Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska

Protokolant Jolanta Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013r.

sprawy R. D.

obwinionego z art. 92 § 1 kw i art. 95 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze

z dnia 8 sierpnia 2013 r. sygn. akt VIII W 160/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego R. D.,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych i opłatę w wysokości 50 złotych.

Sygn. akt VI Ka 531/13

UZASADNIENIE

R. D. obwiniony został o to, że:

I.  w dniu 17 grudnia 2012r. o godz. 11.20 na odcinku drogi (...)na wysokości miejscowości K.. pow. J., woj. (...), kierując samochodem osobowym marki B.o na rej. (...)nie zastosował się do znaku drogowego poziomego oznaczonego symbolem P-4 / podwój na linia ciągła/,

tj. o wykroczenie z art. 92§1 kw.

II.  w dniu 17 grudnia 2012r. o godz. 11.40 na ulicy (...)/ droga (...)/ w B., pow. J., woj. (...)prowadził ww pojazd nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów w postaci dowodu rejestracyjnego i obowiązkowego ubezpieczenia OC,

tj. o wykroczenia z art. 95 kw.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2013r. w sprawie VIII W 160)13:

1.  R. D.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że dopuścił się jego popełnienia na odcinku drogi (...) na obszarze zabudowanym w miejscowości K.tj popełnienia czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92§1 kw oraz za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 95 kw i za to na podstawie art. 92§1 kw w zw. z art. 9§2 kw wymierzył R. D.karę łączną grzywny w kwocie 500 złotych,

2.  na podstawie art. 118§1 kpw w zw. z §1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…) w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. opłatach w sprawach karnych zasądził od R. D. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100 złotych i wymierzył mu opołatę w kwocie 50 złotych.

Wyrok powyższy zaskarżył obwiniony R. D. zarzucając:

1.  obrazę przepisu postępowania a to art. 621 kpw poprzez akceptację zaniechania usunięcia braku spójności zarzutu wniosku o ukaranie z przedstawionymi obwinionemu zarzutami w postępowaniu wyjaśniającym z art. 92 kw i art. 95 kw,

2.  obrazę przepisów postępowania a t6o art. 104§1 1pkt 7 kpw w zw. z art. 5§1 pkt 10 kpw poprzez orzekanie w przedmiotowej sprawie pomimo istnienia okoliczności wyłączającej z mocy ustawy orzekanie wobec doprowadzenia do dezaktualizacji uprzednio przedstawionego obwinionemu zarzutu popełnienia wykroczeń z art. 92 kw i art. 95 kw, a tym samym do wygaśnięcia skargi uprawnionego oskarżyciela w tym zakresie,

3.  obrazę przepisu postępowania a to art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z 1950r poprzez naruszenia prawa do obrony polegającej m.in. na prawie do informacji o treści stawianego zarzutu w wyniku dorozumianej zmiany treści zarzutu na inny historyczny czyn.

Stawiając powyższe zarzuty obwiniony R. D. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego R. D. nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie ma racji skarżący, gdy wskazuje, iż „ w rozpoznawanej sprawie razi brak spójności między przedstawionymi obwinionemu zarzutami w postępowaniu wyjaśniającym, a treścią zarzutów stawianych we wniosku o ukaranie”, co w ocenie obrony skutkowało naruszeniem przez Sąd pierwszej instancji przepisów proceduralnych, a to art. 62 § 1 kpow i art. 104 § 1 pkt 7 kpow w zw. z art. 5 § 1 pkt 10 kpow, jak również art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Z takim stanowiskiem apelującego zgodzić się nie można.

Sąd Okręgowy zapoznając się z aktami przedmiotowej sprawy nie dostrzegł, aby treść zarzutów zawarta w protokole przesłuchania z dnia 4 lutego 2013 roku (k.6-7) była odmienna od tych, jakie zostały postawione obwinionemu R. D. we wniosku o ukaranie (k.8-9). Wprawdzie, o ile nie mamy do czynienia z literalnym powieleniem (powtórzeniem) treści opisów czynów, jakie zostały przedstawione obwinionemu w toku postępowania wyjaśniającego (doprecyzowanie czasu i miejsca), niemniej nie może budzić żadnych wątpliwości to, iż zarzuty wskazane, tak w protokole przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia, jak i we wniosku o ukaranie odnoszą się do tego samego zdarzenia historycznego, którego granice nie zostały naruszone.

