Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2014r.

sprawy D. M.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 23 kwietnia 2014 r. sygn. akt II K 240/14

1. w podstawie skazania przyjmuje iż oskarżony działał w warunkach art. 64 § 1 kk i z podstawy wymiaru kary eliminuje art. 64 § 2 kk,

2. obniża orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności do 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 377/14

UZASADNIENIE

D. M. oskarżony został o to, że w dniu 17 listopada 2013 r. w J., woj. (...) przy ul. (...), usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do mieszkania nr (...) w ten sposób, że przy użyciu kamienia wybił szybę w oknie mieszkania, następnie przez powstały otwór dokonał jego otwarcia, dostał się do wnętrza lokalu, z którego usiłował zabrać w celu przywłaszczenia elektronarzędzia w postaci młotowiertarki marki D., uniwersalnego miernika przewodów gazowych wraz z oprzyrządowaniem, elektrycznego mieszadła do zapraw, elektrycznej piły tarczowej oraz poziomicy o wartości łącznej 500 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez patrol Policji, czym działał na szkodę Zakładu (...) w J. powodując szkodę z tytułu wybicia szyby w oknie o wysokości 50 zł, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany:



wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 kwietnia 2010 r., w sprawie sygn. II K 577/09, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czyny z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy przyjęciu ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 278 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności - które to kary połączono i wymierzono mu karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności,



wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 12 sierpnia 2010 r., w sprawie sygn. II K 1096/10, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,



wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 10 marca 2011 r., w sprawie sygn. II K 1938/10, za czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za czyny z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. przy przyjęciu ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności - które to kary połączono i wymierzono mu karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności,



wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 marca 2012 r., w sprawie sygn. II K 980/11, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. akt VI Ka 298/12, za czyn z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności - które to kary połączono i wymierzono mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności,

które to wyroki zostały następnie objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 marca 2013 r., w sprawie sygn. II K 1909/12, przy czym wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 marca 2012 r., w sprawie sygn. II K 980/11 tylko w zakresie czynu z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. - którym to wyrokiem łącznym wymierzono skazanemu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 3 lipca 2011 r. do dnia 23 kwietnia 2013 r., kiedy został warunkowo zwolniony, na poczet której zaliczono okresy od dnia 14 marca 2010 r. do dnia 15 marca 2010 r. i od dnia 17 listopada 2010 r. do dnia 27 czerwca 2011 r. tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt IIK 240/14:



uznał oskarżonego D. M. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 /dwóch/ lat i 7 /siedmiu/ miesięcy pozbawienia wolności;



na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu D. M. okres zatrzymania od dnia 17 listopada 2013 r. do dnia 18 listopada 2013 r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jako równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;



na podstawie art.415 § 3 k.p.k. pozostawił powództwo cywilne bez rozpoznania;



na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego D. M. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożył osobiście oskarżony zarzucając:

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary względem zarzucanego czynu,

- nie przeprowadzenie pełnego materiału dowodowego poprzez nie przesłuchanie świadka M. M..

Podnosząc powyższe oskarżony wniósł o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie wobec jego osoby kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia,

- przeprowadzenie pełnego postępowania dowodowego

ewentualnie

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego w części nie była pozbawiona racji.

