zamiar oskarżonego, a mianowicie towarzyszący mu podczas zdarzenia zamiar pozbawienia pokrzywdzonego życia czy to bezpośredni czy ewentualny. Z opinii biegłego lekarza M. R. wynika, że powstałe u pokrzywdzonego obrażenia ciała mimo ich rozległości, nie zagrażały jego życiu. Przyczyny odmowy przyjęcia kwalifikacji prawnej proponowanej przez tego biegłego (art. 156 § 1 pkt 2 k.k.) zostały omówione wyżej.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. Ł.

I

I

Oskarżony K. Ł. zaatakował pokrzywdzonego bez żadnego powodu, wcześniej znał pokrzywdzonego, nie pozostał z nim w żadnym sporze, konflikcie. Oskarżony miał czas, jadąc samochodem, by porzucić zamiar zrobienia pokrzywdzonemu krzywdy. Zamiar swój konsekwentnie realizował, był bardzo brutalny w swym działaniu, a po brutalnej napaści zostawił pokrzywdzonego bez jakiejkolwiek pomocy, zimą, na ulicy, we czesanych godzinach rannych. Zachowanie oskarżonego świadczy o bardzo wysokim stopniu jego winy, okoliczności czynu wskazują także na bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości tego czynu. Sąd uznał zważywszy na charakter zajścia oraz uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, pobyty w zakładzie karnym, że oskarżony jest sprawcą zdemoralizowanym. Z opinii z aresztu śledczego wynika, że oskarżony identyfikuje się z podkulturą przestępczą, choć w niej aktywnie nie uczestniczy. Oskarżony popełnił przestępstwo krótko po opuszczeniu zakładu karnego, gdzie odbywał karę pozbawienia wolności. Zakład karny opuścił 8 października 2018r., zatem już po upływie niespełna 2 miesięcy popełnił kolejne przestępstwo. Pokrzywdzony w wyniku tego zdarzenia odniósł szereg obrażeń ciała, do chwili obecnej ma problemy z nogą i powstały u niego uszczerbek na zdrowiu ma charakter trwały, co wynika z opinii biegłego M. R., jak i zaświadczenia lekarskiego k. jak i dokumentacji medycznej – k. 615. Pokrzywdzony nie miał żadnej szansy by obronić się przed atakiem. Odniesione obrażenia były dla pokrzywdzonego bardzo bolesne, wymagające długotrwałego leczenia, w tym szpitalnego. Mając te okoliczności na uwadze sąd wymierzył oskarżonemu karę 5 lat pozbawienia wolności.

K. Ł.

II

I

Sąd uznał, że pokrzywdzony J. M. w wyniku tego zdarzenia doznał ogromnej krzywdy, wyżarzającej się w cierpieniach fizycznych i psychicznych. Pokrzywdzony został pozostawiony sam sobie zimą, rano, na ulicy, z poważnymi obrażeniami ciała, przez długi okres czasu przebywał na leczeniu szpitalnym, przeszedł leczenie operacyjne. Mimo starań lekarzy, konsultacji medycznych, po zdarzeniu nie wrócił do pełnej sprawności fizycznej, ma problemy z chodem, ma kłopoty z nogą, które są nieodwracalne. To znacznie ogranicza jego faktyczność fizyczną. Pokrzywdzony jest osobą młodą, mimo nie sprowokowania żaden sposób tak agresywnego ataku na jego osobę został dotkliwie poturbowany ze skutkami dla zdrowia na całe życie. Tym samym kwota zadośćuczynienia zasądzona wyrokiem – 100 tysięcy zł zadośćuczyni doznanej przez pokrzywdzonego krzywdzie, jest przy tym kwotą realnie odczuwalną dla pokrzywdzonego. Odpowiada w pełni żądaniu wnioskowanemu na rozprawie w dniu 9 marca 2023r. z tytułu nawiązki, którym zażądano 100 tys. zł – k. 590 jako obejmującej szkodę i krzywdę.

K. Ł.

III

I

Orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych ma charakter obligatoryjny w sytuacji wypełnienia znamion przestępstwa z art. 244 k.k. Mając na uwadze okoliczności czynu, wielokrotne kierowanie samochodem mimo braku uprawnień na przestrzeni kilku dni poprzedzającym zdarzenie, poprzednie skazania za przestępstwo podobne - kierowanie samochodem wbrew zakazowi – odpis wyroku k. 167, nagminne łamanie orzeczonego zakazu, Sąd orzekł zakaz na okres 5 lat.

K. Ł.

IV

I

Sąd złożył do depozytu sądowego przedmioty w postaci pałki i elementu plastikowego - ujawnionych na miejscu zdarzenia, a uznanych za dowody rzeczowe w sprawie, albowiem nie ustalono, do kogo przedmioty te należą.

1 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnie nia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Z uwagi na to, że w chwili wyrokowania obowiązywały mniej korzystne dla oskarżonego przepisy kodeksu karnego niż w dacie popełnienia czynu, sąd zastosował regułę wynikającą z art. 4 § 1 k.k.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V i VI

Oskarżony występował z obrońcą ustanowionym z urzędu w postępowaniu sądowym. Obrońca złożyła wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oświadczając, iż nie zostały one pokryte w żadnej części. Na zasądzoną kwotę składa się 1200 zł za udział w rozprawie głównej, w pierwszym terminie i 240 zł za każdy kolejny termin rozprawy głównej. Kwota zasądzona na rzecz obrońcy zawiera podatek od towarów i usług. Przyznana adwokatowi kwota znajduje podstawę w art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze, oraz w treści przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przy czym mając na uwadze orzecznictwo TK stawki wynagrodzenia ustalono na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.).

Oskarżyciel posiłkowy ustanowił w niniejszym postępowaniu, na etapie postępowania przygotowawczego, pełnomocnika - radcę prawnego. Wobec złożenia wniosku o zasądzenie poniesionych z tego tytułu kosztów przez oskarżyciela posiłkowego należało koszty te zasądzić od oskarżonego w wysokości 3528 zł uwzględniając liczbę terminów rozprawy głównej, w której faktycznie uczestniczył pełnomocnik oraz opłaty wynikające z rozporządzenia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

V.

Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art. 624 § 1 k.p.k. Oskarżony przebywa w izolacji więziennej, nie ma żadnego majątku, nie uzyskuje dochodów, a więc nie jest w stanie uiścić kosztów sądowych. Stąd koszty te zostały w całości przejęte na rachunek Skarbu Państwa.

1 Podpis

Beata Chojnacka Kucharska Elżbieta Jeżak – Juszko