Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Barbara Żukowska

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2014r.

sprawy P. Z. (1)

oskarżonego z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29.07.2005r.

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 13 sierpnia 2014 r. sygn. akt II K 313/14

zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. Z. (1) w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 2 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok,

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 120 złotych.

Sygn. akt VI Ka 517/14

UZASADNIENIE

P. Z. (1) został oskarżony o to, że w dniu 14 lutego 2014 roku w J. przy ulicy (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środek odurzający w postaci 0,95 grama marihuany, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005r.

J. P. został oskarżony o to, że w dniu 14 lutego 2014 roku w J. przy ulicy (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środek odurzający w postaci 1,97 grama marihuany, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2014r. w sprawie sygn. akt II K 313/14:

I. uznał oskarżonego P. Z. (1) winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku tj. występku z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. wymierzył mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

II. uznał oskarżonego J. P. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku tj. występku z art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. wymierzył mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

III. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonym P. Z. (1) i J. P. okresy zatrzymania w dniu 14 lutego 2014 r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jako równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny,

IV. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie Drz 272/14,

V. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych P. Z. (1) i J. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po ½ części, w tym opłatę od oskarżonego P. Z. (1) w kwocie 100 złotych zaś od oskarżonego J. P. w kwocie 200 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego P. Z. (1) zaskarżając wskazany wyrok w pkt I, III, V na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt 2, 3 i 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, że czyn zarzucany oskarżonemu jest społecznie szkodliwy w stopniu znacznym, podczas gdy właściwa analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych czynu, a zwłaszcza sposobu i okoliczności popełnienia czynu, prowadzi do wniosków przeciwnych, tj. że szkodliwość ta jest znikoma, lub co najwyżej nieznaczna, a zatem że w niniejszej sprawie, wobec ziszczenia się pozostałych przesłanek, zachodziły podstawy do umorzenia lub warunkowego umorzenia postępowania względem oskarżonego,

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 424 § 1 kpk, polegające na niewskazaniu przez Sąd I instancji w uzasadnieniu do wydanego orzeczenia w oparciu o jakie okoliczności i dowody Sąd Rejonowy uznał, że posiadana przez oskarżonego ilość środka odurzającego w wadze 0,95 grama stanowi ilość umożliwiającą uzyskanie około 10 porcji konsumpcyjnych,

3) rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego, wyrażającą się w wymierzeniu mu kary 100 stawek dziennych grzywny w wysokości 10 złotych każda, bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przez co kara ta jest nieadekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i stanowi zbyt wielką dolegliwość dla oskarżonego, podczas gdy ocena okoliczności dotyczących postawy oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, prowadzi do wniosku, że orzeczenie względem niego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, będzie wystarczające dla osiągniecia względem niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Stawiając powyższe zarzuty na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk skarżący wniósł o:

- zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i umorzenie postępowania względem oskarżonego P. Z. (1) ewentualnie zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i warunkowe umorzenie postępowania względem oskarżonego P. Z. (1)

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W przypadku przyjęcia przez Sąd, iż nie zachodzą przesłanki do umorzenia postępowania lub warunkowego umorzenia postępowania, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie orzeczonej względem oskarżonego kary 100 stawek dziennych grzywny w wysokości 10 złotych każda, na okres próby 1 roku.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

Niezasadny jest zarzut błędnego ustalenia przez Sąd I instancji stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego P. Z. (1). Uznając że społeczna szkodliwość czynu oskarżonego była „znaczna ale nie nadmierna” Sąd I instancji wskazał na sposób i okoliczności jego popełnienia, w szczególności na fakt że z ilości marihuany jaką posiadał oskarżony można uzyskać około 10 porcji konsumpcyjnych oraz na fakt że P. Z. – jak podał – nie jest uzależniony od środków odurzających. Te argumenty są trafne. W przekonaniu Sądu Okręgowego ujawniona u tego oskarżonego ilość 0,95 grama tego środka odurzającego wyklucza przyjecie iż społeczna szkodliwość czynu jest znikoma i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt.3 k.p.k. w zw. z art.1 § 2 k.k. jak to zdaje się postulować skarżący. Ta ilość środka odurzającego wyklucza również przyjęcie kwalifikacji prawnej z art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i umorzenie postępowania z powodów wskazanych w tym przepisie. Okoliczności w jakich doszło do ujawnienia u oskarżonego marihuany ( zaliczanej istotnie do tzw. miękkich narkotyków, co jest jednak tylko jednym z elementów mogących skutkować łagodniejszą kwalifikacją prawną ) nie pozwalają także na zakwalifikowanie czynu jako wypadku mniejszej wagi z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i w dalszej kolejności warunkowe umorzenie postępowania. Z materiału dowodowego wynika ( czego skarżący nie kwestionuje ), że oskarżony został zatrzymany na ulicy, w trakcie legitymowania policjanci stwierdzili iż w rękawie bluzy ukrywał zawiniątko z folii aluminiowej z wyżej wymienioną ilość marihuany, o posiadaniu którego wyjaśnił tylko tyle że znalazł je na parkingu marketu (...), sam zaś nie jest uzależniony od narkotyków. Dysponując takim materiałem dowodowym Sąd I instancji trafnie uznał, że znaczna społeczna szkodliwości czynu oskarżonego wyklucza zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania.

Stwierdzić jednocześnie należy że Sąd I instancji władny był przyjąć że posiadana przez oskarżonego P. Z. (1) ilość marihuany pozwalała na uzyskanie „około 10 porcji konsumpcyjnych” , przy przyjęciu iż jedna porcja konsumpcyjna to ok. 0,1 grama. W orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych wielokrotnie taka ilość marihuany uznawana była za jedną „działkę” konsumpcyjną, niezależnie od tego że wydawane były orzeczenia w których wielkość ta była „podwyższana” do 0,3 czy nawet 1 grama. Brak wskazania w pisemnym uzasadnieniu wyroku w oparciu o jakie kryteria Sąd I instancji przyjął iż jedna porcja konsumpcyjna to ok. 0,1 grama nie jest uchybieniem mającym wpływ na treść wyroku.

Wymierzona oskarżonemu P. Z. (1) kara grzywny 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych jest adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia cele wychowawcze i zapobiegawcze kary, rację ma jednak skarżący że razi surowością orzeczenie jej w formie bezwzględnej, bez warunkowego jej zawieszenia. Oskarżony nie był dotychczas karany przez Sąd, ma dobrą opinię w miejscu pracy ( k.80 ) i w miejscu zamieszkania ( k. 95 – 97 ), są więc podstawy do przyjęcia że dla osiągnięcia celów kary, w szczególności zapobieżeniu naruszenia przez oskarżonego prawa w przyszłości wystarczające będzie warunkowe zawieszenie wykonania tej kary, przy przyjęciu okresu próby 1 roku.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. Z. (1) w ten sposób że na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art.70 § 1 pkt. 2 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wobec niego orzeczonej kary grzywny na okres próby wynoszący 1 rok. W pozostałej części Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zasadził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sadowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 120 zł. ( 100 zł. oplata + 20 zł. ryczałt za doręczenia ).