Niezasadny był zarzut apelacji dotyczący nieprzesłuchania w charakterze świadka brata oskarżonego D. M. M. M.. Skarżący nie złożył wniosku dowodowego w tym przedmiocie przed Sądem I instancji, w zarzucie apelacji nie przedstawił też tezy dowodowej. Z uzasadnienia apelacji wynika zaś, że chodzi o wykazanie iż wchodząc do budynku przy ul. (...) chciał zapewnić przebywającemu na strychu tego budynku bratu „bezpieczeństwo i ochronę życia i zdrowia”. Tymczasem z ustaleń Sądu I instancji – poczynionych w oparciu m.in. o zeznania świadka B. K., protokół oględzin, materiał fotograficzny czy wreszcie wyjaśnienia oskarżonego odnoszące się bezpośrednio do tej kwestii ( k.25 – 26 ) – wynika jednoznacznie że oskarżony kamieniem wybił szybę w oknie, wszedł do wnętrza , zobaczył ze w środku są elektronarzędzia, złożył „na kupę” aby je zabrać ale uznał że „po nocach nie ma co z tym chodzić” i położył się spać, po czym został zatrzymany przez policję. Fakt iż oskarżony rzekomo chciał także pomóc bratu obawiając się o jego zdrowie w związku z niskimi temperaturami nie ma wpływu na odpowiedzialność karną za przestępstwo usiłowania zaboru mienia. Sprawstwo i wina oskarżonego – zważywszy na powyższe dowody – zdaniem Sądu Okręgowego nie budzą wątpliwości.

Przed odniesieniem się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary należy rozważyć kwestię kwalifikacji prawnej czynu. Zważywszy na powyższy, prawidłowo ustalony stan faktyczny nie ulega wątpliwości że oskarżony usiłował dokonać kradzieży z włamaniem w rozumieniu art. 279 § 1 k.k. Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest jednak warunków do przyjęcia że działał on w warunkach multirecydywy z art.64 § 2 k.k. Wyliczenie przestępstw których popełnienie konstytuuje recydywę przewidzianą w art. 64 § 2 k.k. ma charakter taksatywny. Oprócz kradzieży z włamaniem obejmuje ono przestępstwa o charakterze agresywnym skierowane przeciwko osobie, przy czym w zakres przestępstw przeciwko mieniu popełnionych z użyciem przemocy lub groźby jej użycia wejdą: rozbój, kradzież rozbójnicza, wymuszenie rozbójnicze i rozbójniczy zabór pojazdu. Warunki z art. 64 § 2 k.k. zostaną spełnione jeżeli poprzednie i obecnie popełnione przestępstwo należy do kategorii przestępstw wymienionych w tym przepisie ( zob. wyr. SN z 30.10.2001 r., III KKN 270/01,Orz.Prok. i Pr. 2002, nr 3; A. Marek, Kodeks Karny, komentarz; Dom wyd. ABC str.255 – 256 ). W sprawie niniejszej z opisu wyroków będących podstawą recydywy wynika, że oskarżony D. M. był poprzednio karany za przestępstwa przeciwko mieniu w warunkach art. 64 § 1 k.k., jednakże za występki kradzieży zwykłej z art. 278 § 1 k.k., art.278 § 5 k.k., względnie oszustwa z art. 286 § 1 k.k. Jest to podstawą do przypisania mu działania po raz kolejny w warunkach art. 64 § 1 k.k., ale nie w warunkach multirecydywy z art.64 § 2 k.k.

Wymierzona oskarżonemu kara 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako rażąco surowa nie tylko z powodu przyjęcia przez Sąd Okręgowy wobec D. M. łagodniejszej postaci recydywy. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika że Sąd I instancji dostrzegł szereg okoliczności łagodzących dla oskarżonego, nie wyciągnął jednak z ich istnienia wystarczających wniosków, nadmierną wagę przydał zaś okolicznościom obciążającym. Zauważając istotną okoliczność obciążającą w postaci popełnienia przez oskarżonego przestępstwa zaledwie kilka miesięcy po odbyciu poprzedniej kary, podkreślić należy takie okoliczności jak: przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu i wyrażoną skruchę , niewielką szkodę wyrządzoną przestępstwem sprowadzającą się do wartości wybitej szyby, niedużą wartość mienia które oskarżony usiłował zabrać. Zdaniem Sądu Okręgowego kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni swoje zadanie tak w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wobec oskarżonego D. M. wyrok w ten sposób że w podstawie skazania przyjął, że oskarżony działał w warunkach art. 64 § 1 k.k. i z podstawy wymiaru kary wyeliminował art. 64 § 2 k.k. oraz obniżył orzeczona wobec niego karę pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy. W pozostałej części Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.