Oczywistym jest, iż przed odebraniem wyjaśnień od osoby przesłuchiwanej w trybie art. 54 § 6 k.p.w., trzeba określić stawiany mu zarzut, tj. przedstawić czyn, o jaki może on być obwiniony i wpisać jego treść do protokołu, czyniąc zadość wymogom związanym z opisem tego czynu, czyli podać miejsce, czas, sposób i okoliczności popełnienia, a także jego kwalifikację prawną. Z drugiej jednak strony przypomnieć trzeba, iż w sprawach o wykroczenia nie ma odpowiednika art. 314 k.p.k. i nie obowiązuje przepis art. 314 k.p.k. Jeżeli więc w toku czynności wyjaśniających – dokonanych po tym, jak zostanie przesłuchany domniemany sprawca wykroczenia, a przed skierowaniem wniosku o ukaranie – okazałoby się „nawet”, że należy zarzucić danej osobie czyn, który nie był objęty przesłuchaniem albo czyn w zmienionej w istotny sposób postaci lub też należy zakwalifikować go z innego, surowszego przepisu, formalnie brak jest podstaw, by ponownie przesłuchiwać osobę podejrzewaną o popełnienie wykroczenia w trybie art. 54 § 6 kpow, a także by uznać, iż wniosek o ukaranie dotknięty jest wadą formalną (art. 57 § 1 pkt 2 kpow), która winna skutkować jej usunięciem w trybie art. 59 § 1 kpow, a więc zwróceniem wniosku o ukaranie rzecznikowi oskarżenia. Oczywiście, z uwagi na wzgląd na zasadę lojalności (art. 16 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.) oraz zasadę prawa do obrony, obwiniony winien wiedzieć, o co zostanie ostatecznie obwiniony, by mógł choćby w należyty sposób przygotować obronę, niemniej takowe znajduje uzasadnienie zwłaszcza wówczas, gdy organ prowadzący czynności wyjaśniające widzi potrzebę rozszerzenia wniosku o kolejne czyny lub zamierza wystąpić o ukaranie z surowszego przepisu. Mając na uwadze, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia „jedynie” z taką modyfikacją opisu czynów, która nie ma istotnego charakteru (dochowując wspomnianych granic zdarzenia historycznego), to nie sposób mówić o naruszenie wskazanych wyżej przepisów postępowania.

Autor apelacji wskazując na naruszenie (pozbawienie czy też ograniczenie) prawa do obrony wobec nie zapewnienia obwinionemu „ prawa informacji, jakie czyny właściwie mu się zarzuca”, nie dostrzega, iż wniosek o ukaranie został skutecznie doręczony R. D. przed rozprawą, czego ten w żaden sposób nie kwestionował, a treść złożonych przezeń wyjaśnień i ustosunkowanie się do zarzucanych mu czynów (brak wyrażenia wątpliwości, co do tożsamości zdarzenia objętego zarzutami) dowodzi, iż w należyty sposób przygotował się on do obrony (k.17v).

Reasumując, apelacja obrońcy obwinionego R. D. nie zawiera żadnych słusznych argumentów, które czyniłyby zasadnymi stawiane zarzuty i zgłoszony wniosek o zmianę skarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego od zarzucanych czynów.

Mając na uwadze kierunek i granice zaskarżenia wyroku przez obrońcę obwinionego wyznaczonych treścią postawionych w apelacji zarzutów, Sąd Okręgowy stwierdza „jedynie”, że Sąd Rejonowy przeprowadził wszystkie dowody konieczne dla ustalenia prawdy materialnej, a w konsekwencji więc dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Dokonanie przez Sąd orzekający ustaleń faktycznych poprzedzone zostało swobodną (a nie dowolną) oceną zgromadzonych w sprawie dowodów, która to ocena odpowiada regułom określonym w art. 7 k.p.k. (w zw. z art. 8 kpow). W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprawstwo i wina obwinionego R. D. nie budzą wątpliwości, podobnie jak i kwalifikacja prawna przypisanego mu czynu. Z uwagi na to, iż ustalenia i oceny w tej materii nie były kwestionowane w apelacji, Sąd Odwoławczy zwolniony był od dalszych rozważań w tym przedmiocie.

Odnosząc się do kwestii kary orzeczonej wobec obwinionego za przypisane mu wykroczenia, co także nie było przedmiotem zarzutów apelacji (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 kpow), stwierdzić należy, że z uwagi na wymierzenie kary grzywny w dolnych granicach zagrożenia ustawowego przewidzianego w art. 24 § 1 k.w., w żadnym razie nie można uznać jej za rażąco niewspółmierną w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Przeciwnie, bacząc na dyrektywy sądowego wymiaru kary (art. 33 k.w.), okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu, jak również właściwości i warunki osobiste obwinionego, kara mu wymierzona wydaje się stosunkowo łagodna.

Konkludując, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok, jako prawidłowy, utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 kpow oraz art. 118 § 1 kpow w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego R. D. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych, zaś na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych orzekł opłatę w kwocie 50 złotych za II instancję.