Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 38/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 9 listopada 2021 r., sygn. akt II K 563/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

--------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Mająca wpływ na treść orzeczenia obraza przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w sprawie polegająca na odmowie przyznania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. L. co do tego, że nie zapewniał on Z. O. w osobistej rozmowie o swoim statusie jako podatnika podatku VAT, a także oparcie ustaleń w tym zakresie na wyjaśnieniach pokrzywdzonego Z. O. i przyznanie im wiarygodności co do tego, że R. L. zapewniał go w rozmowie, że jest czynnym podatnikiem VAT w sytuacji, gdy brak jest innych dowodów potwierdzających twierdzenia pokrzywdzonego, a sam Z. O. znajduje się w konflikcie z R. L. na punkcie wzajemnych rozliczeń, dodatkowo miał powody, aby obciążać oskarżonego niegodnie z prawdą, gdyż był zainteresowany zasądzeniem na jego rzecz naprawienia szkody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że R. L. w dniach 31 października i 7 listopada 2016 r., odpowiadając na zapytania ofertowe zapewniał Z. O., iż jest czynnym płatnikiem podatku VAT, a dodatkowo składając oferty, wprowadził Z. O. w błąd, iż jest czynnym płatnikiem podatku VAT w sytuacji, gdy oskarżony nie zapewniał pokrzywdzonego o takim statusie podatkowym ustnie ani pisemnie, ponadto R. L. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie mógł być płatnikiem podatku VAT w świetle definicji legalnych zawartych w art. 8 Ordynacji podatkowej i art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że R. L. w dniach 31 października i 7 listopada 2016 r. w ofertach złożonych, odpowiadając na zapytania ofertowe Z. O., poprzez podanie kwot netto i brutto z podatkiem VAT wywołał u Z. O. błędne przekonanie, iż jest podatnikiem VAT, czym wprowadził go w błąd, bowiem nie był podatnikiem VAT w sytuacji, gdy oferta nie zawierała oświadczenia o statusie podatnika VAT, a wpisanie ceny z podatkiem VAT było prawidłowe, bowiem R. L. wiedział, że po otrzymaniu zlecenia objętego ofertą utraci prawo do zwolnienia podmiotowego z podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i zgodnie z art. 113 ust. 5 ww. ustawy stanie się podatnikiem VAT i będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT i opodatkowania transakcji podatkiem od towarów i usług.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że A. O. udostępniła R. L. swój osobisty rachunek bankowy w celu ułatwienia mu dokonania czynu zabronionego w sytuacji, gdy oskarżona nie miała zamiaru ułatwienia i pomagania w realizacji jakichkolwiek czynów zabronionych, nie udostępniła mu konta bankowego w celu ułatwienia dokonania czynu zabronionego, gdyż z uwagi na pozostawanie z długoletnim związku oraz zajmowanie się dokonywaniem bieżących opłat miał on dostęp do konta oskarżonej od dawna, nie wiedziała, że R. L. wskazywał jej numer rachunku bankowego na wystawianych przez siebie fakturach oraz nie godziła się na to, aby jej konto bankowe wykorzystywane było do celów przestępczych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5. Obraza prawa materialnego, tj. przepisów art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 86 ust. 1 i art. 88 ust. 3a pkt 1a ustawy o podatku od towarów i usług poprzez ich błędne zastosowanie wyrażające się w przyjęciu, że R. L. doprowadził Z. O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 166.750 złotych stanowiącej wartość podatku VAT z faktur o numerach (...) wystawionych przez niego w sytuacji, gdy Z. O. wskutek działania R. L. nie poniósł szkody, a w szczególności nie został pozbawiony prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na ww. fakturach, bowiem faktury te dokumentowały faktyczne transakcje gospodarcze i zawarte w nich zostały wszystkie informacje wymagane przez przepisy prawa podatkowego, a w szczególności informacje niezbędne do identyfikacji wystawcy, a R. L. wystawiając te faktury nie był podmiotem nieistniejącym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

6 . Obraza prawa materialnego, tj. przepisów art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 86 ust. 1 i art. 88 ust. 3a pkt 1a ustawy o podatku od towarów i usług poprzez ich błędne zastosowanie polegające na orzeczeniu wobec oskarżonej obowiązku naprawienia solidarnie z R. L. szkody, zobowiązując do zapłaty na rzecz Z. O. kwoty 166.750 złotych w sytuacji, gdy Z. O. wskutek działania R. L. nie poniósł szkody w powyższej wysokości, a w szczególności nie został pozbawiony prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach o nr (...), bowiem faktury te dokumentowały faktyczne transakcje gospodarcze i zawarte w nich zostały wszystkie informacje wymagane przez przepisy prawa podatkowego, a w szczególności informacje niezbędne do identyfikacji wystawcy, a oskarżony, wystawiając te faktury nie był podmiotem nieistniejącym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji wywiedzionej w niniejszej zaznaczyć należy, iż sprawa R. L., któremu oskarżona pomagała w dokonaniu przestępstw została już prawomocnie zakończona. Wypełnienie przez niego znamion czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 17 czerwca 2019 r., sygn. akt II K 840/18 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 25 marca 2021 r., sygn. VI Ka 588/19. Sąd Okręgowy zauważa, że podniesione w niniejszej sprawie zarzuty apelacyjne w większości pokrywają się z zarzutami zawartymi w apelacji obrońcy R. L. w sprawie VI Ka 588/19. Z argumentacją tam zawartą Sąd Okręgowy w wyżej wymienionym składzie w pełni zgadza się. W związku z powyższym w niniejszej sprawie argumentacja zawarta w uzasadnieniu wyroku pozostaje zbieżna w istotnych częściach z argumentacją zawartą w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 marca 2021r. w sprawie VI Ka 588/19.

Zastrzeżeń Sądu Odwoławczego nie budzi dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która miała charakter całościowy i odpowiadający wymogom art. 7 k.p.k. Przedstawiona w pisemnych motywach wydanego orzeczenia argumentacja wskazująca, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i w oparciu o jakie dowody oraz z jakich powodów odrzucił dowody przeciwne odpowiada zasadom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Za bezpodstawne uznać należy przy tym twierdzenia, jakoby Sąd odmówił waloru wiarygodności zeznaniom R. L. tylko z tego powodu, iż był on sprawcą przestępstwa popełnionego na szkodę Z. O.. Oczywistym jest bowiem, iż wobec przeprowadzenia dowodów, których treść jest ze sobą sprzeczna, uznanie za wiarygodny jednego z nich (w tym przypadku zeznań Z. O., z którymi korespondowały inne dowody w sprawie), musi eliminować dowód przeciwny z podstawy czynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Wobec powyższego podnoszony przez skarżącego zarzut uznać należy za jedynie za polemikę z prawidłowymi ustaleniami i ocenami Sądu I instancji. Przypomnieć należy, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy gdy: 1. jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; 2. stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego; 3. jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (zob. wyr. SN z dnia 09.11.1990 WRN 149/90, OSNKW 1991, nr 7 poz. 41; post. SN z 01.09.2010r. IV KK 78/10 OSNw SK 2010, nr 1poz. 1653).

Ad. 2

Zarzut dotyczący w istocie błędnej nomenklatury jak słusznie wskazano już w wyroku z dnia 25.03.2021r. w sprawie VI Ka 588/19. Wskazać należy, iż R. L. był podatnikiem VAT nie zaś „płatnikiem podatku VAT” jak to określono w stawianych oskarżonej zarzutach. W tym zakresie prawidłowo przyjęto w zaskarżonym wyroku, iż skoro R. L. najpierw złożył pokrzywdzonemu ofertę na wykonanie przedmiotu zamówienia, podając koszty realizacji w kwotach netto i brutto, a następnie wystawił Z. O. fakturę VAT, to tym samym deklarował się jako osoba podlegająca obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku VAT, a pokrzywdzony go jako takiego podatnika postrzegał i w oparciu o to przekonanie wybrał jego ofertę na realizację zlecenia. Powtórzyć należy argumentację, że użycie niewłaściwego sformułowania w tym względzie w opisie czynu, w żaden sposób nie wpłynęło na jego istotę, która miała polegać na wyrobieniu u pokrzywdzonego Z. O. przekonania, że R. L. wystawi fakturę VAT i odprowadzi następnie naliczony podatek VAT na konto uprawnionego urzędu spełniając tym samym obowiązek zapłaty podatku. Błąd Z. O. wytworzony przez R. L., nie polegał na jego mylnym przekonaniu, że R. L. jest płatnikiem, ale właśnie podatnikiem co wynika z treści stawianych zarzutów także oskarżonej A. O..

Ad. 3

Kolejny zarzut zawarty w apelacji skarżącego odnoszący się w istocie do czynu za który prawomocnie skazany został R. L.. Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie podziela argumentację zawartą w uzasadnieniu wyroku skazującego R. L..

Dla zarzutu oszustwa istotne są ustawowe znamiona „wprowadzenia w błąd” i „doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem” przy czym w przedmiotowej sprawie to dwa różne czasookresy. W pierwszym z nich, tj. w chwili wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd R. L. nie był podatnikiem VAT, mimo to zapewniał kontrahenta tj. Z. O., że jest takim podatnikiem, a następnie składając ofertę ze wskazaniem kwot netto i brutto, w oczywisty sposób podał nieprawdę, wskazując także, że stanie się takim podatnikiem w wyniku wystawienia faktury VAT po zakończeniu realizacji przedmiotowej umowy. R. L. powinien uzyskać status podatnika VAT zgodnie z przedstawioną przez obrońcę regulacją art. 113 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, niemniej nie poinformował pokrzywdzonego, że dopiero z tą chwilą nim się stanie, nie wyprowadził go w tym zakresie z błędu. Co więcej, nie podjął żadnych czynności w kierunku spełnienia swojego obowiązku podatkowego, ukrywając faktycznie swój status podatkowy. Nie złożył deklaracji dla potrzeb podatku VAT; co więcej po przeprowadzonej u niego kontroli skarbowej i nawet mimo wystawianych decyzji określających wysokość zobowiązania nie wpłacił należności z tytułu podatku VAT. Dodać należy, odnosząc się do zarzutów dotyczących już oskarżonej, że numer rachunku, na który płatność została przez Z. O. wykonana, nie należała do działalności gospodarczej, lecz był to rachunek bankowy A. O.. W tej sytuacji obowiązek prawny R. L. nie został wykonany, a przez to nie odprowadził podatku należnego i wskutek tego pokrzywdzony nie uzyskał zwrotu podatku naliczonego. Art. 113 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług nakładał obowiązek podatkowy na R. L.; w żaden sposób nie zwalniał jednak go od odpowiedzialności za wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego Wartość przedmiotu umowy jeszcze bardziej upoważniała pokrzywdzonego do utwierdzenia się w błędnym przekonaniu wytworzonym przez R. L., że od strony podatkowej cała transakcja zostanie przeprowadzona prawidłowo i tym samym będzie on mógł dochodzić rozliczenia w Urzędzie Skarbowym zapłaconego podatku VAT.

Zarzuty skarżącego podważają również zeznania M. F. będącej starszym ekspertem skarbowym w Urzędzie Skarbowym w B. z których wynika między innymi, że osoba niezarejestrowana jako podatnik czynny VAT nie ma obowiązku prowadzenia rejestrów dla podatku VAT, nie ma obowiązku składania comiesięcznej lub kwartalnej deklaracji VAT, a także nie przysługuje jej prawo do podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy. Szersza argumentacja w tym zakresie zawarta została w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 25.03.2021r. w sprawie VI Ka 588/19 z którą Sąd Okręgowy w wyżej wymienionej sprawie w całości się zgadza.

Ad. 4

Jedyny zarzut zawarty w apelacji obrońcy odnoszący się stricte do czynów przypisanych oskarżonej A. O., w szczególności kwestionujący stronę podmiotową przypisanych jej czynów.

Przypomnieć należy, iż dokonując swobodnej oceny dowodów, Sąd zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.k. zobowiązany jest do kierowania się zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Oczywistym jest, że osoby pozostające ze sobą w długoletnim wspólnym pożyciu i prowadzące wspólne gospodarstwo domowe wspólnie regulują zobowiązania finansowe, co obejmować może również upoważnienie do korzystania z rachunków bankowych konkubentów. Uzasadnione jest także przyjęte założenie wynikające z doświadczenia życiowego, iż jako osoby bliskie dzielą się ważnymi informacjami, również dotyczącymi spraw zawodowych.

Niemniej jednak w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenianego zgodnie z powołanymi wymogami art. 7 k.p.k. za niewiarygodne uznać należy twierdzenia A. O., jakoby nie miała szczegółowej wiedzy a nawet ogólnego pojęcia na temat transakcji mających miejsce na należącym do niej rachunku bankowym, ponieważ regulowaniem płatności zajmował się R. L., ona zaś sama zajmowała się wychowaniem dzieci, mając w tym czasie również problemy zdrowotne. Sąd Rejonowy słusznie zaznaczył, iż nie wydaje się prawdopodobnym, aby oskarżona przeoczyła na swoim rachunku wpłaty sięgające wysokości 900.750 złotych. Prawidłowość tych ustaleń dodatkowo potwierdza okoliczność, iż jak wynika z historii operacji na rachunku, oskarżona osobiście podjęła z tego rachunku gotówkę w wysokości 172.000 złotych i to w dniu 20.03.2017r. (k. 249). Jest to kwota, której wysokość znacznie przekracza wydatki związane ze zwykłymi sprawami życia codziennego.

Jak już wspomniano, także z zasad doświadczenia życiowego wywodzić należy, iż osoby pozostające we wspólnym pożyciu informują się o ważnych sprawach dotyczących ich życia i prowadzonej działalności stanowiącej dla ich rodziny źródło utrzymania. R. L. w swoich zeznaniach przyznał wprost, iż w wystawianych Z. O. fakturach podawał numer rachunku bankowego oskarżonej, aby uniknąć zajęcia wpłacanych środków w postępowaniu egzekucyjnym, jako że jego rachunki bankowe podlegały już zajęciu, a oskarżona wiedziała o tych tytułach wykonawczych (k. 447v). Przyjmując także za prawidłowe ustalenia zawarte w wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 17 czerwca 2019 r., sygn. akt II K 840/18 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 25 marca 2021 r., sygn. VI Ka 588/19 którym R. L. został prawomocnie skazany za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i powołując się na utrwalone w doktrynie i orzecznictwie stanowisko dotyczące form realizacji pomocnictwa przy przestępstwie oszustwa Sąd Rejonowy doszedł do słusznego przekonania, iż w realiach przedmiotowej sprawy należy przypisać A. O. odpowiedzialność za zarzucane jej przestępstwa dokonane w formie pomocnictwa. Odnosi się to zarówno do czynu kwalifikowanego z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk, jak i czynu kwalifikowanego z art. 18§3 kk w zw. z art. 300§2 kk w zw. z art. 12 kk.

Ad. 5 i Ad. 6

Zarzuty również dotyczące przede wszystkim działalności R. L. ocenione już w sprawie VI Ka 588/19 Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze.

Pierwszy z zarzutów jest oczywiście niezasadny, bowiem wbrew twierdzeniu obrońcy pokrzywdzony poniósł szkodę, ponieważ zapłacił na rzecz R. L. zbyt dużą kwotę, która uwzględniła wartość podatku VAT, a którego wyżej wymieniony nie zamierzał rozliczyć w urzędzie skarbowym. R. L. powinien otrzymać jedynie kwotę wynikającą z wartość wykonanych zleceń netto. Wyższa kwota zapłacona przez Z. O. wynikała z doliczenia do tej kwoty również wartości podatku VAT przeznaczonego dla Skarbu Państwa, pieniądze w tej kwocie R. L. powinien zapłacić na rzecz właściwego urzędu skarbowego. Skoro jednak nie miał takiego zamiaru, nie powinien pobierać od pokrzywdzonego kwoty brutto, a Z. O. nie miał w takiej sytuacji obowiązku płacenia na jego rzecz tych kwot stanowiących wysokość podatku od towarów i usług. Ponieważ jednak pokrzywdzony pod wpływem błędu zapłacił należność brutto, poniósł szkodę w wysokości zapłaty zbyt wysokiej w stosunku do wykonanej przez R. L. usługi, i w ten sposób rozporządził na jego rzecz niekorzystnie swoim mieniem w wysokości opisanej w zaskarżonym wyroku. Sytuacja majątkowa pokrzywdzonego zmieniła się istotnie i poniósł on realny uszczerbek majątkowy. Podnoszona przy tym kwestia, czy pokrzywdzony mógł na drodze postępowania skarbowego domagać się zwrotu podatku naliczonego jest nieistotna z punktu widzenia odpowiedzialności karnej– już sama konieczność dochodzenia zwrotu zapłaconych pieniędzy byłaby przez niego postrzegana jako niekorzystna i wiązała się z niebezpieczeństwem, że jego roszczenia nie zostaną uwzględnione. Okoliczność ta stanowi dodatkowe potwierdzenia, że rozporządzenie na rzecz R. L. było dla Z. O. niekorzystne. Gdyby R. L. był podatnikiem VAT i spełniłby obowiązek podatkowy, zgłosiłby transakcję i odprowadził podatek, Z. O. nie miałby problemów z rozliczeniem uiszczonej należności tytułem VAT.

Skoro Z. O. rozporządził na rzecz R. L. swoim mieniem w sposób niekorzystny dla siebie, jako że zapłacił na jego rzecz kwotę wyższą niż należna – wyższą właśnie o wartość podatku VAT, w konsekwencji słusznie Sąd Rejonowy uznał, że Z. O. poniósł szkodę w wysokości 166.750 złotych. Na skutek przestępczego zachowania R. L. pokrzywdzony nie tylko zapłacił mu zbyt dużą kwotę, ale następnie nie mógł zrealizować swojego prawa do odliczenia podatku VAT. Tym samym nałożony na A. O. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę solidarnie z R. L. kwoty 166.750 złotych był rozstrzygnięciem w pełni słusznym i prawidłowym. Podkreślenia wymaga, że zgodnie ze stanowiskiem doktryny i orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych współoskarżony a także inne osoby odpowiedzialne za popełnienie czynu zabronionego, (a więc także pomocnicy) odpowiadają solidarnie za naprawienie szkody (zob. m. in. M. Królikowski, R. Zawłocki; Kodeks Karny część ogólna komentarz tom II wyd. CH Becc Warszawa 2015 strona 156; wyrok SA w Lublinie z 19.03.2013, II AKa 27/13 KZS 214 nr. 7-8 poz, 105:; wyr. SA we Wrocławiu 13.03.2013 II AKa 52/13 Legalis).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonej, nie było podstaw do uniewinnienia A. O. od popełnienia zarzucanych jej czynów (wniosek dotyczył jednego czynu, co zapewne jest omyłka skarżącego). Ustalenia Sądu Rejonowego na podstawie których przyjął on, iż oskarżonej można przypisać wypełnienie znamion zarzucanych jej przestępstw Sąd Odwoławczy w pełni zaaprobował. Tym samym nie było podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia zgodnie z wnioskiem skarżącego.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej A. O. w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonej, w pełni aprobując ustalenia i oceny Sądu I instancji leżące u podstaw wydanego orzeczenia. Nie było również konieczności ingerowania w jego treść z urzędu, dlatego też zaskarżony wyrok jako trafny i prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonej A. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Z. O. kwotę 840 złotych tytułem udziału pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

Ponadto na postawie art. 636§1 k.p.k. Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 320 złotych, w tym wymierzył jej opłatę w kwocie 300 złotych za drugą instancję, której wysokość określono na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych oraz zasądził ryczałt za doręczenia wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym w wysokości 20 złotych, zgodnie z regulacją zawartą w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonej odpowiedzialności za zarzucane jej przestępstwo

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana