Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

VI Ka 336/21 - wyrok Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze z 2021-09-24

Sygn. akt VI Ka 336/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2021r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie :

przewodniczący: sędzia Daniel Strzelecki

protokolant: Sylwia Piliszewska

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2021r. i 24 września 2021r.

sprawy S. P. ur. (...) w K.

s. Z., I. z domu D.

oskarżonego z art. 83§2 k.k.s.

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze

z dnia 14 maja 2021r. sygn. akt II W 38/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego S. P. w ten sposób, że uniewinnia go od popełnienia zarzuconego mu czynu;

II.  stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 336/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 14 maja 2021r. w sprawie
sygn. akt II W 38/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

S. P.

Przebieg czynności sprawdzających prowadzonych przez organ podatkowy w zakresie złożonego zeznania podatkowego oraz zachowanie się oskarżonego w tym postępowaniu.

wyjaśnienia S. P. złożone podczas rozprawy apelacyjnej;

zeznania świadka A. G. złożone podczas rozprawy apelacyjnej.

72-74

80-82

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

------------------

-----------------------------------------

--------------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas rozprawy apelacyjnej

zeznania świadka

A. G. złożone podczas rozprawy apelacyjnej

Analiza wyjaśnień S. P. oraz zeznań świadka A. G. umożliwiła weryfikację przedstawionej przez oskarżonego linii obrony, w wyniku czego Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż zachowanie S. P. w czasie czynności sprawdzających przeprowadzonych przez organ podatkowy nie zrealizowało znamion typu czynu zabronionego z art. 83§2 k.k.s.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Naruszenie przepisów prowadzonego postępowania, tj.:

1.  art. 17 pkt. 1 k.p.k. polegające na skazaniu obwinionego S. P. za czyn z art. 83§2 k.k.s. dowodząc wbrew zeznaniom obwinionego oraz zebranym dowodom w sprawie, że prowadząc działalność gospodarczą rachunkowo-księgową, doradztwo podatkowe przy ul. (...) w K. i będąc pełnomocnikiem (pełnomocnictwo szczególne) pani M. W. zam. w K. ul. (...) utrudniał w okresie od 4.09.2020 r. do 19.11.2020 r. w Urzędzie Skarbowym w K. przeprowadzenie czynności sprawdzających w zakresie podatku dochodowego ze sprzedaży przez w/w podatnika w dniu 30.05.2014r. działki gruntu nr (...) i udziału w 1/6 w działce nr (...) położonych w K. poprzez niedostarczenie żądanych przez organ podatkowy brakujących na kwotę 11.964.69 zł dokumentów potwierdzających poniesienie przez podatniczkę wydatków w związku ze złożonym zeznaniem podatkowym, a także poprzez nie złożenie wyjaśnień w zakresie przyczyn nie złożenia w/w dokumentów;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Naruszenie przepisów prowadzonego postępowania, tj.:

2.  art. 17 pkt. 2 k.p.k. poprzez uznanie za winnego obwinionego S. P. za czyn z art. 83§2 k.k.s. w sytuacji błędnego określenia, w drodze wykładni w/w przepisu, zakresu zastosowania normy zakazującej utrudnianie i udaremnianie stosownych czynności prowadzonych przez Urząd Skarbowy;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Naruszenie przepisów prowadzonego postępowania, tj.:

3.  art. 424§1 k.p.k. polegająca na braku wystarczających podstaw w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiących istotne dla sprawy kwestie, które miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – a mianowicie okoliczności, że Sąd uznał listę sporządzoną przez pracownika Urzędu Skarbowego w formie notatek za wiarygodne i bezsporne dowody świadczące o prowadzeniu czynności sprawdzających zgodnie z obowiązującymi przepisami, podczas gdy były to czynności jednostronne, sporządzone i datowane przez pracownika Urzędu Skarbowego, których nie można było zweryfikować;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Naruszenie przepisów prowadzonego postępowania, tj.:

4.  art. 4, 7, 8, 410 i 424§1 k.p.k. wyrażająca się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego. Sąd przyjmując listę czynności wykonanych i przedsięwziętych przez organ skarbowy nie zadał sobie trudu powołania na świadka autora sporządzonych notatek.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

5. Błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę oskarżenia, a mianowicie:

1) przyjęcie wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, że dopuścił się on czynu polegającego na tym, że utrudniał on czynności sprawdzające prowadzone przez organ skarbowy nie precyzując, jakie bezprawne przeszkody były przez obwinionego czynione;

2) dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień obwinionego S. P., co w konsekwencji doprowadziło do skazania obwinionego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w postaci utrudniania czynności sprawdzających prowadzonych przez organ skarbowy.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

6. Obraza prawa materialnego i procesowego, tj.:

1) art. 83§2 k.k.s poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie tej normy do zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania;

2) art. 8§2 k.p.k. poprzez zignorowanie i zlekceważenie w sposób całkowity orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2014 r., V KK 298/13 kształtujące sytuację prawną podatnika w przekazywaniu wyjaśnień, w aspekcie realizacji znamion przestępstwa z art. 83 k.k.s.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty sformułowane w wywiedzionej przez oskarżonego S. P. zasługiwały na uwzględnienie. Chociaż w zarzucie z pkt. 6 apelacji oskarżony wskazał na naruszenie przez Sąd Rejonowy prawa materialnego przez wadliwą subsumpcję ustalonych faktów pod znamiona ustawowe typu czynu zabronionego z art. 83§2 k.k.s. Niemniej jednak, skoro kwestionował on w istocie ustalenia faktyczne, które taką subsumpcję umożliwiły, toteż nie mógł jednocześnie atakować wadliwej wykładni norm prawa karnego materialnego. Rzecz bowiem w tym, że obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego. Naruszenie prawa materialnego nie zachodzi zatem wówczas, gdy wadliwość zaskarżonego orzeczenia stanowi konsekwencję poczynienia błędnych ustaleń faktycznych lub naruszenia przepisów prawa procesowego – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2021r., IV KK 85/21, LEX nr 3159943. Te wszystkie uwagi pozwoliły zatem na stwierdzenie, że oskarżony we wszystkich wysłowionych w apelacji zarzutach atakował poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, ewentualnie zarzucał naruszenie wskazanych przepisów prawa procesowego, co, jak utrzymywał, finalnie skutkowało tym, że wadliwie Sąd I instancji przyjął, że utrudnił wykonanie czynności służbowej osobie uprawnionej do przeprowadzenia czynności sprawdzających. Z tych właśnie przyczyn zarzuty apelacji podlegały łącznemu omówieniu.

W pierwszej kolejności podnieść należało, że Sąd Rejonowy wadliwie podzielił ustalenia faktyczne poczynione w toku dochodzenia przeprowadzonego przez naczelnika Urzędu Skarbowego w K., zgodnie z którymi S. P. w toku czynności sprawdzających w sprawie o sygn. akt 0208-SKA.4031.10.2018.PPR zaniechał dostarczenia stosownych dokumentów, czy też nie złożył wyjaśnień na okoliczność zaniechania przedłożenia tychże dokumentów. Chociaż analizowane zagadnienie dotyczyło ustaleń faktycznych i z tego powodu zostanie omówione w dalszej części uzasadnienia. Niemniej jednak w tym miejscu podkreślenia wymagało, że nawet gdyby przyjąć za Sądem meriti, że tego rodzaju zaniechań oskarżony dopuścił się, to i tak tego rodzaju jego bierność nie uzasadniałaby przypisania mu realizacji znamion ustawowych wykroczenia skarbowego z art. 83§2 k.k.s.

Rzecz bowiem w tym, że błędnie Sąd Rejonowy utożsamił czynności sprawcze analizowanego wykroczenia skarbowego z brakiem aktywności uczestnika czynności sprawdzających skutkującej nieuzyskaniem przez organ skarbowy informacji podatkowych. Inkryminowane zachowanie podlegające penalizacji w art. 83§2 k.k.s., a prowadzące do skutku w postaci utrudnienia przeprowadzenia czynności sprawdzających, musi być bowiem immanentnie powiązane z uprawnieniami, które przysługują osobie uprawnionej do wykonania tychże czynności. Chodzi bowiem o umyślne zachowania, które godzą w prawidłowe wykonywanie konkretnych czynności służbowych podejmowanych przez organ skarbowy w ramach czynności sprawdzających. To zaś oznaczało, że na skutek braku aktywności uczestnika tychże czynności powstać musi zmiana sytuacyjna polegająca na stworzeniu przeszkody dla prawidłowego i sprawnego ich przeprowadzenia - wyrok Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 26 lipca 2017r., IX Ka 212/17, LEX nr 2380454.

Trafnie zatem S. P. przywołał w apelacji zasługujące na aprobatę stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2014r., V KK 398/13, LEX nr 1448337, zgodnie z którym sama pasywność w przekazywaniu wyjaśnień przez podatnika lub też przekazywanie przez niego informacji w sposób uznany przez organ podatkowy za niewystarczający, nie stanowi przestępstwa utrudniania lub udaremniania czynności sprawdzających z art. 83 k.k.s., ze względu na ustawowy opis tychże czynności wyartykułowany w art. 272 i 274 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. ordynacja podatkowa. Niewątpliwie bowiem typ czynu zabronionego z art. 83 k.k.s. penalizuje czynności podjęte z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym, a udaremniające lub utrudniające przeprowadzenie czterech rodzajów czynności służbowych organu podatkowego, w tym m.in. czynności sprawdzających. Bezsprzecznie zatem znamię czynnościowe czynu zabronionego z art. 83§2 k.k.s. w postaci udaremniania i utrudniania należy rozważać w dwóch perspektywach – pierwszej, odnoszącej się do rodzaju przeprowadzanych czynności służbowych i drugiej – możliwości wywołania określonego w ustawie skutku poprzez zachowanie gatunkowo analogiczne w swej treści i wadze do przykładowego wyliczenia zawartego w art. 83§1 k.k.s. Dopiero zestawienie tych perspektyw pozwala na poprawne określenie zakresu zastosowania normy sankcjonowanej tego wykroczenia skarbowego.

Przenosząc te uwagi na okoliczności niniejszej sprawy wskazać należało, że zgodnie z art. 272 ustawy ordynacja podatkowa - według jego brzmienia obowiązującego w czasie stanowiącego przedmiot osądu w niniejszym postępowaniu zachowania S. P. – celem czynności sprawdzających uczyniono

sprawdzenie terminowości składania deklaracji, wpłacania podatków, w tym również pobieranych przez płatników oraz inkasentów; stwierdzenie formalnej poprawności tych dokumentów; ustalenie stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do stwierdzenia zgodności z przedstawionymi dokumentami; weryfikację poniesionych przez podatnika wydatków i uzyskanych przychodów (dochodów) opodatkowanych lub przychodów (dochodów) nieopodatkowanych; weryfikację danych i dokumentów przedstawionych przez podatników; sprawdzenie spełnienia warunków uprawniających do opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych oraz rzetelności i terminowości składania oświadczenia podatnikowi przez jej udziałowca albo akcjonariusza.

Zgodnie zaś z brzmieniem art. 274§1 pkt. 2, art. 274a i art. 275§1 tej ustawy organ podatkowy może te cele zrealizować m.in. przez zwrócenie się do składającego deklarację o jej skorygowanie oraz złożenie niezbędnych wyjaśnień; przez zażądanie złożenia wyjaśnień w sprawie przyczyn niezłożenia deklaracji lub sprawozdania finansowego lub wezwanie do ich złożenia; przez wezwanie do udzielenia, w wyznaczonym terminie, niezbędnych wyjaśnień lub uzupełnienia deklaracji; przez zwrócenie się do podatnika o okazanie dokumentów lub o złożenie fotokopii dokumentów.

Skoro zatem w przywołanych przepisach ordynacji podatkowej expressis verbis opisane zostały czynności, jakie organ podatkowy może podejmować w toku czynności sprawdzających, toteż w kontekście brzmienia art. 83§2 k.k.s. Sąd Rejonowy miał obowiązek ustalić, w jaki sposób S. P. utrudnił ich wykonanie. Tymczasem tego rodzaju ustalenie musiałoby prowadzić do stwierdzenia, że utrudnił on Urzędowi Skarbowemu w K. nie tyle uzyskanie oczekiwanych dokumentów, czy informacji, ale samo zwrócenie się o nie, a polegające na skierowaniu żądania skorygowania, uzupełnienia dokumentów, wezwania do ich złożenia, okazania, czy też wezwania do złożenia wyjaśnień.

Podsumowując zatem te rozważania wskazania wymagało, że S. P. nie miał obiektywnych możliwości wpłynięcia na formułowanie w toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez Urząd Skarbowy w K. wobec M. W. żądania czy wezwania. Nawet zatem, gdyby przyjąć za Sądem Rejonowym, że oskarżony nie dostarczył organowi podatkowemu dokumentów, czy też nie złożył wyjaśnień w celu wyjaśnienia przyczyn ich niezłożenia, to i tak te jego zaniechania nie byłyby prawnokarnie relewantne na kanwie znamion ustawowych wykroczenia skarbowego z art. 83§2 k.k.s.

Odnosząc się natomiast do powołanych wyżej, a poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, zgodnie z którymi S. P. zaniechał dostarczenia Urzędowi Skarbowemu w K. określonych dokumentów, czy też zaniechał złożenia wyjaśnień co do przyczyn ich niezłożenia, to i te ustalenia ostać się żadną miarą nie mogły. Wszakże, co było bezsporne, oskarżony dołączył na wezwanie tego organu podatkowego cały szereg dokumentów źródłowych w postaci umów sprzedaży, umowy przeniesienia prawa, historii operacji bankowych na kontrakcie kredytowym, zestawień operacji bankowych, harmonogramu spłat kredytu oraz faktur VAT, którymi zamierzał wykazać, że podatniczka dochód w kwocie 50.000zł uzyskany ze sprzedaży należącej do niej nieruchomości wydatkowała następnie na własne cele mieszkaniowe. Nie było także sporne w niniejszym postępowaniu, że dokumenty te oskarżony odebrał następnie od prowadzącej czynności sprawdzające i że złożył również wyjaśnienia w celu poparcia stanowiska, że całość tych uzyskanych przez podatniczkę ze sprzedaży nieruchomości środków poniosła ona na własne cele mieszkaniowe.

Nie można było zatem uznać, że S. P. działając w ramach udzielonego mu pełnomocnictwa szczególnego, a więc będąc zobowiązany do działania zgodnie z interesem swoje mandantki i podatniczki M. W., wykazywał w toku czynności sprawdzających bierność. Niezłożenie przezeń w imieniu podatniczki dalszych dokumentów źródłowych, których wszakże nie posiadała, jak i niezłożenie w jej imieniu korekty zeznania podatkowego PIT-39, którego zasadność Urząd Skarbowy w K. zakwestionował, nie mgło być zatem żadną miarą potraktowanie jako utrudnianie postępowania sprawdzającego w sytuacji, w której zarówno oskarżony, jak i jego mandantka nie zgadzali się ze stanowiskiem organu podatkowego.

Należało też podnieść, że Urząd Skarbowy w K. poprzestał na przeprowadzeniu czynności sprawdzających i chociaż ani S. P., ani M. W. nie złożyli korekty zeznania podatkowego PIT-39 za 2014r., nie wszczął wobec podatniczki kontroli podatkowej i w konsekwencji nie wydał decyzji określającej wymiar należnego zobowiązania podatkowego. Organ ten uniemożliwił w ten sposób oskarżonemu oraz podatniczce złożenie odwołania w celu poddania kontroli instancyjnej wyrażonego w toku czynności sprawdzających stanowiska. Skoro ponadto odstąpienie od wydania przez organ skarbowy stosownej decyzji wymiarowej miało związek z nadchodzącym z końcem 2020r. terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego, toteż tym większą wagę organ ten z pewnością przydawał oczekiwanemu przezeń postąpieniu oskarżonego, a polegającemu na złożeniu w imieniu podatniczki korekty. Tymczasem oskarżony i podatniczka mieli prawo oczekiwać, że skoro pomiędzy nimi, a organem skarbowym powstał spór co do tego, w jakiej kwocie uzyskany przez nią ze sprzedaży nieruchomości dochód wydatkowała na własne cele mieszkaniowe, to zostanie im stworzona możliwość złożenia odwołania od decyzji wymiarowej. Słusznie zatem oskarżony wskazał składając wyjaśnienia podczas postępowania odwoławczego, że z uwagi na to, iż w toku czynności sprawdzających organ podatkowy ani nie przedstawił mu argumentacji na poparcie swojego stanowiska, ani nie wydał decyzji wymiarowej, w której taka argumentacja byłaby wyartykułowana, toteż nie wiedział, jakie motywy spowodowały, że od jego klientki oczekiwano zapłaty podatku w kwicie 11.964,69zł.

Ogół tych okoliczności prowadził zatem do narzucającego się wręcz wniosku, że poddane osądowi w niniejszym postępowaniu zachowanie S. P. nie dawało podstaw do jego subsumowania pod normy wykroczenia skarbowego z art. 83§2 k.k.s. Powyższe skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku i uniewinnieniem S. P. od popełnienia zarzuconego mu czynu.

W tym zatem kontekście podnoszone w apelacji zarzuty o charakterze ogólnym w postaci naruszenia wyrażonej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu, zasady swobodnej oceny dowodów opisanej w art. 7 k.p.k., zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu z art. 8 k.p.k. czy też zasady określającej podstawę wyrokowania, a opisanej w art. 410 k.p.k., miały dla osądu niniejszej sprawy znaczenie drugorzędne. Przy badaniu prawidłowości wydanego orzeczenia kluczowe i decydujące było bowiem ustalenie, iż Sąd Rejonowy poczynił nieprawidłowe ustalenia faktyczne i na ich podstawie niezasadnie przyjął, że S. P. zrealizował znamiona ustawowe wykroczenia skarbowego z art. 83 § 2 k.k.s. Słusznie przy tym skarżący wskazał, zarzucając obrazę art. 424§1 k.p.k., iż Sąd I instancji w pisemnych motywach wydanego orzeczenia, przyjmując jako ustalenia faktyczne informacje zawarte w akcie oskarżenia, w sposób bardzo lakoniczny odniósł się zagadnienia subsumowania tych ustaleń pod normy prawa karnego materialnego.

Zarzuty skategoryzowane przez S. P. jako naruszenie art. 17§1 pkt. 1 i 2 k.p.k. de facto atakowały błędne ustalenia faktyczne leżące u podstaw wydanego orzeczenia. Do tych zagadnień Sąd Odwoławczy ustosunkował się natomiast we wcześniejszej części uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek S. P. był zasadny o tyle, iż Sąd Odwoławczy podzielił jego stanowisko, że zarzuconym mu zachowaniem nie wypełnił znamion czynu zabronionego z art. 83§2 k.k.s. W konsekwencji Sąd II instancji uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego S. P. w ten sposób, że uniewinnił go od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak już wspomniano, w przekonaniu Sądu II instancji zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, iż S. P. wyczerpał poddanym osądowi zachowaniem znamiona czynu z art. 83§2 k.k.s.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------------

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II .

Wobec uniewinnienia S. P. od popełnienia zarzuconego mu wykroczenia skarbowego, Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 632 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. zobligowany był stwierdzić, że koszty sądowe za postępowanie ponosi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Anna Potaczek
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze
Osoba, która wytworzyła informację:  sędzia Daniel Strzelecki
Data wytworzenia informacji: