Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2018r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze Wydział III Karny

w składzie:

przewodniczący: SSO Daniel Strzelecki

ławnicy: Marlena Przybylska-Karko, Roman Czarnecki

protokolant: Sylwia Piliszewska

przy udziale prokurator Prokuratury Rejonowej w Kamiennej Górze: Ewy Owcarz

po rozpoznaniu w dniach 31 lipca 2017r., 7 sierpnia 2017r., 9 października 2017r., 13 października 2017r., 10 listopada 2017r., 8 grudnia 2017r. i 5 lutego 2018r.

sprawy karnej

a)  R. O. (1)

urodzonego dnia (...) w J.

syna P. i I. z domu S.;

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 30 października 2016r. w B., powiatu (...), województwa (...), dokonał napadu rabunkowego na osobie A. B. (1) w ten sposób, że trzymając go za kurtkę, przy użyciu siły, wciągnął go do znajdującej się
w pobliżu budki handlowej, gdzie trzymając go ręką za odzież i uderzając kilkukrotnie pięścią w twarz doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zabrał mu dwa woreczki z biżuterią wykonaną ze srebra wartości 200zł będące własnością D. Z., które to przedmioty pokrzywdzony trzymał w dłoni i w prawej zewnętrznej kieszeni kurtki, po czym bił go pięściami, uderzał kolanami po całym ciele, a także uderzył go w nogę trzonkiem trzymanej w ręce siekiery, a także groził mu pobiciem, na skutek czego A. B. (1) doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań, zaczerwienień i opuchlizny twarzy oraz kostki lewej, a nadto rozcięcia wargi górnej skutkujących naruszeniem narządów ciała na czas poniżej 7 dni, czym działał na szkodę A. B. (1)
i D. Z., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie
II K 40/06 za czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k. i z art. 158§1 k.k. i z art. 278§1 k.k. i z art. 207§1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, której wykonanie
zarządzono postanowieniem z dnia 31.03.2009r. w sprawie II Ko 313/09, a którą
odbył w okresie od 31.10.2009r. do 6.04.2011r. i od 29.03.2013r. do 23.10.2013r. oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 9.09. 2009r. w sprawie II K 418/09 za czyn z art. 207§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby 5 lat objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydziału VIII Karnego Zamiejscowego z dnia 28.06.2013r. w sprawie VIII K 332/13 na karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18.07.2008r. do 18.07 2008r. i od 31.10.2013r. do 27.04.2016r.,

tj. o czyn z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. przy zast. art. 64§1 k.k.;

2.  w dniu 30 października 2016r. w B., powiatu (...), woj. (...), w celu wywarcia wpływu na świadka D. Z., tj. w celu zmiany zeznań przez D. Z. w postępowaniu karnym RSD 149/16 Komisariatu Policji w B., groził jej pobiciem i pozbawieniem życia, które to groźby wypowiadał do A. B. (1) żądając ich przekazania D. Z., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. opisanych w pkt. 1,

tj. o czyn z art. 245 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

3.  w dniu 30 października 2016r. w B., powiatu (...), woj. (...), używając słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe groził D. B. pobiciem i pozbawieniem życia, przy czym groźba wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. opisanych w pkt. 1,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

4.  w okresie od sierpnia 2016r. do 29.10.2016r. w B., powiatu (...), województwa (...), działając czynem ciągłym, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 50zł wielokrotnie groził A. B. (1) pobiciem zaś w pierwszej dekadzie października 2016r. zastosował wobec A. B. (1) przemoc w postaci kilkukrotnego uderzenia pięścią w twarz, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. opisanych w pkt. 1,

tj. o czyn z art. 191§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zast. art. 64§1 k.k.;

b)  A. O. (1)

urodzoną dnia (...) w K.

córkę T. i G. z domu S.;

oskarżoną o to, że:

5.  w dniu 30 października 2016r. w B. powiatu (...), województwa (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadała środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej wadze 2,687 grama,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r.o przeciwdziałaniu narkomanii;

a nadto R. O. (1) i A. O. (1) oskarżonych o to, że:

6.  w dniu 10.09.2016r. przy ul. (...) w B., powiatu (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu i z nieustalonym mężczyzną, co do którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania, wzięli udział w pobiciu M. M. (1) w ten sposób, że zadawali uderzenia rękoma oraz przytrzymywali pokrzywdzonego umożliwiając zadawanie mu uderzeń rękoma przez A. O. (1) i nieustalonego mężczyznę po głowie i klatce piersiowej pokrzywdzonego, czym spowodowali u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci stłuczenia klatki piersiowej po stronie lewej, stłuczenia skroni po stronie lewej, skutkujące rozstrojem zdrowia na czas poniżej 7 dni i narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia, przy czym R. O. (1) czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. opisanych w pkt. 1,

tj. o czyn z art. 158§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. wobec A. O. (1) oraz o czyn z art. 158§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.. przy zast. art. 64§1 k.k. wobec R. O. (1);

7.  w dniu 16 października 2016r. przy ul. (...) w B., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną, co do którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania wzięli udział w pobiciu D. Z. w ten sposób, że zadawali uderzenia ręką w twarz D. Z., popychali ją a następnie kopali ją po całym ciele i głowie powodując u niej obrażenia ciała w postaci zasiniaczenia twarzy w okolicach lewego oka, zasiniaczenia na czole oraz otarć naskórka na kolanach i narazili ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia, przy czym R. O. (1) czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. opisanych w pkt. 1,

tj. o czyn z art. 158§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. wobec A. O. (1) oraz o czyn z art. 158§1 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. przy zast. art. 64§1 k.k. wobec R. O. (1);

I.  w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku, uznaje oskarżonego R. O. (1) za winnego tego, że w dniu 30 października 2016r. w B. użył przemocy wobec A. B. (1) polegającej na tym, że trzymając go za kurtkę i uderzając kilkukrotnie pięścią w twarz, jak i kopiąc go kilkukrotnie kolanem w klatkę piersiowa, brzuch i krocze, zabrał mu w celu przywłaszczenia należącą do D. Z. i znajdującą się w dwóch woreczkach strunowych biżuterię srebrną w postaci kolczyków i pierścionków o łącznej wartości około 75zł, czym działał na szkodę A. B. (1) i D. Z., a następnie działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej użył przemocy wobec A. B. (1) przez kilkukrotnie uderzenie go pięścią w twarz, kopnięcie go kolanem w krocze, uderzenie go głową w twarz, jak i kopiąc go po tułowiu, czym usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia do dnia około 10 października 2016r. jego mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 50zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że pokrzywdzony nie zapłacił tej sumy, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 m.in. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 280§1 k.k. i art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

i za to na podstawie art. 280§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

II.  w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku, uznaje oskarżonego R. O. (1) za winnego tego, że w dniu 30 października 2016r. w B. działając w celu wywarcia wpływu na świadka D. Z. przez skłonienie jej do zmiany zeznań złożonych w postępowaniu karnym prowadzonym przez Komisariat Policji w B. w sprawie sygn. akt RSD 149/16, groził jej pozbawieniem życia, które to groźby wypowiadał wobec A. B. (1) żądając, aby przekazał on je D. Z.,
jak również groził wówczas temu ostatniemu pozbawieniem życia
wymachując w jego kierunku siekierą, a także zastosował wobec niego przemoc
fizyczną w postaci kilkukrotnego kopnięcia go kolanem w głowę i twarz, jak i w postaci uderzenia go plastykowym trzonkiem siekiery w lewą kostkę, a groźby te wzbudziły
w zagrożonych D. Z. i A. B. (1) uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 min. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia
31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia
23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 245 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

i za to na podstawie art. 245 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 3 części wstępnej wyroku, uznaje oskarżonego
R. O. (1) za winnego tego, że w dniu 30 października 2016r. w B.
używając słów powszechnie uznanych za wulgarne i obelżywe groził D.
B. pobiciem i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej D. B. uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym
czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 m.in. za czyn z
art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

i za to na podstawie art. 190§1 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 4 części wstępnej wyroku, uznaje oskarżonego
R. O. (1) za winnego tego, że działając w warunkach ciągu przestępstw z art.
91§1 k.k., a zatem w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej
sposobności, jak i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

a)  około dnia 20 września 2016r. w B. groził A. B. (1) zamachem na jego zdrowie przez zastosowanie wobec niego przemocy fizycznej, czym usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia do dnia około 24

września 2016r. jego mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 50zł, lecz
zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że pokrzywdzony nie zapłacił tej sumy, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 m.in. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

b)  około dnia 27 września 2016r. w B. użył przemocy wobec A. B. (1) przez trzymanie go ręką za ubranie, jak i kilkukrotnie uderzenie go
pięścią w twarz, czym usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia do dnia około 10 października 2016r. jego mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 50zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że pokrzywdzony nie zapłacił tej sumy, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 m.in. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

c)  w dniu 13 października 2016r. w B. groził A. B. (1) zamachem na jego zdrowie przez zastosowanie wobec niego przemocy fizycznej, czym usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia do dnia 15 października 2016r. jego mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 50zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że pokrzywdzony nie zapłacił tej sumy, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 m.in. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.;

d)  w dniu 17 października 2016r. w B. groził A. B. (1) zamachem na jego zdrowie przez zastosowanie wobec niego przemocy fizycznej, czym usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia do dnia 25 października 2016r. jego mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 50zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, że pokrzywdzony nie zapłacił tej sumy, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 m.in. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

i za to na podstawie art. 14§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  uznaje oskarżoną A. O. (1) za winną popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. 5 części wstępnej wyroku,

tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje ją na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  w zakresie zarzutów opisanych w pkt. 6 i 7 części wstępnej wyroku, uznaje oskarżonych R. O. (1) i A. O. (1) za winnych tego, że działając w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 k.k., a zatem w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności:

a)  jak i wspólnie i w porozumieniu ze sobą, oraz innym nieustalonym mężczyzną, w
dniu 10 września 2016r. w B., wzięli udział w pobiciu M. M. (1) w
ten sposób, że zadawali mu rękoma uderzenia w głowę i klatkę piersiową, czym
narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w
art. 156§1 k.k. w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i spowodowali u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci stłuczenia okolicy skroniowej po stronie lewej oraz stłuczenia okolicy klatki piersiowej po stronie lewej, skutkujące
naruszeniem czynności narządów jego ciała trwających nie dłużej niż 7 dni, przy
czym R. O. (1) czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem

Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt
II K 40/06 m.in. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył
w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia
29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 158§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w stosunku do R.
O., zaś w stosunku do A. O. (1) z art. 158§1 k.k.;

b)  jak i wspólnie i w porozumieniu ze sobą, oraz innym nieustalonym mężczyzną, w
dniu 16 października 2016r. w B., wzięli udział w pobiciu D. Z.
w ten sposób, że zadawali jej uderzenia rękoma w głowę, popychali ją, a następnie po jej przewróceniu na podłoże, kopali ją po całym ciele i głowie, czym narazili ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156§1 k.k. w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i spowodowali u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci stłuczenia okolicy oczodołu lewego i stłuczenia okolicy skroniowej prawej, skutkujące naruszeniem czynności narządów jej ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, przy czym R. O. (1) czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 22 marca 2006r. w sprawie sygn. akt II K 40/06 m.in. za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 2 lat pozbawienia wolności, a którą to karę łączną odbył w okresach od dnia 31 października 2009r. do dnia 6 kwietnia 2011r. oraz od dnia 29 marca 2013r. do dnia 23 października 2013r.,

tj. przestępstwa z art. 158§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w stosunku do R. O. (1), zaś w stosunku do A. O. (1) z art. 158§1 k.k.;

i za to na podstawie art. 158§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazuje R. O. (1) na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, zaś A. O. (1) skazuje na podstawie art. 158§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 85§1 k.k. w zw. z art. 86§1 k.k. w zw. z art. 91§2 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu R. O. (1) kary pozbawienia wolności za przestępstwa i ciągi przestępstw opisane w pkt. I – IV i VI części dyspozytywnej wyroku i skazuje go na karę łączną 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 85§1 k.k.
w zw. z art. 86§1 k.k. w zw. z art. 91§2 k.k. łączy wymierzone
oskarżonej A. O. (1) kary pozbawienia wolności za przestępstwo i ciąg przestępstw i opisane w pkt. V i VI części dyspozytywnej wyroku i skazuje ją na karę łączną 1 (jednego) roku i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody:

a)  w zakresie przestępstwa opisanego w pkt. I części dyspozytywnej wyroku
zobowiązując oskarżonego R. O. (1) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego A. B. (1) kwoty 500zł (pięciuset złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę, jak i zobowiązując tego oskarżonego do zapłaty na
rzecz pokrzywdzonej D. Z. kwoty 67,47zł (sześćdziesięciu siedmiu
złotych oraz czterdziestu siedmiu groszy) tytułem naprawienia doznanej przez nią szkody;

b)  w zakresie przestępstwa opisanego w pkt. VI lit. a części dyspozytywnej wyroku zobowiązując oskarżonych R. O. (1) i A. O. (1) do zapłaty na
rzecz pokrzywdzonego M. M. (1) po 500zł (pięćset złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę;

c)  w zakresie przestępstwa opisanego w pkt. VI lit. b części dyspozytywnej wyroku zobowiązując oskarżonych R. O. (1) i A. O. (1) do zapłaty na
rzecz pokrzywdzonej D. Z. po 500zł (pięćset złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę;

IX.  w zakresie przestępstwa opisanego w pkt. I części dyspozytywnej wyroku, na podstawie
art. 44§2 k.k. orzeka wobec oskarżonego R. O. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci siekiery z trzonkiem z tworzywa sztucznego opisanej w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Kamiennej Górze
Drz nr 115/17;

X.  w zakresie przestępstwa opisanego w pkt. V części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonej A. O. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Kamiennej Górze Drz nr 119/17, jak i zarządza zniszczenie tego środka odurzającego;

XI.  na podstawie art. 230§2 k.p.k. zwraca:

a)  R. O. (1) dowód rzeczowy w postaci metalowego tłuczka do mięsa opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Kamiennej Górze Drz 114/17;

b)  A. P. dowód rzeczowy w postaci rejestratora zapisu kamer przemysłowych marki H. opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Kamiennej Górze Drz 117/17;

c)  D. Z. dowody rzeczowe w postaci obrączki z metalu koloru żółtego o średnicy 16mm, zawieszki w kształcie sowy z metalu koloru srebrnego, pierścionka z metalu koloru srebrnego o średnicy 20mm ze zdobieniami, pierścionka z metalu koloru srebrnego o średnicy 18mm z trzema kamieniami koloru białego oraz pierścionka z metalu koloru srebrnego o średnicy 19mm z dwoma ukształtowanymi, przeplatającymi się sercami opisane w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Kamiennej Górze Drz 120-124/17;

XII.  na podstawie art. 63§1 k.k. zalicza oskarżonemu R. O. (1) na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 października 2016r. do dnia 31 maja 2017r., przy czym przyjmuje, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności;

XIII.  na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze w zw. z §4 ust. 1 i 3 i §17 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa:

a)  na rzecz r. pr. M. K. kwotę 1.980zł oraz dalsze 455,40zł tytułem podatku od towarów i usług za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu R. O. (1);

b)  na rzecz r. pr. Z. C. kwotę 1.980zł oraz dalsze 455,40zł tytułem podatku od towarów i usług za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonej A. O. (1);

XIV.  na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwalnia oskarżonych R. O. (1) i A. O. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

UZASADNIENIE

R. O. (1) przez swoją konkubinę A. O. (1) poznał w maju 2016r. A. B. (1). Od tego czasu do września 2016r. R. O. (1) kilkukrotnie sprzedał A. B. (1) marihuanę i amfetaminę, przy czym jedna tego rodzaju transakcja, która miała miejsce w sierpniu 2016r., a której przedmiotem byłą marihuana o wartości 30zł, polegała na tym, że ten ostatni zakupił środek odurzający z odroczonym na kilka dni terminem płatności, tj. do dnia 10 września 2016r. Jako że A. B. (1) opóźnił się z zapłatą za ten narkotyk, to R. O. (1) przekazał mu w dniu 14 września 2016r., że w tym czasie narosły mu odsetki i należność wynosi 50zł. Tego samego dnia A. B. (1) za pośrednictwem swojej matki D. B. przekazał R. O. (1) 50zł.

We wrześniu 2017r. A. B. (1) przekazał R. O. (1), że zamierza kupić telefon komórkowy, a ten ostatni wskazał, że ma do sprzedania za 100zł urządzenie marki N.. A. B. (1) wpłacił następnie na poczet ceny tego urządzenia R. O. (1) 50zł, a sprzedający poinformował kupującego, że przekaże mu telefon, gdy ten zapłaci całą cenę. A. B. (1) umówił się wówczas z R. O. (1), że pozostałe 50zł zapłaci mu za 2 tygodnie. Po upływie tego terminu R. O. (1) telefonicznie wzywał A. B. (1) do zapłaty i ten ostatni przekazał sprzedającemu zaległą sumę po upływie kilku dni od uzgodnionego terminu płatności. R. O. (1) stwierdził wówczas, że tę zapłatę zalicza na odsetki, które narosły w czasie, gdy bezskutecznie upłynął okres zapłaty raty, jak i wskazał, że nalicza mu dalsze odsetki.

Na kanwie tych rozliczeń około 20 września 2016r. R. O. (1) przypadkowo spotkał w B. A. B. (1)i stwierdził do niego, że od jego matki nie otrzymał pełnej zaległej kwoty, a ponadto stwierdziwszy, że narosły dalsze odsetki, zażądał od niego zapłaty 50zł. Następnie zagroził A. B. (1), że zostanie przez niego pobity, jeżeli w terminie do około 24 września 2016r. nie zapłaci mu tej sumy.

Około 27 września 2016r. R. O. (1) przemieszczał się ul. (...) w B. samochodem i gdy dostrzegł idącego A. B. (1), to unieruchomił pojazd i wyszedł do niego. Następnie R. O. (1) podszedł do A. B. (1) złapał go za ubrania, po czym pięścią uderzył go w twarz zaznaczając zarazem, że nie pozwoli, żeby go w ten sposób traktował w sprawie rozliczeń finansowych. Gdy A. B. (1) stwierdził, że nie ma pieniędzy, to R. O. (1) jeszcze dwukrotnie uderzył go pięścią w twarz i żądając zapłaty 50zł wyznaczył mu ostateczny termin płatności na dzień 10 października 2016r.

Gdy w godzinach wieczornych dnia 10 października 2016r. R. O. (1) w (...) w B. spotkał A. B. (1), to zapytał go, czy ma należne mu pieniądze. A. B. (1) odparł, że nie posiada pieniędzy, a R. O. (1) zarzuciwszy mu, że kłamie, zażądał zapłaty dnia następnego. Następnego dnia A. B. (2) sms-owo poinformował R. O. (1), że pieniądze zapłaci mu do dnia 25 października 2016r.

W dniu 13 października 2016r. w B. na ul. (...) R. O. (1)jechał samochodem i ponownie przypadkowo zauważył A. B. (1). R. O. (1) zatrzymał wówczas pojazd i udał się w stronę A. B. (1) żądając zapłaty pieniędzy. A. B. (1) przekazał wówczas R. O. (1) 20zł, jednak ten ostatni wskazał, że z powodu opóźnienia w płatności zalicza tę kwotę na poczet odsetek i grożąc mu pobiciem, zażądał od niego zapłaty 50zł w nieprzekraczalnym terminie do dnia 15 października 2016r.

W dniu 17 października 2016r. w A. B. (1) napisał do R. O. (1) sms-a, w treści którego zapewnił go, że jeżeli otrzyma pieniądze od rodziców, to przekaże mu 50zł do dnia 25 października 2016r., zaznaczając zarazem, że na wypadek, gdyby rodzice nie dali mu pieniędzy, to zwróci tę sumę najpóźniej do dnia 10 listopada 2016r. R. O. (1) odpisał wówczas A. B. (1), że ma zorganizować dla niego pieniądze do dnia 25 października 2016r., zastrzegając, że w przeciwnym razie zobaczy co mu zrobi.

Dowód: zeznania A. B. (1) k. 33-37, 62-65, 82-83, 84, 853-857; zeznania D. Z. k. 55-56, 176-177, 380, 497, 793-796; zeznania D. B. k. 106-107, 902-903; zeznania J. B. k. 383-384, 903-904.

A. O. (1) w przeszłości przyjaźniła się z M. M. (1). Ich relacje uległy jednak pogorszeniu na skutek tego, że podejrzewała go o molestowanie seksualnie jej córki.

Około godziny 23:00 dnia 10 września 2016r. R. O. (1), A. O. (1) i nieustalony mężczyzna weszli się do salonu gier zlokalizowanego w (...) w B. i podeszli wówczas do grającego na jednym z automatów M. M. (1). Któraś z tych przybyłych do lokalu osób uderzyła wówczas grającego mężczyznę z otwartej dłoni w twarz. M. M. (1) nie zareagował na ten zadany mu uraz. Gdy jednak M. M. (1) zakończył grę, to A. O. (1) uderzyła go ręką w plecy, jak i popychała go na maszynę do gry. W tym momencie któraś z tych nowoprzybyłych do salonu osób stwierdziła, ażeby wyprowadzić M. M. (1) na zewnątrz lokalu. R. O. (1) albo nieznany mężczyzna złapał wtedy M. M. (1) za sweter i ciągnął go w kierunku drzwi wyjściowych z salonu, ten jednak uniemożliwiał wyprowadzenie go z tego pomieszczenia chwytając się klamki w tych drzwiach. Gdy jednak M. M. (1) od R. O. (1) albo nieznanego mężczyzny otrzymał uderzenie pięścią w głowę na wysokości skroni, to na krótki czas stracił orientację, zwolnił chwyt klamki i został przez wszystkie wymienione trzy osoby wyciągnięty z salonu gier. Wtedy R. O. (1) stanął za M. M. (1) i objąwszy go rękami na wysokości jego klatki piersiowej unieruchomił go. W tym czasie A. O. (1) i nieustalony mężczyzna wielokrotnie uderzali M. M. (1) rękami po głowie i klatce piersiowej. W trakcie bicia A. O. (1) stwierdziła do R. O. (1) i nieustalonego mężczyzny, aby umieścić M. M. (1) w samochodzie stwierdzając „Dawajcie go do auta”. Na te słowa M. M. (1) zaczął się intensywnie wyrywać z chwytu R. O. (1), co temu ostatniemu i nieustalonemu mężczyźnie uniemożliwiło jego przewrócenie na podłoże. A. O. (1) stwierdziła wówczas „Dobra puśćcie go” i wtedy R. O. (1) zwolnił chwyt, jednak nieustalony mężczyzna podbiegł do M. M. (1) i zadał mu pięścią uderzenie w głowę. Po tym urazie M. M. (1) oddalił się z tego miejsca.

W wyniku zadanych M. M. (1) urazów doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia okolicy skroniowej po stronie lewej oraz stłuczenia okolicy klatki piersiowej po stronie lewej, skutkujące naruszeniem czynności narządów jego ciała trwających nie dłużej niż 7 dni.

Dowód: częściowo wyjaśnienia R. O. (1) k. 77-78, 84, 126, 203-204, 210-212, 214-215, 418-420, 628-632, 789-792; częściowo wyjaśnienia A. O. (1) k. 89, 245, 310-311, 313-314, 615-616, 792; zeznania M. M. (1) k. 118-119, 857-858; zeznania A. P. k. 143-144, 905-906; częściowo zeznania P. Ł. k. 140-141, 803-804; częściowo zeznania C. K. k. 504, 869; protokół oględzin rejestratora kamer przemysłowych z dnia 20 października 2016r. z dokumentacją zdjęciową k. 146-147, 148-151; opinia biegłego sądowego przy Sądzie Okręgowym w Legnicy z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. A. S. z dnia 18 listopada 2016r. k. 153; opinia kompleksowa Komendy Wojewódzkiej Policji we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 2016r. z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych i badań informatycznych nr H-IV-TW-5480-175/16/KT k. 278-287; wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 14 mara 2016r. w sprawie sygn. akt II K 421/15 z uzasadnieniem k. 887, 888-894.

A. O. (1) około godziny 21:30 dnia 16 października 2016r. przebywała na ul. (...) w B. i zauważyła wówczas D. Z., która znajdowała się na wysokości baru potocznie nazywanego „(...)”. A. O. (1) ruszyła wówczas w stronę D. Z. i nawoływała ją, aby się zatrzymała używając wówczas pod jej adresem słów obelżywych. D. Z. ominęła wówczas A. O. (1) wskazując, żeby dała jej spokój, po czym odebrała połączenie telefoniczne nawiązane przez jej koleżankę E. S.. A. O. (1) nawiązała rozmowę telefoniczną, jak i ruszyła za D. Z.. Po przejściu przez D. Z. około 200m podjechał do niej biały samochód marki O. (...) o nr. rej. (...), z którego wysiedli R. O. (1) i nieustalony mężczyzna i pierwszy z nich krzyknął wówczas do niej wulgarnie ją nazywając, aby się zatrzymała. Gdy D. Z. po tym wezwaniu odwróciła się w stronę R. O. (1), to została przez niego uderzona z pięści w okolicę jej lewej skroni, po czym ten mężczyzna wraz z nieustalonym mężczyzną popchnęli ją doprowadzając do jej upadku na chodnik. A. O. (1) dobiegła wówczas do R. O. (1) i nieustalonego mężczyzny i w trójkę przystąpili do kopania leżącej D. Z. po całym ciele, w tym także po głowie. Jako że ta ostatnia miała wówczas aktywne połączenie telefoniczne z koleżanką, to krzyczała do telefonu, aby powiadomiła o jej pobiciu policję. R. O. (1), A. O. (1) i nieustalony mężczyzna zorientowawszy się, że D. Z. nawołuje swoją rozmówczynię do wezwania policji, udali się do samochodu i odjechali z miejsca zdarzenia.

W wyniku zastosowanej wobec D. Z. przemocy odniosła ona obrażenia ciała w postaci stłuczenia okolicy oczodołu lewego i stłuczenia okolicy skroniowej prawej, skutkujące naruszeniem czynności narządów jej ciała trwające nie dłużej niż 7 dni.

W dniu 19 października 2016r. D. Z. złożyła w Komisariacie Policji w B. ustne zawiadomienie o jej pobiciu przez R. O. (1), A. O. (1) oraz nieustalonego mężczyznę, i sprawa ta została zarejestrowana w tymże komisariacie pod sygn. akt RSD 149/16.

Dowód: częściowo wyjaśnienia R. O. (1) k. 77-78, 84, 126, 203-204, 210-212, 214-215, 418-420, 628-632, 789-792; częściowo wyjaśnienia A. O. (1) k. 89, 245, 310-311, 313-314, 615-616, 792; zeznania A. B. (1) k. 33-37, 62-65, 82-83, 84, 853-857; zeznania D. Z. k. 55-56, 176-177, 380, 497, 793-796; zeznania E. S. k. 180; protokół oględzin płyty DVD-R z zapisem monitoringu wizyjnego z (...)w B. przy ul. (...) z dnia 16 października 2016r. k. 185-186; protokół oględzin płyty DVD-R z zapisem monitoringu wizyjnego ze Składu (...) w B. przy ul. (...) z dnia 16 października 2016r. k. 187-188; opinia biegłego sądowego przy Sądzie Okręgowym w Legnicy z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. A. S. z dnia 25 kwietnia 2017r. k. 588.

Około godziny 13:30 dnia 30 października 2016r. R. O. (1) i A. O. (1) przebywali na ul. (...) w pawilonie handlowym, w którym prowadzili sprzedaż kwiatów, przy czym ta ostania przechowywała w tym budynku środek odurzający w postaci marihuany w ilości 2,687 grama. Gdy R. O. (1) zauważył wówczas przechodzącego przez tę ulicę A. B. (1), to zawołał do niego (...), a następnie podszedł do niego, po czym zwrócił się z zapytaniem „Gdzie kasa?” domagając się w ten sposób zapłaty naliczonych mu w okresie poprzednim odsetek. Gdy A. B. (1) odparł, że nie ma pieniędzy zaznaczając, że zapłaci mu po wypłacie w dniu 10 listopada 2016r., jak i wskazując, że część z sumy 50zł może mu przekazać jeszcze w dniu dzisiejszym po powrocie od kolegi, to R. O. (1) złapał go lewą ręką za kurtkę na wysokości jego klatki piersiowej, zaś prawą rękę z dłonią złożoną w pięść podniósł w geście sugerującym, że zamierza mu zadać cios. Jako jednak, że w okolicy było kilku przechodniów, to R. O. (1) uspokoił się i stwierdził do A. B. (1), aby wszedł do pawilonu w celu przekazania mu numeru telefonu. Z uwagi na to, że A. B. (1) obawiał się R. O. (1), to stwierdził, że nie wejdzie do wnętrza pawilonu i wtedy ten ostatni chwyciwszy rozmówcę za ubranie wciągnął go do wnętrza tego pomieszczenia, po czym zamknął od wewnątrz drzwi wejściowe na zasuwkę. W pawilonie tym przebywała wówczas A. O. (1).

A. B. (1) miał wtedy należącą do jego koleżanki D. Z. biżuterię srebrną w postaci kolczyków, pierścionków, którą na jej prośbę zamierzał sprzedać. Jako że biżuteria była zapakowana w trzech woreczkach strunowych, przy czym jeden z tych woreczków trzymał on w dłoni, drugi miał schowany w prawej zewnętrznej kieszeni kurtki, a kolejny w lewej wewnętrznej jej kieszeni, to R. O. (1) najpierw uderzył go kilkukrotnie pięścią w twarz, po czym z kieszeni zewnętrznej kurtki wyciągnął jeden z woreczków z zawartością biżuterii. Następnie R. O. (1) dalej uderzał A. B. (1) pięściami w głowę, a dodatkowo kilkukrotnie kolanem kopnął go w klatkę piersiowa, brzuch i krocze, po czym wyciągnął mu z dłoni drugi woreczek z biżuterią. R. O. (1) położył zabraną A. B. (1) biżuterię o wartości około 75zł na blacie, przy którym siedziała A. O. (1), zaś ona wysypała zawartość woreczków na ten blat i przystąpiła do jej oglądania. R. O. (1) kilkukrotnie uderzył wówczas A. B. (1) prawą pięścią w twarz, a gdy się on skulił, to kopnął go kolanem w krocze wzywając go do zapłacenia 50zł jeszcze tego samego dnia. Chociaż A. B. (1) przekonywał R. O. (1), że idzie właśnie sprzedaż tę biżuterię i z pieniędzy uzyskanych z tej transakcji zapłaci mu 25zł, a resztę należności ureguluje do 10 listopada 2016r., to ten ostatni na to się nie zgodził. Po chwili R. O. (1) stwierdził, że zabiera tę biżuterię za dług informując zarazem A. B. (1), że jest mu jeszcze winny 20zł za to, że się ukrywał, jak i że ma mu tę kwotę zapłacić najpóźniej do dnia 10 listopada 2016r.

Z uwagi na narastającą u R. O. (1) agresję wobec A. B. (1), ten ostatni chwycił napastnika za ubranie na wysokości klatki piersiowej, jednak R. O. (1) odtrącił jego rękę, po czym schylił się w prawą swoją stronę i prawą ręką ze szpary w podłodze wyciągnął siekierę zaopatrzoną w trzonek wykonany z tworzywa sztucznego. Następnie R. O. (1) trzymając tę siekierę w prawej dłoni uderzył A. B. (1) głową w jego nos, co spowodowało, że utracił on równowagę i upadł na plecy na podłogę. R. O. (1) kopnął wtedy leżącego A. B. (1) nogą w okolicę żeber. Po przełożeniu siekiery do lewej ręki R. O. (1) prawą ręką bił i krwawiącego z nosa i wargi górnej, jak i leżącego A. B. (1) w twarz i głowę wymachując w jego stronę jednocześnie siekierą i grożąc mu pobiciem. Do leżącego A. B. (1) stwierdził wówczas R. O. (1), że D. Z. ma wycofać zeznania złożone przeciwko niemu i A. O. (1) w sprawie jej pobicia wskazując, że jeżeli tego nie uczyni, to pożałuje zaznaczając zarazem, że zabije i jego, i D. Z.. W trakcie wypowiadania tych słów w dalszym ciągu wymachiwał w kierunku leżącego mężczyzny siekierą, a ten ostatni wskazał, że nie ma wpływu na to jego koleżanka zeznała w sprawie jej pobicia, wskazując dodatkowo, że nie ma z nią żadnego kontaktu. R. O. (1) ponownie przystąpił wówczas do kopania leżącego A. B. (1) kolanem w głowę i twarz, jednak A. O. (1) stwierdziła wówczas do napastnika, żeby zostawił leżącego. Te słowa dodatkowo jednak zdenerwowały R. O. (1), który przełożywszy siekierę z powrotem do prawej dłoni, jej obuchem wykonał cios skierowany w lewą stopę A. B. (1), który jednak okazał się chybiony. Następnie napastnik uderzył leżącego mężczyznę w lewą stopę na wysokości kostki trzonkiem tej siekiery. Wówczas ponownie A. O. (1) powiedziała do R. O. (1), aby wypuścił A. B. (1), zaś napastnik uspokoił się, odłożył siekierę na blat, natomiast A. B. (1) wstał, zaś A. O. (1) wręczyła mu ścierkę i stwierdziła, żeby się wytarł z krwi. R. O. (1) oglądał zabraną biżuterię, a gdy A. B. (1)opuszczał pawilon handlowy, to stwierdził do niego, że jeżeli D. Z. nie wycofa zeznań, to jemu i jej pokaże na co go stać.

Gdy A. B. (1) opuścił pawilon handlowy, to udał się na pobliski cmentarz komunalny w B., gdzie wcześniej był umówiony na spotkanie ze swoją matką D. B. na wspólne sprzątanie nagrobków ich bliskich przed zbliżającym się świętem Wszystkich Zmarłych. Gdy dotarł na miejsce, to jego matka zauważywszy obrażenia na jego ciele, jak i krew na jego ubraniach, zapytała go, co mu się stało. A. B. (1) odparł wówczas, żeby się nie wtrącała, że sam tę sprawę załatwi, przy czym zaznaczył, że został okradziony z biżuterii oraz pobity przez R. O. (1) oraz A. O. (1). Jako że D. B. zdenerwowała się, to zatelefonowała do R. O. (1), aby przekazać mu, że o zdarzeniu zawiadomi policję. W trakcie rozmowy telefonicznej rozmówca wyzywał ją słowami obelżywymi stwierdzając zarazem „Kurwa odpierdol się, bo cię zapierdolę”, i groźba ta wzbudziła w D. B. obawę jej spełnienia.

Dowód: częściowo wyjaśnienia R. O. (1) k. 77-78, 84, 126, 203-204, 210-212, 214-215, 418-420, 628-632, 789-792; częściowo wyjaśnienia A. O. (1) k. 89, 245, 310-311, 313-314, 615-616, 792; zeznania A. B. (1) k. 33-37, 62-65, 82-83, 84, 853-857; zeznania D. Z. k. 55-56, 176-177, 380, 497, 793-796; zeznania K. Ł. k. 74-75, 801-802; zeznania D. B. k. 106-107, 902-903; zeznania J. B. k. 383-384, 903-904; zeznania K. W. k. 372-374, 858-859; zeznania M. D. k. 378, 868; zeznania T. W. k. 494; protokół oględzin miejsca rozboju w B. przy ul. (...) z dnia 30 października 2016r. z dokumentacją zdjęciową k. 12-14, 15-17; dokumentacją zdjęciowa A. B. (1) k. 36-37; protokół oględzin suszu roślinnego koloru zielonego z dnia 30 października 2016r. k. 43-44; protokół użycia wagi z dnia 30 października 2016r. k. 50, protokół użycia testera narkotykowego z dnia 30 października 2016r. k. 51; dokumentacja zdjęciowa biżuterii dostarczonej przez D. Z. k. 59; protokół zatrzymania biżuterii z dnia 31 października 2016r. k. 71-73; opinia biegłego sądowego przy Sądzie Okręgowym w Legnicy z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. A. S. z dnia 31 października 2016r. k. 95; protokół oględzin biżuterii z dnia 1 grudnia 2016r. z dokumentacją zdjęciową k. 290, 291-292; opinia Komendy Wojewódzkiej Policji w.Laboratorium Kryminalistycznego z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 27 grudnia 2016r. nr (...)k. 333-334; opinia Komendy Wojewódzkiej Policji w.Laboratorium Kryminalistycznego z dnia 21 kwietnia 2017r. nr (...)z zakresu badań biologicznych k. 573-586.

R. O. (1) konsekwentnie w toku śledztwa nie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa zakwalifikowanego w akcie oskarżenia według art. 280§2 k.k. w zw. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. przy zast. art. 64§1 k.k. Odnosząc się natomiast w toku postępowania rozpoznawczego do okoliczności popełnienia tego czynu zabronionego, przyznał, że pobił A. B. (1), jednak zaprzeczył, jakoby zabrał mu wówczas jakiekolwiek rzeczy ruchome. Zarówno w śledztwie, jak i w toku postępowania jurysdykcyjnego R. O. (1)nie przyznawał się do popełnienia czynów zarzuconych mu w pkt. 2 – 6 aktu oskarżenia, zaś do popełnienia przestępstwa zarzuconego mu w pkt. 7 skargi publicznej konsekwentnie w toku całego postępowania przyznawał się zastrzegając jednak, że tylko on stosował przemoc fizyczną wobec D. Z..

Oskarżona A. O. (1) w śledztwie przyznawała się do popełnienia przestępstwa zakwalifikowanego z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Na tym etapie postępowania nie przyznawała się ona natomiast do popełnienia pozostałych zarzuconych jej czynów zabronionych. Na rozprawie głównej A. O. (1) nie przyznała się zaś do popełnienia żadnego z zarzuconych jej występków.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należało, że relacje R. O. (1) i A. O. (1) zasługiwały na walor wiarygodności jedynie w zakresie niektórych zrelacjonowanych przez nich okoliczności. Oskarżony nawiązując bowiem do okoliczności popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. 1 aktu oskarżenia dopiero na etapie rozprawy głównej spójnie przyznał, że w godzinach popołudniowych dnia 30 października 2016r. przebywał w pawilonie handlowym zlokalizowanym na ul. (...) w B., gdzie zastosował przemoc fizyczną wobec A. B. (1). Spójne były też konsekwentnie składane przez tego oskarżonego wyjaśnienia, w zakresie, w jakim wywodził, że również dnia 16 października 2016r. nieopodal składu opału położonego na ul. (...) w B. zastosował wobec D. Z. tego rodzaju przemoc.

Logiczne były ponadto wyjaśnienia A. O. (1), gdy wywodziła w śledztwie, że zabezpieczona w dniu 30 października 2016r. w pawilonie handlowym położonym w B. przy ul. (...) marihuana była jej własnością wskazując przy tym „(...) kupiłam ją dla siebie, na swoje potrzeby i swój użytek”.

Wiarygodność wyjaśnień R. O. (1) i A. O. (1) w zakresie, w jakim przydano im walor wiarygodności znajdowała potwierdzenie relacjach A. B. (1), D. Z., K. Ł., D. B., J. B., K. W., M. D. i T. W.. A. B. (1) stanowczo i konsekwentnie podawał przecież, że R. O. (1) około godziny 13:300 dnia 30 października 2017r. wciągnął go do pawilonu handlowego zlokalizowanego przy ul. (...) w B. i uderzał go w różne części jego ciała pięściami, kolanami, głową, jak i trzonkiem siekiery. Również pozostali wymienieni świadkowie potwierdzili, że niemal bezpośrednio po analizowanym zdarzeniu dostrzegli na ciele pokrzywdzonego ewidentne ślady jego pobicia.

Dodać należało, że o tym, że wobec A. B. (1) faktycznie została w analizowanym czasie zastosowana przemoc fizyczna, która spowodowała powstanie na jego ciele licznych obrażeń, świadczyła też pełna jasna i wewnętrznie niesprzeczna opinia biegłego sądowego przy Sądzie Okręgowym w Legnicy z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. A. S. z dnia 31 października 2016r. Biegły nie tylko opisał szczegółowo te obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzonego, lecz wskazał ponadto, że mogły powstać one w okolicznościach przez niego zrelacjonowanych.

Należało też stwierdzić, że wiarygodność wyjaśnień A. O. (1), gdy przyznawała się do posiadania w dniu 30 października 2016r. marihuany znajdowała potwierdzenie w jasnej, pełnej i wewnętrznie niesprzecznej, a przy tym niezakwestionowanej przez uczestników niniejszego postępowania opinii biegłej Komendy Wojewódzkiej Policji we W. Laboratorium Kryminalistycznego z dnia 27 grudnia 2016r. nr (...). Biegła jednoznacznie przecież wskazała, że zabezpieczony w pawilonie handlowym materiał roślinny stanowi ziele konopi innych niż włókniste.

Nie można było też tracić z pola widzenia tego, że z konsekwentnie składanych przez D. Z. zeznań, wynikało jednoznacznie, że została w dniu 16 października 2016r. na wysokości składu opału położonego na ul. (...) w B. zaatakowana przez R. O. (1). Jakkolwiek zeznania tego świadka korespondowały w tym zakresie z wyjaśnieniami oskarżonego. Doznawały one ponadto wsparcia w zeznaniach E. S., która opisała nie tylko relację złożoną jej wówczas przez telefon przez D. Z., lecz wskazała ponadto, że słyszała wówczas w tle tej ich rozmowy głos A. O. (1).

Również w toku oględzin zapisów zarejestrowanych w dniu 16 października 2016r. przez kamery monitoringu wizyjnego (...)położonego w B. przy ul. (...), jak i przez kamery monitorujące (...)zlokalizowanego na tej samej ulicy, wynikało jednoznacznie, że około godziny 21:00 A. O. (1) szła za D. Z. i że doszło wówczas do konfrontacji słownej między nimi, jak i że w tym czasie w tę okolicę podjechał samochód osobowy. Fakt, że wobec D. Z. w trakcie analizowanego zdarzenia zastosowana przemoc fizyczna, znajdował potwierdzenie w pełnej, jasnej i wewnętrznie niesprzecznej opinia biegłego z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. A. S. z dnia 25 kwietnia 2017r. W tej opinii biegły zastrzegł jednoznacznie, że obrażenia na ciele pokrzywdzonej mogły powstać w okolicznościach przez nią opisanych.

Nie były natomiast wiarygodne wyjaśnienia R. O. (1) i A. O. (1) w zakresie odnoszącym się do pozostałych okoliczności popełnienia przypisanych im przestępstw. Relacje obojga oskarżonych w tym zakresie charakteryzowały się bowiem niekonsekwencją, tendencyjnością i stanowiły, w ocenie sądu, egzemplifikację przyjętych przez nich postaw obronnych zmierzających albo do ich ekskulpowania, albo przynajmniej do zredukowania zakresu grożących im odpowiedzialności karnych za te inkryminowane zachowania.

O konieczności zdezawuowania wyjaśnień R. O. (1) w zakresie, w jakim odmówiono im wiary dobitnie świadczyło to, że pozbawione były one elementarnej wręcz logiki. Jako że oskarżony w odniesieniu do wszystkich przypisanych mu inkryminowanych zachowań zdecydował się złożyć wyjaśnienia, toteż te jego relacje podlegały ocenie na płaszczyźnie wewnętrznej spójności. Nie uszło zatem uwadze sądu to, że jego depozycje znamionowały się brakiem konsekwencji, urągając tym samym zasadom prawidłowego rozumowania i pozostając jednocześnie w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego.

Rzecz bowiem w tym, że R. O. (1) w toku śledztwa konsekwentnie zaprzeczał, jakoby zastosował w dniu 30 października 2016r. przemoc fizyczną wobec A. B. (1) wywodząc przy tym, że w czasie, kiedy to przestępstwo miało zostać dokonane, przebywał poza B.. Oskarżony ten na rozprawie głównej diametralnie zmienił jednakże prezentowaną dotychczas wersję zdarzeń, przyznając finalnie, że tego rodzaju przemocy wobec pokrzywdzonego faktycznie w krytycznym czasie dopuścił się. Dodać ponadto należało, że R. O. (1) nie był w stanie w przekonywający sposób wykazać, z jakiego powodu w kolejnych fazach procesu karnego prezentował odnośnie omawianego przestępstwa diametralnie odmienne wersje zdarzeń. Nie mogła przecież zostać jako logiczna potraktowana jego argumentacja nawiązująca do ocenianego zagadnienia, gdy wywodził podczas jego przesłuchania przeprowadzonego w dniu 31 lipca 2017r., że zdecydował się przedstawić przebieg przestępstwa datowanego na 30 października 2016r. w sposób odpowiadający jego faktycznemu obrazowi, gdy zorientował się, że pokrzywdzony „(...) z niczego się nie wycofuje”.

Analogicznie ocenić należało zmianę wyjaśnień A. O. (1) odnoszącą się do przestępstwa zarzuconego jej w pkt. 5 aktu oskarżenia. Oskarżona w śledztwie nie poprzestała przecież na blankietowym przyznaniu się do popełnienia analizowanego czynu zabronionego, lecz wskazała ponadto, że zabezpieczony narkotyk należał do niej i był przeznaczony na jej potrzeby. Na rozprawie głównej A. O. (1) jedynie ogólnikowo wskazała natomiast, że do popełnienia tego przestępstwa nie przyznaje się. Nie podjęła ona zatem nawet próby wykazania, kto był faktycznym dysponentem tego środka odurzającego. Nie wyjaśniła ona ponadto, z jakiego powodu we wcześniejszej fazie procesu zdecydowała się przyznać do popełnienia analizowanego czynu zabronionego, a więc, do realizacji znamion ustawowych przestępstwa, którego w istocie miała się nie dopuścić.

Jakkolwiek ostatecznie R. O. (1) przyznał, że w dniu 30 października 2016r. w pawilonie handlowym zastosował wobec A. B. (1) przemoc fizyczną, tym niemniej zupełnie nielogicznie wskazał, z jakiego powodu podjął tę aktywność. Nie zasługiwały też na wiarę jego wyjaśnienia, gdy zaprzeczył, jakoby wówczas miał się posłużyć siekierą. Składając wyjaśnienia w dniu 31 lipca 2017r. oskarżony podał, że w dniu zdarzenia opisanego w pkt. I części dyspozytywnej wyroku upomniał się jedynie o zwrot pożyczonych pokrzywdzonemu 50zł, wskazując dodatkowo, że skoro ten ostatni zareagował na to upomnienie agresją, to i on ją zastosował. Tymczasem dostrzegać należało fakt, że R. O. (1) niespójnie jednocześnie wskazywał, że nie domagał się od A. B. (1) spłaty wcześniej udzielonych mu pożyczek podając, że wiedział, iż ten nie odda mu tych pieniędzy, a zarazem wywodził, że upomniał się o zwrot ostatniej z udzielonych mu pożyczek w kwocie 50zł. Co więcej, skoro przed zatrzymaniem i tymczasowym aresztowaniem tego oskarżonego utrzymywał się on jedynie z prac dorywczych z dochodem w kwocie 200 – 400zł, a jednocześnie obciążał go obowiązek alimentacyjny w łącznej kwocie 1.250zł/m-c, to jako całkowicie niespójne ocenić należało jego wyjaśnienia, w których przekonywał, że miał pieniądze na to, aby udzielać pokrzywdzonemu cyklicznie drobnych pożyczek. Po wtóre, nie mogła zostać zaaprobowana deklarowana przez R. O. (1) sfera motywacyjna, która miała mu towarzyszyć w czasie przekazywania A. B. (1) tych kwot, a mianowicie chęć wsparcia finansowego pozostającego w niedostatku małego brata tego ostatniego. Gdyby bowiem dać wiarę ocenianym wyjaśnieniom oskarżonego, należałoby przyjąć, że z mniejszą troską odnosił się własnych dzieci aniżeli do niespokrewnionego z nim brata pokrzywdzonego.

Na koniec rozważań na temat omawianej kwestii dostrzegać należało, że charakter powiązań finansowych pomiędzy R. O. (1) i A. B. (1), a także okoliczności, w jakich oskarżony domagał się od pokrzywdzonego przekazania pieniędzy, były typowe dla rozliczeń finansowych pomiędzy dealerem narkotykowym a uzależnionym od narkotyków ich konsumentem. Charakterystyczne w tego rodzaju powiązaniach jest bowiem to, że A. B. (1), który, na co zwrócił stanowczo uwagę jego ojciec J. B., był osobą uzależnioną od tego rodzaju substancji, w sytuacji wystąpienia głodu narkotykowego i braku pieniędzy na ich zakup, brał od R. O. (1) substancje psychoaktywne z odroczonym terminem płatności, którego przekroczenie powodowało „lawinowe” narastanie należności nazywanych w środowisku narkotykowym odsetkami.

Ogół tych spostrzeżeń pozwalał zatem stwierdzić, że na wiarę zasługiwały zeznania A. B. (1) dotyczące okoliczności popełnienia przestępstw opisanych w pkt. I - II i IV części dyspozytywnej wyroku zarówno, co do tego, w jakich okolicznościach R. O. (1) wyartykułował wobec niego groźby karalne, jak również, co do tego, jaki był obraz zachowań oskarżonego, gdy zastosował wobec pokrzywdzonego przemoc fizyczną, a wreszcie co do tego, z jakiego powodu tego rodzaju agresję przejawił. Logiczne były bowiem zeznania tego świadka złożone w śledztwie, a które zostały rozwinięte i uszczegółowione na rozprawie głównej, gdy wywodził, że nie miał wobec oskarżonego żadnego zobowiązania. A. B. (1) szczegółowo wskazał, że zaopatrywał się u R. O. (1) w marihuanę i metaamfetaminę, jak i że zamierzał zakupić u niego używany telefon komórkowy i z powodu opóźnienia w zapłacie zakupionego z odroczonym terminem płatności narkotyku, jak również z powodu zapłaty z kilkudniowym opóźnieniem zaliczki na poczet telefonu, oskarżony naliczał mu odsetki, które rosły w lawinowym tempie. Zważywszy zatem na to, że z zeznań A. B. (1), które znajdowały wsparcie w relacjach D. B. i J. B. wynikało niezbicie, że zapłacił R. O. (1) zaległe pieniądze za zakupione u niego z odroczonym terminem płatności narkotyki w kwocie 30zł wraz z naliczonymi przez niego odsetkami wynoszącymi 20zł za kilkudniowe opóźnienie w płatności, jak i że zapłacił zaliczkę na poczet zakupu telefonu, którego jednak nigdy nie otrzymał, należało przyjąć, że świadek wobec oskarżonego nie miał w dniu 30 października 2016r. żadnego zadłużenia.

Na kanwie opisanych we wcześniejszej części uzasadnienia ustaleń faktycznych dotyczących zarówno rozliczeń finansowych pomiędzy R. O. (1) i A. B. (1), jak i ich przestępczego charakteru, należało przyjąć, że chociaż oskarżony ostatecznie przyznał, że w dniu 30 października 2016r. oddziaływał przemocą fizyczną na pokrzywdzonego, tym niemniej niewiarygodnie zaprzeczał, jakoby w okresie od około 20 września 2016r. do dnia 17 października 2016r. groził 4 – krotnie A. B. (1) zastosowaniem przemocy fizycznej, czy też tego rodzaju przemoc fizyczną zastosował, zmierzając do tego, aby oddał mu on kwotę 50zł. Tymczasem okoliczności tych przestępczych oddziaływań na pokrzywdzonego opisane w pkt. IV części dyspozytywnej wyroku były analogiczne wobec tych, które spowodowały atak R. O. (1) na A. B. (1) opisany w pkt. I tej części wyroku. Wszak we wszystkich analizowanych sytuacjach oskarżony działał w celu zmuszenia pokrzywdzonego do wydania mu kwoty 50zł, którą naliczył w ramach odsetek za opóźnienie w zapłacie za narkotyki oraz za opóźnienie w zapłacie zaliczki za telefon komórkowy.

Należało także w analizowanym kontekście podnieść, że nie mogły zostać zaaprobowane wyjaśnienia R. O. (1) złożone na rozprawie głównej, gdy przekonywał, że w dniu 30 października 2016r. jedynie napomniał A. B. (1) do zwrotu długu, a przemoc zastosował tylko w reakcji na jego agresywną postawę i fakt posłużenia się przez niego nożem. Gdyby bowiem oskarżony nie był wówczas ukierunkowany na dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia mienia, a zmierzał jedynie do tego, aby odzyskać rzekomo istniejącą wierzytelność, to z pewnością nie miałby powodu, aby zabierać posiadaną przez pokrzywdzonego biżuterię. Tymczasem, chociaż R. O. (1) zaprzeczał, jakoby w krytycznym czasie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia tego rodzaju ruchomości, to jednak A. B. (1) oraz D. Z. konsekwentnie wywodzili, że zabór biżuterii został przez oskarżonego wówczas dokonany. Co jednak szczególnie istotne, to fakt, że ta ostatnia zeznając na rozprawie w dniu 31 lipca 2017r. wskazała jednoznacznie, że dobrowolnie wydana dnia 31 października 2016r. przez A. O. (1) biżuteria srebrna, pochodziła bezsprzecznie z przestępstwa popełnionego na szkodę A. B. (1), a opisanego w pkt. I części dyspozytywnej wyroku. Z zeznań D. Z., które znajdowały potwierdzenie w analizie porównawczej dokumentacji fotograficznej przedstawiającej znajdującą się w jej władaniu biżuterię /k. 59/, jak i tej, która została dobrowolnie przez A. O. (1) wydana /k. 291-292/, wynikało zresztą niezbicie, że miały one bardzo podobne wzory.

Jako spójne ocenić należało też zeznania A. B. (1) nawiązujące do okoliczności popełnienia przestępstwa przypisanego R. O. (1) w pkt. II części dyspozytywnej wyroku. Również bowiem w tym zakresie depozycje świadka były kategoryczne i konsekwentne. Nie można było też tracić z pola widzenia tego, że A. B. (1) o sformułowanej za jego pośrednictwem wobec D. Z. groźbie karalnej związanej z jej rolą procesową świadka w sprawie Komisariatu Policji w B. o sygn. akt RSD 127/16, poinformował niezwłocznie tę ostatnią. D. Z. okoliczności wyartykułowania tej groźby przez R. O. (1) nieprzypadkowo zatem przedstawiła w sposób odpowiadający depozycjom bezpośredniego jej adresata, tj. A. B. (1). Co więcej, pobicie D. Z. miało miejsce w dniu 16 października 2016r., zaś jeszcze tego samego dnia powiadomiła ona funkcjonariusza Komisariatu Policji w B. o okolicznościach tego przestępstwa, natomiast zeznania w tej sprawie złożyła ona 3 dni później, a R. O. (1) i A. O. (1) zarzut pobicia tej pokrzywdzonej przedstawiono w dniu 28 października 2016r. Jako oczywisty jawił się zatem fakt, że R. O. (1) bezprawnie oddziałując w dniu 30 października 2016r. na A. B. (1), doskonale uświadamiał sobie, że w sprawie pobicia D. Z. toczy się już postępowanie karne. Miał on zatem ewidentny interes w tym, aby w sytuacji posiadania nad A. B. (1) przewagi fizycznej, jak i wiedząc, że utrzymuje on koleżeńskie stosunki z D. Z., wpłynąć na nią jako świadka za pośrednictwem tego pierwszego pokrzywdzonego.

Należało też zwrócić uwagę na jednoznaczną wymowę dowodu, który charakteryzował się obiektywną wymową, a który przesądzał o tym, że niewiarygodnie R. O. (1) zaprzeczał, jakoby miał w czasie przestępczego zdarzenia opisanego w pkt. II części dyspozytywnej wyroku uderzać A. B. (1) siekierą. Z treści opinii Komendy Wojewódzkiej Policji w. W. Laboratorium Kryminalistycznego z dnia 21 kwietnia 2017r. nr (...)z zakresu badań biologicznych wynikało bowiem, że na zabezpieczonej w pawilonie handlowym siekierze zidentyfikowano wszystkie allele (cechy DNA) zgodne z tymi, które występują w profilu DNA A. B. (1). Wywód tej opinii potwierdzał zatem wiarygodność zeznań tego ostatniego, który wszakże konsekwentnie wskazywał, że oskarżony w czasie analizowanego przestępstwa atakował go także siekierą.

Nie nastręczała ponadto żadnych trudności ocena zeznań D. B., J. B., K. W. i M. D. w których opisywali okoliczności popełnienia przez R. O. (1) przestępstwa przypisanego mu w pkt. III części dyspozytywnej wyroku. Świadkowie ci konsekwentnie i spójnie, bowiem we wzajemnie korespondujący sposób, podawali, że oskarżony w rozmowie telefonicznej przeprowadzonej z pierwszą z nich w dniu 30 października 2016r., groził jej bezprawnie pobiciem i pozbawieniem życia. Analizując okoliczności faktyczne towarzyszące ocenianej rozmowie telefonicznej, nie trudno było dostrzec, że pomiędzy rozmówcami istniał poważny konflikt, który mógł oskarżonego skłonić do sformułowania wobec rozmówczyni gróźb karalnych. Wszak tę rozmowę telefoniczną D. B. zainicjowała, gdy była zdenerwowana po tym, jak dostrzegłszy u swojego syna A. B. (1) obrażenia ciała, zorientowała się, że zostały one spowodowane na skutek zastosowania wobec niego przemocy fizycznej przez R. O. (1).

Oceniając natomiast dowody odnoszące się do okoliczności popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. VI lit. a części rozstrzygającej wyroku, dojść należało do przekonania, że nie wystąpiły uzasadnione powody, które dawałyby podstawę do przyjęcia, że zeznania M. M. (1) nie zasługiwały na walor wiarygodności. Świadek ten konsekwentnie opisywał bowiem okoliczności, w jakich oskarżeni i nieustalony mężczyzna zaatakowali go w godzinach wieczornych dnia 10 września 2016r. - najpierw w kasynie gier zlokalizowanym w (...), a później w okolicy tego lokalu usługowego. Zeznania M. M. (1) były przy tym spontaniczne, a ponadto nie znamionowały się tendencyjnością. Wszak świadek podawał konsekwentnie, że nie dostrzegł, który z napastników zadał mu kilka pierwszych uderzeń, a to oznaczało, że nie wykazywał tendencji do zapełniania luk pamięciowych treściami wymyślonymi. Co więcej, R. O. (1) i A. O. (1) w toku śledztwa konsekwentnie wywodzili, że w krytycznym czasie przebywali w tym kasynie zaprzeczając jednak, jakoby bezprawnie oddziaływali wówczas na M. M. (1). Dostrzegać ponadto należało, że ten ostatni miał w dniu 12 września 2016r., a więc dwa dni po krytycznym zajściu, na ciele obrażenia ciała, które, jak wskazał biegły lek. med. A. S. w niekwestionowanej opinii z dnia 18 listopada 2016r., mogły powstać w przebiegu opisanego pobicia. Narzucało się zatem spostrzeżenie, że relacje R. O. (1) i A. O. (1), gdy zaprzeczyli, że w czasie zdarzenia stanowiącego przedmiot rozstrzygnięcia w pkt. VI lit. a części dyspozytywnej wyroku stosowali wobec M. M. (1) przemoc fizyczną, pozostawały w oczywistej sprzeczności z zeznaniami tego ostatniego. Przy ocenie zeznań tego świadka należało dostrzegać też to, że oskarżona miała rzeczywisty interes w tym, aby go w krytycznym czasie fizycznie zaatakować. Rzecz bowiem w tym, że treść uzyskanego odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 14 marca 2016r. w sprawie sygn. akt II K 421/15 potwierdziła logikę zeznań M. M. (1), gdy wskazał, że na skutek złożonego przez A. O. (1) zawiadomienia o przestępstwie, toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne o molestowanie seksualne jej córki, które jednak zakończyło się jego uniewinnieniem.

W tym kontekście należało dostrzec także to, że nie zasługiwały na wiarę w ich zasadniczej wymowie zeznania C. K., który w krytycznym czasie przebywał w tym kasynie jako jego opiekun. Świadek ten wywodził przecież podczas jego przesłuchania w śledztwie, że nie zapamiętał, czy gdy w godzinach nocnych dnia 10 września 2016r. jacyś klienci przebywali w tym lokalu usługowym. Tymczasem na rozprawie przeprowadzonej w dniu 13 października 2017r., a więc po upływie przeszło roku od tego zajścia, C. K. wskazał, że w nocy 10 września 2016r. w kasynie przebywali zarówno R. O. (1), A. O. (1), jak i M. M. (1), a przy tym dodał, że nie doszło pomiędzy tymi osobami do żadnej konfrontacji. Jakkolwiek zatem C. K. zaznaczał logicznie, że nie miał dostępu do użytkowanego w tym kasynie rejestratora wizyjnego, to jednak spójnie kwestię tę zrelacjonował właściciel tego lokalu usługowego w osobie A. P., który wskazał, że P. P. (2), który utrzymywał z C. K. koleżeńskie relacje, miał możliwość dokonywania operacji informatycznych w tym rejestratorze.

Należało przypomnieć, w nawiązaniu do okoliczności popełnienia przez A. O. (1) przestępstwa przypisanego jej w pkt. VI lit. b części dyspozytywnej wyroku, że nielogicznie wywodziła ona, jakoby nie wzięła udziału w pobiciu D. Z.. Wskazano już bowiem, że zeznania D. Z. i E. S., a także wyniki oględzin zapisów pochodzących z systemów monitorujących okolicę ul. (...) w B., dowodziły jednoznacznie, że oskarżona przebywała w tej okolicy w czasie tego przestępstwa i że zaatakowała wówczas pokrzywdzoną.

Gdy dodatkowo dostrzeże się i to, że biegła Komenda Wojewódzka Policji (...) W. w datowanej na 3 grudnia 2016r. opinii kompleksowej z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych i badań informatycznych nr (...)stwierdziła ewidentne ślady kasowania nagrań zarejestrowanych w pamięci rejestratora zapisu monitoringu wizyjnego zainstalowanego w kasynie, a przy tym uwzględni się to, że usunięte zostały właśnie te nagrania, które obrazowały przestępczą aktywność R. O. (1), A. O. (1) i nieustalonego mężczyzny wobec M. M. (1), a więc datowane na godziny od 21:00 do 23:59 z dnia 10 września 2016r., to nie nasuwało zastrzeżeń spostrzeżenie, zgodnie z którym wykasowanie tych zapisów nastąpiło w celu wyeliminowania z niniejszego postępowania obiektywnego dowodu obrazującego okoliczności popełnienia analizowanego przestępstwa.

Mając na uwadze poczynione ustalenia sąd uznał, że zawinienie R. O. (1) i A. O. (1) w odniesieniu do wszystkich przypisanych im czynów zabronionych nie budziło wątpliwości. Oceniając zagadnienie strony podmiotowej towarzyszącej oskarżonym w czasie realizowania ustawowych znamion tych czynów, stwierdzić należało, że bezsprzecznie chcieli oni popełnić wszystkie te przestępstwa, a zatem działali każdorazowo z zamiarem bezpośrednim.

Gdy chodziło o przestępstwa opisane w pkt. I części dyspozytywnej wyroku, to R. O. (1) zmierzał bezsprzecznie do tego, aby przez zastosowanie przemocy wobec A. B. (1) zabrać mu posiadaną przez niego, a należącą do D. Z., biżuterię. Przez tego samego rodzaju oddziaływania oskarżony zamierzał również doprowadzić tego pokrzywdzonego w przyszłości do rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 50zł. Analizowane zachowanie R. O. (1) było zatem bezsprzecznie ukierunkowane na to, aby uzyskać korzyść majątkową, czy to w postaci pieniędzy, czy w postaci wartościowych rzeczy ruchomych.

Realizując natomiast przestępcze zachowanie przypisane R. O. (1) w pkt. II części rozstrzygającej wyroku należało zauważyć, że dążąc do tego, aby D. Z. zmieniła obciążające go i A. O. (1) zeznania, groził jej pozbawieniem życia, przy czym groźby te wypowiadał wobec A. B. (1) żądając zarazem, aby przekazał je D. Z.. Nie można było też tracić z pola widzenia tego, że oskarżony realizując to samo zamierzenie groził wówczas także temu ostatniemu pokrzywdzonemu siekierą, a także zastosował wobec niego przemoc fizyczną w postaci kopania go oraz uderzenia plastykowym trzonkiem siekiery w lewą jego kostkę.

W odniesieniu natomiast do przestępstwa przypisanego R. O. (1) w pkt. III części dyspozytywnej wyroku, to wskazać należało, że realizując znamiona tego występku dążył od do uczynienia dolegliwości D. B.. U podłoża tego zachowania legła towarzysząca oskarżonemu niechęć wobec pokrzywdzonej, co wynikało z tego, że ta ostatnia stanowczo zwróciła mu uwagę na to, że ma on więcej nie wyrządzać krzywd jej synowi.

Gdy zaś chodziło o zbiór przestępstw opisanych w pkt. IV części rozstrzygającej wyroku, należało podnieść, że R. O. (1) zmierzał każdorazowo do tego, aby przez zastosowanie wobec A. B. (1) przemocy fizycznej albo przez wypowiedzenie wobec niego gróźb karalnych doprowadzić go do rozporządzenia pieniędzmi w kwocie 50zł.

Motywacja towarzysząca A. O. (1) w zakresie odnoszącym się do przestępstwa przypisanego jej w pkt. V części dyspozytywnej wyroku ogniskowała się natomiast wokół tego, że dążyła do tego, aby w jej dyspozycji znajdowała się marihuana.

Gdy natomiast R. O. (1) i A. O. (1) realizowali przestępcze aktywności przypisane im w pkt. VI części rozstrzygającej wyroku, to zamierzali do tego, aby przez zastosowanie przemocy fizycznej wobec M. M. (1) i D. Z. wyrządzić im poważne dolegliwości.

Zachowaniem opisanym w pkt. I części dyspozytywnej wyroku R. O. (1) wyczerpał zatem ustawowe znamiona typów czynów zabronionych z art. 280§1 k.k. i art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. Wszak oskarżony zastosował wówczas wobec pokrzywdzonego opisaną w tym fragmencie orzeczenia przemoc fizyczną, po czym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia posiadanej przez niego biżuterii. Uwzględniwszy wreszcie to, że oskarżony używając tego rodzaju przemocy działał ponadto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i usiłował doprowadzić go do rozporządzenia mieniem w kwocie 50zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na z uwagi na to, że pokrzywdzony nie zapłacił tej sumy, dojść należało do przekonania, że ogół tych okoliczności pozwalał zakwalifikować ten zbiór zachowań oskarżonego właśnie według powołanych wyżej przepisów.

Zgromadzone dowody nie dawały natomiast podstaw do zakwalifikowania analizowanego zachowania według art. 280§2 k.k., co w akcie oskarżenia postulowała oskarżycielka publiczna. Z konsekwentnych zeznań A. B. (1) wynikało bowiem niezbicie, że R. O. (1) przystąpił do uderzania go siekierą już po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia biżuterii – J. G. (red.) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, LEX 2014, teza 7 do art. 280; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2015r., II AKa 163/15, LEX nr 1966291. Wszak świadek ten wskazywał jednoznacznie, że oskarżony sięgnął po siekierę dopiero wówczas, gdy przystąpił do formułowania gróźb wobec niego i D. Z. w związku ze złożonymi przez nią zeznaniami dotyczącymi jej pobicia przez oboje oskarżonych. Jakkolwiek zatem z zeznań złożonych w śledztwie przez interweniującego funkcjonariusza policji w osobie K. Ł. wynikało, że R. O. (1) miał wobec A. B. (1) użyć siekiery w momencie zabierania mu posiadanej biżuterii. Niemniej jednak nie można było zapominać, że K. Ł. nie był naocznym świadkiem tego przestępstwa, a wszelkie informacje o jego przebiegu czerpał wyłącznie z przekazu pochodzącego od A. B. (1). Jedynie sygnalizacyjnie należało zauważyć, że w notatkach urzędowych sporządzonych przez innych funkcjonariuszy policji, którzy także nie obserwowali tego przestępstwa, a wiedzę o jego okolicznościach czerpali wyłącznie z przekazu pokrzywdzonego, a to T. F. i A. K., wynikało niezbicie, ze R. O. (1) użył wobec A. B. (1) siekiery już po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia biżuterii srebrnej.

Sąd nie doszukał się także uzasadnionych powodów, które uzasadniałyby przyjęcie, że zastosowane przez R. O. (1) wobec A. B. (1) oddziaływania ukierunkowane były na wymuszenie na nim zwrotu wierzytelności pieniężnej w kwocie 50zł, a tym samym zakwalifikowanie przypisanej oskarżonemu przestępczej aktywności według art. 191§2 k.k. Jak już bowiem nadmieniono, oskarżonemu nie służyła wobec pokrzywdzonego żadna wierzytelność. Hipotetycznie jednak zakładając, że A. B. (1) nie zapłacił oskarżonemu za zakupioną od niego z odroczonym terminem płatności marihuanę, należało stwierdzić, że i w tym przypadku nie powstałaby w rozumieniu art. 191§2 k.k. wierzytelność. W tej bowiem sytuacji źródłem kreującym powinność świadczenia byłby czyn zabroniony, a więc zdarzenie, które nie mogłoby w żadnym razie skutkować powstaniem cywilnoprawnej więzi obligacyjnej – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2014r., II KK 346/13, OSNKW 2014/12/90; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 listopada 2016r., II AKa 303/16, LEX nr 2174874.

Subsumując natomiast opisane w pkt. II części rozstrzygającej wyroku zachowanie R. O. (1) pod normy prawa karnego materialnego, godziło się zauważyć, że wyczerpałoo ono ustawowe znamiona występku z art. 245 k.k. Wszakże pośrednio, bowiem przez A. B. (1), groził on pozbawieniem życia D. Z. mając świadomość tego, że pokrzywdzona złożyła obciążające oskarżonych zeznania – wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31 stycznia 2013r., II AKa 404/12, LEX nr 1289608; M. M. (red.), Kodeks karny. Komentarz; LEX/el. 2017, teza 5 do art. 190. Co więcej, skoro R. O. (1) realizując to samo zamierzenie, w celu niejako uwiarygodnienia tego, że jest gotów te groźby zrealizować, zagroził również wówczas A. B. (1) pozbawieniem życia, a przy tym zastosował wobec niego przemoc fizyczną, to narzucała się wręcz konstatacja, zgodnie z którą analizowane groźby oskarżony formułował po to, aby wywrzeć wpływ na tę pierwszą jako świadka.

Zachowaniem opisanym natomiast w pkt. III części dyspozytywnej wyroku R. O. (1) wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 190§1 k.k. Zważyć przecież należało na to, że groził on D. B. jej pobiciem i pozbawieniem życia. To zaś oznaczało, że oskarżony zagroził wówczas pokrzywdzonej, że popełni na jej szkodę przestępstwo stypizowane w treści art. 158§1 k.k. lub art. 148§1 k.k. Co więcej, fakt, że oskarżony groźby artykułował w sposób agresywny, używając przy tym słów wulgarnych, nie zważając na porę dnia, uzasadniał przyjęcie, iż groźby te wywołały u pokrzywdzonej przeświadczenie, że zostaną spełnione.

Uwzględniwszy fakt, że R. O. (1) realizując przestępcze aktywności opisane w pkt. IV części rozstrzygającej wyroku działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, używając wobec A. B. (1) przemocy fizycznej, jak również grożąc mu zastosowaniem tego rodzaju przemocy, czym usiłował doprowadzić go do rozporządzenia mieniem w kwocie 50zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, dojść należało do przekonania, że ogół tych okoliczności pozwalał zakwalifikować ten zbiór zachowań oskarżonego według art. 13§1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. Skoro bowiem opisane w tej części wyroku zachowania oskarżonego były ukierunkowane na to, aby pokrzywdzony po upływie określonego odstępu czasowego zapłacił mu pieniądze, to nie było podstaw, aby zakwalifikować te przestępcze aktywności według art. 280§1 k.k. - W. Cieślak, O wzajemnym stosunku zmuszania, rozboju i wymuszenia rozbójniczego, Palestra 1994/12/42 – 45; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1989r., IV KRN 74/89, OSNPG 1989/11/113; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 4 lipca 1991r., II Akr 41/91, OSA 1992/2/12.

Posiadając natomiast wbrew uregulowaniom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii środek odurzający w postaci marihuany A. O. (1) przypisanym jej w pkt. V części dyspozytywnej wyroku wyczerpała bezsprzecznie ustawowe znamiona występku stypizowanego w art. 62 ust. 1 tej ustawy.

Występki opisane natomiast w pkt. VI części rozstrzygającej wyroku wyczerpywały ustawowe znamiona art. 158§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w odniesieniu do R. O. (1), a w odniesieniu do A. O. (1) z art. 158§1 k.k. Rzecz bowiem w tym, że R. O. (1) i A. O. (1) zadając M. M. (1) rękoma uderzenia w głowę i klatkę piersiową, zaś D. Z. uderzając rękoma w głowę, popychając ją, a następnie po jej przewróceniu na podłoże, kopiąc ją po całym ciele, w tym także po głowie, oddziaływali w takie okolice ciał pokrzywdzonych, które były szczególnie wrażliwe na wystąpienie poważnych urazów. Z pewnością zatem pokrzywdzeni zostali narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutków opisanych w treści art. 156§1 k.k.

R. O. (1) występków opisanych w pkt. IV i VI części dyspozytywnej wyroku dopuścił się bezsprzecznie w krótkich odstępach czasu oraz wykorzystując takie same sposobności, a więc korzystając z bezkarności po popełnieniu chronologicznie wcześniejszych przestępstw. Zważywszy zatem na to, że występki tworzące przedmiotowe struktury obu omawianych ciągów przestępstw realizowały znamiona ustawowe tych samych typów czynów zabronionych, to zakwalifikowano je według art. 91§1 k.k.

Aby oddać pełną kryminalną zawartość przypisanych R. O. (1) przestępstw, podstawę ich skazań należało uzupełnić o treść art. 64§1 k.k., bowiem tych czynów zabronionych dopuścił się działając w warunkach recydywy specjalnej, jednokrotnej, która została szczegółowo opisana w części dyspozytywnej wyroku.

Wymierzając R. O. (1) i A. O. (1) kary za poszczególne przypisane im przestępstwa i ciągi przestępstw sąd uwzględnił jako okoliczności obciążające wysoki stopień społecznej szkodliwości tych zachowań będący wypadkową sposobu, w jakich poszczególne działania oskarżeni zrealizowali oraz okoliczności i warunków, w jakich analizowane inkryminowane zachowania miały miejsce.

Należało podnieść zatem to, że motywacje R. O. (1) i A. O. (1) znamionował zamiar bezpośredni. Oskarżeni, na co zwrócono już uwagę, chcieli popełnić przypisane im przestępstwa i towarzyszące im zamiary każdorazowo zrealizowali. Jako oczywisty w okolicznościach niniejszej sprawy jawił się także wniosek, że działania R. O. (1) i A. O. (1) nie były determinowane motywacjami, które pojawiły się nagle, wręcz przeciwnie były one przemyślane, skoro z całkowitą premedytacją, w sposób zorganizowany i rozciągnięty w czasie działali na szkodę kilku różnych pokrzywdzonych.

Także fakt, że R. O. (1) w okresie niespełna 2 miesięcy dopuścił się aż 9 czynów zabronionych o bardzo wysokiej społecznej szkodliwości, zaś A. O. (1) w podobnym okresie popełniła 3 przestępstwa o takiej właśnie społecznej szkodliwości, uzasadniał przyjęcie, że nie byli on w stanie nawet w minimalnym stopniu kontrolować swych zachowań.

Dotychczasowy sposób życia R. O. (1) i A. O. (1) również istotnie ich obciążał. Przypomnienia bowiem wymagało, że pierwszy z oskarżonych wszystkich przypisanych mu przestępstw dopuścił się w warunkach recydywy specjalnej, zaś druga z nich także była uprzednio kilkukrotnie karana. Już wzgląd na te okoliczności uzasadniał przyjęcie, że oskarżeni nie byli osobami incydentalnie naruszającymi porządek prawny. Co więcej, podnieść należało, że oskarżonym były uprzednio wymierzane kary izolacyjne, głównie za przestępstwa godzące w mienie, a pomimo tego, nie zmienili swych postępowań.

Zdaniem sądu wymierzona R. O. (1) za przestępstwo opisane w pkt. I części dyspozytywnej wyroku kara 3 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo opisane w pkt. II tej części wyroku kara 1 roku pozbawienia wolności, a za występek z kolejnego punktu tej części wyroku kara pozbawienia 8 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za ciągi przestępstw opisanych w pkt. IV i VI tej części wyroku kary odpowiednio - 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 lat pozbawienia wolności, stanowić będą dla niego dolegliwość współmierną do stopnia jego zawinienia, spełniając swoje zadania tak wobec oskarżonego, jak i w zakresie społecznego oddziaływania sankcji. Tego rodzaju współmierną dolegliwość przedstawiać będą wymierzone A. O. (1) kary pozbawienia wolności za przestępstwo z pkt. V części dyspozytywnej wyroku w wymiarze 2 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za ciąg przestępstw z kolejnego punktu tej części wyroku w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy. W ocenie sądu orzeczone kary we właściwy sposób uwzględniały występujące w sprawie okoliczności obciążające. Wymierzone R. O. (1) i A. O. (1) kary powinny uzmysłowić im nieopłacalność łamania prawa i stanowić dla nich przestrogę na przyszłość. Realizując zadania w zakresie prewencji generalnej, orzeczone sankcje powinny doprowadzić każdego do przeświadczenia, że osoby dopuszczające się przestępstw podlegają nieuchronnej karze.

Orzekając na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. w zw. z art. 91§2 k.k. w przedmiocie kary łącznej z tytułu sankcji orzeczonych za zbiegające się realnie przestępstwa i ciągi przestępstw sąd posłużył się zasadą zbliżoną do asperacji i wymierzył R. O. (1) karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, natomiast A. O. (1) wymierzył karę 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności. Analizując zagadnienie łączności podmiotowej i przedmiotowej wszystkich przypisanych oskarżonym przestępstw, zważyć należało, że zachowania te zostały przez nich popełnione w zamiarze bezpośrednim. Jakkolwiek czyny opisane w pkt. I i IV części dyspozytywnej wyroku godziły zasadniczo w mienie, tym niemniej ubocznymi przedmiotami ich ochrony było też zdrowie, jak i wolność, a zatem dobra chronione typami czynów zabronionych przypisanych R. O. (1) w pkt. II, III i VI tej części wyroku. Nie można było jednak abstrahować od tego, że czyn opisany w pkt. II części rozstrzygającej wyroku godził również w prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości. Dodać należało, że przedmiotem ochrony typu czynu zabronionego przypisanego A. O. (1) w pkt. V części dyspozytywnej wyroku było dobro w postaci państwowego systemu reglamentowania dostępu do substancji psychoaktywnych, tym niemniej czynami przypisanymi jej w kolejnym punkcie tej części wyroku godziła ona w całkowicie inne dobro podlegające prawnokarnej ochronie, a mianowicie w zdrowie. Co więcej, wszystkich przypisanych R. O. (1) i A. O. (1) przestępstw dopuścili się on wprawdzie w B., tym niemniej w zakresie czasu realizacji ustawowych znamion tych czynów zabronionych zachodziła istotna różnica. Wszak oskarżeni przestępcze aktywności realizowali w dość długim czasie.

Wobec wymierzenia R. O. (1) i A. O. (1) kar łącznych pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym 1 rok, jak i wobec faktu, że w czasie popełnienia przypisanych im przestępstw byli skazani na kary pozbawienia wolności, uchylało się spod oceny sądu zagadnienie prognozy kryminologicznej wobec nich.

Omówione już cele o charakterze prewencyjnym spełnią orzeczone na podstawie art. 46§1 k.k. wobec R. O. (1) i A. O. (1) środki kompensacyjne w postaci obowiązków naprawienia szkód.

Takie też cele spełnione zostaną przez orzeczenie wobec R. O. (1) na podstawie art. 44§2 k.k. przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci siekiery z trzonkiem z tworzywa sztucznego, natomiast wobec A. O. (1) przez orzeczenie na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii przepadku na rzecz Skarbu Państwa środka odurzającego.

Stosownie do brzmienia art. 63§1 k.k. zaliczono R. O. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 października 2016r. do dnia 31 maja 2017r., przy czym przyjęto, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności.

Na podstawie zaś art. 624§1 k.p.k. zwolniono R. O. (1) i A. O. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu, bowiem przed ich zatrzymaniem w niniejszym postępowaniu nie wykonywali oni stałego zatrudnienia, nie posiadał również żadnego majątku.

W oparciu zaś o brzmienie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze w zw. z §4 ust. 1 i 3 i §17 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. M. K. kwotę 1.980zł oraz dalsze 455,40zł tytułem podatku od towarów i usług za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu R. O. (1), a na rzecz r. pr. Z. C. zasądzono kwotę 1.980zł oraz dalsze 455,40zł tytułem podatku od towarów i usług za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonej A. O. (1).