Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 632/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z 1 października 2021 r., sygn. akt II K 33/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

/z apelacji obrońcy oskarżonego/

1. Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to:

a) art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez niewłaściwą ocenę dowodów i bezzasadne pominięcie przy odmowie im wiarygodności tych części zeznań świadków M. R., K. W. i A. S., w której świadkowie ci wskazywali na fakt wtargnięcia (zatoczenia się) pokrzywdzonego bezpośrednio pod pojazd kierowany przez oskarżonego w momencie jego omijania w sytuacji, gdy wbrew twierdzeniom Sądu zeznaniom tym nie stoją w sprzeczności dowody w postaci opinii lekarskich oraz oględzin ciała, pojazdu i miejsca zdarzenia (ze względu na dynamikę sytuacji ostateczne miejsce kontaktu ciała z pojazdem nie musi odzwierciedlać zachowania pokrzywdzonego), ani opinia D., która miała charakter odtwórczy (biegły sam nie ustalał tych okoliczności, ale opierał się na innych dowodach), zaś świadków tych sam Sąd Rejonowy uznał za wiarygodnych co do zasady;

b) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego i odmowę mu wiarygodności w części, w jakiej oskarżony wskazywał na fakt wtargnięcia pokrzywdzonego bezpośrednio pod pojazd w sytuacji, gdy wyjaśnienia te były spójne, logiczne i korespondowały z treścią zeznań ww. świadków;

c) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z opinii biegłego K. D. i bezkrytyczne oparcie się na tej opinii w całości w sytuacji, gdy biegły dokonywał pomiarów w warunkach laboratoryjnych, a nadto opierał się na sztywnych wartościach co do prędkości i odległości deklarowanych przez oskarżonego, gdy tymczasem wobec dynamiczności sytuacji oraz szacunkowych, różnych wartościach podawanych przez świadków zdarzenia, wnioski opinii co do momentu zauważenia pokrzywdzonego i możliwości wyhamowania czy uniknięcia kolizji należy uznać za wysoce wątpliwe;

d) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z opinii biegłego M. K. i uznanie jej za dowód wiarygodny w sytuacji, gdy opinia ta została sporządzona w sposób nierzetelny, była niepełna i niejasna, a sam Sąd Rejonowy odmówił jej pierwotnie mocy dowodowej, powołując innego biegłego tej samej specjalności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.) polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony miał możliwość uniknięcia kolizji z pokrzywdzonym mimo nieprawidłowego zachowania pokrzywdzonego, ciemnego koloru jego ubioru, pory nocnej oraz miejsca zdarzenia na nieoświetlonym odcinku drogi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(z ostrożności procesowej)

3. Rażąca niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.) poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy biorąc pod uwagę przyczynienie się pokrzywdzonego do zdarzenia, adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynów i sytuacji oskarżonego byłaby kara pozbawienia wolności w dolnych granicach wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

/z apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych/

4. Rażąca niewspółmierność (łagodność) wymierzonej kary 4 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy prawidłowe wzięcie pod uwagę przez Sąd Rejonowy ustalonych okoliczności, tj. stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, ucieczki z miejsca zdarzenia, brak wezwania pomocy, podjęcia bezzwłocznie próby zacierania śladów popełnionego przestępstwa, nakłanianie świadków do składania fałszywych zeznań, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, przede wszystkim prewencja indywidualna oraz właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, w tym uprzednia karalność także za przestępstwa popełnione przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym winny skutkować wymierzeniem wobec Ł. R. kary pozbawienia wolności w wymiarze nie mniejszym niż 7 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy w badanej sprawie dokonał całościowej i wnikliwej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czemu dał wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia. Także dowody w postaci zeznań świadków M. R., K. W. i A. S. zostały ocenione w sposób swobody, zgodnie z wymogami zawartymi w art. 7 k.p.k. Odmówienie im waloru wiarygodności w zakresie, w którym zeznania tych świadków wskazywały, iż przed potrąceniem R. P. pokrzywdzony miał stać przodem do pobocza, zwrócony prawą stroną do nadjeżdżającego samochodu i tuż przed potrąceniem cofnąć się/zatoczyć w stronę pojazdu prowadzonego przez oskarżonego, stały w sprzeczności nie tylko z nieosobowymi źródłami dowodowymi, na których biegły K. D. oparł sporządzoną w sprawie opinię, ale też z pierwszymi wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego. Podobnie ocenić należy wynikające z zeznań świadków różnice w szacowanej prędkości, z jaką jechał oskarżony oraz odległości, z której dostrzeżona została postać pieszego przed wypadkiem – wynikać mogą one zarówno z subiektywnego postrzegania przez świadków szacowanej prędkości/odległości, która nie zawsze ma odzwierciedlenie w rzeczywistych pomiarach, jak i w mniej uważnym obserwowaniu przez nich otoczenia, aniżeli czyni to kierowca.

Chociaż na rozprawie oskarżony starał się umniejszać swoją winę w przedmiotowym zdarzeniu, to jednak uznać należy, iż jego wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego (k. 115-116, 149-153) były szczere i spontaniczne oraz oddawały rzeczywisty przebieg przedmiotowego zdarzenia, który znalazł potwierdzenie w zeznaniach świadków podróżujących samochodem wraz z oskarżonym (w zakresie, w jakim Sąd Rejonowy uznał je za wiarygodne) oraz dowodów w postaci uszkodzeń pojazdu, położenia na jezdni części, które odpadły z samochodu, ułożenia ciała pokrzywdzonego oraz stwierdzonych u niego obrażeń, na których następnie oparte zostały sporządzone w sprawie opinie biegłych. Wszelkie wątpliwości, jakie strony zgłaszały do pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego K. D., zostały przez niego w sposób wyczerpujący wyjaśnione na rozprawie w dniu 22 września 2021 r. (k. 559-562). W związku z tym podejmowana przez obrońcę polemika z wnioskami powołanej opinii stanowi wyraz dowolnej i subiektywnej interpretacji skarżącego, która jednak nie stanowi wystarczającej podstawy do podważenia prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. Chociaż co do zasady słuszne jest spostrzeżenie, iż pieszy znajdujący się w znacznym stanie nietrzeźwości (stwierdzone 1,7‰ alkoholu etylowego we krwi R. P. – k. 295-296) może poruszać się w sposób niepewny i nieprzewidywalny, to jednak dywagacjom na temat jego ewentualnego zachwiania się w stronę nadjeżdżającego samochodu przeczą uszkodzenia ujawnione na w/w pojeździe, przede wszystkim umiejscowienie uszkodzenia przedniej szyby w prawym górnym rogu, które wraz z obrażeniami ciała stwierdzonymi u pokrzywdzonego prowadzą do jednoznacznych wniosków, iż został on uderzony przez jadący samochód w tylną powierzchnię ciała w pozycji wyprostowanej. Biegły K. D. w pisemnej opinii (k. 500) dokładnie przedstawił mechanizm powstania stwierdzonych u pokrzywdzonego obrażeń oraz stwierdzonych uszkodzeń pojazdu, przedstawiając w sposób spójny i logiczny przebieg mającego miejsce wypadku.

Krytycznie odnieść należy się także do zarzutu dowolnej oceny dowodu z opinii biegłego M. K., która w swoich wnioskach zasadniczo pokrywała się z opinią sporządzoną przez biegłego K. D.. Wbrew stanowisku skarżącego, zlecenie przeprowadzenia kolejnej opinii przez biegłego tej samej specjalności nie jest jednoznaczne z odmówieniem mocy dowodowej opinii M. K. i traktować je należy jako dążenie sądu do pełnego i wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, zaś oparcie ustaleń faktycznych na uzupełniających się, niezależnych opiniach dwóch biegłych jest potwierdzeniem rzetelności procesu. Podkreślić jednak należy, na co zwracał także uwagę Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku, iż opinia sporządzona przez biegłego K. D. była obszerniejsza i bardziej wyczerpująca, ponieważ biegły ten sporządzał swoją opinię na późniejszym etapie postępowania i dysponował większą ilością materiału dowodowego, który poddawał analizie. Wobec powyższego zarzuty obrońcy dotyczące oceny wskazanych dowodów stanowią nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i zgodnymi z wymogami art. 7 k.p.k. ocenami Sądu Rejonowego, które Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż chociaż pokrzywdzony poruszał się jezdnią w sposób nieprawidłowy, to pomimo panujących w chwili wypadku złych warunków pogodowych oskarżony dostrzegł postać pokrzywdzonego na tyle wcześnie, aby móc podjąć skuteczne manewry obronne, które pozwoliłyby na uniknięcie wypadku. Z opinii biegłego K. D. oraz wykonanych przez niego obliczeń wynika w sposób jednoznaczny, iż oskarżony miał możliwość wykonania skutecznego hamowania prowadzącego do całkowitego zatrzymania pojazdu i uniknięcia w ten sposób potrącenia pieszego nawet bez konieczności zmiany pasa ruchu w celu ominięcia go, jednak brawurowa jazda oskarżonego i brak podjęcia skutecznych manewrów obronnych doprowadziły do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia drogowego.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – wbrew zarzutom podniesionym przez obrońcę oskarżonego – został oceniony w sposób całościowy z zachowaniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, iż w badanej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania zawartych w art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.

Ad. 2

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż pomimo nieprawidłowego zachowania pokrzywdzonego, który był ubrany w ciemną odzież bez elementów odblaskowych i poruszał się jezdnią w sposób nieprawidłowy, na nieoświetlonym odcinku drogi, to jednak oskarżony miał możliwość dostrzeżenia go na drodze na tyle wcześnie, aby podjąć skuteczną reakcję obronną pozwalającą na uniknięcie wypadku. Przyjęta przez Sąd Rejonowy odległość, z której oskarżony miał możliwość dostrzeżenia pokrzywdzonego ustalona została na podstawie sporządzonej przez biegłego kalkulacji dotyczącej kąta padania świateł drogowych oraz oświetlanych przez nie powierzchni, a wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stanowiły jedynie uzupełnienie tych obliczeń. Należy zwrócić uwagę na okoliczność, którą podkreślał Sąd Rejonowy, iż obliczenia dokonane przez biegłego sporządzone zostały przy przyjęciu korzystniejszego dla oskarżonego wariantu poruszania się po płaskim odcinku drogi, mimo iż do wypadku doszło w miejscu, gdzie jezdnia jest pochylona i oskarżony zjeżdżając w dół, miał możliwość zobaczenia postaci pieszego jeszcze wcześniej.

Ad. 3 i 4

Ponieważ zarówno obrońca oskarżonego, jak i pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w swoich apelacjach zawarli zarzuty dotyczące rażącej niewspółmierności kary wymierzonej Ł. R., Sąd Odwoławczy odniesie się do tych zarzutów w sposób łączny.

Wbrew stanowisku obrońcy, wymierzonej Ł. R. kary 4 lat pozbawienia wolności nie sposób uznać za niewspółmiernie i rażąco surową. Przypomnieć należy, iż przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. zagrożone jest karą od 6 miesięcy do lat 8, zaś w sytuacji, gdy spełnione są także przesłanki określone w art. 178 § 1 k.k. – a tak było w niniejszej sprawie, ponieważ Ł. R. zbiegł z miejsca zdarzenia – sąd orzekający zobligowany był do wymierzenia kary za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej niż 2 lata, do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę. Określając wymiar kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo, Sąd Rejonowy w pełni uwzględnił dyrektywy wymiaru określone w art. 53 k.k., mając na względzie zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące, co w sposób wyczerpujący oddano w pisemnych motywach uzasadnienia Sądu I instancji.

Z kolei pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w swojej apelacji, w której podniósł zarzut rażącej niewspółmierności i łagodności wymierzonej Ł. R. kary, skupił się na uwzględnionych już przez sąd orzekający okolicznościach obciążających. Niewątpliwie zarówno stopień winy, jak i społecznej szkodliwości czynu objętego przedmiotowym wyrokiem były bardzo wysokie. Także okoliczności takie jak ucieczka z miejsca zdarzenia oraz nieudzielenie pomocy pokrzywdzonemu rzutowały na wymiar orzeczonej kary. Ponadto uprzednia karalność Ł. R., w tym za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, stanowiła istotną okoliczność obciążającą.

Należy również pamiętać, iż zgodnie z regulacją art. 53 § 2 k.k. sąd zobowiązany jest do uwzględnienia nie tylko okoliczności leżących po stronie oskarżonego, ale także zachowania pokrzywdzonego, który jak wynika z treści opinii biegłego K. D., swoim zachowaniem także przyczynił się do powstania przedmiotowego wypadku, jako że poruszał się jezdnią zamiast poboczem, po niewłaściwej stronie drogi, w porze nocnej drogą nieoświetloną, bez elementów odblaskowych na odzieży.

Przypomnieć należy, iż zgodnie z poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami faktycznymi, których pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w wywiedzionej apelacji nie kwestionuje, oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w sposób nieumyślny. Ponadto jego zachowanie – wbrew opinii skarżącego – nie świadczy o wysokim stopniu demoralizacji. Co prawda oskarżony obawiając się ponownego osadzenia w zakładzie karnym odjechał z miejsca zdarzenia, nie udzielając pomocy pokrzywdzonemu, jednak po powrocie do B. ostatecznie zadzwonił na numer alarmowy, aby poinformować o potrąceniu pieszego. Nie można również tracić z pola widzenia, iż Ł. R. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu już na etapie postępowania przygotowawczego i złożył obszerne wyjaśnienia, w których przyznał się nie tylko do potrącenia pokrzywdzonego, ale też spożywania alkoholu na kilka godzin przed wypadkiem. Brak jest przy tym podstaw do przyjęcia, iż oskarżony namawiał świadków zdarzenia do składania fałszywych zeznań. Chociaż M. R., K. W. i A. S. starali się umniejszyć winę oskarżonego w przedmiotowym zdarzeniu, to jednak ta część ich zeznań, która nie miała oparcia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie – w tym w wyjaśnieniach oskarżonego oraz opiniach biegłych, nie stanowiła podstawy ustaleń faktycznych w badanej sprawie. To przecież A. S. w obawie przed konsekwencjami skorzystania z samochodu bez zgody i wiedzy rodziców najpierw zamierzał ukryć pojazd, a następnie podał ojcu nieprawdziwe informacje na temat okoliczności powstania widocznych na nim uszkodzeń. Mając zatem na względzie całokształt okoliczności sprawy – zarówno obciążających, jak i łagodzących, w ocenie Sądu Odwoławczego kara 4 lat pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu jest karą wyważoną, adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, wymierzoną z należytym uwzględnieniem wszystkich okoliczności i dyrektyw określonych w art. 53 k.k. Kara w takim wymiarze będzie właściwie realizowała również cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Wniosek

1. Obrońca oskarżonego podnosząc wskazane wyżej zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 części dyspozytywnej poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 7 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

W wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej Sąd II instancji w pełni zaaprobował poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania zaskarżonego orzeczenia, nie znajdując tym samym żadnych podstaw do uniewinnienia Ł. R. od popełnienia przypisanego mu czynu.

Ad. 2

Jak już wspomniano, w przekonaniu Sądu Odwoławczego kara 4 lat pozbawienia wolności jest karą adekwatną i wyważoną, nie było zatem podstaw do zmiany pkt 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w taki sposób, w jaki wniesiono w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Ł. R..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy nie uznał za słuszne zarzutów podniesionych w apelacjach wywiedzionych przez obrońcę oskarżonego oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych oraz nie uwzględnił zawartych w nich wniosków o zmianę zaskarżonego orzeczenia. Nie było również konieczności ingerowania w treść tego wyroku z urzędu, dlatego też jako trafny i prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. mając na względzie aktualną sytuację materialną oskarżonego oraz kierując się względami słuszności zwolnił oskarżonego Ł. R. oraz oskarżycieli posiłkowych A. P. (1) i A. P. (2) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu winy za zarzucane mu przestępstwo oraz wymiar orzeczonej wobec niego kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana